Δυστυχῶς, ὁ νέος Ἰσραὴλ τῆς χάριτος καὶ τῆς εὐλογίας ἀφοῦ «ἔφαγεν καὶ ἐνεπλήσθη, ἀπελάκτισεν ὁ ἠγαπημένος λαὸς τοῦ Θεοῦ, διότι ἐλιπάνθη, ἐπαχύνθη, ἐπλατύνθη» (Δευτ. 32, 15). Καὶ ἀπέστη ἐκ τοῦ Σωτῆρος αὐτοῦ Θεοῦ λέγων: «Ἀπόστα ἀφ᾽ ἡμῶν ὁδούς σου εἰδέναι οὐ βουλόμεθα» (Ἰώβ 21, 14). Οὕτω περιῆλθεν εἰς ἠθικὴν ἐξαχρείωσιν καὶ χαλάρωσιν, ἐφ᾽ ὅσον οἱ ἄρχοντες ἡμῶν ἐψήφισαν νόμους βδελυροὺς ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν τοῦ Θεοῦ. Ὡς τὸν πολιτικὸν γάμον, τὴν νομιμοποίησιν τῶν ἀμβλώσεων, τὴν ἐλευθέραν συμβίωσιν τοῦ αὐτοῦ φύλου, τὸν «γάμον» τῶν ὁμοφυλοφίλων, τὴν ὑποβάθμισιν καὶ περιφρόνησιν τῆς πατροπαραδότου ἀρχαίας γλώσσης, τὴν προαιρετικότητα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, τὴν ἀνέγερσιν μουσουλμανικοῦ τεμένους (παραθεωροῦντες τὸ τάμα τοῦ Ἔθνους), τὴν κατασκευὴν ἀποτεφροτικῶν κλιβάνων κ.ἄ.
To Δόγμα και η αξία του -- Του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομοτίμου Καθηγητού ΑΠΘ
Η προσήλωσις εις το ορθόδοξον δόγμα, ωστική δύναμις της πνευματικής ζωής
Ανάμεσα στ΄ άλλα γνωρίσματα, που χαρακτηρίζουν την πνευματική υποβάθμιση της κοινωνίας μας είναι και τούτο: Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν εκδηλώνει ενδιαφέρον για τα πνευματικά και μάλιστα τα δογματικά θέματα, που αποτελούν το θεμέλιο και την πηγή της πνευματικής ζωής. Για του λόγου το ασφαλές παραπέμπω στην επίσκεψη του Πάπα στην Αθήνα. Επιθυμούσα, όπως και η πλειονότητα του ελλαδικού κλήρου και λαού, την αποφυγή εκείνης της επισκέψεως. Η πραγματοποίησή της ήταν ένα ήττημα για μας. Έστησε ένα προγεφύρωμα του Παπισμού στην Ορθόδοξη Ελλάδα και έχει αυξήσει την έπαρση των απανταχού παπικών και παποφίλων. Ωστόσο, φρονώ ότι αυτό το δυσάρεστο γεγονός μπορεί να αξιοποιηθεί θετικά και να καταστεί τελικά ωφέλιμο. Πως; Αν λειτουργήσει σαν ξυπνητήρι των κοιμωμένων συνειδήσεών μας αν μας αναγκάσει να απεγκλωβισθούμε από τους επικίνδυνους εναγκαλισμούς των οικουμενιστικών κηρυγμάτων, να συνταχθούμε στη γραμμή των αγίων Πατέρων μας και να τονώσουμε την προσήλωσή μας στο ορθόδοξο δόγμα.
Διήγησις ωφέλιμος γεωργού τινος Μετρίου ονομαζομένου.
Εν τη Γαλατία της εν τη Ασία Παφλαγονίας ήτο γεωργός τις, Μέτριος ονομαζόμενος, ζων εν αυταρκεία των του σώματος αγαθών. Ούτος λοιπόν βλέπων τον γείτονά του, ότι είχεν υιούς τους οποίους κατεγίνετο να ευνουχίση και να αποστείλη εις Κωνσταντινούπολιν, όπως γίνωσιν ευνούχοι και αξιωματικοί εις την υπηρεσίαν των κατά καιρούς βασιλέων, ετρώθη υπό του αυτού με εκείνον ζήλου και παρεκάλεσε τον Κύριον λέγων. «Κύριε, εάν και εγώ ο δούλος σου είμαι άξιος, χάρισον και εις εμέ παιδίον άρρεν, ίνα το έχω στήριγμα και βακτηρίαν εις το γήρας μου, και ίνα δοξάσω το όνομά Σου το άγιον». Αφού δε ταύτα προσηυχήθη, επήλθε και η κατ’ έτος γινομένη πανήγυρις εν Παφλαγονία· όθεν βαλών εις το φορτηγόν του αμάξιον όσα ήσαν αναγκαία, απήλθεν εις την πανήγυριν, και άλλα μεν πράγματα πωλήσας, άλλα δε ανταλλάξας, ανεχώρησεν εκ της πανηγύρεως και επορεύθη εις τινα λειμώνα όπου ήτο νερόν, όπως εκεί αναπαύση τους βόας του.
Τη Α΄ (1η) του μηνός Ιουνίου μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ του Φιλοσόφου.
Ιουστίνος ο Μάρτυς και φιλόσοφος κατήγετο από την Φλαβίαν Νεάπολιν της Συρίας, υιός Πρίσκου του Βακχείου, κατά τους χρόνους Μάρκου Αυρηλίου, του και Αντωνίνου και Φιλοσόφου καλουμένου, εν έτει ρξ΄ (160). Μεταβάς δε εις Ρώμην έδωκεν αναφοράν έγραφον εις τον ρηθέντα βασιλέα κατά της πλάνης των ειδώλων και απολογίαν υπέρ της πίστεως των Χριστιανών, δια των οποίων κρατύνει μεν και βεβαιώνει την πίστιν των Χριστιανών, κρημνίζει δε και αναιρεί την πλάνην των ειδώλων, φέρων αποδείξεις και μαρτυρίας εκ τε του ορθού και φυσικού λόγου, και εκ των θείων Γραφών. Όθεν δια τούτο φθονηθείς υπό του φιλοσόφου Κρήσκεντος, εδολοφονήθη υπ’ αυτού, και ούτως έλαβεν ο μακάριος τον στέφανον της αθλήσεως.
Αλλοίμονον εις τον πιστόν, ο οποίος θα ανέμενε κρίσιν Συνόδου.
Η διακοπή του μνημοσύνου του αιρετικού Βαρθολομαίου είναι επιταγή Θεού και καθήκον παντός Ορθοδόξου. Αλλοίμονον εις τον πιστόν, ο οποίος θα ανέμενε κρίσιν Συνόδου. Πότε άραγε θα καταστή δυνατή η σύγκλησις ταύτης; Και όταν ποτέ ήθελε συγκληθή, τι Σύνοδος θα είναι άραγε; Θα είναι γνησία ή ληστρική; Όταν οι Ορθόδοξοι Ιερείς της Κωνσταντινουπόλεως έκοψαν το μνημόσυνον του Επισκόπου Νεστορίου, ανέμενον την κρίσιν Συνόδου; Ευτυχώς όχι. Η Σύνοδος πράγματι συνεκλήθη εις την Κων/πολιν. Ποία όμως ήτο η κρίσις αυτής; Εδικαίωσεν τον Νεστόριον και ανεθεμάτισε τους Ορθοδόξους!... «Ο κοινωνών Βαρθολομαίω αιρέσει κοινωνεί. Ο μνημονεύων Βαρθολομαίον συνεπάγεται μετά τούτου τη αιρετική απωλεία. Ο μη μνημονεύων Βαρθολομαίον και τους συν αυτώ, αποτειχίζει εαυτόν εκ «Ψευδεπισκόπων και Ψευδοδιδασκάλων», λέγει το Πνεύμα το Άγιον εν τη Εκκλησία (ΙΕ Κανών ΑΒ Συνόδου). Οι μη κοινωνούντες Βαρθολομαίω και τοις συν αυτώ είναι «τιμής και αποδοχής άξιοι, ως οι Ορθόδοξοι» παραγγέλουσιν οι Άγιοι δια του αγίου Σωφρονίου Ιεροσολύμων (Αγ. Σωφρονίου Ιεροσολύμων, P.G. 87, 3372A) και του ΙΕ΄Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου». Η μετά της αιρέσεως κοινωνία, πως είναι δυνατόν να διατηρήση την ορθόδοξον ιδιότητα του Πληρώματος της Εκκλησίας και την υπόστασιν Αυτής;
The wretched Ecumenists push aside the Orthodox Faith.
They strike down the confession of Christ. They abolish the love of truth. They abolish saving missions. They deny the Grace of Baptism to those of other faiths. They discourage repentance and the Christian work of salvation of the Orthodox Church. Like their counterparts, the Christ-reviling Jews, they "shut up the kingdom of heaven against men." And neither do they enter in, nor "them that are entering" do they let "go in," says the Lord (St. Matthew 13:1314).
Η αντι-εργατική συμπεριφορά του covid-19 -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Μεσούσης της πανδημίας και της πλήρους υπαγωγής των εργασιακών καθηκόντων τόσο εις τον ιδιωτικό όσο και εις τον δημόσιο τομέα, εις την υποχρέωση λήψεως προληπτικών μέτρων, κατά τρόπο εξαναγκαστικό επί ποινής αποκλεισμού εκ της εργασίας, αποτελεί μία δυσμενή πραγματικότητα η οποία αφενός δεν τιμάει το Δημοκρατικό μας πολίτευμα και εξ ετέρου προσκρούει σφόδρα προς τον Νομικό μας Πολιτισμό.
Προς το παρόν, εισέτι και από την σκοπιά του εργατικού δικαίου, ως ειδικότερος και ιδιαίτατα ευαίσθητος κλάδος του δικαίου, ο εμβολιασμός δεν είναι νομοθετικά υποχρεωτικός πέραν της επιβολής των προσφιλών τοις πάσι προληπτικών μέτρων περιστολής του κινδύνου διαδόσεως του ιού.
Hermias the Martyr at Comana
According to some, this Martyr strove in contest during the reign of Marcus Aurelius, also called Antoninus (161-180); according to others, it was in the reign of Antoninus Pius (138-161). Already an old man, the Saint was brought before Sebastian, Proconsul in Comana of Cappadocia, and because he would not renounce his confession of Christ, his tormentors showing no reverence to his grey hairs, broke his jaw, tore the flesh from his face, pierced his eyes with a sharp instrument, subjected him to many other torments, and finally, after three days of such torture, beheaded him.