Φιλοκαλική διάκριση Ορθοδοξίας και αιρέσεως -- π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού,

Εἶναι γνωστό, ὅτι εἶναι ἀδύνατος ἕνας ἀκριβὴς ὁρισμὸς τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς Ἐκκλησίας, διότι ἡ Ὀρθοδοξία-Ἐκκλησία εἶναι Θεανθρώπινο μέγεθος καί, ὅσον ἀφορᾶ στὸ θεῖο στοιχεῖο της, ὑπέρκειται κάθε διανοητικῆς-λογικῆς σύλληψης. Ἂν θὰ θέλαμε, λοιπόν, κατὰ προσέγγιση, νὰ ὁρίσουμε τὴν Ὀρθοδοξία, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε τὸ ἑξῆς: Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Ἀκτίστου στὸν κόσμο καὶ τὴν ἱστορία, καὶ ἡ δυνατότητα τοῦ κτίσματος νὰ ἁγιασθεῖ καὶ νὰ θεωθεῖ. 

Ἕνας (χριστιανικὸς) Deismus (Deus Creator, sed non Gubernator) εἶναι ὀρθόδοξα καθαρὴ πλάνη. Τὸ Ἄχρονο καὶ Ὑπέρχρονο εἶναι συνεχῶς μέσα στὸν κόσμο καὶ τὸ χρόνο, γιὰ νὰ ἁγιάζει τὸν χρόνο καὶ νὰ τὸν μεταμορφώνει σὲ χρόνο τῆς θείας βασιλείας, σὲ αἰωνιότητα (πρβλ. τὸν λόγο τοῦ ἀπ. Παύλου: «Δεῖ γὰρ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν»· Α’Κορ. 15, 53).

α) Η Πίστη

Οικουμενισμός= τό μυστήριο της ανομίας (11ον) μέρος

Θεαρχίω νεύματι -- Orthodox Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.

Σάββατο, 22 Σεπτεμβρίου 2018

Τη ΚΒ΄ (22^α) Σεπτεμβρίου,  μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΦΩΚΑ του θαυματουργού, του εν λουτρώ σφοδρώς πυρωθέντι τελειωθέντος.                                          

Φωκάς ο Άγιος Ιερομάρτυς ήτο υιός Παμφίλου και Μαρίας, καταγόμενος εκ πόλεως Σινώπης, αρχαίας και περιφανούς ούσης κατά την Μαύρην θάλασσαν. Ευθύς δε εξ απαλών ονύχων ηξιώθη να λάβη τη Χάριν του Αγίου Πνεύματος και να ενεργή παράδιξα θαύματα. Έπειτα δε έγινε και Επίσκοπος και πολλούς απίστους επέστρεψεν εις το φως της θεογνωσίας, τόσον με τα θεία του λόγια, όσον και με τα υπερφυσικά του τεράστια· πάντοτε δε εδίδασκε και εθαυματούργει έως εσχάτης του αναπνοής.

Τη ΚΑ΄ (21η) Σεπτεμβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών και Μάρτυς ΙΣΑΚΙΟΣ Επίσκοπος Κύπρου ξίφει τελειούται.

Ισάκιος ο Άγιος και μακάριος Πατήρ ημών εγένετο Επίσκοπος της εν Κύπρω Εκκλησίας, ευλαβής ων και φοβούμενος τον Θεόν, είχε δε έργον ακατάπαυστον το να διδάσκη τον λαόν τα θεία λόγια του Χριστού και προσέτι το να διαμοιράζη τα υπάρχοντά του εις τους πτωχούς. Ούτω δε πράττων εις όλην του την ζωήν, τελευταίον υπό των απίστων θανατώνεται με το ξίφος και προς ον επόθησε Κύριον εκδημεί. 

Κάποτε ο Αββάς Μωϋσής πολεμήθηκε πάρα πολύ από τους λογισμούς της πορνείας.

Και μη δυνάμενος να καθίση στο κελλί του, έφυγε και εξομολογήθηκε τους λογισμούς του στον Αββά Ισίδωρο. Ο Γέροντας τον παρεκάλεσε να επιστρέψη στο κελλί του. Εκείνος όμως δεν ήθελε να ακούση την σύσταση απαντώντας στον Αββά Ισίδωρο. «Δεν αντέχω πλέον, Αββά». Τότε ο Αββάς Ισίδωρος τον πήρε κοντά του και ανέβηκε στην στέγη του κελλιού και του λέγει:                                                           

– Κοίταξε προς δυσμάς.                                                                                                           
Πράγματι εκοίταξε με προσοχή προς τα εκεί και είδε πλήθος δαιμόνων να προκαλούν ταραχή και να θορυβούν με το να κάνουν πόλεμο.                                         
Του λέγει ο Αββάς Ισίδωρος.                                                                                                   
– Τώρα κοίταξε προς Ανατολάς.                                                                                             
Όταν εστράφη προς ανατολάς ο Αββάς Μωϋσής είδε αναρίθμητα πλήθη αγίων Αγγέλων, που περιεβάλλοντο με δόξα.                                                                                  
Είπε τότε προς τον Μωϋσήν ο Γέροντας.                                                                              
– Να! αυτούς που βλέπεις είναι εκείνοι, που στέλνει ο Κύριος να βοηθήσουν τους αγίους που αγωνίζονται. Αυτοί προς δυσμάς είναι αυτοί που μας πολεμούν. Περισσότεροι είναι οι σύμμαχοί μας. Γι’ αυτό έχε θάρρος.                                                  Τότε ο Αββάς Μωϋσής γύρισε στο κελλί του ευχαριστώντας τον Θεό.

Τη ΚΑ΄ (21η) Σεπτεμβρίου, οι Άγιοι Μάρτυρες ΕΥΣΕΒΙΟΣ, ΝΕΣΤΑΒΟΣ και ΖΗΝΩΝ οι αυτάδελφοι λίθοις τελειούνται.

Ευσέβιος, Νέσταβος και Ζήνων οι Άγιοι Μάρτυρες ήκμαζον κατά τους χρόνους Ιουλιανού του Παραβάτου, εν έτει τξα΄ (361) μ. Χ. όντες αδελφοί κατά σάρκα, καταγόμενοι εκ της πόλεως Γάζης· επειδή δε εξ όλων των πολιτών της πόλεως εκείνης αυτοί μόνον ελάτρευον τον Χριστόν, δια τούτο εμισούντο υπό των ειδωλολατρών, οίτινες και ορμήσαντες συνέλαβον αυτούς εις τινα οίκον κεκρυμμένους υπάρχοντας, και μαστιγώσαντες ενέκλεισαν εις την φυλακήν· συνελθόντες δε είτα εις το μέσον της πόλεως, πλείστα εναντίον των Μαρτύρων κατεμαρτύρουν ψευδώς, ότι δήθεν ούτοι εξύβρισαν τους θεούς των και ειργάσθησαν κτά το παρελθόν μετά ζήλου δια την πτώσιν και τον αφανισμόν της Ελληνικής θρησκείας· και ούτω κράζοντες, παρεκίνουν αλλήλους εις θυμόν και εις τον φόνον των Αγίων Μαρτύρων.

Ἡ τέλεια συντριβὴ τοῦ ἐγωϊσµοῦ ἀνέδειξε τὸν ὑποτακτικὸ Ζαχαρία ἀνώτερο πνευµατικὰ ἀπὸ τὸν Γέροντά του Μωϋσῆ :

«Ὁ ἀββὰς Μωϋσῆς εἶπε στὸν Ἀββᾶ Ζαχαρία: 

-Πές µου, τί νὰ κάµω; 

Ἐκεῖνος, µόλις ἄκουσε αὐτὸ τὸ λόγο, ἔκαµε ἐδαφιαία µετάνοια καί, πέφτοντας στὰ πόδια του, λέγει: Ἐσὺ ρωτᾶς ἐµένα, πάτερ; Καὶ τοῦ λέει ὁ Γέροντας: 

-Πίστεψέ µε Ζαχαρία: εἶδα τὸ ἅγιο Πνεῦµα νὰ κατεβαίνει ἐπάνω σου, καὶ γι’ αὐτὸ ἀναγκάζοµαι καὶ σὲ ρωτῶ. 

Τότε ὁ ἀββὰς Ζαχαρίας ἔβγαλε τὸ κουκούλιο ἀπὸ τὸ κεφάλι του, τὸ ἔβαλε κάτω ἀπὸ τὰ πόδια του καί, ἀφοῦ τὸ τσαλαπάτησε εἶπε: 

-Ἂν δὲν συντριβεῖ ὁ ἄνθρωπος µὲ αὐτὸ τὸν τρόπο, δὲν µπορεῖ νὰ γίνει µοναχός!

Τη ΚΑ΄ (21η) Σεπτεμβρίου, ο Άγιος Μάρτυς ΕΥΣΕΒΙΟΣ ξίφει τελειούται.

Ευσέβιος ο Άγιος Μάρτυς παρρησιασθείς αυτόκλητος εις τον άρχοντα της Φοινίκης, είπε προς αυτόν· «Τι ανόητον έργον κάμνεις και διώκεις, ω άρχων, την ποίμνην του Χριστού»; Ο δε άρχων, θυμωθείς, επρόσταξε να κρεμασθή ο του Χριστού Αθλητής και να ξεσχίζηται· είτα με τρίχινα πανία, ηνωμένα ομού με άλας, να τρίβωνται τα πληγωμένα μέλη του. Ο δε Μάρτυς έχαιρε και ηγαλλιάτο, ως αν ήτο άλλος όστις έπασχε και όχι αυτός ο ίδιος. Ο δε άρχων απορών και μη ηξεύρων τι να κάμη, επρόσταξε να αποκεφαλίσουν αυτόν. Και ούτως ο μακάριος ανέβη εις τους ουρανούς, δια να λάβη τον του μαρτυρίου αμάραντον στέφανον.

ΜΗΠΩΣ ΞΕΜΕΙΝΑΜΕ;

Η έννοια του ήρωα έχει χάσει σήμερα το νόημά της

Από τη Δρ Ελένη Παπαδοπούλου*

Tα παλιά καλά χρόνια, όταν ακόμη υπήρχαν η κοινή λογική και πέντε αξίες που κρατούσαν όρθια την κοινωνία μας, ήρωες και πρότυπα ήταν σπουδαίοι άνθρωποι. Ανθρωποι που είχαν προσφέρει πραγματικά στον τόπο, που είχαν δώσει την περιουσία τους ή ακόμη και την ίδια τη ζωή τους για να γίνει η Ελλάδα καλύτερη, δυνατότερη, μεγαλύτερη. Ανθρωποι που θαυμάζαμε για το ήθος τους, το έργο τους, τον λόγο τους, την επιστημοσύνη ή την ανδρεία τους. Ανθρωποι που έκαναν την κοινωνία μας καλύτερη, την έκαναν γνωστή στα πέρατα της οικουμένης. Ανθρωποι που μας έκαναν περήφανους που ήμασταν Ελληνες.

Ηρωες ήταν οι αγωνιστές του ‘21, που μας έδωσαν την ελευθερία μας. Ηρωες λέγαμε τους Μακεδονομάχους και τους πολεμιστές στο αλβανικό μέτωπο, που πολέμησαν για τη χώρα.

Τη ΚΑ΄ (21η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών ΙΩΝΑ του Σαββαϊτου, πατρός Θεοδώρου και Θεοφάνους των Γραπτών.

Ιωνάς ο Όσιος ήτο Πρεσβύτερος, εν έτει πκθ΄ (829) μ. Χ. πατήρ γνήσιος χρηματίσας των Οσιωτάτων Ομολογητών Πατέρων Θεοδώρου και Θεοφάνους των Γραπτών, ων τα πρόσωπα επέγραψε Θεόφιλος ο εικονομάχος. Ούτος λοιπόν μεταβάς εις την Λαύραν του Αγίου Σάββα, και γενόμενος Μοναχός, απέκτησεν άκραν προς τον Θεόν ευλάβειαν· και αφού κατώρθωσεν όλας τας αρετάς, με καλόν γήρας απήλθε προς Κύριον.

Τήν Ἑλλάδα μας τήν κάναμε ἀγνώριστη.

Τῆς δώσαμε χίλια τραύματα καί τῆς ἀνοίξαμε χίλιες πληγές. Σφαδάζει κυριολεκτικά, ἀπό τόν πόνο. Ἔχει καταντήσει χλεύη τῶν ἐθνῶν. «Ὀνειδισμός καί χλευασμός τοῖς κύκλω ἡμῶν». Ἔξω ἀπειλές, και μέσα προδοσίες. Κλοπές, ληστεῖες, ψεύδη, παιδεραστίες, ὁμοφυλοφιλίες, ἀσέλγειες, πορνεῖες, μοιχεῖες, φθόνοι, φόνοι, μίση καί κακίες, συκοφαντίες, ἐμπρησμοί, δολοφονίες, αἵματα, ἀπαγωγές ἀνθρώπων, ἐμπόριο λευκῆς σάρκας, ἐμπόριο βρεφῶν, ἱερῶν ναῶν ἱεροσυλίες καί ἐμπρησμοί, διωγμός ἱερέων ἀπό τά σχολεῖα τῶν παιδιῶν μας, ἀθεΐα καί ἐκκλησιομαχία καί περιφρόνηση τῆς προσευχῆς καί τῆς λατρείας, σεξουαλική ἀγωγή στά μικρά τά παιδιά —ὥστε ἡ ἠθική διαφθορά νά κατακάψει τά πάντα— καί ἀγώνας κατά τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν, καί ὁ πολιτικός γάμος, καί οἱ ἐλεύθερες συμβιώσεις, καί ἡ πολιτική κηδεία, καί ἡ καύση τῶν νεκρῶν...κλπ. κλπ. Θεέ, μου! Πῶς καταντησαμε εμείς οἱ «Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες» τήν Ἑλλάδα μας, τή χώρα μας, τόσο ἀγνώριστη;