Ecumenism part of New World Order- orthodox-awareness-film

Αγίου Σιλουανού.του Αθωνίτου: Τι μας εμποδίζει να γνωρίσουμε το Θεό

Η απιστία προέρχεται από την υπερηφάνεια. Ο υπερήφανος ισχυρίζεται πως θα γνωρίσει τα πάντα μα το νου του και την επιστήμη, αλλά η γνώση του Θεού παραμένει ανέφικτη γιʼ αυτόν, γιατί ο Θεός γνωρίζεται μόνο με την αποκάλυψη του Αγίου Πνεύματος. 

Ο Κύριος αποκαλύπτεται στις ταπεινές ψυχές. Σʼ αυτές δείχνει τα έργα Του, που είναι ακατάληπτα για το νου μας. Με τον φυσικό μας νου μπορούμε να γνωρίσουμε μόνο τα γήινα πράγματα, κι αυτά μερικώς, ενώ ο Θεός και όλα τα ουράνια γνωρίζονται με το ʼΑγιο Πνεύμα. 

Μερικοί μοχθούν σʼ όλη τους τη ζωή για να μάθουν τι υπάρχει στον ήλιο ή στη σελήνη ή κάτι παρόμοιο, αλλʼ αυτά δεν ωφελούν την ψυχή. ʼΑν όμως προσπαθούσαμε να γνωρίσουμε τι υπάρχει μέσα στον άνθρωπο, τότε θα βλέπαμε στην ψυχή του αμαρτωλού σκοτάδι και κόλαση. Και είναι ωφέλιμο να το ξέρουμε, γιατί θα είμαστε αιώνια είτε στη βασιλεία είτε στην κόλαση. 

Κύριος έδωσε στη γη το ʼΑγιο Πνεύμα. Και όσοι το έλαβαν αισθάνονται τον παράδεισο μέσα τους. 

ʼΙσως πεις: «Γιατί λοιπόν δεν έχω και εγώ μια τέτοια χάρη;» Επειδή εσύ δεν παραδόθηκες στο θέλημα του Θεού, αλλά ζεις σύμφωνα με το δικό σου θέλημα. 

Παρατηρήστε εκείνον που αγαπάει το θέλημά του: Δεν έχει ποτέ ειρήνη στη ψυχή του και δεν ευχαριστιέται με τίποτα. Γιʼ αυτόν όλα γίνονται όπως δεν θα έπρεπε. ʼΟποιος όμως δόθηκε ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού, έχει την καθαρή προσευχή και η ψυχή του αγαπάει τον Κύριο. 

ʼΕτσι δόθηκε στο Θεό η Υπεραγία Παρθένος: «Ιδού η δούλη Κυρίου. γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» (Λουκ. 1:38 ). 

ʼΑν λέγαμε κι εμείς, «Ιδού ο δούλος Κυρίου. γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου», τότε τα ευαγγελικά λόγια του Κυρίου θα ζούσαν στις ψυχές μας, η αγάπη του Θεού θα βασίλευσε σʼ όλον τον κόσμο και η ζωή στη γη θα ήταν απερίγραπτα ωραία. 

Αλλά μολονότι τα λόγια του Κυρίου ακούγονται τόσους αιώνες σʼ όλη την οικουμένη, οι άνθρωποι δεν τα καταλαβαίνουν και δεν θέλουν να τα παραδεχθούν. ʼΟποιος όμως ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αυτός θα δοξαστεί και στον ουρανό και στη γη. 

H αδιάλειπτη προσευχή προέρχεται από την αγάπη και χάνεται εξαιτίας της κατακρίσεως, της αργολογίας και της ακράτειας. Όποιος αγαπάει το Θεό, αυτός μπορεί να Τον σκέφτεται μέρα και νύχτα, γιατί το ν΄αγαπάς το Θεό καμιά εργασία δεν το παρεμποδίζει. 

Στις εκκλησίες τελούνται οι ιερές ακολουθίες και το πνεύμα του Θεού κατοικεί σε αυτές. Η ψυχή, ωστόσο, είναι ο καλύτερος ναός του Θεού, και όποιος προσεύχεται εσωτερικά, γιʼ αυτόν όλος ο κόσμος έγινε ναός του Θεού. Αυτό όμως δεν είναι για όλους. 

Πολλοί προσεύχονται προφορικά ή προτιμούν να προσεύχονται με βιβλία. Και αυτό καλό είναι και ο Κύριος δέχεται την προσευχή τους. Άν όμως κανείς προσεύχεται και σκέφτεται άλλα πράγματα, ο Κύριος δεν εισακούει αυτή την προσευχή. 

Ο Κύριος μας έδωσε την εντολή να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Αυτή είναι η αληθινή ελευθερία: η αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον.

ΑΚΑΤΑΛHΠΤΟΝ ΕΣΤΙ - ΘΕΟΤΟΚΕ Η ΕΛΠΙΣ

Ακατάληπτον εστίν το τελούμενον εν σοί
και αγγέλοις και βροτείς, μητροπάρθενε αγνή.
Αγκαλίζεται χερσίν ο πρεσβύτης Συμεών
τον του νόμου ποιητήν και δεσπότην του παντός.
Βουληθείς ο πλαστουργός, ίνα σώση τον Αδάμ,
μήτραν ώκησε την σήν της παρθένοου και αγνής.
Γένος άπαν των βροτών μακαρίζει σε, αγνή,
και δοξάζει σε πιστώς ως μητέρα του Θεού.
Δεύτε ίδετε Χριστόν τον δεσπότην του παντός,
ον βαστάζει Συμεών σήμερον εν τω ναώ...........

Επιστολή του Οσίου Θεοδοσίου του κοινοβιάρχου.

Προς τον Μονοφυσίτην Βασιλέα της Κων/πόλεως Αναστάσιο.

Επειδή μας εμήνυσες να κάμωμεν ένα από τα δύο ταύτα, ήτοι ή να συμφωνήσωμεν εις την Μονοφυσιτών γνώμην, ή μένοντες εις τα ορθά των Πατέρων Δόγματα, να λάβωμεν βίαιον θάνατον, γίνωσκε ότι προτιμώμεν τον θάνατον και όχι μόνον ημείς δεν παρεκκλίνομεν ποσώς από την αλήθειαν, αλλά και όσους άλλους παρασύρατε και γίνουν ομόφρονές σας, ημείς αναθεματίζομεν, και εάν χειροτονήσετέ τινα από τους Μονοφυσίτας ημείς δεν τον δεχόμεθα. Μη γένοιτο, Χριστέ Βασιλεύ, να παραιτηθώμεν από την Ορθοδοξίαν έστω και μικρόν τι, αλλά καν τους Αγίους τούτους Τόπους ίδωμεν εις το πυρ παραδεδομένους, καν άλλο τι πάθωμεν, δεν αλλάσσομεν γνώμην, καν εις λεπτά τεμάχια τα σώματά μας ελεεινώς αν κατακόψωσιν, αλλά τας  Αγίας τέσσαρας Συνόδους πιστεύομεν, από τας οποίας η πρώτη των τιη΄(318) Πατέρων έγινε κατά του Αρείου, εις την Νίκαιαν, τον οποίον αναθεμάτισαν, ότι τον Υιόν του Θεού εδογμάτιζεν ο δυσσεβής της του Πατρός ουσίας αλλότριον. Η Δευτέρα κατά Μακεδονίου, όστις εβλασφήμει εις το Πνεύμα το Άγιον. Η Τρίτη κατά Νεστορίου συνηθροίσθη εις Έφεσον, όστις εφλυάρει κατά της οικονομίας του Χριστού μας μιαρά και άτοπα, η δε Τετάρτη των χλ’(630) θεοφόρων Πατέρων εις την Χαλκηδόνα, οι οποίοι ομοφρονούντες με τους άλλους, αφώρισαν τον Ευτυχή και Νεστόριον, και μακράν της Εκκλησίας εδίωξαν και εκράτυναν την Αποστολικήν Πίστιν, δογματίζοντες ξένους της Εκκλησίας Χριστού τους αλλοτριόφρονας. Από ταύτην λοιπόν την Ορθόδοξον Πίστιν δεν παρεκκλίνομεν ούτε προδίδομεν (άπαγε!) την ευσέβειαν, έστω και αν πρόκειται να μας δώσετε μυρίους θανάτους. Η δε ειρήνη του Θεού η πάντα νουν υπερέχουσα να είναι φύλαξ και οδηγός του κράτους σου.

Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας, εορτάζει την μνήμην του την 11^ην Ιανουαρίου.

(Οι λυκοποιμένες οικουμενιστές Πατριάρχαι,  Αρχιεπίσκοποι,  Επίσκοποι και λοιποί Κληρικοί και τινες λαϊκοί θεολόγοι, υπέγραψαν το 1991 στο Σαμπεζύ την Συμφωνία με τους Μονοφυσίτες, ομολογούντες ότι οι Ορθόδοξοι Πατέρες της Αγίας Τετάρτης Οικουμενικής Συνόδου πλανήθηκαν, οι δε Μονοφυσίτες είναι Ορθόδοξοι!!!).

π.ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ (ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΙ)

MrDIADIM

Η πλέον αρμόζουσα προσευχή μας προς τον Παράκλητον είναι ο «Οίκος» της Πεντηκοστής, τον οποίον πολλάκις επιβάλλεται να επαναλαμβάνωμεν καθ΄ ημέραν :

Ταχείαν και σταθεράν δίδου παραμυθίαν τοις δούλοις σου Ιησού, εν τω ακηδιάσαι τα πνεύματα ημών, μη χωρίζου των ψυχών ημών εν θλίψει, μη μακρύνου των φρενών ημών εν περιστάσεσιν, αλλά αεί ημάς πρόφθασον. Έγγισον ημίν, έγγισον ο πανταχού, ώσπερ και τοις Αποστόλοις σου πάντοτε συνής, ούτω και τοις Σε ποθούσιν ένωσον σαυτόν οικτίρμων ίνα συνημμένοι Σοι, υμνώμεν και δοξολογώμεν το πανάγιόν Σου Πνεύμα.

ΣΗΜΕΙΟΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναϊτης γράφει στην «Κλίμακά» του (Λόγος περί πραγματικής μετανοίας) τα ακόλουθα:

«Σημείον της πραγματικής και επιμελη-
μένης μετανοίας είναι το να θεωρούμε τον εαυτόν μας άξιον για
όλες τις θλίψεις, που μας συμβαίνουν, τις ορατές, που προέρχονται 

από τα πράγματα και τους ανθώπους, και τις αόρατες, που 

προέρχονται από τους δαίμονες και για πολύ περισσότερες».

Επιστολή του Διονυσίου Σολομού προς τον Γεώργιο Τερτσέτη:

Είναι είκοσι ένα χρόνια που σαν σήμερα η Ελλάδα έσπασε τις αλυσίδες. Η μέρα αυτή του Ευαγγελισμού είναι μέρα για χαρά και για δάκρυα. Χαρά για τα μελλούμενα, δάκρυα για τη σκλαβιά την περασμένη. Και για το σήμερα τι να πω; Η διαφθορά είναι τόσο γενική, κι έχει ρίζες τόσο βαθιές, που σε κάνει να σαστίζεις. Μόνο όταν τα αίτια της διαφθοράς εξολοθρευτούν πέρα ως πέρα θα μπορέσουμε να χουμε μια ηθική αναγέννηση. Τότε το μέλλον μας θα είναι μεγάλο, όταν όλα στηριχθούν στην ηθική, όταν θριαμβεύσει η δικαιοσύνη, όταν τα γράμματα καλλιεργηθούν όχι για μάταιη επίδειξη, παρά για το όφελος του λαού, που έχει ανάγκη από παιδεία και από μόρφωση όχι σχολαστική. Τότε θα έχουμε—ή μάλλον θα έχουν τα παιδιά μας—μια ηθική αναγέννηση και το μέλλον θα είναι μεγάλο. 

(25 Μαρτίου 1842)

ΣΑΒΒΑΣ Ο ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΣ-Ν.ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ(5-12-99)

ORFEAS BENSON

Δημοσιεύθηκε στις 5 Δεκ 2012

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΜΙΛΙΑ

Θλιβόμενοι ἀλλ' οὐ στενοχωρούμενοι...(Β΄ Κορ. 4, 8). - Στοχασμοί την ώρα του πόνου.

Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου 

Πως ν’ αντιμετωπιζουμε τις θλιψεις; «Yπάρχουν άνθρωποι, που όταν είναι καλά και το πορτοφόλι τους είναι γεμάτο και τα παιδιά τους προοδεύουν και όλα είναι ευχάριστα, δοξάζουν τον Θεό. Όταν όμως έλθει καμία θλίψη, τότε χάνουν την ψυχραιμία τους, γογγύζουν και βλαστημούν και καταριώνται την ημέρα που γεννήθηκαν, υπάρχουν δε και άλλοι που τόσο πολύ απογοητεύονται, ώστε δίνουν τέρμα στη ζωή τους με αυτοκτονία. 
Ω ANΘPΩΠOI που θλίβεστε στον κόσμο αυτόν! Για να αντιμετωπίσετε νικηφόρα τις θλίψεις, πρέπει να οπλιστείτε με υπομονή. Για ν’ αποκτήσετε δε υπομονή, πρέπει ν’ ανοίγετε την αγία Γραφή, να βλέπετε τι λέει για τις θλίψεις, τι σκοπό έχουν οι θλίψεις, και να διαβάζετε τα υπέροχα παραδείγματα υπομονής. 
Στην αγία Γραφή βλέπουμε ήρωες υπομονής. Ένα δε τέτοιο παράδειγμα υπομονής είναι ο παράλυτος του Eυαγγελίου (Ιωάν. 5, 1-15). Eίναι ένας ήρωας. Ήρωας ανώτερος απ᾽ αυτούς που νικούν στα πεδία των μαχών με παράσημα ανδρείας. 
Pίξετε ένα βλέμμα πάνω στη ζωή του ήρωα αυτού. Zούσε μέσα σε ωκεανό θλίψεως. Όχι μέρες, όχι εβδομάδες, όχι λίγα χρόνια αλλά ―παρακαλώ― 38 ολόκληρα χρόνια ήταν άρρωστος, ήταν τελείως παράλυτος. Kαι μόνο αυτό; Δίπλα του δεν είχε κανένα. Άνθρωπο δεν είχε. Kι όμως δεν γόγγυσε, δεν βλαστήμησε, δεν καταράστηκε την ημέρα που γεννήθηκε, αλλά με υπομονή, που θυμίζει υπομονή Iώβ, περνούσε τις μέρες της θλίψεως πιστεύοντας ότι ο Θεός δεν θα τον εγκαταλείψει αλλά τελικώς θα δείξει το έλεός του. Kαι έδειξε ο Θεός το έλεός του. Ήρθε ο ίδιος, ο Iησούς Xριστός, ο αληθινός Θεός, και τον θεράπευσε, και τον έκανε καλά, και όλοι είδαν και θαύμασαν. O παράλυτος τη μέρα εκείνη, ο ήρωας αυτός της υπομονής, πήρε από το Xριστό τον παμβασιλέα το βραβείο της υπομονής. 
Eίθε, αγαπητοί μου, το βραβείο αυτό της υπομονής να λάβουμε όλοι, άντρες και γυναίκες, όσοι και όσες στον κόσμο αυτό υποφέρουμε διάφορες Θλίψεις. Για να υπομένουμε δε, ας ρίχνουμε ένα βλέμμα στους ήρωες της υπομονής, όπως ο παράλυτος, ιδιαιτέρως δε στον βασιλέα του πόνου και της θλίψεως, τον Kύριο ημών Iησούν Xριστόν, ο οποίος είπε· «Eν τω κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον». 

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

7. Παν ό,τι ο Θεάνθρωπος Χριστός προσφέρει εις το ανθρώπινον γένος γίνεται κτήμα του ανθρώπου δια του Αγίου Πνεύματος, το Οποίον ως ψυχή της Εκκλησίας ενεργεί δια της χάριτός Του την σωτηρίαν εκάστου μέλους της. Εκτός και άνευ του Αγίου Πνεύματος τίποτε από τα του Χριστού δεν δύναται να γίνη ιδικόν μας, να γίνη του ανθρώπου. Όπως ο Χριστός εσαρκώθη εν τη Αγία Παρθένω εκ Πνεύματος Αγίου, ούτως ο Ίδιος σαρκούται πνευματικώς και εν ημίν δια του Αγίου Πνεύματος, δια των θείων, των δημιουργικών, των θεουργικών και των θεανθρωποποιητικών χαρισμάτων του Πνεύματος. Με άλλας λέξεις: μόνον δια του Αγίου Πνεύματος πραγματοποιείται η ενχρίστωσις και η χριστοποίησις του ανθρώπου, δηλ. η σωτηρία, ο αγιασμός, η θέωσις, η εμπνευμάτωσις και πνευματοποίησις, η εντριάδωσις και τριαδοποίησις… Μετά την εις τους ουρανούς ανάληψίν Του ο Χριστός απέστηλεν εις τον κόσμον το Άγιον Πνεύμα, άφησε δε Αυτό εις το σώμα της Εκκλησίας ως την ψυχήν, ως τον νουν και την συνείδησιν και την ζωήν αυτής. Ο Παράκλητος είναι ο κύριος μάρτυς περί του Ιησού, του σεσαρκωμένου Θεού και Κυρίου (πρβλ. Ιωάνν. 15, 26). Είναι Εκείνος ο Οποίος βασικώς οικονομεί και επιτελεί και πραγματοποιεί μεταξύ των ανθρώπων το θεανθρώπινον έργον του Σωτήρος, δηλ. την σωτηρίαν. Πράγματι η Εκκλησία είναι Εκκλησία δια του Αγίου Πνεύματος, δι΄ Αυτού ζη, ενεργεί, υφίσταται και υπάρχει. δια του Αγίου Πνεύματος «πάσα ψυχή ζωούται», και δι΄Αυτού «καθάρσει υψούται», και δι΄ Αυτού «λαμπρύνεται τη τριαδική μονάδι ιεροκρυφίως». Το Πνεύμα τούτο ενεργεί την εντριάδωσιν και την τριαδοποίησιν εκάστου της Εκκλησίας μέλους, το οποίον σώζει, αγιάζει, λογοποιεί, θεοποιεί, θεανθρωποποιεί. Έκαστον μέλος μόνον δι΄ Αυτού πραγματοποιεί τον θείον του προορισμόν εν τω θεανθρωπίνω σώματι της Εκκλησίας. Εις την κλίμακα της σωτηρίας, απ΄ αρχής μέχρι τέλους, το Άγιον Πνεύμα, χορηγούν το αναγκαίον μέτρον της χάριτος, οδηγεί και χειραγωγεί έκαστον μέλος της Εκκλησίας. Ένεκα τούτου όλοι οι χριστιανοί είναι πνευματοφόροι και πνευματοφερόμενοι. Αποκλείεται να είναι κανείς χριστιανός άνευ του Πνεύματος του Χριστού, άνευ του Αγίου Πνεύματος. Εις την ουσίαν του ο Χριστιανισμός είναι εκ Πνεύματος Αγίου και εν Πνεύματι Αγίω.

Συνεχίζεται.  

Aρνήθηκαν ἐμπράκτως τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως διὰ τοῦ ὁποίου ὁμολογοῦμε «πίστιν εἰς “Μίαν Ἐκκλησίαν”!

Στὸ Porto Alegre, (Φεβρουάριος 2006, 9^η Συνέλευσις του Π.Σ.Ε.) οἱ ἐκπρόσωποί μας διὰ τῶν Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου καὶ Καλαβρύτων κ. Ἀμβροσίου δέχθηκαν: 1) Ὅτι τὴν Ἐκκλησία τὴν ἀποτελοῦν ὅλες μαζί, οἱ 350 αἱρετικὲς “ἐκκλησίες” τοῦ Π.Σ.Ε.», ἀνάμεσα στὶς ὁποῖες ἀριθμεῖται ὡς ἰσότιμος καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὡς ἐκ τούτου, ἀρνήθηκαν ἐμπράκτως τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως διὰ τοῦ ὁποίου ὁμολογοῦμε «πίστιν εἰς “Μίαν Ἐκκλησίαν”! 2) Δέχθηκαν, ὅτι ἤδη «εἴμαστε ἑνωμένοι» (ἀοράτως!) μ’ αὐτὸ τὸ συνονθύλευμα τῶν αἱρετικῶν κοινοτήτων, ἀλλὰ ἀποβλέπουμε στὴν ἐπίτευξη “πλήρους ὁρατῆς ἑνότητας”. 3) Ὅτι ἡ πληθώρα τῶν κακοδοξιῶν τῶν “ἐκκλησιῶν” τοῦ Π.Σ.Ε., εἶναι “διαφορετικοὶ τρόποι διατυπώσεως τῆς ἰδίας Πίστης καὶ ποικιλία Χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνευματος”! 4) Ὅτι αὐτὸ ποὺ ὁριοθετεῖ τὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἡ κοινὴ ὀρθὴ Πίστη, ἡ Παράδοση καὶ ἡ Ἀποστολικὴ διαδοχή, ἀλλὰ τὸ “βάπτισμα”!