Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. Eρμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

2. Ἄν οἱ Ὀρθόδοξοι εἶχον τήν δυνατότητα νά ἀναμένουν ἐν ὑπομονῇ τήν ἀπόφασι τῆς Συνόδου, προκειμένου να ἀποτειχισθοῦν ἀπό τόν αἱρετικό Ἐπίσκοπο, τότε θά ἦσαν περιττοί ὅλοι οἱ ἱεροί Κανόνες οἱ ὁποῖοι ἀναφέρονται στους αἱρετικούς καί στή σχέσι τῶν Ὀρθοδόξων μέ αὐτούς, ὅπως ἐπίσης καί ὅλη ἡ ἀποστολική καί πατερική διδασκαλία, ἡ ὁποία σκοπό ἔχει νά διατηρῆ σέ ἐγρήγορσι τούς πιστούς,

καί νά διδάξη τήν ἀπομάκρυνσι ἀπό τούς αἱρετικούς. Θα ἀρκοῦσε ἡ ἐντολή, οἱ λαϊκοί νά περιμένουν τίς ἀποφάσεις τῶν Συνόδων, χωρίς νά τίς κρίνουν καί νά τίς ἀκολουθοῦν κατά γράμμα. Ἔπειτα, γιά ποιό λόγο δηλαδή οἱ Κανόνες νά ἐπιβάλλουν μέ ἐπιτίμια τήν ἐκκλησιαστική ἀποτείχισι, τήν στιγμή πού ὑπάρχει συνοδική κρίσις περί τούτου; Ἦσαν δηλαδή τόσο ἀπείθαρχοι οἱ Ὀρθόδοξοι καί ἄγευστοι ἀπό κάθε πνευματικότητα, ὥστε νά μήν σέβωνται συνοδικές ἀποφάσεις καί μάλιστα σέ τόσο σοβαρά θέματα; Εἶναι σά νά λέμε ὅτι οἱ Κανόνες πού ἀναφέρονται στήν σχέσι τῶν

Ὀρθοδόξων μέ τούς αἱρετικούς, ἀναφέρονται στόν Ἄρειο, τόν Μακεδόνιο, τόν Νεστόριο, τόν Εὐτυχῆ, τόν Διόσκορο καί τούς λοιπούς καταδικασμένους ἀπό Σύνοδο Ἐπισκόπους καί ὄχι σέ ὅσους ἔχουν μέν τά φρονήματα τούτων, πλήν ὅμως δέν καταδικάστηκαν ἀπό κάποια Σύνοδο.

Συνεχίζεται.

Το Ιλιντεν, η ιστορία και οι νέοι μας.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων

Μία ευχάριστη έκπληξη επιφύλαξε η ΕΤ-3, ο δημόσιος τηλεοπτικός δίαυλος της Θεσσαλονίκης, σε όσους έχουμε ευαισθησία στα ιστορικά θέματα. Παρουσίασε δύο φορές, την Κυριακή 8 και την Κυριακή 15 Ιουλίου το βράδυ, την ελληνική ταινία «Ο ανθός της λίμνης» που αναφέρεται στον Μακεδονικό Αγώνα. Βλέποντας μάλιστα τον πρωταγωνιστή Λάκη Κομνηνό θυμήθηκα μία άλλη ταινία με τον ίδιο πρωταγωνιστή και αφιερωμένη στην ίδια ιστορική περίοδο. Πρόκειται για την ταινία «Παύλος Μελάς», η οποία χάθηκε περιέργως από τις τηλεοπτικές οθόνες μας αν και παραμένει διαρκώς επίκαιρη λόγω της διαμάχης μας με τα Σκόπια για το όνομα και για την τεχνητή «μακεδονική» εθνότητα.

Η ιστορική μνήμη επιβάλλει να θυμηθούμε αυτές τις ημέρες την ψευδοεπανάσταση του Ίλιντεν. Η λέξη στα βουλγαρικά σημαίνει: ημέρα του Προφήτη Ηλία. Στις 20 Ιουλίου 1903 στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία οι Βούλγαροι κομιτατζήδες της οργανώσεως ΒΜΡΟ (Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση) προσπάθησαν να ξεσηκώσουν τον αγροτικό χριστιανικό πληθυσμό με το ψευδές σύνθημα «Η Μακεδονία στους Μακεδόνες». Ανατίναξαν δύο τηλεγραφικούς στύλους, ξήλωσαν λίγα μέτρα σιδηροδρομικής γραμμής, εισήλθαν για λίγο σε ορισμένα χωριά και μετά εξαφανίσθηκαν αφήνοντας τον τακτικό τουρκικό στρατό να ξεσπάσει επί δικαίους και αδίκους. Θύματα της οθωμανικής εκδικήσεως ήσαν τρεις βλαχόφωνες ελληνικές κωμοπόλεις. Το Κρούσοβο, που ανήκει σήμερα στα Σκόπια, η Κλεισούρα και το Νυμφαίο που ανήκουν στον Νομό Φλωρίνης. Η εξέλιξη αυτή αφ’ ενός μεν ξεσκέπασε τα σχέδια των κομιταζήδων, ότι ουσιαστικά ενδιαφέρονταν για τη Μεγάλη Βουλγαρία και αφ’ ετέρου αφύπνισε διπλωμάτες, στρατιωτικούς και εθελοντές στην ελεύθερη Ελλάδα. Η ένοπλη φάση του Μακεδονικού Αγώνα κορυφώθηκε από το 1903 έως το 1908 με σημαντικές επιτυχίες του Ελληνισμού. Η πολιτική πτυχή του Μακεδονικού Αγώνα συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Στις 2 Αυγούστου 1944 , ημέρα του προφήτη Ηλία με το παλιό ημερολόγιο (20 Ιουλίου +13 ημέρες) ο κομμουνιστής ηγέτης των Γιουγκοσλάβων ανταρτών Γιόζεφ Μπροζ Τίτο αποφάσισε να συγκαλέσει την Αντιφασιστική Συνέλευση του «Μακεδονικού λαού» στο Μοναστήρι Προχόρ Πιτσίνσκι. Εκεί η συνέλευση του μετώπου, που έμεινε γνωστό ως ASNOM, κατασκεύασε το ανύπαρκτο μέχρι τότε «μακεδονικό» έθνος , μετονόμασε τη Νότιο Σερβία από Βάρνταρσκα σε Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας και διακήρυξε ότι πρέπει να απελευθερωθεί η «Μακεδονία του Αιγαίου», δηλαδή η Βόρειος Ελλάδα και η «Μακεδονία του Πιρίν», δηλαδή η νοτιοδυτική Βουλγαρία (εκ του ελληνικού ονόματος του βουνού Πυρήν).

Στις ημέρες μας η ΦΥΡΟΜ βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τρεις γειτονικές της χώρες για ζητήματα που ξεκινούν από αυτά τα γεγονότα. Με τη Σερβία διαφωνούν για το μοναστήρι του Προχόρ Πιτσίνσκι που προαναφέραμε και το οποίο βρίσκεται τώρα σε σερβικό έδαφος. Κυρίως όμως συγκρούονται για τα εκκλησιαστικά, διότι το σερβικό Πατριαρχείο θεωρεί παράτυπη την απόσχιση τριών επαρχιών του το 1967, οι οποίες μετεξελίχθηκαν στη Σχισματική «Ορθόδοξη Μακεδονική Εκκλησία». Με τη Βουλγαρία η διαμάχη αρχίζει από τον εορτασμό του Ίλιντεν και φθάνει μέχρι την ύπαρξη ή μη του μακεδονικού έθνους. Και οι δύο λαοί γιορτάζουν στις 2 Αυγούστου την επέτειο, μόνο που οι Βούλγαροι τονίζουν ότι οι ηγέτες της ΒΜΡΟ είχαν Βουλγαρική συνείδηση, ενώ οι σκοπιανοί φωνάζουν ότι είχαν «μακεδονική συνείδηση». Η Βουλγαρία το 1991 κατέθεσε δήλωσε στη ΔΑΣΕ, σημερινό ΟΑΣΕ, λέγοντας ότι αναγνωρίζει κράτος, αλλά όχι έθνος Μακεδόνων, και ότι οι κάτοικοι του σκοπιανού κράτους είναι κυρίως Βούλγαροι και 200.000 Έλληνες!

Με τη Ελλάδα τα προβλήματα είναι γνωστά και δεν θα τα επαναλάβω. Απλώς έκρινα σκόπιμο να αναφερθώ λίγο στο παρελθόν, διότι έχω την αίσθηση ότι οι περισσότεροι νέοι μας δεν το γνωρίζουν. Ας μην ξεχνούμε την ιστορία με πρόσχημα την κρίση!

http://www.inews.gr/175/konstantinos-cholevas-to-ilinten-i-istoria-kai-oi-neoi-mas.htm

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους : Μικρή και μεγάλη πατρίδα

Κάθε χρόνο που έρχεται ο Ιούλιος, μπαίνουμε, ως Κύπριοι Έλληνες, στη διαδικασία της καθόδου στον Άδη της ιστορίας μας. Η ανάμνηση των ημερών εκείνων, τα γιατί και τα πώς, φαίνεται πως για κάποιους δεν θα πάψουν να έρχονται βασανιστικά και απαιτητικά.

Η εθνική διαίσθηση μάς λέει πως η αλήθεια δεν βρίσκεται στα μαθήματα του σχολείου ούτε στους λόγους των πολιτικών. Η ιστορία την κατέγραψε βέβαια ως γεγονός, αλλά ο ιστορικός ακόμα να την αποκαλύψει. Ίσως να μην αντέχεται για τη γενιά του ’74...

Ωστόσο, πέρα από την ιστορία ως παρελθόν και την καταγραφή της από τον ιστορικό του μέλλοντος, το παρόν είναι εδώ! Η ζωή, το τώρα της προσωπικής και συλλογικής ύπαρξης, απαιτεί να το βιώσουμε δυναμικά και οριστικά. Δεν έχουμε άλλη ευκαιρία, όπως δεν είχαν οι πριν από μας. Όλα έρχονται και παρέρχονται.

Η υπερβολική ενασχόληση με τα ιστορικά γεγονότα και η πεποίθηση ότι η «επιστροφή στην πατρώα γη» θα λύσει τα υπαρξιακά προβλήματα, οδηγούν στην απογοήτευση. Γιατί τίποτα και κανένα του κόσμου τούτου, του φθαρτού και παρερχόμενου, δεν μπορεί να δώσει εμπειρία ζωής αιωνίου.

«Ο Θεός της Ελλάδος», κατά τους αγωνιστές του ’21 και «ο Θεός της Ε.Ο.Κ.Α.», κατά τους αγωνιστές του ’55-’59, μπορεί να μην είναι ο Θεός της Εκκλησίας. Η αντίληψη ότι ποτέ ο Θεός δεν εγκαταλείπει τα παιδιά Του, αλλά τα προστατεύει και τα οδηγεί πάντα στη νίκη, πολεμώντας κατά των αντιπάλων, μάλλον δεν είναι η αλήθεια. Η ιστορία μάς λέει ότι αφήνει, εγκαταλείπει, παραχωρεί βασανισμούς και θανάτους που οδηγούν σε άλλη νίκη και άλλη δόξα τη «μένουσα εις τους αιώνας».

Ασφαλώς ο Θεός δεν είναι άδικος κι ούτε συμπράττει με τους αδικούντας, τους εχθρούς μας και όσους δείχνουν δυνατοί. Άλλη είναι η λογική Του και διαφορετική η θεώρηση της ζωής από τη δική μας. Γι’ αυτό κι ο σταυρός Του έγινε «όπλον κατά του διαβόλου» που μας παρέδωσε για να τα βγάζουμε πέρα. Κατεβαίνει στον Άδη και ανεβάζει εμάς. Ανασταίνεται και «ανακαινίζει τον Αδάμ παγγενή εκ του τάφου».

Ζώντας στον κόσμον τούτο κι έχοντας πατρίδα ματωμένη και πονεμένη, θέλουμε την επιστροφή στον τόπο μας, την ελευθερία και το δίκαιό μας. Όμως κανένας τόπος και καμιά πατρίδα δεν μένει εις τον αιώνα. Ως χριστιανοί ξέρουμε ότι είμαστε στον κόσμον αυτόν «ξένοι και παρεπίδημοι», προσδοκώντας την ουράνια μέλλουσα πατρίδα. Κι ακόμα, ότι τα όποια μαρτύρια - προσωπικά ή κοινά – μπορούν να γίνουν τα μέσα που θα μας φέρουν ανεκλάλητη χαρά και ζωή.

Τελικά την ιστορία του τόπου μας, με τους μάρτυρες και τη μαρτυρική του ζωή, δεν είναι οι άνθρωποι που την ιστορούν, αλλά ο Θεός που δεν βιάζεται, που αποδίδει το δίκαιο στον κατάλληλο καιρό, και που ξέρει να μεταποιεί τα γεγονότα σε βιώματα αιωνίου Ζωής.

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

http://isagiastriados.com

+ π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης : ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑΙ ΣΥΝΟΔΟΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

"...τό πνεύμα μη σβέννυται" (Α' Θεσσ. 5:19)

Η προσευχή του Αγίου Πνεύματος εν τη καρδία "στεναγμοίς αλαλήτοις" (Ρωμ. 8:26) δεν είναι καθ' εαυτήν μέθεξις εις το σώμα του Χριστού. Πρέπει να ανταποκριθή κανείς εις αυτήν την προσευχήν του Αγίου Πνεύματος με την ιδικήν του αδιάλειπτον προσευχήν του πνεύματός του εν τη καρδία. Έτσι, "Αυτό το Πνεύμα συμμαρτυρεί τω πνεύματι ημών ότι εσμέν τέκνα Θεού. Ει δε τέκνα, και κληρονόμοι, κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού, είπερ συμπάσχομεν, ίνα και συνδοξασθώμεν" (Ρωμ. 8:16-17.

Μολονότι αυτή η ανταπόκρισις είναι ιδική μας, είναι και χάρισμα Θεού. Αυτό ακριβώς προϋποθέτει ο Απ. Παύλος, όταν παραγγέλη: "αδιαλείπτως προσεύχεσθε...τό Πνεύμα μη σβέννυτε, προφητείας μη εξουθενείτε" (Α' Θεσσ. 5.17-19). Ο Παύλος εδώ μας λέγει να φροντίσωμεν να μείνωμεν ναοί του Αγίου Πνεύματος, διατηρώντες την αδιάλειπτον προσευχήν του πνεύματός μας εν τη καρδία, δια να φθάσωμεν να γίνωμεν προφήται δια της θεώσεως.

Το βάπτισμα του ύδατος "εις άφεσιν αμαρτιών" είναι μυστήριον ανεξάλειπτον, διότι η συγχώρησις από τον Θεόν δια την αρρωστίαν μας είναι το δεδομένον δια την έναρξιν της θεραπείας. Όμως το βάπτισμα του Πνεύματος δεν είναι ανεξάλειπτον. Δια τούτο υπάρχει η ιδική τελετή μετανοίας και αναμυρώσεως των μετανοούντων δια προτέραν απάρνησιν της πίστεώς των. Το δε μυστήριον της εξομολογήσεως έχει προφανώς την ρίζαν του εις την καθοδήγησιν των ιδιωτών να φθάσουν από την κάθαρσιν της καρδίας εις τον φωτισμόν αυτής. Είτε ανταποκρίνεται κανείς είτε όχι, το Άγιον Πνεύμα "εντυγχάνει" εν τη καρδία κάθε ανθρώπου. Με άλλα λόγια η αγάπη του Θεού καλεί εξ ίσου τον καθένα, αλλά όλοι δεν ανταποκρίνονται.

Οι μη ανταποκρινόμενοι θα έπρεπε να μη φαντάζωνται τον εαυτόν των ναούς του Αγίου Πνεύματος και μέλη του σώματος του Χριστού και να γίνωνται, ως εκ τούτου, εμπόδιον των άλλων εις αυτήν την ανταπόκρισιν. Οι εις κατάστασιν φωτισμού συμπροσεύχονται εις τας λειτουργίας των ως ναοί του Αγίου Πνεύματος και μέλη του σώματος του Χριστού δια τα μη μέλη, ώστε να γίνουν μέλη ή να ξαναγίνουν μέλη, εφ' όσον τούτο δεν τους το εγγυήθη το βάπτισμα του ύδατος εις άφεσιν αμαρτιών. Δια τούτο ο Χρυσόστομος προειδοποιεί, "Μη τοίνυν θαρρώμεν, ότι γεγόναμεν άπαξ του σώματος."

Συνεχίζεται.

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

Η πίστις εις τον Χριστόν όχι μόνον ελευθερώνει τον άνθρωπον από το σκότος, αλλά και μεταβάλλει αυτόν εις φως, εις υιόν φωτός. Δια τούτο ο Σωτήρ λέγει περί εαυτού: «Εγώ φως εις τον κόσμον ελήλυθα, ίνα πας ο πιστεύων εις εμέ εν τη σκοτία μη μείνη» (Ιωάν. 12,46). Και όντως, καθ΄ ένας που έχει αληθινά πιστέψει εις τον Χριστόν δεν μένει εις το σκότος του Θανάτου, ούτε θα μείνη ποτέ. Δια τούτο οι πιστοί είναι –φωτισμένοι, και με το θείον φως της ψυχής των φωτίζουν όλα τα μυστήρια του ουρανού και της γης. Έχων τούτο υπ΄ όψιν του ο Απόστολος Παύλος, γράφει εις τους χριστιανούς: «Ήτε γαρ ποτε σκότος, νυν δε φως εν Κυρίω, ως τέκνα φωτός περιπατείτε» (Εφ. 5,8. Πρβλ. Α΄ Πέτρου 2,9). Είσθε σκότος δια της αμαρτίας, της κακίας, της θνητότητος, και «εν Κυρίω» εγίνατε φως, δηλ. δια του Κυρίου, ο Οποίος είναι η όντως αγιότης και το όντως φως. Και τούτο μαρτυρών πάλιν ο Απόστολος γράφει προς τους χριστιανούς: «Πάντες υμείς υιοί φωτός εστε και υιοί ημέρας, ουκ εσμέν νυκτός ουδέ σκότους» (Α΄ Θεσς. 5,5), διότι ο Κύριος, ο Θεός μας, είναι—ο Πατήρ των φώτων, όλων των φώτων (Ιακ. 1,17).   


Συνεχίζεται.                                                             

Από το Μικτό Μοναστήρι του Έσσεξ, στην 34η Διαχριστιανική συνάντηση Μοναχών και Μοναζουσών στη Γαλλία....

Σκέπτομαι την Μικτή Μονή του Έσσεξ. Βλέπω και την φωτογραφία και διαβάζω:

Όταν δε ελειτούργει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έβλεπε το Άγιον Πνεύμα, όπερ κατέβαινεν εις τα τίμια και άγια δώρα με σημείον, όπερ έβλεπε μόνον η καθαρά και αμόλυντος ψυχή του. Λειτουργούντος ποτέ του Αγίου μετά τινος Διακόνου, ούτος ατενίσας προς τον γυναικωνίτην είδε γυναίκα ωραίαν και εσκανδαλίσθη. Εννοήσας τούτο ο Άγιος βλέπει ότι δε κατήλθε το Άγιον Πνεύμα, κατά την συνήθειαν, τότε τον μεν Διάκονον διέκοψεν από την λειτουργίαν εκείνην και  τότε είδε το Άγιον Πνεύμα. Μετά δε ταύτα, δια να μη συμβή και άλλοτε, προσέταξε να κατασκευάσωσιν εις τον γυναικωνίτην δικτυωτά(καφάσια), ώστε αι γυναίκες να βλέπωσι προς το άγιον Βήμα, οι δε Κληρικοί να μη βλέπωσι προς τας γυναίκας.

(Συναξ. Ορθ. Εκκλ. Τόμ. ΙΑ σελ. 425).

Σκέπτομαι την Μικτή Μονή του Έσσεξ. Βλέπω και την φωτογραφία και διαβάζω:

Εις την ξηρόνησον εκείνην διέμεινεν ο Άγιος Μαρτινιανός έξ χρόνους, υπομένων πάσαν κακοπάθειαν τόσον κατά το θέρος όσον και κατά τον χειμώνα, νομίζων όλα τα λυπηρά ευχάριστα και αποβλέπων εις την μέλλουσαν αιώνιον αγαλλίασιν. Όθεν εφθόνησε πάλιν ο αντικείμενος και του έδωσεν έτερον πόλεμον μεγαλύτερον από τον προηγούμενον. Εφύλαξε δηλαδή τον καιρόν ο παμμίαρος, και όταν διήρχετο πλησίον της πέτρας εκείνης πλοίον τι, εις το οποίον ήσαν άνδρες και γυναίκες, ήγειρε θαλασσοταραχήν και τότε το μεν πλοίον συνετρίβη εις την ξηρόνησον, οι δε επιβάται επνίγησαν άπαντες, μόνον μία κόρη ωραία και  πάγκαλος διεσώθη επί μιάς σανίδος και πλησιάσασα εις την ξηρόνησον εφώναζε μετά δακρύων: Ελέησόν με την απολλυμένην, δούλε του Θεού, και δος μοι χείρα βοηθείας. Πρόφθασον, πρίν να με καταπίη η άβυσσος και σώσον με την δυστυχή. Βλέπων λοιπόν ο Όσιος ότι έπρεπε να βοηθήση την ναυαγόν είπε : Και τούτο τέχνη σου είναι, διάβολε, αλλά δεν θα νικήσης την δύναμιν του Χριστού, εις τον οποίον έχω εγώ στηρίξει ολοψύχως τας ελπίδας μου και πιστεύω εις την βοήθειάν Του. Ταύτα ειπών ο Όσιος εμελέτα κατά διάνοιαν λέγων : Πάλιν δοκιμασία καρδίας φοβερωτέρα της προτέρας επέστη εναντίον μου, είναι δε τόσος ο κίνδυνος όσον το ύδωρ είναι επισφαλέστερον της γης. Δέσποτα Κύριε, μη με αφήσης να απολεσθώ ο ανάξιος δούλος σου, αλλ’ οικονόμησον το συμφέρον μου.

Ούτως ειπών ο Όσιος έκυψεν εις την θάλασσαν και έσυρε την γυναίκα από τα ύδατα, βλέπων δε ότι ήτο κόρη περικαλλής και εύμορφος έλεγεν : Αληθώς δεν συμφωνούσι μαζί το πύρ και τα λινόξυλα. Αδύνατον είναι να συγκατοικώμεν κοινοβιάζοντες, διότι θέλομεν αμφότεροι εξαχρειωθεί διά συνεργείας του δαίμονος. Λοιπόν, συ υπόμεινον εδώ και μη δειλιάσης, διότι έχει άρτους και ύδωρ, έως ότου έλθη ο πλοίαρχος και τότε ανάγγειλον εις αυτόν τα συμβάντα και ειπέ του να σε υπάγη εις την πόλιν σου.

Ούτως ειπών προσηυχήθη προς Κύριον λέγων : Κύριε ο Θεός μου, εις τον οποίον υπακούουσιν η θάλασσα και οι άνεμοι, επίβλεψον επ’ εμέ και μη με αφήσης να απολεσθώ εις τα ύδατα, εις τα οποία εισέρχομαι, ελπίζων εις το φοβερόν όνομά Σου, διότι προκρίνω να απολεσθώ μάλλον σωματικώς, παρά να πέσω εις το πάθος και τον βόρβορον του σώματος……….

(Συναξ.τόμοςΒ΄ : 327).

Σκέπτομαι την Μικτή Μονή του Έσσεξ. Βλέπω και την φωτογραφία και διαβάζω:

Παραθέτω ένα κομμάτι διαμαρτυρίας, στον «ΟΡΘΟΔΟΞΟ  ΤΥΠΟ»  κατά της μικτής μονής Έσσεξ—της κυρίας Κρυσταλλίας Κιλαδίτου, 15-12-1989 :

 …όταν ο Μέγας Αρσένιος είπε εις την Ρωμαία συγκλητική που του ζήτησε να προσεύχεται γι αυτήν: «είθε ο Θεός να εξαλείψει το μνημόσυνό σου από την σκέψι μου» και αυτό ο Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας Θεόφιλος το ανέλυσεν ότι δεν εννοούσε ο Άγιος κάτι το κακό αλλά δεν ήθελε να την φέρνη εις την σκέψιν, καθ’ ότι ο διάβολος, είπε, πολεμεί τους μοναχούς δια των γυναικών. Τώρα εάν οι μοναχοί της ωραίας Αγγλίας είναι ανώτεροι του Μεγάλου Αρσενίου και δεν πολεμούνται πλέον διά των γυναικών, τότε είναι άξιοι προσκυνήσεως. Αλλά κι άξιοι προσκυνήσεως εάν είναι, το ότι το παράδειγμα των αγίων αυτών δημιουργεί προηγούμενον εις την Εκκλησίαν, αυτό και μόνον νομίζω είναι ένας λόγος να τους παρακαλέσωμεν να διορθώσουν τα του οίκου των.

Μετά την άλωση της Ορθοδοξίας : ενός κακού δοθέντος μύρια έπονται...

«Οργανωμένο σχέδιο»

         

«Πόλεμο» κηρύσσει ο Πολύδωρας για το θέμα των φωνηέντων.

Για οργανωμένο σχέδιο διάλυσης της γραμματικής και της γλώσσας, που «γίνεται με 'επιστημονική' υποστήριξη βαρέος πυροβολικού 140 πανεπιστημιακών», κάνει λόγο ο Βύρων Πολύδωρας, αναφερόμενος στο θέμα που έχει προκύψει με το βιβλίο της Γραμματικής της Ε' και ΣΤ' τάξης του δημοτικού.  «Πόλεμος! Γρηγορείτε Συνέλληνες!» καταλήγει ο τέως πρόεδρος της Βουλής. 

Την Κυριακή 140 καθηγητές πανεπιστημίου, ειδικευμένοι στην ελληνική γλώσσα, δημοσίευσαν κείμενο κείμενο για το θόρυβο που έχει ξεσηκωθεί σχετικά με τους φθόγγους και τα φωνήεντα της γλώσσας μας, με αφορμή το συγκεκριμένο βιβλίο της Γραμματικής.

Οι ειδικοί επιστήμονες, αναφέρονται στις απόψεις που διατυπώνονται στο άρθρο δασκάλας δημοτικού σχολείου της Ραφήνας, το οποίο αποτέλεσε έναυσμα για αυτήν την ιδιότυπη διαμάχη, χαρακτηρίζοντάς τις αποτέλεσμα παρανόησης βασικών κανόνων της γραμματικής, ενώ επιβεβαιώνουν «την πέραν πάσης αμφιβολίας επιστημονικά ορθή παρουσίαση των φωνηέντων της Νέας Ελληνικής στο νέο εγχειρίδιο».

Αντιδρώντας στην κίνηση αυτή, ο κ. Πολύδωρας φαίνεται να τάσσεται υπέρ των απόψεων που εκφράζει η δασκάλα, υποστηρίζοντας μάλιστα ότι το σχέδιο «διάλυσης» της γραμματικής, για το οποίο κάνει λόγο, «δεν είναι λάθος ή αμέλεια. Είναι 'προμελέτη'».

Η ανακοίνωση του κ. Πολύδωρα έχει ως εξής:

«Μετά λύπης μου, όπως διαβάζω στις εφημερίδες 'Δημοκρατία', 'Ελεύθερο Τύπο', 'Αδέσμευτο Τύπο', 'Εστία', 'Βραδυνή', 'Έθνος' και 'Νέα' πρόκειται περί οργανωμένου σχεδίου. 

»Η διάλυση της γραμματικής και της γλώσσας γίνεται με… 'επιστημονική' υποστήριξη βαρέος πυροβολικού 140 πανεπιστημιακών! Δεν είναι λάθος ή αμέλεια. Είναι 'προμελέτη'. 

»Μας λέγουν με πρωτοφανή οίηση: 'Πώς τολμάτε, εσείς οι μη λέκτορες, οι μη ειδικοί, οι μη γλωσσολόγοι, οι αγράμματοι, μ' ένα λόγο να αντιστέκεσθε;'. 

»Επομένως, ΠΟΛΕΜΟΣ! Γρηγορείτε Συνέλληνες!».