Τι είναι εκείνο το οποίον ο Θεάνθρωπος δίδει εις τον άνθρωπον και το οποίον κανείς άλλος δεν ημπορεί να του δώση; Είναι η νίκη κατά του θανάτου, της αμαρτίας και του διαβόλου, η Αιωνία Ζωή, η Αιωνία Αλήθεια, η Αιωνία Δικαιοσύνη, το Αιώνιον Αγαθόν, η Αιωνία Αγάπη, η Αιωνία Χαρά: όλον το πλήρωμα της Θεότητος και των θείων τελειοτήτων. Ή όπως ο Απόστολος λέγει: ο Θεάνθρωπος δίδει εις τους ανθρώπους «α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, όσα ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν» (1 Κορ. 2, 9). Πράγματι, μόνον Αυτός, ο θαυμαστός Θεάνθρωπος είναι το «εν ου έστι χρεία» (πρβλ. Λουκ. 10, 42) δια τον άνθρωπον, εις όλους τους κόσμους του και εις κάθε ζωήν του. Δια τούτο μόνον ο Θεάνθρωπος δικαιούται να ζητή από τους ανθρώπους εκείνο το οποίον κανείς άλλος δεν ετόλμησε να ζητήση. Δηλαδή, να Τον αγαπά κάθε άνθρωπος περισσότερον από τους γονείς, από τους αδελφούς, τας αδελφάς, τα τέκνα, τους φίλους, την γην, τους αγγέλους, από οποιονδήποτε και ο,τιδήποτε εις όλους τους ορατούς και αοράτους κόσμους (Ματθ. 10, 37-39. Λουκ. 14, 26. Ρωμ. 8, 31-39).
Θαύματα των Αγίων μας
Έλεγαν για τον άγιο Σπυρίδωνα ότι είχε μια θυγατέρα παρθένο, ευλαβή σαν τον πατέρα της, με το όνομα Ειρήνη. Ένας γνωστός αυτής, της έδωσε ένα πολύτιμο κόσμημα να του το φυλάξει. Κι αυτή για να το ασφαλίσει καλύτερα, έκρυψε το θησαυρό στη γη. Μετά όμως από λίγο καιρό έφυγε από τον κόσμο αυτό η παρθένος.
Και επειδή ο Γέροντας θεωρούσε ως συμφορά τη ζημιά που έπαθε αυτός που έδωσε τον θησαυρό, ήρθε στον τάφο της θυγατέρας του και ζητούσε απ΄τον Θεό να του δείξει πρόωρα την ανάσταση που έχει υποσχεθεί. Και να πού δεν διαψεύδεται, γιατί εμφανίζεται αμέσως ζωντανή η παρθένος στον πατέρα της και αφού του έδειξε τον τόπο, όπου βρισκόταν το κόσμημα, έφυγε πίσω πάλι. Έτσι πήρε ο Γέροντας τον θησαυρό και τον έδωσε.
Για το θέμα της αλλαγής του Πασχαλίου
Ο Όρος του Πάσχα της Ά Οικουμενικής Συνόδου και το δεδικασμένο επ αυτού σύμφωνα με τον πρώτο κανόνα της εν Αντιοχεία τοπικής Συνόδου που έχει επικυρωθεί από τας ΣΤ και Ζ Οικουμενικάς Συνόδους, μας επιβάλει, σε περίπτωση αλλαγής του Πασχαλίου, να μην το δεχθούμε και να αγωνιστούμε ώστε να συνέλθει αντιπροσωπευτική αληθινά Ορθόδοξη Σύνοδος να εφαρμόσει αυτό το υπάρχον δεδικασμένο για το θέμα αυτό ( Πολυμενόπουλος Διονύσιος Πάτρα)
Γιά το Θέμα των Διακονισσών -- Διονύσιος Πολυμενόπουλος
Η αναβίωση του θεσμού των διακονισσών, στην Αφρική ειδικά, κατά την γνώμη μου, μπορεί να λειτουργήσει θετικά, αλλά με τις προϋποθέσεις που λειτουργούσε και τις υπηρεσίες των 5 πρώτων Χριστιανικών αιώνων. Διακόνισσες όχι νέες κοπέλλες, αλλά ευσεβείς και αφιερωμένες στο έργο της Εκκλησίας γυναίκες ή χήρες Χριστιανές αφιερωμένες ομοίως, τουλάχιστον άνω των 40 ετών σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες. Διακόνισσες με χειροθεσία στην υπηρεσία αυτή και όχι Χειροτονία στο Ιερό Βήμα, διότι με την Χειροτονία στην ουσία εισέρχονται στον πρώτο βαθμό της Ιερωσύνης. Ανάθεση καθηκόντων κυρίως κοινωνικών στην Εκκλησία καθώς και κάποιων ειδικών καθηκόντων που αφορά τις γυναίκες όπως στη βάπτιση γυναικών και άλλων παρομοίων καθηκόντων με την ευλογία των εκάστοτε υπευθύνων κατά περίπτωση Επισκόπων ή Ιερέων. Δεν θα έχουν Λειτουργικά στην Εκκλησία καθήκοντα, δεν θα παρευρίσκονται εν ώρα Λειτουργίας ή Ακολουθίας μέσα στο Άγιο Βήμα σε ενοριακούς Ναούς, εξαιρουμένων των ειδικών περιπτώσεων λόγω των καθηκόντων τους και ως νεοκώροι μοναχαί-Διακόνισσες σε γυναικίες Μονές. Δεν θα κοινωνούν Χριστιανούς όταν στον Ναό υπάρχουν άνδρες κληρικοί. Θα μπορούν να κοινωνήσουν γυναίκες Χριστιανές σε ειδικές εκτός του Ναου περιπτώσεις με εντολή των αρμοδίων κατά περιπτωση υπευθύνων κληρικών. Εάν γίνουν Διακόνισσες στην Αφρική με αυτά τα χαρακτηριστικά τότε πρόβλημα δεν θα υπάρξει, εάν όμως οι Διακόνισσες Χειροτονούνται στον πρώτο βαθμό της Ιερωσύνης με καθήκοντα και Λειτουργικά όπως οι ανδρες Διάκονοι και παράλληλα ποιμαντικά- κοινωνικά και μάλιστα νέες στην ηλικία κοπέλλες και κοινωνούν τους πάντες παρόντων στον Ναό ανδρών κληρικών, τότε υπάρχει πρόβλημα που άν μελλοντικά εξελιχθεί, όπως έγινε σε Προτεσταντικές κοινότητες, σε ιερείς γυναίκες, τότε δεν θα έχουμε απλά πρόβλημα αλλά μία νεα και πολύ σοβαρή Αίρεση. (Πολυμενόπουλος Διονύσιος Πάτρα)
ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΠΙΣΤΕΩΣ, από τον ΚΒ´ Λόγον του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου:
«Το να αποκτήση κανείς την ταπείνωση, συναντά πολλά εμπόδια, που τον εμποδίζουν, ενώ για την πίστη δεν μας εμποδίζει τίποτε να την βρούμε. Γιατί αν το θελήσουμε ολόψυχα να βρούμε την πίστη, αμέσως χωρίς κανέναν κόπο την βρίσκουμε, αφού είναι δώρον του Θεού και προσόν φυσικόν, μολονότι υπόκειται στο αυτεξούσιον της προαιρέσεώς μας».
Πρὸς τὴν τρίτην Ἅλωσιν; ---π. Γεώργιος Μεταλληνός
... Ἐπειδὴ δὲ τὰ πνευµατικὰ συµπορεύονται πάντοτε µὲ τὰ πολιτικὰ καὶ πολιτειακά, πρέπει νὰ ὑπενθυµίσουµε, ὅτι ἡ πνευµατικὴ καὶ πολιτιστικὴ ἀποδόµηση τοῦ Ἔθνους ἔχει σηµαντικὸ ἀντίκτυπο καὶ στὰ ἐθνικὰ θέµατα σὲ κάθε περίοδο τῆς ἱστορίας µας. Καὶ αὐτὸ τὸ ζοῦµε σήµερα µὲ τὴν νέα κατοχή µας καὶ πάλι ἀπὸ τὴν Φραγκιά, ὅπως τὸ 1204! Ἡ διαφορὰ τῆς προϊούσης σήµερα Τρίτης Ἁλώσεως ἀπὸ ἐκεῖνες τοῦ 1204 καὶ τοῦ 1453 εἶναι, ὅτι τότε ἡττηθήκαµε καὶ κατακτηθήκαµε, ἐνῶ σήµερα προχωροῦµε στὴν ἅλωση µὲ τὴν συγκατάθεσή µας, θεωρώντας την µάλιστα ὡς σωτηρία! Οἱ δύο ἁλώσεις, ἡ φραγκικὴ καὶ ἡ ὀθωµανική, δὲν ἅλωσαν τὴν ψυχὴ καὶ τὴν συνείδηση τοῦ Γένους-Ἔθνους µας. Ἐπιβιώσαµε, διότι ἡ ψυχή µας ἔµεινε ἀδούλωτη. Σήµερα ὅµως πρα- γµατοποιεῖται -ἄρχισε ἤδη- ἡ Τρίτη ἅλωση καὶ µᾶλλον διανύουµε τὸ τελικὸ στάδιό της. Ἡ ἅλωση τοῦ 1453 ἀποδείχθηκε ἱστορικὰ µικρῆς σηµασίας ἔναντι ἐκείνης τοῦ 1204, ποὺ ὁλοκλη- ρώνεται σήµερα. Ἡ Φράγκικη ∆ύση πῆρε ἐπιτέλους τὴ «Ρεβὰνς» (revenche). Τώρα πραγµατοποιεῖ τὸν µακραίωνα πόθο της, τὴν διάλυση τοῦ Ἔθνους τῶν Ἑλλήνων. Ἐντασσόµενοι - στὴν Ἑνωµένη Εὐρώπη, ἐκάµαµε τόσους πανηγυρισµούς, διότι θεωρήσαµε τὸ γεγονὸς ὡς σωτηρία µας. Ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε, γι᾽ αὐτό, νὰ µᾶς ἀπογοητεύσει ἡ Εὐρώπη ἐκεῖ, ποὺ στηρίξαµε τὴν «πᾶσαν ἐλπίδα» µας, στὰ οἰκονοµικά. Ἡ ἱστορία παίρνει τὴν ἐκδίκησή της! Ξεχάσαµε τὸν Θεὸν τῶν Πατέρων ἡµῶν καὶ πιστεύσαµε στὴν ἀπολυτοποιηµένη «ἀξία» τοῦ οἰκονοµισµοῦ. ∆ὲν ἀνοίχθηκε καµιὰ κερκόπορτα, ἀλλὰ οἱ πύλες τῆς ψυχῆς καὶ καρδίας µας, γιὰ νὰ µᾶς ἀλλοτριώσει καὶ νὰ µᾶς συντρίψει ἡ σηµερινὴ ἀνθελληνικὴ καὶ ἀντορθόδοξη ∆ύση. Εὐτυχῶς ὑπάρχει καὶ ἡ ἄλλη ∆ύση, ποὺ ποτίζεται ἀπὸ τὰ νάµατα τῆς ἑλληνικότητας καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, στὸ χῶρο τῆς ἔρευνας καὶ τῆς νοσταλγίας. Ἀλλά, δυστυχῶς, δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ ∆ύση, στὴν ὁποία πολιτικὰ «ἀνήκοµεν». Εὐτυχῶς ὅµως ὑπάρχει -εἶναι βέβαιο αὐτό- καὶ ἡ «µαγιὰ» τοῦ Μακρυγιάννη. Σ᾽ αὐτὴν ἀνήκουν ὅσοι σηµερινοὶ Ἕλληνες µένουµε πιστοὶ στὴν Ὀρθοδοξία τῶν Ἁγίων µας καὶ στὴν δι᾽ αὐτῶν συνεχιζόµενη ἑλληνικότητά µας. Οἱ ἀληθινὰ πατερικοὶ Ἑλληνορθόδοξοι. Αὐτοί, µὲ τὴν Χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ µας, θὰ ἀναστήσουν τὸ Ἔθνος, µὲ κάποιο νέο ᾽21, ὅταν ὁ Θεὸς τὸ ἐπιτρέψει!
Τάδε έφη Ιουστίνος :
«Εστώς και θερμαινόμενος» από τις ζεστές και ορθάνοιχτες Παπικές αγκάλες της επιστροφής μας, συγκινούμενος από τα κροκοδείλια δάκρυα και τον Ορχηστρικό Χορό της Διαθρησκειακής Σαλώμης.
Εξ αιτίας αυτής της πονηράς αγάπης και αποδοχής της προτροπής του αρχεκάκου Όφεως, έπεσαν ο Αδάμ και η Εύα. Επάνω σ’ αυτήν ακριβώς την παμπόνηρη «αγάπη και αποδοχή» στηρίζεται ο έκφυλος Οικουμενισμός, το άρμα του Αντιχρίστου. «Ελάτε, να αγαπηθούμε ντάρλιγκς! Ας ενωθούμε στου Παπόδουλου Οικουμενισμού την καλόστρωτη και ανθοστόλιστη κοίτη! Ας περιφρονήσουμε τις διαφορές μας και ας εστιάσουμε στις ομοιότητές μας».
Ὄχι μόνον πρός τούς παπικούς, ἀλλά καί πρός πάντας τούς
αἱρετικούς τήν αὐτήν «ἀγάπην» (τοῦ Διαβόλου ἐννοεῖται) ἐπιδεικνύουν οἱ
Οἰκουμενισταί!
Προσφάτως, ὁ ψευδεπίσκοπος Ἀθηνῶν Ἱερώνυμος, ἐρωτηθείς ἄν θά ἐκδιώξῃ ἀπό τούς ναούς τούς αἱρετικούς ψευδοπολιτικούς πού ἐνομιμοποίησαν τήν θανάσιμον ἁμαρτίαν τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί ἐνόθευσαν τόν ἱερόν θεσμόν τοῦ γάμου ἐδήλωσεν ὅτι «ἡ ἐκκλησία δέν ἀντιδρᾶ, ἀγαπᾶ»! Ἄλλος ψευδεπίσκοπος πάλιν ἐδήλωσεν ὅτι οἱ ἐν λόγῳ ψευδοπολιτικοί δέν εἶναι ἐχθροί τῆς «ἐκκλησίας», ἀλλά φίλοι! Τρίτος ψευδο-αρχιεπίσκοπος (ὁ «Κρήτης») ἐδήλωσεν ὅτι ὅλοι εἴμεθα ἁμαρτωλοί, ἄρα ὀφείλομεν νά συμπορευώμεθα (ἀπό «ἀγάπην» ἐννοεῖται) μέ τούς ὡς ἄνω αἱρετικούς! Ὁ δέ «πατριάρχης» Βαρθολομαῖος ἐδήλωσεν ὅτι εἶναι σκάνδαλον νά ἑορτάζουν οἱ «χριστιανοί» χωριστά τό Πάσχα, διό καί «ὀρθόδοξοι» καί παπισταί ὀφείλουν νά ἑορτάζουν μαζί ἀπό τό 2025 καί μετά! Ὁ θρησκευτικός συγκρητισμός (=ἐφηρμοσμένος Σατανισμός) εἰς ὅλον του τό «μεγαλεῖον»!
«Εμίσησα Εκκλησίαν Πονηρευομένων»
Το στυγερώτερον έγκλημα εις βάρος της αγίας μας Ορθοδοξίας είναι η ανοχή των Αιρέσεων και των Αιρετικών. Ασεβέστατα κηρύσσονται από Ορθοδόξους (;) ποιμένας αιρέσεις φοβεραί, και ανεμπόδιστα κινούνται Αιρεσιόφρονες Ποιμένες (;) μεταξύ της Ποίμνης του Χριστού! Έπαυσε, φαίνεται, εις ωρισμένους να λειτουργή το αισθητήριον της Ορθοδοξίας και η Εκκλησιαστική συνείδησις έχει επικινδύνως αμβλυνθή, ώστε να μη διακρίνωνται τα Αγιοπνευματοχάρακτα σύνορα της Ορθοδοξίας από την πλάνην και την Αίρεσιν. Ποίοι άραγε ευθύνονται δια την τραγικήν αυτήν ψυχικήν τύφλωσιν; Κατ΄ αρχήν όλοι· προ παντός όμως οι Ποιμένες! «Ποιμένες πολλοί διέφθειραν τον αμπελώνα μου, εμόλυναν την μερίδα μου…» (Ιερ. 12, 10), θρηνωδεί ο προφήτης Ιερεμίας· και προσθέτει: «Ω οι ποιμένες (…) Υμείς διεσκορπίσατε τα πρόβατά μου και εξώσατε αυτά…» (Ιερ. 23, 1-3). Δυστυχώς Πατριάρχαι, Αρχιερείς, Επίσκοποι, Ηγούμενοι, με έναν λόγον Ποιμένες εμολύνθησαν από τον Οικουμενισμόν, ώστε να έχουν συνηθίσει εις τας Οικουμενιστικάς βλασφημίας και να μη ενοχλούνται από τα κηρύγματα των Αιρέσεων, δια των οποίων βάλλεται, εξοντωτικώς η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία. Φαίνεται, ότι εις την εποχήν του Υλιστικού Ευδαιμονισμού δεν θεωρείται πλέον υπέρτατος σκοπός της Εκκλησίας η αγιότης, αλλά η κοσμική σκοπιμότης.
Φώτης Κόντογλου : Οι πειρασμοί.
«Ὅπως τὰ βλέφαρα ἀγγίζουνε τόνα τ᾿ ἄλλο, ἔτσι κι οἱ πειρασμοὶ εἶνε κοντὰ στοὺς ἀνθρώπους. Καὶ τὰ οἰκονόμησε ὁ Θεὸς μὲ σοφία, γιὰ τὴ δική σου ὠφέλεια, γιὰ νὰ χτυπᾶς μὲ ὑπομονὴ τὴν πόρτα Του, καὶ ἀπὸ τὸν φόβο τῶν λυπηρῶν νὰ Τὸν θυμᾶται ὁ λογισμός σου, καὶ νὰ Τὸν σιμώσεις μὲ τὴν προσευχή, καὶ ν᾿ ἁγιαστεῖ ἡ καρδιά σου μὲ τὸ νὰ Τὸν συλλογίζεσαι. Καὶ σὰν Τὸν ἐπικαλεστεῖς θὰ σ᾿ ἀκούσει, καὶ θὰ μάθεις πῶς ὁ Θεὸς εἶνε Κεῖνος ποὺ θὰ σὲ γλυτώσει. Καὶ θὰ νοιώσεις Κεῖνον ποὺ σ᾿ ἔπλασε καὶ ποὺ νοιάζεται γιὰ σένα καὶ ποὺ σὲ φυλάγει καὶ πώπλασε διπλὸ τὸν κόσμο γιὰ σένα, τὸν ἕνα σὰν δάσκαλο καὶ πρόσκαιρο παιδευτή, τὸν ἄλλο σὰν πατρογονικὸ σπίτι σου καὶ αἰώνια κληρονομιά σου. Δὲν σ᾿ ἔκανε ὁ Θεὸς ἀπαλλαγμένο ἀπ᾿ τὰ λυπηρά, μήπως θαρρευόμενος στὴν Θεότητα, κληρονομήσεις ὅ,τι κληρονόμησε κεῖνος, ποὺ πρῶτα λεγότανε Ἑωσφόρος, κι ὕστερα γίνηκε Σατανᾶς καὶ πάλι δὲν σ᾿ ἔκανε ἀλύγιστον καὶ ἀσάλευτον, γιὰ νὰ μὴ γίνεις σὰν τ᾿ ἄψυχα τὰ κτίσματα καὶ σοῦ δοθοῦνε τὰ ἀγαθὰ δίχως κέρδος καὶ δίχως μισθό, ὅπως στὰ ἄλογα εἶνε τὰ φυσικὰ χαρίσματα τὰ χτηνώδικα. Γιατὶ εἶνε εὔκολο σ᾿ ὅλους νὰ καταλάβουνε πόση ὠφέλεια καὶ πόση φχαρίστηση καὶ ταπείνωση κερδίζει ὁ ἄνθρωπος περνώντας τοῦτα τὰ μπόδια».