O Συναξαριστής της ημέρας.
Τρίτη, 30
Ιανουαρίου 2018
Τριών Ιεραρχών,
Εύρεσις εικόνος Θεοτόκου.
Ἡ αἰτία γιὰ τὴν
εἰσαγωγὴ τῆς ἑορτῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν στὴν Ἐκκλησία εἶναι τὸ ἑξῆς γεγονός:
Κατὰ τοὺς χρόνους
τῆς βασιλείας τοῦ Ἀλεξίου τοῦ Κομνηνοῦ (1081 – 1118), ὁ ὁποῖος διαδέχθηκε στὴ
βασιλικὴ ἐξουσία τὸν Νικηφόρο Γ’ τὸν Βοτενειάτη (1078 – 1081), ἔγινε στὴν
Κωνσταντινούπολη φιλονικία ἀνάμεσα σὲ λόγιους καὶ ἐνάρετους ἄνδρες. Ἄλλοι
θεωροῦσαν ἀνώτερο τὸν Μέγα Βασίλειο, χαρακτηρίζοντάς τον μεγαλοφυΐα καὶ ὑπέροχη
φυσιογνωμία. Ἄλλοι τοποθετοῦσαν ψηλὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο καὶ τὸν θεωροῦσαν
ἀνώτερο ἀπὸ τὸν Μέγα Βασίλειο καὶ τὸν Γρηγόριο καί, τέλος, ἄλλοι, προσκείμενοι
στὸν Γρηγόριο τὸν Θεολόγο, θεωροῦσαν αὐτὸν ἀνώτερο ἀπὸ τοὺς δύο ἄλλους, δηλαδὴ
ἀπὸ τὸν Βασίλειο καὶ τὸν Χρυσόστομο. Ἡ φιλονικία αὐτὴ εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα νὰ
διαιρεθοῦν τὰ πλήθη τῶν Χριστιανῶν καὶ ἄλλοι ὀνομάζονταν «Ἰωαννίτες», ἄλλοι
«Βασιλεῖτες» καὶ ἄλλοι «Γρηγορίτες».
Tὸ πάντων τῶν καλῶν εὐκταιότατον δώρημα.
Τῆς λύπης ἡ λύσις, τῆς αἰχμαλωσίας ἡ λύτρωσις, τῶν θνητῶν ἡ θέωσις, ἡ ὡραία τῇ φύσει καὶ μώμου παντὸς ἀνεπίδεκτος· ἡ ἀπὸ λιβάνου τῆς παρθενίας ἀνοῦσα καὶ τὸν κόσμον μυρίζουσα· ἐξ ἧς ὁ γλυκασμὸς ἀπορρέων τὴν παλαιὰν τοῦ ξύλου πικρίαν ἐγλύκανεν· ἡ τὴν οὐσίαν ὅλην φρικτῶς χωρήσασα τῆς Θεότητος· τιμῆς ἁπάσης ὑπέρτερον δώρημα, καὶ κάλλους παντὸς ὑπέρτιμον ἐγκαλλώπισμα· Σολομῶντος ἡ κλίνη, ᾗ παρίστανται κύκλῳ οἱ ἑξήκοντα δυνατοί, αἱ ῥήσεις δηλαδὴ τῆς θεοπνεύστου Γραφῆς· φωτοδόχον χωρίον, ἐξ οὗ σωτηρίας ἀκτῖνες τῇ οἰκουμένῃ ἐπέλαμψαν· τὸ μεγαλεῖον τῆς φρικτῆς οἰκονομίας· τὸ περικαλλὲς τῆς θείας συγκαταβάσεως ἐνδιαίτημα· τὸ τοῦ κόσμου διαλλακτήριον· τὸ ἡμέτερον ἱλαστήριον καὶ προσφύγιον· τὸ πάντων τῶν καλῶν εὐκταιότατον δώρημα.
Ἀγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου
Στον Α´ Ἀσκητικὸν Λόγον του ὁ ΜέγαςΒασίλειος λέγει τὰ ἑξῆς:
«Νὰ μὴ εἶσαι περίεργος, οὔτε νὰ θέλης νὰ
βλέπης τὰ πάντα, γιὰ νὰ μὴ εἰσχωρήση στὴν διάνοιά σου τὸ ἐπικίνδυνον δηλητήριον
τῶν παθῶν. Βλέπε ὅσα εἶναι
χρήσιμα, ἄκουε ὅσα εἶναι ἀπαραίτητα, λέγε ὅσα εἶναι χρήσιμα καὶ νὰ ἀποκρίνεσαι ὅσα ὠφελοῦν».
Oι Φίλοι του Τάματος του Έθνους, Φωτεινή Γραμμή -- Οἱ Ἑλληνόψυχοι νὰ διακηρύξουν :
«Κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσίαν οἱ δοτοί,
οἱ ἐξομῶτες καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα οἱ ἀνθέλληνες» ! ! !
«Κάτω οἱ μὴ διεκδικοῦντες τίποτε
καὶ διαπραγματευόμενοι τὰ πάντα» ! ! !
«Ἡ Ἑλλάδα ἀνήκει στοὺς
ἑλληνόψυχους καὶ οἱ ἑλληνόψυχοι νὰ εἶναι πάντοτε γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ νὰ
ἀγωνίζωνται γιὰ τὴν προστασία τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ὅπου μειονότητες
Ἑλλήνων, εἴτε στὴν Βόρειο Ἠπειρο, εἴτε στὰ Σκόπια, εἴτε στὴν Τουρκία, εἴτε στὴν
Βόρειο Κύπρο καἰ ἐν γένει ἁπανταχοῦ τῆς γῆς».
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ -- Γραφέν το 1969 υπό του μακαριστού Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου.
Εις το προ διετίας
άρθρον μας εν τη «Αγιορειτική Βιβλιοθήκη» περί των τριών Ιεραρχών,
περιωρίσθημεν εις την σκιαγράφησιν των ιδιαιτέρων εκάστου πνευματικών
χαρισμάτων. Εις το ασκητικόν του ενός, το κοινωνικόν του δευτέρου, το
θεολογικόν χάρισμα του τρίτου, ως και εις τους πνευματικούς, κοινωνικούς και
θεολογικούς αγώνας των.
Εις το παρόν τεύχος του καλού τούτου και συντηρητικού Περιοδικού, θα
μεταφέρωμεν τους «τρεις μεγίστους φωστήρας της Τρισηλίου Θεότητος» εντεύθεν της
εποχής των κατά δέκα πέντε αιώνας ολοκλήρους, εις τον ιδικόν μας αιώνα, εις την
εποχήν μας ειδικώς. Και θα τους θέσωμεν ενώπιον των προβλημάτων του 20ου
αιώνος, καταβάλλοντες την προσπάθειαν να διακρίνωμεν τας πιθανάς σκέψεις των
και τον τρόπον δράσεως εκάστου, εντός του κλίματος της Ορθοδοξίας.
ΔΙΗΓΗΣΙΣ περί του Αββά ΑΜΜΟΥΝ. Του Οσίου Ιερωνύμου.
Εν μέσω των άλλων Πατέρων, τους οποίους είδομεν και ηκούσαμεν εις την
έρημον, όταν ανεχωρήσαμεν από τον Όσιον Απολλώ, μας διηγήθησαν εν τη οδώ οι
μαθηταί αυτού, ότι ήτο εις θαυμασιώτατος, Αμμούν εις το όνομα, όστις ετέλεσε
μεγάλα τερατουργήματα και εξόχως τούτο το εξαίσιον. Κλέπται τινές,
αναλισχυντοι, επήγαινον εις το κελλίον του και του έκλεπτον το παξιμάδιον και
ει τι άλλο του ευρίσκετο βρώσιμον, και αυτοί μεν έτρωγον την ζωοτροφίαν του, ο
δε Όσιος εκινδύνευεν από την υστέρησιν των αναγκαίων εις θάνατον, ότι πολύν
καιρόν τον επείραζον. Όθεν μη έχων άλλον τρόπον να βοηθηθή εις τοσαύτην
αναγκαίαν υπόθεσιν, απήλθεν εις την εσωτέραν έρημον και ευρίσκων δύο μεγάλους
δράκοντας, τους προσέταξε να τον ακολουθήσουν έως την κέλλαν· και αφ’ ου έφθασαν,
τους είπε να ίστανται εις την θύραν και να μη αναχωρήσουν έως να τους δώση
άδειαν.
Μοναχού Σεραφείμ Ζήση: 2 κείμενα της Ρωσικής Συνόδου για την σύνοδο του Κολυμπαρίου
Γράφει ο π. Σεραφείμ μοναχός
...Ἀπό τά κείμενα αὐτά προκύπτει ἀφ΄ ἑνός
(1) ἡ πραγματική στάση τῆς διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσσίας ἔναντι τῶν
κακοδοξιῶν τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης, ἀφ’ ἑτέρου (2) τό ὅτι οἱ ἀποφάσεις αὐτές
προηγήθησαν τῆς Συνεδρίας στήν ὁποία ἔλαβαν τιμητικῶς μέρος οἱ Προκαθήμενοι τῶν
ὑπολοίπων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν (ἐπί τῇ συμπληρώσει τῶν ἑκατόν ἐτῶν τῆς ἀνασυστάσεως
τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας τό 1917), Συνεδρίας πού ἔλαβε χώρα τό ἀμέσως ἀκόλουθο ἀπόγευμα
τῆς 2ας Δεκεμβρίου. Συνεπῶς, δέν ἰσχύει ἡ ἀνακριβής εἴδηση ὅτι ὅλοι οἱ
συνεορτάζοντες Προκαθήμενοι διεκήρυξαν ἀπό κοινοῦ μέ τό Πατριαρχεῖο Μόσχας ἀμφισβήτηση
πρός τήν ἐκκλησιολογία τοῦ κακοδόξου 6ου Κειμένου τοῦ Κολυμπαρίου, ὅπως
διευκρίνισε καί μία σχετική ἀνάλυση τοῦ Πρωτοπρ. Καθηγητοῦ π. Θ. Ζήση...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)