Ο π. Θεόδωρος Ζήσης γράφει:

Αφού οι Επίσκοποι μνημονεύουν τόν Πατριάρχη καί επομένως υπόκεινται καί αυτοί στόν κανόνα: “ο κοινωνών ακοινωνήτω, ακοινώνητος έσται”· καί εγώ μνημονεύω τόν Επίσκοπό μου, ο οποίος μνημονεύει τόν Πατριάρχη, ο οποίος κοινωνεί μέ τόν Πάπα· καί εσείς οι λαϊκοί έρχεστε από μένα, ο οποίος μνημονεύω τόν Επίσκοπο καί κοινωνάτε καί μέ αποδέχεστε. Επομένως, μία σειρά –αυτή η σειρά τού παραπτώματος πού αρχίζει από τόν Πατριάρχη, αρχίζει σιγά-σιγά σάν συγκοινωνούν δοχείον, νά φθάνει σάν ευθύνη μέχρις εμάς!                                       

Αλλά ποιός από τόν κόσμο τά ξέρει αυτά; Οι περισσότεροι από τούς λαϊκούς, θά πούν: “Μά, αφού τό κάνει ο Πατριάρχης, αφού τό κάνει ο Πάπας, τί φταίω εγώ;”. Φταίς κι εσύ!  Δέν δικαιολογείται η  άγνοια...  Είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Πατριάρχης. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Επίσκοπος ο οποίος σιωπά καί η οποία σιωπή είναι τρίτο είδος αθεϊας. Είμαστε υπεύθυνοι καί εμείς οι Πρεσβύτεροι καί μαζί μέ εμάς, είστε καί σείς οι λαϊκοί, πού έρχεστε μαζί μέ μάς καί δέν μάς λέτε:  “Φεύγουμε εμείς”.

Το όραμα του Δανιήλ και η αυθαίρετη κατασκευή μιας τριπρόσωπης παράστασης του Θεού.

 Του Ασλανίδη Σταύρου.

Μετά από συνέχεια.

 Η αδιαίρετη διαίρεση ή κατά επίνοια διάκριση στον Θεό.

 

Έχουμε διδαχθεί την Θεολογία (τον λόγο του Θεού) μόνο από τον Χριστό, διότι Αυτός είναι ο μόνος που γνωρίζει τον Θεό. Ένας είναι ο Διδάσκαλος και αυτά που μας είπε, στην συνέχεια μας τα επανέλαβαν ή τα ερμήνευσαν οι προφήτες, οι απόστολοι και οι άγιοι. Ενώ ο Χριστός γνωρίζει και μάλιστα τα πάντα, εμείς αγνοούμε, αδυνατούμε να προσεγγίσουμε το “είναι” Του. Εντούτοις αυτό που λέμε και πιστεύουμε, είναι μόνο ότι από Αυτόν διδαχθήκαμε, είναι μόνον για τις κατά επίνοια διακρίσεις του Θεού. Μάθαμε από Αυτόν και δευτερευόντως δια των αγίων Του, για την ύπαρξη τριών προσώπων του Θεού, για τις δύο φύσεις του Χριστού, για την ουσία και την ενέργειά Του. Όλα αυτά όμως είναι Αδιαίρετα. Ενώ αναφέρθηκαν μέχρι τώρα, διακρίσεις επί των διακρίσεων, ταυτόχρονα λέμε ότι δεν υπάρχουν ούτε πρωτογενείς, ούτε δευτερογενείς διαιρέσεις. Υπάρχει η κατά επίνοια διάκριση του Θεού, και ταυτόχρονα ο Θεός είναι και Απλός και Αμερής και Απαθής.

Ο Ζηλωτής Προφήτης και οι σημερινοί Κληρικοί.

Οσάκις κανείς μελετά τον βίον του Προφήτου Ηλία, θαυμάζει μερικά στοιχεία, που συναντά εις αυτόν. Βλέπει τον ζηλωτήν Προφήτην πως εργάζεται εις το προφητικόν έργον ως απεσταλμένος του Θεού εις τον κόσμον. Και ασφαλώς το έργον του Θεού γίνεται συμφώνως προς το θέλημά Του και δεν είναι δυνατόν να γίνη χωρίς ζήλον. Προβληματίζεται δε όταν βλέπη λειτουργούς του υψίστου, που χωρίς ζήλον, ίσως και με σχετικήν αδιαφορίαν, διακονούν εις το θέλημα του Θεού. Ο δε Απόστολος του Χριστού παραγγέλλει: «Μη αμέλει του εν σοι χαρίσματος, ο εδόθη σοι δια προφητείας» (Α΄ Τιμ. 4: 14). Ομοίως εις τον βίον του Προφήτου αναφέρονται και «οι ιερείς της αισχύνης» και η απέναντι αυτών στάσις τούτου. Και εις τον χώρον της Παλαιάς Διαθήκης υπήρχον ψευδοπροφήται και ψευδοϊερείς, οι οποίοι έζων και ενήργουν μακράν του θελήματος του Θεού. Συγκεκριμένως δε ο ζηλωτής Προφήτης ηναντιώθη κατ΄ αυτών. Εις τας ημέρας μας, όμως, όπου οι λαβόντες το χάρισμα της ιερωσύνης, που είναι οι επίσκοποι, οι διάδοχοι των Αποστόλων και οι εν γένει λειτουργοί της Εκκλησίας του Χριστού έχουν πρότυπά τους τους Μαθητάς του Κυρίου, η ευθύνη των έναντι Θεού και ανθρώπων είναι μεγάλη. Δυστυχώς η στάσις των έναντι των ολετήρων της Εκκλησίας Οικουμενιστών είναι σχεδόν μηδαμινή!

«(…) Πρέπει κανείς και να ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ…»

«(…) Πρέπει κανείς και να ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ…»

                              όχι μόνο να αντισταθή.

(Ματθ. ζ’ 14,σελ.28,Τρεμπ.)

 

Άλλο είναι η αντίσταση και άλλο η αντίδραση.