O Koσμάς:

4. Η Ορθοδοξία τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες είχε εξαπλωθεί σ’ όλη την οικουμένη, που τότε αποτελούσε την χριστιανική ρωμαίϊκη αυτοκρατορία μας με πρωτεύουσα τη Κωνσταντινούπολη, ή Νέα Ρώμη. Είναι αυτό, που οι Φράγκοι ονόμασαν «Βυζάντιο».
Η Ορθοδοξία σ’ όλα τα χρόνια της ιστορίας της την πρώτη χριστιανική χιλιετηρίδα δοκιμάστηκε πολλές φορές από την κακοδοξία. Η μεγαλύτερη όμως δοκιμασία της ήταν η καταστροφή που υπέστη από τον 9ο αιώνα και μετά, στο δυτικό τμήμα της αυτοκρατορίας μας απ’ την υποδούλωσή της στη κακοδοξία των μεγαλύτερων εχθρών της, των Φράγκων. ΄Ετσι, ο μισός κόσμος των τότε Ορθοδόξων φράγκεψε!
Ο άλλος μισός κόσμος των τότε Ορθοδόξων υποδουλώθηκε στους Τούρκους. Οι Τούρκοι, παρά τα τόσα δεινά που επισώρευσαν στο Γένος μας, πρόσφεραν χωρίς να το θέλουν, κατά Πρόνοια του Θεού, και μιά θετική υπηρεσία. Εμπόδισαν το βέβαιο φράγκεμά μας, που επεδίωκαν οι Φράγκοι.  Αυτό επεδίωξαν άλλωστε με τις διαβόητες σταυροφορίες τους, που έγιναν με τις ευλογίες των Παπών τους.
Με την απελευθέρωση της Ελλάδας με την επανάσταση του 1821 η Δύση επανήλθε στα παληά σχέδιά της, να αλώσει την Ορθοδοξία.

Συνεχίζεται.

Ή πιστεύομεν ή δεν πιστεύομεν.

Εις τα ζητήματα της πίστεως δεν χωρούν ανθρώπινοι συναισθηματισμοί. Αείποτε η Εκκλησία του Χριστού «δια τους λόγους των χειλέων Του εφύλαξεν οδούς σκληράς». Μέσος όρος δεν υπάρχει. Ή πιστεύομεν ή δεν πιστεύομεν. Ή ο από δέκα αιώνων Καθολικισμός περιέπεσεν εις αιρέσεις, οπότε πρέπει να τας αποβάλη και κατόπιν να έλθη προς ένωσιν Δογματικήν και Εκκλησιαστικήν ή δεν έχει αιρέσεις οπότε η Εκκλησία μας πλανάται επί δέκα αιώνας. Και όχι μόνον δέκα αιώνας, αλλά πλανάται μεθ' όλων των Οικουμενικών Συνόδων και των αγίων Πατέρων, και τα πάντα γίνονται άνω κάτω. Και κατά συνέπειαν πρέπει να διορθώσωμεν Ιερούς Κανόνας, να συμπληρώσωμεν το Σύμβολον της Πίστεως, να διασκευάσωμεν τα λειτουργικά μας βιβλία, να χρίσωμεν με ασβέστη τους τοιχογραφημένους αγίους Πατέρας μας και να καύσωμεν τας φορητάς εικόνας των, αφού επλανήθησαν και πλανούν και ημάς τόσους αιώνας.                                                                                                      

Πρέπει να παύσωμεν του λοιπού να λέγωμεν εις τας προσευχάς  μας «δι' ευχών των αγίων Πατέρων ημών». Πρέπει να κλαύσωμεν δια τα πλήθη των Ομολογητών, που εμαρτύρησαν ματαίως και προ του σχίσματος και μετά το σχίσμα. Και πρέπει να σβήσωμεν πλέον και την ιεράν κανδήλαν, που καίει ακοίμητα εις την είσοδον του Ναού του Πρωτάτου, επάνω εις τα άγια λείψανα των Αγιορειτών Πατέρων, που εμαρτύρησαν από τους Ενωτικούς του 13^ου αιώνος, διότι δεν εδέχθησαν το μνημόσυνον του Πάπα. Εάν δεν είναι αιρετική η παπική Εκκλησία, τότε τα θαύματα των αγίων Ομολογητών της Ορθοδοξίας είναι δαιμονικαί απάται. Εάν δεν είναι οι Λατίνοι αιρετικοί, πρέπει να καύσωμεν όλους τους αντιλατινικούς λόγους του Μ. Φωτίου, του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Καβάσιλα, Ιωσήφ Βρυεννίου, Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, Γενναδίου του Σχολαρίου και τόσων ιερωτάτων θεολόγων μέχρι του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, ως και τας Συνοδικάς αποφάσεις. Τότε τι χρειάζονται το «Πηδάλιον», το «Ωρολόγιον», το «Τριώδιον»; Να τα ρίψωμεν εις το πυρ και να ομολογήσωμεν ότι επλανήθημεν! 

ΥΠΟΤΑΞΟΥ ΣΤΟΝ ΘΕΟΝ.

Διαβάζω στον ΙΣΤ λόγο του Αγίου Ισαάκ του Σύρου μια φοβερή και αποκαλυπτική διδασκαλία και την μεταφέρω κατά λέξη: Όποιος υποτάξη τον εαυτόν του στον Θεό βρίσκεται πολύ κοντά στο να υποτάξη τα πάντα στον εαυτόν του. Σε όποιον εγνώρισε τον εαυτόν του δίνεται η γνώση των πάντων. Διότι η γνώση του εαυτού σου είναι πλήρωμα της γνώσεως των όλων. Με την υποταγή της ψυχής σου θα υποταγούν σε σένα τα πάντα. Όσον καιρό βασιλεύει η ταπείνωση στη διαγωγή σου, θα σου είναι υποταγμένη η ψυχή σου και μαζί με αυτήν θα σου είναι υποταγμένα τα πάντα. Διότι τότε γεννιέται στην καρδιά σου η εκ Θεού ειρήνη. Και όσον καιρό βρίσκεται έξω από αυτήν την ταπείνωση, θα καταδιωχθής όχι μόνον από τα πάθη, αλλά και από τα συναπαντήματα.

Ασάλευτοι εις όσα παρελάβομεν.

Ὑπὸ τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Φιλοθέου Ζερβάκου

 Πάντα ὅσα μᾶς παρέδωσαν οἱ πάνσοφοι Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ Θεόσοφοι Πατέρες τῆς ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πολλοὶ τῶν σημερινῶν διαδόχων των βούλονται νὰ τὰ καταργήσουν καὶ νὰ ἐκθεμελιώσουν τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ δὲν θὰ δυνηθοῦν, διότι ὁ Κύριος θὰ τοὺς συντρίψῃ ὡς σκεύη κεραμέως… Ἂς βιάσωμεν ἑαυτοὺς εἰς τὸ νὰ μένωμεν πιστοὶ καὶ ἀσάλευτοι εἰς ὅσα παρελάβομεν παρὰ τῶν θείων Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας μας…

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τοὺς καινοτομοῦντας καὶ μεταρρυθμιστὰς τῶν Ἀποστολικῶν καὶ Πατερικῶν παραδόσεων ὑποβάλλει εἰς ἀναθέματα καὶ ἀφορισμούς…

Ἡ Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν ἔχει συνήθειαν νὰ ποιῇκαινοτομίας, ἀλλὰ ἕπεται εἰς τὰ διδάγματα τῶν Ἀποστόλων, τῶν Διδασκάλων, τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν ἁγίων Συνόδων, τῶν ὁποίων διδαγμάτων ὀφείλουν νὰ ἀκολουθοῦν καὶ οἱ τῶν Λατίνων καὶ Διαμαρτυρομένων σοφοί…, διὰ νὰ λυτρωθοῦν ἐκ τῶν ἐπιτιμίων, τοῦ ἀναθέματος καὶ τοῦ ἀφορισμοῦ τῶν ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων

καὶ Ἁγίων Πατέρων…

Δυστυχῶς, οἱ μὲν Δυτικοὶ ηὔξησαν τὴν παράδοσιν, κατὰ τὸ δοκοῦν καὶ τὸ ἀτομικὸν συμφέρον τῶν Παπῶν, διὰ νέων δογμάτων, νέων κανόνων καὶ διατάξεων. Αἱ καταχρήσεις τῶν ὀργάνων τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, ἐχόντων βλέψεις κοσμικὰς καὶ ὑλικὰς μᾶλλον ἢ πνευματικάς, προεκάλεσαν παρὰ τοῖς Διαμαρτυρομένοις τὴν εἰς τὸ ἕτερον ἄκρον, ὅπερ ἐξ ἴσου ἐπιβλαβὲς καὶ ἐπικίνδυνον, ἀφικνουμένην σκέψιν καὶ ἀπόφασιν, νὰ ἀπορρίψωσιν πᾶσαν τὴν ἀρχαίαν παράδοσιν, ἥν ἀνόθευτον καὶ ἱερὰν διετήρησεν ἡ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία μηδὲν προσθεῖσα, μηδ᾽ ἀφελοῦσα τί τῶν ὑπὸ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων θεσπισθέντων…

Καθὼς μία οἰκοδομὴ δὲν εἶναι ἐκτισμένη μόνον μὲ μεγάλους λίθους, ἀλλὰ καὶ μὲ μικρὰ λιθάρια καὶ μὲ ἄμμον καὶ ἄσβεστον, οὕτω καὶ ἐπὶ τῆς οἰκοδομῆς τῆς Ἐκκλησίας. Μεγάλοι λίθοι εἶναι τὸ Εὐαγγέλιον καὶ ἐν γένει ἡ Ἁγία Γραφή, αἱ ἐντολαί, τὰ μυστήρια, οἱ ἱεροὶ κανόνες, μικρότεροι λίθοι εἶναι αἱ Ἱεραὶ Παραδόσεις, αἱ ἱεραὶ τελεταί, αἱ διατάξεις τῆς Ἐκκλησίας, αἱ προσευχαί, αἱ ἀκολουθίαι, αἱ νηστεῖαι κ.λπ.

" O.T."

είναι πιο ευάρεστον στόν Κύριον

Τότε ένας ησυχαστής, μου υπενθύμισε την περίπτωση του ασκητού πού, μετά την άλωση τής Κωνσταντινουπόλεως, είδε επάνω στήν αγία Πρόθεση ερειπωμένου Ναού, μία γουρούνα με τα νεογνά της και άρχισε να κλαίει και νά οδύρεται. Τότε ενεφανίσθη Άγγελος Κυρίου και του λέγει· Αββά, τί κλαίεις; Γνωρίζεις ότι, αυτό πού είδες, είναι πιο ευάρεστον στόν Κύριον από την αναξιότητα τών ιερέων, πού λειτουργούσαν; Και ο Αγγελος εγένετο άφαντος.

Iωσήφ Βρυένιος :

(μεταφρασμένο απόσπασμα τών προειδοποιήσεων πρός τούς Βυζαντινούς, τού μοναχού Ιωσήφ Βρυένιου, μεγάλου λόγιου τής εποχής αλλά καί διδάσκαλου τότε τού Αγίου Μάρκου τού Ευγενικού αλλά καί τού μετέπειτα Γενναδίου, Α΄ Πατριάρχου μετά τήν Άλωση).


"...οί ιερείς μας χειροτονούνται γιά τά χρήματα. Οί πιό πολλοί έχουν συζυγικές σχέσεις πρίν από τόν γάμο ( καί μή φοβούμενοι τόν Θεό ζητούν χειροτονία). Ή άφεση τών αμαρτιών καί ή Αγία Κοινωνία πολλές φορές γίνεται μέ προσφορά δώρων πρός τούς λεγόμενους πνευματικούς.
Κάποιοι μοναχοί, πού υποσχέθηκαν παρθενία, συγκατοικούν χωρίς ντροπή μέ μοναχές. Κι΄ ακόμη, πολλοί από εμάς χρησιμοποιούν στίς βρισιές τους τήν Ορθόδοξη πίστη...
Βλασφημούν τόν Χριστό, τόν Σταυρό, τήν Παναγία, τόν Νόμο, τούς Αγίους, μέ τέτοιο τρόπο πού ούτε οί άπιστοι δέν βλασφημούν...
Πιστεύουνε απατηλά στό ριζικό, στήν μοίρα, στίς εποχές, στ΄ αστέρια, ότι τάχα διευθύνουν τήν ζωή μας...
Ζητάμε βοήθεια από μάγους, μάντεις, γύφτισσες, χαρτορίκτες, καί μέντιουμ νά κάνουνε καλά τήν αρρώστια μας...
Νομίζουμε ότι μέ τά μάγια άλλοτε δένουμε καί άλλοτε λύνουμε ανθρώπους καί ζώα, πιστεύοντας ανόητα σέ καλή καί σέ κακή μαγεία...
Καταδιώκεται συνεχώς ή αρετή καί επιδιώκεται ή αμαρτία.
Οί άρχοντες είναι άδικοι, οί υπεύθυνοι άρπαγες, οί Δικαστικοί δωροδοκούνται, οί μάρτυρες λένε ψέματα. Οί προτροπές καί οί συμβουλές θεωρούνται φλυαρία, ανοησία, καί αφορμή επιδείξεως, καί όλες οί διδασκαλίες γιά αλλαγή στήν ζωή μας φαίνεται ότι πάνε χαμένες...
Περισσότερο τιμούνται καί δοξάζονται οί άτιμοι, παρά όσοι προσπαθούν νά ζήσουν μέ αρετή...
Αλήθεια, τί άλλο έπρεπε νά κάνω καί δέν τό έκανα; μάς λέγει ό Χριστός.
Πολλοί από εμάς ζούνε μέ λαιμαργία, μεθύσια, τραγούδια, πορνείες, μοιχείες, καί σαρκικές ακαθαρσίες. Κι΄ακόμα μέ ζήλιες, φθόνους, κλοπές, καί φόνους...
Γίναμε υπερήφανοι, αλαζόνες, φιλάργυροι, εγωϊστές, αχάριστοι, ανυπάκουοι, άρπαγες, προδότες, ανόσιοι, άδικοι, αμετανόητοι, καί αδιάλλακτοι...
Νά ειπώ καί τό μεγαλύτερο;
Πολλοί κληρικοί ακόλαστοι πλησιάζουν τήν Αγία Τράπεζα καί ιερουργούν...
Κύριε, λυπήσου μας!
Αυτό είναι καί τό χειρότερο απ΄ όλα τ΄ άλλα, πού θά φέρει πάνω μας τά μεγαλύτερα βάσανα κάνοντάς μας πιά, θεομίσητους...
Αφήνω τά άλλα πού γίνονται από τούς πολλούς δημόσια καί ιδιωτικά, φανερά καί κρυφά, γιατί είναι άξια σιωπής καί αποδοκιμασίας...
Αυτά λοιπόν καί τά όμοιά τους φέρνουν πάνω μας τίς τιμωρίες τού Θεού. Ξέρει ό Κύριος τόν καθένα μας καί παιδεύει μέ διάφορους τρόπους τούς δικούς του...

Οι Οικουμενιστές καθησυχάζουν συνειδήσεις

Οι εκ των ημετέρων πρωτεργάτες της πρωτοφανούς αυτής αποστασίας, όπως εν τοις πράγμασι αποδείχθηκε, καθησύχαζαν και καθησυχάζουν τις δικές τους συνειδήσεις αλλά και την δικαιολογημένη αγωνία του εκκλησιαστικού πληρώματος, ισχυριζόμενοι ότι η συμμετοχή των Ορθοδόξων στην Οικουμενική Κίνηση αποβλέπει στην μαρτυρία της Ορθοδόξου Πίστεως, στο να βοηθήσουμε τις άλλες εκκλησίες «να ίδουν την αλήθειαν, να διαφωτίσωμεν την σκέψιν των με αδελφικόν τρόπον, πληροφορούντες αυτάς περί της διδασκαλίας της μιας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας, ήτις είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία, αναλλοίωτος από της αποστολικής εποχής», όπως γράφεται στην Δήλωση της Ορθοδόξου αντιπροσωπείας ενώπιον του Συνεδρίου της Λούνδης (1952). Απέκλειαν και αποκλείουν φραστικά την «κοινωνίαν εν τοις μυστηρίοις», πριν αποκατασταθεί η ενότητα στην πίστη. Συνιστούν ακόμη και την αποφυγή των συμπροσευχών.

Έτσι, στην Δήλωση πάλι της Ορθοδόξου αντιπροσωπείας στο Β΄ Συνέδριο του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών στο Evanston (1954) γράφεται· «όταν εξετάζωμεν το πρόβλημα της ενότητος της Εκκλησίας, δεν δυνάμεθα να αντιμετωπίσωμεν αυτό κατ΄ άλλον τρόπον, παρά ως πλήρη αποκατάστασιν ολοκλήρου της πίστεως και της επισκοπικής διαρθρώσεως της Εκκλησίας, άτινα είναι βασικά δια την μυστηριακήν ζωήν αυτής». Και παρακάτω: «Πιστεύομεν ότι η επιστροφή απασών των Ομολογιών εις την πίστιν της αρχαίας ηνωμένης και αδιαιρέτου Εκκλησίας των επτά Οικουμενικών Συνόδων, ήτοι εις την καθαράν και ακαινοτόμητον και κοινήν κληρονομίαν των προγόνων πάντων των διηρημένων (σήμερον) Χριστιανών, θα επιφέρη μόνη αύτη, την ποθητήν επανένωσιν όλων των διηρημένων Χριστιανών. Διότι μόνον η ενότης και η κοινωνία πάντων των Χριστιανών εν τη μια κοινή πίστει θα έχη ως αναγκαίον αποτέλεσμα και την κοινωνίαν αυτών εν τοις μυστηρίοις και την εν αγάπη αδιάσπαστον ενότητα αυτών ως μελών του ενός και του αυτού σώματος της μιας Εκκλησίας του Χριστού». Και, για να μην υπάρχει καμμία αμφιβολία και εκκλησιολογική εκκρεμότης και ασάφεια για το πού υπάρχει η Εκκλησία, επιλέγουν: «Εν συμπεράσματι οφείλομεν να διαδηλώσωμεν την βαθείαν πεποίθησιν ημών, ότι μόνον η αγία Ορθόδοξος Εκκλησία διεφύλαξε την "άπαξ παραδοθείσαν τοις αγίοις πίστιν" εν πάση τη πληρότητι και καθαρότητι αυτής».

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ :

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 13ῃ Μαρτίου 2013

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ἀπέστειλλε πρός τόν Σεβ. Μητροπολίτην Κεφαλληνίας κ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ τήν κάτωθι ἐπιστολήν.

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 15ῃ Μαρτίου 2013

Πρός τόν

Σεβασμιώτατον

Μητροπολίτην Κεφαλληνίας

Κύριον κ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ

Εἰς ΑΡΓΟΣΤΟΛΙΟΝ

Σεβασμιώτατε καί πολυτίμητε Δέσποτα,

Πάνυ εὐλαβῶς προάγομαι ὅπως ἐκφράσω Ὑμῖν ἀπείρους συγχαρητηρίους προσρήσεις διά τήν εὐπρεπεστάτην, εὔψυχον καί ἐξαίρετον Ὑμετέραν διαμαρτυρίαν διά τήν αἰσχίστην συμπερίληψιν εἰς τάς «καρναβαλικάς» ἐκδηλώσεις ἐν Ληξουρίῳ τῆς Ὑμετέρας Θεοσώστου Ἱ. Μητροπόλεως, ἅρματος εἰκονίζοντος τόν ἐνσαρκωθέντα Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ καί Κύριον τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἀσεβέστατος καί κακοηθεστάτος αὐτός εὐτελισμός τοῦ Παναγίου καί Παναχράντου προσώπου τοῦ αἰωνίου Θεοῦ πού ἠθικῶς καί νομικῶς κολάζεται ὡς κακόβουλος βλασφημία τῶν Θείων, ἐπιχειρούμενος εἰς μίαν νῆσον τήν ὁποίαν ἐξαγίασαν καί ἐξαγιάζουν οἱ νοεφανεῖς ἀστέρες τῆς Τρισηλίου Θεότητος ὅσιοι καί θεοφόροι Γεράσιμος ὁ νέος ἀσκητής μέ τό ἀδιαλώβητον, ἀδιάφθορον καί εὐωδιάζον χαριτόβρυτον σκήνωμά του καί Παναγῆς Μπασιᾶς ὁ ἡγιασμένος Ἱερεύς ἀποδεικνύει ἐναργῶς τήν τρομακτικήν ἔκπτωσι καί ἀπομείωσι τῆς συνειδήσεως τῶν ἀνθρώπων.

Ἐν ταὐτῷ, προκλητικός ὑπῆρξε καί ἀπαράδεκτος ὁ σχολιασμός τῆς ἑβδομαδιαίας ἐφημερίδος «Τό ποντίκι» τῆς 14/3/2013, πού ἐπαίρεται διά τήν «προοδευτικότητά» της καί διά τήν «κριτικήν γενναιότητά» της ὅταν ἀναφέρεται εἰς τήν ἡμετέραν ἁγιωτάτην Ἐκκλησίαν, ἀλλά διερωτώμαι τί θά ἔπραττε ἐάν ἀντί τοῦ ἀσεβεστάτου ὁμοιώματος τοῦ Παναγίου Θεοῦ εὐτελίζετο τό ὁμοίωμα τοῦ ψευδοπροφήτου Μωάμεθ; Θά εἶχε τότε τήν ἰδίαν «κριτική γενναιότητα» διά νά γράφη ἀσεβῶς «Ἔ ρέ Λασκαρᾶτος πού τοῦ χρειάζεται»; Πολύ ἀμφιβάλλω!

Ταπεινῶς καί αὖθις συγχαίρων Ὑμᾶς καί εὐχόμενος ὅπως ὁ Δομήτωρ τῆς Ἐκκλησίας Κύριος ἐπιδαψιλεύη Ὑμῖν εὐδαίμονα ἔτη πλήρη χαρίτων καί εὐλογιῶν καί εὔδρομον τό στάδιον τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς διατελῶ,

Ἐλάχιστος ἐν Χριστῷ ἀδελφός

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΜΟΡΦΩΣΕΩΣ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση 

ΤΟΝΙΖΕΤΑΙ καί ὑπερτονίζεται στήν ἐποχή μας ἡ ἀξία τῆς ἐνημέρωσης, γιά τά διάφορα προβλήματα, πού ἀντιμετωπίζουν οἱ ἄνθρωποι. Οἱ ὑπέρμαχοί της νομίζουν ὅτι μέ τόν τρόπο αὐτό θά βρεθοῦν καλύτερες λύσεις καί, ἄν εἶναι προεκλογική περίοδος, θά μπορέσει ὁ λαός νά ἐκλέξει τούς ἱκανότερους πολιτικούς. Το ἐρώτημα ὅμως εἶναι ἄν ἡ ἐνημέρωση εἶναι ἀντικειμενική καί ὄχι παραπληροφόρηση.

Στίς ἡμέρες μας δέν μπορεῖ κανείς νά ἔχει ἐμπιστοσύνη στά ὅσα προβάλλονται καί λέγονται. Τά πρόσωπα πού ἐργάζονται στόν τύπο καί τά ἄλλα μέσα ἐνημέρωσης δέν διακρίνονται γιά τήν εὐαισθησία ἀπέναντι στήν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων. 

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more