Mητρ. Πειραιώς κ. Σεραφείμ :

Μήπως ἐπιτέλους θά πρέπει οἱ Ὀρθόδοξοι ἐκκλησιαστικοί ἡγέτες νά κατανοήσουν ὅτι ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός ἀνέχεται τούς Τζιχαντιστές ὡς μέσον παιδαγωγικῆς τιμωρίας, ἐξαιτίας τῆς προωθήσεως καί ἐμμονῆς τους στήν παναίρεση τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, καί νά συνετισθοῦν;

Ο π Νικόλαος Μανώλης σχολιάζει την κλήση του από την Διαρκή Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος

http://www.impantokratoros.gr & http://katihisis.blogspot.ca/

ΦΤΕΡΟ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ

Του Χρήστου Γούδη

Το ερώτημα που πλανάται αυτές τις μέρες είναι το εάν ο Αλέξης Τσίπρας θα αποκηρύξει τα όσα αφειδώς έταζε προεκλογικά στους ευεπίφορους προς εξαπάτηση ταλαιπωρημένους Έλληνες για να ανέλθει την κλίμακα του Mont Blanc της εξουσίας, ισχυριζόμενος προς αυτούς ότι όλα όσα έλεγε τότε δεν ήταν παρά ένα αθώο προχρονολογημένο πρωταπριλιάτικο ψέμα. Ο ίδιος άνετα θα μπορούσε να το κάνει. Ένας άνθρωπος που δηλώνει άθεος και παρ’ όλα αυτά τρέχει προεκλογικά να συναντήσει Πάπες και «παπάδες» και που αμολάει περιστέρια από την ποδιά του στην προεκλογική γιορτή των Θεοφανείων προσδοκώντας την επιφοίτηση του πνεύματος των ψηφοφόρων προς άγραν της ψήφου τους, μπορεί να κάνει τα πάντα για να επιτύχει τους στόχους του. Άλλωστε η «γλωσσολαλία» και η παρεπόμενη πολυγλωσσία είναι και αυτή έκφανση μιας βαθύτερης θρησκευτικής ευλάβειας. Μόνο που η «χαμένη στη μετάφραση» πολιτική πολυγλωσσία του σύριζα δεν περιορίζεται στον «θεομπαίχτη» ηγέτη του, αλλά είναι διάσπαρτη και εκτεταμένη στην πολύμορφη λερναία ύδρα των ηγετικών πλοκαμιών του. Θέσεις και αντιθέσεις, φάσεις και αντιφάσεις, ρήσεις και αντιρρήσεις, ανακατεμένες στο μεγάλο καζάνι του σύριζα που βράζει στο ζουμί της, εδώ και τρεις μήνες, την «κότα» που λέγεται Ελλάδα. Το πώς βρέθηκε εκεί είναι γιατί κανείς δεν έβλεπε το τι προηγήθηκε κατά το μάδημά της. Γιατί κανείς δεν είχε την απαιτούμενη παρατηρητικότητα και οξυδέρκεια του πάλαι ποτέ εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολομού: «Είδες να μαδούν την κότα και ο αέρας να συνεπαίρνει τα πούπουλα; Έτσι παέι το έθνος».

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Ήλθε σαρκωθείς, Χριστέ ο Θεός ημών, γαστρός ον Πατήρ προ εωσφόρου γεννά· τας ηνίας δε, ο κρατών των αχράντων Δυνάμεων, εν φάτνη, των αλόγων ανακλίνεται· ράκει, σπαργανούται λύει δε, πολυπλόκους σειράς παραπτώσεων.

Ερμηνεία.

Από τον ρθ΄ Ψαλμόν ερανίσθη ο Ιερός Μελωδός την αρχήν του παρόντος Τροπαρίου· λέγεται γαρ εκεί εκ προσώπου του Πατρός προς τον Υιόν: «Εκ γαστρός προ Εωσφόρου εγέννησά σε» (ρθ: 4). Κατά τους ακριβεστέρους λοιπόν ερμηνευτάς, από τους οποίους ένας είναι και ο Μελωδός Κοσμάς, το ρητόν τούτο εννοείται δια την προαιώνιον εκ του Πατρός Γέννησιν του Υιού· επειδή ο Κύριος εν τω Ευαγγελίω, εις την κατά την Θεότητα Γέννησιν Αυτού έλαβε τον ρθ΄ Ψαλμόν: «Είπεν ο Κύριος τω Κυρίω μου κάθου εκ δεξιών μου», από τον οποίον ελήφθη και το ρητόν τούτο. Λέγει λοιπόν ο Μελωδός: «Ο Μονογενής Υιός και Θεός, τον οποίον ο Άναρχος Πατήρ γεννά απαθώς και προ των αιώνων από την γαστέρα Του, επ΄ εσχάτων των χρόνων ήλθε και εσαρκώθη εκ της Παρθένου». Η γαστήρ δε εδώ παραβολικώς και ομοιωματικώς εννοείται επί του Πατρός κατά τον Θεοδώριτον και όχι κυρίως και αληθώς· ασώματος γαρ ων και πάντη άϋλος ο Θεός, γαστέρα και άλλα μέλη ουκ έχει σωματικά και ανθρωποπρεπή, άπαγε! Κατά τον άγιον Χρυσόστομον λοιπόν, η γαστήρ φανερώνει το γνήσιον της Γεννήσεως, ότι εξ αυτής της ουσίας του Πατρός εγεννήθη ο Υιός· κατά δε τον Σεβήρον, η γαστήρ δηλοί το ομοούσιον· και κατά τον Θεοδώριτον, το ταυτόν της ουσίας. Καθώς γαρ οι άνθρωποι από την κοιλίαν των γεννώσι τα γνήσια τέκνα, τα δε γεννηθέντα τέκνα έχουσι την αυτήν φύσιν με τους ταύτα γεννήσαντας· ούτω, λέγει, και συ, ω Μονογενές Υιέ μου, εγεννήθης από εμέ τον κατ΄ ουσίαν Πατέρα σου, και ούτω δεικνύεις την ιδικήν μου ουσίαν απαράλακτον εις τον εαυτόν σου. Εωσφόρος δε νοείται κατά τον Πτωχόν Πρόδρομον, όχι μόνον ο Ήλιος και ο προ του ηλίου ανατέλλων αστήρ της Αφροδίτης, αλλά και ο πρώτος των Αγγέλων, ο δια την λαμπρότητα μεν λεγόμενος Εωσφόρος, σκότος δε ύστερον γενόμενος δια την έπαρσιν. Όθεν το «προ Εωσφόρου» νοείται, ότι προ πάσης της κτίσεως αοράτου τε και ορατής εγεννήθη εκ του Πατρός ο Υιός. Δια τούτο και ο Θεοδώριτος και ο Σεβήρος το «προ Εωσφόρου» ενόησαν αντί του «προ των αιώνων»· κατά δε τον μέγαν Αθανάσιον, το «προ Εωσφόρου» δηλοί, ότι εν αφανεία και ακαταληψία και εν σκότει βαθεί ευρίσκεται κεκρυμμένος ο της Γεννήσεως του Υιού τρόπος: ήτοι είναι αφανής και παντελώς ακατάληπτος. Ακολούθως δε ο Μελωδός προς την άκραν αποβλέπων του σαρκωθέντος ταπείνωσιν λέγει, ότι εκείνος όπου κρατεί τας ηνίας και χαλινούς των επουρανίων και αχράντων Δυνάμεων, και ο οποίος εξουσιάζει και διοικεί αυτάς ως ίππους τινάς ή πώλους, (διότι ο Προφήτης Ζαχαρίας ως ίππους πυρούς (κοκκίνους) είδε τους επουρανίους Αγγέλους, α: 8) ανεπαύθη τώρα και επλαγίασεν επάνω εις το παχνί των αλόγων ζώων· αυτός προς τούτοις φασκιώνεται με ευτελή ράκη και φασκίας· και ούτω δια μέσου των πολυτειλίκτων αυτών φασκιών διαλύει τα πολύπλοκα σειράδια και αλυσίδας των αμαρτιών των ανθρώπων· σειραί γαρ και αλυσίδες ονομάζονται αι αμαρτίαι, κατά τον Παροιμιαστήν λέγοντα: «Σειραίς δε των εαυτού αμαρτιών έκαστος σφίγγεται» (Παρ. ε: 22).

Οικουμενισμός και Ρόταρυ: Βαρθολομαίος και Δημήτριος στα χνάρια Αθηναγόρα, Χρυσάνθου, Σπυρίδωνος

 Όλο το άρθρο στην εκλεκτή ιστοσελίδα : http://krufo-sxoleio.blogspot.ca/

Πρόσφατα γράψαμε για την αποδοχή δωρεάς εκ μέρους του Ροταριανού Ομίλου Κέρκυρας, από τον Μητροπολίτη Κέρκυρας (δείτε εδώ).
Σήμερα θα διαπιστώσετε ότι τα πλοκάμια του Rotary (και της Μασονίας που κρύβεται πίσω του) επεκτάθηκαν ΠΑΝΤΟΥ, ακόμη και στις ανώτερες βαθμίδες της Ορθόδοξης εκκλησίας.

 

Rotary και Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος

Διαβάζουμε στην επίσημη ιστοσελίδα του Rotary Κέρκυρας(περιφέρειας 2484):

O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 11 Μαΐου 2015

Γενέθλια, ήτοι εγκαίνια της Κωνσταντινουπόλεως, Μωκίου ιερομάρτυρος, Διοσκούρου μάρτυρος, Κυρίλλου και Μεθοδίου των ισαποστόλων, νεομάρτυρος Αργύρη (Αργυρού ή Ασημάκη) του εξ Επανωμής Θεσσαλονίκης.

Στὶς 11 Μαΐου τοῦ 330 μ.Χ. τελέσθηκαν τὰ ἐγκαίνια τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς πόλεως τῆς Θεοτόκου, μία ποὺ κατὰ τὸ ἀρχαῖο ἔθος «τὰς πόλεις μετὰ τὴν κτίσιν καθαίρειν εἴθιστο». Ὁ ἑορτασμὸς τότε κράτησε ἐπὶ σαράντα ἡμέρες καὶ διασώθηκε μέχρι σήμερα στὸ Μηνολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ λιτὴ γιὰ τὴν γενέθλια ἡμέρα τῆς Πόλεως ξεκινοῦσε ἀπὸ τὴν περιοχὴ τοῦ Φόρου καὶ συνεχιζόταν μέχρι τὴν Μεγάλη Ἐκκλησία. Ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου ἄρχισε ἡ ἀνέγερση τοῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας σὲ ρυθμὸ βασιλικῆς, ποὺ τότε, προφανῶς λόγω τοῦ μεγέθους του, ὀνομαζόταν Μεγάλη Ἐκκλησία. Τὰ ἐγκαίνια ὅμως τοῦ ναοῦ αὐτοῦ ἔγιναν μετὰ τὴν κοίμησή του, στὶς 15 Φεβρουαρίου τοῦ 360 μ.Χ., ὁπότε καὶ ἐπίσημα ὀνομάσθηκε Ἁγία Σοφία.

Τὰ ἔργα τῆς πρώτης φάσεως ἀνοικοδομήσεως τῆς Πόλεως ἐπὶ μεγάλου Κωνσταντίνου στοίχισαν, κατὰ τὸν Κωδινό, 60.000 λίτρες χρυσοῦ.

Ἡ συγκεκριμένη ἡμέρα τῆς τελέσεως τῶν ἐγκαινίων τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐπιλέχθηκε σκόπιμα, γιατί συνέπιπτε μὲ τὴν ἡμέρα τῆς μνήμης τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου Μωκίου, ὁ ὁποῖος ἦταν καὶ ὁ πολιοῦχος τοῦ Βυζαντίου.

Μεταγενέστερες παραδόσεις, ποὺ καταγράφονται εἴτε σὲ χρονογραφήματα εἴτε σὲ ἁγιολογικὲς παραστάσεις, ἀλλὰ καὶ σὲ αὐτὴ ἀκόμα τὴν ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας, θέλουν τὸν Μέγα Κωνσταντίνο νὰ προσφέρει τὴν πόλη του στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο.