Ὁ Ἅγιος Σπυρίδων -- Φώτη Κόντογλου

Προστάτης τῶν Φτωχῶν, Πατέρας τῶν Ὀρφανῶν, Δάσκαλος τῶν Ἁμαρτωλῶν

Ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον τιμημένους ἁγίους της Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποὺ τὸν ἐπικαλοῦνται οἱ χριστιανοὶ στὶς περιστάσεις ὅπως τὸν ἅγιο Νικόλαο, τὸν ἅγιο Γεώργιο καὶ τὸν ἅγιο Δημήτριο. Τὸ τίμιο λείψανό του τὸ ἔχει ἡ Κέρκυρα, ὅπως ἡ Ζάκυνθος ἔχει τὸ λείψανο τοῦ ἁγίου Διονυσίου κ᾿ ἡ Κεφαλληνία τὸν ἅγιο Γεράσιμο.

Γεννήθηκε στὸν καιρὸ τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου στὸ νησὶ τῆς Κύπρου, ἀπὸ γονιοὺς φτωχούς. Γι᾿ αὐτὸ στὰ μικρὰ χρόνια του ἤτανε τσομπάνης καὶ φύλαγε πρόβατα. Ἤτανε πολὺ ἁπλὸς στὴ γνώμη σὰν τοὺς ψαράδες ποὺ διάλεξε ὁ Χριστὸς νὰ τοὺς κάνει μαθητές του. Σὰν ἦρθε σὲ ἡλικία, παντρεύθηκε, καὶ μετὰ χρόνια χήρεψε, καὶ τόση ἤτανε ἡ ἀρετή του, ποὺ τὸν κάνανε ἐπίσκοπο σὲ μία πολιτεία λεγόμενη Τριμυθοῦντα, μ᾿ ὅλο ποὺ ἤτανε ὁλότελα ἀγράμματος. Παίρνοντας αὐτὸ τὸ πνευματικὸ ἀξίωμα ἔγινε ἀκόμα ἁπλούστερος καὶ ταπεινός, καὶ ποίμανε τὰ λογικὰ πρόβατα ποὺ τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Χριστὸς μὲ ἀγάπη, ἀλλὰ καὶ μὲ αὐστηρότητα ὡσὰν ὑπεύθυνος ὅπου ἤτανε γιὰ τὴ σωτηρία τους. Ἤτανε προστάτης τῶν φτωχῶν, πατέρας τῶν ὀρφανῶν, δάσκαλος τῶν ἁμαρτωλῶν. Καὶ εἶχε τέτοια καθαρότητα καὶ ἁγιότητα, ποὺ τοῦ δόθηκε ἡ χάρη ἄνωθεν νὰ κάνει πολλὰ θαύματα, γιὰ τοῦτο ὀνομάσθηκε θαυματουργός.

Οι ελαφροΐσκιωτοι -- Αλεξ. Παπαδιαμάντη

Είχε κινήσει αποβραδύς, ημίσειαν ώραν πριν κρυφθεί εις το βουνόν ο ήλιος, να υπάγει πίσω μακράν εις τ’ Αρβανίτη, σ’ Μανώλη τ’ σουφριά… όχι, στον Αραδιά, στης Κεχριάς το ρέμα, ο Αγάλλος Μανουήλ Αγάλλου. Δεν ήτο και πολύ σιμά… όχι, δεν ήτο και πολύ μακριά ο νερόμυλος, ολιγώτερον από δύο ώρες με τα πόδια. Αλλ’ εις τον δρόμον είχεν αργοπορήσει, ποιος ξέρει διατί. Ίσως ενθυμείτο την προ ολίγων χρόνων τερπνήν και ευάρεστον και ζηλεμένην θέσιν του, όταν ήτο γαμβρός ωραίος και περιζήτητος, με μακριά φούντα, με γλυκά μάτια, με φέσι ψηλό, μεγάλο και κατακόκκινο, που να το φορεί στραβά ως το αυτί. Και την παρέβαλλε με την σημερινήν κατάστασίν του, να κάθεται γυναίκα χάσασα όλην την δρόσον και την ποίησίν της να σε καρτερεί εις τον νερόμυλον με δύο παιδιά, οπού το ένα να διηγείται παραμύθια στο άλλο. Βεβαίως η δευτέρα θέσις τον συνεκίνει κάπως, αλλ’ η πρώτη του εφαίνετο πλέον επιθυμητή, και ευχαρίστως θα εδέχετο να ξαναρχίσει πάλιν. Βάλε με το νου σου, οκτώ χρόνια να είσαι αρραβωνιασμένος, με δυο αρραβωνιαστικές, πότε με την μίαν, πότε με την άλλην, κάποτε συγχρόνως και με τας δύο. Αν εκαλοπέρασε ποτέ γαμβρός εις τον κόσμον, εκαλοπέρασε κι αυτός. Και η γρια-Αγάλλαινα, ας είναι άγια τα κόκκαλά της εκεί που είναι, ήτον πολύ ευχαριστημένη. Ήρχετο του Χριστού, χριστόψωμα η μία αρραβωνιαστική, χριστόψωμα η άλλη. Λοκμάδες η πρώτη, τηγανίτες η δεύτερη. Εις οκτώ ημέρας πάλιν, του Αγίου Βασιλείου, βασιλόπιττα η μία, βασιλόπιττα η άλλη. Ήρχετο πάλιν η Λαμπρή, χαμαλιά εκείνη, μπακλαβά αυτή. Ήρχετο του Αγίου Αγαθονίκου, μπακλαβά η Σμαράγδω, μπακλαβά η Αφέντρα. Και δος του η Μπονώραινα η επιτήδεια τεχνίτις χαμαλιά, και δος του μπακλαβάδες. Και την κάθε φοράν ηύξανε το μέγεθος των χαμαλιών, και το πάχος του μπακλαβά εδιπλασιάζετο. Αλλ’ η πρώτη δεν ημπορούσε να τα βγάλει πέρα με την δεύτερη. Ήτο, η ατυχής, πεντάρφανη· ποίος να την προστατεύσει, ποίος να της ειπεί καλόν εις τα συμπεθερικά της;  Η άλλη είχε και παραείχε γονείς, ώστε της επερίσσευαν, και οι αδελφοί της, με την μπρατσέρα, της εκουβαλούσαν καλούδια. Και της έκαμναν προικιά και πανωπροίκια. Διά τούτο και ενίκησεν αυτή.

Απολυτίκιον Αγίου Σπυρίδωνος

 

Τη ΙΒ΄ (12η) του Δεκεμβρίου, μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ Επισκόπου Τριμυθούντος της εν Κύπρω, του Θαυματουργού.

Σπυρίδων ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, της οικουμένης το καύχημα και των πιστών το αγλάϊσμα, ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Κωνσταντίνου του Μεγάλου (306- 337) και του υιού αυτού Κωνσταντίου (337-361), κατήγετο δε εκ της περιφήμου νήσου Κύπρου. Τοσούτον δε η αρετή και τα ένθεα του Αγίου τούτου κατορθώματα την οικουμένην κατηύγασαν, ώστε δεν πρέπει να μείνη κανείς Χριστιανός όστις να μη γνωρίση εν πάση λεπτομερεία τον Βίον του. Ο Θεοφόρος ούτος Πατήρ είναι εκείνος, όστις λαβών μέρος εις την εν Νικαία Αγίαν Α΄ Οικουμενικήν Σύνοδον εποίησεν ενώπιον πάντων των απαρτιζόντων αυτήν Αγίων Πατέρων το μέγα εκείνο και υπερφυές θαύμα της κεραμίδος, δια του οποίου τον μεν φιλόσοφον του Αρειανισμού κατέβαλε, τας δε αληθείας της Ορθοδόξου ημών Πίστεως εκράτυνεν. Ας ίδωμεν όμως, ευλογημένοι Χριστιανοί, απ΄ αρχής τον ένθεον αυτού Βίον και ας εγκύψωμεν εις την μελέτην αυτού, διότι ούτος, όπως και όλων των φιλοθέων ανδρών οι Βίοι, δίδουν πολλήν ωφέλειαν εις την ψυχήν, και κατ΄ αλήθειαν δύνανται να αυξήσουν τον πλούτον αυτής, διότι μας κάμνουν όχι μόνον να απέχωμεν από το κακόν, αλλά και να προκόπτωμεν εις το καλόν.

Του Μεγάλου Βασιλείου, στὸ «Περὶ τοῦ μὴ προσηλῶσθαι τοῖς βιοτικοῖς»:

«Σὲ ὅλα, λοιπόν, αὐτά, ποὺ φαίνονται τερπνὰ καὶ εὐχάριστα, κρύβεται ὁ κοινὸς ἐχθρός μας διάβολος, περιμένοντας μήπως τυχὸν δελεασθοῦμε καὶ ἑλκυσθοῦμε ἀπὸ αὐτά, ποὺ βλέπουμε, καὶ ἔτσι ξεστρατήσουμε ἀπὸ τὸν ἴσιον δρόμον καὶ πέσουμε στὴν παγῖδα του. Καὶ ὑπάρχει μεγάλος φόβος, μήπως σπεύσουμε ἀπροφύλαχτοι σὲ αὐτὰ τὰ εὐχάριστα καὶ νομίσουμε ὅτι ἡ εὐχαρίστηση ἀπὸ τὴν ἀπόλαυσή τους δὲν εἶναι τίποτε βλαβερόν, καὶ μόλις γευθοῦμε τὸ δόλωμα, καταπιοῦμε τὸ ἀγκίστρι, ποὺ εἶναι κρυμμένο σὲ αὐτό, καὶ ἔπειτα, ἄλλοτε θέλοντας καὶ ἄλλοτε μὴ θέλοντας, προσδεθοῦμε ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἀγκίστρι στὰ τερπνὰ καὶ ἔτσι, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουμε, ἑλκυσθοῦμε ἀπὸ τὶς ἡδονὲς καὶ καταπέσουμε στὸ φοβερὸν καταφύγιον τοῦ ληστοῦ τῆς ψυχῆς μας διαβόλου, δηλονότι στὸ καταφύγιον τοῦ θανάτου». 

π. Θεοδώρητος Μαύρος: Οποία διαστροφή της ορθοδόξου διδασκαλίας!

''Λέγουν χαρακτηριστικώς, ότι ένεργούν έτσι, διότι έπθυμοΰν να εύρισκωνται εντός ‘Εκκλησίας, αφού, όπως ισχυρίζονται, μόλις διακόψουν κοινωνίαν με τους αιρετικούς προϊσταμένους των ή τους κοινωνούντας με αυτούς, θα ευρεθούν αμέσως εκτός Εκκλησίας. Οποία διαστροφή της ορθοδόξου διδασκαλίας! Ενώ οι Iεροί Κανόνες και ο σύνολος χορός των ομολογητών Πατέρων χαρακτηρίζουν, ως σωτηριώδη αντίδρασιν και προστασίαν της Εκκλησίας την διακοπήν κοινωνίας με τους αιρετικά κηρύσσοντας, αυτοί ισχυρίζονται τα ακριβώς αντίθετα! Έτσι όχι μόνον συμμαχούν προς την αίρεσιν και την ενισχύουν διατηρούντες το ποίμνιόν τους ανύποπτο στο πλευρό των κακοδόξων, αλλά και υβρίζουν όλους τους ομολογητάς πατέρας του παρελθόντος, χαρακτηρίζοντας αυτούς, ως εκτός Εκκλησίας αγωνισθέντας, αφού, ως γνωστόν, έπραξαν τα ακριβώς αντίθετα, από ό,τι πράττουν αυτοί σήμερα.'' 

Οι Οικουμενιστές, οι πιο επικίνδυνοι αιρετικοί της εποχής μας

Το κακόν εξεκίνησεν από την αιρετικήν Εγκύκλιον του Οικουμενικού Πατριαρχείου του 1920, συνεχίσθη με την αλλαγήν του ημερολογίου επεδεινώθη με την εισαγωγήν εις την Βαβέλ του Π.Σ.Ε. κατήντησε καρκίνωμα με την άρσιν  της ακοινωνησίας, μετηλλάχθη δια των θεολογικών διαλόγων εις θέατρον σκιών, εξειλίχθη εις γάγγραιναν δια της αναγνωρίσεως των αιρετικών μυστηρίων των Μονοφυσιτών εις Σαμπεζύ το 1990, των Παπικών εις Μπαλαμάντ το 1993 και προσφάτως των Λουθηρανών εις Κων/πολιν, και τελικώς κατέληξεν εις μεγαλοπρεπείς λειτουργικάς συνευρέσεις των αιρετικών κεφαλών, δια να καταδειχθή επισήμως η υποταγή της Ορθοδοξίας εις τας αρχάς της Ν. Εποχής. Τοιουτοτρόπως επέρχεται ο πνευματικός θάνατος, δηλαδή η αποκοπή από το διαχρονικόν σώμα της Εκκλησίας, όλων όσων συμμετέχουν είτε ενεργώς, είτε σιωπηρώς, εις την μεθοδευμένην αντίχριστον αποστασίαν.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΤΩΝ ΕΟΡΤΩΝ -- Aθωνικά άνθη

Εξακολουθεί να υφίσταται έως σήμερον, και θα υφίσταται έως της συντελείας του κόσμου, αντιλογία περί την ενσάρκωσιν του Θεού, ο Γλυκύτατος Ιησούς να αποτελή «σημείον αντιλεγόμενον» και να «κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών». Η αποδοχή του δόγματος της υπερφυσικής Αποκαλύψεως του Θεού προϋποθέτει απλότητα καρδίας, ταπείνωσιν διαλογισμών και αγάπην ψυχής. Χωρίς την θυσίαν της ανθρωπίνης σοφίας μας και χωρίς εφέσεις ψυχής δι’  υψηλοτέραν της γηίνης πραγματικότητα, είναι αδύνατον να πιστεύσωμεν εις άγγελμα ευρισκόμενον πέραν της σφαίρας των εμπειριών και της σκέψεως. Ορθώς ελέχθη ότι «όπως εύρωμεν τον Θεόν, ανάγκη να τον ζητήσωμεν, όπως τον γνωρίσωμεν, ανάγκη να τον αγαπήσωμεν». Δηλαδή να τον αγαπήσωμεν, δια να τον γνωρίσωμεν, δια να τον ζητήσωμεν, δια να τον εύρωμεν. Προηγείται η αγάπη, έπεται η γνώσις, ακολουθεί η ζήτησις, απόκειται η εύρεσις. Ούτως εξηγείται διατί πιστεύουν οι απλοί και καθαροί την καρδίαν, τα νήπια, ενώ οι πεφυσιωμένοι και ακάθαρτοι την ψυχήν κρημνίζονται εις τας αβύσσους της απιστίας.