Η
διαφάνεια της χριστιανικής μας συνειδήσεως, σαν στόχος της πνευματικής μας
ζωής, αποκτάται, όπως γνωρίζουμε, με την εργασία της νήψεως και της εγρηγόρσεως.
Ίσως,
θα έλεγε κανείς, ότι η διαφάνεια αυτή είναι μια αδιάλειπτη νηπτική λειτουργία
και ποτέ μια ποιότητα πνευματικής ζωής σε σταθερή και αναλλοίωτη εικόνα
αυτοσυνειδησίας. Διαφάνεια και νήψη, σαν όροι πνευματικής ζωής, δεν διαφέρουν
ουσιαστικά. Κι οι δυο όροι δηλώνουν μια προσπάθεια πνευματικής διαύγειας. Ίσως
η μόνη διαφορά να βρίσκεται στο γεγονός ότι εμείς τείνουμε να εννοούμε τη
διαφάνεια σαν καρπό της νήψεως. Σ’ αυτή την περίπτωση η νήψη είναι η οδός που
μας οδηγεί στο φωτεινό χώρο της πνευματικής ζωής που λέγεται διαφάνεια της
χριστιανικής μας συνειδήσεως! Αυτό πάλι σημαίνει ότι, αν η νήψη δεν είναι
αυθεντική, δεν φθάνουμε ποτέ στην αυθεντική διαφάνεια της χριστιανικής μας
συνειδήσεως. Αν δεν γνωρίζουμε να νήφουμε αυθεντικά, η αυτοσυνειδησία μας δεν
είναι διαφανής «εν Χριστώ Ιησού», αλλά μια ψευδαίσθηση που συντηρεί απλώς ένα
χριστιανικό προσωπείο!