Ἡ θεοποίησι τῆς γνώσεως - ἐπιστήμης ἄνοιξε τὸ φρέαρ τῆς ἀβύσσου...(Ἀποκ. θ’).

« Καὶ σὺ Δανιὴλ, ἔμφραξον τοὺς λόγους καὶ σφράγισον τὸ βιβλίον ἕως καιροῦ συντελείας, ἕως διδαχθῶσι πολλοὶ καὶ πληθυνθῇ ἡ γνῶσις». ( Δαν. ιβ´, 4). « Εἶπε ὁ ἀββᾶς Ἀντώνιος: Ἔρχεται καιρὸς ὅπου οἱ ἄνθρωποι θὰ καταληφθοῦν ὑπό μανίας καὶ θὰ συμπεριφέρονται ὡς παράφρονες. Καὶ ἄν δοῦν κάποιον νὰ φέρεται λογικὰ, θὰ ξεσηκωθοῦν ἐναντίον του, λέγοντας: « Σὺ εἶσαι παράφρων». Καὶ τοῦτο θὰ τὸ εἰποῦν ἀκριβῶς, διότι δὲν θὰ εἶναι σὰν αὐτούς».( βλ.«Γεροντικὸν-Σταλαγματιὲς ἀπὸ τὴν πατερικὴ σοφία», Μοναχῆς Θεοδώρας Ταμπάκη, Ἱερὰ Μονὴ ἁγίου Θεοδοσίου Ἀργολίδος).

Τὸ ἐμβόλιο (καὶ ἡ μάσκα), δὲν εἶναι Θεολογικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ ζήτημα καὶ δὲν συνιστᾶ ἔκπτωση ἀπὸ τὴν ὀρθὴ Πίστη καὶ ζωὴ ;

 Ἁγιογραφικὴ καὶ ἁγιοπατερικὴ θεώρηση:

Οικουμενισμός: Το βδέλυγμα της ερημώσεως εστώς εν Τόπω Αγίω!


 

Παληό και Νέο ημερολόγιο -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου

2. Το Νέο ημερολόγιο είναι το Παληό, διορθωμένο κατά 13 ημέρες

1. Αυτό είναι ένα από τα πιο ισχυρά επιχειρήματα, που χρησιμοποιούν όσοι ακολουθούν το Νέο ημερολόγιο, για να πείσουν ότι δεν ακολουθούν το Γρηγοριανό ημερολόγιο, που καταδίκασαν οι Πανορθόδοξες Σύνοδοι του 16 ου αιώνα. Λένε, ότι ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος το 1924, στο χρησιμοποιούμενο τότε απ’ την Εκκλησία Παληό ή Ρωμαϊκό ημερολόγιο, πρόσθεσε 13 μέρες, για να επανέλθει η ισημερία του στην ημερομηνία που ήταν το 325 μ.Χ, όταν είχε συγκληθεί η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος. Και ότι το 1924 ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος πρόσθεσε 13 μέρες στο υπάρχον τότε στη χρήση της Εκκλησίας Παληό ημερολόγιο, είναι πράγματι αληθές. Αυτό όμως που ενδιαφέρει, είναι, αν το Νέο ημερολόγιο, που επέβαλε ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ταυτίζεται με το Γρηγοριανό ημερολόγιο! Αν είναι το Νέο και το Γρηγοριανό το ίδιο ημερολόγιο! Αυτό θα εξετάσουμε στη συνέχεια, αφού προηγουμένως κάνουμε μια επισήμανση.

---------------------------------

Ο/Η ΧΑΡΙΛΑΟΣ είπε...

Σεβαστέ Silver,το 325 μ.Χ.,όταν συνεκλήθη η Α΄Οικουμενική Σύνοδος,η ανοιξιάτικη ισημερία δεν ήταν στις 21 ,αλλά στις 7 Μαρτίου Ιουλιανού Ημερολογίου.
21 Μαρτίου ήταν η ανοιξιάτικη πανσέληνος.

Το ίδιο γίνεται και σήμερα και θα γίνεται για πάντα.
Η 21η Μαρτίου είναι το κατώτατον όριο της ανοιξιάτικης Πανσελήνου,εξ΄ού και τα όρια του Πάσχα από 22 Μαρτίου έως 25 Απριλίου.[7 Μαρτίου η ανοιξιάτικη ισημερία,σύν 14 ημέρες της ανοιξιάτικης πανσελήνου, μας κάνουν 21 Μαρτίου]

Συνεπώς,τα γραφόμενα του Σακαρέλλου ότι:<< ...Ο πάπας δηλ. στο Παληό ημερολόγιο, που μέχρι τότε χρησιμοποιούσαν και οι Λατίνοι, πρόσθεσε το 1582, 10 μέρες, που μέχρι τότε είχαν χαθεί, για να επανέλθει η ισημερία, εκεί που ήταν το 325 μ Χ, όταν έγινε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος.>>, όπως επίσης και τα περί πτώσεως της ανοιξιάτικης ισημερίας που αναφέρονται στο Πηδάλιο,δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και είναι ένα ακόμη ψεύδος των παπικών για να δικαιολογήσουν την καταδικασμένη διά αναθεμάτων καινοτομία -αλλαγή του Ημερολογίου.
Χαρίλαος Ι.Στουρα΄ί΄της.
Θεολόγος.

«ΕΝ ΣΟΙ, ΜΗΤΕΡ, ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΙΕΣΩΘΗ ΤΟ ΚΑΤ’ ΕΙΚΟΝΑ»

 ΤΗΝ Ε΄ ΚΥΡΙΑΚΗ τῶν Νηστειῶν ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ μία ἀπὸ τὶς κορυφαῖες ἀσκητικὲς μορφές της, τὴν ἁγία Μαρία τὴν Αἰγυπτία, ἡ ὁποία κατέστη συνώνυμη μὲ τὴν συντριβὴ καὶ τὴ μετάνοια. Ἀπ’ τὰ δώδεκα χρόνια της κυλιόταν στὸ βοῦρκο τῆς ἀκολασίας, ὡς διαβόητη πόρνη στὸ λιμάνι τῆς Ἀλεξάνδρειας. Ἔφτασε στὴν ἔσχατη κατάντια, νὰ ἀσκεῖ τὴν πορνεία, ὄχι πλέον γιὰ τὸ κέρδος, ἀλλὰ γιὰ ἡδονικὸ πάθος! Ὥς καὶ τὸ ἱερότερο προσκύνημα, τὸν Πανάγιο Τάφο τοῦ Κυρίου, θέλησε νὰ βεβηλώσει, μεταβαίνοντας, γιὰ νὰ βρεῖ πορνικοὺς πελάτες! Ἀλλὰ ἀντὶ νὰ συναντήσει τὴν ἁμαρτία, συνάντησε τὸν καθαιρέτη τῆς ἁμαρτίας, τὸ Σωτῆρα Χριστό. Ἡ θεία χάρις φύσηξε τὴν κρυμμένη σπίθα τῆς πίστης, τὴν ὁποία ἔκρυβε, χωρὶς νὰ τὴ γνωρίζει, στὴν ψυχή της καὶ ἔγινε φωτιά, ἡ ὁποία πυρπόλησε καὶ ἔκαψε τὸν παλιὸ ἑαυτό της. Ἄφησε πίσω τὸ ἁμαρτωλὸ παρελθόν της καὶ ἔφυγε γιὰ τὴν ἔρημο, γιὰ νὰ πολεμήσει, «ἐνώπιος ἐνωπίῳ», τὸν διάβολο καὶ τὴν ἁμαρτία.

Χορωδιακόν Σε υμνούμεν Σε ευλογούμεν Αξιον εστίν


 

Τη ΙΗ΄ (18η) Απριλίου, ο Άγιος Οσιομάρτυς ΙΩΑΝΝΗΣ ο Κουλικάς, ο μαρτυρήσας εν έτει αφξδ΄ (1564), ογκίνοις τελειούται.

Ιωάννης ο ευλογημένος Άγιος Οσιομάρτυς ήτο άνθρωπος κατά πολύ φρόνιμος και ζηλωτής. Ημέραν δε τινά συνωμίλει περί Πίστεως μετά των Αγαρηνών, αυτοί δε φθονούντες τον Άγιον Οσιομάρτυρα έδειραν αυτόν και κατόπιν τον ωδήγησαν εις τον κριτήν, εις τον οποίον εμαρτύρησαν ψευδώς, ότι ύβρισε την πίστιν των. Τότε ο κριτής του είπε να αρνηθή τον Χριστόν δια να τον αφήση ελεύθερον. Ο δε Μάρτυς απεκρίθη μετά μεγάλου θάρρους και είπε· «Να μη το δώση ο Θεός να αρνηθώ εγώ ποτέ τον Κύριόν μου Ιησούν Χριστόν, έστω και αν εις μυρίους θανάτους με καταδικάσητε». Τότε ώρισεν ο κριτής και τον έρριψαν εις τας σιδηράς ακάνθας, ούτως δε ετελειώθη ο μακάριος και έλαβε του Μαρτυρίου τον στέφανον. Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.                                        

Παληό και Νέο ημερολόγιο -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου

                                                                           Ε΄

Ισχυρισμοί Νεοημερολογιτών για το Ημερολόγιο

Οι Νεοημερολογίτες κατηγορούν όσους έμειναν πιστοί στο Παληό Ημερολόγιο ότι ένα απλό επιστημονικό θέμα όπως είναι το ζήτημα του Ημερολογίου, το κατέστησαν δογματικό και έσχισαν την Εκκλησία. Στην ενότητα αυτή εξετάζουμε μερικές απ’ τις κατηγορίες που διατύπωσαν κατά καιρούς οι διάφοροι Νεοημερολογίτες σχετικά με το Ημερολόγιο αυτό καθ’ εαυτό, την υποτιθέμενη διόρθωσή του από τον Πάπα Γρηγόριο ΙΓ΄ τον 16 ο αιώνα και τον Χρυσόστομο Παπαδόπουλο το 1924.

1. Το ημερολόγιο είναι αστρονομικό κι’ όχι δογματικό ζήτημα

1. H άποψη, που υποστηρίζουν όσοι ακολουθούν το Νέο ημερολόγιο, ότι το ημερολόγιο, είναι αστρονομικό επιστημονικό θέμα και όχι δογματικό, ή εκκλησιαστικό, είναι σωστή. Με την άποψη όμως αυτή συμφωνούν και όσοι συνεχίζουν ν’ ακολουθούν το Παληό ημερολόγιο! Εκείνο όμως που υποστηρίζουν σχετικά με το θέμα αυτό, όσοι ακολουθούν το Παληό ημερολόγιο, είναι άλλο. Λένε, ότι «το ημερολόγιο είναι επιστημονικό θέμα, εκκλησιαστικό όμως και δογματικό θέμα, είναι το ημερολογιακό»! Κι’ αυτό, είναι το σωστό. Πράγματι, είναι άλλο πράγμα το «ημερολόγιο», κι΄ άλλο, το «ημερολογιακό»! Όταν λέμε «ημερολόγιο» εννοούμε ένα χρονομετρικό σύστημα με το οποίο μετράμε το χρόνο. Τέτοια συστήματα, ημερολόγια, για τη μέτρηση του χρόνου, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, υπήρξαν πολλά. Όταν όμως λέμε «ημερολογιακό», εννοούμε κάτι που σχετίζεται με το ημερολόγιο, αλλά δεν είναι αυτό τούτο το ημερολόγιο. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία δύο πράγματα σχετίζονται με το ημερολόγιο. Το ένα είναι το Εορτολόγιο και το άλλο είναι το Πασχάλιο. Το ημερολόγιο, το Εορτολόγιο και το Πασχάλιο δεν αποτελούν ένα πράγμα. Το καθένα, από τα τρία αυτά, είναι ανεξάρτητο από το άλλο. Απόδειξη τούτου είναι, ότι το Ρωμαϊκό ημερολόγιο επιβλήθηκε από τον Ιούλιο Καίσαρα στο Ρωμαϊκό κράτος το 46 π. Χ., τότε που δεν υπήρχε ούτε Εορτολόγιο, ούτε Πασχάλιο. Έτσι, το ημερολόγιο είναι θέμα αστρονομικό και επιστημονικό. Το ημερολογιακό είναι θέμα εκκλησιαστικό και δογματικό. Ξεχωριστά πράγματα.

Νῆψις ψυχῆς -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Μιά φευγαλέα ματιά αὐτογνωσίας στήν ἐσωτερική ζωή τῆς ψυχῆς μας, θά διαγνώσει μύριες ὅσες ἀδυναμίες καί ἐκτροπές πού παραμορφώνουν ὀντολογικά τόν πνευματικό μας κόσμο. Κάποτε διαλογιζόμαστε γιά τούς ἄλλους καί μ᾽ ἔκπληξη ἀναρωτιόμαστε καί λέμε: "Πῶς κατάντησε αὐτός ὁ ἄνθρωπος, ἔτσι;". Μήπως ὅμως, θά πρέπει, τῆς αὐτογνωσίας τήν ἐξέταση νά τήν κάνουμε στόν ἑαυτό μας; "Προσευχή καί σιωπή, λόγου τιμιωτέρα", λέγει ὁ ὅσιος Ἠλίας ὁ πρεσβύτερος. Ν᾽ ἀφήσουμε τά λόγια καί νά κοιτάξουμε τόν ἑαυτό μας. Πάνω ἀπ' ὅλα, στήν πνευματική μας ζωή, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό νήψη ψυχῆς. Καί νήψη -(στήν ἀρχαιοελληνική, νῆψις) σημαίνει ἀγρύπνια, προσοχή. Γιαυτό καί ἡ ἐκκλησιαστική - νυκτερινή ἀκολουθία ὀνομάζεται "ἀγρυπνία", διότι οἱ χριστιανοί μένουν ἄγρυπνοι. Ἡ ἀναγκαιότητα τῆς νήψης (ἤ νήψεως), εἶναι τόσο ἀπαραίτητη καί ἐπείγουσα, ὅπως ἡ ἀναπνοή γιά τούς πνεύμονες. Δέ μπορεῖ νά ὑπάρξει πνευματική, ἐν Χριστῷ ζωή, χωρίς νήψη καί ἄγρυπνη προσοχή, στήν κάθε μας πράξη, στήν κάθε ἐκδήλωση καί στόν κάθε μας λογισμό. Μπορεῖ νά ὑπάρξει ἁγνότητα, ἐγκράτεια, ἀγάπη, ἀνεξικακία, μακροθυμία, ἀοργησία, ταπείνωση, ἐλπίδα, χωρίς τή νήψη; Ἀρνητικά, πάλι, ὁ νηπτικός ἄνθρωπος,ἀποφεύγει ὅλες τίς κακίες. "Τό παντελῶς ἄπταιστον ἐν Θεῷ μόνον", λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ὁ Θεός εἶναι ἄπταιστος καί ἀναμάρτητος. Μονάχα ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί ἔχουμε ἀνάγκη τῆς νηπτικῆς προσοχῆς, διότι πολεμᾶμε σάν ἄγρυπνοι φρουροί στίς ἐπάλξεις. Μιά ἀπ᾽ τίς σημαντικότερες νουθεσίες τοῦ θείου Παύλου πρός τόν Τιμόθεο, εἶναι καί ἡ ἀκόλουθη:

ΤΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΤΗΣ Ε΄ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Τη αυτή ημέρα Σαββάτω της Ε΄ Εβδομάδος των Νηστειών εορτάζομεν τον Ακάθιστον Ύμνον της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας, δια την παράδοξον εν Κωνσταντινουπόλει θαυματουργίαν Αυτής.                                                                                                 

Πάντοτε μεν χρεωστούμεν, ευλογημένοι Χριστιανοί, να υμνούμεν και να ευχαριστούμεν την Δέσποιναν ημών Θεοτόκον, δια την ευεργεσίαν, την οποίαν έκαμεν εις το ανθρώπινον γένος, σωματώσασα τον Θεόν Λόγον· εξαιρέτως δε την σήμερον ημέραν, δια το θαύμα το παράδοξον, όπερ εποίησεν εις την Κωνσταντινούπολιν. Δια τούτο λοιπόν και οι Διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας εθέσπισαν να ποιώσι την ανάμνησιν και ευχαριστίαν τούτου του θαύματος σήμερον, ουχί μόνον όσοι κατοικούσιν εις την Κωνσταντινούπολιν, αλλά και όσοι κατοικούσιν εις όλην την οικουμένην Χριστιανοί, επειδή δύναται η Αυτή και πάντοτε να ελευθερώνη τους μετά πίστεως επικαλουμένους Αυτήν Χριστιανούς από πάντα πειρασμόν αισθητόν και νοητόν. Δια τούτο και πάσα Εκκλησία Ορθοδόξων Χριστιανών ποιεί την εσπέραν ταύτην ολονύκτιον Ακολουθίαν και ευχαριστεί και δέεται της Παναγίας Θεοτόκου. Ευχαριστεί μεν δια την ευεργεσίαν, την οποίαν έκαμε τότε, δέεται δε να είναι έτοιμος βοηθός εις πάντας ημάς τους Χριστιανούς. Αλλά πρέπον είναι να διηγηθώμεν πρώτον πως έγινε το τοιούτον παράδοξον θαύμα παρά της Δεσποίνης ημών Θεοτόκου εις την Κωνσταντινούπολιν και δεύτερον διατί ονομάζεται η Ακολουθία αύτη Ακάθιστος, ίνα γνωρίσητε και υμείς, ότι πρέπει και τώρα και πάντοτε να την υμνούμεν και την ευχαριστούμεν δι’ όλων ημών των δυνάμεων. Κατά τους χρόνους του βασιλέως του Βυζαντίου Ηρακλείου (610 – 641), ο βασιλεύς των Περσών Χοσρόης Β΄ (590 – 628) απέστειλε στρατηγόν του τινά, ονόματι Σάρβαρον, με δύναμιν πολλήν και στράτευμα ικανόν, ίνα όλον το Ανατολικόν μέρος, όσον ήτο εις την εξουσίαν των Χριστιανών, κυριεύση και αιχμαλωτίση και ως αστραπή να κατακαύση και αφανίση.