Πόνος και πόθος
και πληγή αγιάτρευτη του πεσμένου ανθρώπου το κυνήγι της χαράς. Από τη μαύρη
εκείνη ώρα που αναρχικά περιφρόνησε τον Άναρχο Θεό και ιταμά διέρρηξε το δεσμό τής
αγάπης του, έχασε τον Παράδεισο και μαζί του έχασε τη χαρά. Κι ούτε υπήρχε
ελπίδα να την ξαναβρή, έτσι που έμενε αλλοτριωμένος από τον Θεό και εχθρός
απέναντί του. Γι΄ αυτό ήταν το πιο ευχάριστο μήνυμα, το όντως ευαγγέλιο για την
ανθρωπότητα, η απόφασι του Θεού να εισβάλη στην ιστορία της, ν΄ αρχίση την
ανθρώπινη ζωή Του από τα σπλάγχνα της Παρθένου Μητέρας του, την οποία κατέστησε
τον πρώτο θεωμένο άνθρωπο, την απαρχή της σωτηρίας του κόσμου. Κι είνε ο
ευαγγελισμός της Παρθένου, από την πρώτη φορά ως σήμερα, μήνυμα το ίδιο
καινούργιο, το ίδιο χαρούμενο και λυτρωτικό για όλους.
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΦΡΙΖΟΝΤΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ; -- Aρχιμανδρίτης Παϊσιος Παπαδόπουλος
Η εκκλησιαστική κατάσταση στην εποχή μας, όντως, δεν
διαφέρει καθόλου εξ απόψεως επικρατήσεως της αιρέσεως του Οικουμενισμού από
εκείνη, της εποχής του Μεγάλου Βασιλείου και του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού.
Και ενώ επισήμως έχει εισαχθεί η αίρεση εν τη Εκκλησία, πολλοί αδελφοί μας
συμπεριφέρονται ως να μην έχει συμβεί τίποτα. Οι επίσκοποι κατά κανόνα
προσπαθούν να καλύψουν ότι στο Κολυμβάρι ουσιαστικά έγινε εκκλησιαστική
αναγνώριση των ομολογιών εκείνων, οι οποίες ενώ στην πραγματικότητα είναι
αιρέσεις, έγιναν αποδεκτές ως Εκκλησίες, παραχαράσσοντας το Σύμβολο της Πίστεως
Νικαίας–Κωνσταντινουπόλεως που ορίζει ότι πιστεύουμε «εις μίαν …Εκκλησίαν».
O Συναξαριστής της ημέρας.
Παρασκευή, 12
Μαΐου 2017
Επιφανίου
επισκόπου Κύπρου, Γερμανού αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, Θεοδώρου οσίου του
εν Κυθήροις, νεομάρτυρος Ιωάννου.
Ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος
γεννήθηκε στὸ χωριὸ Βησανδούκη τὸ 310 μ.Χ., κοντὰ στὴν Ἐλευθερούπολη τῆς
Παλαιστίνης ἀπὸ πάμφτωχη οἰκογένεια Ἰουδαίων ἀγροτῶν. Οἱ γονεῖς του εἶχαν ἀκόμη
ἕνα παιδί, τὴν Καλλίτροπο. Σὲ ἡλικία δέκα ἐτῶν ὁ Ἅγιος ἔχασε τὸν πατέρα του καὶ
ἔμεινε ὀρφανός. Χάρη στὴ
διδασκαλία δύο περίφημων γιὰ τὴν γραμματική τους κατάρτιση καὶ τὸ ἀσκητικὸ ἦθος
μοναχῶν, τοῦ Λουκιανοῦ καὶ τοῦ Ἰλαρίωνος, προσελκύεται στὸν Χριστιανισμὸ καὶ
βαπτίζεται ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο Ἐλευθερουπόλεως Λουκιανό. Στὴν συνέχεια πηγαίνει
στὴν ἔρημο τῆς Παλαιστίνης καὶ ζεῖ κοντὰ στοὺς ἐπιφανέστερους ἀσκητές,
ἀσκούμενος στὴν ἐγκράτεια, τὴν ἄσκηση καὶ τὴν μελέτη τῶν Θείων Γραφῶν,
γενόμενος ὑπόδειγμα γιὰ τοὺς συνασκητές του. Ἡ φήμη του καὶ οἱ ἀρετές του δὲν
ἄργησαν νὰ διαδοθοῦν καὶ γρήγορα ἀναδείχθηκε, τὸ 367 μ.Χ., Ἐπίσκοπος
Κωνσταντίας τῆς Κύπρου, στὴν ὁποία κατέφυγε μὲ θαυματουργικὸ τρόπο, ὅταν τὸ
πλοῖο ποὺ ἐπέπλεε πρὸς τὴν Παλαιστίνη, λόγω τρικυμίας, ἔφθασε στὴν Κύπρο.
ΚΥΡΙΑΚΗ 14/5/17 – ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ -- «Πνεῦμα ὁ Θεός, καί τούς προσκυνοῦντας αὐτόν ἐν πνεύματι καί ἀληθεία δεῖ προσκυνεῖν»
Στους ορίζοντες της αλήθειας
Η ανακάλυψη του βαθύτερου νοήματος της ζωής περνά μέσα
από την αλήθεια της Εκκλησίας, όπως μάς την αποκαλύπτει ο ίδιος ο Κύριος. Η σημερινή
ευαγγελική περικοπή μάς βάζει ακριβώς μπροστά από αυτή τη μεγάλη πρόκληση. Να
ανοίξουμε τον εαυτό μας, να τον καταστήσουμε διάφανο, για να δεχθεί τη μεγάλη
αλήθεια της ζωής, η οποία είναι εκείνη που σώζει και ανεβάζει τον άνθρωπο στις
πιο ψηλές πνευματικές κορυφογραμμές.
Χρονικά και εορτολογικά βρισκόμαστε στο μέσο περίπου της
πορείας μας προς την Πεντηκοστή. Είναι ίσως η πιο κατάλληλη στιγμή για να
γίνουμε κοινωνοί της αποκάλυψης που ο ίδιος ο Κύριος κάνει στη συνάντηση του με
τη Σαμαρείτιδα. Ότι δηλαδή ο ίδιος είναι το «ύδωρ το ζων, το αλλόμενον εις ζωήν
αιώνιον». Μια αλήθεια, η οποία επιβάλλεται να αγγίξει υπαρκτικά τον άνθρωπο και
να τον απογειώσει, να τον ανυψώσει
πνευματικά.
ΤΑ ΑΠΟΚΡΥΦΑ ΠΑΘΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ -- Αγίου Νικοδήμου του Αγιρείτου:
«Μέσα
εις το βάθος της καρδίας μας ευρίσκονται τόσον λεπτά και τόσον κρύφια πάθη, όπου
ουδέ αν είναι πάθη ολότελα ηξεύρομεν. Πως λοιπόν ημπορούμεν να ξεθαρρεύσωμεν
ότι από τα πάθη αυτά εκαθαρίσθημεν; Και αν οι οξυδερκέστατοι εκείνοι και
προφητικοί οφθαλμοί του Δαβίδ δεν ηδύναντο ταύτα να γνωρίσουν, πως ημείς δυνάμεθα
να τα γνωρίσωμεν; Όθεν καθώς εκείνος πάντοτε παρεκάλει τον Θεόν να τον καθαρίση
από αυτά: “ Εκ των κρυφίων μου καθάρισόν με” (Ψαλμ. ΙΗ/Ι3), έτσι και ημείς
έχομεν χρείαν να δεώμεθα πάντοτε δια τον καθαρισμόν των τοιούτων κρυφίων μας. Διότι ημείς τας ενεργείας μόνον και τους
κλάδους των παθών αισθανόμεθα, τας δε δυνάμεις και ρίζας αυτών ουδαμώς γνωρίζομεν
χωρίς τον φωτισμὸν του Αγίου Πνεύματος».
Η άποψις του Πάπα δια την κατ΄ ανατολάς Ορθόδοξον Εκκλησίαν -- του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη Ομ. Καθηγητού Παν. Αθηνών
Ο Παναγιώτατος
Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, σε συνέντευξη, που παρεχώρησε σε
εφημερίδα της Β. Ελλάδος, μεταξύ άλλων, σχετικώς με την επίσκεψη του Πάπα στην
Κωνσταντινούπολη, είπε ότι η επίσκεψη αυτή «εκπέμπει μήνυμα αισιοδοξίας», ενώ,
«αναφερόμενος στον διάλογο των δύο Εκκλησιών, τάχθηκε υπέρ της ένωσής τους και
πρόσθεσε πως από την μέχρι τώρα διδασκαλία του Πάπα ως θεολόγου, εκφράζεται η
κοινή συνείδηση της ¨αδιαιρέτου αρχαίας Εκκλησίας¨». («Ο.Τ.» 27.10.06).
Η άποψη αυτή του
Παναγιωτάτου κ. Βαρθολομαίου, αν πράγματι έτσι διατυπώθηκε, στην εν λόγω
συνέντευξη, φαίνεται να μη δικαιώνεται εκ των πραγμάτων, εφόσον άλλωστε,
ουσιαστικώς, δεν είναι δυνατόν, η διδασκαλία του Πάπα, να είναι διαφορετική από
την κατεστημένη διδασκαλία της παπικής ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας! Η δε
διδασκαλία της παπικής Εκκλησίας αφίσταται ως γνωστόν, παρασάγγας από τη
συνείδηση της «αρχαίας αδιαιρέτου Εκκλησίας»!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)