Η Παναγία, κορυφαίον πρότυπον σιωπής

Και όμως εδίδαξε πάσαν την αλήθειαν

Συνομιλία με διακριτικόν Γέροντα.

του Π. Μ. Σωτήρχου

Άλλο θέμα με οδήγησε στην Καλύβα του διακριτικού Γέροντα Ιακώβου και για άλλο συζητήσαμε. Όχι βεβαίως άσχετον με τις προθέσεις μου. Ήθελα να τον ρωτήσω, για τα Εισόδια της Θεοτόκου, αν είναι αυτός ο δρόμος κάθε χριστιανικής ψυχής, να μπη στον κόσμον του Θεού, όπως μπήκε η Πανάμωμη Θεοτόκος στον ναόν του Κυρίου. Και έμμεσα μου απάντησε ότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος. Εδώ θα αρκεσθώ να σημειώσω ότι τα Εισόδια της Θεοτόκου, δεν είναι απλώς μια από τις μεγάλες εορτές του χριστιανικού χρόνου, αλλά κορυφαίον και οδηγητικόν γεγονός, για κάθε πιστή ψυχή και πρέπει με ακρίβεια να το κάνη πράξη ζωής.           

Βρήκα τον Γέροντα να προσεύχεται σιωπηλά με το κομποσχοίνι του και από κει μπήκαμε στην περιοχή της σιωπηλής προσευχής, την οποίαν η Θεοτόκος την είχε ανεβάσει στα υπέρτατα ύψη, ώστε η χάρις του Θεού να την σκεπάση ολόκληρη από την παιδική της ακόμα ηλικία.          

–Γι΄ αυτό και λέγεται «Κεχαριτωμένη», παιδί μου, εξήγησε ο καλός Γέροντας. Αυτό το ανέλυσε ο λαμπρός και σοφός Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο οποίος εξήγησε γιατί λέγεται «Κεχαριτωμένη» και όχι απλώς «Χαριτωμένη». Διότι δέχτηκε όλην την χάριν του Θεού και όχι μόνο ένα μέρος της. Δέχτηκε ολόκληρον τον Θεόν στην ύπαρξή Της και όχι ένα μέρος του Θεού. Γι΄ αυτό και το τέλειον πρότυπον της σιωπηλής προσευχής, που έγινε η Παναγία μας, πρέπει να μας διδάσκη, ώστε να προσευχόμαστε κι εμείς σιωπηλά, όλες τις ώρες της ζωής μας. Να μιλά η καρδιά και ο νους κατ΄ ευθείαν στον Κύριον και τότε θα γνωρίσουμε τα απερίγραπτα μεγαλεία της Θείας Χάριτος.                                                                                                                   
Σταυροκοπήθηκε ο π. Ιάκωβος και πριν προλάβω να τον ρωτήσω, συνέχισε:               
--Δεν είναι η Παναγία μας μόνον πρότυπον της σιωπηλής προσευχής, της αδιάκοπης προσευχής, που προσανατολίζει μόνιμα την ψυχή προς τον Θεόν, αλλά ήταν και είναι πάντοτε πρότυπον της σιωπής και αυτό πρέπει να το κατανοήσουμε βαθύτερα και να το ακολουθήσουμε στην προσωπική μας ζωή. Όπως και όλον τον υποδειγματικόν βίον Της. Είναι το αιώνιον πρότυπον ζωής μετά τον Χριστόν.                                                                                             

 –Ναι, πάτερ μου, συμφωνώ με όσα είπατε, αλλά υπάρχουν και μερικά ερωτηματικά, είπε στον Γέροντα.                                                                                                                                                                 

 –Ποια ερωτηματικά υπάρχουν; Τι εννοείς;                                                                            
--Δεν είναι δικά μου τα ερωτηματικά, αλλά θα ήθελα την γνώμη σας, ξανάπα. Ένα από τα ερωτήματα αυτά είναι ότι «διετήρει πάντα τα ρήματα ταύτα εν τη καρδία αυτής» (Λουκ. β: 51), όλα όσα έλεγεν ο Θεάνθρωπος, αλλά δεν μίλησε ποτέ Της γι΄ αυτά τα ρήματα.                                  

–Όχι, όχι, όχι, είπε απότομα ο π. Ιάκωβος. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Είναι λάθος. Η Κυρία Θεοτόκος, που εύχομαι να μας προστατεύη όλους πάντοτε, μας εδίδαξε και με την σιωπή Της και με τον λόγον Της. Ήταν όντως σοφή, κατά Θεόν. Δεν είπε πολλά. Λίγα και ουσιαστικά, όπου μέσα τους κρύβεται «πάσα η αλήθεια». Αυτήν, που χρειαζόμαστε, για να σωθούμε. Και με τα γεγονότα μας εδίδαξε. Με πρώτον και καλύτερον γεγονός την είσοδόν Της στον ναόν του Κυρίου. Σαν να μας λέγει με έργα, παιδιά μου, δεν υπάρχει αλλού πουθενά η σωτηρία, παρά μόνον μέσα στην Εκκλησία, μέσα στο έλεος του Θεού. Από αυτήν την διδασκαλία που θα σου αναφέρω στην συνέχεια, για να δης ότι η Θεοτόκος εκήρυξε και Εκείνη τον λόγον του Θεού, με τον τρόπον Της, ονομάστηκε «Οδηγήτρια», δηλαδή οδηγός, για την σωτηρία μας. Και γι΄ αυτό οι Αγιογράφοι την εικονίζουν ως «Οδηγήτρια», να δείχνη με το δεξί Της χέρι τον Χριστόν, που κρατά στην αγκαλιά Της.                                                                                                                                   

–Και ποια είναι αυτά τα λίγα, που εδίδαξε η Θεοτόκος, ξαναρώτησα.                                                    

–Είναι τα όσα αναφέρει το ιερό Ευαγγέλιον.                                                                                                

 –Δηλαδή, ποια εννοείτε, πάτερ μου;                                                                                                              

--Πρώτον είναι ο μέγας λόγος που είπε στον Αρχάγγελον Γαβριήλ, κατά την συγκλονιστική στιγμήν του Ευαγγελισμού Της, ότι θα γίνη Μητέρα του Θεού: «Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου» (Λουκ. α: 37). Και έτσι μας εδίδαξε τι να λέγη κάθε πιστή ψυχή στον Θεόν. Με άλλα λόγια μας εδίδαξε την πρώτη και μεγάλη αλήθεια, που είναι η ταπεινοφροσύνη, χωρίς την οποίαν δεν πλησιάζει κανείς τον Θεόν. Να λοιπόν ο πρώτος εισαγωγικός λόγος.                                                                             

 –Και ο δεύτερος λόγος Της;                                                                                                

--Ο δεύτερος λόγος Της είναι η κορυφαία ενέργεια του ανθρώπου να δοξολογή ολοψύχως τον Θεόν, είπε ο Γέροντας. Και αυτό μας το διδάσκει η Παναγία μας με την περίφημη Ωδή Της, όπως λέγεται η απάντηση της Θεοτόκου προς την Ελισάβετ, την μητέρα του Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου, όταν την επισκέφθηκε στο σπίτι της. Είναι η δοξολογική προσευχή, που αρχίζει με τον στίχον: «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον» (Λουκ. α: 46) και μας διδάσκει την θέσιν της ψυχής απέναντι του Θεού, που πρέπει να είναι πάντοτε δοξολογική και ευχαριστιακή. Έτσι μετά την πράξη της υπακοής και της υποταγής, της ελεύθερης υποταγής στο θέλημα του Θεού, με την ταπεινοφροσύνη, μας εδίδαξε την σχέσι μας προς τον Υπέρτατον Δημιουργόν και Θεόν μας. Και αυτή η σχέση είναι εκείνη, που ετήρησε και τηρεί πάντοτε η Ενδοξοτέρα των Σεραφείμ. Δόξα και ύμνος στον Θεόν!                                                                                                                                     

--Υπάρχει και άλλη διδασκαλία της Παναγίας μας, π. Ιάκωβε; ρώτησα.                            
–Υπάρχει, παιδί μου και είναι η πιο σαφής και η πιο περιεκτική των όσων προανέφερε και προαναφέραμε, είπε ο Γέροντας. Με αυτήν ολοκληρώνεται θαρρείς η δική Της λιτή, αλλά τόσον ουσιαστική διδασκαλία Της. Είναι μάλιστα επιγραμματική στην συντομία της και έγινε δημοσίως μπροστά σε όλους τους ανθρώπους και κυρίως μπροστά στον ίδιον τον Θεάνθρωπον. Η πρώτη διδασκαλία Της έγινε ενώπιον του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, η δεύτερη ενώπιον της Ελισάβετ, αλλά η Τρίτη ενώπιον πολλών. Ήταν τότε στον γάμον της Κανά, όπου ο Κύριος έκανε το πρώτον δημόσιον θαύμα Του, μετατρέποντας το νερό σε κρασί αρίστης ποιότητος, όπως αναφέρει το Ευαγγέλιον. Είχε τελειώσει το κρασί, κατά το γλέντι του γάμου, όπου η παρουσία του Κυρίου ευλόγησε το μυστήριον του γάμου και τις σχέσεις τις ευλογημένες των δύο φύλων. Τότε η Παναγία παρεκίνησε τον Θεάνθρωπον να κάνη το πρώτον Του θαύμα και από τότε δέεται συνεχώς και παρακαλεί τον Κύριον «υπέρ του σύμπαντος κόσμου». Και γι΄ αυτό λέγεται και Μεσίτρια και Ελεούσα και Μεγαλόχαρη, διότι η δική Της Χάρη η μοναδική και «ανεπαίσχυντη», παρακινεί διαρκώς τον Υπεράγαθον Θεόν, για τον καθένα μας...                                                        
Σταμάτησε πάλι κατανυγμένος ο Γέροντας και σταυροκοπήθηκε προστατευτικά. Ύστερα συνέχισε την σκέψη του λέγοντας:                                                                      

--Και αφού ο Κύριος διεχώρισε το θέμα, ανάμεσα στην σωτηριώδη αποστολή Του στον κόσμον και το αίτημα της Μητέρας Του, για το κρασί, έκανε υπακοή αγάπης στην παράκλησή Της. Έτσι βλέπουμε, ω παιδί μου, παιδί μου, ο Θεός να υπακούη τον άνθρωπον, αν είναι δυνατόν ποτέ να το κατανοήσουμε σωστά το γεγονόςαυτό!     Ξανασταυρώθηκε ο Γέροντας, αναστενάζοντας βαθειά και πρόσθεσε ταπεινά:          

--Τότε η θεογεννήτρια Κόρη Μαρία είπε στους υπηρέτες τον κορυφαίον λόγον Της: «Ό,τι αν λέγη υμίν, ποιήσατε» (Ιω. β: 5). Και ο λόγος αυτός είναι βαθύτατος και περιεκτικός πολύ, διότι δεν αναφέρεται μόνον προς τους υπηρέτες, για το κρασί, αλλά και προς τον καθένα μας, να κάνουμε ό,τι μας λέγει ο Χριστός. «Ό,τι αν λέγη υμίν ποιήσατε»! Αυτή είναι η κορυφαία διδασκαλία της Υπεραγίας και Υπερευλογημένης Παναγίας μας. Να κάνουμε ό,τι μας λέγει και μας διδάσκει ο Κύριος. Βλέπεις λοιπόν, αγαπητέ μου, ποια είναι και πόσον σημαντική η διδασκαλία της Θεοτόκου μας; Βλέπεις, πόσον και πως μας διδάσκει με τις λίγες λέξεις, που είπε και πόσον συνεχίζει με την απερίγραπτη σιωπή Της, η οποία όμως βοά συνεχώς προς τον Κύριον, για όλους μας και μακάριος είναι όποιος επικαλείται καθημερινώς την βοήθειά Της. Γι΄ αυτό και η Εκκλησία μας δεν έχει «Ακολουθία», που να μη περιλαμβάνη τα υπέροχα «Θεοτοκία», τα οποία συνδυάζουν την δική μας προσευχή με την δική Της. Άρα, δεν ευσταθεί το ερώτημα εκείνων, που λένε ότι η Θεοτόκος δεν εδίδαξε την εξ αποκαλύψεως αλήθειαν. Έγινε με τον τρόπον Της τον συνοπτικόν και ουσιαστικόν, έτσι, που και μόνη η δική Της διδασκαλία να μας οδηγή στον δρόμο της σωτηρίας.                         

Όντως οι τρεις αυτές φράσεις της Θεομήτορος (Ιδού η δούλη Κυρίου, Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον και Ό,τι αν λέγη υμίν, ποήσατε) περικλείουν την άρτια διδασκαλία Της προς όλους μας.

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Ρύπτεται Ησαϊας, του Σεραφείμ τον άνθρακα δεξάμενος, ο πρέσβυς εβόα τη Θεομήτορι· συ ώσπερ λαβίδι χερσί λαμπρυνείς με, επιδούσα ον φέρεις, φωτός ανεσπέρου, και ειρήνης δεσπόζοντα.

Ερμηνεία.

Εις μεν το πρότερον Τροπάριον αναφέρει ο Μελωδός τον άγιον Συμεών, ότι παραιτείται από τον φόβον του να εναγκαλισθή το προαιώνιον βρέφος· εις δε το παρόν αναφέρει τούτον θαρραλεώτερον, και τολμώντα την εναγκάλισιν, και τον φόβον εκείνον διώκοντα από την καρδίαν του ως αλόγιστον. Και διατί, έλεγεν ο θείος Γέρων εις την Θεομήτορα, διατί να φοβούμαι, ω Παρθένε, το πυρ όπου βαστάζεις εις τας αγκάλας σου; Μήπως αυτό είναι πυρ όπου κολάζει και καίει, ίνα και εμέ κατακαύση; Όχι· αυτό είναι πυρ όπου ρύπτει: ήτοι καθαρίζει τον άνθρωπον από τας αμαρτίας· ούτω γαρ και ο Προφήτης Ησαϊας δεχθείς από το Σεραφείμ τον θείον εκείνον άνθρακα, ο οποίος εδήλου το θεοϋπόστατον βρέφος σου, δεν κατεκάη, αλλά εκαθαρίσθη από τας αμαρτίας· δεν κατεφλέχθη, αλλά μάλλον εφωτίσθη και ελαμπρύνθη, καθώς βεβαιοί ο ίδιος: «Ιδού, φησίν, ήψατο των χειλέων σου, και αφελεί τας ανομίας σου, και τας αμαρτίας σου περικαθαριεί» (Ησ. : στ: 7). Ώστε και συ, Παρθένε, ενδοξοτέρα ασυγκρίτως του Σεραφείμ εκείνου υπάρχουσα, εάν δώσης εις εμέ τον βρεφοπρεπώς φερόμενον υπό Σου Θεόν Λόγον με τας αγίας χείρα σου ωσάν με λαβίδα, βέβαια δεν θέλεις με καταφλέξει, αλλά μάλλον θέλεις με καθαρίσει από τας αμαρτίας, ει τινα αμαρτίαν έχω ως άνθρωπος, και θέλεις με φωτίσει. Ακολούθως δε επιφέρει το χαρακτηριστικόν λόγιον της πέμπτης Ωδής, ως είπομεν. Γλαφυρά δε είναι και εκείνα όπου λέγει πανηγυρίζων εν τω εις την Υπαπαντήν λόγω αυτού ο Νικομηδείας Γεώργιος: «Ο μεν ουν Συμεών της προς γην ανανεύσας συγκύψεως, κάτω γαρ ην τέως συννεύων τω γήρα καμπτόμενος, βραχύ τε των ποδών την βακτηρίαν ρίψας, επιστηρίζεται· και τας χείρας εκτείνας, εκ των μητρικών αγκαλών επειράτο το Θεάνθρωπον νήπιον υποδέξασθαι· η δε (Θεοτόκος) μικρόν μεν επέσχεν· ου γαρ πω σαφώς ήδει την εν Πνεύματι προς το Ιερόν του Γέροντος άφιξιν· έπειτα δε, ως το θείον βρέφος ταις ταύτης αγκάλαις περισκιρτών, και προς τας εκείνου παλάμας εκπηδήσαι φιλονεικούν ην, θάττον τε γινώσκει (η Παρθένος δηλαδή) του Μυστηρίου την δύναμιν, και τω πρεσβύτη χείρας απλούντι τούτο προσεπιδίδωσι, δέξαι, βοώσα, γεραρώτατε άνθρωπε, τον προς σε μάλλον, ή προς εμέ την τεκούσαν νυν επειγόμενον».

O Συναξαριστής της ημέρας.

Σάββατο, 3 Ιανουαρίου 2015

Μαλαχίου προφήτου, Γόρδιου μάρτυρος.

Ὁ Ἅγιος Σιλβέστρος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ρώμη. Ἐπειδὴ μὲ τὸν πνευματικό του ἀγῶνα ἔφθασε στὸ ἄκρο τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς εὐσέβειας, χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος τῆς Πρεσβυτέρας (Παλαιᾶς) Ρώμης, ὕστερα ἀπὸ τὸν θάνατο τοῦ Ἐπισκόπου Μιλτιάδη, ὁ ὁποῖος κοιμήθηκε στὶς 11 Ἰανουαρίου τοῦ ἔτους 314 μ.Χ.

Ἐποίμανε ἀξίως τὸ ποίμνιό του καὶ μὲ τὴν ἁγιότητά του ἐλάμπρυνε τὸν ἀποστολικὸ θρόνο του καὶ ἔκανε πολλὰ θαύματα. Ἐπιδόθηκε μὲ περισσὴ φροντίδα στὸ φιλανθρωπικὸ ἔργο καὶ ἀγωνίσθηκε νὰ μεταμορφώσει κατὰ Χριστὸν τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα τοῦ λαοῦ τῆς Ρώμης. Κατὰ τὴν παράδοση ὁ Ἅγιος ἐχειραγώγησε πρὸς τὴν χριστιανικὴ πίστη τὸν αὐτοκράτορα Μέγα Κωνσταντῖνο καὶ μὲ τὸ θεῖο Βάπτισμα τοῦ καθάρισε τὰ πάθη, τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος. Μὲ τὴ συμβουλὴ τοῦ Ἁγίου Σιλβέστρου, ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἀνήγειρε ἑπτὰ ναούς, γιὰ νὰ ἑορτάζονται οἱ ἑορτὲς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων. Ἀπέδειξε ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ τὸ ἔργο του εἶχαν προκηρυχθεῖ ἀπὸ τὸ Νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ ἔλαβε μέρος στὴν Α’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Πολέμησε δὲ ἰδιαίτερα τοὺς αἱρετικοὺς Δονατιστὲς καὶ ἐμεγάλυνε τὴν Ἐκκλησία μὲ τὴν διδασκαλία τῶν θείων δογμάτων.

Ὁ Ἅγιος Σιλβέστρος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη σὲ βαθὺ γῆρας στὶς 31 Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους 335 μ.Χ.

Κάλαντα Ρόδου Πρωτοχρονιάς

Οι θλίψεις της ζωής, μας βοηθούν όσον δεν το κατανοούμε. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, μας λέγει σχετικώς :

 «Όποιος λέγει ότι ο δίκαιος δεν πρέπει να έχει θλίψεις, είναι ωσάν να υποστηρίζη ότι δεν ταιριάζει στον αθλητή να έχει ανταγωνιστήν». Διαφορετικά δεν θα υπήρχε αγώνας για την σωτηρία.

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης:

...Λυπούμαστε μόνον, γιατί πρώτοι ανάμεσα σ΄ αυτούς τους ανθρώπους (τους αρχιερείς), φύλακες άγρυπνοι της Ορθοδόξου πίστεως με πνεύμα θυσίας, έπρεπε να είναι εξ ορισμού, ex officio, εκ θείας εντολής και εκ καθήκοντος, όχι δύο ή τρεις επίσκοποι μεταξύ των ογδόντα, αλλά αντίστροφα ογδόντα στους ογδόντα και εμείς να τους ακολουθούμε. Είναι δυνατόν να εννοηθεί επίσκοπος, που αρνείται ή που αδιαφορεί να υποστηρίξει και να στηρίξει την Ορθόδοξη πίστη και παράδοση, να σκέπτεται και να ενεργεί διαφορετικά, ως προς τους αιρετικούς, από τους Αποστόλους και τους Αγίους Πατέρες; Το γράφουμε, για μια ακόμη φορά η αποστολική διαδοχή και η νομιμοποίηση ενός επισκόπου δεν διασφαλίζονται μόνον από την κανονικότητα και χρονική συνέχεια της ιερωσύνης, αλλά από την συνέχιση της αληθείας και της παραδόσεως. Οι άγιοι ιεράρχες εξυμνούνται και τιμώνται όχι μόνον ως διάδοχοι των θρόνων, αλλά και ως διάδοχοι των τρόπων. «Και θρόνων μέτοχος και τρόπων διάδοχος των Αποστόλων γενόμενος». Δυστυχώς, πολλοί από τους αρχιερείς επαναπαύονται στη δόξα και τις ανέσεις των θρόνων και αδιαφορούν, για την μίμηση των τρόπων, της συμπεριφοράς των Αποστόλων και των Αγίων. 

Φυγάδες και ριψάσπιδες εν καιρώ πολέμου οι Αγιορείτες και οι Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Θα θέλαμε πολύ και θα ήταν καλό να υπακούουμε στους επισκόπους και να τους αφήσουμε να οικονομούν  τα της σωτηρίας μας. Επειδή όμως από επισκόπους και ιερείς προέκυψαν οι εχθροί της αληθείας, οι αιρετικοί, είναι απολύτως δικαιολογημένο να δοκιμάζουμε το «κρείττον από του χείρονος» και από τους καρπούς να κρίνουμε αν πρέπει να προστρέχουμε στους επισκόπους ή να χωριζόμαστε από τους ανίερους, όταν τέμνουν διαφορετικούς δρόμους από αυτούς των Αποστόλων και των Αγίων. Δεν δόθηκε η εξουσία στους επισκόπους και σε κανέναν άλλον, να διδάξουν ή να πράξουν διαφορετικά από όσα εκείνοι. Ένας μοναχός Λάζαρος που κατηγορήθηκε επίσης από επίσκοπο «ως λάλος και περιττός και ανυπότακτος» την εποχή του λατινόφρονος πατριάρχου Βέκκου, γράφει στον επίσκοπο:                                                                                                    

 «Κρείσσον γαρ τω θανάτω ακολουθείν ή υμίν, καν μυριάκις πάλιν είπης με αλαζόνα και ανυπότακτον».                                                                                         

 Και προσθέτει τα εξής, που φωτογραφίζουν την σημερινή κατάσταση:                        
«Αλλ΄ επειδή “οι ιερείς ηθέτησαν νόμους Θεού και εβεβήλωσαν τα άγια αυτού”, oι στύλοι της πίστεως, οι ποιμένες και διδάσκαλοι των εκκλησιών, οι πρόβολοι και πρόμαχοι του ορθοδόξου λαού—όθεν δε εις τούτο το βάραθρον ωλίσθησαν ουδείς αγνοεί—προσεδέξαντο δε τον αναιδή λύκον, τον απωσμένον Ιταλόν, ένδον της μάνδρας Χριστού του αληθινού Θεού ημών, της καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας, ον οι των επτά συνόδων πατέρες τω όρω της πίστεως μακράν της Χριστού ποίμνης εξωστράκισαν και τω αναθέματι παρέδωκαν, καντεύθεν ούτος παρείσδυσιν εφευρών, ου παύεται τους αρνίους του Χριστού εσθίειν και κατατέμνειν και της εαυτού συμμορίας και κατακρίσεως μετόχους επιτελείν. Όθεν ουκ έπρεπε σιγή την τοιαύτην συμφοράν παρελθείν και μόνους σώζειν εαυτούς αγαπήσαντας, αλλ΄ έδει κηρύξαι εφ΄ υψηλού την ευσέβειαν και δια των αποστολικών και πατρικών ρημάτων στηλιτεύσαι των Ιταλών και των Γραικών την άνοιαν, των μεν ως δορά μόνη προβάτου ενδεδυμένους, τη του Χριστιανού δηλαδή ψιλή επικλήσει, μηδέν του Χριστιανισμού επιφέροντας, των δε ως τας των αποστολικών και πατρικών “βιβλίων” παραδόσεις εν χερσί πάντοτε περιφέροντας και μηδενός των εγκειμένων εις γνώσιν ελθείν βουληθέντας δι΄ εσχάτης φιλοπαθείας υπερβολήν, αλλ΄ αεί καθάπερ σπάθην τους κανονικούς περιστρέφοντας λόγους εν ου πολέμου καιρώ, επιστάντος δε τούτου φυγάδες και ριψάσπιδες του βουλομένου παντός αποδείκνυται».

Από την επιστολή του π. Βασιλείου Σακκά (+ 2014)

 http://krufo-sxoleio.blogspot.ca/

…Εάν όλοι όντως πιστεύουμε ότι ο οικουμενισμός και ο νεοημερολογιτισμός είναι οι δύο βραχίονες της σύγχρονης αποστασίας και μένουμε συνεπείς στο πιστεύω μας, μη κοινωνούντες ούτε αμέσως ούτε εμμέσως με τους νεοημερολογίτες και οικουμενιστές οικονομίας τάχα χάριν, τότε όλα τα άλλα είναι ιάσιμα. Ενωμένη η μία Εκκλησία και εκφράζουσα την Καθολικότητά της κατηρτισμένη «τω αυτώ νοϊ και εν τη αυτή γνώμη» (Α΄ Κορ. α: 10), συγκαλεί Πανορθόδοξη Σύνοδο και επιλαμβάνεται των διαφόρων αναποφεύκτων προβλημάτων που αναφύονται κατά καιρούς στους κόλπους της, και δια της καθολικότητος της συνειδήσεώς της αποφαίνεται αρμοδίως, και προβαίνει εγκύρως στις απαραίτητες διατυπώσεις είτε πρόκειται περί Μυστηρίων, είτε περί του Εικονολογικού είτε περί εσχατολογίας είτε ότι δήποτε άλλο. Ενώ τώρα σηκώνεστε εσείς και μας βομβαρδίζετε μ΄ ένα σωρό πατερικά ή συνοδικά χωρία και διεκδικείτε αλάθητο, σηκώνονται οι αντιφρονούντες σας και μας βομβαρδίζουν με ισάριθμα πατερικά και συνοδικά χωρία διεκδικώντες κι΄ εκείνοι αλάθητο, και όλοι σας μας απαιτείτε να γίνουμε εμείς το κριτήριο και να αποφανθούμε, διαβεβαιώνοντάς μας ότι αν είμαστε ειλικρινείς και ψάξουμε ο Θεός δεν θα μας αφήσει να πλανεθούμε αλλά θα μας δείξει την αλήθεια! Μα αυτά είναι προτεστάντικες αντιγραφές! Και οι Πεντηκοστιανοί ή οι Ιεχωβίτες λένε ότι άμα προσευχηθής και ψάξης ο Θεός θα σου δείξει την αλήθεια! Το να παραθέτης σωρείαν γραφικών, συνοδικών ή πατερικών χωρίων δεν αποτέλεσε ποτέ εγγύησι Ορθοδοξίας! Τι αλήθεια να σου δείξη ο Θεός μέσα σε μια κατακερματισμένη Εκκλησία με δεκαπέντε θυσιαστήρια και μια συλλογή αρχιεπισκόπων και συνόδων; Δεν ακούμε λοιπόν και δεν συνετιζόμαστε από την χλεύη των νεοημερολογιτών που λένε στους δικούς τους δακτυλοδεικνύοντάς μας: Δεν βλέπετε ότι είναι δεκαπέντε κομμάτια; Τι άλλη απόδειξη θέλετε ότι τους έχει εγκαταλείψει η Χάρις του Θεού;