«ΔΟΞΑ ΕΝ ΥΨΙΣΤΟΙΣ ΘΕΩ…ΕΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΕΥΔΟΚΙΑ»

«Χριστός γεννάται, δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε. Χριστός επί γης, υψώθητε. Άσατε τω Κυρίω πάσα η γη, και εν ευφροσύνη, ανυμνήσατε λαοί, ότι δεδόξασται».

Τα μεγάλα πράγματα τιμώνται με την σιωπήν. Η πτωχή ανθρωπίνη φύσις ούτε να τα συλλάβη νοερώς ημπορεί, ούτε να τα ανθέξη συναισθηματικώς, διότι και την νόησιν υπερβαίνουν, και ο συναισθηματικός χώρος της καρδίας είναι μικρός. Τα δεχόμεθα μόνον με θάμβος, με έκπληξιν, με θαυμασμόν, με αγάπην. Και μεγάλα πράγματα είναι όσα αναφέρονται εις τον Θεόν και προέρχονται από τον Θεόν. Τα θεία πράγματα έχουν διαστάσεις απείρους, όπως άπειρος είναι και ο δημιουργών αυτά Θεός. Όσον υψηλότερα ευρισκόμεθα, τόσον περισσότερον βλέπομεν και την απειρίαν των θείων πραγμάτων, τόσον περισσότερον και θαμβούμεθα και θαυμάζομεν και αγαπώμεν και μετουσιώνομεν τα βιώματά μας εις ύμνους και δοξολογίας προς τον Θεόν. Ο ύμνος είναι διέξοδος της κεκορεσμένης από αγάπην και θαυμασμόν ψυχής. Δια τούτο, εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν μας, εκφράζομεν τας υψηλοτέρας εμπειρίας μας, δια συμβόλων και θείων ύμνων. Ο λόγος είναι ανίκανος να εκφράση την παφλάζουσαν φλόγα της εν αγίω Πνεύματι καιομένης καρδίας. Διο και αναζητεί εις τας πνευματικάς ωδάς την παρηγορίαν της δρόσου. Διότι αληθώς, η εν Κυρίω ερωτική καύσις της καρδίας, αποτελεί τυραννίδα γλυκυτάτην, αλλά τυραννίδα πάντως.

Ένα από αυτά τα μεγάλα γεγονότα, που εγνώρισεν η ανθρωπίνη ιστορία, είναι η «Κένωσις του Θεού Λόγου», η ενσάρκωσις του Υιού του Θεού, «γενομένου εκ γυναικός…». «Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού!». «Μέγα και παράδοξον θαύμα τετέλεσται σήμερον! Παρθένος τίκτει: και μήτρα ου φθείρεται, ο Λόγος σαρκούται και του Πατρός ου κεχώρισται!...». «Εάν επρόκειτο να εφεύρωμεν ημείς την αποκάλυψιν του Θεού, λέγει απολογητής τις, ουδέποτε θα καταντούσαμεν εις την αποκάλυψιν αυτήν, η οποία άρχεται μετά της γεννήσεως ενός παιδιού εις μίαν Φάτνην…». Εντεύθεν αρχίζει το παράδοξον εν τη ανθρωπίνη ιστορία προ του οποίου η σοφία του κόσμου σκανδαλίζεται, ενώ ημείς οι χάριτι πιστεύσαντες, εκχέομεν τας καρδίας μας εις αγγελικάς δοξολογίας. «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία»!

"Α.α"

Αγιοποιήσεις -- Του Αθανασίου Σακαρέλλου, θεολόγου

Απομένει σε μένα η εκπλήρωση της υπόσχεσής μου να συνεχίσω την ολοκλήρωση του θέματος για τις «αγιοποιήσεις των νέων αγίων», όπως είναι οι λεγόμενοι «γεροντάδες», τους οποίους, έχω τη γνώμη, ότι οι αδελφοί του Νέου Ημερολογίου μερικές φορές τοποθετούν πάνω από τους αγίους της Εκκλησίας!
Πέρα από την παραπάνω απογοήτευσή μου, πολύ φοβούμαι, ότι μολονότι είπα τόσα πολλά μέχρι τώρα για τις «αγιοποιήσεις», μίλησα «εις ώτα μη ακουόντων»! Διαβάζω σε περιοδικό ότι στη Μητρόπολη Δημητριάδος χτίστηκε ναός για τρεις «νεοφανείς» «αγίους» γεροντάδες του Νεοημερολογιτισμού! Γι αυτό προβληματίζομαι, μήπως πρέπει να αφήσουμε τους αδελφούς του Νέου Ημερολογίου να βάλουν στο αγιολόγιο της Εκκλησίας τους, όποιον θέλουν, κατά το "ασεβής ασεβησάτω έτι..." του προφήτου, άσχετα αν είναι μασόνος, όπως το Χρυσόστομος Σμύρνης, ή λατινόφρονας, όπως οι γεροντάδες, που θεωρούσαν τον αιρετικό Βαρθολομαίο, ως τον καλύτερο Πατριάρχη και «κοινωνούσαν» μαζί του; Ας τους χαίρονται, λοιπόν!
Η Εκκλησία του Χριστού, που είναι η Εκκλησία του Παλαιού Ημερολογίου, διατηρεί και θα διατηρεί ανόθευτο το αγιολόγιό της από τις άμεικτες αυτές προσμίξεις των Νεοημερολογιτών!
Εξάλλου, το να ασχολούμαι με την αγιοποίηση των «γεροντάδων» αυτών είναι για μένα ιδιαίτερα οδυνηρό, γιατί πολλούς από αυτούς τους γνώρισα προσωπικά, δεν παύω να τους αγαπώ και να προσεύχομαι ο Θεός να τους αναπαύσει «εν χώρα ζώντων»!
Θα ήθελα όμως, πριν σταματήσω τη συζήτηση αυτή να προβώ σε μια ή δυο καταχωρήσεις ακόμα, και να ασχοληθώ έστω με ένα «νεοάγιο», όπως είναι ο Σωφρόνιος του ΄Εσσεξ! Αλλά, περί αυτού, ελπίζω, προσεχώς!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΑΤΑΙ - ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΞΕΝΟΝ - ΜΕΓΑΛΥΝΟΝ -- Orthodox Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 20 Δεκεμβρίου 2016

Ιγνατίου του Θεοφόρου, Φιλογονίου.

                                                                                                                                       
Ιγνάτιος ο θείος και θεοφόρος Πατήρ ημών ήτο Επίσκοπος εις την Αντιόχειαν κατά τον καιρόν του βασιλέως Τραϊανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη 98-117. Τούτον λέγουσί τινες, ότι έλαβεν ο Δεσπότης Χριστός εις τας αγίας του χείρας, όταν ήτο ακόμη βρέφος μικρόν, και διδάσκων τον λαόν εις Ιεροσόλυμα, είπε προς αυτούς· «όστις ουν ταπεινώσει εαυτόν ως το παιδίον τούτο, ούτος εστίν ο μείζων εν τη Βασιλεία των ουρανών· και ος εάν δέξηται παιδίον τοιούτον εν επί τω ονόματί μου εμέ δέχεται» (Ματθ. ιη: 4-5). Ταύτα λέγων ο Δεσπότης Χριστός εφανέρωσε σαφέστατα την μέλλουσαν προκοπήν του παιδός, εις την Αποστολικήν διδασκαλίαν.

Ἡ σιωπὴ τῶν Καθηγουμένων τῶν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἐπὶ τῶν ἐκκλησιολογικῶν παρεκτροπῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου

Aποδέχονται τον αιρεσιάρχην Πάπαν ως αγιώτατον Επίσκοπον, ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι διηρημένη μετά του Παπισμού και ότι κατέχει τμήμα της αληθείας της Πίστεως, ως διεκηρύχθη εις τα Ιεροσόλυμα;

Ὕστερα ἀπ᾽ ὅσα ἀντιεκκλησιαστικὰ καὶ ἀντικανονικὰ ἐσημειώθησαν κατὰ τὸ Συλλείτουργον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου μὲ τὸν παναιρετικὸν Πάπαν, ὁ ὁποῖος ἀντιμετωπίσθη ὡς κανονικὸς ἐπίσκοπος καὶ Ἀρχιερεὺς – συλλειτουργὸς ἀναμένομεν τὴν θέσιν τῶν Καθηγουμένων (ὄχι τῆς Ἱερᾶς Ἐπιστασίας) τῶν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Εἰς τὸ Φανάριον ἰσοπεδώθησαν διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν τὰ δόγματα τῆς Πίστεως καὶ ἀνεκηρύχθη ὡς κανονικὸς Ἀρχιερεὺς τῆς Ἐκκλησίας ὁ Πάπας μὲ ἀνταλλαγὴν ἀσπασμοῦ πρὸ τῆς Ἁγίας Ἀναφορᾶς. Ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ποὺ παρηκολούθει ἀπὸ τηλεοράσεως τὸ Συλλείτουργον διερωτήθη «τί συμβαίνει» καὶ εἰς τὰς συζητήσεις ἔλεγον: «Μετὰ τοὺς πολιτικοὺς καὶ αἱ κεφαλαὶ τῆς Ὀρθοδοξίας ξεπωλοῦν τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια “τῆς Πίστεως”».

Το Βατικανό υποκαθιστά την Βηθλεέμ και ο Παπισμός υποκλέπτει την προσδοκία!

Πρέπει να θλιβώμεθα, διότι συνεορτάζομε τα Χριστούγεννα με τους Φράγκους της Δύσεως και όχι με τους Ορθοδόξους των Αγίων Τόπων. Το Βατικανό υποκαθιστά την Βηθλεέμ και ο Παπισμός υποκλέπτει την προσδοκία! Πότε θα αντιληφθώμεν την θανατηφόρον αυτήν παγίδα εκ του οικουμενιστικού Oυνιτικού συνεορτασμού;

Βηθλεέμ: Ἡ πρώτη ὥρα τῆς Οἰκουμένης

Τοῦ κ. Δημ. Κουτσουλέλου, Ἐπιτ. Ἐπόπ. Δημ/κῆς Ἐκπ/σεως

«Σὰν φάτνη εἶν᾽ ἡ καρδιά μου ταπεινὴ στῆς Βηθλεέμ τὸ σταῦλο χάμου. Ὦ ἀγάπη, ποὺ σὲ ψάλλουν οὐρανοί, Ἔλα νὰ γεννηθεῖς μέσ᾽ τὴν καρδιά μου». Στέλιος Σπεράντζας

Ἡ Βηθλεὲμ εἶναι ἡ πρώτη ὥρα τῆς Οἰκουμένης. Τὸ μεγαλύτερο προσκύνημα τῶν Ἁγίων Τόπων, ὕστερ᾽ ἀπ᾽ τὸ Γολγοθὰ καὶ τὸν Πανάγιο Τάφο. Ἡ ταπεινὴ Φάτνη ὁμιλεῖ, τόσο ποιητικὰ γιὰ τὴ θεότητα τοῦ Ἰησοῦ, φανερώνει, τόσο ἐντυπωσιακὰ κι εὔγλωττα, τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ, εἶναι «ἡ πρὸς τὸ ταπεινὸν καὶ ἀσθενὲς τῆς ἀνθρωπότητος συγκατάβασις» καὶ φωτίζει ὁλόκληρο τὸν κόσμο, μὲ τὸ αἰώνιο Φῶς τῆς Γεννήσεως, ποὺ ἔγινε ὁ ἀκτινοβόλος φάρος τῶν ἀνθρώπινων ψυχῶν στὴ δύσκολη καὶ κουραστικὴ πορεία τους. Ἡ ἱερὴ καὶ Ἅγια Γῆ της ἔχει ἐπαληθέψει τοὺς μεγαλοφυέστερους τῶν Προφητῶν καὶ τὶς γλυκύτερες προσδοκίες πρὸς τὸ λίκνο τοῦ Θεοῦ, ὅπως τοὺς Μάγους τῆς Ἀνατολῆς καὶ τοὺς φτωχοὺς ποιμένες τῆς Ἰουδαίας. Ὅλα καταυγάζονται ἀπὸ τὸ Θεῖο Φῶς. Ἐδῶ, γεννήθηκε ὁ Ἰησοῦς, Θεὸς καὶ ἄνθρωπος. Ἀπ᾽ τὴν πρώτη στιγμή, ποὺ γεννήθηκε ὡς τὴν τελευταία στιγμή, ποὺ πέθανε, ἐπάνω στὸ Σταυρό, ἦταν Θεὸς καὶ ἄνθρωπος.

ΟΜΙΛΙΑ ΠΑΤΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΓΓΕΛΑΚΑΚΗ. ΚΥΡΙΑΚΗ 11-12-2016

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=43&t=12787

«Τῶν ἐφετῶν ἡ ἀκρότης» -- Τοῦ αείμνηστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ἡ Κοινωνία τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου, ἀποτελεῖ τήν κορύφωση τῆς ἐσωτερικῆς, μυστικῆς καί μυστηριακῆς χαρᾶς τῆς ψυχῆς. Γι᾽ αὐτό, μετά τήν Κοινωνία τῶν ἁγίων, ἀχράντων, ἀθανάτων, ζωοποιῶν καί φρικτῶν Μυστηρίων, ἡ εὐχαριστήρια εὐχή (ἀνωνύμου), λέγει πρός τόν Κύριο: «Σύ γάρ εἶ τό ὄντως ἐφετόν καί ἡ ἀνέκφραστος εὐφροσύνη τῶν ἀγαπώντων σε, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν». Ἐσύ, Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, γιά ὅσους σέ ἀγαποῦν καί σέ ἀπολαμβάνουν μέ τοῦτο τό μέγα καί ζωηφόρο Μυστήριο, εἶσαι καί παραμένεις, ἡ πιό μεγάλη χαρά καί εὐφροσύνη καί ἀγαλλίαση, καί «τό ὄντως ἐφετόν». Εἶσαι, δηλαδή, ἡ πιό σφοδρή καί γλυκειά τῆς ψυχῆς ἐπιθυμία καί ἀναζήτηση. Αὐτό ἀκριβῶς ἐπαναλαμβάνεται καί στήν ἱερή ὑμνολογία. Σ᾽ ἕνα ἀπ᾽ τά τροπάρια, ὁ Κύριος χαρακτηρίζεται, ὡς «τῶν ἐφετῶν ἡ ἀκρότης». Ὁ Κύριός μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, εἶναι ὁ «ὡραῖος κάλλει». Ἀγνοοῦμε, βέβαια, τήν ἀνθρώπινη μορφή Του - θά ἦταν ἀσφαλῶς γοητευτική ὅλη ἡ παρουσία Του - ὡστόσο, τό «κάλλος» του, καθώς τό προφητεύει ὁ Ἡσαΐας, ἦταν σύνθεση θείας καί ἀνθρώπινης γοητείας.

Ο π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ ΣΗΜΕΙΟΝ ΑΝΤΙΛΕΓΟΜΕΝΟΝ -- του πατρός Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ

Ο π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ ΣΗΜΕΙΟΝ ΑΝΤΙΛΕΓΟΜΕΝΟΝ

Εἰσήγησις εἰς τὴν Ἡμερίδα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου (13–11–2011) διὰ τὰ δέκα χρόνια ἀπὸ τὴν κοίμησιν τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη (1.11.2001)

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ Παν/μίου Ἀθηνῶν

Θερμότατες εἶναι οἱ εὐχαριστίες μου πρὸς τὸν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεον γιὰ τὴν τιμητικὴ καὶ πρὸς τὴν ταπεινότητά μου πρόσκληση νὰ συμμετάσχω σ᾽ αὐτὸ τὸ πνευματικὸ Συμπόσιο «εἰς τιμὴν καὶ μνήμην» τοῦ μακαριστοῦ π. Ἰωάννη Ρωμανίδη. Θὰ μοῦ ἐπιτραπεῖ δὲ νὰ ἐκφράσω καὶ τὰ συγχαρητήριά μου πρὸς τὸν Σεβασμιώτατον, διότι μὲ τὴν σύγκληση τῆς σημερινῆς Ἡμερίδας ἀποδεικνύει γιὰ μία ἀκόμη φορὰ τὴν ἀγάπη καὶ ἐκτίμησή του πρὸς τὸν ἀείμνηστο Διδάσκαλό μας, τὴν θεολογικὴ προσφορὰ τοῦ ὁποίου «πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως» ἔχει ἀναδείξει καὶ διεθνῶς προβάλλει.

Mητρ. Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιος: Ο ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΜΑΣ ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ

ΕΝΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΜΗΝΥΜΑ ΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ! 

ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΚΑΙ ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΟΥ ΑΞΙΑΣ ΜΗΝΥΜΑ 

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ, ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

______Η προσφάτως εορτασθείσα μνήμη του Αγίου Σπυρίδωνος, Πολιούχου Κερκύρας, αλλά και η εκείσε μετάβασις του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου μας κ.κ. Ιερωνύμου έφεραν στη μνήμη μας μερικά στοιχεία από τή ζωή, ή μάλλον από τά θαύματα του Αγίου Σπυρίδωνος, τα οποία αποκτούν πολύ μεγάλη σημασία για τα σημερινά δρώμενα στο χώρο της Εκκλησίας! Είναι μηνύματα με πολλούς αποδέκτες! 

______Αφιερώνουμε, λοιπόν, τις παρακάτω γραμμές πρός 

α) τους «Αγαπούληδες» του Θεού, οι οποίοι μας κατακρίνουν, οσάκις κραδαίνουμε μάχαιραν τιμωρησίας.

β) τους Οικουμενιστές καί 

γ) πρός τους παράγοντες της «Αγίας και Μεγάλης» Συνόδου της Κρήτης.

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Ξεκάθαρη απάντηση στον μητρ. Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμο