Κατακλυσμὸς τοῦ κακοῦ -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ἀκούγοντας τή λέξη "κατακλυσμός", τό μυαλό μας ἀναπολεῖ ἐκείνη τή πλήμμυρα τῶν νερῶν πού σκέπασε τή γῆ ὅλη, στά χρόνια τοῦ Νῶε, καθώς μαθαίναμε ἀπ' τό Δημοτικό. Καί γιατί ὁ κατακλυσμός; Γιά τίς πολλές ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων, ὅπως εἶχε συμβεῖ ἀργότερα καί μέ τήν καταστροφή τῶν Σοδόμων καί τῆς Γομόρρας (ἤ τῶν Γομόρρων), πάλι ἀπ' τίς ἁμαρτίες τους. Ἐμεῖς ζοῦμε σέ κατακλυσμό τοῦ κακοῦ. Σήμερα, φαίνεται πώς ξεπέρασαν οἱ ἄνθρωποι τίς ἁμαρτίες κάθε ἄλλης ἐποχῆς. Μᾶς ταιριάζει παρόμοιος κατακλυσμός, ἀλλ' ὁ Θεός ἔχει τά σχέδιά Του, δηλαδή, πότε καί πῶς θά μᾶς παιδαγωγήσει ἤ ἐξαφανίσει ἀπό τοῦτο τόν κόσμο. Χίλιους τρόπους ἔχει ὁ Θεός. Ἐπί τοῦ παρόντος ἡ ἀγάπη Του καί ἡ μακροθυμία Του, μᾶς ἀνέχεται καί μᾶς καλεῖ πρός μετάνοια. Θά μοῦ πεῖτε, μέ τή φόρα πού πήραμε στό κακό, τή φιληδονία, τή σαρκολατρεία, τίς ἀσέλγειες, τήν ἀρσενοκοιτία τήν παιδεραστία καί κακῶν... "ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός", θά ὑπάρξει ἐπιστροφή καί μεταμέλεια;

Δεν ξεχνώ !....

''Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ'' -- ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ -- ΠΑΤΡΑ 2 -4 -06

ΑΙΝΕΙΤΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ...

Τη Λ΄ (30η) Ιουλίου, μνήμη των Αγίων Αποστόλων ΣΙΛΑ, ΣΙΛΟΥΑΝΟΥ, ΕΠΑΙΝΕΤΟΥ, ΚΡΗΣΚΕΝΤΟΣ και ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ.

Σίλας, Σιλουανός, Επαινετός, Κρήσκης και Ανδρόνικος οι Άγιοι ήσαν εκ των Εβδομήκοντα Αποστόλων. Και ο μεν Σίλας συνεμόχθησε μετά του Αποστόλου Παύλου, του πονήσαντος υπέρ του κηρύγματος του Ευαγγελίου πλέον των άλλων Αποστόλων, ως ευρίσκεται γεγραμμένον εις τας Πράξεις· «Παύλος δε επιλεξάμενος Σίλαν εξήλθε» (Πράξ. ιε: 40). Μετά παρέλευσιν δε πολλού χρόνου γενόμενος Επίσκοπος Κορίνθου, εβεβαίωνε τας προς Κορινθίους δύο Επιστολάς του Παύλου και τους εν Κορίνθω κατοικούντας προήγαγεν επί τα βελτίω· αφού δε πολύ εκοπίασε και εστήριξεν όλους εις την του Χριστού πίστιν, απήλθε προς Κύριον.

Ο Κύρκος κράταγε τσίλιες στην δολοφονία του Κίτσου Μαλτέζου

Ο τυφλός και παράλυτος

Κάποτε ο διονυσιάτης μοναχός Άνθιμος επισκέφθηκε στο νοσοκομείο της μονής του ένα νεόκουρο μοναχό που είχε αρρωστήσει. Για να τον παρηγορήσει, του διηγήθηκε μια προσωπική του εμπειρία: 

" Έχε, αδελφέ μου, την ελπίδα σου στην Παναγία μας. Την μεγάλη ιατρό και προστάτιδα των μοναχών. Άκουσε μια δική μου περιπέτεια, για να θαυμάσεις την κραταιά Tης προστασία. 

Όταν ήμουν στην ηλικία σου, είκοσι πέντε χρονών και μάλιστα νεόκουρος, αρρώστησα βαριά. Είχα γίνει ένα πτώμα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν γνωρίζω τι αρρώστια ήταν, ρευματισμοί ή κάτι άλλο, πάντως ένοιωθα μεγάλη αδυναμία σε όλο το σώμα. Για να περπατήσω χρησιμοποιούσα δεκανίκια. Σαν να μην έφθανε αυτό, θάμπωσαν και τα μάτια μου και διέκρινα με δυσκολία μπροστά μου. 

Η συνελθούσα σύνοδος εν Κωνσταντινουπόλει το 754 αποτελουμένη από Πατριάρχας Μητροπολίτας και Επισκόπους εξέδωκαν όρον ούτως έχοντα:

«Ομοφώνως ορίζομεν απόβλητον είναι και αλλοτρίαν και εβδελυγμένην εκ της των χριστιανών Εκκλησίας πάσαν εικόνα εκ πάσης ύλης και χρωματουργικής των ζωγράφων κακοτεχνίας πεποιημένην. Μηκέτι τολμάν άνθρωπον τον οιονδήποτε επιτηδεύειν το τοιούτον ασεβές και ανόσιον επιτήδευμα, ο δε τολμών από του παρόντος κατασκευάσαι εικόνα, ή προσκυνήσαι ή στήσαι εν εκκλησία, ή εν ιδιωτικώ οίκω, ή κρύψαι, ει μεν Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ή Διάκονος είεν, καθαιρείσθω, ει δε μονάζων, ή λαϊκός, αναθεματιζέσθω και τοις βασιλικοίς νόμοις υπεύθυνος έστω, ως εναντίος των του Θεού προσταγμάτων, και εχθρός των πατρικών δογμάτων». Ο αριθμός 348 είναι πολύ σεβαστός. Εν τούτοις τον τότε Πατριάρχην Κωνσταντίνον, και τον βασιλέα Κοπρώνυμον και τους 348 Μητροπολίτας, πολλοί μοναχοί, κληρικοί και λαϊκοί δεν τους ήκουσαν, απεσχίσθησαν απ’ αυτών, τους ήλεγχον, τους ύβριζον αποκαλούντες κακοδόξους, εικονομάχους κ.λ.π. και εξηκολούθουν ασπαζόμενοι και σεβόμενοι και τιμώντες τας αγίας εικόνας.

------

 Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Ὅσοι συνετάχθησαν τότε μέ τήν ληστρικήν εἰκονομαχικήν σύνοδον του 754 μ.Χ. ὁμοιάζουν μέ τούς σημερινούς Νεοημερολογίτας, πού, ὡς ἄλλοι εἰκονομάχοι, συντάσσονται μέ τούς οἰκουμενιστάς ψευδεπισκόπους. Ὑποθέτω ὅτι θά ἔλεγον κι ἐκεῖνοι τότε στούς εἰκονοφίλους: "Μά, τό θέμα τῶν εἰκόνων δέν εἶναι δογματικόν, ἑπομένως κάμνετε σχίσμα πού φεύγετε ἀπό τήν Ἐκκλησίαν"!

29 Ιουλίου 2019 - 2:58 μ.μ.

---

Ο/Η Marinos Ritsoudis είπε...

Τότε, στην αρχή της εικονομαχιας ειπωθηκε από τους Πνευματικούς Ταγούς της εποχής, "ανεβάστε λίγο ψηλότερα τις εικόνες για να μην τις προσκυνάει ο κόσμος με τα αμαρτωλά στόματα.." .

Και υπάκουσαν στο κάλεσμα τού διαβόλου, και τις μετατόπισαν, όπως μετατόπισαν και τις εορτές στις μέρες του 1925, και όπως τότε η ιστορία κατέδειξε δαιμονική την προσχηματική της εικονομαχίας αξίωση περί των εικόνων για την αποφυγή της προσκύνησης και ουδέποτε την δικαίωσε, έτσι και στις μέρες μας μετά το Κολυμπάρι δικαιώθηκε ο αγώνας των αληθινών Ορθοδόξων που κράτησαν την Πίστη, κατά το ιώτα και κατά την κεραία των παραδόσεων, την εποχή του 1924 και μετά και μέχρι σήμερα.

30 Ιουλίου 2019 - 6:46 π.μ.

----

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

@ Ἀνώνυμος 30 Ιουλίου 2019 - 3:46 π.μ.

Σχίσμα κάμνει αὐτός πού εἰσάγει καινοτομίες στήν Ἐκκλησίαν, οἱ ὁποῖες μάλιστα ἔχουν ὡς στόχον τήν ἕνωσιν μέ τούς αἱρετικούς. Αὐτό εἶναι αὐτονόητον καί ἀλοίμονον εἰς αὐτούς πού τό ἀρνοῦνται καί προσπαθοῦν νά τό ἀντιστρέψουν. Εἰς τήν προκειμένην περίπτωσιν, ἠκολούθησαν χιλιάδες αἱρετικοί λόγοι καί αἱρετικές πράξεις τῶν Ν/Ητῶν, πλήρως ἀνατρεπτικές τῆς Ὀρθοδοξίας, πού δικαιώνουν τήν ἀποτείχισιν τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ 1924 ἀπό τούς Οἰκουμενιστάς (=Σατανιστάς). Τό νά μήν παραδέχεται κάποιος τήν Ἀλήθειαν καί νά προσπαθῇ νά τήν διαστρέψῃ ἰσοδυναμεῖ μέ προσκύνησιν τοῦ Διαβόλου.

30 Ιουλίου 2019 - 7:34 π.μ.

Ecumenism is heresy!

That is quite clear. Moreover, it is the heresy of heresies.
Of all the errors that so-called "Ecumenism" comprises, the most fundamental and profound is its error concerning the very nature of the Church itself. This is an ecclesiological heresy. It is contrary to the Nicean-Constantinopolitan confession of faith, for it asserts that there is no "One, Holy, Catholic and Apostolic Church. 

Μη ξεχνάμε:

Πολλάκις βλέπουμε την φανεράν αμαρτίαν του αδελφού μας, αλλά δεν βλέπουμε την κρυπτήν μετάνοιά του. Μόνον ο Θεός κρίνει τα κρυπτά της καρδίας…

Μνήμη θανάτου -- του αγίου Ιωάννου της Κλίμακος.

«Δεν θα παραλείψω να σου παρουσιάσω και την ιστορία του Χωρηβίτου. Αυτός ζούσε αμελέστατα χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον για την ψυχήν του. Κάποτε λοιπόν συνέβη να ασθενήση βαρύτατα και να φθάση στο σημείο, ώστε επί μία ώρα να φαίνεται ότι απέθανε. Συνήλθε όμως πάλι, οπότε μας ικετεύει όλους να φύγουμε αμέσως. Και αφού έκτισε την πόρτα του κελλιού του, έμεινε κλεισμένος δώδεκα χρόνια χωρίς να ομιλήση καθόλου με κανένα.

Προς τον Πάπα της Ρώμης. -- Του Σεβ. Μηθύμνης κ. Ιακώβου.

Έλαβον γνώσιν των δηλώσεών Σας προς ομάδα νέων μας, σπουδαζόντων εις την Ρώμην. Ετονίσατε: «…η διαίρεσις Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών αποτελεί, ιδίως σήμερον, εις ένα κόσμον, ο οποίος απαιτεί γνησιότητα και συνοχήν, μίαν ανυπόφορον αρνητικήν μαρτυρίαν». Και εζητήσατε από τους ακροατάς Σας «να επιβεβαιώσουν προς τους Επισκόπους και Πατριάρχας των την σταθεράν θέλησίν Σας, όπως συνεργασθήτε μετ΄ αυτών δια να προχωρήσουν προς την τελείαν ενότητα» δια την οποίαν – συμπληρώνω – καθ΄ εκάστην δέεται η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία. «… υπέρ της των πάντων ενώσεως…». Ευκολώτατον όμως είναι να βασιλεύση η ποθητή ενότης και ικανοποιηθή ο πόθος Σας. Να επανέλθωμεν, Ορθοδοξία και Παπισμός, εκεί όπου εχωρίσθημεν…

Η Αγιότης του ιερού Αυγουστίνου.

Κύριε Διευθυντά,

Διάβασα σχόλιο του «Ορθοδόξου Τύπου» (15/6/1979) αναφερόμενο στον ιερό Αυγουστίνο, «του οποίου τη μνήμη επιτελεί η αγία μας Εκκλησία» στις 15 Ιουνίου. Ο  «Ο.Τ.» όμως τον Ιούνιο του 1967 είχε δημοσιεύσει άρθρον συνεργάτη του, ο οποίος πολύ σωστά υπεστήριζε πως «στη συνείδησι της Ορθοδόξου Εκκλησίας ποτέ ο Αυγουστίνος δεν υπήρξε άγιος. Απόδειξις ότι δεν αναφέρεται στα μηναία, που είναι το επίσημο αγιολόγιο της Εκκλησίας». Είναι γνωστό, κ. Διευθυντά, πως το όνομα του ιερού Αυγουστίνου μπήκε στο αγιολόγιο της Εκκλησίας μας επισήμως δια πρώτη φορά το έτος 1968 από τον τότε Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο.

Ἡ ἀποτελεσματικὴ προσευχή -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΕΥΚΟΛΑ µιλᾶµε γιά τήν προσευχή. Χρησιµοποιοῦµε µάλιστα καί παραδείγµατα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, τά πατερικά κείµενα καί τούς βίους τῶν Ἁγίων. Τονίζουµε τήν ἀναγκαιότητα τῆς προσευχῆς, ἀλλά στήν πράξη σχεδόν ὅλοι σκοντάφτουµε. Τό µεγάλο ἐµπόδιο εἶναι ἡ συγκέντρωση τοῦ νοῦ κατά τήν προσευχή! Νά περιοριστεῖ καί νά στραφεῖ µέ θερµότητα στά αἰτήµατα τῆς προσευχῆς, γιά νά γαληνέψει καί ἡ καρδιά µας. Εἶναι ἕνα δύσκολο ἔργο, ὄχι µόνο γιά τούς ἐν τῷ κόσµῳ χριστιανούς, ἀλλά καί γιά τούς µοναχούς. Κανένας πιστός δέν ἀρνεῖται τήν προσευχή. Πολλοί ὅµως τήν ἐγκαταλείπουν, γιατί δέν µποροῦν νά ξεπεράσουν τή δυσκολία νά συγκεντρώσουν τό νοῦ τους. Θεωροῦν τήν προσευχή µαταιοπονία.