Άγιος Ισαάκ ο Σύρος:

Προσευχήσου να μη εισέλθης σε ψυχικούς πειρασμούς, αλλά δια τους σωματικούς πειρασμούς ετοιμάσου με όλην την ψυχήν σου. Διότι χωρίς τους πειρασμούς δεν δύνασαι να προσπελάσης εις τον Θεόν. Μέσα εις τους πειρασμούς κρύπτεται η θεία ανάπαυσις. Εκείνος που αποφεύγει τους πειρασμούς, αποφεύγει την αρετήν. Πειρασμόν δεν εννοώ εκείνον που οδηγεί εις την αμαρτίαν, αλλά τας θλίψεις.

Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ καὶ Θεέ μου. Ἐρωτῶ Σε:

1. Εἶμαι ἀληθινὸς χριστιανὸς ἡ εἶμαι ψεύτικος; 
2. Τηρῶ κατὰ γράμμα καὶ κατὰ πνεῦμα τὸν θεῖον Νόμον σου; 
3. Σ᾿ ἀγαπῶ μὲ ὅλη μου τὴν ψυχὴν καὶ ὅλην τὴν διάνοιάν μου, ἐσένα τὸν Δημιουργὸν καὶ Σωτῆρα μου, ὡς λέγει ὁ Νόμος Σου; 
4. Σκέπτομαι καὶ ζῶ τὴν αἰώνιον Ἀγάπην Σου; 
5. Σὲ ἀγαπῶ ὅσο πρέπει; 
6. Θὰ ἤθελα νὰ σ᾿ ἔχω στὸ κέντρο τῆς καρδίας μου ὡς ἕνα γλυκὸ μελέτημα κάθε ὥρα καὶ στιγμὴ ὅπως σ᾿ εἶχε ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος; 
7. Προσεύχομαι μὲ πίστη, μὲ ἀγάπη, μὲ ἐμπιστοσύνη; 
8. Αἱ προσευχαί μου, αἱ ἐξομολογήσεις μου, ἡ μετάνοιά μου, αἱ πράξεις μου, ἡ ζωή μου, εἶναι αὖται αἱ ὁποῖαι πρέπουν; 
9. Κοινωνῶ τὰ Ἄχραντα Μυστήρια, τὸ Πανάγιον Σῶμά Σου καὶ τὸ Τίμιον Αἷμά σου μὲ πίστιν, μὲ προσμονήν, μὲ καθαρὰν καρδίαν, μὲ ἀγάπην καὶ φόβον, μὲ μετάνοιαν καὶ ταπείνωσιν; 
10. Μελετῶ μὲ δίψα καὶ μὲ λαχτάρα τὸν Θεῖον Νόμον Σου; 
11. Ζῶ καὶ πορεύομαι ὡς γνήσιος ὀρθόδοξος χριστιανός; 
Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθαι ποιεῖν οὐδέν, μᾶς λέγεις. Ναὶ Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ μου καὶ Θεέ μου. Ἐσὺ εἶσαι τὸ πᾶν. Ἐσὺ μὲ ὁδηγεῖς, Ἐσὺ ρυθμίζεις τὴν ζωήν μου. Ἡ ἀγάπη Σου πρὸς ἐμὲ τὸν ἁμαρτωλὸν καὶ πρὸς πάντας εἶναι πηγὴ ἀνεξάντλητος. 
Ὀφείλομεν ὅλοι μας καὶ ἐγὼ ἰδιαιτέρως νὰ ἀφιερώνω ὁλόκληρον τὴν ζωήν μου εἰς Σὲ τὸν Σωτῆρα μου. 
Ἐσὺ εἶσαι τὸ Φῶς τοῦ κόσμου· ὅποιος περιπατεῖ καὶ ἀκολουθεῖ Ἐσένα δὲν θὰ πέση στὸ σκότος τῆς ἀνομίας. 
Βοήθησόν με καὶ σκέπασόν με τὴ θεία Σου χάριτι Χριστέ μου, ἵνα γένωμαι ένας ἀληθινὸς πιστὸς χριστιανὸς καὶ οὐχὶ ψευδής. Ἀμήν.

Ένας  Χριστιανός.

Μικρός Παρακλητικός Κανών στην Υπεραγία Κυρία Θεοτόκο μας.

Εξίσωση Εκκλησίας και αιρέσεων

Ο εικοστός αιώνας, που μόλις έληξε, ημπορεί να χαρακτηρισθεί ως ο αιώνας της Οικουμενικής Κινήσεως. Προτεσταντικής βασικώς εμπνεύσεως η κίνηση αυτή απέβλεπε στην προσέγγιση και ενότητα του κατακερματισμένου προτεσταντικού κόσμου. Γρήγορα εξελίχθηκε σε προσπάθεια ενοποίησης του χριστιανικού γενικώς κόσμου. Η κίνηση υιοθετήθηκε δυστυχώς και από την Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία έθεσε έτσι υπό αμφισβήτηση την αυτοσυνειδησία της ως της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, με την οποία έπρεπε να ενωθούν οι του λοιπού χριστιανικού κόσμου, και μετεβλήθη σε μία από τις εκατοντάδες, χριστιανικές ομολογίες ή «εκκλησίες», οι οποίες εν τη διαιρέσει τους είναι ελλειμματικές και προβληματικές· πρέπει να ενωθούν, ώστε να επιτευχθεί το όραμα της των πάντων ενώσεως, κατά το κυριακόν «ίνα πάντες εν ώσι». Σαν να έπαυσε να υπάρχει στην ιστορία η Εκκλησία ως σώμα Χριστού, ως ευχαριστιακή κοινότητα, αναζητείται τώρα ως ανύπαρκτη οντότητα, μερικώς και ελλιπώς υπάρχουσα στις πολλές «εκκλησίες». Η ένωση δεν κατανοείται πλέον ως ένωση με την Εκκλησία, ως ένωση των απεσχισμένων με εμάς, «μετά της Εκκλησίας», «μεθ' ημών», όπως κατενοείτο πάντοτε, αλλά ως «ένωση των εκκλησιών», όπως επεβλήθη δυστυχώς ο όρος και στην θεολογική επιστήμη, μετά την μακροχρόνια οικουμενιστική αιχμαλωσία και αλλοτρίωση. Δυστυχώς δεν αποφύγαμε την εξίσωση των χριστιανικών ομολογιών· παρασυρθήκαμε στην πράξη, παρά τις αντίθετες δηλώσεις, στο να κατανοούμε την ένωση ως πανομολογιακή συγκόλληση. 

Οι ύποπτες μεθοδεύσεις για το ισλαμικό τέμενος

Ενα από τα ελάχιστα ζητήματα που προωθεί η ελληνική Πολιτεία είναι η ανέγερση ισλαμικού τεμένους στην Αθήνα, τη μήτρα του δυτικού πολιτισμού. Υπό φυσιολογικές συνθήκες πρώτιστο μέλημα των κυβερνώντων θα ήταν η αναστροφή της καθοδικής πορείας του γένους μας στο βάραθρο της απώλειας και της λήθης. Θα έπρεπε, δηλαδή, να υπάρξει μέριμνα για την υπογεννητικότητα, την υγεία, την οικονομική κρίση, τον πολιτισμικό μαρασμό, την ανάδειξη της ελληνικής Ιστορίας και την υπεράσπιση της γλώσσας, τον εκριζωμό της ασιατικής κατοχικής μάστιγας από την Κύπρο μας και την αμυντική θωράκιση της πατρίδας.

Για όλα τα παραπάνω οι νομοθέτες προβλέπουν περικοπές. Εκεί που θέλουν να... επενδύσουν είναι ο χώρος λατρείας μιας θρησκείας που εκδηλώθηκε στην Ελλάδα ως ιδεολογικός κορμός κατοχικής δύναμης που μας αιματοκύλισε και μας στέρησε το δικαίωμα της ελευθερίας επί 400 χρόνια!

Το κράτος θέλει να δαπανήσει χρήματα των φορολογουμένων (ορθοδόξων χριστιανών στη συντριπτική πλειονότητά τους) για να οικοδομήσει ισλαμικό τέμενος! Ως γνωστόν, το Δημόσιο σε περιπτώσεις που φορείς αναγνωρισμένων θρησκειών ζητούν την ανέγερση λατρευτικού χώρου απλώς χορηγεί την άδεια. Δεν χρηματοδοτεί την ανοικοδόμηση εκκλησιών, συναγωγών, τζαμιών, ευκτηρίων οίκων.

Με τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία, υπακούοντας σε παραινέσεις, πιέσεις, κελεύσματα και ντιρεκτίβες άγνωστων στον λαό κέντρων, οι υπεύθυνοι ουσιαστικά θεσμοθετούν τον μουσουλμανισμό στη χώρα μας. Αυτή είναι και η άποψη του σεβασμιότατου μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ, ο οποίος -μαζί με άλλους Ελληνες- έχει προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας για την ακύρωση του εν λόγω νομοθετήματος.

Παρά την εκκρεμούσα απόφαση του ΣτΕ, το κράτος προχωρά ακάθεκτο στους διαγωνισμούς για την ανάθεση του έργου της κατασκευής του ισλαμικού τεμένους στον Βοτανικό. Ισως με αυτόν τον τρόπο οι... γνωρίζοντες να θέλουν να δείξουν ότι θεωρούν δεδομένη και προειλημμένη την απόφαση του ΣτΕ.

Εως τώρα δύο διαγωνισμοί για την ανάθεση αυτού του ολέθριου έργου έχουν κηρυχθεί άγονοι, αλλά όλα φανερώνουν την ύποπτη αποφασιστικότητα μερικών για την ολοκλήρωση του έργου.

Οψόμεθα εις Φιλίππους...

http://www.dimokratianews.gr/

Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Θεολόγος σὲ λόγο του ἀναφέρει:

«Καθὼς ἡ ψυχὴ ἡ λογικὴ καὶ νοερὰ, ὁποὺ εἶναι μία συγκρατεῖ τὸ κορμὶ ὁποὺ ἔχει μέρη πολλά, ἤγουν σάρκα, κόκκαλα, νεῦρα, φλέβας, δέρμα καὶ τὰ λοιπά, τὰ ὁποῖα ὅλα τὰ συνδέει παραδόξως ἡ ψυχὴ μὲ τὴν ἐδικήν της δύναμιν, καὶ τὰ φυλάττει ὅλα καλῶς ἑνωμένα μὲ πολλὴν εὐαρμοστίαν καὶ βοηθοῦνται ἕνα μὲ τὸ ἄλλο καὶ συγκρατοῦνται καὶ στερεώνονται μὲ τὸν σύνδεσμον τῆς ψυχῆς μόνον καὶ ὅταν αὐτὴ χωρισθῆ ἀπὸ τὸ κορμὶ ὅλα τὰ μέρη παραλύονται καὶ φθείρονται, ἔτσι καὶ ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συγκρατεῖ τὴν ψυχὴ μὲ τὴν θεϊκήν της δύναμιν καὶ τὴν ζωογονεῖ καὶ ὅταν ἡ χάρις χωρισθῆ ἀπὸ τὴν ψυχὴν τότε παραλύονται καὶ διαφθείρονται ὅλα τὰ νοήματα καὶ τὰ διανοήματά της»

«Κύριε, ουκ ειμί ικανός, ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης»

ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΙΟΥΛΙΟΥ 2013
Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ματθ. η΄ 5 - 13)                                                               (Ρωμ. στ΄ 18-23)

Η οδός της ζωής

Η συναίσθηση της αναξιότητας του εκατόνταρχου και κατ’ επέκταση η ταπείνωσή του, είναι στοιχείο από το οποίο θα μπορούσαμε ν’ αντλήσουμε ένα ισχυρό μήνυμα για την πορεία που ακολουθούμε στη ζωή μας. «Κύριε, δεν είμαι άξιος να σε δεχθώ στο σπίτι μου, πες όμως μόνο ένα λόγο, και θα γιατρευθεί ο δούλος μου».  Συγκλονίζουν πράγματι τα λόγια αυτά γιατί σηματοδοτούν μια στάση, την οποία δύσκολα ο άνθρωπος και ιδιαίτερα ο σημερινός, υιοθετεί.  Είναι η περίπτωση που αποτολμά με ένα ιερό «θράσος», να γκρεμίσει τα οχυρά που συνήθως ανεγείρει, τα οποία αφήνουν τον εαυτό του σε μια παγερή απόσταση από το Θεό και το συνάνθρωπο.  Είναι η περίπτωση που αποκτά συναίσθηση της δικής του αδυναμίας και κάνει τη μεγάλη κίνηση: να ζητήσει τη βοήθεια του Θεού, τον οποίο πλησιάζει με πίστη και ελπίδα.

Μια τραγικότητα που βιώνει ο σημερινός άνθρωπος είναι ότι πολλές φορές ακολουθεί το δικό του εγωιστικό δρόμο, εκείνο της αυτοθεοποίησης, και απομακρύνεται από την αγάπη του Θεού τρέφοντας την ψευδαίσθηση ότι με αυτό τον τρόπο είναι δυνατό να επιτύχει στη ζωή του.  Επιχειρεί με τις δικές του και μόνο δυνάμεις να κάνει ακόμα και “θαύματα”,  αλλά εκείνο που συνεχώς δοκιμάζει είναι την απογοήτευση και την αγωνία.  Και αυτό γιατί αρνείται την παρουσία του Κυρίου στη ζωή του, ο Οποίος είναι ο μόνος που μπορεί να μας προσφέρει θεραπεία σε κάθε μας ασθένεια και βοήθεια σε κάθε μας περίσταση.

Η περίπτωση του εκατόνταρχου

Όταν ο Χριστός μπήκε στην Καπερναούμ,

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Εάν πιστεύση ο άνθρωπος ολοψύχως και ειλικρινώς εις τον αναστάντα Θεάνθρωπον, γεννάται αμέσως εις την ψυχήν του η αίσθησις της αθανασίας και της αναστάσεως, η αίσθησις ότι ο θάνατος ενικήθη και μαζί του η αμαρτία και το κακόν. Η αίσθησις της προσωπικής αθανασίας εμψυχώνει και υποκινεί τον χριστιανόν εις όλας τας ευαγγελικάς αρετάς και τους αγώνας, ώστε να εργάζεται με χαράν τας εντολάς του Χριστού και με αγαλλίασιν να διέρχεται την οδόν της ζωής, εκ του μη είναι προς το παν-είναι, από τον θάνατον εις την αθανασίαν. Όπως γίνεται με την τελείαν, το ελάχιστον σημείον στίξεως, που αυξάνει εις το άπειρον, ούτως συμβαίνει και με τον άνθρωπον, ο οποίος βλαστάνει δια του Θεανθρώπου. Ολόκληρος ακτινοβολεί με θείαν απεραντοσύνην και εις τας απεραντοσύνας και αισθάνεται αθάνατος και άπειρος εις όλα τα σημεία του είναι του. Ούτως, η τραγική αρχή της ουμανιστικής προόδου, «ο  θάνατος είναι αναγκαιότης», αντικαθίσταται δια της χαροποιού αρχής της θεανθρωπίνης προόδου: «η αθανασία είναι αναγκαιότης». 

ΚΥΠΡΟΣ 1974---2013

Το Σάββατο, 20 Ιουλίου 2013, αποφράδα ημέρα της τουρκικής εισβολής, θα αναρτηθούν από το πρωί μεσίστιες οι σημαίες.

Την ίδια ημέρα και ώρα 10.00΄ π.μ. θα ψαλεί παράκληση, στον ιερό ναό Παναγίας Φανερωμένης Λευκωσίας, για την απελευθέρωση της νήσου μας από τον Τούρκο εισβολέα, την επιστροφή των προσφύγων μας στις πατρογονικές τους εστίες και τη διακρίβωση της ζωής των αγνοουμένων μας.

Στη συνέχεια, θα τελεσθεί το επίσημο μνημόσυνο για όσους έπεσαν κατά την τουρκική εισβολή.

ΕΚΚΛΗΣΙΑ  ΤΗΣ  ΚΥΠΡΟΥ