«Ὁρισμένοι τόλμησαν νὰ ἀναγγείλουν ὅτι… ἡ ἕνωσις (τῶν ἐκκλησιῶν) θὰ γίνῃ χωρὶς νὰ μετατραπῇ κανένα ἀπὸ τὰ ἔθιμα καὶ τὰ δόγματα… Εἰσηγήθηκαν μάλιστα, ὅτι δὲν εἶναι καθόλου ἄτοπο νὰ μνημονεύουμε τὸν πάπα ὡς ἅγιο… Αὐτὴ εἶναι λοιπὸν ἡ ἕνωση;… Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο σκέπτεσθε δῆθεν νὰ ἑνωθῆτε μαζί μας, τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ μὲν προσθήκη μένει ἀδιόρθωτη, ὅλα δὲ ὅσα προξένησε τὸ μακροχρόνιο καὶ ἐπάρατο σχίσμα μένουν ἀμετακίνητα; Ἄνθρωποι, αὐτὸ δὲν εἶναι διόρθωσις οὔτε ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἀντιθέτως, εἶναι χειρότερο σχίσμα ἀπὸ τὸ προηγούμενο… Διότι πῶς θὰ γίνῃ ἡ ἕνωσις, ἐφόσον ὑφίστανται μεταξύ μας μύρια διαφορετικὰ φρονήματα;… Αὐτὸ τὸ πράγμα δὲν εἶναι ἕνωσις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης μὲ μᾶς… Ἀντιθέτως εἶναι παράλογη ὑποταγὴ στὸν πάπα τῆς Ρώμης…» (ὅπ. παρ., σελ. 288).
Βαρθολομαῖος: Τὸ κοράνιον εἶναι ἴσον μὲ τὴν Ἁγίαν Γραφήν!
ΣΤΙΣ 25-9-2000 ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ξεστόμισε καὶ ἐτοῦτα τὰ φοβερά: «Τὸ εὐαγγελικὸν κήρυγμα… καὶ ἡ ἀντίστοιχος πρόσκλησις τοῦ Κορανίου… θὰ ὑπερισχύσουν». «Ἀλλά, δὲν ἐγκαταλείπομεν τὴν ἐλπίδα ὅτι τὸ εὐαγγελικὸν κήρυγμα τῆς καταλλαγῆς, τοῦ συμβιβασμοῦ καὶ τῆς εἰρηνικῆς συνεργασίας… καὶ ἡ ἀντίστοιχος πρόσκλησις τοῦ Κορανίου… θὰ ὑπερισχύσουν, θὰ γίνουν ὑφ’ ὅλων ἀποδεκτὰ καὶ θὰ ὁδηγήσουν εἰς παγίωσιν τῆς εἰρήνης καὶ τῆς εὐημερίας τῶν λαῶν, ὥστε ἕκαστος νὰ λατρεύη τὸν Ἕνα Θεὸν ὡς (=ὅπως) προτιμᾶ καὶ ὅλοι μαζὶ νὰ συνεργαζώμεθα διὰ τὸ κοινὸν καλόν». («Ἐπίσκεψις» 588 (2000) 16)! Σὲ ἄλλη δήλωσή του εἶχε παραδεχθεῖ:
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΕΡΒΟΣ ΔΟΓΜΑΤΟΛΟΓΟΣ OΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ
«Διαίρεσις, σχίσμα της Εκκλησίας είναι πρωτίστως ένα πράγμα οντολογικώς αδύνατον. Δεν υπήρξε ποτέ διαίρεσις της Εκκλησίας, και δεν είναι δυνατόν να υπάρξη, πλην υπήρξε και θα υπάρξη έκπτωσις εκ της Εκκλησίας. Κατά καιρούς απεσπάσθησαν και εξεβλήθησαν από την μοναδικήν αδιαίρετον Εκκλησίαν οι αιρετικοί και σχισματικοί, οι οποίοι έκτοτε έπαψαν να αποτελούν μέλη της Εκκλησίας και μέρη του θεανθρωπίνου σώματός Της. Έτσι έχουν κατ’ αρχήν αποκοπεί: οι Γνωστικοί, κατόπιν οι Αρειανοί, …, κατόπιν οι Ρωμαιοκαθολικοί, κατόπιν οι Προτεστάνται, …».
Στρατηγός Μακρυγιάννης:
Σιχάθηκα τέτοια ΄λευθερία. Αν μας έλεγε κανένας αυτείνη την λευτερία οπού θα γευόμαστε, θα περικαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήση εις τους Τούρκους, άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή και τιμιότη. Αυτά λείπουν απ’ όλους εμάς. Ο Θεός ας κάμη το έλεός του να μας γλυτώση από τον μεγάλον γκρεμνόν οπού τρέχομεν να τζακιστούμεν.