Μεγάλυνον ψυχή μου !

ΚΥΡΙΑΚΗ 24 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016 – Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ -- «Τί ημίν και σοί, Ιησού, Υιέ του Θεού;»

Η ελευθερία σε θείες συχνότητες

Η εποχή μας σήμερα χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία του διαβόλου, η οποία εκφράζεται σε όλα σχεδόν τα επίπεδα του σύγχρονου τρόπου ζωής. Η επήρεια των δυνάμεων του κακού ξεπροβάλλει μέσα από τις ποικίλες δράσεις του ανθρώπου,  ο οποίος βιώνει την εκτροπή από την πορεία αγάπης και κοινωνίας του με τον Θεό, σε διαστάσεις που τον αφήνουν να αισθάνεται ως μια τραγική ύπαρξη. Σ’ αυτή, λοιπόν την φάση της τραγικότητάς του ανθρώπου, ο ευαγγελικός λόγος παρεμβάλλεται θεραπευτικά και το στηρίζει για να ξαναβρεί τον χαμένο αυθεντικό του εαυτό, ως «εικόνα του Θεού». Χαρακτηριστική είναι η διήγηση της περικοπής του ευαγγελίου, η οποία αναφέρεται στο περιστατικό της συνάντησης του Κυρίου με δύο δαιμονιζόμενους, οι οποίοι παρουσιάζονται να ζουν υπό την επήρεια των σατανικών δυνάμεων και να διαμένουν σε μνημεία, αποκομμένοι εντελώς από την κοινωνική πραγματικότητα, αλλά και από τους συνανθρώπους τους. Πραγματικά η κατάστασή τους, όπως την περιγράφει ο ιερός ευαγγελιστής, ήταν τραγική.

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΟΥ ~ Ι.Μ.ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ -- Orthodox Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.

Σάββατο, 23 Ιουλίου 2016

Ιεζεκιήλ προφ., Φωκά ιερομ., Πελαγίας Τήνου.

Ἔζησε στὰ χρόνια του Ναβουχοδονόσορα, κατὰ τὸν ἕκτο αἰώνα π.Χ. (κατ’ ἄλλους τὸ 477 π.Χ.). Ὁ πατέρας του ἦταν Ἱερέας καὶ ὀνομαζόταν Βουζί.

Ἡ ἀνατροφὴ τοῦ Ἰεζεκιὴλ ὑπῆρξε πολὺ ἐπιμελημένη, μέσα στὰπλαίσια τῶν αὐστηρῶν ἠθῶν τῆς πατροπαράδοτης θρησκείας.Ἦταν ἀμείλικτος ἐχθρὸς κάθε κακίας καὶ ἁμαρτίας καὶ ἤλεγχε μὲ θάρρος τοὺς ὑπερόπτες καὶ ἀλαζονικοὺς ἄρχοντες. Ὁ Ἰεζεκιὴλ ἦταν πολὺ ἀγαπητὸς στὸ λαὸ καὶ πολλοὶ προσέρχονταν σ’ αὐτόν, ἀκόμα καὶ πρεσβύτεροι Ἰουδαῖοι, γιὰ νὰ ζητήσουν τὶς συμβουλές του.

Τό Πατριαρχεῖον τῆς Μόσχας –εἴτε προφάσει, εἴτε ἀληθείᾳ– διέσωσε τό κῦρος τῆς Ὀρθοδοξίας! -- Η ΠΕΡΙΛΑΛΗΤΟΣ ΣΥΝΟ∆ΟΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΑΠΕΘΑΝΕ ΚΑΙ ΕΤΑΦΗ!

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Βολουδάκη

Ὁ Ὀρθόδοξος καί μέ Οἰκουμενικήν ἀποδοχήν ὁρισμός τῆς Ἀληθείας τῆς Πίστεως, ἀπό τόν ἅγιον Βικέντιον Λειρίνης, «ὅ,τι πάντοτε, ὅ,τι πανταχοῦ καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη», ἀπορρίπτει παντελῶς καί εἰς ὅλα τά ἐπίπεδα τήν Σύνοδον τῆς Κρήτης, τήν προεργασίαν της, τήν σύνθεσίν της, τά θέματά της καί, κυρίως, τάς ἀποφάσεις της!

Ἡ περιλάλητος Σύνοδος τῆς Κρήτης ἀπέθανε καί ἐτάφη. Ὅπως ἦσαν οἱ ἀρχές καί οἱ προϋποθέσεις της, ἔτσι, µέ µαθηµατική νοµοτέλεια διεξήχθησαν καί οἱ ἐργασίες της καί ἐξήχθησαν τά πορίσµατά της. Ἔτσι, ἀκριβῶς, ἐπισυνέβη καί ὁ θάνατος καί ὁ ἐνταφιασµός της. «Ἐκ τῆς γῆς» συνεκλήθη, «ἐκ τῆς γῆς ἐλά- λησε» καί εἰς «τήν γῆν ἀπελεύσατο». «Ὤδινε µῦν καί ἔτεκε µῦν». Ματαίως κάποιοι, πού ἐνόµισαν ὅτι ἡ Σύνοδος αὐτή «ὤδινεν ὄρος», προσπαθοῦν νά σκυλεύσουν τό «ἐξαίσιον πτῶµα» της, γιά νά δρέψουν δάφνες Ὀρθοδόξου ὁµολογίας! Ματαίως κάποιοι, γιά δικούς τους λόγους προσπαθοῦν νά συσχετίσουν τήν Σύνοδο Φερράρας- Φλωρεντίας µέ τήν ἐκκλησιαστική τραγωδία τοῦ Κολυµπαρίου. Καί, τό ἀκόµη θλιβερώτερο, ὅτι βρίσκουν ἐπικροτητάς αὐτῶν τῶν συσχετισµῶν τους! Λίγοι, ἐκ τῶν Μητροπολιτῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, σοφώτεροι, περισσότερο νηφάλιοι καί ρεαλιστές, ἀρνήθηκαν νά µετάσχουν σέ ἕνα Συνοδικό “φιάσκο”, τό ὁποῖο καµµιά ἐκκλησιαστική καί πνευµατική ἀναγκαιότητα δέν ἐξυπηρετοῦσε καί κανένα ποι- µαντικό πρόβληµα δέν ἐπρόκειτο νά λύση, ἀφοῦ ἡ δηµιουργία καί ὄχι ἡ λύση τῶν προβληµάτων ἔχει ἐξασφαλίσει τήν παντο- δυναµία τοῦ ὑπαιτίου αὐτῆς τῆς Συνοδικῆς διοργανώσεως, Πα- τριάρχου τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Χρέος τῶν Πρεσβυτέρων ἡ ἐνηµέρωσις τῶν Ἐπισκόπων τους

 Παρ’ ὅτι ἄσηµος πρεσβύτερος τῆς Ἐκκλησίας, ἔχω µαζί µέ ὅλους τούς συµπρεσβυτέρους µου τήν ὁµαδική ἀλλά καί τήν προσωπική µου εὐθύνη νά ἐνηµερώνω τό Σῶµα τῶν Ἐπισκόπων µας, κυριώτατα δέ τόν Ἐπίσκοπόν µου, περί τοῦ ποιµνίου, πού µοῦ ἐνεπιστεύθη ὁ Θεός, ὅπως ἐπίσης, καί περί τῶν ἀποριῶν καί ἐνστάσεων αὐτοῦ καί νά µή ἀρκοῦµαι στήν προσαγωγή καί ἐπίθεση ἐπί τῶν ὤµων του, τοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ὠµοφορίου, κατά τήν Μ. Εἴσοδον τῆς Θ. Λειτουργίας, ἐναργές, βεβαίως καί αὐτό σύµβολο τοῦ χρέους τῶν Πρεσβυτέρων νά δίδουν ἀναφορά στούς Ἐπισκόπους τους περί τοῦ τί φρονεῖ περί αὐτῶν τό ποίµνιό τους. Θεωρῶ χρέος µου, λοιπόν, νά θέσω τά ἐρωτήµατά µου ἀναµεµιγµένα µέ τίς ἀπορίες τῶν ἀνθρώπων πού µέ ἐµπιστεύονται, ὅπως καί τίς ἐνστάσεις µας ἔναντι µιᾶς Συνόδου, ἡ ὁποία ἀπό κάποιους –βιαστικά καί µέ συναισθηµατική φόρτιση– θεωρήθηκε «ὡς τό µεγαλύτερο ἐκκλησιαστικό γεγονός τῶν τελευταίων 1300 ἐτῶν»(!), ἐνῶ – ὅπως εἴµαστε ἀπολύτως βέβαιοι–

Ο π. Σάββας Λαυριώτης διακόπτει τη μνημόνευση του Πατριάρχη -- σχόλιο του Λ.Ν.

Από πολλά χρόνια θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, οι Αγιορείτες μοναχοί να έχουν προβεί στη διακοπή του μνημοσύνου του καταπροδίδοντος την Ορθοδοξία και αφορήτως προκαλούντος τον ορθοφρονούντα κλήρο και λαό πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου που στοιχεί, διά της υπ αυτού ακολουθούμενης πολιτικής στον κατ εξοχήν ευαίσθητο τομέα των διαχριστιανικών και διαθρησκειακών σχέσεων, στην ολέθρια γραμμή του "μεγάλου" Αθηναγόρα του οποίου το μνημόσυνο είχαν διακόψει οι πλείστες μονές του Αγίου Όρους ένεκα συγκεκριμένων, προδοτικών του πατρώου Δόγματος, δηλώσεων και εκδηλώσεών του.
Ας ελπίσουμε ότι πολλοί θα είναι στο εγγύς μέλλον οι εκπρόσωποι του Αγιωνύμου Όρους που θα συντονίσουν, εν προκειμένω, την πρακτική τους με αυτήν του αξιέπαινου ομολογητού π.Σάββα Λαυριώτη μιμούμενοι την επιλογή του τελευταίου.
Περιμένουμε, όμως, και από κάποιους, θεωρούμενους ως φιλοπαραδοσιακούς μητροπολίτες των λεγόμενων "Νέων Χωρών" (όρος εθνικά επικίνδυνος), να παύσουν τη μνημόνευση του ονόματος του ενός εκ των δύο "αρχιτεκτόνων" του "Κολυμβαρείου αίσχους", (ο έτερος "αρχιτέκτων" είναι ο γνωστός και μη εξαιρετέος "δεξιός βραχίων", μητροπολίτης άνευ ποιμνίου Ιωάννης Ζηζιούλας...), βαδίζοντας επί τα ίχνη των μακαριστών ιεραρχών Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου, Φλωρίνης Αυγουστίνου και Παραμυθίας Παύλου. Αρκετή ανοχή έχει επιδειχθεί σχετικώς...
Είναι πολύ πιθανό κάποιοι συμβιβασμένοι με τη μειοδοτική πολιτική του Βοσπόρου Αγιορείτες ηγούμενοι και ιερομόναχοι όχι μόνο να δυσφορήσουν με αφορμή την ομολογιακή αυτή ενέργεια του π.Σάββα αλλά και να προχωρήσουν στη λήψη μέτρων εναντίον του αντί να τον συγχαρούν και επαινέσουν για την ευαισθησία του περί την ακεραιότητα της πατρώας πίστεως που καταπροδόθηκε στην ψευδοσύνοδο της Κρήτης.
Κάτι τέτοιο όμως, ουδόλως πρέπει να αποθαρρύνει εκείνους τους συμμοναστές του π.Σάββα που σκέπτονται και αυτοί να τον ακολουθήσουν στη διακοπή μνημοσύνου. Η εκκλησιαστική Ιστορία θα αναγράψει τα ονόματά τους με χρυσά γράμματα!
Λ.Ν.

Πρωτ. Νικόλαος Μανώλης, Οι Ορθόδοξες προϋποθέσεις των Συνόδων (π. Ιω. Ρωμανίδης) [ΒΙΝΤΕΟ 2016].

Ἔτσι ἀναδείχθηκε Κανόνας Πίστεως, τηρητὴς ἐπακριβῶς τῆς πίστεώς του.

 Ὁ Ἅγιος Νικόλαος διακρίθηκε γιὰ τὴν σταθερή του πίστη, διακήρυξε καὶ ὑποστήριξε σταθερὰ τὶς ἀρχὲς τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Διαπνεόταν ἀπ᾽ τὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ γι᾽ αὐτὸ ἀνεδείχθη κανόνας πίστεως, ἐνῶ παράλληλα ὑπῆρξε μιμητὴς τοῦ Χριστοῦ μας προσφέροντας ἀγάπη στοὺς συνανθρώπους μας,  Ὁ Ἅγιος δὲν εἶχε περγαμηνὲς σπουδῶν, δὲν ἦταν ἀπόφοιτος Πανεπιστημίων τῆς ἐποχῆς, δὲν εἶχε μεταπτυχιακά, δὲν εἶχε τὴν κοσμικὴ σοφία τῆς ἐποχῆς, εἶχε ὅμως μέσα του τὴν ζέση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία τοῦ ἔδωσε τὴν δύναμη νὰ ὑποστηρίξει τὴν πίστη! Ἔτσι ἀναδείχθηκε Κανόνας Πίστεως, τηρητὴς ἐπακριβῶς τῆς πίστεώς του.

Ο Παπισμός δεν είναι Εκκλησία! -- Του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθ. Α.Π.Θ.

Κάτι δεν πάει καλά κι «η βάρκα μας μπάζει νερά». Αυτή η διαπίστωση ενισχύεται από τα δύο γεγονότα, που συνέβησαν στα τέλη του περασμένου έτους. Τόσο η επίσκεψη του Πάπα στο Φανάρι και οι παρεπόμενες θριαμβολογίες των δημοσιογράφων ότι «ο πάπας θωρακίζει το Πατριαρχείο», όσο και η μετάβαση του Αρχιεπισκόπου κ. Χριστοδούλου στο Βατικανό και η ενθουσιώδης επιθυμία του «να βιώσωμεν την πλήρη ενότητα και να μεταλάβωμεν του σώματος και του αίματος του Κυρίου από του αυτού Ποτηριού της Ζωής», επισημαίνουν ένα σοβαρό, καυτό για τις μέρες μας Εκκλησιολογικό ερώτημα: Είναι Εκκλησία ο παπισμός;

Παρακολουθώντας τα δρώμενα με πόνο διαπιστώνει κανείς ότι ο οικουμενισμός έχει κάνει καλά τη δουλειά του.

π. Θεόδωρος Ζήσης: Φταίς κι εσύ! Δέν δικαιολογείται η άγνοια

«Δέν είμαι βέβαιος ότι, αν απόψε με καλέσει ο Θεός καί εκδημήσω ἀπ’ αυτή τή ζωή, δέν ξέρω αν θά βρώ δικαιολογία μπροστά στούς Αγίους, στούς Ομολογητάς, τους μάρτυρας, γι’ αυτήν τήν στάση τήν οποία κρατούμε όλοι τώρα. Η αίρεση ξεχειλίζει, οι λατινόφρονες και οι φιλο-Οικουμενιστές είναι όλοι ανάμεσά μας προβατόσχημοι λύκοι, κι εμείς κάνουμε διακρίσεις καί οικονομούμε. Προσπαθώ νά βρώ μιά δικαιολογία γιά τόν εαυτό μου...

Ο Ανώνυμος άφησε ένα σχόλιο για την ανάρτησή σας "«μόλυσμα» το των Λατίνων ράντισμα":

Η ληστρική στην Κρήτη ακύρωσε τις κατωτέρω αποφάσεις
Αυτή η πράξη πως λέγεται;

Α' Οἰκουμενική Σύνοδος ἐν Νικαίᾳ (20 Μαΐου 325 μ.Χ.):
Κατεδίκασε τόν Ἀρειανισμό (ἀμφισβήτη τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ).
Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδος ἐν Κωνσταντινουπόλει (381 μ.Χ.):
Κατεδίκασε τόν Μακεδόνιο (πνευματομαχία, ἀμφισβήτηση τῆς θεότητος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος) καί γιά δεύτερη φορά τόν Ἀρειανισμό.

Ας απαντήσουν οι Οικουμενιστές:

Η μνημόνευση του αιρετικού Πάπα Ρώμης εντός του Πατριαρχικού Ναού του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι ως Ορθοδόξου Επισκόπου τον Νοέμβριο του 2014 είχε προηγούμενο ένα άλλο συλλείτουργο λίγο πριν την άλωση.

Εκείνο στάθηκε Πνευματική αιτία της τουρκοκρατίας για 400 τόσα χρόνια …..

Τώρα πόσα χρόνια θα κρατήσει η υποδούλωσή μας στη δυναστεία του Καρλομάγνου «Αγιωτάτου» Πάπα σας;

«μόλυσμα» το των Λατίνων ράντισμα

Ιδού ποία η σημασία της Αναστάσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και ποία η ανύψωσις του ανθρώπου μέχρι θεώσεως. Και αυτή η θέωσις αρχίζει από την ιεράν κολυμβήθραν μόνης της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Χωρίς την «συνταφήν» εν τω αγίω ύδατι της κολυμβήθρας, όπου θάπτεται ο παλαιός άνθρωπος και αναδύεται ο καινός, πεπληρωμένος χάριτος και φωτός, «ενδυόμενος τον Χριστόν» δια του αγίου Χρίσματος, αναγέννησις δεν υπάρχει. Ούτε απαλλαγή ενοχής εκ της προπατορικής αμαρτίας, ούτε μετάδοσις του αγίου Πνεύματος τελείται, ούτε «ενσωμάτωσις» εν τω μυστικώ Σώματι του Χριστού ενεργείται, ούτε σωτηρίας τις αξιούται. Τα μυστηριώδη αυτά τελεσιουργούνται αρρήτως μόνον εν τη Καθολική και Αποστολική Ορθοδόξω Εκκλησία! Δια τούτο φοβούμεθα παν το έξω της Εκκλησίας κείμενον. Και δια τούτο απορρίπτομεν ως «μόλυσμα» το των Λατίνων ράντισμα, ως απεφήνατο ο μέγιστος των Κανονολόγων της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης.