ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ 9ΠΜ 3-4-2010 ΑΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΘΗΝΑ

Ίνα ώσιν εν

Κυπριανός Χριστοδουλίδης :

"9 ἐγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι, (...) 11 καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ αὐτοὶ ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καὶ ἐγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι. Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου οὓς δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς"

KX
Ου περί του κόσμου ερωτώ αλλά περί ων δέδωκάς μοι. Οι οικουμενιστές είναι οι εκ του κόσμου, νομίζουν δε ότι ισχύει και γι΄ αυτούς το "ίνα ώσιν εν". Πλανώνται και πλανούν τους αδαείς. 

Τήρησον αυτούς, λέγει, αλλά ποιούς όμως; Ποιοι είναι αυτοί; 

"οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι". Περί ων δέδωκάς μοι, αυτούς που εσύ μου έδωσες, παρακαλεί ο Κύριος τον Πατέρα, τήρησέ τους στην ενότητα "ίνα ώσιν εν". Άλλοι δεν έχουν θέση, δεν μπορούν οι διαστροφείς της αλήθειας να μιλούν ή να διδάσκουν περί της των πάντων ενώσεως.

Οι αιρετικοί, όπως όλα τα παραχαράσσουν, δεν θα μπορούσαν αυτό να το αφήσουν. Με την αγαπολογία και τη σχεσιολογία και την ψυχοθεολογία πάνε να μας ενώσουν.

Φεύγε και σώζου.

ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΚΑΙ ΛΑΜΠΡΟΦΟΡΟΝ ΗΜΕΡΑΝ ΤΗΣ ΕΝΔΟΞΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΩΔΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΗΜΩΝ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ.

Του εν Αγίοις Πατρός ημών ΙΩΑΝΝΟΥ Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Χρυσοστόμου.

Ευλόγησον Δέσποτα.

Ει τις ευσεβής και φιλόθεος, απολαυέτω της καλής ταύτης και λαμπράς πανηγύρεως. Ει τις δούλος ευγνώμων, εισελθέτω χαίρων εις την χαράν του Κυρίου αυτού. Ει τις έκαμε νηστεύων, απολαυέτω νυν το δηνάριον. Ει τις από της πρώτης ώρας ειργάσατο, δεχέσθω σήμερον το δίκαιον όφλημα. Ει τις μετά την τρίτην ήλθεν, ευχαρίστως εορτασάτω. Ει τις μετά την έκτην έφθασε, μηδέν αμφιβαλλέτω· και γαρ ουδέν ζημιούται. Ει τις υστέρησεν εις την ενάτην, προσελθέτω, μηδέν ενδοιάζων. Ει τις εις μόνην έφθασε την ενδεκάτην, μη φοβηθή την βραδύτητα· φιλότιμος γαρ ων ο Δεσπότης, δέχεται τον έσχατον, καθάπερ και τον πρώτον. Αναπαύει τον της ενδεκάτης, ως τον εργασάμενον από της πρώτης. Και τον ύστερον ελεεί, και τον πρώτον θεραπεύει. Κακείνω δίδωσι, και τούτω χαρίζεται. Και τα έργα δέχεται, και την γνώμην ασπάζεται. Και την πράξιν τιμά, και την πρόθεσιν επαινεί. Ουκούν εισέλθετε πάντες εις την χαράν του Κυρίου ημών· και πρώτοι και δεύτεροι, τον μισθόν απολαύετε. Πλούσιοι και πένητες, μετ΄ αλλήλων χορεύσατε. Εγκρατείς και ράθυμοι, την ημέραν τιμήσατε. Νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, ευφράνθητε σήμερον. Η τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες. Ο μόσχος πολύς, μηδείς εξέλθη πεινών. Πάντες απολαύετε του συμποσίου της Πίστεως. Πάντες απολαύσατε του πλούτου της χρηστότητος. Μηδείς θρηνείτω πενίαν· εφάνη γαρ η κοινή Βασιλεία. Μηδείς οδυρέσθω πταίσματα· συγγνώμη γαρ εκ του Τάφου ανέτειλε. Μηδείς φοβείσθω θάνατον, ηλευθέρωσε γαρ ημάς του Σωτήρος ο θάνατος. Έσβεσεν αυτόν, υπ΄ αυτού κατεχόμενος. Εσκύλευσε τον Άδην, ο κατελθών εις τον Άδην. Επίκρανεν αυτόν, γευσάμενον της Σαρκός Αυτού· και τούτο προλαβών Ησαϊας εβόησεν. Ο Άδης, φησίν, επικράνθη, συναντήσας σοι κάτω. Επικράνθη, και γαρ κατηργήθη. Επικράνθη, και γαρ ενεπαίχθη. Επικράνθη, και γαρ ενεκρώθη. Επικράνθη, και γαρ καθηρέθη. Επικράνθη, και γαρ εδεσμεύθη. Έλαβε σώμα και Θεώ περιέτυχεν· έλαβε γην και συνήντησεν ουρανώ. Έλαβεν, όπερ έβλεπε, και πέπτωκεν, όθεν ουκ έβλεπε. Που σου, θάνατε, το κέντρον; Που σου, Άδη, το νίκος; Ανέστη Χριστός, και συ καταβέβλησαι. Ανέστη Χριστός, και πεπτώκασι δαίμονες. Ανέστη Χριστός, και χαίρουσιν Άγγελοι. Ανέστη Χριστός, και ζωή πολιτεύεται. Ανέστη Χριστός, και νεκρός ουδείς επί μνήματος. Χριστός γαρ εγερθείς εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο. Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Περὶ τῆς Ἑνότητος τῶν «Ἐκκλησιῶν»

Κύριε Διευθυντά,

Εἶναι γνωστὸν ὅτι ὁ Χριστὸς προσευχόμενος στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆς παρακάλεσε τὸν Πατέρα Θεὸ (Ἰωάν. ιζ´ 21): «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν»• καὶ αὐτὸ οἱ Οἰκουμενισταὶ τὸ κάνανε λάβαρο καὶ σημαία γιὰ τὴν ἐπιφανειακή,   περιφερειακή καὶ ἄνευ οὐσίας ἕνωση τῶν αἱρετικῶν, παπικῶν, μονοφυσιτῶν   καὶ προτεσταντῶν μετὰ τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς  Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῶν Ὀρθοδόξων χωρὶς νὰ μπαίνουν στὸ βαθύτερο νόημα καὶ στὴν οὐσία τῆς προσευχῆς αὐτῆς, γιὰ νὰ πετύχουν τὸν σκοπό τους. Περικόβουν τὶς φράσεις, γιὰ νὰ μὴ ἀποδίδουν τὸ ὁλοκληρωμένο νόημα καὶ νὰ δίδουν τὴν κατεύθυνση, ποὺ αὐτοὶ θέλουν.        

Γιατὶ ὁ Χριστὸς συνεχίζει μετὰ τὸ «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν, καθὼς σύ, Πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας».

Πῶς οἱ μαθηταὶ καὶ ὅλοι οἱ ὀπαδοί του θὰ εἶναι «ἕν»; Σὲ τί ἦταν ὁ Πατέρας ἕνα μὲ τὸν Χριστὸν καὶ Υἱόν του; Ὁπωσδήποτε ἦταν ὁμοούσιος τῷ Πατρί, ὡς πρὸς τὴν οὐσίαν, ἀφοῦ ὁ Χριστὸς (Ἰωάν. ι´ 30) εἶχε πεῖ: «Ἐγὼ καὶ ὁ Πατὴρ ἕν ἐσμέν». Θεὸς ὁ Πατήρ, Θεὸς καὶ ὁ Υἱός, Θεὸς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι, μαθηταὶ καὶ ὀπαδοί του δὲν εἶναι θεοί, γιὰ νὰ εἶναι ἕν κατὰ τὴν οὐσία. Ἄρα κάτι ἄλλο θὰ πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δίνει τὴν ἀπάντησι γράφοντας:

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς σὲ λόγο του, ποὺ ἐκφωνήθηκε τὸ Μέγα Σάββατο γράφει:

 «Ἔπρεπε νὰ κηρυχθεῖ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ σὲ αὐτούς, ποὺ βρίσκονται στὸν ἅδη καὶ νὰ τοὺς φανερωθεῖ τὸ μεγάλο αὐτὸ σχέδιο τῆς   σωτηρίας, καὶ νὰ τοὺς δοθεῖ τελειωτικὴ ἐλευθερία ἀπὸ τοὺς δαίμονες, ποὺ   τοὺς αἰχμαλώτιζαν, καθὼς καὶ ὁ ἁγιασμὸς καὶ οἱ ὑποσχέσεις γιὰ τὰ    μελλοντικὰ ἀγαθά. Λοιπόν, ἔπρεπε ὁ Χριστὸς νὰ κατεβεῖ μέχρι καὶ στὸν ἅδη.   Ἀλλὰ καὶ ὅλα αὐτὰ νὰ γίνουν μὲ ἀρετή, χωρὶς τὴν ὁποία δὲν πραγματοποιεῖται τίποτε ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ…

Καὶ εὐδόκησε νὰ κατεβεῖ ἐκεῖ (ὁ Κύριος), ὅπου ριχθήκαμε ἐμεῖς, ὥστε νὰ μᾶς ξαναφέρει πίσω. Ἦταν ὁ μόνος, ποὺ φάνηκε ἐλεύθερος ἀνάμεσα στοὺς νεκρούς, γιατί κατέβηκε ἐκεῖ μὲ ζωντανὸ πνεῦμα, καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ ἄστραφτε μὲ θεῖο φῶς καὶ κατεῖχε δύναμη, ποὺ δίνει ζωή, γιὰ νὰ φωτίσει αὐτούς, ποὺ    κάθονται στὸ σκοτάδι καὶ νὰ ζωοποιήσει στὸ πνεῦμα αὐτούς, ποὺ ἐκεῖ θὰ πίστευαν σὲ Αὐτόν».

Ο Χριστός αναστημένος εμφανίζεται "εν ετέρα μορφή".

http://anastasiosk.blogspot.ca/

Η Μαρία η Μαγδαληνή, στον κήπο του μνημείου, Τον περνάει για κηπουρό. 
Οι δυό οδοιπόροι, στο δρόμο για την Εμμαούς, Τον νομίζουν τυχαίο διαβάτη. 
Οι μαθητές, που ψαρεύουν στην Τιβεριάδα, τον ακούνε να τους ζητάει κάτι "βρώσιμον" και δεν υποψιάζονται πάλι πως είναι Αυτός που τους περιμένει στην όχθη. 
Όλοι Τον ανακαλύπτουν ξαφνικά και αυτονόητα, αλλά αφού αρχικά πλανηθούν. 
Είναι ο γνώριμος "υιός του ανθρώπου", αλλά "εν ετέρα μορφή". 
Αυτή η ετερότητα μένει απροσδιόριστη στις ευαγγελικές διηγήσεις. 
Ωστόσο, αν και άρρητη, μοιάζει γνωστή και αυτονόητη για την εμπειρία της Εκκλησίας. 
Είναι η μορφή του "εκ νεκρών ζώντος", η ανθρωπότητα στον καινούργιο τρόπο υπάρξεως, που έχει περάσει μέσα από τον θάνατο, που έχει πατήσει "θανάτω" τον θάνατο. 
Για να βεβαιώσει την Ανάστασή Του ο Χριστός δείχνει στους έντρομους μαθητές τα σημάδια του θανάτου στο σώμα Του. 
Αυτό το σώμα έχει προσλάβει το θάνατο και τον έχει μεταποιήσει σε ζωή η Ανάσταση του Χριστού δεν είναι, απλά και μόνο, η επιβίωση ενός προσώπου μετά τον θάνατο, μια κάποια θαυματουργική νεκρανάσταση που προεκτείνεται στο φυσικό βίο. 
Είναι η "κατάποσις του θνητού υπό της ζωής", είναι ο θάνατος μεταποιημένος σε ζωή, είναι ένας άλλος τρόπος υπάρξεως του ανθρώπου. 
Στα όριά του ο άνθρωπος δεν αλλάζει φύση ή πρόσωπο, ωστόσο, η καινούργια του ύπαρξη δεν μπορεί να είναι παρά "εν ετέρα μορφή". 
Το αναστημένο σώμα του Χριστού είναι η καινούργια ανθρωπότητα, ο νέος Αδάμ-είναι η Εκκλησία, που αποδέχεται το θάνατο με την κατάδυση στο νερό του βαφτίσματος κι αργότερα με τη μετάνοια και την άσκηση και συνανίσταται με το Χριστό πατώντας το θάνατο. 
Είναι ο κάθε άνθρωπος που δέχτηκε να πεθάνει ως φυσική ατομικότητα και εγωκεντρική μονάδα, και αναστήθηκε ως πρόσωπο, σε κοινωνία και αγαπητική σχέση μέσα στην Εκκλησία. 
Μόνο που η καινούργια αυτή ανθρωπότητα, οι πρώτοι καρποί της καθολικής μας ανάστασης, οι άγιοι της Εκκλησίας, κυκλοφορούν ανάμεσά μας "εν ετέρα μορφή". 
Εμφανίζονται στα μάτια μας ή επιμένουμε να τους ερμηνεύουμε ως ηθικά, απλώς, πρότυπα, ακραίες περιπτώσεις άσκησης και αυταπάρνησης, ακατανόητες για την κοινωνική μας θρησκευτικότητα, που περιμένει πάντοτε την Ανάσταση σαν κοσμική σωτηρία: "ημείς ηλπίζομεν ότι αυτός εστίν ο μέλλων λυτρούσθαι τον Ισραήλ". 
Η πραγματικότητα της Ανάστασης μας διαφεύγει, γιατί δεν ξέρουμε να ψηλαφίσουμε τα σημάδια του θανάτου, δεν ξέρουμε να αναγνωρίσουμε την αλήθεια της ζωής, το μοναδικό τρόπο υπάρξεως, στην αποδοχή του θανάτου. 
Γι' αυτό και οι "εκ νεκρών ζώντες" περνάνε από το βίο μας απαρατήρητοι "εν ετέρα μορφή". 
Ο αναστημένος Χριστός εισέρχεται στο υπερώο της Ιερουσαλήμ "των θυρών κεκλεισμένων"- όταν όλες οι θύρες της προσδοκίας του Μεσσία έχουν πια σφαλιστεί. 
Όταν απελπιστούμε πραγματικά για όλες τις μεσσιανικές μας επιδιώξεις, όταν πεισθούμε για την ουτοπία όλων των κοινωνικών, ηθικολογικών, ανακαινιστικών μας οραμάτων, όταν τα προγράμματα ευζωίας αποδειχθούν στα μάτια μας σκιές και είδωλα ζωής, όταν, δηλαδή, ψηλαφίσουμε το θάνατο του ανθρώπου, τότε είναι η ώρα της Ανάστασης. 
Η Ανάσταση έρχεται μυστικά, "εκκύπτουσα ωσεί όρθρος". 
Θα έχουμε ίσως δαπανήσει μια ολόκληρη πορεία ζωής με ατέλειωτες ηθικολογικές συζητήσεις, με αναπάντητους φόβους και απελπισμούς και μεσσιανικές προσδοκίες, ως την εσπέρα που σε κάποια Εμμαούς, ο Αναστημένος Χριστός θα αποκαλυφθεί "εν τη κλάσει του άρτου". 
Στην απλή κίνηση της ευλογίας του άρτου και του οίνου, που συντελείται αδιάκοπα μέσα στην Εκκλησία, θα αναγνωρίσουμε τότε τη δυνατότητα της αναστημένης ζωής. 
Λίγο ψωμί και λίγο κρασί, που είναι η άρνηση και ο θάνατος της λογικής μας, των θεωριών μας περί "υπερτάτου όντος", των αποδείξεων περί υπάρξεως Θεού, των οργανωτικών μας συστημάτων για την ανάπλαση της κοινωνίας, αυτό το λίγο ψωμί και το λίγο κρασί είναι ο αναστημένος Χριστός. 
"Εν ετέρα μορφή". 
Η ετερότητα της μορφής του Αναστημένου Χριστού είναι το κλειδί της όντως ζωής η αποκρυπτογράφησή της είναι η είσοδος στη ζωή. 
Η είσοδος δεν είναι μόνο στενή, μοιάζει συχνά "κεκλεισμένη". 
Την κλείνουν τα πάθη μας, το απελπισμένο μας γάντζωμα στις επιφάσεις της ζωής, στην εγωκεντρική μας εξασφάλιση. 
Μόνο αν όλα αυτά νεκρωθούν, όχι θεωρητικά, αλλά πάνω στο ίδιο το κορμί μας, μόνο με έκτυπα τα σημάδια του θανάτου στο σώμα μας, μπορούμε να μπούμε, "των θυρών κεκλεισμένων", στη ζωή. Πριν από μας έχει εισέλθει ο Αναστημένος Χριστός. 
Αυτός κάνει δυνατή την είσοδό μας. 
Η ετερότητα της μορφής Του αποκαλύπτει το μυστικό της εισόδου: είναι ο "εκ νεκρών ζων". 
Τα σημάδια του θανάτου στο σώμα μας, η άσκηση, η αυταπάρνηση, η αγαπητική αυτοπροσφορά, είναι σημάδια της δικής του ζωής, που έχει πατήσει "θανάτω" τον θάνατο. 
Γι' αυτή την είσοδο στη ζωή, πρόσκληση ανοιχτή και αμετάθετη είναι ο πασχαλινός όρθρος της Ορθόδοξης Εκκλησίας: 
"Ουκούν εισέλθετε πάντες εις την χαράν του Κυρίου ημών". 
Αυτή η χαρά, συνειδητά ή ανεπίγνωστα, μας κατακλύζει καθώς προσερχόμαστε με μια μικρή φλόγα ελπίδας στη λαμπάδα μας και στην καρδιά μας- αυτή η χαρά είναι η ζωή, είναι η Ανάσταση. 

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς στὴν ὁμιλία του εἰς τὸ Ἅγιον Σάββατον σημειώνει:

 «Ὁ Νῶε, ὅταν κλεινόταν στὴν κιβωτὸ κι ἔσωζε μὲ τὸ ξύλο τὰ σπέρματα τοῦ δευτέρου   κόσμου, γινόμενος πάλι ἀρχὴ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, προτύπωνε τὸ Χριστό, ποὺ ἐνταφιαζόταν ἑκούσια, ποὺ καθάρισε τὴν ἁμαρτία μὲ τὸ ἀνάμικτο αἷμα μὲ νερό, ποὺ   ἀνάβλυσε ἀπὸ τὴν πλευρά του καὶ ποὺ ἔσωσε μὲ τὸ ξύλο τοῦ σταυροῦ ὅλο τὸ γένος μας  κι ἔγινε ἀρχηγὸς κι ὁδηγὸς κοινοῦ βίου καὶ νέας πολιτείας. Ὁ Ἀβραὰμ ὁ μέγας  Πατριάρχης ὁδηγώντας σὲ ὁλοκαύτωση τὸν Ἰσαάκ, ποὺ τοῦ εἶχε δοθεῖ ἀπὸ ὑπόσχεση  καὶ τὸν ἀφοροῦσαν οἱ ὑποσχέσεις, προανήγγειλε φανερὰ τὴν σφαγὴ τοῦ Κυρίου. Κι ὁ Ἰσαὰκ βέβαια χαρίζεται στὸν πατέρα του ζωντανὸς ἀπὸ τὸν Θεό, ἐνῶ ἕνα ἀρνί, ποὺ   εἶχαν μπλεχτεῖ τὰ κέρατά του σὲ ἕνα θάμνο Σαβέκ, ἀντικατέστησε τὸ σφάγιο. Καὶ γίνεται  τὸ διπλὸ μυστήριο, τοῦ κριαριοῦ καὶ τοῦ Ἰσαὰκ ἀληθινὸς τύπος τοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ μας».

Μας πηγαίνουν δια απάλειψιν του Σταυρού από την σημαίαν μας!

Είναι ὁλοφάνερο πὼς ἡ χριστιανομάχος Εὐρώπη ἐφαρμόζει τὴ μέθοδο τοῦ σαλαμιοῦ,  προκειμένου νὰ ἀποχριστιανοποιήσει τὴν ἀποστατημένη Δύση. Κόψε – κόψε, τελικὰ  δὲ θὰ μείνει τίποτε! Ἀλλὰ Δύση εἶναι (τὴν ἔκαναν νὰ εἶναι) καὶ ἡ Ἑλλάδα. Θὰ θυμοῦνται  οἱ ἀναγνῶστες μας τὴ φράση τοῦ ἀλήστου μνήμης «ἐθνάρχη» ὅτι «ἀνήκομεν εἰς τὴν  Δύσιν», ὁ ὁποῖος ἤξερε πολὺ καλὰ τί ἔλεγε! Αὐτὴ τὴ φορὰ ἡ Δύση θέλει νὰ  «ξεμπερδεύει» μὲ τὸ Σταυρὸ στὶς σημαῖες, ὅσων κρατῶν ἔχουν στὶς σημαῖες τους τὸ  ἱερὸ σύμβολο! Ἡ δικαιολογία γιὰ τὴν ἀπάλειψη τοῦ Σταυροῦ, γελοία ὅπως πάντα: Νὰ μὴ «καταδυναστεύονται τὰ δικαιώματα ὅσων πολιτῶν δὲν εἶναι χριστιανοί»! Οἱ ἐδῶ  στὴ Χώρα μας ἐθνομηδενιστὲς καὶ χριστιανομάχοι «τρίβουν τὰ χέρια» τους ἀπὸ κάτι τέτοιες ἀποφάσεις τῶν εὐρωπαίων μηδενιστῶν. Κάποιοι δήμαρχοι μάλιστα ἄρχισαν   νὰ ὑλοποιοῦν τὴν ἀπόφαση, πρὶν σταλεῖ ἐπίσημα ἀπὸ τὰ εὐρωπαϊκὰ κέντρα.               
Ἀνάρτησαν σημαῖες κατὰ τὴν 25η Μαρτίου, χωρὶς Σταυρό, μὲ μακριὲς μπλὲ λωρίδες!  Βλέπετε τὸ ἱερὸ σύμβολο τοῦ Σταυροῦ, τοὺς ἐνοχλεῖ, ὅσο ἐνοχλεῖ καὶ τὸ σατανᾶ, καὶ γιʼ  αὐτὸ δὲν θέλουν νὰ τὸ ἀντικρίζουν. Ἀφαίρεσαν κατʼ ἀρχὰς οἱ «ἀπριλιανοὶ» δικτάτορες  τοῦ δῆθεν «ἑλληνοχριστιανισμοῦ» τους τὸ Σταυρὸ ἀπὸ τὸ κοντό τῆς σημαίας καὶ  ἔβαλαν τὴ σφαῖρα, δηλαδὴ τὸν οἰκουμενισμό. Ἡ «ἐθνοσωτήρια» κυβέρνηση τοῦ  «ἐθνάρχη» περιόρισε τὸ Σταυρὸ σὲ μία γωνία τῆς σημαίας, νὰ δείχνει ὅσο τὸ δυνατὸ μικρότερος! Τώρα ἔρχεται τὸ «μπουγιουρντὶ» τῆς «φωτισμένης Ἑσπερίας» νὰ  ἀφαιρέσει ἐντελῶς τὸ Σταυρὸ ἀπὸ τὸ ἐθνικό μας σύμβολο! Τὸ μόνο πού τοὺς μένει  εἶναι τώρα νὰ «στολίσουν» τὴ σημαία μας μὲ ἀποκρυφιστικὰ σύμβολα τῆς «Νέας  Ἐποχῆς»! Ἔχουν νομίζετε ἀναστολὲς νὰ τὸ πραγματοποιήσουν;    Ἀσφαλῶς καὶ δὲν ἔχουν!

«Ο.Τ.»

Εκλογές Μητροπολιτών χωρίς το Άγιον Πνεύμα.

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Πολλοί  Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅταν συνέρχεται ἡ Ἱεραρχία γιά τήν   ἐκλογή νέου Μητροπολίτου σέ κάποια περιοχή, ἀντιμετωπίζουν τό θέμα μέ ἀσυγχώρητη ἐπιπολαιότητα. Δέν ἀνησυχοῦν καί δέν ἀγωνιοῦν γιά τό ποιός θα ἐκλεγεῖ. Οὔτε καί θέλουν  νά πληροφορηθοῦν οἱ ἴδιοι γιά τόν ποιόν πρέπει νά ψηφίσουν, ἀλλά ἁπλῶς ἀκολουθοῦν  τήν ἰδιοτελῆ γραμμή, πού δίνει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἤ κάποια ὁμοιογενής ὁμάδα Μητροπολιτῶν (Σεραφειμικῶν ἤ Χριστοδουλικῶν). Ἡ τακτική αὐτή εἶναι ἀπαράδεκτη, γιατί καταργεῖ  τή δυνατότητα νά ἐκλέγονται Μητροπολίτες θεοφοβούμενοι καί ἄξιοι κληρικοί. Ἴσως  κάποιος νά ἰσχυριστεῖ ὅτι ὅλοι οἱ ὑποψήφιοι εἶναι ἄξιοι καί θεοφοβούμενοι, ἀφοῦ εἶναι ἐγγεγραμμένοι στόν κατάλογο τῶν πρός ἀρχιερατείαν, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐγκριθεῖ ἀπό τήν Ἱερά    Σύνοδο. Ἡ ἀπάντηση εἶναι: Ὄχι, χίλιες φορές ὄχι. Δέν εἶναι ὅλοι ἄξιοι. Δέν πρέπει νά παραθεωροῦμε τό εὐόλισθον τοῦ ἀνθρωπίνου χαρακτῆρος. Ἐνδεχομένως, ὅταν προτάθηκαν στήν Ἱερά Σύνοδο νά ἦταν ἄξιοι γιά Ἀρχιερεῖς. Μέ τήν πάροδο ὅμως τῶν  ἐτῶν, μπορεῖ νά συνέβησαν πολλά ἁμαρτωλά στή ζωή τους. Γι᾽ αὐτό οἱ ἐκλέκτορες Μητροπολίτες πρέπει νά ἔχουν πληροφόρηση, να εἶναι ἄγρυπνοι καί νά μή συμβιβάζονται  μέ τίς ὑποδείξεις ἰδιοτελῶν συναδέλφων τους, οἱ ὁποῖοι θέλουν ὁπωσδήποτε νά ἐκλεγοῦν  οἱ δικοί τους ἄνθρωποι. Δυστυχῶς, ἡ κακή κατάσταση διαιωνίζεται καί τά προβλήματα  στήν Ἐκκλησία μας πολλαπλασιάζονται! Καί νά σκεφθεῖ κανείς ὅτι θεωρητικά ὅλοι οἱ    Ἀρχιερεῖς ὑποστηρίζουν ὅτι πρέπει να ἀλλάξει ὁ τρόπος ἐκλογῆς τῶν Μητροπολιτῶν, ἀλλά    καί ὅλοι ἐπιμένουν καί ἀναπαύονται στόν ἰσχύοντα τρόπο, γιατί ἔτσι πετυχαίνουν     εὐκολώτερα αὐτό πού ἐπιθυμοῦν, πάντα εἰς βάρος τῆς βελτίωσης τῶν ἐκκλησιαστικῶν   μας πραγμάτων. Τό τί γίνεται στό προεκλογικό παρασκήνιο δέν εἶναι εὐχάριστο νά τό περιγράψει κανείς. Ἀτέλειωτα τηλεφωνήματα, συνεννοήσεις καί ὑποσχέσεις, ἐπισκέψεις  καί παρεμβάσεις πολιτικῶν και πολλά ἄλλα. Μιά ἀπαράδεκτη τακτική, πού ἀποκαλύπτει  τά κριτήρια τῶν περισσοτέρων Μητροπολιτῶν. Ἀπογοητευτική εἶναι καί ἡ ἐμφάνιση  μερικῶν παλαιότερων Μητροπολιτῶν, πού ἔχουν καλή φήμη καί εἶναι ἀξιοσέβαστοι,  ἀλλά ὑποστηρίζουν ὑποψηφίους, πού δέν ἔχουν τήν ἔξωθεν καλή μαρτυρία! Τί νά πεῖ  κανείς; Εἴμαστε πολύ πίσω. Κινούμαστε μέ ὁδηγό τίς προσωπικές μας ἐπιλογές καί ὄχι  μέ ὁδηγό τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο συχνά ἐπικαλούμαστε καί μονίμως ἀρνούμαστε!  Τελικά, μπορεῖ νά ἀλλάξει κάτι στήν Ἐκκλησία; Εἶναι δυνατό; Προφανῶς μέ τούς  σημερινούς ὑπεύθυνους ὄχι. Γιατί δέν τό θέλουν καί δέν μποροῦν. Ἔχουν ζήσει  δεκάδες χρόνια μέσα σε αὐτή τήν κατάσταση καί τήν ἔχουν συνηθίσει. Δέν βλέπουν  κάτι πιό φωτεινό, πιό καθαρό καί πιό ἁγνό.

«Ο. Τ.»

Μεγάλη Παρασκευή, 3 Μαΐου 2013

Σήμερα, Αγία και Μεγάλη Παρασκευή, η ημέρα των Αγίων Παθών του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού.

Σήμερα το πρωί τελείται η ακολουθία των Μεγάλων Δεσποτικών Ωρών, που αναφέρονται στο Δεσπότη Χριστό. Η Πρώτη ώρα αντιστοιχεί με την ανατολή του ήλιου, η Τρίτη γύρω στις 9:30 το πρωί, η Έκτη το μεσημέρι και η Εννάτη με τη δύση του ήλιου. Ακολουθεί ο Εσπερινός της Αποκαθηλώσεως από το Σταυρό. Προτού ολοκληρωθεί η ακολουθία προβάλλει ο Επιτάφιος. Τότε ψέλνεται το δοξαστικό των αποστίχων: «Σε τον αναβαλλόμενόν, το φως ώσπερ ιμάτιον, καθελών Ιωσήφ από του ξύλου, συν Νικοδήμω, και θεωρήσας νεκρόν γυμνόν άταφον, ευσυμπάθητον θρήνον αναλαβών, οδυρόμενος έλεγεν. Οίμοι γλυκύτατε Ιησού! Ον προ μικρού ο ήλιος, εν Σταυρώ εκυμαίνετο, … Μεγαλύνω τα πάθη σου, υμνολογώ και την Ταφήν σου, συν τη Αναστάσει κραυγάζων. Κύριε δόξα σοι».

Απόψε το βράδυ τελείται ο όρθρος του Μεγάλου Σαββάτου. Ο Επιτάφιος. Ο Χριστός βρίσκεται στον Άδη και κηρύσσει ανάσταση. Τα εγκώμια είναι πολύ οικεία στους πιστούς: «Η  ζωή εν τάφω κατετέθης Χριστέ και αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο συγκατάβαση δοξάζουσαι την σην».

Μετά την πρώτη συγκατάβαση του Θεού, την ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού, τώρα έχουμε την δεύτερη συγκατάβαση του Θεανθρώπου, με την κάθοδο στον άδη. 
Μετά την περιφορά του Επιταφίου επιτελείται ο ενταφιασμός επί της Αγίας Τραπέζης, η οποία θεωρείται ο Τάφος του Χριστού.

«Των Αγγέλων ο δήμος κατεπλάγη ορών σε, εν νεκροίς λογισθέντα, του θανάτου δε Σωτήρ, την ισχύν καθελόντα… και εξ Άδου πάντας ελευθερώσαντα».

Η χαρμολύπη κυριαρχεί. Θάνατος και ανάσταση. Προσδοκούμε την ανάσταση μας από τα πάθη και τις δοκιμασίες της πατρίδας μας. Προσδοκούμε την ζωή, το φως και τη χαρά που εκπηγάζουν από τον Τάφο του Λυτρωτή μας Ιησού Χριστού.

http://www.churchofcyprus.org.cy/article.php?articleID=3159

Οι πικροί καρποί των συμπροσευχών.

Τά τελευταῖα γεγονότα στό χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀπό τό συνεχιζόμενο κατήφορο τῶν οἰκουμενιστῶν, μοῦ θύμισαν τήν ἀφετηρία τῶν παρανομιῶν αὐτῶν, πού ἦταν ἡ  αὐθαίρετος καί παράνομος ἄρσις τῶν ἀναθεμάτων τό 1965. Τότε οἱ ἁγιορεῖτες πατέρες προέβλεψαν ποῦ θά μᾶς ὁδηγήση ἡ παρανομία αὐτή, καί διέκοψαν ἐπί ἑπταετίαν τό μνημόσυνο τοῦ οἰ κουμενιστοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα. Ἐάν ἡ πρώτη παράνομη            ὑποχώρηση τῆς Ἁγίας μας Ὀρθοδοξίας, μέ τάς δύο ἐγκυκλίους τοῦ 1902 καί τοῦ 1920,   ἐπέφερε στήν ἑνότητα τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας, το μεγάλο τραῦμα τοῦ ἡμερολογιακοῦ σχίσματος, ἡ δεύτερη, αὐθαίρετη, προδοτική καί παράνομη ὑποχώρηση, ἡ ἄρσις τῶν ἀναθεμάτων, τί μᾶς ἐπιφυλάσσει;                                                                                                        
Ἤδη τρυγοῦμε τούς πρώτους πικρούς καρπούς, τῶν παράνομων συλλειτουργιῶν καί συμπροσευ χῶν μέ τούς αἱρετικούς παπικούς. Καί ἐάν ἐφησυχάσουμε καί βαπτίσουμε τίς παρανομίες αὐτές, «φιλοφρονήσεις», γρήγορα θά ὁ δη γηθοῦμε στό χάος τῆς  ψευδοενώσεως τῆς ὀρθοδοξίας μέ τήν αἱρετική ἐκκλησία τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν, μέ  τραγικές συνέπειες γιά τήν ἑνότητα τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας.                                                       
Μετά ἀπό πενῆντα χρόνια ἀνούσιων διαλόγων, Ὀρθοδοξίας καί Παπισμοῦ, γι᾽ αὐτά πού  μᾶς ἑνώνουν! κατέληξαν στό συμπέρασμα ὅτι και οἱ δύο «Ἐκκλησίες» εἶναι «ἀδελφές» καί κατέχουν τήν «ἀλήθεια». Γι᾽ αὐτές τίς προκλήσεις τῶν οἰκουμενιστῶν ἡ πλειονότης τῶν  ἁγιορειτῶν πατέρων, ἔδωσε ἕνα ἠχηρό ράπισμα κατά τῶν οἰκουμενιστῶν ὑπογράφοντας τήν «Ὁμολογία πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ». Γιά τήν διακοπή τοῦ ὀλισθηροῦ αὐτοῦ δρόμου χρειάζεται ἐπαγρύπνηση, ἀγώνας, προσευχή καί φώτιση ἀπό τόν Κύριον ἡμῶν  Ἰησοῦν Χριστόν.

Μέ ἀγάπη Χριστοῦ

Μοναχός Νικόλαος

Καρυές Ἁγίου Ὄρους