ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΚΑΙ Η ΣΥΣΚΟΤΙΣΙΣ ΤΟΥ Τοῦ πρωτοπρ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ Παν/μίου Ἀθηνῶν

ΜΕ ΤΗΝ ἐνανθρώπηση καὶ τὴ γέννησή Του ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστὸς πραγματοποιεῖ τὸ σκοπὸ τῆς πλάσεως τοῦ ἀνθρώπου, τὴν ἐμφάνιση τοῦ Θεανθρώπου στὴν ἱστορία. Τὴν ἕνωση τοῦ κτιστοῦ πλάσματος μὲ τὸν Ἄκτιστο Πλάστη. Ὁ σκοπὸς τῆς ἐνανθρωπήσεως εἶναι ἡ θέωση τοῦ ἀνθρώπου. «Ἄνθρωπος γίνεται Θεός, ἵνα Θεὸν τὸν Ἀδὰμ ἀπεργάσηται» (τροπάριο Χριστουγέννων). «Αὐτὸς ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν» (Μ. Ἀθανάσιος). «Ἄνθρωπος γὰρ ἐγένετο ὁ Θεὸς καὶ Θεὸς ὁ ἄνθρωπος» (Ἅγ. Ἰ. Χρυσόστομος). Στὴ λογικὴ ἑνὸς ἠθικιστοῦ ὁ ὅρος «θεοποιηθῶμεν», ποὺ χρησιμοποιοῦν Πατέρες, ὅπως ὁ Μ. Ἀθανάσιος, εἶναι σκάνδαλο. Γι᾽ αὐτὸ μιλοῦν γιὰ «ἠθικὴ θέωση». Διότι φοβοῦνται νὰ δεχθοῦν ὅτι μὲ τὴ θέωση μεταβάλλεται «κατὰ χάριν» ἡ φύση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος γίνεται «κατά χάριν» αὐτὸ ποὺ ὁ Τριαδικὸς Θεὸς εἶναι «κατὰ φύσιν» (ἄκτιστος, ἄναρχος, ἀθάνατος). Τὰ Χριστούγεννα εἶναι, γι᾽ αὐτό, ἄμεσα συνδεδεμένα καὶ μὲ τὴ Σταύρωση καὶ τὴν Ἀνάσταση, ἀλλὰ καὶ τὴν Ἀνάληψη καὶ τὴν Πεντηκοστή. Ὁ Χριστός – Θεάνθρωπος χαράζει τὸ δρόμο, ποὺ καλεῖται νὰ βαδίσει κάθε σωζόμενος ἄνθρωπος, ἑνούμενος μαζί Του. Ὁ Εὐαγγελισμὸς καὶ τὰ Χριστούγεννα ὁδηγοῦν στὴν Πεντηκοστή, τὸ γεγονὸς τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου ἐν Χριστῷ, μέσα δηλαδὴ στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

“Speaking in Tongues” and the Pentecost

Almost everyone is familiar with the Pentecostal frenzy expressed with their idea of glossolalia - the “speaking in tongues” - which they have elevated as a most significant element of the Christian faith. However, in spite of their argumentation and the way they relate it to the Day of the Pentecost, their “version” of glossolalia has nothing whatsoever in common with that of the Apostles.

ΥΜΝΟΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ: Χριστός γεννᾶται...,Μεγάλυνον ψυχή μου...,Μυστήριον ξένον... -- Orthodox Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.

Σάββατο, 16 Δεκεμβρίου 2017

Τη ΙΓ΄ (16^η) Δεκεμβρίου, μνήμη του Αγίου Προφήτου ΑΓΓΑΙΟΥ.                                    

Αγγαίος ο Άγιος Προφήτης κατήγετο από την ιερατικήν φυλήν του Λευϊ, εγεννήθη δε εις την Βαβυλώνα, μετά την αιχμαλωσίαν των Ισραηλιτών. Νέος δε έτι ων, μετέβη εκ της Βαβυλώνος εις την Ιερουσαλήμ μετά των άλλων Ιουδαίων και προεφήτευσε μετά του Προφήτου Ζαχαρίου έτη τριάκοντα εξ, προλαβών την έλευσιν του Χριστού έτη τετρακόσια εβδομήκοντα.

Ο "Ορθόδοξος Τύπος" έχασε την πίστιν του! Δεν επιτρέπει στο φτωχό Ορθόδοξο λαό την ανάγνωση των κειμένων του...

Τη ΙΕ΄ (15η) του αυτού μηνός Δεκεμβρίου, ο Άγιος Μάρτυς ΒΑΚΧΟΣ ο Νέος ξίφει τελειούται.

Βάκχος ο Άγιος Μάρτυς κατήγετο εκ της Παλαιστίνης, ακμάσας κατά τους χρόνους Κωνσταντίνου (780 – 797) και Ειρήνης (780 – 802) των ευσεβών βασιλέων, οι δε γονείς του ήσαν Χριστιανοί εκ προγόνων. Ο πατήρ του Αγίου τούτου είχε συμβίαν χριστιανικωτάτην, αλλ΄ απατηθείς υπό της ματαίας δόξης του κόσμου ηρνήθη, φευ! την αληθή και πατροπαράδοτον πίστιν των Χριστιανών και αυθορμήτως ωλίσθησεν εις την μιαράν θρησκείαν των Αγαρηνών, εις ταύτην δε ευρισκόμενος απέκτησεν επτά τέκνα, τα οποία ανέτρεφε κατά την ασεβή πλάνην αυτών· τούτου δε αποθανόντος εις την ασέβειαν, έμειναν οι υιοί του με την μητέρα των.

Δεν υπήρξε ποτέ διαίρεσις της Εκκλησίας, και δεν είναι δυνατόν να υπάρξη, πλην υπήρξε και θα υπάρξη έκπτωσις εκ της Εκκλησίας.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΕΡΒΟΣ ΔΟΓΜΑΤΟΛΟΓΟΣ OΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ :

«Διαίρεσις, σχίσμα της Εκκλησίας είναι πρωτίστως ένα πράγμα οντολογικώς αδύνατον. Δεν υπήρξε ποτέ διαίρεσις της Εκκλησίας, και δεν είναι δυνατόν να υπάρξη, πλην υπήρξε και θα υπάρξη έκπτωσις εκ της Εκκλησίας. Κατά καιρούς απεσπάσθησαν και εξεβλήθησαν από την μοναδικήν αδιαίρετον Εκκλησίαν οι αιρετικοί και σχισματικοί, οι οποίοι έκτοτε έπαψαν να αποτελούν μέλη της Εκκλησίας και μέρη του θεανθρωπίνου σώματός της.
Έτσι έχουν κατ’ αρχήν αποκοπή οι Γνωστικοί, κατόπιν οι Αρειανοί, …, κατόπιν οι Ρωμαιοκαθολικοί, κατόπιν οι Προτεστάνται, …».

ΤΟ ΡΑΒΔΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ. Ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναϊτης γράφει στην «Κλίμακά» του (Λόγος ΚΗ/ περί προσευχής)

«Όποιος κρατά στα χέρια του το ραβδί της προσευχής δεν πρόκειται να σκοντάψη. Αλλά και αν ακόμη σκοντάψη, δεν θα πέση εντελώς. Διότι η προσευχή είναι ένας ευσεβής τύραννος του Θεού. Την ωφέλειαν εκ της προσευχής μπορούμε να την καταλάβουμε από τα εμπόδια, που μας φέρνουν οι δαίμονες κατά τις ώρες των Ακολουθιών. Τον δε καρπόν της προσευχής, από την ήττα του εχθρού καθώς το λέγει και ο Ψαλμωδός: “Εν τούτω έγνων ότι τεθέληκάς με, ότι ου μη επιχαρή ο εχθρός μου επ᾽ εμέ” (Ψαλμ. Μ/ 12) τον καιρόν του πολέμου. Λέγει δε επίσης: “Εκέκραξα εν όλη καρδίᾳ μου” (Ψαλμ. ΡΙΗ/ 145), δηλαδή και με το στόμα μου και με την ψυχή μου και το πνεύμα μου, διότι ευρίσκονται συγκεντρωμένοι οι δύο τελευταίοι (ψυχή και πνεύμα), εκεί ανάμεσά τους βρίσκεται και ο Θεός” (Ματθ. ΙΗ/ 20)».

Τη ΙΕ΄ (15η) του αυτού μηνός Δεκεμβρίου, ο Άγιος Μάρτυς ΒΑΚΧΟΣ ο Νέος ξίφει τελειούται.

Βάκχος ο Άγιος Μάρτυς κατήγετο εκ της Παλαιστίνης, ακμάσας κατά τους χρόνους Κωνσταντίνου (780 – 797) και Ειρήνης (780 – 802) των ευσεβών βασιλέων, οι δε γονείς του ήσαν Χριστιανοί εκ προγόνων. Ο πατήρ του Αγίου τούτου είχε συμβίαν χριστιανικωτάτην, αλλ΄ απατηθείς υπό της ματαίας δόξης του κόσμου ηρνήθη, φευ! την αληθή και πατροπαράδοτον πίστιν των Χριστιανών και αυθορμήτως ωλίσθησεν εις την μιαράν θρησκείαν των Αγαρηνών, εις ταύτην δε ευρισκόμενος απέκτησεν επτά τέκνα, τα οποία ανέτρεφε κατά την ασεβή πλάνην αυτών· τούτου δε αποθανόντος εις την ασέβειαν, έμειναν οι υιοί του με την μητέρα των. Ο τρίτος δε εξ αυτών, Δαχάκ ονομαζόμενος (το οποίον σημαίνει Γελάσιος), περιώρισεν εαυτόν και δεν ενυμφεύθη· αλλά και προ του θανάτου του αρνησιχρίστου πατρός του αυτός εμελέτα να γίνη Χριστιανός, όταν δε εκείνος απέθανε, τότε και το μελετώμενον ούτω πως επραγματοποίησε. Φανερώσας εις την μητέρα του τον σκοπόν του, εύρεν αυτήν σύμφωνον και παρακινούσαν μάλιστα εις τούτο, διότι ήτο πιστή Χριστιανή.

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΜΕ ΜΟΝΙΜΟ ΣΤΟΧΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Οι μηδενιστές διεθνιστές του ισλαμικού εποικισμού  στέκονται προσοχή μπροστά σε βάρβαρα αλλότρια έθιμα, ενώ λοιδορούν τα δικά μας

Μια ηλικιωμένη άστεγη Ελληνίδα βρέθηκε προχθές νεκρή σε είσοδο πολυκατοικίας, τυλιγμένη με κουβέρτες και με τα ελάχιστα υπάρχοντά της σε σακούλες. Αν την έλεγαν Φατίμα και ήταν από τους μουσαφιραίους που προσκάλεσε η κυρία Τασία, όταν η πρώτη φορά Αριστερά και μνημονιακά κυβέρνηση μας έδωσε το «άρατε πύλας», στη χειρότερη περίπτωση θα είχε σίτιση, στέγαση και περίθαλψη σε οικίσκο στους τσαντίρ μαχαλάδες, που κατ’ ευφημισμόν ονομάζουμε hot spot. Πιθανότατα, όμως, να είχε διαμέρισμα νοικιασμένο από την Υπατη Αρμοστεία, με προπληρωμένο ενοίκιο για ένα έτος, πληρωμένους όλους τους λογαριασμούς, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και 400 ευρώ μηνιαίο επίδομα, συν μια στρατιά παρακρατικών ΜΚΟ, δημοσιογράφων και δυσοίωνων μαυροντυμένων «αλληλέγγυων» να προπαγανδίζουν για χάρη της, λοιδορώντας, απειλώντας και βρίζοντας κάθε φωνή που θα αντέλεγε στην πολιτική του καλωσορίσματος και της μόνιμης εγκατάστασης στρατιών παρανόμως εισελθόντων.

Τη ΙΕ΄ (15η) Δεκεμβρίου, μνήμη της Αγίας Οσιομάρτυρος ΣΩΣΑΝΝΗΣ της εις άνδρα μετασχηματισθείσης και μετονομασθείσης Ιωάννης.

Σωσάννα η Αγία Οσιομάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη (286-305), καταγομένη εκ της Παλαιστίνης, θυγάτηρ πατρός μεν Έλληνος, μητρός δε Εβραίας. Αμφοτέρων δε τούτων την ασέβειαν αποστραφείσα, προσέτρεξεν εις την πίστιν του Χριστού και λαμβάνει το άγιον Βάπτισμα από τον Επίσκοπον Σιλβανόν. Αφού δε οι γονείς της απέθανον, διένειμεν η μακαρία άπασαν την περιουσίαν αυτής εις τους πτωχούς και ελευθερώσασα τους δούλους και τας δούλας της, ενεδύθη ανδρικά ενδύματα· είτα κουρεύσασα την κεφαλήν, μετέβη εις Μοναστήριον ανδρών ευρισκόμενον εις την πόλιν Ιερουσαλήμ και μετωνομάσθη Ιωάννης, ένεκα δε των πολλών αρετών της έγινε και προϊστάμενος του Μοναστηρίου εκείνου.

π. Ν. Μανώλης, Άγ. Νικόλαος ο θαυματουργός & μυροβλύτης Α΄

Τεθολωμένα καὶ δηλητηριώδη ὕδατα (Περὶ ψυχολογίας) Μέρος Ε΄

 (ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΕΔΩ)

Νὰ ἐπισημανθῇ ἀκόμη ὅτι ἡ ἴδια ἡ ὀνομασία τῆς Ψυχολογίας («Ψυχο-λογία») προκαλεῖ σύγχυσι καὶ κρίνεται ἀκατάλληλος. Ὡς ἐπισημαίνει καὶ ὁ καθηγητὴς Ψυχολογίας στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ Ἀθηνῶν π. Ἀδαμάντιος Αὐγουστίδης: «ἕνας ἀπὸ τοὺς σημαντικότερους παράγοντες ποὺ προκαλοῦν τὴν ἐν λόγῳ σύγχυση ἤ, τοὐλάχιστον, τὴν ἐνισχύουν σοβαρά, εἶναι ἡ τρέχουσα ἐπιστημονικὴ ὁρολογία. Ἡ χρησιμοποίηση τῆς ρίζας «ψυχ-» ἀπὸ τὶς σύγχρονες ἐπιστῆμες τοῦ ἀνθρώπου (π.χ. «Ψυχο-λογία», «Ψυχ-ιατρική», «Ψυχ-ανάλυση», «Ψυχο-θεραπεία» κ.λ.π.) εἶναι καταχρηστικὴ ἐφ’ ὅσον δὲν παραπέμπει στὴν ἔννοια τῆς ψυχῆς ὅπως τὴν ἐννοοῦσε ἡ παλιότερη φιλοσοφικὴ παράδοση ἢ ὅπως κατανοεῖται στὴν ὀρθόδοξη θεολογικὴ παράδοση. Μετὰ τὴν ἀποστασιοποίηση καὶ τὴν αὐτονόμηση τῆς Ψυχολογίας ἀπὸ τὴ Φιλοσοφία, ὅπου ἀνῆκε μέχρι τὸν 19ο αἰώνα, οἱ ἐπιστῆμες τῆς συμπεριφορᾶς δὲν ἀσχολοῦνται οὐσιαστικὰ μὲ τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου (δὲν ἔχουν, ἄλλωστε, τὶς προϋποθέσεις ἢ τὰ «ἐργαλεῖα» γιὰ κάτι τέτοιο), ἀλλὰ μὲ τὶς συμπεριφορικὲς ἐκδηλώσεις καὶ τὶς διαταραχὲς στὸ ἐπίπεδο τῶν διαπροσωπικῶν σχέσεων τῆς (πεπτωκυίας) ἀνθρώπινης φύσεως[1]».

Τη ΙΕ΄ (15η) του μηνός Δεκεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ του Κουβικουλαρίου.

Ελευθέριος ο Άγιος Μάρτυς, ο αποκαλούμενος Κουβικουλάριος, ήτο από την Κωνσταντινούπολιν, δια της Ορθοδοξίας μεν διαλάμπων, δια πλούτου δε και δόξης υπερβάλλων όλους τους κατ΄ εκείνον τον καιρόν ενδόξους και άρχοντας. Διότι ανατραφείς παιδιόθεν εις τας αυλάς των βασιλέων, έλαβεν από εκεί και τας πρώτας τιμάς· τρωθείς όμως από τον έρωτα των αφθάρτων και αιωνίων αγαθών, ως ουδέν όλα τα γήϊνα ελογίσατο ο μακάριος. Όθεν επροτίμησε να απορρίψη πάντα τα πρόσκαιρα δια να αποκτήση έστω και την κατωτέραν θέσιν εις τας αυλάς του Κυρίου, παρά να είναι πρώτος εις τα σκηνώματα των αμαρτωλών, ως λέγει ο θείος Δαβίδ (Ψαλμ. πγ: 11). Όθεν έχων προς τον Θεόν προσηλωμένον τον νοερόν οφθαλμόν της ψυχής του, κατεγίνετο καθ΄ εκάστην εις ύμνους και δοξολογίας Θεού και μετεχειρίζετο παν είδος αρετής. Ο φθορεύς όμως των ψυχών μας διάβολος δεν υπέφερε βλέπων τα καλά ταύτα·