ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
Ἡ Εὐαγγελική
περικοπή σήμερα, ἀδελφοί μου, δεικνύει πόσον ὀλέθριες εἶναι οἱ συνέπειες, τῆς
μή καλῆς χρήσεως τοῦ πλούτου. Διασαφηνίζεται μέσῳ τοῦ πλουσίου, τό λεχθέν: «Τό ἐν
ἀνθρώποις ὑψηλόν, βδέλυγμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ», καί «ἐπικατάρατος ὁ φρόνιμος παρά
σεαυτῷ». Ἐμφανίζεται δέ ἡ ἀλήθεια αὐτή, μέσῳ τῆς ἀθλιότητος καί τῆς ὀδύνης πού
βιώνει ὁ πλούσιος ἐν τῷ Ἅδῃ, ὅπως καί ὅτι ὑπάρχει ὄντως μερική κρίσις μετά τόν
θάνατον.
Ἐπικυρώνεται
ἐντούτοις ἀπό τόν διάλογον τοῦ Ἀβραάμ μέ τόν πλούσιο, ἡ διακήρυξις: «εἰ Μωϋσέως
καί τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδέ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ, πεισθήσονται ».
Γι’ αὐτό καί στούς Φαρισσαίους πού ζητοῦσαν ἐπίμονα σημεῖον, δέν ἔδωσε ὁ Ἰησοῦς,
ὁ Μεσσίας, εἰ μή τό σημεῖον Ἰωνᾶ τοῦ προφήτου.
Ἐξάγεται
λοιπόν ἀβίαστα τό συμπέρασμα, ὅτι οἱ Φαρισσαῖοι δέν ἔχουν καμία δυνατότητα
σωτηρίας, ὡς περιτετμημένοι καί ἀπόγονοι κατά σάρκα τοῦ Ἀβραάμ, ὡς ἰσχυρίζονται,
ἐάν δέν πιστέψουν στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί προσκυνήσουν ταπεινά, τόν Ἀναστάντα
Ἰησοῦν. Ἐπίσης καί οἱ αὐτόκλητοι ψευτοσωτῆρες, παγανιστές νεοεποχῖτες, ἀς ἀκούσουν
τό: «Μόνον ἀνόητοι καί τυφλοί εἶναι δυνατόν νά ἰσχυρισθοῦν ὅτι ἐξευρίσκουν καί
διαθέτουν δῆθεν μέσα σωτηρίας, δραστικότερα ἐκείνων τά ὁποῖα μεταχειρίζεται ὁ Πατήρ
διά Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς τήν Ἄκτιστον καί Αἰώνιον Ὀρθόδοξον Ἐκκλησία
Του».
Συνεπῶς,
ἀδελφοί μου μέ σαφήνεια, στήν παραβολή πού ἀκούσαμε, δέν ὑπονοεῖται ὅτι ὁ
πλούσιος ὤφειλε νά ἀπαρνηθεῖ τά πλούτη του, προτιμῶντας τήν ἐκούσιον πτωχείαν· ὤφειλε
ἐντούτοις νά μή θεωρεῖ τά πλούτη, τήν ὑγεία καί τίς κοσμικές διασκαδάσεις, ὡς
τά ὕψιστα ἀγαθά. Ἀπεναντίας θά ἧταν φρόνιμο καί ὕψιστον ἀγαθόν αὐτά τά πλούτη
νά τά εἶχε διαχειριστεῖ πρός ἐπιτυχία τιμιωτέρων ἀγαθῶν πράξεων, ὅπως οἱ οἰκτιρμοί,
ἡ ἀγάπη καί ἡ ἐλεημοσύνη πρός τόν πάσχοντα πλησίον. Ἔτσι σκεπτόμενος καί
γνωριζόμενος ὁ πλούσιος μποροῦσε νά κάνει φίλο τόν Λάζαρο καί ὄντως πατέρα τόν Ἀβραάμ
καί νά διασώσει τήν παράδοσιν τῶν Πατριαρχῶν, τῶν Προφητῶν, τῶν πιστῶν Βασιλέων,
ὡς γνήσιος ἑπόμενος αὐτῶν τῶν δικαίων τῆς Π.Διαθήκης· ἕως ὅτου φανερωθεῖ στόν
κόσμον τό φῶς καί ἡ ἀλήθεια, τό ἀπ’ αἰῶνος κεκρυμμένον μυστήριον, ἡ Θεία ἐνανθρώπησις,
ὁ Χριστός.
Μυούμενος
δηλαδή, τά σοφά διδάγματα, εἰς τόν οἶκον Κυρίου πού κήρυξαν καί βίωσαν ὅλοι οἱ
Δίκαιοι τῆς Π. Διαθήκης, μέ κορυφαίους τόν Νῶε, τόν Ἀβραάμ, τόν Ἰακώβ, τόν Ἰωσήφ
τόν πάγκαλον, τόν Μωϋσέα, τόν προφητάνακτα Δαβίδ, τούς Μακκαβαίους, τόν Τίμιον
Πρόδρομον, τόν Συμεών τόν Θεοδόχον, τήν προφήτιδα Ἄννα, πού ἡ θαυμαστή καί
φωτοφόρος τοῦ Πνεύματος, ζωοποιός ἐπίπνοια, τούς ἐπεσκίασε, τούς ἐνέπνευσε τήν
γνῶσιν καί κατέστησε δοχεῖα γνήσια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Χριστοῦ, πέραν ὀργῆς,
ἀπείθειας καί ἀσέβειας.
Ὁ ἴδιος
ὁ Ἰησοῦς, ὁ Μεσσίας, ἐξήγησε καθ΄ ὁδόν πρός Ἐμμαούς, στούς δύο Ἀποστόλους, Λουκᾶν
καί Κλεόπαν, ὅτι οἱ ρήσεις καί ἑρμηνεῖες τῶν προφητῶν, ἐκπληρώνονται ἐπακριβῶς στό πρόσωπό Του. «καί ἀρξάμενος
ἀπό Μωϋσέως… διηρμήνευεν αὐτοῖς ἐν πάσαις ταῖς γραφαῖς τά περί ἑαυτοῦ».
Συνεπῶς,
σεβαστή γερόντισσα, ὁ νόμος καί οἱ προφῆτες αναγιγνωσκόμενοι, εἶναι, ὡς νά εἶχαν
οἱ ἀναγνῶστες ἐνώπιος ἐνωπίῳ, ὅλους τούς Δικαίους τούτους πού προεφήτευσαν τό
μυστήριον τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ, ἤτοι τήν γέννησή Του, ἐκ Πνεύματος Ἁγίου
καί Μαρίας τῆς Παρθένου. Ὤφειλε αὐτά, ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς νά τά γνωρίζει, ὥστε
νά ἀποφεύγει, νά μήν παρέχει δυσώδη ἀρώματα στήν σάρκα καί σπάταλα γλέντια,
κάνοντας δέσποινα(ἀφέντρα) στό σῶμα του καί τήν ψυχή, τήν σκληροκαρδία,
παραβλέποντας τόν αἰώνιο Παράδεισο καί ἀνοίγοντας χάσμα ἀγεφύρωτο μεταξύ αὐτοῦ
καί τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου.
Ταπεινά
φρονοῦμε ἀδελφοί: « Ἡ περίσσια τοῦ πλούτου καί ἡ ἀπόλαυσις τῶν ἐπιγείων ἡδονῶν
εἶναι πολύ ἐπικίνδυνος πειρασμός, εἰς πολλούς δέ καί ὀλέθριος, ὠθῶν τόν κάθε ἀφελῆ
εἰς ἀμετανόητον δουλεία, στό σαρκικό φρόνημα, τό βορβορῶδες καί σηπῶδες».
Ἐξάλλου,
τό νά εὐφραινόμεθα καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς, σπαταλῶντες ἀνόητα, ἄσκοπα χρόνο καί χρῆμα
καθ’ ὅσον ὑπάρχουν πτωχοί, στερούμενοι ἄρτου, ζεστασιᾶς καί ἀσθενεῖς
στερούμενοι ἰατροφαρμακευτικῆς περίθαλψης, ἀποτελεῖ ἀσπλαχνία, διεγείρουσα τήν ὀργήν
τοῦ Θεοῦ. Ὁ κατακλυσμός τοῦ Νῶε καί ἡ καταστροφή τῶν Σοδόμων καί τῶν Γομόρων,
μαρτυροῦν, τοῦ λόγου τό ἀληθές.
Ἐρωτῶμεν,
ἀδελφοί μου. Πόθεν ἡ αἰτία τῶν δύο παγκοσμίων πολέμων, τόν περασμένο αἰῶνα; Πόθεν
ἡ αἰτία, γιά τόν ἐν ἐξελίξει, τρίτον παγκόσμιον πόλεμον, τήν ρῖψιν χημικῶν καί ὅσον
οὔπω χρῆσιν πυρηνικῶν ὅπλων; Λοιπόν, ἀς πάψουμε νά ὑποτιμοῦμε τήν μακροθυμία τοῦ
Θεοῦ καί νά ἐρμηνεύουμε τήν φιλανθρωπία Του, ὡς ἀδυναμία.
Χρειαζόμαστε
σήμερα ἐπειγόντως ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότης τήν μετάνοια πού ἔδειξαν οἱ Νινευΐτες,
στήν ἀπειλή τοῦ Θεοῦ, ἐπί Ἰωνᾶ τοῦ προφήτου. Ὁ Ἄγιος Τριαδικός Θεός καί ὁ
Σωτήρας Χριστός, ἐξαιτίας θερμῶν προσευχῶν, μεγάλων Ἁγίων τῶν ἡμερῶν μας,
καθυστερεῖ καί μεταθέτει τήν ὀργή Του, περιμένοντας τήν ἐπιστροφή μας καί τήν ἀποχή
ὅλων ἀπό τά εἴδωλα· τήν εἰδωλολατρία πού εἶναι βδέλυγμα ἐνώπιον Του. Ἡ ἐπιστροφή
ὅλων μας καί ἡ μυστηριακή ζωή ἐν Χριστῷ, ὡς τίμια μέλη τῆς Ἁγίας, Ἀκτίστου Ἐκκλησίας
Του, εἶναι μονόδρομος. Εἰδάλλως, χανόμαστε. (Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης).
Στῶμεν καλῶς, ἀδελφοί.
Σήμερα
ἡ παραβολή τοῦ πλουσίου πού ἀκούσαμε, δέν ἐπιδέχεται παρερμηνεία. Σαφέστατα ἡ
Κόλασις καί ὁ Παράδεισος, εἶναι αἰώνιες καταστάσεις· μόνη καί μοναδική ἀλήθεια ὑπό
τόν ἥλιον. Ἤδη τά προφητευθέντα ξετυλίγονται ταχύτατα.Ἐάν ὁ φόβος καί ἡ ἀμηχανία
σήμερα, πέσουν εἰς ὦτα μή ἀκουόντων, τουλάχιστον ἀς τό καταλάβουμε τό μικρό
ποίμνιον, ἡ ζύμη πού θά ζυμώσει μετ’ ὀλίγον τό φύραμα. Ὁ Χριστός εἶναι Ζωή Ἐνυπόστατος.
Διδάσκει τήν ἀλήθεια μέ ἐξουσία καί ἐξασφαλίζει ἐν Χάριτι Θεοῦ, τήν νίκη στούς ἀγωνιστάς,
πάνω στίς δυνάμεις τοῦ σκότους, τοῦ ψεύδους· γνωρίζει δέ ἀπόλυτα καί διέπει τά
σύμπαντα.
Κανείς
δέν μπορεῖ νά κρυφτεῖ οὔτε σέ πλατφόρμες στό στερέωμα, οὔτε σέ ἀντιπυρηνικά
κρησφύγετα βαθιά στή γῆ. Οἰ συνειδητά ἀμετανόητοι σαρκολάτρες παγανιστές, ὅσοι
εἶναι, ὅπου κι ἄν πᾶνε θά τούς βρεῖ. Μήν ἔχουμε καμιά ἀμφιβολία. Παραμένει
λοιπόν, μόνη καί μοναδική λύσις, ἡ εἰλικρινής μετάνοια ἐκ βάθους ψυχῆς, πού θά
σώσει καί θά διαφυλάξει μέ τό σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, εἰς τέλος, τό τίμιον
ποίμνιον τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ μυστηριακή
ζωή, ἡ μελέτη τῆς ἁγίας γραφῆς καί τῶν πατέρων, εἶναι ἐκ τῶν ὦν οὐκ ἄνευ. Καθαρίζουμε
ἔτσι τό ὀπτικόν τῆς ψυχῆς, ὥστε ἀενάως νά βρύει θεῖα διδάγματα στό κατ΄εἰκόνα, ἀγωνιζόμενοι,
ὁ καθένας σύν Θεῷ καί γιά τό καθ’ ὁμοίωσιν·
ὅπως εὑρεθῶμεν ἐν Χάριτι στό θρόνο τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Χριστοῦ, συγκοινωνοί τῶν Ἁγίων
καί κοινωνοί τῶν Ἀγγέλων μέ εἰρήνη καί ἀνάπαυση. Στόν Χριστόν, Ἰησοῦν, ἡ Δόξα
καί τό Κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
