Τρεις Τριάδες --- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Η εορτή των Θεοφανείων, της Βαπτίσεως του Χριστού μας, κατά την οποία «η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις», καθιστά επίκαιρο το λόγο περί του πρωταρχικού και θεμελιακού δόγματος της πίστεώς μας, της τριαδικότητος του Θεού. Το γνωρίζουμε όλοι οι πιστοί ότι ο αληθινός Θεός είναι ένας και τριαδικός: Πατήρ, Υιός και άγιο Πνεύμα. Είναι τρία πρόσωπα αλλά ένας Θεός, διότι τα τρία πρόσωπα έχουν μία φύση, κοινή ουσία. Η παρουσία του τριαδικού Θεού υποφώσκει ήδη στην Παλαιά Διαθήκη. Την επισημαίνουν οι άγιοι πατέρες της Εκκλησίας μας στον πληθυντικό αριθμό που χρησιμοποιεί ο Θεός αναφερόμενος στον εαυτόν του (Γε. 2: 18· 11: 7), στο γεγονός ότι ο Αβραάμ απευθύνεται προς τους τρεις φιλοξενουμένους του αγγέλους σαν σε ένα πρόσωπο (Γε. 18), στον τρισάγιο ύμνο των αγγέλων που ακούει ο προφήτης Ησαϊας, ατενίζοντας το θρόνο του Θεού (Ησ. 6: 3), και σε άλλα περιστατικά. Στα ιερά Ευαγγέλια έχουμε πολλές φανερώσεις και μαρτυρίες για την αγία Τριάδα:

Προωθεῖται η εκλαΐκευση του Οικουμενισμοῦ

Ἡ ἐκλαΐκευση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ προωθεῖται μὲ τὶς πυκνὲς λειτουργικές, ἀκαδημαϊκὲς-θεολογικὲς, ποιμαντικὲς καὶ κοινωνικὲς ἐπαφές μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, κυρίως μὲ τὶς συμπροσευχὲς σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, μὲ τοὺς μεικτοὺς γάμους καὶ τὸν ἤδη προαναγγελμένο σχεδιασμὸ τῶν ὀρθοδόξων οἰκουμενιστῶν νὰ ἐξαλείψουν ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξη Λατρεία ὅσα σημεῖα προσβάλλουν αἱρέσεις ἢ ἄλλες θρησκεῖες, ὥστε νὰ ἐξοικειωθεῖ μὲ τὴν ἑτεροδοξία καὶ τὸ ἁπλὸ ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικὸ πλήρωμα (ἀφοῦ δῆθεν «ὅλοι στὸν ἴδιο Χριστὸ / Θεὸ πιστεύουμε...»).

Ο Όσιος Υπάτιος : Εγώ αφού έμαθα ότι μιλά άσχημα για τον Κύριόν μου, παύω την κοινωνίαν μαζί του και ούτε αναφέρω το όνομά του, δεν είναι πια επίσκοπος.

Ένας από αυτούς που διέκοψαν το μνημόσυνον και την επικοινωνίαν του Νεστορίου μόλις αυτός άρχισε να διακηρύττη την αίρεσιν του, ήταν και ο όσιος πατήρ ημών Υπάτιος που εορτάζει την 17^ην  Ιουνίου. Αναφέρει η βιογραφία του: «Όταν πληροφορήθηκε ο όσιος τα αιρετικά φρονήματα του Νεστορίου, αμέσως έσβησε το όνομά του από τα δίπτυχα δια να μη μνημονεύεται εις τις Λειτουργίες. Ο ευλαβέστατος επίσκοπος Ευλάλιος είπε προς τον Υπάτιον: Γιατί έσβεσες το όναμά του πριν να ιδής τι θα γίνη; Ο όσιος απάντησε: Εγώ αφού έμαθα ότι μιλά άσχημα για τον Κύριόν μου, παύω την κοινωνίαν μαζί του και ούτε αναφέρω το όνομά του, δεν είναι πια επίσκοπος». Τότε ο Ευλάλιος του είπε με οργή: «Πήγαινε και διόρθωσε αυτό που έκανες, διότι μπορώ και να σε τιμωρήσω». Και ο Υπάτιος αποκρίθηκε: «Ό,τι θέλεις κάμε, διότι εγώ απεφάσισα τα πάντα να πάθω και με αυτήν την απόφασιν το έκανα αυτό».

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Ωδή  α΄ .  Ήχος  γ΄ .  Ο  Ειρμός.

Χέρσον αβυσσοτόκον, πέδον Ήλιος επεπόλευσέ ποτέ· ωσεί τείχος γαρ επάγη, εκατέρωθεν ύδωρ λαώ πεζοποντοπορούντι και θεαρέστως μέλποντι· άσωμεν τω Κυρίω· ενδόξως γαρ δεδόξασται.

Ερμηνεία.

Άβυσσος είναι σύστημα πολλών υδάτων, το οποίον συνειθίζομεν να ονομάζωμεν και βυθόν. Η άβυσσος δε αύτη εξ ανάγκης πρέπει να επιστηρίζεται επάνω εις κανένα σώμα στερεόν, δια να βαστάξη την ολισθηράν και ευδιάλυτον φύσιν του ύδατος· άλλο δε τοιούτον στερεόν σώμα δεν είναι υποκάτω των υδάτων, πάρεξ η γη, ήτις είναι όλων των υδάτων στερεωτέρα. Αύτη λοιπόν η γη είναι σκεπασμένη από τα νερά, και δια τούτο φαίνεται ως Μήτηρ της αβύσσου, δια το σχήμα όπου έχει· βαθουλωτή γαρ ούσα, ομοιάζει με κοιλίαν Μητρός, και περισφίγγει μέσα εις τον εαυτόν της το νερόν ως βρέφος· όθεν εκ τούτου δικαίως εδώ ωνομάσθη αβυσσοτόκος από τον Μελωδόν· διότι φέρει εγγαστρωμένη μέσα της την άβυσσον και ταύτην γεννά. Και τούτο ίσως θέλει να φανερώση ο Θεός λέγων προς τον Ιώβ: «Έφραξα δε θάλασσαν πύλαις (ήτοι ταις εμαίς προσταγαίς), ότε εμαίμασσεν (ή εμαιούτο) εκ κοιλίας Μητρός αυτής εκπορευομένη» (Ιώβ λη: 8). Αρμοδιώτερον δε είναι να νοήται Μήτηρ της θαλάσσης η γη, υποβάθρα ούσα και της θαλάσσης και της αβύσσου, πάρεξ η άβυσσος, ως άλλος ηρμήνευσεν. Ταύτην λοιπόν την γην και τον αβυσσοτόκον πάτον τον υποκάτω των υδάτων της ερυθράς θαλάσσης ευρισκόμενον επεπόλευσεν: ήτοι είδε μίαν φοράν ο Ήλιος όχι δια μέσου των υδάτων της θαλάσσης, ούτω γαρ κάθε ημέραν βλέπει και διαπερνά αυτόν, αλλά είδε και διεπέρασεν αυτόν αμέσως, χωρίς να είναι επάνω νερόν. Πότε δε τον αβυσσοτόκον εκείνον πάτον της ερυθράς είδεν ο Ήλιος; Όταν εσχίσθη η ερυθρά θάλασσα δια της ράβδου του Μωϋσέως, και επέρασαν οι Ισραηλίται τον πάτον αυτής χέρσον και ξηρόν· γέγραπται γαρ ότι το νερόν της ερυθράς εστέκετο μέρος μεν από τα δεξιά των Ισραηλιτών, μέρος δε από τα αριστερά: «Και το ύδωρ αυτοίς τείχος εκ δεξιών, και τείχος εξ ευωνύμων» (Έξ. ιδ: 29). Διατί δε επάγη ωσεί τείχος το ύδωρ και από το ένα μέρος και από το άλλον; Δια χάριν του Ισραηλιτικού λαού, όστις πεζός και με γυμνά πόδια επέρασε την θάλασσαν, και έψαλλε θεαρέστως: «Άσωμεν τω Κυρίω ενδόξως γαρ δεδόξασται» (Έξ. ιε: 1).

O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 19 Ιανουαρίου 2015

Μακαρίου του Αιγυπτίου, Μάρκου του Ευγενικού.

Ὁ Ὅσιος Μακάριος γεννήθηκε περὶ τὸ 300 μ.Χ. σὲ κάποιο χωριὸ τῆς Ἄνω Αἰγύπτου καὶ ἔζησε στὰ χρόνια του Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου (379 – 395 μ.Χ.). Σὲ ἡλικία 30 χρόνων ἀποσύρθηκε στὴν ἔρημο τῆς Νιτρίας καὶ στὴ Συρία, ὅπου παρέμεινε γιὰ ἑξήντα ὁλόκληρα χρόνια καὶ ἀπέκτησε μεγάλη φήμη γιὰ τὸν ἀσκητικό του βίο καὶ τὶς ἄλλες θαυμαστὲς ἀρετές του. Ἐπειδή, παρὰ τὸ νεαρὸ τῆς ἡλικίας του, προέκοπτε στὶς ἀρετὲς ὀνομάσθηκε «παιδαριογέρων».

Στὴν ἔρημο γνώρισε τὸν Μέγα Ἀντώνιο τοῦ ὁποίου ἔγινε μαθητής. Σὲ ἡλικία 40 ἐτῶν χειροτονήθηκε πρεσβύτερος καὶ λόγω τῆς ἐνάρετης ζωῆς του ἀξιώθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ λάβει τὸ χάρισμα τῆς θεραπείας τῶν ἀσθενῶν καὶ τῆς προφητείας. Λέγεται ὅτι συνεχῶς ἐπικοινωνοῦσε μὲ τὸν Θεὸ «καὶ μᾶλλον τῷ πλείονι χρόνῳ προσδιατρίβειν Θεῷ ἢ τοῖς ὑπ’ οὐρανὸν πράγμασιν».

Ὁ Ὅσιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος ὑπῆρξε γέννημα θρέμμα τῆς ἐρήμου. Γιὰ νὰ εἶναι, λοιπόν, ἀπερίσπαστος καὶ νὰ βρίσκεται σὲ συνεχὴ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεό, ἔσκαψε ὁ ἴδιος καὶ ἄνοιξε μία ὑπόγεια στοά, ποὺ ἄρχιζε ἀπὸ τὸ κελί του καὶ εἶχε μῆκος ἑκατὸ περίπου μέτρα. Στὴν ἄκρη τῆς στοᾶς διεύρυνε τὸν χῶρο καὶ διαμόρφωσε ἕνα σπήλαιο. Ἔτσι εἶχε τὴν δυνατότητα ὅταν προσέρχονταν σὲ αὐτὸν πολλοὶ ἄνθρωποι καὶ τὸν ἐνοχλοῦσαν, νὰ κατεβαίνει στὴ στοά, χωρὶς νὰ τὸν παίρνουν εἴδηση καὶ μέσω αὐτῆς νὰ πηγαίνει στὸ σπήλαιο καὶ νὰ κρύβεται, ὥστε νὰ μὴν μπορεῖ νὰ τὸν βρεῖ κανένας.

Ὁ Ὅσιος στὴν ἀναχώρησή του ἀπὸ τὸν κόσμο, φαίνεται σὰν νὰ περιφρονεῖ καὶ νὰ ἐγκαταλείπει τὴν κοινωνία καὶ νὰ ἀποκόπτεται ἀπὸ αὐτή. Ἡ πνευματική του αὐτὴ πράξη ἑρμηνεύεται, συνήθως καὶ ὡς ἐνέργεια περιφρονητικὴ πρὸς τὴν κοινωνία, ἐνῶ στὴν οὐσία εἶναι μία κίνηση γιὰ τὴν ἀνακάλυψη ἢ τὴν δημιουργία μιᾶς σωστῆς κοινωνίας ἀνθρώπων, ὅπου ἡ ἀγάπη καὶ ἡ διακονία εἶναι ἀνθρώπινες δυνατότητες καὶ τὰ χαρίσματα τοῦ Πνεύματος λειτουργοῦν κατὰ τρόπο ἁπλὸ καὶ φυσικὸ καὶ τίθενται στὴν διάθεση ὅλης τῆς κοινότητας. Μέσα σὲ αὐτὴ τὴν κοινωνία, ὅλες οἱ ἐνέργειες καὶ πράξεις, ὅλα τὰ ἔργα καταξιώνονται πνευματικὰ καὶ κοινωνικά. Τὸ καθένα ἀπὸ αὐτὰ τὰ πνευματικὰ ἢ σωματικὰ ἔργα εἶναι οὐσιαστικὰ ἅγια διακονήματα μέσα στὴν πολιτεία τους καὶ ὅλα ἀναφέρονται μυστηριακὰ καὶ λειτουργικὰ στὸν κοινὸ σκοπὸ γιὰ τὴν δημιουργία μιᾶς κοινωνίας ἀγάπης καὶ γιὰ τὴν εἴσοδο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ στὸν κόσμο. Τὸ μήνυμα τὸ ὁποῖο, λοιπόν, μᾶς δίδει μὲ αὐτὴ τὴ φυγὴ εἶναι μία κοινὴ καὶ αἰώνια παρακαταθήκη τῆς Ἐκκλησίας καὶ μιᾶς ἀληθινῆς κοινωνίας ἀνθρώπων, μέσα στὸν ἱστορικὸ χρόνο, ποὺ κάθε ἔργο, κάθε λειτουργία, κάθε ἀνθρώπινη δυνατότητα καὶ θεῖο χάρισμα, εἶναι γιὰ τὴν ἱστορικὴ προκοπὴ τῆς κοινότητας καὶ γιὰ τὴν πνευματικὴ προκοπὴ ὅλων. Στὸ πρόσωπο τοῦ Ὁσίου Μακαρίου ἔχουμε μία εἰκόνα τῆς ἐκκλησιολογικῆς κοινωνίας καὶ συνειδήσεως τῶν πιστῶν, ποὺ προσκομίζουν στὸν κόσμο τὰ σημεῖα ἐλεύσεως στὴ γῆ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ἡ εἰκόνα αὐτὴ εἶναι οὐσιαστικὰ ἡ εἰκόνα τῆς ψυχῆς τοῦ Ἁγίου Μακαρίου, ὁ ὁποῖος ὡς γνήσιος φορέας τοῦ Ὀρθοδόξου Ἀνατολικοῦ Μοναχισμοῦ, καταφεύγει σὲ αὐτὴ τὴ φαινομενικὰ ἀκραία ἀσκητικὴ φυγή.

Κάποτε πῆγε καὶ συνάντησε τὸν Ἅγιο Μακάριο ἕνας αἱρετικός, ποὺ εἶχε μέσα του δαιμόνιο καὶ ἰσχυριζόταν ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ γίνει ἀνάσταση νεκρῶν. Ὁ Ἅγιος τότε, προκειμένου νὰ τὸν πείσει, ἀνέστησε ἕνα νεκρό. Ἔλεγε δὲ ὅτι ὑπάρχουν δύο τάγματα δαιμόνων. Ἀπὸ αὐτά, τὸ ἕνα πολεμᾶ τοὺς ἀνθρώπους, παρασύροντάς τους σὲ πάθη τερατώδη καὶ ἀκατονόμαστα, ἐνῶ τὸ ἄλλο, τὸ ὁποῖο ὀνομάζεται καὶ «ἀρχικό», δημιουργεῖ στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων διάφορες κακοδοξίες καὶ πλάνες. Αὐτούς, μάλιστα, τοὺς δαίμονες τοῦ δεύτερου τάγματος, τοὺς ξεχωρίζει ὁ Σατανᾶς καὶ τοὺς ἀποστέλλει στοὺς μάγους καὶ στοὺς αἱρεσιάρχες.

Ἐπίσης, κάποτε ἕνας μαθητὴς τοῦ Ὁσίου ἔκλεβε τὰ πράγματα φτωχῶν ἀνθρώπων καί, παρὰ τὶς συμβουλές του, δὲν διόρθωνε τὸ πάθος του αὐτό. Μὲ τὸ προορατικό του λοιπὸν χάρισμα ὁ Ὅσιος, προεῖπε ὅτι θὰ ξεσποῦσε ἡ ὀργὴ τοῦ Κυρίου ἐναντίων του.

Καὶ πραγματικά, ὁ μαθητὴς του προσβλήθηκε ἀπὸ μία φοβερὴ ἀρρώστια, τὴν ἐλεφαντίαση. Τὸ δέρμα τοῦ σώματός του δηλαδή, ξεράθηκε καὶ ζάρωσε.

Εἶναι πρὸς πνευματική μας ὠφέλεια νὰ ἀναφέρουμε καὶ ἕνα ἄλλο θαυμαστὸ γεγονὸς ποὺ συνέβη μὲ τὸν Ὅσιο Μακάριο: κάποτε ἐκεῖ ποὺ περπατοῦσε στὴν ἔρημο βρῆκε ἕνα κρανίο. Ἦταν κάποιου ποὺ εἶχε διατελέσει ἱερέας τῶν εἰδώλων. Μόλις ὁ Μακάριος πλησίασε καὶ τὸν ρώτησε, ἄκουσε νὰ τοῦ λέει ὅτι μὲ τὶς προσευχὲς του ἔνιωθαν κάποια μικρὴ ἀνακούφιση στὸν πόνο τους, οἱ βρισκόμενοι στὴν κόλαση, ὅταν τύχαινε ὁ Ὅσιος καὶ προσευχόταν ὑπὲρ αὐτῶν.

Ὁ Ὅσιος Μακάριος σὲ προχωρημένη ἡλικία ἐξορίσθηκε σὲ νησίδα τοῦ Νείλου ἀπὸ τὸν Ἀρειανὸ Ἐπίσκοπο Ἀλεξανδρείας Λούκιο καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη σὲ ἡλικία 90 ἐτῶν.

Η Ελλάς πρώτη εις την διαφθοράν

Αυτός δεν είναι Σταυρός που πατούν;;

Ο Ανώνυμος άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας 

Ποιόν Σταυρό πατούν; Δεν βλέπω να πατούν κανένα Σταυρό. 

Στην πρώτη γραμμή των κληρικών, στα πόδια του μεσαίου κληρικού, δεν βλέπεις κάτω το Σταυρό;

π Αρσένιος Βλιαγκόφτης 7-12-14 '''η επίσκεψη του Πάπα στο «Φανάρι» '''

Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος :

Ελάτε τώρα να δούμε τη πονηρία του Πάπα. Μια εβδομάδα αργότερα ο Πάπας προσκάλεσε, δηλ. παρέσυρε, όλους αυτούς τους Μεγάλους στην έδρα Του, στη Ρώμη! Τους προσκάλεσε εκεί, οπότε έμμεσα όλοι Τον προσκύνησαν!
Ναι, όλοι τον προσκύνησαν, δηλ. και ο Οικουμενικός Πατριάρχης των Ορθοδόξων κ. Βαρθολομαίος και ο Πρόεδρος του Ισραήλ κ. Σιμόν Πέρες και ο Αρχηγός των Παλαιστινίων κ. Μαχμούτ Αμπάς! Ποιο ήταν το πρόσχημα; Τους κάλεσε στη Ρώμη για να ......... Πίσω από τα χαμόγελα, τα χειροφιλήματα και τα παρόμοια κρύβεται η ιδιοτέλεια, εμφωλεύει ο δόλος, η υποκρισία, το πάθος! ......
Σε ποιό Θεό προσευχήθηκαν; Στον Σωτήρα Χριστό ημών των Χριστιανών, στον Γιαχβέ των αντίχριστων Εβραίων ή στον Αλλάχ των Μουσουλμάνων; Είναι άραγε επιτρεπτή αυτή η ισοπέδωση των πάντων; Ο Χριστός και ο Αλλάχ είναι ισότιμοι Θεοί; Ο Μωάμεθ και ο Χριστός είναι ένα και το αυτό; Τελικά, Παναγιώτατε, υπάρχουν πολλοί Θεοί; Αυτό άραγε είναι το μήνυμα, που θα θέλατε να εκπέμψετε; Άρα, χωρίς αμφιβολία, είσθε διαφημιστές της παγκοσμιοποιήσεως!»
Συμπερασματικά: Εκεί κάτω στα Ιεροσόλυμα και εκεί πέρα στη Ρώμη οι πρωταγωνιστές Πάπας και Πατριάρχης πρωτίστως κορόϊδεψαν τον ίδιο τον Θεό! Μάλλον «εξύβρισαν έργω» τον μόνον αληθινό Θεό, τον εν Τριάδι προσκυνούμενο και δοξαζόμενο Θεό! Ο Θεός να τους συγχωρήσει!»