Tότε... και τώρα !

Σύνοδος 1838 εν Κωνσταντινουπόλει : «να προφυλάξωμεν τα γνήσια τέκνα της Ανατολικής Εκκλησίας από τας βλασφημίας του Παπισμού … τα βάραθρα των αιρέσεων και τους ψυχοφθόρους κρημνούς της παπικής πλάνης των … ίνα γνωρίσητε όσον το διάφορον ημών των Ορθοδόξων από των Κατόλικων, ίνα μη απατάσθε από του λοιπού από τα σοφίσματα και καινοφωνίας των ψυχοφθόρων τούτων αιρετικών … της ματαιόφρονος και σατανικής τούτων αιρέσεως»

2006 εν Κωνσταντινουπόλει:

Έτι δεόμεθα υπέρ του Αγιωτάτου Επισκόπου και Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου..…   

Theodoros Vasilikos- Anixandarele p.1

H Εκκλησία του Ιησού Χριστού, δεν έχει πληθυντικό αριθμό.

Η Εκκλησία του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού είναι ΜΙΑ. Όλες οι ομόδοξες Ορθόδοξες Εκκλησίες αποτελούν την Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία με κεφαλή τον Ιησού Χριστό. Κάθε τοπική Ομόδοξη Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι κομμάτι της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά όλη η Ορθόδοξη Εκκλησία. «Εν Μιά αι πολλαί, και εν ταις πολλαίς η Μία». Συνεπώς η Εκκλησία του Ιησού Χριστού, δεν έχει πληθυντικό αριθμό. Σε πληθυντικό αριθμό ανήκουν και είναι μόνον όλα εκείνα τα Σατανικά «δήθεν χριστιανικά» κατασκευάσματα, αι αιρέσεις και τα Σχίσματα, που δεν αποτελούν και δεν είναι ποτέ δυνατόν να ονομαστούν Εκκλησία, με τη στενή έννοια και τη σημασία της λέξης ΕΚΚΛΗΣΙΑ, που ίδρυσε ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, επί της γης, αλλά παραμένουν και είναι αμαρτωλά κατασκευάσματα διαβολοκίνητων ανθρώπων, για καθαρώς προσωπική και μόνον προβολή και συμφέροντα.

Οι «50 ομιλίες» του Αββά Μακαρίου του Αιγυπτίου.

Μελέτημα  32^ον.

1. Μπορούμε να πούμε ότι η κατοικία και η ανάπαυση του αγαθού Πνεύματος είναι η ταπεινοφροσύνη, η αγάπη, η πραότητα και όλες οι άλλες εντολές του Χριστού μας. Εκείνος που θέλει να φτάσει μέσω όλων αυτών στην τελειότητα, ας κάνει σύντροφό του την πρώτη αρετή, την Προσευχή. Με αυτή αποκτά όλες τις αρετές και τη μητέρα τους, που είναι η Ταπεινοφροσύνη. Γιατί ο ταπεινός δεν πέφτει ποτέ. Που δηλαδή να πέσει εκείνος που έχει τον εαυτόν του κάτω απ΄ όλους; Ώστε η υψηλοφροσύνη είναι μεγάλη κατάπτωση, ενώ αντίθετα μεγάλη εξύψωση και μεγάλο αξίωμα είναι η ταπεινοφροσύνη.                                                                                                                      

2. Επειδή δεν είναι μόνον η φτώχεια και η αφάνεια, αλλά παρόμοια και ο πλούτος και η τιμή γίνονται πειρασμοί για την ψυχή. Και αυτή η παρηγορία και ανάπαυση, με την οποία γεμίζει την ψυχή η Χάρη είναι πολύ εύκολο να της γίνει πειρασμός και εμπόδιο, προξενώντας τη χαύνωση και την αδιαφορία. Στον αμελή και φτωχό στην πίστη και νήπιο στο φρόνημα όλα γίνονται εμπόδιο για την αιώνια ζωή. Δηλαδή τα λυπηρά και επίπονα, ασθένειες, φτώχεια και ασημότητα ή και τα αντίθετα, πλούτος, δόξα και έπαινοι από τους ανθρώπους, μαζί με τον αφανή πόλεμο του πονηρού. Έτσι κατά τον θείο Απόστολο «για όσους αγαπούν το Θεό, όλα συνεργούν στην απόκτηση της βασιλείας του Θεού».                                                                                                                       

3. Το τέλειο Μυστήριο του Χριστιανισμού γίνεται γνωστό με την πείρα σε κάθε πιστή ψυχή δια μέσου Θείας ενεργείας, η οποία είναι η έλλαμψη του επουρανίου φωτός με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Λέγει ο Θείος Απόστολος: «Όλοι εμείς—όσοι γεννηθήκαμε από το άγιο Πνεύμα με τέλεια πίστη—με ακάλυπτο το πρόσωπο της ψυχής κοιτάζουμε σαν σε καθρέπτη τη λαμπρότητα του Κυρίου και μεταμορφωνόμαστε σ΄ αυτή τη λαμπρή εικόνα Του, ανεβαίνοντας από λαμπρότητα σε λαμπρότητα με την ενέργεια του Πνεύματος, το Οποίο είναι ο Κύριος». Τώρα όμως πιστεύουμε ότι με την έλλαμψη του Πνεύματος αφαιρείται το σκοτεινό κάλυμμα της ψυχής, από τις πραγματικά πιστές και άξιες ψυχές. Γι΄ αυτό ήλθε στη γη μας ο Χριστός και ευδόκησε να φτάσουν σε μέτρα αγιότητος εκείνοι που πιστεύουν αληθινά.                                                                           
4. Αυτή η έλλαμψη του Πνεύματος δεν είναι μόνο σαν μια αποκάλυψη νοημάτων και φωτισμός της Χάριτος, αλλά μια βέβαιη και αδιάκοπη έλλαμψη υποστατικού φωτός μέσα στις ψυχές. Λέει η Αγία Γραφή: «Ο Θεός, που είπε να λάμψει φως από το σκοτάδι, Αυτός έλαμψε μέσα στις καρδιές μας και μας φώτισε να γνωρίσουμε τη δόξα του Χριστού» και «φώτισε τα μάτια μου, για να μη κοιμηθώ για θάνατο». Δηλαδή, όταν χωρισθεί η ψυχή από το σώμα, να μη βρεθεί σκοτισμένη από το κάλυμμα του θανάτου της κακίας. «Ξεσκέπασε κι άλλο τα μάτια μου, για να δω τα θαυμάσια του νόμου Σου». Και «στείλε μου το Φως Σου και την αλήθειά Σου. Αυτά θα με οδηγήσουν και θα με φέρουν στο Άγιο Όρος Σου και στο ναό Σου». «Έλαμψε πάνω μας το Φως του προσώπου Σου, Κύριε».

Aδίστακτος τύραννος των δικαιωμάτων της συντριπτικής πλειοψηφίας!

Νομίζω ότι στην εποχή μας όχι απλά αμφισβητείται το αυτονόητο και το λογικό, αλλά καταπατείται  ασύστολα. Φθάσαμε στο σημείο ώστε, η θεωρούμενη μεγάλη δημοκρατική κατάκτηση του σεβασμού των «δικαιωμάτων της μειοψηφίας» να έχη καταντήσει φρικτός εφιάλτης και αδίστακτος τύραννος των δικαιωμάτων της συντριπτικής πλειοψηφίας! Δύο παραδείγματα: Τα περασμένα Χριστούγεννα στην Αγγλία και την Αυστραλία (αλλά και σε άλλες χριστιανικές χώρες ), απαγορεύτηκε ο καθιερωμένος δημόσιος εορταστικός στολισμός, επειδή εθίγοντο τα …δικαιώματα της ελάχιστης μειοψηφίας των Μουσουλμάνων! Επίσης, Ιταλικό Δικαστήριο έκανε δεκτή την προσφυγή ενός! Μουσουλμάνου, να αποκαθηλωθούν όλες οι εικόνες του Εσταυρωμένου… Ρωτάμε λοιπόν, με βαθιά ανησυχία: Πως προστατεύονται οι πλειοψηφίες; Πρόκειται επομένως ή όχι, για μια ιδιότυπη και πρωτόγνωρη Τυραννία, η οποία επιβάλλεται με το πρόσχημα του «δικαιώματος της μειοψηφίας»;

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Δια μέσου όλων των αλλαγών και αλλοιώσεών της, όλη η κτίσις τρέχει προς το τέλος της. Δια μέσου όλων των ημερών και όλων των νυκτών όλοι οι άνθρωποι, μαζί τους και οπίσω αυτών και ολόκληρος η κτίσις, τρέχουν προς την τελευταίαν ημέραν εις την οποίαν θα τελειώση το μυστήριον του κόσμου τούτου και της ανθρωπίνης ιστορίας. Όλαι αι ημέραι, ωσάν λευκοί ποταμοί, και όλαι αι νύκται, ωσάν μαύροι ποταμοί συντρίβονται και διασχίζουν τους γκρεμούς και τας αβύσσους της υπάρξεως, συμπαρασύροντες όλα τα όντα και όλην την κτίσιν προς την τελευταίαν ημέραν εις την οποίαν δεν είναι δυνατόν να μη καταλήξουν και να μη αποπερατώσουν τον ρουν των. Παν ό,τι έζησε και ζη εις το κλουβί του χρόνου, υποχρεωτικώς θα εισέλθη εις την εσχάτην αυτήν ημέραν και θα αποβιβασθή εις την όχθην της. Δεν υπάρχει ον ούτε κτίσμα το οποίον ο ποταμός του χρόνου δεν θα μεταφέρη εις την εσχάτην αυτήν ημέραν. Με την ημέραν αυτήν ο χρόνος θα τελειώση την ύπαρξίν του, δια τούτο και ονομάζεται αυτή εις την Αποκάλυψιν «η εσχάτη ημέρα» (Ιω. 6, 39. 40. 44. 11, 24. 12, 48), «η μεγάλη ημέρα» (Πράξ.  Απ. 2, 20. Ιουδ. 6). Επειδή δε αυτή είναι η ημέρα από τον Θεόν ορισθείσα, εις την οποίαν Αυτός θα κρίνη την οικουμένην (Πράξ. Απ. 17, 13), δια τούτο λέγεται ακόμη και «ημέρα κρίσεως» (Ματθ. 10, 15. 11, 22. 24. 12, 36. Β’ Πέτρ. 2, 9. 3, 7. Α’ Ιω. 4, 17), «ημέρα οργής και αποκαλύψεως και δικαιοκρισίας του Θεού» (Ρωμ. 2, 5). Αλλ΄ εφ΄ όσον εδόθη πάσα η κρίσις εις τον Υιόν (Ιω. 5, 22) και επειδή Αυτός θα φανή εις την εσχάτην ημέραν ως ο Κριτής εν δόξη, ένεκα τούτου η ημέρα αυτή ονομάζεται και ημέρα του Υιού του ανθρώπου (Λουκ. 17, 22. 24. 26), ημέρα Κυρίου (Β’ Πέτρ. 3, 10. Α’ Θεσς. 5, 2. Πρβλ. Ιεζεκ. 15, 5. Ης. 2, 12. Ιωήλ 2, 31. Σοφ. 1, 14. Μαλαχ. 4, 1), ημέρα του Χριστού (Β’ Θεσς. 2, 2. Φιλ. 1, 10. 2, 16), ημέρα του Κυρίου Ιησού (Β’ Κορ. 1, 14. Α’ Κορ. 1, 8. 5, 5), ημέρα κρίσεως και απωλείας των ασεβών ανθρώπων (Β’ Πέτρ. 3, 7. 2, 9).                                                                                                                                                      

Η εικόνα υπερβαίνει και το όραμα του Μ. Αντωνίου!

H οργή του Θεού έχει καταλάβει την Εκκλησία εδώ και πολλές δεκαετίες. Ο Παπισμός και ο Οικουμενισμός θριαμβεύουν. Τότε ο Μ. Αθανάσιος και οι άλλοι Πατέρες κατενόησαν τον κίνδυνο, που περιέγραφε το όραμα του Μ. Αντωνίου. Τώρα βλέπουμε να μολύνονται οι ναοί και τα θυσιαστήρια απο συμπροσευχές και συλλείτουργα με τους «αλόγους» αιρετικούς και ενισχύουμε την μόλυνση και την επαινούμε, συλλακτίζοντες κι εμείς μέσα εις τα Άγια των Αγίων. Αν παρακολουθήσει κανείς οικουμενίστικα συλλείτουργα και συμπροσευχές, σαν αυτό που έγινε στην Καμπέρα, στην Ζ' Γενική Συνέλευση του Παγκόσμιου Συμβουλίου των δήθεν Εκκλησιών, και σαν αυτά που γίνονται συχνά με τη συμμετοχή ιερέων ομοφυλοφίλων που τολμούν και κρατούν το Άγιο Δισκοπότηρο και γυναικών επισκόπων και ιερειών, η εικόνα υπερβαίνει και το όραμα του Μ. Αντωνίου. Μόνη ελπίδα για να επανεύρει η Εκκλησία την ομορφιά της είναι η σύσταση και συμβουλή του Μ. Αντωνίου: «Μόνον μη μιάνετε εαυτούς μετά των Αρειανών». Μόνο να μη μιανθούμε από την κοινωνία μας με τον Παπισμό και Οικουμενισμό, με τους φιλοπαπικούς και οικουμενιστάς Ορθοδόξους. Επειδή μέχρι τώρα δεν το επράξαμε δυναμικά και αποφασιστικά, γι' αυτό παρατείνει ο Θεός επί έτη την οργή του, την αιχμαλωσία των Ορθοδόξων στην παναίρεση του Οικουμενισμού. Μέχρι πότε επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί θα επιτρέπουμε τα άλογα κτήνη, τους αιρετικούς, να λακτίζουν και να μιαίνουν τα Ιερά και τα Άγια της Ορθοδοξίας; Όσο απρακτούμε και βρίσκουμε διάφορες προφάσεις πνευματικοφανείς, το βδέλυγμα της ερημώσεως θα ίσταται εν τόπω αγίω.

Η καρδία θερμαίνεται με θεία θέρμη

Όταν εις την καρδίαν κυκλοφορεί πάντοτε το γλυκύτατον όνομα του Ιησού Χριστού, η καρδία θερμαίνεται με θεία θέρμη, και δια της καρδίας, κάθε κύταρο, κάθε μέλος του σώματος θερμαίνεται, εξαγνίζεται από κάθε ρυπαρό λογισμό, από λογισμούς μίσους, μνησικακίας, εκδικήσεως, φθόνου, ζηλοφθονίας, υπερηφανείας, οιήσεως, αλαζονείας, φιλοδοξίας, φιλοπρωτείας, κοιλιοδουλείας, πολυφαγίας, καλοφαγίας, φιλυπνίας, ραθυμίας, ακηδίας, οκνηρίας, περιεργείας, πολυπραγμοσύνης, θλίψεως, μελογχολίας, ταραχής, νευρικότητος, ανυπομονησίας, και κάθε πάθους μικρού ή μεγάλου. 

Τι πλέον θέλεις;

Του Αγ. Ιωάννου του. Χρυσοστόμου

Και πώς να ξεφύγεις από τέτοιον ποταμό αγάπης; 
"Εγώ πατήρ, εγώ αδελφός, εγώ νυμφίος, εγώ οικία, εγώ τροφή, εγώ ιμάτιον, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιος. Πάν όπερ αν θέλης εγώ. Μηδενός εν χρεία καταστής. Εγώ δουλεύσω. ήλθον γαρ διακονήσαι, ου διακονηθήναι. Εγώ και φίλος και μέλος και κεφαλή και αδελφός και αδελφή και μήτηρ. Πάντα εγώ. Μόνον οικείως έχε προς εμέ. Εγώ πένης διά σε και αλήτης διά σε, επί σταυρού διά σε, επί τάφου διά σε. άνω υπέρ σού εντυγχάνω τω πατρί. Κάτω υπέρ σού πρεσβευτής παραγέγονα παρά του πατρός. Πάντα μοι σύ και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος και μέλος. Τι πλέον θέλεις;"

ΧΛΙΑΡΟΙ ΚΑΙ ΕΜΕΤΙΚΟΙ

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Οι άνθρωποι της εποχής μας εύκολα συμβιβάζονται με ό,τι προβάλλεται ως

σύγχρονο, μοντέρνο και προοδευτικό, γιατί πιστεύουν ότι έτσι θα κάνουν τη ζωή

τους πιό ευχάριστη. Δεν έχουν ηθικές αρχές και δέν αντιδρούν. Είναι παθητικοί

αποδέκτες των όσων οι επιτήδειοι προτείνουν, αδιαφορώντας αν πολλά από αυτά

είναι ηθικά και θεάρεαστα. Την ίδια περίπου νοοτροπία έχουν και οι περισσότεροι

χριστιανοί! Ενώ δέχονται τη διδασκαλία του Χριστού και θεωρούν την Εκκλησία

Του κιβωτό σωτηρίας, παραμένουν συμβιβασμένοι με το κυριαρχούν κοσμικό

φρόνημα, γεγονός που αποκαλύπτει ότι η χριστιανική τους ιδιότητα πολύ λίγο τους

επηρεάζει.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more