Απάντηση του Ιστολογίου Κατάνυξης στον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμο για το θέμα της δίωξης του αντιπαπικού ιερέα π. Νικολάου Μανώλη

Πηγή ανάρτησης 

Θέμα της αναρτήσεως: Η σημερινή δημοσίευση στην εφημερίδα Ορθόδοξος τύπος, της απάντησης του Ιστολογίου Κατάνυξης στην δημοσίευση της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης στο φύλλο 2058 της 20/2/2015 του Ορθοδόξου Τύπου, στην από 19/1/2015 επιστολή, που εστάλη προς τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης από 1052 ενορίτες, πνευματικά τέκνα και ακροατές των ομιλιών του Πατρός Νικολάου Μανώλη

Με μεγάλη λύπη αναγνώσαμε (παντελώς κατάπληκτοι για την προχειρότητα της αλλά και για την ουσία της) στο φύλλο 2058 της 20/2/2015 του Ορθοδόξου Τύπου, την απάντηση της Ι. Μ. Θεσσαλονίκης στην από 19/1/2015 επιστολή, που εστάλη προς τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης από 1052 ενορίτες, πνευματικά τέκνα και ακροατές των ομιλιών του Πατρός Νικολάου Μανώλη, εφημερίου του Ι.Ν. Προφήτη Ηλία Άνω Πόλεως Θεσσαλονίκης.

Προσκύνησις του Αντιχρίστου από όλη την γη.

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Αδάμ τον φθαρέντα αναπλάττει, ρείθροις Ιορδάνου και δρακόντων, κεφαλάς εμφωλευόντων διαθλάττει, ο Βασιλεύς των αιώνων Κύριος· ότι δεδόξασται.

Ερμηνεία.

Το παρόν Τροπάριον δεν είναι άλλο, πάρεξ μία αλληγορία του ανωτέρω Ειρμού· διότι, καθώς εκεί εις την ερυθράν θάλασσαν ήτον βυθός, και οι μεν Ισραηλίται εσώθησαν δι΄ αυτού, οι δε Αιγύπτιοι κατεποντίσθησαν εν αυτώ· ούτω και εδώ εις το Βάπτισμα του Κυρίου βυθός ευρίσκεται ο του ποταμού Ιορδάνου βυθός· και ο μεν υπό της αμαρτίας διεφθαρμένος άνθρωπος αναπλάττεται εν αυτώ, καθώς και το παλαιόν εν τω βυθώ της ερυθράς θαλάσσης διεσώθησαν οι Ισραηλίται· οι δε εν τοις ύδασιν εμφωλεύοντες δράκοντες: ήτοι οι Δαίμονες, ετσακίσθησαν κατά τας κεφαλάς, καθώς τότε εν τη ερυθρά κατεποντίσθησαν οι Αιγύπτιοι. Βλέπετε αλληγορίαν θαυμαστήν του σοφού τα θεία Κοσμά; Αλλά ας ερμηνεύσωμεν και ακριβέστερον το Τροπάριον. Ο Κύριος, λέγει, όστις, κατά τον Μωϋσήν, είναι Βασιλεύς των αιώνων, «Κύριος βασιλεύων των αιώνων και επ΄ αιώνα και έτι (Εξ. ιε: 18), αυτός δια του ιδικού του Βαπτίσματος αναπλάττει σήμερον τον παλαιόν Αδάμ, τον φθαρέντα υπό της αμαρτίας με τα ρείθρα του ποταμού Ιορδάνου. Αλλ΄ ω θαυμάσιε Μελωδέ, ήθελεν ειπή τινάς προς αυτόν απορών, δια να αναπλάση τινάς ένα πήλινον αγγείον, χρειάζεται να έχη όχι μόνον νερόν, αλλά και φωτίαν· το μεν νερόν, δια να φυράση και να ζυμώση το χώμα του συντριβέντος αγγείου· την δε φωτίαν, δια να καύση και χωνεύση τον ζυμωθέντα πηλόν, και ούτω να δώση ανάπλασιν εις το αγγείον όπου συνετρίβη· συ δε, ω Ιεράρχα, το νερόν είπας μόνον εδώ, την δε φωτίαν πως απεσιώπησας; Ημείς λοιπόν λύοντες την απορίαν λέγομεν, ότι μαζί με το νερόν συνεπτυγμένως είπεν ο θείος Μελωδός και την φωτίαν, επειδή και τα δύο ταύτα είναι αναγκαία εις την ανάπλασιν. Καθώς λοιπόν ποιεί ο κεραμεύς, όταν θέλη να αναπλάση το συντριβέν αγγείον, ως είπομεν· ούτω και ο μέγας του ημετέρου ανθρωπίνου φυράματος Κεραμεύς Θεός, αναπλάσαι θέλων δια φιλανθρωπίαν την συντριβείσαν υπό της αμαρτίας φύσιν ημών, εχρειάσθη νερόν και φωτίαν, και την μεν φωτίαν λαμβάνει από τον εαυτόν του· διότι πυρ είναι ο Θεός κατά την θείαν γραφήν: «Πυρ εστίν ο Θεός καταναλίσκον» (Δευτ. δ: 24) καταναλίσκει δε την μοχθηρίαν κατά τον πολύν εν Θεολογία Γρηγόριον (Λόγος εις το Βάπτισμα)· το δε νερόν δανείζεται από τον Ιορδάνην, και ούτω από τα δύο ομού ολόκληρον κάμνει του Αδάμ την ανάπλασιν. Δια τούτο και άλλος ασματογράφος θαυμάζων, πως ο Χριστός χωρίς πυρ (αισθητόν) αναχωνεύει τους βαπτιζομένους, και χωρίς συντριβήν (αισθητήν) αυτούς αναπλάττει, ανεβόησεν: «Ω του θαύματος! δίχα πυρός αναχωνεύει, και αναπλάττει άνευ συντρίψεως».  Εκ του Θεολόγου δε ερανίσθη τούτο ειπόντος: «Χωρίς πυρός αναχωνεύον (το Βάπτισμα) και ανακτίζον δίχα συντρίψεως» (Λόγος τω αυτώ). Ου μόνον δε τον φθαρέντα Αδάμ ο Χριστός αναπλάττει εν τω Ιορδάνη, ως είπομεν, αλλά προς τούτοις τσακίζει και τας κεφαλάς των νοητών δρακόντων όπου εφώλευον μέσα εις τα νερά, καθώς ο Προφητάναξ περί τούτων προλαβών ανεβόησε: «Συ συνέτριψας τας κεφαλάς των δρακόντων επί του ύδατος· συ συνέθλασας την κεφαλήν του δράκοντος» (Ψαλμ. ογ: 14). Και δράκοντες μεν πληθυντικώς νοούνται οι Δαίμονες, δράκων δε ενικώς νοείται ο αρχηγός και πρώτος αυτών Διάβολος και Σατανάς· κεφαλαί δε των Δαιμόνων είναι τα πρώτα και κυριώτερα πάθη: ήτοι η φιληδονία, η φιλαργυρία και η φιλοδοξία· κεφαλή δε του Διαβόλου εξαιρέτως είναι η υπερηφάνεια, ή η φιλαυτία, μάλιστα δε η ειδωλολατρεία. Μέσα δε εις τα ύδατα ευρίσκονται ο Διάβολος και οι Δαίμονες· επειδή αυτοί χαίρουσιν εις την υγρασίαν των σωματικών ηδονών, αίτινες δηλούνται δια του ύδατος· όθεν ο Διάβολος ονομάζεται Λευϊαθάν κατά τον Σύμμαχον, το οποίον ερμηνεύεται Βασιλεύς των εν τοις ύδασι, καθώς γέγραπται εν τω Ιώβ: «Και αυτός (ο δράκων) Βασιλεύς πάντων των εν τοις ύδασι» (Ιωβ μα: 26)· όπερ ερμηνεύων ο Ολυμπιόδωρος, λέγει: «Βασιλεύς εστι πάντων των τον υγρόν και διαρρέοντα και ηδονικόν μετιόντων βίον· διόπερ και ημείς ευξώμεθα προς τον ημών Δεσπότην, μη βασιλεύειν ημών την αμαρτίαν». Δια μέσου λοιπόν του ενός ποταμού Ιορδάνου ενεργήθησαν δύο παράδοξα και εναντία πράγματα: ήτοι η του Αδάμ ανάπλασις, και η των νοητών δρακόντων κατάθλασις· όθεν και δια τα δύο ο θαυματουργήσας ταύτα Χριστός δεδόξασται.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Σάββατο, 21 Μαρτίου 2015

Ιακώβου οσίου του ομολογητού, Θωμά Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, Βηρίλλου επισκόπου Κατάνης, Μιχαήλ νεομάρτυρος (1544).

Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος ὁ Ὁμολογητὴς ἀκολούθησε τὸν ἀσκητικὸ βίο ἀπὸ πολὺ μικρὴ ἡλικία. Ἔγινε μοναχός, ἀφοῦ προηγουμένως εἶχε ἤδη προετοιμάσει τὸν ἑαυτό του μὲ νηστεία, ἀγρυπνία, προσευχὴ καὶ τὴν μελέτη τῶν Θείων Γραφῶν καὶ μετέπειτα ἀξιώθηκε νὰ ἀνέλθει στὸ Ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα. Στὰ χρόνια τῶν ἀσεβῶν εἰκονομάχων, ἐπειδὴ ἐξαναγκάστηκε ἀπὸ ἐκείνους νὰ ἀρνηθεῖ τὴν προσκύνηση τῶν Ἁγίων καὶ σεπτῶν εἰκόνων καὶ ἐπειδὴ δὲν πρόδωσε τὴν πατρώα εὐσέβεια, ὑπέμεινε πολλοὺς πειρασμούς, ἐξορίες καὶ ἄλλες κακουχίες, ποὺ ἐπινόησαν ἐναντίων του οἱ ἀσεβεῖς. Στὴν συνέχεια παράδωσε τὴν μακάρια ψυχή του στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὸν Ὁποῖο ἀγωνίσθηκε μέχρι τὸν θάνατο μὲ προθυμία καὶ ἱερὸ ζῆλο. Γι’ αὐτὸ καὶ ὀνομάζεται Ὁμολογητής.
Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ἀναφέρει κάποιον Ὁμολογητὴ Ἰάκωβο, ὁ ὁποῖος πέθανε τὸ ἔτος 818 μ.Χ., ἀλλὰ δὲν ἀναφέρει ὅτι ἦταν Ἐπίσκοπος.

Η εκλογή του πρώην μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμου ως μητροπολίτου Θεσσαλονίκης, εκτός των άλλων, είναι άκυρη διότι:

α) υπήρξε παραβίαση της Πατριαρχικής Πράξης του 1928, η οποία απαγορεύει τις μεταθέσεις των μητροπολιτών στις λεγόμενες Νέες Χώρες. 

β) Η μετάθεσής του δεν απέσπασε πλειοψηφία δύο τρίτων των μελών της Ιεραρχίας, όπως προβλέπει ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Οἱ Νεομάρτυρες ὡς ἀγωνισταὶ τῆς Χριστιανικῆς πίστεως καὶ τῆς ἐλευθερίας τοῦ Γένους

Τοῦ Παύλου Ἀθ. Παλούκα, Ἐπιτ. Σχολικοῦ Συμβούλου Δ.Ε

Ἀνεκτίμητη καὶ πολύπλευρη ἦταν ἡ προσφορὰ τῆς Ἐκκλησίας μας στὴν περίοδο τῆς δουλείας τοῦ Γένους καὶ κατὰ τήν Ἐπανάσταση τοῦ ᾽21 (οἰκονομική, μορφωτική, διατήρηση γλώσσας, ἀγωνιστική...). Μεγάλο μάλιστα ρόλο ἔπαιξαν στὴν ἐπιβίωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τῶν ἀξιῶν του καί, βεβαίως, τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης, οἱ Νεομάρτυρες. Στὸ πρόσωπο τῶν Νεομαρτύρων βρίσκουμε τὴ δυνατότερη ἔκφραση τῆς σύζευξης Ἑλληνισμοῦ καὶ Ὀρθόδοξης Πίστης, γιατὶ κάθε μαρτύριο Χριστιανοῦ στὴν Τουρκοκρατία ἦταν καὶ μαρτύριο ὑπέρ τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς ἐλευθερίας της. Θυσίασαν τὴ ζωή τους δείχνοντας εἰρηνικὸ ἀντιστασιακὸ πνεῦμα πρὸς τὸν Τοῦρκο δυνάστη. Πλεῖστοι ὅσοι ἱστορικοὶ ἀναφέρονται στὴ βία καὶ τὴν ἀγριότητα τῶν Τούρκων (λ.χ. Ζακυθηνός, Σβορῶνος, Βακαλόπουλος κ.ἄ.).

"Ο Θεοδωράκης κάθεται" (καταγραφή - ερμηνεία π. Χρίστος Κυριακόπουλος)

Τὸ θρηνῶδες αὐτὸ ἱστορικὸ τραγούδι, ποὺ ἀναφέρεται στὴν ἐξορία τοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη στὴ Ζάκυνθο, ἠχογράφησα γιὰ ἱστορικοὺς λόγους, πρὸ δεκαετίας, προκειμένου νὰ τὸ παρουσιάσω σὲ ἐπιστημονικὸ συνέδριο στὴν Τρίπολι. Δὲν κυκλοφόρησε σὲ δίσκο. Τὸ διατηροῦσα στὸ ἀρχεῖο μου. Δὲν ἤθελα ὅμως νὰ παραμένει στὸ ἀρχεῖο. Ἐν ὄψει τῆς Ἐθνικῆς μας ἑορτῆς τῆς 25ης Μαρτίου σᾶς τὸ ἀποστέλλω γιὰ νὰ γίνει καὶ δικό σας κτῆμα καὶ τὸ ἀφιερώνω στοὺς ἥρωες τοῦ 21, ποὺ μᾶς χάρισαν τὸ πολυτιμότερο ἀγαθό, τὴν ἐλευθερία  μας καὶ στὴ μνήμη τοῦ ἀπελευθερωτοῦ τοῦ Γένους μας Θεοδώρου Κολοκοτρώνη.

π. Χρίστος Κυριακόπουλος.

Πηγή : http://www.fotgrammi.gr/

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΙ Ή ΔΙΩΚΤΑΙ; -- Του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Στην ταπεινή φάτνη της Βηθλεέμ είδε ο κόσμος το πιο παράδοξο απ΄ όσα συνέβησαν ποτέ· Να κείτεται ως «παιδίον νέον», μικρό κι αδύναμο βρέφος, «ο προ αιώνων Θεός»! «Ο Θεός ήλθε στη γη, όχι όπως Εκείνος μπορούσε, αλλά όπως εμείς μπορούσαμε νε τον δούμε. Εξαιτίας της νηπιότητος του ανθρώπου έγινε κι εκείνος νήπιον», θεολογεί ο άγιος Ειρηναίος. Και η αιτία αυτής της άφατης συγκαταβάσεως; «Αμαρτωλούς σώσαι, ων πρώτος ειμι εγώ» (Α΄ Τιμ. 1: 15), ομολογεί ευγνώμονα ο απόστολος Παύλος. Το είχε ήδη αποκαλύψει ο άγγελος στον Ιωσήφ, όταν τον πληροφόρησε ότι το «παιδίον» θα ονομασθεί Ιησούς, «Αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών» (Ματθ. 1: 21).    

Ὁ Ἑλληνορθόδοξος κλῆρος καὶ ἡ ἑλληνικὴ ἐπανάστασις* -- Τοῦ πρωτοπρ. π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

ΕΝΑ ΑΠΟ τὰ φοβερότερα ἀνοσιουργήματα στὸ χῶρο τῆς Ἱστορίας-αὐτόχρημα ἀναιρετικὸ τῆς ἱστορικῆς ἐπιστήμης- εἶναι ἡ ἰδεολογικὴ ἑρμηνεία καὶ χρήση τῶν ἱστορικῶν δεδομένων. Τότε ὁ Ἱστορικὸς δὲν κάνει ἐπιστήμη (ἀπροκατάληπτη δηλαδὴ καὶ ἐλεύθερη ἔρευνα), ἀλλὰ πολιτική. Ἕνα δὲ ἀπὸ τὰ ἱστορικὰ γεγονότα, πρωταρχικῆς γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ σημασίας, ποὺ δεινοπαθεῖ ἰδιαίτερα ἀπὸ τὴν ἰδεολογικοποιημένη ἱστορία, εἶναι τὸ 1821, ἡ Μεγάλη Ἐπανάσταση τοῦ Ἑλληνικοῦ  Ἔθνους καὶ ὁ ἀληθινὸς χαρακτήρας της. Μιὰ ὁμάδα ἐρευνητῶν προσεγγίζουν τὸ ᾽21 μὲ ἕνα πνεῦμα ἀμφισβητήσεως καὶ διάθεση ἀπορριπτικὴ γιὰ κοινωνικὲς ὁμάδες, ποὺ καταλέγονται στοὺς συντελεστές του. Γι᾽ αὐτοὺς τὸ ᾽21 εἶναι «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» (Λουκ. 2, 34) καὶ ζητοῦν τὴν ἀπομύθευσή του, στὰ πλαίσια τοῦ γνωστοῦ αἰτήματος «νὰ ξαναγραφεῖ ἡ ἱστορία». Διατυπώθηκαν μάλιστα θέσεις, ποὺ ἐπαναλαμβάνονται αὐτούσιες ἀπὸ τοὺς συνεχιστές τους, ἰδιαίτερα στὸ χῶρο τῆς παιδείας καὶ τῆς ἀνεύθυνης (ὑπάρχει καὶ τέτοια) δημοσιογραφίας. Κυρίως πολεμεῖται ἡ θέση τοῦ "ἀνωτέρου" (λεγομένου) Κλήρου στὸν Ἀγώνα καὶ ἀμφισβητεῖται γενικότερα ὁ ρόλος τοῦ Ράσου σ' αὐτόν. Ἐπισημαίνονται προδοσίες, χαρακτηρίζονται προδότες, ἐλέγχονται συμπεριφορές, ἀμφισβητεῖται ἡ προσφορά. Τὰ «ἐπιχειρήματα» ὅμως περιορίζονται συνήθως σὲ ἀνέρειστες γενικεύσεις ἢ γλωσσικὰ πυροτεχνήματα χωρὶς τεκμηρίωση. Ἡ ἰδεολογικοποιημένη αὐτὴ «ἱστορικὴ ἑρμηνεία» ἀναπαράγεται, συνεχῶς, καὶ παρασύρει τοὺς ἀδύνατους καὶ ἀνίκανους νὰ ἐπιχειρήσουν αὐτοδιαπιστώσεις. Ἰδιαίτερα δὲ στὸ χῶρο τῆς παιδείας τὸ θύμα παρόμοιων ἰδεολογημάτων εἶναι ἡ Νεολαία, ποὺ ὁδηγεῖται στὴν ἀμφισβήτηση καὶ τὴν ἄρνηση, πρὶν ἀκόμη γνωρίσει τὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια. Ἡ συμμετοχὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ γενικὰ τοῦ Ράσου στὸν πανεθνικὸ Ἀγώνα τοῦ '21 ἦταν ἀδύνατη χωρὶς μία πολὺ δύσκολη αὐθυπέρβαση. Καὶ ἡ αὐθυπέρβαση αὐτὴ δὲν ἔχει σχέση, ὅπως θὰ δεχόταν ἡ ἀντικληρικὴ προπαγάνδα, μὲ κάποια ἐθελοδουλία ἢ ἀδιαφορία γιὰ τὸ Γένος. Ἀντίθετα, σχετιζόταν ἄμεσα μὲ τὴν γνήσια καὶ αὐθεντικὴ ἀποκατάστασή του, ποὺ ἦταν ἡ ἀνάσταση ὅλου τοῦ Ρωμαίϊκου, δηλαδὴ τῆς αὐτο- κρατορίας τῆς Ρωμανίας, μὲ τὴν παλαιὰ ἔκταση καὶ εὔκλειά της. Αὐτὸ ἐννοοῦσε ὁ Πατροκοσμᾶς λέγοντας συχνά: "αὐτὸ μία μέρα θὰ γίνει ρωμαίϊκο". Μετὰ τὸ κίνημα τοῦ Ἀλ. Ὑψηλάντη θὰ ἀλλάξει αὐτὸς ὁ ρωμαίϊκος-οἰκουμενικὸς στόχος τοῦ Ρήγα καὶ τῶν Κολλυβάδων, ποὺ ἦταν ὁ στόχος τῆς Ἐθναρχίας.

Δ' ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ - ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΟΡΤΥΝΟΣ κυρός ΘΕΟΦΙΛΟΣ

Η "ανοχή" κοινή "αρετή" Οικουμενιστών και αντι-Οικουμενιστών!

Σὲ ὁμιλία του ὁ καθηγητὴς τῆς Δογματικῆς στὴ Θεολογικὴ Θεσσαλονίκης κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης, μὲ θέμα «Ὑπάρχει γνήσια ἀγάπη χωρὶς ὀρθὴ πίστη; Ἡ περίπτωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» τόνισε καὶ τὰ ἐξῆς:

«Στόν Οἰκουμενισμό ὅλοι χωροῦν, ὅλα τά θρησκεύματα. Εἶναι ἡ μεγαλύτερη καί ἡἐπικινδυνότερη ἀπό ὅλες τίς αἱρέσεις, διότι προκαλεῖ σύγχυση γύρω ἀπό τήν σώζουσα πίστη. Εἶναι πολυαίρεση. Δυστυχῶς ἡ ὀρθή πίστη νοθεύεται ἔντεχνα καί καθένας πού ἀντιτίθεται κατηγορεῖται ὡς φανατικός κλπ. Ἡ οὐμανιστική ἀρχή τῆς ἀνοχῆς δέν ἔχει καμία σχέση μέ τήν ἄκτιστη ἀγάπη πού ἀναπτύσσεται μόνο στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία»!

Πολὺ ὀρθὰ εἶπε ὁ κ. Τσελεγγίδης: «ἡ οὐμανιστική ἀρχή τῆς ἀνοχῆς δέν ἔχει καμία σχέση μέ τήν ἄκτιστη ἀγάπη» τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἐπίσης ὀρθότατα εἶπε· «ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἡ μεγαλύτερη καί ἡ ἐπικινδυνότερη ἀπό ὅλες τίς αἱρέσεις, διότι προκαλεῖ σύγχυση γύρω ἀπό τήν σώζουσα πίστη. Εἶναι πολυαίρεση. Δυστυχῶς ἡ ὀρθή πίστη νοθεύεται ἔντεχνα»!

Κι ὅμως, ὁ κ. Τσελεγγίδης, οἱ πλεῖστοι ἀντι-Οἰκουμενιστὲς Ποιμένες καὶ πιστοί, ἀλλὰ καὶ οἱ Πατέρες τῆς «Συνάξεως Κληρικῶν» ἀρνοῦνται ἐγωϊστικὰ νὰ κατονομάσουν τοὺς αἱρετικούς, ὅπως ἔκαναν οἱ Ἅγιοι πατέρες! Γιατί, ἂν τοὺς κατονομάσουν α) θὰ διωχθοῦν καὶ β) θὰ εἶναι στὴ συνέχεια ὑποχρεωμένοι νὰ διακόψουν τὴ κοινωνία μαζί τους!

Ἔτσι βρῆκαν τὴν βολικὴ λύση: δὲν κατονομάζουν τοὺς αἱρετικούς, τοὺς ἀνέχονται καί, ἀφοῦ δὲν διευκρινίζουν ποιοί εἶναι οἱ αἱρετικοὶ Ἐπίσκοποι καὶ τί διδάσκουν οἱ Πατέρες γιὰ τὴν κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές, ἐπιτρέπουν στὸν ἑαυτό τους καὶ στὸ ποίμνιότους (καὶ ἀμέσως ἢ ἐμμέσως τὸ ἐνθαρρύνουν) νὰ κοινωνοῦν μὲ τοὺς Ἐπισκόπους καὶ ποιμένες αὐτῆς τῆς σύγχρονης πολυαίρεσης.

Τί ἄλλο μαρτυρεῖ, λοιπόν, καὶ ἡ δική του στάση, ὅπως καὶ τῶν «ἀντι-Οἰκουμενιστῶν, παρὰ ἐφαρμογὴ τῆς ἴδιας «οὐμανιστικῆς ἀρχῆς τῆςἀνοχῆς» ποὺ καταγγέλλει; Καὶ πόσο μιὰ τέτοια στάση ἔχει σχέση μέ τήν «ἄκτιστη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ»;

Πηγή : http://paterikiparadosi.blogspot.ca/