Κάθε Πέμπτη ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΙΚΟΛΑΟ

Saint Dorotheos writes :

In truth, whatever we may suffer, we suffer it because of our sins. If the saints suffered, they suffered for God’s name or to demonstrate their virtue for the benefit of many or to gain greater reward from God. As for us wretches, how can we say this? We sin like this daily and in seeking to satisfy our passion, we abandoned the right path, which the Fathers spoke about, that of self-accusation. Each one of us follows the wrong path, tries on every occasion to put the case against his brother and throw the burden of responsibility upon him. Each one of us is negligent and keeps nothing, but demands that our neighbor keeps the commandments.

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Η εμή Προμήτωρ δεξαμένη, την γνώμην του όφεως τρυφής, της θείας εξωστράκισται· διόπερ καγώ δέδοικα, τον ασπασμόν τον ξένον σου, ευλαβουμένη τον όλισθον.

Ερμηνεία.

Δια του Τροπαρίου τούτου αποκρίνεται η Θεοτόκος προς τον Άγγελον, αναφέρουσα την διάνοιάν της εις την παλαιάν πτώσιν όπου έπαθεν η προμήτωρ Εύα, και λέγει αυτώ· η παλαιά Εύα η ιδική μου και πάντων των ανθρώπων προμήτωρ με το να εδέχθηκε την απατηλήν συμβουλήν όπου έδωκεν εις αυτήν ο σκολιός όφις Διάβολος, ειπών: «Ου θανάτω αποθανείσθε· ήδει γαρ ο Θεός ότι η αν ημέρα φάγητε απ΄ αυτού διανοιχθήσονται υμών οι οφθαλμοί, και έσεσθε ως Θεοί γινώσκοντες καλόν και πονηρόν» (Γέν. γ: 4)· η Εύα, λέγω, με το να εδέχθη αυτήν την συμβουλήν του Διαβόλου, εξωστράκισται: ήτοι εξωρίσθη από τον παράδεισον τον εν Εδέμ: ήτοι της τρυφής· Εδέμ γαρ εβραϊστί τρυφή ερμηνεύεται, δια το του τόπου τρυφηλόν και χαριέστατον, και δια την ωραιότητα και ευφροσύνην την οποίαν έκαμνε τόσον εις το σώμα, όσον και εις την ψυχήν. Εξωστράκισται δε είπε, διότι οι Αθηναίοι είχον συνήθειαν τοιαύτην, όταν έμελλον να εξορίσουν τινά, έγραφον τα ονόματά των επάνω εις όστρακον εκείνοι όπου εσυμφώνουν εις την εξορίαν του. Δια τούτο λοιπόν, λέγει, φοβούμαι και εγώ τον παράδοξον τούτον χαιρετισμόν, όπου μοι προσφωνείς, ω του Θεού Άγγελε. Χαιρετισμόν δε ωνόμασε τον κατά συνήθειαν λόγον όπου είπε προς αυτήν ο Αρχάγγελος, ήγουν το «Χαίρε»· ξένον δε αυτόν και παράδοξον ωνόμασε δια το «Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου», και δια το «Ευλογημένη συ εν γυναιξίν»· ασύνηθες γαρ αυτό είναι εις τους ανθρώπους. Ακολούθως δε είπεν η Παρθένος ότι συστέλλομαι και φοβούμαι, μήπως ολισθήσω και εγώ ωσάν η Εύα, και λάβω καμμίαν πτώσιν και κρημνισμόν. Όρα δε ότι δεν λέγει ούτε το Ευαγγέλιον, ούτε ο Μελωδός εδώ, ότι εταράχθη η Παρθένος και εδειλίασε δια το σχήμα του Αγγέλου, αλλά δια τον ασπασμόν, διαλογιζομένη το τούτου παράδοξον· ούτω γαρ φησιν ο Ψελλός: «Ούτε γαρ την όψιν υπώπτευσεν, ούτε το σχήμα του κήρυκος εδειλίασεν· ανθρωπικώτερον γαρ μεταπεποίητο, ως ο λόγος φθάσας εδήλωσε, και υπέσταλτο προς την των ευαγγελίων εξαγγελίαν». Όθεν άριστα είπε και ο Νεοκαισαρείας Γρηγόριος πανηγυρίζων εις την εορτήν. Η δε επί τω λόγω διεταράχθη· αήθης προς τας διαλέξεις των ανθρώπων ετύγχανε, και την ησυχίαν ως μητέρα σωφροσύνης και αγνείας ησπάζετο, καθαρόν υπάρχουσα και ακέραιον και αμόλυντον άγαλμα· αύτη την αγγελικήν όψιν ουκ εδειλίασεν, ως οι πλείονες των Προφητών· επειδή παρθενία αληθής προς Αγγέλους συγγένεια». Ήξευρε δε την πτώσιν της Εύας η Θεοτόκος, τούτο μεν, διότι ήτον θεόσοφος και εκ του Αγίου Πνεύματος πεφωτισμένη, τούτο δε, διότι εις τα άγια των αγίων ευρισκομένη δώδεκα χρόνους, ήκουε τας έξωθεν αναγινωσκομένας θείας Γραφάς, και εξ εκείνων έμαθε την των Προπατόρων παράβασιν και ολίσθημα, ως λέγει ο Θεσσαλονίκης θείος Γρηγόριος εν τω εις τα Εισόδια πρώτω λόγω αυτού. Γράφει δε και ο Κρήτης Ανδρέας εν τω εις τον Ευαγγελισμόν λόγω ταύτα: «Εικός δε την Παρθένον ευγενήτε ούσαν και Θυγατέρα Δαβίδ μη των εν Γραφαίς αμοιρείν θείων διηγημάτων, ως παραπέμψαι τον νουν αυτίκα προς το της Προμήτορος πτώμα, το εκ της απάτης ενθυμηθείσα ολίσθημα, και όσα τοιουτότροπα τοις παλαιοίς προϊστόρηται». 

Psalm 33 I will bless the Lord- Ψαλμός 33 Ευλογήσω Τον Κύριον

O Συναξαριστής της ημέρας.

Πέμπτη, 20 Νοεμβρίου 2014

Γρηγορίου Δεκαπολίτου, Πρόκλου Κων/λεως.

Ἔζησε τὸν 9^ο αἰώνα μ.Χ. καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Εἰρηνόπολη τῆς Δεκαπόλεως. Τὴν χριστιανικὴ ἀνατροφή του ὄφειλε πρῶτα στὴν μητέρα του Μαρία, ἡ ὁποία μὲ τὴ ζωντανή της πίστη στὸ Χριστό, ἀνέθρεψε τὸ γιό της σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου.

Ὁ Γρηγόριος ἔγινε μοναχὸς καὶ ἀγωνιζόταν ἔντονα γιὰ ἠθικὴ τελειοποίηση. Ἐκεῖνο ποὺ ἰδιαίτερα τὸν διέκρινε, ἦταν ἡ καλλιέργεια τῆς ἐγκράτειας στὸν ἑαυτό του. Τὴν θεωροῦσε ἀπαραίτητη γιὰ τὴν καθαρότητα τοῦ νοῦ καὶ τὴν ἠθικὴ κυριαρχία στὴ σάρκα. Καὶ σὲ ὅσους τὸν ρωτοῦσαν γιατί δίνει ἰδιαίτερη βαρύτητα σ’ αὐτὴν τὴν ἀρετή, ἀπαντοῦσε μὲ τὸν αἰώνιο λόγο τῆς Ἁγίας Γραφῆς: «Πᾶς ὁ ἀγωνιζόμενος πάντα ἐγκρατεύεται, ἐκεῖνοι μὲν οὒν ἴνα φθαρτὸν στέφανον λάβωσιν, ἡμεῖς δὲ ἄφθαρτον». Καθένας, δηλαδή, ποὺ ἀγωνίζεται, ἐγκρατεύεται σὲ ὅλα, ἀκόμα καὶ στὴν τροφὴ καὶ στὸ ποτό. Καὶ ἐκεῖνοι μέν, οἱ ἀθλητὲς τοῦ κόσμου, ἀγωνίζονται καὶ ἐγκρατεύονται γιὰ νὰ πάρουν στεφάνι ποὺ φθείρεται. Ἐμεῖς ὅμως, οἱ ἀθλητὲς τοῦ Χριστοῦ, ἀγωνιζόμαστε γιὰ ἄφθαρτο στεφάνι.
Ὁ Γρηγόριος ὅμως δὲν ἀρκέσθηκε μόνο στὴ μοναχικὴ ζωή. Μετεῖχε ἀπὸ κοντὰ στοὺς σκληροὺς ἀγῶνες κατὰ τῶν εἰκονομάχων βασιλέων. Ἔκανε πολλὰ ταξίδια καὶ τελικὰ ἐγκαταστάθηκε στὴ Θεσσαλονίκη, στὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ.

Ἐπιδόθηκε σὲ συγγραφὲς καὶ πέθανε ἀπὸ βαριὰ ἀρρώστια στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 816 μ.Χ.

Κινδυνεύομε, ως Εκκλησία και ως Έθνος.

Οι κολυμβήθρες εστέγνωσαν δια το μη υπάρχειν βρέφη προς βάπτισι και η Ραχήλ, η αγία μας Εκκλησία, κλαίει απαρηγόρητα δια τα τέκνα Της τα αποβαλλόμενα και φονευόμενα υπό αναλγήτων μητέρων και κακούργων ιατρών. Τριάκοντα επτά περίπου χιλιάδες αθώων ψυχών φονεύονται κατά μήνα και ο εθνικός μας στρατός κατ΄ έτος ελαττώνεται, ενώ οι κύκλω ημών εχθροί υπερπληθύνονται. Οι δε Κληρικοί μας συζητούν περί ανέμων και υδάτων, περί ιερωσύνης γυναικών και στρατεύσεως αυτών… Ταλαίπωρε αιωνία Ελλάς, που πηγαίνεις; Με τρία εκατομμύρια μουσουλμάνων στα αγιοτόκα εδάφη σου, Ιέρειες ετοιμάζονται δια την Εκκλησία σου και γυναίκες δια την φύλαξι των συνόρων και της ακεραιότητός σου!!!

Προς φιλοπαπικούς: Η δολιότης των Παπικών. Του Ευγενίου Βουλγάρεως.

«Όχι ολιγωτέραν προσοχήν και φύλαξιν χρειάζεσθε, Αδελφοί μου, προς αυτούς τους απατεώνας (εννοεί του παπικούς), όταν έρχωνται με το μέλι εις το στόμα και σας ομιλούν, όταν τεχνεύωντας με τον δόλον των ευεργεσιών και χαρίτων να σας αγκιστρώνουν και με τας ελπίδας και υποσχέσεις να σας σαγηνεύσουν. Φοβερώτερος εχθρός δεν είναι από εκείνον, όπου υποκρίνεται φίλος. Επικινδυνωδέστερος και ολεθριώτερος πόλεμος δεν είναι από εκείνον, όπου με την ελπίδα της ελευθερίας φέρει την τυραννίδα. Πιστεύσατέ μοι ότι περισσοτέρους Ορθοδόξους επλάνησαν και έσυραν προς εαυτούς οι Λατίνοι με την δόσιν (παροχές),  πάρεξ με την διάλεξιν (διαλόγους). Περισσοτέρους λέγω έσυραν προς εαυτούς με τας κολακείας, με τας υποσχέσεις, με τας χάριτας, με τας ευεργεσίας, με τας κοσμικάς βοηθείας, με την άδειαν, με την άνεσιν και τρυφήν, με τας ελπίδας, παρά με τους λόγους και με τας κατηχήσεις. Μάρτυρες εις τούτο η Αντιόχεια, η Αλεξάνδρεια, πολλά μέρη της Συρίας και πολλαί Νήσοι του Αιγαίου Πελάγους, οπού με την δαπάνην πολλών χρημάτων ηύξησεν η Ρώμη τον Παπισμόν, συναθροίζουσα τους πιστούς, ωσάν στράτευμα μισθοφόρων. Δεν ήθελαν δυνηθούν να σύρουν και τον Αυτοκράτορα της Κωνσταντινουπόλεως και τον Πατριάρχην και τόσους Αρχιερείς εις την Φλωρεντίαν τότε, να συγκατανεύσουν εις την ψευδή εκείνην και ανυπόστατον ένωσιν, πάρεξ με την ελπίδα της συνδρομής των και βοηθείας εις τον κατά βαρβάρων επικείμενον πόλεμον. Δεν ήθελον ισχύσουν να ελκύσουν εις το μέρος των  και τον μάλλον φιλοχρήματον και φιλόδοξον, πάρεξ φιλόσοφον Αρχιερέα εκείνον Βησσαρίωνα, πάρεξ με την εκκλησιαστικήν παρ΄ αυτών πορφύραν, με τον Καρδιναλικόν Καπάσιον. Αλλ΄ αυτά είναι αι μεθοδείαι και μηχαναί του εχθρού των ψυχών, να απατά τους πιστούς με τα πρόσκαιρα, δια να τους υστερήση τα αιώνια».

Λόγος εις τα Εισόδια της Θεοτόκου του εν Αγίοις Πατρός ημών Γρηγορίου του Παλαμά

(Μετάφρασις υπό Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου)

 Ελάτε λοιπόν όσοι είσθε υμνολόγοι της Αειπαρθένου· πρώτον ας παρακαλέσωμεν Αυτήν να έλθη να μας βοηθήση αοράτως από τα ουράνια άδυτα, όπου τώρα ευρίσκεται και έπειτα ας εμβώμεν ομού εις τον θάλαμον, ας εισέλθωμεν εις τον νυμφώνα, ας ιδούμε τα άγια· επειδή και όλα τα ουράνια και όλα τα επίγεια δια μέσου Αυτής ηνοίχθησαν. Εισήλθεν εις τα πρόσκαιρα άγια των αγίων η ακατάπαυστος Αγία των αγίων. Δια τούτο και όποιος ήθελε θεωρήση, όχι μονάχα την αρχήν της ζωής των κατά καιρούς Αγίων, αλλά ακόμη και όλον τον δρόμον της αρετής των, και αυτά τα υστερινά έπαθλα της ζωής των, όλα αυτά θέλει τα εύρη πολλά κατώτερα από την αρχήν ταύτην των έργων της Παρθένου, την οποίαν εορτάζει σήμερον κάθε γένος ανθρώπων, ενθυμούμενοι με ανεκλάλητον χαράν την από των ανθρώπων εις τα άγια των αγίων μετάθεσίν Της. Εισήλθε λοιπόν η Παρθένος εις τα άγια των αγίων, και παρευθύς όπου είδε τριγύρω αχάρη κατά πολλά, πως εύρε τοιούτον καταγώγιον άξιον και αρμόδιον δια λόγου Της· όθεν δια μέσου του κάλλους των ορωμένων αγίων αναβιβάσασα τον νουν Της προς το αόρατον του Θεού κάλλος, πλέον δεν εστοχάζετο κανένα τερπνόν και γήϊνον πράγμα· δια τούτο έγινεν ανωτέρα από τας φυσικάς ανάγκας του σώματος, και από τας ηδονάς των αισθήσεων. Και τα μεν ωραία εις όρασιν μήτε να ιδή όλως έκρινεν άξιον· τα δε καλά προς βρώσιν παντελώς κατεφρόνησε· και εκ τούτων μόνη Αυτή και πρώτη έγινεν άπιαστος από την τυραννίδα του διαβόλου, και τούτον κατά κράτος ενίκησε. Το να συνομιλήση και να ενωθή με τον Θεόν η Παρθένος ζητούσα (επειδή είναι αναγκαίον εις τους μεσίτας να συνομιλήσουν εις τους μεσιτευομένους αυθέντας) ευρίσκει εις τούτο συμβοηθόν την ησυχίαν· ησυχίαν την στάσιν του νοός και όλου του κόσμου, την αλησμονησίαν των γηϊνων και μαθήτριαν των ουρανίων· την αποθησαύρισιν των πνευματικών νοημάτων. Αύτη η ησυχία του νοός είναι μία πράξις, ήτις αληθώς γίνεται επίβασις της αληθούς θεωρίας, ή μάλλον ειπείν θεοπτίας· η οποία θεοπτία είναι μία μοναχή απόδειξις της υγιαινούσης ψυχής. Διότι κάθε άλλη αρετή είναι ωσάν ένα ιατρικόν εις τας ασθενείας της ψυχής και εις τα πονηρά πάθη, όπου ερριζὠθησαν εις αυτήν. Η δε θεωρία είναι ο καρπός της ψυχής της υγιούς, και το σκοπιμώτατον τέλος και η θεοποιός αρετή, δια μέσου της οποίας θεοποιείται ο άνθρωπος· και όχι δια μέσου της εξωτερικής φιλοσοφίας, η οποία αποκτάται από τους λόγους και την αναλογίαν των ορωμένων κτισμάτων. Τοιαύτης κατά νουν ησυχίας παράδειγμα σύντομον και ωφελιμώτατον από κάθε άλλο εστάθη η Παρθένος αύτη, ήτις εξ απαλών ονύχων ηνώθη με τον Θεόν δια της ιεράς ησυχίας. Όθεν εις τούτον τον ιερόν και ένθεον έρωτά Της ευρίσκει η Παρθένος όργανον φυσικόν ακριβώς το ακρότατον πράγμα, από όσα ευρίσκνται εις τον άνθρωπον, την μόνην τελείαν και παντελώς αμέριστον του ανθρώπου ουσίαν, ήτοι τον νουν. Τας γηϊνους σχέσεις λοιπόν αποβαλούσα η Παρθένος από την πρώτην αρχήν της ζωής Της, ανεχώρησεν από τους ανθρώπους, και φυγούσα τον αμαρτωλόν βίον, εδιάλεξε μίαν ζωήν αθεώρητον από όλους ενδιατρίβουσα μέσα εις τα άγια, εις τα οποία διατελούσα ελύθη από κάθε δεσμόν υλικόν· απετίναξε κάθε σχέσιν· ανέβη επάνω από κάθε αγάπην έως και αυτού του ιδίου σώματός Της και ούτως ήνωσε τον νουν Της εις τον εαυτόν Της με μίαν στροφήν και προσευχήν και με θείαν και παντοτεινήν προσευχήν· και δια μέσου αυτής της στροφής του νοός ηνώθη όλως δι΄ όλου με τον εαυτόν Της· υψώθη επάνω από κάθε πολύμορφον σκούπιδον των λογισμών και απλώς από κάθε είδος και σχήμα, και έτζι κατεσκεύασε μίαν καινούργιαν στράταν εις τους ουρανούς, δηλαδή την νοητήν (δια να την ονομάσω έτζι) σιωπήν, εις την οποίαν προσκολλήσασα τον νουν Της, αναβαίνει επάνω από όλα τα κτίσματα, και βλέπει δόξαν Θεού τελειότερον από τον Μωϋσήν, και ορά θείαν χάριν, ήτις δεν καταλαμβάνεται τελείως από την αίσθησιν, αλλά είναι ένα ιερόν και χαριέστατον θέαμα μοναχών των ψυχών των καθαρών και αγίων αγγέλων. Διότι οι καθαροί τη καρδία βλέπουσι τον Θεόν κατά την αψευδή του Κυρίου μακαρισμόν· ο οποίος Θεός με το να είναι φως κατά τον θείον θεολόγον Ιωάννην εμφανίζει και κατοικίζει τον εαυτόν Του εις εκείνους οπού τον αγαπούν, τηρούντες τας εντολάς Του και ανταγαπώνται υπ΄ Αυτού κατά την αψευδή Του υπόσχεσιν. Αλλά ποίος ηγάπησε τον Θεόν περισσότερον από την σήμερον δοξολογουμένην Θεοτόκον; Ποίος δε άλλος ηγαπήθη από τον Θεόν περισσότερον από Αυτήν; Ποίον δε άλλον κτίσμα εφάνη καθαρώτερον από Αυτήν; Ή καθαρόν εξ ίσου με Αυτήν, ή καν να φθάση κοντά εις την καθαρότητά Της; Δια τούτο έγινε τελεία με τας ακροτάτους αυτάς θεωρίας, και ενωθείσα με τον Θεόν και ομοιωθείσα μόνη Αυτή από όλους τους απ΄ αιώνος αγίους, ετελείωσε την προς Θεόν μεσιτείαν δια την σωτηρίαν μας. Και λοιπόν όσα χαρίσματα εμοιράσθησαν εις όλους τους απ΄ αιώνος Αγίους, και όσα αξιώματα έλαβον όλοι ομού οι του Θεού φίλοι, τόσον άγγελοι όσον και άνθρωποι, όλα αυτά τα εσύναξεν η Παρθένος εις τον εαυτόν Της, και μοναχή έχει τα προνόμια πάντων. Και όχι μόνον τούτο, αλλά και περιττεύει ακόμη από αυτά τόσον ασυγκρίτως, ώστε οπού υπερεκχέει εις εκείνους οπού Την τιμούν δαψιλείς και πλουσίας τας χάριτας· χαρίζουσα εις αυτούς το να αποβλέπουν εις Αυτήν ωσάν εις ηλιακόν δίσκον τόσων μεγάλων χαρισμάτων, και εκβλύζουσα εις αυτούς παντοτεινά μεγαλυτέρας χάριτας δια την εδικήν Της αγαθότητα· αλλ΄ ούτε θέλει παύσει ποτέ από το να χαρίζη εις όλους τους ανθρώπους τοιαύτας δωρεάς και τοιαύτην φιλάνθρωπον διάθεσιν και αγάπην. Λοιπόν εκ τούτων απάντων συμπεραίνομεν, πως μόνη η Παρθένος είναι μεθόριον ανάμεσα εις την κτιστήν και άκτιστον φύσιν, και κανείς δεν ημπορεί να έλθη προς τον Θεόν, παρά δια μέσου Αυτής και του εξ Αυτής γεννηθέντος μεσίτου Χριστού· και κανένα χάρισμα δεν μπορεί να δοθή μήτε εις τους αγγέλους, μήτε εις τους ανθρώπους παρά δια μέσου Της. Αύτη εστάθη των προφητών η υπόθεσις, των αποστόλων η αρχή, των μαρτύρων εδραίωμα, των εν ουρανώ αγγέλων η τερπνότης, το εγκαλλώπισμα πάσης της κτίσεως. Αύτη είναι αρχή και ρίζα των απορρήτων αγαθών, και παντός αγίου κορυφή και τελείωσις.

« Στρατηγέ δεν γνωρίζεις ιστορία; Oυ περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα αλλά περί αρετής»

Βίντεο αφιερωμένο στον αγωνιστή της ΕΟΚΑ Κυριάκο Μάτση.

«...Αν ο καλός Θεός μας επιφυλάσση την λαμπράν τύχη να δώσωμεν την ζωήν μας για την πατρίδα, τότε η χαρά μας πρέπει να είναι απέραντη. Δεν ξέρω αν μπορεί να ονειρευτεί ένας άνθρωπος καλύτερη τύχη από αυτήν...»

« Στρατηγέ δεν γνωρίζεις ιστορία; Oυ περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα αλλά περί αρετής»

 Στις 19 Νοεμβρίου του 1958 ο Μάτσης, ύστερα από προδοσία, βρισκόταν στο καταφύγιό του, περικυκλωμένος από Άγγλους στρατιώτες. Επιστέγασμα των αγώνων του Κυριάκου Μάτση ήταν όταν μέσα από το κρησφύγετό του στο Δίκωμο, βροντοφώναξε στη μία και τριάντα το μεσημέρι της 19ης Νοεμβρίου 1958: «Όχι. Δεν παραδίδομαι. Αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας». Ήταν έτοιμος για τον θάνατο. Τρία πράγματα σκέφτηκε να κάνει: να κάψει τα έγγραφα της ΕΟΚΑ, να διώξει τους δύο συντρόφους του και να γεμίσει το όπλο του. Οι Άγγλοι αν και πολύ περισσότεροι φοβήθηκαν και προτίμησαν τη σιγουριά της ρίψης χειρομβοβίδων. Ο Μάτσης εκείτετο διαμελισμένος από την έκρηξη της χειροβομβίδας στο μικρό του κρησφύγετο, αλλά η ψυχή του είχε βρει τη θέση της στο πάνθεον των ηρώων...

Πηγή : http://oagiosrafail.blogspot.gr/2014/11/o.html

«Ορθόδοξος Τύπος» : Ο Πατριάρχης μας Συνοδικός του Πάπα!

«Είναι εκτός πάσης αμφιβολίας ότι με σταθερά και καλώς μελετημένα βήματα – όχι όμως με τον νόμιμον και κανονικόν τρόπον – προωθείται το πλησίασμα των κορυφών Ορθοδοξίας και Παπισμού. Όλα δείχνουν ότι δεν είναι πλέον πολύ μακριά η στιγμή, που θ΄ ακούσουμε να διακηρύσσεται και επισήμως η ένωσις των «εκκλησιών». Και τυφλοί ακόμη το βλέπουν μετά την τελευταίαν ενέργειαν του οικουμενικού μας πατριάρχου. Ποιο είναι το νέο οικουμενιστκό βήμα; Στις 18 Οκτωβρίου 2008 ο ορθόδοξος πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίος έλαβε μέρος στην σύνοδο των ρωμαιοκαθολικών επισκόπων στο Βατικανό. Όχι απλώς  παρηκολούθησε τις εργασίες ως ακροατής, αλλά και ωμίλησε αγγλιστί στους παπικούς καρδιναλίους. Με άλλα λόγια έγινε δεκτός ως μέλος στο ανώτατον διοικητικόν όργανον της παπωσύνης, σαν να ήταν ένας καρδινάλιος κι αυτός. Προσοχή, δεν ηυτομόλησεν από την Ορθοδοξίαν στον παπισμό, όπως έκαμε κάποτε ο Βησσαρίων, αλλά μετέσχε στην παπική σύνοδο παραμένοντας ορθόδοξος πατριάρχης. (σ. σ. της «Ορθόδοξης Φωνής» δια να συνεχίσει το διαβολικό του έργο ως ολετήρας της Εκκλησίας). Αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά, είναι πρωτοφανές και ανήκουστο. Αποκαλύπτει πόση εξοικείωσις έχει επέλθει μεταξύ πατριάρχου και πάπα». (Περιοδικόν «Σπίθα» αρ. φ. 667). Παρακολουθούμεν μετά δέους και ανησυχίας τα αντορθόδοξα αυτά βήματα του πατριάρχου Βαρθολομαίου, αναμένοντες τα επόμενα! Άραγε θα ολοκληρωθή ως δεύτερος «Βησσαρίων»; Ίδωμεν.