Οικουμενισμός -- θεολογικό Συνέδριο Πάτρας

Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΠΟΝΗΡΩΝ ΛΟΓΙΣΜΩΝ. Ὁ Ἅγιος Ἡσύχιος ὁ Πρεσβύτερος μᾶς συμβουλεύει:

«Ὅταν συμβαίνη νὰ πληθύνωνται στὸν νοῦ μας οἱ πονηροὶ λογισμοί, νὰ βάζουμε ἀνάμεσά τους τὴν ἐπίκληση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ (τὴν νοερὰ προσευχή) καὶ ἀμέσως θὰ τοὺς δοῦμε νὰ διαλύωνται σὰν καπνὸς στὸν ἀέρα, ὅπως μᾶς δίδαξε ἡ πεῖρα. Καὶ τότε, ἀφοῦ μένει μόνος του ὁ νοῦς, χωρὶς τοὺς πονηροὺς λογισμούς, ἄς ἀρχίσουμε πάλι τὴν συνεχῆ προσοχὴ καὶ ἐπίκληση (νήψη καὶ προσευχή), καὶ ὅσες φορὲς τὸ παθαίνουμε αὐτὸ ἀπὸ πειρασμό, ἔτσι νὰ ἐνεργοῦμε».
--------------------

Ανώνυμος είπε...

Εμ...γιατί λέμε στον όρθρο "πάντα τα έθνη εκύκλωσάν με, και τω ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς";
Δεν είναι τα έθνη όπως πολλοί θα νομίζουμε οι Άγγλοι Γάλλοι Πορτογάλοι και Κινέζοι, αλλά είναι ο νοητοί εχθροί που πολιορκούν συνέχεια τον άνθρωπο, και τον κυκλώνουν μέχρι να τον εκπορθήσουν, αλλά με τω ονόματι του Κυρίου που είναι πολυβόλο που ρίχνει κατά ριπάς αμυνόμαστε αυτούς.

ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ --- Orthodox Hymns

Ότι δε ο Άγγελος ησύχως είπε προς την Παρθένον το, Χαίρε, και όχι μετά βοής, ίνα μη ταράξη Αυτήν, βεβαιοί ο θείος Ανδρέας ο Κρήτης, πανηγυρίζων εις την Αυτήν και λέγων: «Ταύτα διστάσας καθ΄ εαυτόν ο Γαβριήλ, επέστη τη παστάδι, και προφθάσας τον θάλαμον, καθ΄ ον η Παρθένος ωκίζετο, ησυχή τη θύρα προσήγγισε· και γενόμενος ένδον, πραεία τη φωνή τη Παρθένω προσείπε: «Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά Σου». Ίσως δε με το «Βοώ» σημαίνει ο Μελωδός όχι την αισθητήν βοήν του σώματος, αλλά την νοητήν της ψυχής. Όθεν κλίνον τα θεία Σου ώτα, Παρθένε, και πρόσεχε εις τα λόγια μου. Κλίνον δε είπε τα ώτα Σου εις εμέ, δια να δείξη της Παρθένου το μεγαλείον και το ανώτερον Αυτής αξίωμα από το ιδικόν του· καθώς γαρ οι δούλοι, μη τολμώντες να πλησιάσουν εις τους αυθέντας των και να λαλήσουν προς αυτούς, παρακαλούσιν εκείνους να κλίνωσι τα ώτα των προς τους δούλους· ούτω και ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, βλέπων υψηλοτέραν από τον εαυτόν του την Παρθένον, παρακαλεί Αυτήν να κλίνη τα ώτα Της δια να του ακούση κάτω ευρισκομένου.

Τη ΙΘ΄ (19η) Δεκεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΒΟΝΙΦΑΤΙΟΥ και της Αγίας ΑΓΛΑΪΔΟΣ της Ρωμαίας.

Βονιφάτιος ο Άγιος Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του αντιχρίστου βασιλέως Διοκλητιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπδ΄ - τε΄ (284- 305), ήτο δε εις την Ρώμην δούλος της Αγλαϊδος, ήτις ήτο γυνή συγκλητική, θυγάτηρ Ακακίου ανθυπάτου Ρώμης. Αύτη δε η Αγλαϊς, ούσα από γένος λαμπρότατον, ήτο και ωραία εις το κάλλος του σώματος, αλλά και πλουσία πολύ από χρήματα, και από άλλα αγαθά πρόσκαιρα, εκ των οποίων ήτο παραδεδομένη εις τας σαρκικάς ηδονάς, καθώς δυστυχώς πράττουν οι περισσότεροι εκ των εχόντων ταύτα, διότι με το να έχουν πολλά, εκτελούν της σαρκός τα θελήματα.

Η ευλαβής δωρήτρια

Κάποια ευλαβής Χιώτισσα, από το χωριό Καλιμασσιά, αφιέρωσε όλη την περιουσία της στη Νέα Μονή. Κάποτε όμως αρρώστησε και βρέθηκε σε μεγάλη ανάγκη. Τότε οι συγγενείς της, αντί να τη βοηθήσουν , την εγκατέλειψαν και την πίκραναν με λόγια σκληρά: 

- Ας έρθει, της έλεγαν, να σε κοιτάξει η Νέα Μονή, αφού της έγραψες την περιουσία σου. 
Εκείνη δεν έπαυε να προσεύχεται θερμά στην Παναγία ζητώντας τη βοήθειά της. Κι ένα βράδυ, μέσα στον πόνο και την απελπισία της, βλέπει στον ύπνο της μια γυναίκα. Η γυναίκα αυτή την πλησίασε, την παρηγόρησε και μεταξύ των άλλων της είπε: 
- Μη φοβάσαι. Η ασθένειά σου θεραπεύτηκε. Πάρε αυτό το φλουρί και θα φροντίζω εγώ για σένα. 
- Ποία είσαι; ρώτησε η άρρωστη. 
- Είμαι η Νέα Μονή. 
Με τα λόγια αυτά ξύπνησε η γυναίκα θεραπευμένη, κρατώντας στο δεξί της χέρι το φλουρί. Πήγε στο μοναστήρι, διηγήθηκε το όνειρό της στον ηγούμενο Άνθιμο και του παρέδωσε το φλουρί, που της είχε χαρίσει η Παναγία.

Ἡ Πατριαρχική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920 δέν ἔμεινε «στά συρτάρια», ἀλλά ΥΛΟΠΟΙΕΙΤΑΙ. -- Γράφει ο κ. Δημήτριος Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητής Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Ἡ Πατριαρχική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920 ἀποτελεῖ τό ἐπίσημον σχέδιον ἐπιβολῆς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Θεωρεῖ τάς αἱρετικάς ὁμολογίας «ὄχι ὡς ξένας καί ἀλλοτρίας, ἀλλ’ ὡς συγγενεῖς καί οἰκείας ἐν Χριστῷ, συγκληρονόμους καί μέλη τοῦ ἰδίου σώματος»! Θεωρεῖ ἐπίσης ὅτι ἡ κοινωνία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τῶν «σεβασμίων ἐκκλησιῶν τῆς Δύσεως καί ὅπου γῆς» ὄχι μόνον «δέν ἀποκλείεται ἀπό τάς ὑφισταμένας δογματικάς διαφοράς», ἀλλά καί ὅτι εἶναι ἀπαραίτητος διά τήν ἐπίτευξιν τῆς «Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν»! Κατανοεῖ, ὡστόσον, ὅτι τό ἔργον τοῦτο τῆς ἑνώσεως ἐνδέχεται νά ἐμποδισθῇ καί πάλιν ἀπό τάς «προλήψεις, πρακτικάς καί ὑποκρισίας τοῦ παρελθόντος». Ὡς μέσα διά τήν ἐπίτευξιν τοῦ εἰρημένου σκοποῦ, ἡ Ἐγκύκλιος προτείνει τήν παραδοχήν ἑνιαίου ἡμερολογίου, τούς μεικτούς γάμους κ.ἄ.

Ὥστε, λοιπόν, ἀπό τό 1920 τό Οἰκ. Πατρ/χεῖον ΔΕΝ θεωρεῖ τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ὡς τήν Μίαν Ἁγίαν Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, ὡς ὁρίζει τό Σύμβολον τῆς Πίστεως, ἀλλ’ ὡς μίαν ἐκ τῶν πολλῶν πού ὑπάρχουν καί συναποτελοῦν τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ! Τοῦτο ἀποτελεῖ ἐπίσημον κήρυξιν ἐκκλησιολογικῆς αἱρέσεως, ἡ ὁποία ἀνατρέπει τήν δογματικήν διδασκαλίαν καί Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας. Τά δέ περί «προλήψεων» καί «ὑποκρισιῶν» ἀποτελοῦν διαβολάς κατά τῶν Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι ἀνέκαθεν ἠμπόδιζον τάς ἀδογματίστους ἑνώσεις, λέγοντες «ἀνάθεμα ὅλοις τοῖς αἱρετικοῖς» (Ζ´ Οἰκ. Σύνοδος, βλ. Πρακτικά τῶν Ἁγίων καί Οἰκ. Συνόδων, Τόμος Γ´, σ. 378). Ἡ ἐν λόγῳ ἀνατροπή τῆς δογματικῆς διδασκαλίας καί παραδόσεως ἀποτελεῖ τήν βάσιν ὅλων τῶν αἱρετικῶν δηλώσεων καί πράξεων πού ἠκολούθησαν. Διότι ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ 1920 δέν ἔμεινε «στά συρτάρια», ἀλλά ΥΛΟΠΟΙΕΙΤΑΙ.
----------------------

Ο/Η Marinos Ritsoudis είπε...

Ακριβώς έτσι! Καί όχι μόνο υλοποιείται αλλά έχουν διαποτίσει το ποίμνιο με  σαθρολογία και πνευματικό σανό, ωσάν τις αντιχριστολογίες τού τύπου περί της διττής σημασίας τής αποτείχισης, και έχουν καταφέρει και έχουν έχουν μαρμαρώσει το ποίμνιο, και περιμένουν τον μαρμαρωμενο βασιλιά να τούς ξεμαρμαρώσει με θεομηνία, για να διαχωρίσει την ήρα από το σιτάρι.

OXI στη μουσουλμανοποίηση της Ορθόδοξης Ελλάδος μας. ΝΑΙ στον αγώνα εναντίον του ουνιτισμού μας!

Γρηγορείτε, μη καθεύδετε άλλο! Στερεωθείτε! Μη σας εμπαίζουν τα κύματα της απιστίας και της διαφθοράς. Ανδρίζεσθε κι αντισταθείτε. Το κακό είναι τόσο θρασύδειλο. Γίνετε ρωμαλέοι και στιβαροί… Γρηγορείτε, να μείνουν άγρυπνα τα όνειρά σας κι ακηλίδωτη η ψυχή σας. Να φράξουμε με τα χέρια μας τα μονοπάτια της απωλείας. Να οργώσουμε με τα πόδια μας την άγονη γη… Αν λυγίσουμε προσευχόμενοι τα γόνατα και τις καρδιές, θα κερδίσουμε τη μάχη! Γρηγορείτε, κι αρχίστε σήμερα, τώρα, όχι αύριο. Όλοι φυλάμε Θερμοπύλες. Ίσως δεν θα γράψουμε όλοι ιστορία. Μα θα γραφούν οι συνέπειες της ζωής μας. Κι αν είμαστε αδύνατοι, τους αδύνατους ο Κύριος τούς κάνει δυνατούς. Γι΄ αυτό δεν δειλιάζει ο αγωνιστής. Δε ραγίζει μέσα του η ευσέβεια κι η ελπίδα. Η λαμπάδα καίγεται κι αφήνει το φως της να διεισδύει παντού. Αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς, ποιος τότε θα γίνει φως για τον κόσμο; ΕΛΛΗΝΕΣ! Όρθιοι, Άγρυπνοι, Τολμηροί! Δεν υπάρχουν περιθώρια. Οι καμπάνες κτυπούν. Το εγερτήριο σάλπισμα ηχεί. Οι σειρήνες σφυρίζουν… Βαρύτατο χρέος έχουμε έναντι των προγόνων μας, των Αγίων και Μαρτύρων της Εκκλησίας μας. Αν έτσι πορευθούμε, ο Θεός θα μας βγάλει από την κρίση. Και θα μας ευλογήσει, και η Ελλάς θα ζήσει. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.

Του πατρός Νικολάου Δημαρά :

Οι αρετές είναι σύμφυτες με την φύση. Δόθηκαν από τον Θεό, όταν δημιουργήθηκε ο άνθρωπος κατ΄ εικόνα. Γιαυτό υπάρχουν ενάρετοι άνθρωποι και εκτός της Εκκλησίας, όταν τις αναπτύξουν και μάλιστα μερικοί εξ αυτών στον έπακρον! Ο αγιασμός, ωστόσο, παρέχεται μόνον από το Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, με την μετοχή στα Άγια Μυστήρια, μέσω των οποίων φανερώνεται η Βασιλεια του Θεού και στην γη, αλλά εκτυπώτερον θα φανερωθεί στον μέλλοντα αιώνα, αφού δι΄ αυτών γινόμαστε μέτοχοι Θείας φύσεως, όχι βεβαίως της απρόσιτης ουσίας, αλλά των φυσικών ιδιωμάτων-ακτίστων ενεργειών του Θεού.

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ΤΕΜΠΕΛΗ -- Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Στὴν ταβέρνα τοῦ Πατσοπούλου, ἐνῷ ὁ βορρᾶς ἐφύσα, καὶ ὑψηλὰ εἰς τὰ βουνὰ ἐχιόνιζεν, ἕνα πρωί, ἐμβῆκε νὰ πίῃ ἕνα ρώμι νὰ ζεσταθῇ ὁ μαστρο-Παῦλος ὁ Πισκολέτος, διωγμένος ἀπὸ τὴν γυναῖκά του, ὑβρισμένος ἀπὸ τὴν πενθεράν του, δαρμένος ἀπὸ τὸν κουνιάδον του, ξωρκισμένος ἀπὸ τὴν κυρα-Στρατίναν τὴν σπιτονοικοκυράν του, καὶ φασκελωμένος ἀπὸ τὸν μικρὸν τριετῆ υἱόν του, τὸν ὁποῖον ὁ προκομμένος ὁ θεῖός του ἐδίδασκεν ἐπιμελῶς, ὅπως καὶ γονεῖς ἀκόμη πράττουν εἰς τὰ «κατώτερα στρώματα», πῶς νὰ μουντζώνῃ, νὰ βρίζῃ, νὰ βλασφημῇ καὶ νὰ κατεβάζῃ κάτω Σταυρούς, Παναγιές, κανδήλια, θυμιατὰ καὶ κόλλυβα. Κ᾽ ἔπειτα, γράψε ἀθηναϊκὰ διηγήματα!

Ὁ προβλεπτικὸς ὁ κάπηλος, διὰ νὰ ἔρχωνται ἀσκανδαλίστως νὰ ψωνίζουν αἱ καλαὶ οἰκοκυράδες, αἱ γειτόνισσαι, εἶχε σιμὰ εἰς τὰ βαρέλια καὶ τὰς φιάλας, πρὸς ἐπίδειξιν μᾶλλον, ὀλίγον σάπωνα, κόλλαν, ὀρύζιον καὶ ζάχαριν, εἶχε δὲ καὶ μύλον διὰ νὰ κόπτῃ καφέν.

“O εις και η Αλήθεια αποτελούν την πλειοψηφία»

Στα θέματα της πίστεως και της αγιοπνευματικής εκκλησιαστικής διοργανώσεως ουδεμία αξία ή σημασία έχουν αποφάσεις, που λαμβάνονται κατά πλειονοψηφία ή ακόμη και παμψηφία, εάν έρχωνται σε αντίθεση και σύγκρουση με τα δόγματα και τους κανόνες της Εκκλησίας. Στις περιπτώσεις αυτές έχει απόλυτη εφαρμογή η αρχή: «Ο εις και η αλήθεια αποτελούν την πλειοψηφία». Με βάση την αρχή αυτή διασφαλίσθηκε η Ορθοδοξία δια μέσου των αιώνων και συνετρίβησαν οι αιρέσεις και τα σχίσματα. Αρκεί να θυμηθούμε τι συνέβη κατά την επί δεκαετίες κυριαρχία των Αρειανών κατά τον Δ΄ αιώνα, ότε η πλειονοψηφία ή και η παμψηφία πολυαρίθμων Συνόδων, που αποδείχθησαν ληστρικές ή ψευδοσύνοδοι, ετάχθησαν υπέρ της αιρέσεως του Αρείου και εναντίον της Ορθοδοξίας. Οι Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας όχι μόνο δεν υπετάχθησαν στις αποφάσεις αυτές των ψευδοσυνόδων, αλλά όρθωσαν το ανάστημά τους επί των επάλξεων της Ορθοδοξίας, όπως ο Μέγας Αθανάσιος. Είναι ίσως η συγκλονιστικώτερη περίπτωση στην εκκλησιαστική ιστορία, που επιβεβαιώθηκε με τον πιο πανηγυρικό τρόπο, ότι «Ο εις και η αλήθεια αποτελούν την πλειοψηφία». Εάν ο Μέγας Αθανάσιος συνεμορφώνετο με την αρχή της πλειονοψηφίας και υπετάσσετο εις τις αντικανονικές και αντορθόδοξες αποφάσεις της, θα επρόδιδε την ιδιότητά του, ως αληθινού ορθοδόξου Ιεράρχου και Επισκόπου, που έχει σαν ύψιστη αποστολή την προάσπιση μέχρι θανάτου της εμπιστευθείσης σε κάθε αληθινό επίσκοπο Ιεράς Παρακαταθήκης, της αποκαλυφθείσης από τον Εσταυρωμένο Θεό της Αγάπης, Αληθείας και τότε αντί της Κυριακής της Ορθοδοξίας θα εορτάζετο ο θρίαμβος της Αιρέσεως και στη θέση του Μεγάλου Αθανασίου θα δοξολογείτο ο Άρειος!

(Από το βιβλίον «Η Μεγάλη Προδοσία» του Καθηγητού κ. Κων/νου Δωρ. Μουρατίδου).
-------------------------------

Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

«Ὁ εἷς καί ἡ Ἀλήθεια ἀποτελοῦν τήν πλειοψηφίαν». Αὐτό εἶναι μία μεγάλη Ἀλήθεια, τήν ὁποίαν πρέπει ὅλοι οἱ πιστοί νά ἔχουν διαρκῶς κατά νοῦν. Τό τονίζει συχνά στά κείμενά του καί ὁ Καθηγητής τῆς Δογματικῆς κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης.

Μέγας Αθανάσιος: "Πολλάκις γαρ ουχ η πολιτεία του θαυματουργούντους εστίν η την ίασιν εργαζομένη, αλλ' η προς Aυτόν πίστις του προσερχομένου ανθρώπου"

Ο Μέγας Αθανάσιος απαντά στην ερώτηση "Πως και τινές αιρετικοί ποιούσι πολλάκις σημεία": "Τούτο ημάς ουκ οφείλει ξενίζειν. Ηκούσαμεν γαρ του Κυρίου λέγοντος, ότι πολλοί εν εκείνη τη ημέρα ερούσι: "Κύριε, ουκ εν τω σω ονόματι δαιμόνια εξεβάλομεν, και δυνάμεις πολλάς εποιήσαμεν;" και ερεί αυτοίς: "Αμήν λέγω υμίν, ουδέποτε έγνων υμάς, αποχωρήται απ' εμού εργάται της ανομίας".

Και πρόσεξε πως συνεχίζει ο άγιος Πατήρ Μ. Αθανάσιος: "Πολλάκις γαρ ουχ η πολιτεία του θαυματουργούντους εστίν η την ίασιν εργαζομένη, αλλ' η προς Aυτόν πίστις του προσερχομένου ανθρώπου".

Σε ευχαριστώ Άγιε Νικόλαε !

https://omologia--pisteos.blogspot.com/2019/12/blog-post_57.html