Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός :

Είναι  γραφικά αποκεκαλυμμένο και ιστορικά βεβαιωμένο, ότι ο Θεός αποδεικνύει την επηρμένη ανθρώπινη δύναμη ως αδυναμία (βλ. Α’ Κορ. Ι, 18. 24. 27. κ.λπ.), διότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη από την Αλήθεια. Μια εγκόσμια δύναμη, λοιπόν, που στηρίζεται στην πλάνη και την διαστρέβλωση της αιωνίας θείας Αληθείας, όσο και αν παρουσιάζεται στα μάτια του κόσμου πανίσχυρη και ακατάβλητη, κρύπτει μέσα της την τραγικότερη αδυναμία, που μάταια προσπαθεί να καλύψει με την εξωτερική της λάμψη και επιτυχία. Παρά τα αμύθητα πλούτη του και την παγκόσμια διπλωματική επιρροή του ο Παπισμός, επειδή είναι θεμελιωμένος, ως «σύστημα», στην παραχάραξη και αλλοίωση της χριστιανικής αλήθειας, μοιάζει με «βασιλείαν μερισθείσαν καθ’ εαυτής» (Ματθ. 12, 25), γιατί συνεχώς δέχεται στα ίδια του τα σπλάγχνα τις εκρήξεις της αμφισβητήσεως και αμφιβολίας, εκ μέρους των οπαδών του εκείνων, που κατορθώνουν, παρά το βάρος της καταθλιπτικής παραδόσεως που σηκώνουν, να διακρίνουν, με την δύναμη της επιστήμης, το μέγεθος της αλλοτριώσεως, την οποία υπέστη ο Χριστιανισμός ως θεία Αποκάλυψη στον χώρο του Παπισμού. Τούτο αποκαλύπτει ένα σπουδαίο βιβλίο, που μόλις προ τριών μηνών εξεδόθη στα γερμανικά και που έρχεται να αποδείξει πόσο μεγάλο λάθος κάνουν εκείνοι, που εν ονόματι, όπως είπαμε, ενός αθεμελίωτου φιλειρηνισμού είναι πρόθυμοι να αμνηστεύσουν τον Παπισμό σαν σύστημα και να τον αναγνωρίσουν σαν Εκκλησία.

(Aπό το βιβλίο :  Πως έγινε ο Πάπας «αλάθητος»).

Cherubic Hymn-Theodoros Vasilikos-Our Home

π.Θεόδωρος Ζήσης, Κήρυγμα στην Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

http://www.impantokratoros.gr & http://katanixis.blogspot.gr

Πρωτοπρεσβύτερος π.Θεόδωρος Ζήσης: νὰ θέσουν στὸ περιθώριο τὴν Ἐκκλησία...

Ὁ Εὐρωπαϊκὸς ἄθεος Διαφωτισμὸς ποὺ ἀποχριστιάνισε τελείως τὴν Εὐρώπη, γιατὶ ἐκμεταλλεύτηκε τὶς ἀδυναμίες καὶ τὶς ἀρρώστιες ἑνὸς διεστραμμένου Χριστιανισμοῦ, ποὺ ἐκπροσωποῦσαν ὁ Παπισμὸς καὶ τὸ γνήσιο ἐπαναστατημένο παιδί του, ὁ Προτεσταντισμός, πέρασε καὶ στὴν ἐλεύθερη Ἑλλάδα καὶ υἱοθετήθηκε ἐν μέρει ἀπὸ κύκλους τῆς «προοδευτικῆς» καὶ «πεφωτισμένης» «Δεξιᾶς», καθ᾽ ὁλοκληρίαν ὅμως ἀπὸ τὰ ἀριστερὰ κόμματα καὶ τὴν ἀριστερὴ διανόηση. Σχεδὸν ὁλόκληρος ὁ εἰκοστὸς αἰώνας καλύπτεται ἀπὸ τὴν προσπάθεια τῶν ἀθέων καὶ ἐκκλησιομάχων αὐτῶν δυνάμεων νὰ θέσουν στὸ περιθώριο τὴν Ἐκκλησία, νὰ ἀποχριστιανίσουν τὴν Ἑλλάδα, νὰ γκρεμίσουν ὅλες τὶς ἠθικὲς καὶ πνευματικὲς ἀξίες, ποὺ μὲ τόσο κόπο εἶχαν οἰκοδομήσει μὲ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴν συνεπῆ χριστιανικὴ ζωὴ οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ τὰ ἑκατομμύρια τῶν Ἁγίων Μαρτύρων καὶ ὁσίων τῆς Πίστεώς μας. Ὅ,τι μὲ τὴ βία ἐπεχείρησαν νὰ κάνουν τὰ ἄθεα κομμουνιστικὰ καθεστῶτα στὶς χῶρες τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης, κατὰ πλειοψηφίαν Ὀρθόδοξες, προσπάθησαν νὰ τὸ ἐπιτύχουν καὶ στὴν Ἑλλάδα ἀφήνοντας τὸν πολιτισμὸ καὶ τὴν παιδεία στὰ χέρια τῆς ἀριστερῆς ἄθεης ὑποκουλτούρας καὶ ψευτοδιανόησης, παρὰ τὸ ὅτι ἐπὶ πολλὰ ἔτη κυβερνοῦσε ἡ Δεξιά, ἀδύναμη ὅμως καὶ κομπλεξικὴ ἀπέναντι στὴν ἀριστερὴ θρασύτητα. 

Τι είναι ο Οικουμενισμός.

υπό Αλεξάνδρου Καλόμοιρου

Για όσους αγνοούν ακόμη τί είναι το παγκόσμιο ενωτικό κίνημα, που λέγεται Οικουμενισμός, υπάρχει ένα πολύ διαφωτιστικό κείμενο του αρχι-ενωτικού της Ελλάδος, καθηγητού Αμίλκα Αλιβιζάτου, στην εφημερίδα "Καθολική" της 10-2-1965, με τίτλο "Οικουμενική κίνησις από ορθοδόξου πλευράς". Ο κ. Αλιβιζάτος γράφει, χαρακτηριστικώς, τα εξής: "Μέσα εις την οικουμενικήν κίνησιν ούτε εγώ πρόκειται να γίνω Καθολικός ή Προτεστάντης, ούτε εκείνοι να γίνουν Καθολικοί ή Ορθόδοξοι. Αυτό θα ήτο ένας κακός και πανάθλιος οικουμενισμός. Ο αληθινός οικουμενισμός προσπαθεί να εύρη την αλήθεια, διά να προπαρασκευάση την μεγάλην ημέραν της χαράς της ενώσεως".

Συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Όσιος Μάρκος ο Ασκητής.

Καλύτερα να προσεύχεσαι με ευλάβεια για τον πλησίον σου, παρά να τον ελέγχεις για κάθε αμάρτημά του.

"Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι"

ΚΥΡΙΑΚΗ 15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2013
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ

 Η σταυρική πορεία

 Στην επί του Όρους ομιλία Του ο Κύριος ανοίγει μπροστά στον άνθρωπο τους ορίζοντες της αιώνιας ζωής και του δίνει προσανατολισμούς αιώνιους. Συγκεκριμένα, δίνει όλες εκείνες τις προϋποθέσεις πάνω στις οποίες μπορεί να στηριχθεί η αυθεντική ζωή που οδηγεί στην αγάπη του Θεού και την αληθινή ευτυχία.

Η δυναμική της ελευθερίας

Πριν διεισδύσουμε στο βάθος των λόγων του Κυρίου, όπως αυτοί αυθεντικά αποκαλύπτονται μέσα από την σημερινή ευαγγελική περικοπή, είναι πολύ σημαντικό να προσέξουμε το στοιχείο της ελευθερίας το οποίο καθιστά τη ζωή στην οποία μας προσκαλεί η αγάπη του Κυρίου ανόθευτη, αυθεντική και αληθινή. Ο Θεάνθρωπος Κύριος δεν αναγκάζει κανένα να τον ακολουθήσει.

 

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Τροπάριον : Ιερόν ηγέρθη κέρας θεόφροσι, της κεφαλής των απάντων ο Σταυρός εν ω αμαρτωλών νοουμένων,συνθλώνται τα κέρατα πάντα· δι΄ ου νυν υψουμένου, προσκυνούμεν αυτόν, και μεγαλύνομεν.

Ερμηνεία.

 

Το όνομα του κέρατος σημαίνει μεν την Βασιλείαν κατά τον Άγιον Αθανάσιον, επειδή δια του κέρατος του περιέχοντος το έλαιον του χρίσματος εχρίοντο οι Βασιλείς· περί ου είρηται: «Εκεί εξανατελώ κέρας τω Δαβίδ» (Ψαλμ. ρλα: 17) σημαίνει δε και την δόξαν· κυρίως όμως σημαίνει την δύναμιν και το όπλον. Λέγεται δε κέρας η δύναμις εκ μεταφοράς των κερασφόρων ζώων, τα οποία έχουν ως δύναμιν και όπλον τα κέρατα· οίον βόες, κριοί, τράγοι, έλαφοι, και άλλα. Όθεν εάν κανέν τοιούτον ζώον χάση τα κέρατά του, ευθύς χάνει και την δύναμίν του, και γίνεται ευκολοπίαστον από τους κυνηγούς. Ο Μελωδός λοιπόν στοχασθείς, ότι ο Ζαχαρίας εν τη εννάτη Ωδή είπε: «Και ήγειρε κέρας σωτηρίας ημίν εν τω οίκω Δαβίδ του παιδός αυτού» (Λουκ. α: 69) δια τούτο προσφυώς προσήρμοσε το ρητόν αυτό εις το Τροπάριον τούτο της εννάτης Ωδής, και λέγει, ότι υψώθη εις τους θεόφρονας και πιστούς Χριστιανούς, ένα ιερόν κέρατον: ήτοι μία δύναμις και δόξα και όπλον. Ποίον; Ο Σταυρός δηλαδή του Χριστού, όστις Χριστός είναι κεφαλή των απάντων· «Παντός γαρ ανδρός, ο Παύλος φησί, κεφαλή εστίν ο Χριστός» (α΄ Κορ. ια: 3). Προσφυώς δε εδώ κεφαλήν των απάντων ωνόμασε τον Χριστόν και όχι άλλο όνομα, ίνα αινιγματωδώς φανερώση, ότι ώσπερ τα ζώα επ΄της κεφαλής έχουσι τα κέρατα· ούτω και ο Δεσπότης Χριστός σταυρωθείς έχει ως τρία κέρατα επί της κεφαλής: το όρθιον μέρος δηλαδή, και τα δύο πλάγια του Σταυρού· με του οποίου την δύναμιν τσακίζονται τα κέρατα και αι δυνάμεις των νοητών αμαρτωλών: ήτοι των αντικειμένων Δαιμόνων, των αρχηγών γενομένων της κακίας εις τους αμαρτωλούς, κατά το ρητόν του Δαβίδ: «Και πάντα τα κέρατα των αμαρτωλών συνθλάσω» (Ψαλμ. οδ: 10). Λέγων δε ο Μελωδός όλα τα κέρατα, φανερώνει, ότι με το όρθιον και άνω μέρος του Σταυρού συντρίβονται τα κέρατα των Δαιμόνων των εμφιλοχωρούντων τω αέρι· με τα δύο δε πλάγια συντρίβονται τα κέρατα των απίστων και των αιρετικών. Όθεν επειδή σήμερον ο ρηθείς Σταυρός υψούται, δια τούτο και ημείς προσκυνούμεν αυτήν: ήτοι την κεφαλήν του Σταυρού: τουτέστιν τον Χριστόν. Προσκυνούντες δε πάλιν τον Χριστόν, ενταυτώ μεγαλύνομεν και εσέ την γεννήσασαν τον Χριστόν. Συνήθειαν γαρ ιδιαιτέραν έχει ο θείος ούτος Κοσμάς, να τελειώνη τας περισσοτέρας Ωδάς των Κανόνων του, με ένα και το αυτό τέλος· καθώς τούτο ποιεί και εν τη παρούση Ωδή. Άμποτε δε και συ, αδελφέ, δια μέσου της δυνάμεως του Σταυρού, να ταπεινώσης το φρόνημά σου, και να τσακίσης το κέρατον της υπερηφανίας και φιλοδοξίας, όπου σε πολεμούν· καθώς σοι παραγγέλλει ο Προφητάναξ λέγων: «Μη επαίρετε εις ύψος το κέρας υμών» (Ψαλμ. οδ: 5). Πρέπει γαρ οι Χριστιανοί να μη παρανομούν όλως, μηδέ να αμαρτάνουν, αλλά να μεταχειρίζωνται κάθε αρετήν· αφ΄ ου όμως αμαρτήσουν, πρέπει να ταπεινώνωνται, κατηγορούντες τον εαυτόν των ως αμαρτωλόν, αλλ΄ όχι και να υπερηφανεύωνται, ίνα μη διπλώς κολασθώσι, και ως αμαρτωλοί, και ως υπερήφανοι. Δια τούτο ο Δαβίδ προστάζει τους τοιούτους λέγων: «Είπα τοις παρανομούσι, μη παρανομείτε, και τοις αμαρτάνουσι, μη υψούτε κέρας» (Ψαλμ. οδ: 5). Εάν λοιπόν συ, αγαπητέ, ταπεινώνης και συντρίβης το κέρατον της υπερηφανίας, ήξευρε ότι θέλει σε υψώσει ο Θεός· επειδή ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται (Λουκ. ιδ: 11)· και ακολούθως θέλει υψώσει την δόξαν και δύναμίν σου κατά το δαβιτικόν: «Και υψωθήσεται το κέρας του Δικαίου» (Ψαλμ. οδ: 10).

Mας έκαναν ρομπότ, μας έκαναν Ουνίτες !

Ο Θεός, επειδή, ο άνθρωπος ήτο προικισμένος με ελεύθερη θέληση, μετά την πτώση, ζήτησε ευθύνες. Έτσι η ευθύνη είναι στοιχείο της ζωής μας. Είναι αδιανόητο να θεωρείς το άτομο υπεύθυνο για τις πράξεις του και συγχρόνως να του αρνήσαι το δικαίωμα να αποφασίζει γι’ αυτές. Αλυσοδένουν τους πιστούς με το πετραχήλι τους και τους μεταβάλλουν σε αυτόματα κινούμενα ( ρομπότ). Καταργείται έτσι το Πρόσωπο.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Ιδού αι βασικαί αρχαί της ορθοδόξου φιλοσοφίας της κοινωνίας: η Εκκλησία ως η μόνη αληθινή κοινωνία είναι πρωτίστως θεανθρώπινος οργανισμός και έπειτα θεανθρωπίνη οργάνωσις. Εκ τούτου έπεται λογικώς και το θεανθρώπινον έργον της μέσα εις τον κόσμον: παν ό,τι είναι του Θεανθρώπου πρέπει να ενσαρκωθή εις τον άνθρωπον και την ανθρωπότητα. Πρέπει δηλαδή να ενσαρκωθή η αγάπη του Χριστού, η ενοποιούσα τα πάντα, η δικαιοσύνη του Χριστού, η αγαθωσύνη του Χριστού, η σοφία του Χριστού, η ταπείνωσις του Χριστού, και εν γένει όλαι αι αρεταί του Χριστού. Διότι δια μέσου αυτών ο Χριστός ενοικεί εις τον άνθρωπον και ενσαρκούται εν αυτώ. Εις τοιούτος άνθρωπος ζη δια του Χριστού, σκέπτεται δια του Χριστού, αισθάνεται εν τω Χριστώ, εργάζεται δια του Χριστού, κοινωνεί με τους άλλους ανθρώπους εις όλα τα επίπεδα της ζωής εν τω Χριστώ. Πόθεν εις αυτόν η δύναμις αύτη; Από τον ίδιον τον Χριστόν. Κατά τον λόγον του αγίου Αποστόλου: «πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντί με Χριστώ» (Φιλ. 4, 13). Ο άνθρωπος της ορθοδόξου πίστεως ζων εις τον θεανθρώπινον οργανισμόν της Εκκλησίας ζη πάντοτε εν κοινωνία, «συν πάσι τοις αγίοις» (Εφ. 3, 18), οι οποίοι βοηθούν αυτόν μυστικώ τω τρόπω εις την πραγμάτωσιν των ευαγγελικών εντολών. Ως εκ τούτου, το ορθόδοξον μέλος της Εκκλησίας έχει ζώσαν αίσθησιν, ότι η ζωή του είναι η αυτή με την ζωήν όλων των άλλων ανθρώπων και ότι έχει μίαν πίστιν με τους Αποστόλους, τους Μάρτυρας και τους Αγίους όλων των αιώνων. Έχει ακόμη την ζώσαν αίσθησιν ότι όλοι αυτοί ζουν αιωνίως, ακόμη δε ότι και εκείνον και αυτούς τους διαπερά μία και η αυτή θεανθρωπίνη δύναμις, μία και η αυτή θεανθρωπίνη ζωή, μία και η αυτή θεανθρωπίνη αλήθεια.                                                                                                                                     

π.Θεόδωρος Ζήσης, Κήρυγμα στην Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

http://www.impantokratoros.gr & http://katanixis.blogspot.gr

Η εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού στην ενορία μας.

Ι.Ν. ΑΓΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΧΑΡΙΛΑΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Με ιδιαίτερη βυζαντινή μεγαλοπρέπεια εορτάστηκε στον ενοριακό Ναό της Αγίας Κυριακής Χαριλάου Θεσσαλονίκης, η Παγκόσμια Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, μια από τις πιο σημαντικές εορτές της Ορθοδοξίας, στην οποία τιμούμε το ιερό σύμβολο της χριστιανοσύνης.

Την Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου, παραμονή της εορτής τελέστηκε ο Μεγάλος Εσπερινός, στο οποίο συμμετείχε με ευλάβεια πλήθος πιστών.

Ανήμερα της εορτής, το Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου, τελέστηκε ο Όρθρος, η Θεία Λειτουργία και η Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας τελέστηκε η Ακολουθία των Χαιρετισμών του Τιμίου Σταυρού και ο Παρακλητικός Κανόνας, όπου όλο το εκκλησίασμα έψαλε το τροπάριο «Σώσον Κύριε τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου».

What is God Doing in Guatemala? by Fr. Peter Jackson

I was recently reading about St. Nicholas of Japan, one of the great Orthodox missionary saints of recent times. By the time he reposed, the Japanese Orthodox Church numbered 30,000 faithful. What an astounding figure! Of all the Orthodox missionary efforts around the world today, what could even come close to that?

Well…

It turns out that in 2010, a group of 150,000 Guatemalans were received into canonical Orthodoxy by the Greek Archdiocese of Mexico and Central America. This is already five times the size of the Japanese Church! This group has over 300 parishes, but only eight priests, so it is no surprise that their most pressing need is to train more clergy.

This is one of the greatest mass conversions in history, and it is probably the greatest ministry challenge facing the Orthodox Church today. We all share the responsibility for helping this infant Church learn to crawl and to walk. By this I mean that they need to learn Orthodox doctrine and practice, and clergy need to be raised up among their own people to minister to this enormous flock. At present, they identify as Orthodox, and they know that they are no longer Roman Catholic, but they do not yet clearly understand what Orthodoxy is. Most of the faithful are indigenous Maya people whose first language is not Spanish, but one of a number of Maya languages which predate the arrival of the Europeans.