«Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου»
(Λουκ. 1:38).
Δεν είναι νομίζω η ταπεινωφροσύνη περισσότερον από όλας
τας άλλας αρετάς περιφρονημένη από τον άνθρωπον, όχι δι΄ άλλην αιτίαν, αλλά
διότι ούτος δεν κατώρθωσεν ακόμη να αποκαλύψη τον πολύτιμον εκείνον θησαυρόν,
τον οποίον περιλαμβάνει αύτη η αρετή εντός των μακαρίων κόλπων της. Έλα εδώ εις
το μέσον, συ τρισάθλιε Εωσφόρε, μαύρον και σκοτεινόν νέφος του Άδου και της
κολάσεως, εγέρθητι από την άσβεστον ταύτην κάμινον όπου κατακαίεσαι, συ ο
οποίος δεν ήθελες να ταπεινώσης την πονηράν σου καρδίαν, όταν είχες πλουτισμένον
τον νουν με υπερβάλλουσαν γνώσιν, να μαρτυρήσης αν εγώ δεν λέγω την αλήθειαν.
Ποία είναι εκείνη η αιτία, η οποία σε εξώρισεν από τον ουρανόν, σε εγύμνωσεν
από τας ακτίνας και τας λάμψεις των αγγελικών ουσιών και σε ημαύρωσε με όλα τα
σκότη του Άδου;