ΕΝΘΕΡΜΟΣ ΚΑΙ ΕΝΘΕΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΠΡΟΣ ΦΙΛΤΑΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΝΕΟ-AΠΟΤΕΙΧΙΣΘΕΝΤΕΣ

Πρώτον, χαιρετίζω πανεντίμως όλους τους εν Κυρίω Νεο-Αποτειχισθέντες αδελφούς οι οποίοι προχώρησαν συν Θεώ σε Ορθή, Κανονολογική και Αγιοπατερική Αποτείχιση, σε Θεάρεστη ΠΙΣΤΕΩΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ!

Δοξάζω ολοψύχως τον Τραδικό μας Θεό με δάκρυα Κατανύξεως Αγιοπνευματικής (όχι Διαδυκτιακής) διά την διάσπαρτη διάπραξη της διαχρονικής στάσεως των Αγίων Πατέρων, έναντι αιρετικών επισκόπων! Δεύτε, οι ευλογημένοι του Πατρός! Κι αν ψάλλουν οι βλάσφημοι Οικουμενιστές (οι κουτσαίνοντες στην Πίστη) τον Μεσσιανικό και Σωτηριολογικό Ψαλμό προς τον Αντίχριστο Πάπα: “Ευλογημένος ο Ερχόμενος” καθώς μπαίνει κουτσαίνοντας στο Πατριαρχικό Ναό, τότε έχουμε κάθε δικαίωμα εμείς να απευθύνουμε σε σας το “Δεύτε, ευλογημένοι εν Χριστώ αδελφοί μας!”

Κι’ όπως ψάλλει ο Θρασύβουλος Στανίτσας “Δεύτε, Έλληνες γενναίοι, δράμετε προθύμως, νέοι εις τον Θείον Παρνασσόν, Πατρικήν Κληρονομίαν, έχοντες την ευφυΐαν και φιλίαν” Ορθοδοξίας! “Ευφυΐα”. Κοιτάζω το Λεξικό: “διανοητική / νοητική / πνευματική επάρκεια!” Είναι η πνευματική, Αγιοπατερική επάρκεια και διάρκεια επιγνώσεως. Είναι η ανόθευτη Ορθόδοξη νοημοσύνη. Ο “Νούς Χριστού”. Είναι η εντολή του Χριστού, να φεύγουμε από αιρετικούς ποιμένες. Εσείς δεν πέσατε στη παγίδα να φιλοσοφείτε το εάν αυτή η εντολή είναι “δυνητική” ή όχι… Δύνασθε όσα αν θέλετε και βούλεσθε. Το “εξ’ όλης της ψυχής, εξ’ όλης της καρδίας, εξ’ όλης της ισχύος και εξ’ όλης της διανοίας” μετατρέπει αυτομάτως την υποτιθέμενη δυνητικότητα σε υποχρεωτική εντολή. Η αγάπη προς την Αλήθεια το απαιτεί και η Πιστότητα της Αληθείας το εγγυάται.

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Κήρυγμα Κυριακής ΙΑ' Επιστολών (Α' Κορ. θ' 2-12) [mp3 - 2016].

Σιμωνόπετρα • Άγιον Όρος • Αγνή Παρθένε - Simonopetra • Mount Athos • Agni Parthene -- Orthodox Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.

Σάββατο, 10 Σεπτεμβρίου 2016

Μηνοδώρας, Μητροδώρας, Νυμφοδώρας.

Ἦταν ἀδελφὲς καὶ κατάγονταν ἀπὸ  τὴ Βιθυνία. Ἡ λάμψη τῆς παρθενίας καὶ ἡ ὡραιότητα τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων τους, ἔκαναν τὶς τρεῖς ἀδελφὲς νὰ εἶναι καύχημα τῶν χριστιανῶν. Οἱ φροντίδες καὶ οἱ συνήθειες τοῦ κόσμου δὲν τὶς ἀπασχολοῦσαν. Ἡ μόνη τους φροντίδα ἦταν «μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσμεὶν ἑαυτάς, ἢ ἐν πλέγμασιν ἢ χρυσῷ ἢ μαργαρίταις ἢ ἰματισμῷ πολυτελεῖ». Δηλαδὴ φρόντιζαν νὰ στολίζουν τὸν ἑαυτό τους μὲ συστολὴ καὶ σωφροσύνη καὶ ὄχι μὲ φιλάρεσκα πλεξίματα τῶν μαλλιῶν τους ἢ μὲ χρυσὰ ἢ μαργαριτένια κοσμήματα ἢ μὲ ροῦχα πολυτελή. Γιὰ τὴν ἀγάπη λοιπὸν τοῦ Χριστοῦ, ἄφησαν τὴν πατρίδα της καὶ πῆγαν νὰ κατοικήσουν σὲ ἕναν λόφο, κοντὰ στὰ Πύθια θερμὰ λουτρά. Ἐκεῖ ἀσκήτευαν καὶ καλλιεργοῦσαν ἀκόμα περισσότερο τὴν σωφροσύνη τους. Γι’ αὐτὸ ἀξιώθηκαν ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ θεραπεύουν ἀσθένειες, καὶ ἔτρεχε κοντὰ τους πλῆθος κόσμου. Ὅταν τὸ ἔμαθε αὐτὸ ὁ ἔπαρχος Φρόντων, ἔστειλε καὶ συνέλαβε τὶς τρεῖς ἀδελφές. Βλέποντας τὴν φρόνηση καὶ τὴν σύνεση, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀφοβία μὲ τὴν ὁποία τὸν ἀντιμετώπισαν, διέταξε καὶ τὶς βασάνισαν μὲ τὰ πιὸ φρικτὰ βασανιστήρια. Ὑπέμειναν μὲ ἀνδρεῖα τὰ μαρτύρια καὶ ἔτσι ἔνδοξα παρέδωσαν τις ψυχὲς τους στὸ νυμφίο τους Χριστὸ. Ὁ ἔπαρχος θέλησε νὰ κάψει τὰ σώματά τους, ἀλλὰ οἱ φλόγες ἔκαψαν τὸν ἴδιο καὶ ἔπειτα καταρρακτώδης βροχὴ ἔσβησε τὴν φωτιά. Τὰ σώματα τῶν τριῶν παρθένων τάφηκαν μὲ σεβασμὸ ἀπὸ τοὺς χριστιανούς.

Άγιος Φιλάρετος της Εκκλησίας των Ρώσων της Διασποράς.

Αὐτὸ τὸ ὁποῖο προηγουμένως ἦταν ἰδίωμα τῶν ξεπεσμένων γυναικῶν, οἱ ὁποῖες, στὴν ἐνάσκησι τοῦ ἐπαισχύντου ἐπαγγέλματός τους ἐνεδύοντο προκλητικὰ γιὰ νὰ προκαλέσουν αἰσθησιακὰ τοὺς ἄνδρες, ἔχει πλέον γίνει ἡ μόδα καὶ κανόνας ἀκόμη καὶ γιὰ σεμνές γυναίκες, οἱ ὁποῖες σὲ πολλὲς περιπτώσεις δὲν λαμβάνουν κἄν ὑπ᾿ ὄψιν τους τὸ νόημα καὶ τὶς συνέπειες αὐτῆς τῆς μόδας ποὺ τὶς ἐσκλάβωσε.῎Αν ἡ ἐλαχιστοποίησις τοῦ μάκρους τοῦ φορέματος ἤ ὁ ἰδιαίτερος τονισμὸς τῶν «γραμμῶν» τοῦ σώματος ἀντιτίθενται πρὸς τὴν σεμνότητα, ἡ ὁποία θὰ πρέπει γενικὰ νὰ στολίζη τὶς Χριστιανὲς γυναῖκες, τότε ἀκόμη πιὸ ἀκατάλληλη εἶναι ἡ ἐμφάνισίς τους μὲ τέτοιου εἴδους ἐνδυμασία στὸν Ναὸ τοῦ Θεοῦ.

ΚΥΡΙΑΚΗ 11 / 9 / 2016 – ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ -- «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον…»

Ανακαινισμένες υπάρξεις

 Η σύνδεση της παρουσίας του Θεού στη ζωή του κόσμου με την πληρότητα της αγάπης, αναδεικνύει και την αυθεντικότητα της σχέσης που σφυρηλατείται στο χώρο της Εκκλησίας. Στους ορίζοντες αυτούς το ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής πριν από την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, αποκαλύπτει το απύθμενο βάθος της θεϊκής αγάπης: «εν τούτω εφανερώθη η αγάπη του Θεού εν υμίν, ότι τον Υιόν αυτού τον Μονογενή απέσταλκεν ο Θεός εις τον κόσμον, ίνα ζήσωμεν δι’ Αυτού» (Α΄Ιω. δ΄9).

Η συγκεκριμένη ευαγγελική περικοπή συνιστά το απόσταγμα της συνομιλίας του Χριστού με το Νικόδημο. Ο Νικόδημος παρόλο που είχε εξέχουσα θέση στην κοινωνία, αφού ήταν μέλος του Μεγάλου Συνεδρίου και ανήκε ακόμα στην τάξη των φαρισαίων, ωστόσο αποκαλύπτεται ως άνθρωπος με καλή και αγαθή ψυχή. Με τέτοιες λοιπόν αγαθές διαθέσεις όχι μόνο γνώρισε αλλά και συνομιλούσε με τον Χριστό για μεγάλες και αιώνιες αλήθειες. Έτσι, ενώ οι φαρισαίοι συνέδεαν τη σωτηρία με την τυπολατρία, ενδεδυμένη με την υποκριτική τήρηση κάποιων διατάξεων του Νόμου, ο Χριστός έρχεται να αποκαλύψει ότι για να σωθεί ο άνθρωπος πρέπει να αναγεννηθεί πνευματικά, να καταστεί καινούργια ύπαρξη, όχι πλέον με νομικές διατάξεις, αλλά με τη χάρη και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος (Ρωμ. ε΄ 5).

Η καινούργια ζωή

Η πνευματική αναγέννηση του ανθρώπου δεν έχει να κάνει με

Ποῖον εἶναι τὸ πραγµατικὸν πρόσωπον τῆς Συνόδου τοῦ Κολυµβαρίου; -- Γράφει ὁ µοναχὸς Παΐσιος Ἁγιορείτης

1.∆υστυχῶς βλέπουµε νὰ συµβαίνει ἕνα τραγικὸ γεγονὸς ποὺ µᾶς ἐκπλήσσει καὶ µᾶς φαίρνει σὲ ἀπορία. Οἱ πλεῖστοι τῶν Πατέρων νὰ παρασύρονται ἐκ τῶν φαινοµένων καὶ νὰ µὴ βλέπουν αὐτὸ ποὺ κρύβεται, δηλ. ἡ ἅλωση τῆς Ὀρθοδοξίας ἐκ τῶν ἔσω, διότι οὔτε ὁ Πάπας ἦλθε νὰ µᾶς καταλάβει οὔτε οἱ Προτεστάντες µᾶς ἐνόχλησαν οὔτε καµµία ἄλλη αἵρεση µπῆκε ἀνάµεσά µας, κι ὅµως ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Πατριάρχης καὶ τὰ µέλη τοῦ Πατριαρχείου συνεχῶς ἐπὶ πολλὰ ἔτη πηγαίνουν στοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἐνεργοῦν πράξεις ποὺ ἀπαγορεύουν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες καὶ τώρα στὶς µέρες µας στὴν Σύνοδο, ποὺ συνεκάλεσε, ἀναγνώρισε καὶ ἀποδέχτηκε ἐπίσηµα «συνοδικὰ» τοὺς ἐχθροὺς τῆς πίστεως, τοὺς αἱρετικούς,

Πίστις: τὸ στήριγμα τῆς ζωῆς -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση

Πολύ συχνὰ ὁ χριστιανὸς ἀντιµετωπίζει δυσάρεστες καταστάσεις καὶ δύσκολα προβλήµατα, χωρὶς νὰ ἔχει τὴν ἀνάλογη γνώση. Προσπαθεῖ νὰ βρεῖ λύσεις µόνος του καὶ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὰ ψυχοφθόρα ἀδιέξοδα, τὰ ὁποῖα τὸν ἀποµακρύνουν ἀπὸ πολλὲς δραστηριότητες, ἀναγκαῖες στὴ ζωή του. Τελικὰ ἀναζητᾶ τὴν ἐκ Θεοῦ γνώση, γιὰ νὰ ὁδηγηθεῖ στὶς ἐνδεδειγµένες κινήσεις. Ὅµως δὲν τὴν ἀποκτᾶ, γιατὶ τοῦ λείπει ἡ ἀπαραίτητη προϋπόθεση, γιὰ νὰ εἶναι ἡ προσευχή του θεοπειθὴς καὶ τὸ αἴτηµά του νὰ πραγµατοποιηθεῖ. Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος ὑποδεικνύει τὸν τρόπο µὲ τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ ζητάει κανεὶς τὴν ἄνωθεν γνώση: «Ἄν κάποιος ἀπὸ σᾶς ὑστερεῖ σὲ σοφία, ἄς τὴ ζητήσει ἀπὸ τὸν Θεό, κι αὐτὸς θὰ τοῦ τὴ δώσει. Γιατὶ ὁ Θεὸς δίνει σὲ ὅλους µὲ ἁπλοχεριὰ καὶ χωρὶς νὰ περιφρονεῖ κανένα. Ὅ,τι ὅµως ζητᾶµε νὰ τὸ ζητᾶτε µὲ πίστη καὶ νὰ µὴ ἔχετε ἀµφιβολίες. Γιατὶ ὅποιος

ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ και ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ στη ΛΑΡΙΣΑ για την ΜΥΡΤΩ. --- Ιερός Λόχος 2012

ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ και ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ στη ΛΑΡΙΣΑ για την ΜΥΡΤΩ.

Ο Ιερός Λόχος 2012, Έφεδροι και φίλοι των Ειδικών Δυνάμεων, ΣΤΗΡΙΖΕΙ την εκδήλωση συμπαράστασης και Αλληλεγγύης του Πατριωτικού Ελληνικού Συνδέσμου για την Μυρτώ μας, η οποία εδώ και κάτι παραπάνω από 4 χρόνια νοσηλεύεται σε διάφορα κέντρα αποκατάστασης, τα 2,5 τελευταία στο κέντρο Άνιμους στη Λάρισα, ύστερα από τη βάναυση κακοποίηση που υπέστη από Πακιστανό τον Ιούλιο του 2012 στη Πάρο.

«Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον με»

Η Θεοτόκος είναι το σπουδαιότερο και αγιώτερο πρόσωπο, που παρουσίασε η γη. Ποία άλλη ξεπέρασε στην αγιότητα όλους τους Αγίους, τους Προφήτες, τους Πατέρες, τους Ασκητές, τους Μάρτυρες, τους Αποστόλους; Πρώτη μετά τον Ένα είναι η Παναγία, η Αειπάρθενος Θεοτόκος, αυτή είναι, κατά τον θεολόγο Άγιο Γρηγόριο, η «μετά Θεόν, Θεός». Γι’ αυτό και δεν ονομάζεται απλώς Αγία, αλλά Παναγία.

Η Αειπάρθενος είναι η γυνή, «εξ ης πηγάζει τα κρείττω». Διότι είναι η ευεργέτις όλου του ανθρωπίνου Γένους. Χάρις στην ιδική Της αρετή, επισκέφθηκε την γη ο Ύψιστος Θεός και σώθηκε ο κόσμος. Κανένας άλλος απόγονος της Εύας δεν ευεργέτησε τόσο την ανθρωπότητα όσο η στοργική Αυτή Μητέρα του Θεού. Υπέφερε Αυτή και ταλαιπωρήθηκε για την σωτηρία ολοκλήρου της ανθρωπότητος.

Αυτή είναι και ευεργέτις του κάθε Ορθοδόξου Χριστιανού προσωπικά. Ποιός πιστός Ορθόδοξος δεν ωφελήθηκε από την Θεοτόκο; Ποιός Χριστιανός στα βάσανά του δεν έτρεξε σε Αυτήν και δεν βοηθήθηκε θαυματουργικά; Σ’ Αυτή δεν καταφεύγουμε περισσότερο και από την μητέρα μας; Στα βάσανα που μας κτυπούν, «Παναγιά μου»! δεν φωνάζουμε;

Ποιά άλλη απόγονος της Εύας κατόρθωσε να Την πλησιάσει στην απροσμέτρητη δόξα;

Αυτή είναι η «ευλογημένη εν γυναιξί», η «τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ». Είναι η «αγιωτέρα πάντων των Αγγέλων» και η Βασίλισσα των Ουρανών!

«Θέλω να με φωνάζετε…»

Σήμερα 9 Σεπτεμβρίου μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ του Ομολογητού, του προ του Διοκλητιανού ασκήσαντος.

Θεοφάνης ο Όσιος πατήρ ημών ήτο κατά τους χρόνους Κάρου και Καρίνου των βασιλέων εν έτει σπγ΄ (283) και εγεννήθη από γονείς Έλληνας, επίστευσε δε εις τον Χριστόν με τον ακόλουθον παράδοξον τρόπον. Ότε ήτο πολύ νέος κατά την ηλικίαν, ιδών παιδίον τι, το οποίον εκινδύνευε να αποθάνη από το ψύχος, εξεδύθη τα ιδικά του ενδύματα και ενέδυσε με αυτά το παιδίον. Επειδή δε ο πατήρ του ηρώτησεν αυτόν ειπών, «Που είναι, τέκνον μου, τα ιμάτιά σου»; Σοφώς ο Άγιος απεκρίθη· «Ενέδυσα με αυτά τον Χριστόν». Ο δε πατήρ του πάλιν ηρώτησεν αυτόν· «Και ποίος είναι ο Χριστός; ημείς οι Έλληνες τον Ερμήν και τον Απόλλωνα σεβόμεθα». Τότε ο Άγιος ηρνήθη τον πατέρα του ως ασεβή και Έλληνα· όθεν Άγγελος Κυρίου φανείς έλαβεν αυτόν και τον ανεβίβασεν επάνω εις το όρος το καλούμενον Διαβηνόν και παρέδωκεν αυτόν εις ένα Ασκητήν, όστις είχεν έτη εβδομήκοντα πέντε εν τη ασκήσει.

Ο άγιος Αθανάσιος επισημαίνει:

«Εἰ δέ τις προσποιεῖται ὁμολογεῖν μὲν ὀρθὴν πίστιν, φαίνεται δὲ κοινωνῶν ἐκείνοις (ἂν κάποιος προσποιούμενος ὁμολογεῖ τὴν ὀρθὴ πίστι, ἀλλὰ κοινωνεῖ μὲ τοὺς αἱρετικούς) τὸν τοιοῦτον προτρέψασθε ἀπέχεσθαι τῆς τοιούτης συνηθείας· καὶ ἐὰν μὲν ἐπαγγέλληται, ἔχετε τὸν τοιοῦτον ὡς ἀδελφόν· (καὶ ἐὰν σᾶς ὑποσχεθεῖ ὅτι θὰ διακόψει τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς -καὶ τὸ πράξει- νὰ τὸν ἔχετε ὡς ἀδελφὸ σας) ἐὰν δὲ φιλονίκως ἐπιμένῃ τὸν τοιοῦτον παραιτῆσθε (ξεκόψτε ἀπὸ αὐτόν)»

Έχουμε εξασφαλισμένη τη σωτηρία μας και γράφουμε «εν παραληρήματι αγάπης» τα κατεβατά μας. -- του αδελφού μας Κυπριανού Χριστοδουλίδη

 Ελπίζω, πλέον, να καταλάβατε κ. Κουντούρη, πώς πορεύεται διχρονικά η διαχρονική (sic) «μια αγία» κλπ. εκκλησία. Πορεύεται με το διαχρονικό ημερολόγιο του Πάπα, το οποίο διορθώθηκε, έγινε «διορθωμένο Ιουλιανό ειδωλολατρικό ημερολόγιο», επειδή οι πατέρες της Εκκλησίας δεν ήταν καλοί αστρονόμοι. Οι ημέτεροι διαχρονικοί διορθωτές και νεοπατέρες, πήραν αυτά που πήραν από τον Πάπα, τα έκοψαν από εδώ, τα έρραψαν από εκεί, και δεν φοβόμαστε τίποτα. Έχουμε εξασφαλισμένη τη σωτηρία μας και γράφουμε «εν παραληρήματι αγάπης» τα κατεβατά μας. 

Ο κ. Μοσχοβίτης Ευστάθιος - αστάθιος, έστειλε και στη δική μου ιστοσελίδα όλα αυτά που δημοσιεύει η «Ορθόδοξη Φωνή». Ο υποφαινόμενος, και διαχειριστής του kyprianoscy. blogspot ιστολογίου, λόγω ελλείματος παραληρηματικής αγάπης, αδυνατεί να προβεί στην αναδημοσίευση. Είναι κατά τον νουν «ετεροχρονισμένος».

***

Οι νέοι «Άτλαντες» θα αρχίσουν σε λίγο να φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Έχουμε τους "νεοπαλαιούς", έχουμε και τους "παλαιονέους". Σε λίγο θα μας έρθουν οι αμφοτέρων παρατάξεων "ακαινοτόμητοι".

Κραδαίνουν αυτό που είχε πει ο μακαριστός π. Φιλόθεος Ζερβάκος, ότι «όποιος λέει ότι δεν σωζόμαστε χωρίς το παλαιό ημερολόγιο αποδεικνύει την ειδωλολατρική ημερολατρεία του». Αλλά ποιος εχέφρων πιστός θα μπορούσε ποτέ να ισχυριστεί κάτι παρόμοιο, όταν οι μεγαλύτεροι αιρεσιάρχες ήταν όλοι τους "παλαιοημερολογίτες", αν και ο όρος αυτός δεν υπήρχε τότε.

Τι ανοησίες είναι αυτές, Θεέ μου !

Σας ευχαριστώ για την φιλοξενία

π. Θεόδωρος Ζήσης : Λυπούμαστε γιὰ ὅσους ἀποδέχονται καὶ πολὺ περισσότερο γιὰ ὅσους ἐγκωμιάζουν τὴν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης.

Μᾶς ἀφήνει καθόλου περιθώρια ἡ συνοδικὴ καὶ πατερικὴ Παράδοση νὰ ὀνομάζουμε τὶς αἱρέσεις  ἐκκλησίες καὶ νὰ συναποτελοῦμε μαζί τους τό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν»;  Θὰ εἴμαστε μὲ τοὺς λατινόφρονες πατριάρχες Ἰωάννη Βέκκο (1275-1282), Ἰωάννη Καλέκα (1334-1347) καὶ τὸν ἀποστάτη καρδινάλιο Βησσαρίωνα ἢ μὲ τοὺς ὀρθοδόξους  πατριάρχες Μ. Φώτιο (858-867, 877-886), Μιχαὴλ Κηρουλάριο (1043-1058), Γερμανὸ Β´ (1222-1240), Ἀρσένιο (1255-1259, 1261-1265), Ἰωσὴφ Α´ (1267-1275, 1282-1283), Γρηγόριο Β´ Κύπριο (1283-1289), Ἀθανάσιο Α´ (1289-1293, 1303-1310), Γεννάδιο Σχολάριο (1354-;), οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ὁποίους τιμῶνται ὡς Ἅγιοι; Μὲ τοὺς  Ἁγίους Γρηγόριο Παλαμᾶ, Μᾶρκο Εὐγενικό, Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλό, Νικόδημο  Ἁγιορείτη, Ἀθανάσιο Πάριο καὶ τοὺς ὁσιομάρτυρες τῆς Καντάρας καὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους; Ἡ ἀπάντηση εἶναι εὔκολη καὶ προφανής. Λυπούμαστε γιὰ ὅσους ἀποδέχονται καὶ πολὺ περισσότερο γιὰ ὅσους ἐγκωμιάζουν τὴν «Σύνοδο» τῆς Κρήτης.

Σήμερα η μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος ΣΕΒΗΡΙΑΝΟΥ.

Σεβηριανός ο Άγιος Μάρτυς ήτο εις την Σεβάστειαν κατά το έτος τκ΄ (320) από Χριστού, ότε εβασίλευεν εις την Ανατολήν ο τελευταίος διώκτης των Χριστιανών Λικίνιος ο επ’ αδελφή γαμβρός του Μεγάλου Κωνσταντίνου, και ο ομότροπος αυτού Λυσίας, ο πολύ γνωστός εκ των Μαρτυρικών ιστοριών δουξ, όστις υπήρχεν υπό την εξουσίαν αυτού. Ούτος ο Λυσίας πορευθείς εις την πόλιν της Μικράς Αρμενίας Σεβάστειαν δια τους Αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρας, εβασάνισεν αυτούς και εθανάτωσε δια την εις τον Χριστόν πίστιν των. Είτα δε, ως έλαβε τέλος το Μαρτύριον εκείνων, τότε και τας περί του Αγίου τούτου Σεβηριανού πληροφορίας έλαβε ο Λυσίας, διότι ο Σεβηριανός ήτο περιβόητος εις την αρετήν, ανήκε δε εις το τάγμα των λεγομένων σενατόρων, δηλαδή των βασιλικών συμβούλων. Έμαθε λοιπόν ο Λυσίας δια τον Σεβηριανόν ότι ούτος όχι μόνον πρεσβεύει τα των Χριστιανών δόγματα, εξυβρίζων τους ψευδωνύμους θεούς του, αλλ’ ότι και πολλούς των Ελλήνων εξαπατά δήθεν, φέρων αυτούς εις την Χριστιανικήν πίστιν· ακόμη δε ότι και τους προ ολίγου θανατωθέντας Τεσσαράκοντα Μάρτυρας τους εις την του Χριστού πίστιν και ομολογίαν εγκαρτερήσαντας μέχρι θανάτου και αυτούς ούτος τόσον εστερέωσε και προς το μαρτύριον εφωδίασεν, ώστε αυτός ήτο αιτία του μαρτυρίου αυτών. Και προσέτι έμαθεν ο δουξ ότι αυτός ο Σεβηριανός, πλούσιος πολύ υπάρχων, ουδένα των ομοπίστων αυτού παραβλέπει δυστυχούντα, αλλά και εις τας φυλακάς πορευόμενος βοηθεί τους εκεί κεκλεισμένους εις όλα τα αναγκαία, και διδάσκει αυτούς ίνα ίστανται στερεοί εις την του Χριστού πίστιν, καταφρονούντες και υβρίζοντες τα βασιλικά προστάγματα. Ταύτα μαθών ο Λυσίας απέστειλε τους στρατιώτας μετά φοβερού προστάγματος, όπως μετά βίας μεγίστης φέρωσιν έμπροσθέν του τον Σεβηριανόν.