Ο π. Σεραφείμ και οι λοιποί Πατέρες της Σκήτης πιέζονται αφόρητα εν μέσω ταραχής και συγχύσεως να δεχθούν το μνημόσυνο του πατριάρχου ή να εγκαταλείψουν το Άγιον Όρος αμέσως.

Από το έτος 1957 η Σκήτη του Προφήτου Ηλία είχε πάψει να μνημονεύη τον οικουμενικό πατριάρχη, επειδή δεν συμφονούσε με την φιλοπαπική γραμμή που ακολουθούσε το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως στα θέματα της λεγομένης Οικουμενικής Κινησεως. Η Κίνησις αυτή θεωρείται από κάθε Ορθόδοξο ως αιρετική, πράγμα άλλωστε το οποίο σαφώς διεκήρυξε στο παρελθόν πολλάκις το Άγιον Όρος, διεκήρυξε δε και ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ. Διόδωρος στην πρόσφατη «Σύναξι» του Φαναρίου (15 Μαρτίου). Από το 1985 η Σκήτη άρχισε να δέχεται πιέσεις να επαναλάβη το μνημόσυνο του οικουμενικού πατριάρχου, αλλά δεν υποχωρούσε. Την 20ή Μαϊου εφέτος(1992), Τετάρτη της Μεσοπεντηκοστής, η Σκήτη του Προφήτου Ηλία αιφνιδίως πολιορκείται από ένα πλήθος αστυνομικών, ιερομονάχων και μοναχών, με επικεφαλής τον πατριαρχικό έξαρχο επίσκοπο Ηλιουπόλεως Αθανάσιο. Ο π. Σεραφείμ και οι λοιποί Πατέρες της Σκήτης πιέζονται αφόρητα εν μέσω ταραχής και συγχύσεως να δεχθούν το μνημόσυνο του πατριάρχου ή να εγκαταλείψουν το Άγιον Όρος αμέσως. Οι Πατέρες αρνούνται την μνημόνευσι και ερωτούν, αν υπάρχη απόφασις της πολιτικής διοικήσεως, για την απέλασή τους. Τέτοια απόφασις δεν υπήρχε! Ζητείται τότε διορία τριών ημερών για να ετοιμάσουν τα πράγματά τους. Τέτοια διορία δεν τους δίδεται! Με την συνοδεία και υπό την αυστηρά επίβλεψι των αστυνομικών οι Πατέρες της Σκήτης παίρνουν προχείρως μερικά πράγματα από τα κελλιά τους. Κατόπιν τους επιβιβάζουν στα «τζιπ», περνούν από τις Καρυές, φθάνουν στην Δάφνη και με «κρις-κραφτ» τους μεταφέρουν στην Ουρανούπολι, όπου και τους εγκαταλείπουν ασπλάχνως. Εν τω μεταξύ πίσω η Σκήτη λεηλατείται από τους Μοναχούς της Μονής Παντοκράτορος και φρουρείται από ισχυρή ένοπλη αστυνομική δύναμι! Οι Πατέρες της Σκήτης, μετά από την απίστευτη αυτή συμπεριφορά των εκκλησιαστικών και πολιτικών αρχών, που βεβαίως συνιστά αναμφισβητήτως διωγμό Πίστεως, συνεχίζουν να διώκωνται, η πολιτική διοίκησις αρνείται να δώση ένα επίσημο κρατικό έγραφο, που να περιέχη τους λόγους της διώξεως. Οι Μοναχοί της Παντοκρατορικής Σκήτης του Προφήτου Ηλία διαμαρτύρονται εντόνως για την απέλασί τους από το Περιβόλι της Παναγίας, καταγγέλουν την αντιχριστιανική, αφιλάδελφη και βάρβαρη συμπεριφορά των διωκτών τους, μοναχών, ιερομονάχων και αστυνομικών, επισημαίνουν, ότι έχει προγραμματισθή παναγιορειτικός διωγμός όλων των Πατέρων που αντιδρούν στην οικουμενιστική και αντορθόδοξη γραμμή του οικουμενικού πατριαρχείου.

Ισαάκ ο Σύρος : Καρτερία, υπομονή και προσευχή!

Πηγή :  http://agiooros.org/viewtopic.php?f=43&t=8543

Το νόημα τούτου του κεφαλαίου είναι το να γνωρίσουμε ότι καθ’ όλη τη διάρκεια του εικοσιτετραώρου χρειαζόμαστε τη μετάνοια. Η έννοια δε τη λέξεως “μετάνοια” όπως μάθαμε από αυτήν την πορεία των πραγμάτων, είναι: δέηση εκτενής κάθε ώρα με προσευχή γεμάτη κατάνυξη, που μας φέρνει κοντά στον Θεό για την άφεση των παρελθόντων μας κακών και αίτηση για την προφύλαξη από τα μελλοντικά.

Γι’ αυτό ο Κύριός μας στη προσευχή που μας δίδαξε, μας δυναμώνει στην ασθένειά μας λέγοντας: “Ξυπνείστε και μείνετε άγρυπνοι και προσευχηθείτε για να μην εισέλθετε σε πειρασμό. Και προσευχηθείτε και μην αμελήσετε και να είστε πάντοτε επάγρυπνοι και να προσεύχεσθε. Ζητείτε και θα σας δοθεί, ζητείστε και θα βρείτε. Χτυπάτε και θα σας ανοίγει. Διότι όποιος αιτεί λαμβάνει και όποιος ζητεί βρίσκει και σ’ αυτόν που κτυπά θ’ ανοίγει η θύρα. Μάλιστα δε το λόγο του βεβαίωσε και μας συνέστησε να δείξουμε περισσότερο ζήλο με την παραβολή του φίλου, που επισκέφτηκε τον φίλο του τα μεσάνυκτα και ζήτησε ψωμί λέγοντας: “Αληθινά σας λέω ότι αν δεν του δώσει λόγω της φιλίας του, τουλάχιστον εξ’ αιτίας της αναίδειάς του θα σηκωθεί και θα του δώσει όλα όσα του ζητήσει”.

Τι ανέκφραστο θάρρος! Ο δοτήρας μάς διεγείρει να του ζητήσουμε για να μας δώσει τα θεία του χαρίσματα. Και επειδή γνωρίζει ακόμα ο Κύριος ότι δεν σταματά η διάθεση για παρέκκλιση πριν το θάνατο, ότι υφίσταται ο κίνδυνος της μεταστροφής και μεταπίπτουμε εύκολα από την αρετή στην κακία και ότι αυτή η φύση μας συνεργεί, μας προέτρεψε στη διαρκή δέηση και στον αγώνα…

Γι’ αυτό όχι μόνο για την προσευχή και την προφύλαξή μας πρέπει να αγωνιζόμαστε, αλλά και για την αντιμετώπιση των λεπτών και ακατάληπτων περιστατικών τα οποία πάντοτε μας συμβαίνουν και είναι εκτός της γνωστικής ικανότητας του νου μας και όμως βρισκόμαστε συνεχώς πολλές φορές εντός αυτών χωρίς να το θέλουμε. Παρ’ ότι το φρόνημά μας είναι βέβαιο και ευδοκεί προς το αγαθό, εν τούτοις η σωστική του Κυρίου μας πρόνοια μάς ρίχνει στο χώρο των πειρασμών καθώς ο μακάριος Παύλος μας λέγει: “ἵνα μή ὑπεραίρωμαι τῆ ὑπερβολῆ τῶν αποκαλύψεων, ἐδόθη μοι σκόλοψ τῆ σαρκί άγγελος σατᾶν ἵνα με κολαφίζῃ”.

Λοιπόν Κύριε, γι’ αυτό χαίρομαι στις ασθένειες, στις θλίψεις, στις φυλακές, στα δεσμά, στις ανάγκες… Ο κόσμος αυτός είναι στάδιο και πεδίο αγώνων δρόμου και αυτός ο καιρός είναι καιρός πάλης. Στο χώρο της πάλης και στον καιρό του αγώνα νόμος δεν υφίσταται. Ας έχουμε τούτο στο νου μας, ότι όσο βρισκόμαστε σ’ αυτόν τον κόσμο, περιφέροντας τη σαρκική μας φύση, εάν και εώς την κορυφή των ουρανών υψωθούμε, δεν μπορούμε να φτάσουμε στην αμεριμνία απαλλασσόμενοι από κόπο και μόχθο.

ΑΚΑΤΑΛHΠΤΟΝ ΕΣΤΙ - ΘΕΟΤΟΚΕ Η ΕΛΠΙΣ

Eμμένομεν εις όσα η Ορθόδοξος ημών Πίστις διδάσκει.

Αποκηρύσσομεν τα φιλενωτικά συνθήματα και φιλενωτικάς τάσεις και μένομεν στερεοί και ακλόνητοι εις την Ορθόδοξον ημών Πίστιν, ακολουθούντες όσα προεφήτευσαν οι Θεηγόροι Προφήται και εδίδαξαν οι Θεοκήρυκες Απόστολοι, ο των Θεοφόρων Πατέρων Σύλλογος, αι επτά άγιαι Οικουμενικαί Σύνοδοι, και αι τοπικαί τοιαύται, έχοντες επί κεφαλής τον ακρογωνιαίον Λίθον Χριστόν, τον Θεόν ημών, και εν γένει εμμένομεν εις όσα η Ορθόδοξος ημών Πίστις διδάσκει είτε δια γραφίδος είτε δια παραδόσεως, αποκρούοντες την «Ένωσιν» ή «Ενότητα», όπως την αποκαλούν εσχάτως οι φιλενωτικοί παπόδουλοι οικουμενιστές.

Ο μ. Ιγνάτιος Βόλου στην ημερίδα για τα 50 χρόνια από την Β' Βατικανή Σύνοδο

Πηγή : http://kyprianoscy.blogspot.ca/2013/11/50.html

Στις 9 Νοεμβρίου τρέχοντος έτους (2013) διεξήχθη ημερίδα για τα 50 χρόνια της Β΄ Βατικανής συνόδου. Ο παρευρεθείς και προσκεκλημένος μητροπολίτης Ιγνάτιος Βόλου, κλήθηκε να απαντήσει σε πολυεπίπεδη ερώτηση της συντονίστριας της ημερίδας κας. Μαρίας Σικ. Το ερώτημα ήταν "αναφορικά με τις αιρέσεις", όρος που απηχεί ένα απομακρυσμένο ιστορικό παρελθόν και όχι την παρούσα πραγματικότητα, συμπληρώνουμε εμείς. Διότι αιρέσεις δεν υπάρχουν πια. Ωστόσο, κάποιοι επιμένουν και η συντονίστρια κα. Σικ ζητούσε να μάθει αν"υπάρχει ελπίδα, να αλλάξει κάτι στην Ελληνική Εκκλησία στη θεώρηση της Εκκλησίας του Χριστού περισσότερο καθολικής και λιγότερο παραταξιακής, που θα μας κάνει να αισθανόμαστε περισσότερο άνετα μαζί σας, εννοώ τους Ορθοδόξους συμπατριώτες μας ; Και, τέλος, υπήρξε δεύτερη σκέψη σε σας, μετά την έκταση που πήρε στον Τύπο, τώρα τελευταία, η συμμετοχή σας στη σημερινή ημερίδα , σκεφτήκατε να μην έρθετε ;". 
Τα σε πλαγία γραφή αφορούν στα λεχθέντα υπό της κας. Σικ.

Αυτό ήταν το ερώτημα και η απάντηση του μ. Ιγνάτιου, μεταξύ άλλων - μπορείτε να τα διαβάσετε όπου παραπέμπει ο αστερίσκος (*) - ήταν η ακόλουθη :

Ιγνάτιος Βόλου ,
Ξέρετε, προσπαθώ και εγώ να εμβαθύνω στα αίτια που οδηγούν έναν άνθρωπο να πάρει τόσο ακραίες θέσεις. Δεν είναι εύκολο γιατί θα πρέπει κανείς να είναι καρδιογνώστης. Γενικά όμως, και αυτό αποτελεί προσωπική μου άποψη, δεν μπορώ να κάνω επιστημονική μελέτη, διαπιστώνω ότι πίσω από τέτοιες συμπεριφορές υπάρχουν ψυχικά τραύματα, που ίσως τα ξέρει μόνο αυτός που φτάνει σε ακραίες εκδηλώσεις και ο Θεός.

Επί τούτων γράφουμε και εμείς τα κατωτέρω :

κυπριανός χ ,
Ώστε, λοιπόν, διαπιστώνει, ο μητροπολίτης Ιγνάτιος, ότι πίσω από τέτοιες συμπεριφορές υπάρχουν ψυχικά τραύματα, που ίσως τα ξέρει μόνο ο Θεός και οι ψυχικά τραυματισμένοι ! Μπράβο στον μετριοπαθή Ιγνάτιο, ο άνθρωπος λέει την άποψή του, δεν κάνει επιστημονική μελέτη, και δεν παραλείπει να μας πει - ταπεινολογίας ένεκεν - ότι μόνο ο καρδιογνώστης Θεός γνωρίζει ποια είναι αυτά τα ψυχικά τραύματα. Αυτός γιατρεύτηκε, δεν έχει πλέον ψυχικά τραύματα. Το φάρμακο του αγαπισμού σε συνδυασμό με την ψευδοταπείνωση τον έκαναν καλά. Κι έτσι, βάζει τη διάγνωση : Πίσω από τις ακρότητες των ποικίλων χριστιανικών παρατάξεων, που συλλήβδην αποκαλούνται "σέκτες", κρύβονται ψυχικά τραύματα.

Αφού λοιπόν είναι τόσο καλός "ψυχογνώστης", όχι όμως και καρδιογνώστης, ας μας αποκαλύψει ποιος άνθρωπος είναι ιαθείς πλήρως, δηλαδή δεν υποφέρει από ψυχικό τραύμα ή τραύματα; " Ότι την ανομία μου εγώ γινώσκω και η αμαρτία μου ενώπιόν μού εστι δια παντός ", γράφει στον Ν΄ Ψαλμό ο Προφήτης Δαβίδ. Δειγματοληπτικά, ας τον βοηθήσουμε και ας γράψουμε : Από τραύματα δεν έπασχε ο προφητάναξ Δαβίδ ; Από τραύματα δεν έπασχε ο άγιος Μέγας Κωνσταντίνος ; Από ψυχικά τραύματα δεν έπασχε ο απόστολος Παύλος ή ο Πέτρος ; Ή μήπως οι Τρεις Ιεράρχες δεν έπασχαν και αυτοί από "ψυχικά τραύματα", όπως και όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας ; Ποιος άνθρωπος είναι εκείνος, ώστε να ισχυρίζεται ότι δεν υποφέρει από ψυχικά τραύματα ;

Ασφαλώς και έπασχαν, όπως όλοι πάσχουμε και θα πάσχουμε. Τι έκαναν όμως ; Ο Προφήτης Δαβίδ έγραψε τους ανεπανάληπτους Ψαλμούς, ο άγιος και Μέγας Κωνσταντίνος αναγνώρισε την Χριστιανοσύνη και οι υπόλοιποι άλλοι μας έδωσαν τα ορθά Δόγματα, ώστε οι πιστοί να μπορούν ευκρινώς να ξεχωρίζουν την αλήθεια από το ψέμα, την ταπείνωση από την ταπεινολογία, την αγάπη από την αγαπολογία, την Εκκλησία από τις ψευδοεκκλησίες, τη Θρησκεία από τις ψευδοθρησκείες, την σώζουσα Πίστη από την κίβδηλη και ψευδοποιό πίστη των δαιμόνων. Αυτό ήταν για εκείνους - είναι για όλους - το "Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου". 

Με άλλες λέξεις, αυτό είναι Χριστός και χριστιανοσύνη, και όχι  αίρεση με τις παρεμφερείς ετεροδοξίες των ενοποιητικών - κατά τον παπισμό - ομοιοτήτων. Εκεί μέσα είναι βουτηγμένος ο ταπεινολόγος μετριοπαθής Ιγνάτιος. Αν αυτός δεν έχει "ψυχικά τραύματα", τα οποία μάλλον δεν έχει και η κα. Μαρία Σικ, έχει όμως κάτι άλλο σπουδαιότερο, αλλά και βαρύτερο. Έχει γερές πλάτες με ό,τι αυτό συνεπάγεται (σημ. τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται) και σημαίνει. Αυτές τον κρατούν εκεί όπου βρίσκεται - ελέω Χριστοδούλου, μη το ξεχνάμε . Ο μακαρίτης, αν δεν απατώμαι, ήταν απόφοιτος της Λεοντείου, αυτό όμως είναι μια άσχετη λεπτομέρεια. Ή μήπως όχι ;

«Άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου, α δε ητοίμασας τίνι έσται; Ούτως ο θησαυρίζων εαυτώ, και μή εις Θεόν πλουτών».

ΚΥΡΙΑΚΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013
Θ΄ ΛΟΥΚΑ

Ο κατά Θεόν πλούτος

«Άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου, α δε ητοίμασας τίνι έσται; Ούτως ο θησαυρίζων εαυτώ, και μή εις Θεόν πλουτών».
Η αυριανή ευαγγελική παραβολή έχει σαν αφορμή τη φιλονικία δύο αδελφών πάνω σε κληρονομικά ζητήματα. Ο Κύριος γνώριζε ότι και οι δυο τους είχαν κυριευθεί από το φοβερό πάθος της πλεονεξίας. Για να βοηθήσει λοιπόν όλους μας να αποφύγουμε την αδυναμία αυτή, μάς πρόσφερε την παραβολή του άφρονος πλουσίου, με τα τόσο ζωηρά αλλά και διδακτικά μηνύματα και νοήματά της.

Η υποδούλωση στην ύλη

Στη συγκεκριμένη παραβολή βλέπουμε ότι ο Χριστός δεν κάνει λόγο για τον πλούτο, αλλά για την πλεονεξία του πλουσίου, η οποία τον οδήγησε στην αφροσύνη. Η πλεονεξία είναι πάθος φοβερό που εμπλέκει τον άνθρωπο στα πλοκάμια της αμαρτίας. Τον εγκλωβίζει στα όρια της ειδωλολατρίας και τον καθιστά εντελώς ανελεύθερο. Είναι μάλιστα το κυριότερο αίτιο όλων των κοινωνικών προβλημάτων. Ο απ. Παύλος απαριθμώντας τις διάφορες αμαρτωλές καταστάσεις του ανθρώπου σταματά ειδικότερα στην πλεονεξία, χαρακτηρίζοντάς την ως ειδωλολατρία. Αυτό σημαίνει ότι με την πλεονεξία θέτει κάποιος τον εαυτό του εκτός της πραγματικότητας της Εκκλησίας.

Τον κ. Δωρόθεο (σ.σ. τον Ουνίτη) υποδέχθηκε ο Καθηγούμενος Αρχιμ. Αλέξιος και η Αδελφότητα της Ιεράς Μονης Ξενοφώντος....

"Σας αναμέναμε ολοκαρδίως και ποθητώς, Σεβασμιώτατε, δια να εκφράσωμεν την αγάπην και τον σεβασμόν απάσης της Αδελφότητος ημών προς την πολυσέβαστον Πανιερότητά Σας, και να δεχθώμεν τας αγίας Αρχιερατικάς ευχάς και πολυποθήτους ευλογίας Σας, κατά την πανέορτον ταύτην ημέραν."

"Η ιερά νήσος της Τήνου ην επαξίως ποιμαίνετε μετά (σ.σ. του λατίνου κ. Φραγκίσκου Παπαμανώλη...)





σ.σ. Απορώ, αυτοί οι Μοναχοί τι πήγαν να κάνουν στο "Άγιο" Όρος. Γνωρίζουν τίποτα από Ορθοδοξία;

Το Περιβόλι της Παναγίας
αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας !!!

Του κυρίου Ιωάννου Κορναράκη, Ομοτίμου Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής Αθηνών.


«Ο Θεός ήλθοσαν έθνη εις την κληρονομίαν σου, εμίαναν τον ναόν τον άγιόν σου, έθεντο Ιερουσαλήμ ως οπωροφυλάκιον» (Ψαλμ. 78, 1)


Η επέλαση της παπικής αιρέσεως, τον Νοέμβριο του 2006, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, μετέβαλε το Άγιο Όρος ή μάλλον την πνευματική του ηγεσία, τους ηγουμένους των είκοσι Ι. Μονών του, σε εγκαταλελειμμένο και έρημο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας!

Ο λαός του Θεού, το πλήρωμα της Εκκλησίας, ανέμενε την άμεση, δυναμική παρέμβαση του Αγίου Όρους στα διαδραματισθέντα στο Φανάρι, με την επίσκεψη-συλλειτουργία του Πάπα, ως αυτονόητη παρουσία ορθόδοξης αντιδράσεως και μαρτυρίας, όπως ακριβώς συνέβη στο παρελθόν επί Πατριάρχου Αθηναγόρα, με την άρση των αναθεμάτων, όταν σύσσωμο το Άγιο Όρος, η πνευματική του ηγεσία, διέκοψε τη μνημόνευση του ονόματός του!

Αλλά η πνευματική ηγεσία του Αγίου Όρους των ημερών μας, δεν έπραξε το ίδιο!
Δεν διετράνωσε μαχητικά την ορθόδοξη μαρτυρία με το γνωστό κύρος του αγιορείτικου λόγου, ως διορθωτική παρέμβαση στις αυθαίρετες και κραυγαλέες πατριαρχικές παραβιάσεις των ι. Κανόνων της Εκκλησίας.
Αντίθετα επιβράβευσε τις πατριαρχικές αυτές αντορθόδοξες ενέργειες με τη διακήρυξη της ευλαβείας της στο πρόσωπο του κ. Βαρθολομαίου!

Έτσι οι φύλακες της Ορθoδόξου Παραδόσεως, οι πυλωροί της προστασίας και διασφαλίσεως του κύρους των Ι. Κανόνων της Εκκλησίας, εγκατέλειψαν τη θέση τους!
Αρνήθηκαν τον εαυτό τους.

Άφησαν ξέφραγο και απροστάτευτο τον αμπελώνα του Κυρίου και συσχηματίσθηκαν με τον νυν αιώνα του οικουμενισμού, του κακόδοξου χριστιανικού συγκρητισμού.

Ευθυγραμμίσθηκαν με τους νεοεποχίτικους νόες κληρικών και λαϊκών θεολόγων, αρνητών της αληθείας της Μίας, Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού, της Εκκλησίας των ι. Αποστολικών και Συνοδικών Κανόνων, της Πατερικής Παραδόσεως!

Η στάση αυτή της πνευματικής ηγεσίας του Αγίου Όρους αποστερεί σήμερα από την Ορθόδοξη Εκκλησία το φρουρό και φύλακα των παραδεδομένων αληθειών της πίστεως και της διδασκαλίας της.

Σήμερα έπαυσε να είναι το Άγιο Όρος εγγύηση και στήριξη Ορθοδοξίας, έπαλξη παρατάξεως μαρτύρων και ομολογητών Ορθοδοξίας.

Σήμερα το Άγιο Όρος, μοιάζει με αποσαθρωμένο από τον οικουμενισμό και την αίρεση οπωροφυλάκιο, μνημείο πλέον αγιορειτικής εγκαταλείψεως του περιβολιού της Παναγίας!

Το θλιβερό αυτό γεγονός συμβαίνει σήμερα, σε ώρα και στιγμή προχωρημένης αποδυναμώσεως της Ορθοδοξίας από ζωτικές και άγρυπνες δυνάμεις μαρτυρίας και ομολογίας, δεδομένου ότι, σήμερα, επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι και

Πατριάρχες αλλά και κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι, μεταποιούμενοι αλαζονικώς σε τάξη εκκλησιαστικής οικουμενικής συνόδου, αποφθέγγονται άρρητα ρήματα κακοδοξίας, «επ’ αγαθώ» της Ορθοδοξίας!

Αιρετικές χριστιανικές κοινότητες αναγνωρίζονται σήμερα ως εκκλησίες, συλλειτουργίες με τους πάσης φύσεως αιρετικούς και συμπροσευχές βαπτίζονται ως αγαπητικές σχέσεις και κάθε ορθόδοξη αλήθεια παραπέμπεται στον κάλαθο του οικουμενισμού, για επανερμηνεία με τα νέα δεδομένα της μετανεωτερικότητας, η οποία απαιτεί τον επαναπροσδιορισμό των πάντων στη θεολογία και γενικώς στη ζωή της Εκκλησίας!

Σ’ αυτή την κρίσιμη ώρα της οικουμενιστικής λαίλαπας, δεν έστερξαν οι αγιορείτες ηγούμενοι να αναδειχθούν· «θεία παρεμβολή και θεηγόροι οπλίται παρατάξεως Κυρίου»!

Παραδόθηκαν στη δειλία και το φόβο της μαρτυρίας, με το…αιρετικό πρόσχημα της ευλαβούς υπακοής στο πρόσωπο του Πατριάρχου!

Έτσι μετέτρεψαν την πνευματική τους ηγεσία σε αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο του περιβολιού της Παναγίας!

Έκαναν την επιλογή τους!

Επέλεξαν την συνοδοιπορία τους με την πατριαρχική οικουμενιστική λογική!

Είναι αναπόδραστη νομοτέλεια, η αποστασία από την Ορθόδοξη Πίστη να ακολουθήται από εθνικές συμφορές

«Έτι δεόμεθα υπέρ του Αγιωτάτου Επισκόπου και Πάπα Ρώμης Bενεδίκτου.... Φραγκίσκου..…  »  

***

Πηγή :  http://www.dimokratianews.gr/

Εύλογες απορίες για το ισλαμικό τέμενος

Οπως έγραψε η εφημερίδα μας, «η κυβέρνηση φαίνεται ότι βρήκε τη φόρμουλα για την κατασκευή του τεμένους στον Βοτανικό, σε συνεργασία με τους κυρίαρχους εργολάβους. Για ένα έργο μόλις 946.000 ευρώ κατατέθηκε προσφορά από τους τέσσερις μεγαλύτερους κατασκευαστικούς ομίλους της χώρας, η οποία και έγινε δεκτή από την επιτροπή του διαγωνισμού».

Αυτή η είδηση, παρόλο που δεν προβλήθηκε όπως θα έπρεπε από την «κατεστημένη ενημέρωση», είναι κομβικής σημασίας, όχι μόνο για το κέντρο της Αθήνας, αλλά για ολόκληρο τον Ελληνισμό, του οποίου νόμιμος κληρονόμος και αυθεντικός φορέας είναι το έθνος μας.

Η ύπαρξη ισλαμικού τεμένους στην πρωτεύουσα της χώρας μας εγείρει πολλά ζητήματα και δημιουργεί απορίες τις οποίες οφείλουμε άπαντες να απαντήσουμε. Συμβαδίζει με την αισθητική και τον ιστορικό φόρτο που φέρει η λέξη «Ελλάς» ένα ισλαμικό τέμενος στην καρδιά μιας πόλης που απελευθερώθηκε από τον οθωμανικό ζυγό μέσω ενός εθνικοθρησκευτικού ξεσηκωμού των Ελλήνων Ορθοδόξων χριστιανών;

Αν αυτός ο λατρευτικός χώρος αρχίσει να λειτουργεί, θα κλείσουν οι παράνομα λειτουργούντες ευκτήριοι οίκοι των ισλαμιστών, οι οποίοι βρίσκονται διάσπαρτοι σε ολόκληρο τον νομό Αττικής;

Οι οπαδοί της ανέγερσης του τεμένους, για να πείσουν τους διαφωνούντες για το αισθητικά... αρμοστό του πράγματος, επαναλαμβάνουν ότι στα σχέδια του τεμένους δεν συμπεριλαμβάνεται μιναρές. Κι αν έπειτα από λίγο καιρό διάφοροι φανατικοί αρχίσουν να κατασκευάζουν μιναρέ εντός του τεμένους, ποια πολεοδομική υπηρεσία θα πάρει την ευθύνη να στείλει... μπουλντόζες να τον κατεδαφίσει; Εχει αναλογιστεί κάποιος τις συνέπειες από μια πιθανή επέμβαση των ελληνικών Αρχών εντός αυτής της εγκατάστασης;

Επίσης, πώς είναι δυνατόν να γίνεται κάτι τέτοιο προς εξευμενισμό των ισλαμιστών, όταν οι χριστιανοί στη Συρία και σε άλλες περιοχές όπου σημειώνονται εξεγέρσεις εξτρεμιστών μουσουλμάνων αποκεφαλίζονται, διώκονται, οι εκκλησίες μας πυρπολούνται και απάγονται ιεράρχες; Υπάρχει ισορροπία και ισοτιμία στις σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με το Ισλάμ;

Τέλος: Από την Αθήνα το μόνο που έλειπε ήταν το τέμενος;

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Και ταύτα συνέβαινον επί αιώνας, έως ότου τον παρελθόντα αιώνα, το 1870, εις την Α΄ Σύνοδον του Βατικανού, όλα αυτά συνεκεφαλαιώθησαν εις το δόγμα του αλαθήτου του πάπα. Έκτοτε το δόγμα αυτό απέβη το κεντρικόν δόγμα του παπισμού. Δια τούτο επί των ημερών μας εις την Β΄ Σύνοδον του Βατικανού τόσον επιμόνως και επιδεξίως συνεζητήθη και υπεστηρίχθη το απαραβίαστον και το αναλλοίωτον αυτού του δόγματος. Το δόγμα τούτο έχει κοσμοϊστορικήν σημασίαν δι΄ όλην την τύχην της Ευρώπης, μάλιστα δε δια τους αποκαλυπτικούς καιρούς της, εις τους οποίους έχει ήδη εισέλθει. Δια του δόγματος αυτού όλοι οι ευρωπαϊκοί ανθρωπισμοί απέκτησαν το ιδεώδες και το είδωλόν των:  ο άνθρωπος ανεκηρύχθη υπερτάτη θεότης, πανθεότης. Το ευρωπαϊκόν ουμανιστικόν πάνθεον απέκτησε τον Δίαν του.                                                       Η ειλικρίνεια είναι η γλώσσα της Αληθείας: το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα του 20ού αιώνος, δεν είναι άλλο παρά η αναγέννησις της ειδωλολατρίας και του πολυθεϊσμού. 

Έτι δεόμεθα υπέρ του Αγιωτάτου Επισκόπου και Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου..…