Στὰ πλαίσια τῆς οἰκουμενικῆς κινήσεως οἱ ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων οἰκουμενιστὲς
ἔχουν ἐγγράφως δεσμευθεῖ νὰ μὴ καλοῦν τοὺς ἑτεροδόξους στὴν Ἐκκλησία καὶ ἔτσι
διαψεύδεται ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι ἡ συμμετοχή μας ἐκεῖ ἀποσκοπεῖ στὴν ὁμολογία τῆς
Ὀρθοδοξίας· ἀντιθέτως δέ, μὲ τὴν ἐπίσημη ἀποδοχὴ ἑτεροδόξων θέσεων,
ἀποπροσανατολίζονται οἱ ἑτερόδοξοι ὡς πρὸς τὸ ἀληθινὸ φρόνημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
ΞΥΠΝΑ ΑΝΘΡΩΠΕ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ.
Τα επιτεύγματά σου σε απεκοίμησαν και νόμισες ότι κατέκτησες τον
κόσμο. Ευτέλισες και αυτά τα ιερά και όσια. Τα θεώρησες μύθους και θρύλους που
τρέφουν τη φαντασία των μικρών παιδιών, χωρίς αντίκρυσμα στην προσωπική
υπαρκτική οντότητά σου. Κοίταξε όμως γύρω σου. Πόλεμοι αδελφοκτόνοι, πείνα και
ασθένειες για τους αδύνατους, καταπάτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, διαφθορά,
σκάνδαλα, διάσπαση της ενότητος του ανθρώπινου γένους, απουσία αγάπης,
κυριαρχία των συμφερόντων. Ένα τέτοιο κόσμο ετοίμασες για τα παιδιά σου, όπου
και αυτή η φύση συστενάζει και διαμαρτύρεται για τις καταχρήσεις σου. Δεν
απέλιπαν βέβαια νησίδες ελπίδας. Είναι όμως τραγικά ολίγες, επιδεικτικά
ανεπαρκείς.
Εάν δεν θλιβώμεν δια τον Χριστόν, θα θλιβώμεν από τον σατανάν και από τα πάθη μας.
Είναι απαραίτητον να αντιληφθώμεν ότι η αγία Εκκλησία μας, είναι Εκκλησία πιστών του Σταυρού. Ο Σταυρός, ως σταύρωσίς μας εν τω κόσμω, είναι η μόνη οδός σωτηρίας μας. Σταυρός είναι θλίψις δια Χριστόν, είναι πόνοι και δάκρυα. Εάν δεν θλιβώμεν δια τον Χριστόν, θα θλιβώμεν από τον σατανάν και από τα πάθη μας. Είναι και αυτός ένας άλλος σταυρός, με την διαφοράν, ότι ο Σταυρός του Χριστού είναι γλυκύς, πνευματικός, αγιαστικός, ζωοποιός. Με συνέπειαν την αιωνίαν ζωήν και την άληκτον χαράν. Ο άλλος σταυρός είναι φρικτός, άπελπις, νεκροποιός και με συνέπειαν τον αιώνιον θάνατον και τον «ακοίμητον σκώληκα». Θα είμεθα απείρως δυστυχείς, απείρως ελεεινοί, εάν δεν αγαπήσωμεν τον Σταυρωθέντα Χριστόν, εάν δεν άρωμεν με χαράν τον Σταυρόν μας και αν δεν ζήσωμεν ως εσταυρωμένοι.
Η Ορθόδοξος οδός «γνώσεως» και επιστροφής εις το "καθ’ ομοίωσιν"
Ο Θεός είναι
επάνω παντός συλλογισμού. Δια της κτίσεως μανθάνομεν σχετικώς περί της σοφίας
του Θεού, της δυνάμεως, της απειρίας, της ωραιότητος, αλλ’ αυτά είναι απλαί
καταφάσεις, αι οποίαι δεν εξαντλούν την γνωστικήν ικανότητα της ψυχής και τας
θείας εφέσεις της. Αλλά πέραν της καταφατικής ταύτης γνώσεως, αισθανόμεθα την
ανάγκην της αποφατικής αγνωσίας, η οποία θα μας υψώση ύπερθεν της φύσεως, θα
μας προσεγγίση δι’ «αγνώστου» τρόπου εις τον Θεόν και θα μας κορέση θαυμασμού
και εκστατικού θείου έρωτος και αγίας γνώσεως. Και θα έλθη ο Χριστός – «της
Ερήμου ο φίλος» -- εντός της ερήμου εγκοσμίων εφέσεων και παθών καρδίας μας, να
«ποιήση μονήν», κατά την «φίλην φωνήν» Του. Και εις της μυστικής μας ενώσεως το
όργιον, θα μας αποκαλύψει τον Πατέρα και το Πνεύμα. Και εντεύθεν θα ακούσωμεν
ρήματα άρρητα, «α ουκ εξόν λαλήσαι ανθρώπω», Αυτή είναι η Ορθόδοξος οδός
«γνώσεως» και επιστροφής εις το «καθ’ ομοίωσιν».
Κωνσταντίνος Χολέβας :Τι ζητά ο Ολάντ στην Τουρκία;
Ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ δεν θεωρείται ιδιαιτέρως επιτυχημένος στην εσωτερική πολιτική του, αλλά στις διπλωματικές επαφές του μεταδίδει ενδιαφέροντα μηνύματα, πράγμα που έπραξε και κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Τουρκία. Αλλωστε, οι μεγάλες δυνάμεις έχουν μακροχρόνιους στόχους και σταθερή εξωτερική πολιτική επί δεκαετίες.
Ευρισκόμενος σε επίσημη επίσκεψη στην Αγκυρα ο σοσιαλιστής πρόεδρος έδωσε την εντύπωση ότι απομακρύνεται κάπως από την αντιτουρκική στάση τού συντηρητικού προκατόχου του.
The Presentation of Our Lord and Savior in the Temple
At that time, the
parents brought the child Jesus up to Jerusalem to present him to the Lord (as
it is written in the law of the Lord, "Every male that opens the womb
shall be called holy to the Lord") and to offer a sacrifice according to
what is said in the law of the Lord, "a pair of turtle doves, or two young
pigeons." Now there was a man in Jerusalem, whose name was Symeon, and
this man was righteous and devout, looking for the consolation of Israel, and
the Holy Spirit was upon him.
Κάθε αμαρτία είναι μία μικρή κόλασις.
Από τους βίους
των Αγίων γνωρίζομεν ότι ο άνθρωπος είναι μία ύπαρξις με τας πλέον μεγάλας διαστάσεις
: εκτείνεται από του διαβόλου μέχρι του Θεού, και δύναται να γίνη και Θεός κατά
χάριν, και διάβολος κατά την ελευθέραν βούλησίν του. Μέσα εις κάθε αμαρτίαν
υπάρχει και ολίγον τι του διαβόλου. Δια της φιλαμαρτίας και της εκουσίας και
επιμόνου παραμονής εις την αμαρτίαν ο άνθρωπος βαθμιαίως διαβολοποιείται,
μεταβάλλεται βαθμιαίως εις διαβολάνθρωπον και δημιουργεί θεληματικώς την
κόλασιν δια τον εαυτόν του. Διότι κάθε αμαρτία είναι μία μικρή κόλασις.
Αντιθέτως, μέσα εις την Εκκλησίαν του Χριστού, δια των Αγίων Μυστηρίων και των
αγίων ευαγγελικών αρετών, ο άνθρωπος πληρούται με τον Θεάνθρωπον Χριστόν,
ενδύεται τον Χριστόν, και μεταμορφώνεται βαθμιαίως εις άνθρωπον χριστοφόρον και
χριστοειδή, «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού»
(Εφεσ Δ:13, Κολ: Α:28). Γίνεται βαθμηδόν
θεάνθρωπος κατά χάριν και κατ’ αυτόν τον τρόπον αποκτά μέσα εις την ψυχήν του
τον Παράδεισον. Διότι εκάστη αγία ευαγγελική αρετή είναι μικρός παράδεισος δια
την ψυχήν.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)