Ο μαρτυρικός των θάνατος εις όλους εμάς διασαλπίζει την μεγίστην διαφοράν της Ορθοδοξίας από τον παπισμό

Των  Οσιομαρτύρων Πατέρων  των υπό των Λατίνων αναιρεθέντων δια την αγίαν και Ορθόδοξον Πίστιν εν Άθωνος τω Όρει και αλλαχού.

(ων η Σύναξις επιτελείται την Πέμπτην του Αγίου Πμεύματος)

Το ότι ο παπισμός είναι αίρεσις και ο οικουμενισμός παναίρεσις δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία, συμφώνως με τας θείας διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων και Ομολογητών της Ορθοδόξου αγίας ημών Εκκλησίας. Τα ιστορούμενα μαρτύρια των Οσιομαρτύρων Πατέρων, των υπό των Λατινοφρόνων και Λατίνων αναιρεθέντων, είναι ένα φωτεινόν παράδειγμα και ένα φρένο δι΄ όλους ημάς προς αποφυγήν παντός νεωτερισμού και καινοτομίας εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία. Ο μαρτυρικός των θάνατος εις όλους εμάς διασαλπίζει την μεγίστην διαφοράν της Ορθοδοξίας από τον παπισμό, δεν τυγχάνει παρανυχίς, όπως θέλουν να μας παρουσιάσουν οι οικουμενιστές σήμερον. Από απόψεως θεολογικής και σωτηριολογικής αι διαφοραί είναι τόσο μεγάλαι, όση η απόστασις η χωρίζουσα τον Παράδεισον από την κόλασιν. Δι΄ αυτό οι οσιομάρτυρες Άγιοι Πατέρες ούτοι, προτίμησαν τα φρικτά μαρτύρια και τον θάνατον από τον εκλατινισμόν έστω και εις το ελάχιστον, λέγοντες «ημείς βουλόμεθα αποθανείν ή Λατινίσαι ποτέ». Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας, δια τους λόγους τούτους τιμά και γεραίρει την μνήμην των εντός του έτους, εις διαφόρους ημερομηνίας συμφώνως με το συναξάριόν της, δοξάζουσα τον Τριαδικόν μόνον αληθινόν Θεόν, τον «θαυμαστόν εν τοις αγίοις αυτού».

Την 22αν Σεπτεμβρίου τους οσιομάρτυρας Ζωγραφίτας.                                                               
Την 4^ην Ιανουαρίου τους οσιομάρτυρας Βατοπαιδινούς.                                                                     
Την 13 Μαϊου τους οσιομάρτυρας Ιβηρίτας.                                                                               
Την 19^ην Μαϊου τους οσιομάρτυρας Καντάρας της Κύπρου.                                                                 
Την 5^ην Δεκεμβρίου τους οσιομάρτυρας Καρεώτας.                                                                                                                          
Την Κυριακήν των Αγιορειτών τους 12 οσιομάρτυρας Κουτλουμουσιανούς.                                                       
Την Κυριακήν των Αγιορειτών τους οσιομάρτυρας Ξενοφωντινούς.                                                                                                 

Την Ορθόδοξον πίστιν, ασινή εφυλάξατε, των αιρετιζόντων Λατίνων, τας ποινάς μη πτοούμενοι· εν Κύπρω της Καντάρας Μονασταί, εν Άθω τε Ζωγράφου Καρυών, Ξενοφώντος Κουτλουμούσιον συν αυτοίς, Ιβήρων Βατοπαίδιον. Χαίρετε των πατέρων ο χορός, χαίρετε λύχνοι Άθωνος· χαίρετε αληθείας οι φρουροί, εν έργοις αποδείξεσιν.                                                                                                  

Οραματιζόμαστε την αυγή μιας νέας «Κυριακής της Ορθοδοξίας» να ανατέλλη.

 Οι Λατίνοι και οι προτεστάντες, δυστυχώς, εφ’  όσον ακολουθούν πεπλανημένον τρόπον σαρκικής ζωής, δεν πρόκειται να δουν το φως της Ορθοδοξίας και της Θεογνωσίας. Αποθανούνται εν ταις αμαρτίαις των, εκτός εάν ο Θεός,--οις επίσταται κρίμασι—φωτίση το σκότος των. Δια τούτο αδιστάκτως φρονούμε ότι το επαναλαμβανόμενο τροπάριο εκ των Πατριαρχικών χειλέων, «δεν έχομεν διαφοράς, ουδέν μας χωρίζει προς την ένωσιν», μόνο εχθρός των ανθρώπων θα μπορούσε να το είπη, μόνο «ο απ’  αρχής ανθρωποκτόνος» ηδύνατο να το διακηρύξη, μόνο ο Άδης θα ηδύνατο να το εφεύρη, ως αντίθεον. Διότι δεν φθάνει ότι φθείρει το σωτήριο ορθόδοξον φρόνημα των ήδη ορθοδόξων λαών, αλλά στερεώνει εις την δαιμονική πλάνη και αίρεσιν τόσα εκατομμύρια αιρετικών, αυτών που ζουν σήμερα και εκείνων που θα έλθουν μέχρι συντελείας. Εάν κηρύγματα τοιαύτης τρομακτικής σημασίας και από τόσον υψηλάς καθέδρας, μας αφήνουν αδιάφορους, δεν έχουμε κάθε δικαίωμα να υποστηρίζουμε ότι, οι ηγετικήν έχοντες θέση εις την Εκκλησία κληρικοί και λαϊκοί εις κάποιο σημείο εκ των τριών—πίστη, γνώση, βίωση—νοσούν; Αλλ’  υπάρχει ευσεβής κλήρος και λαός, που έχει αντιληφθή την έκταση και το βάθος της κατάστασης. Και φυσικά θα αναλάβη την πρωτοβουλία προς εκκαθάριση της θέσης του. Ζήτημα χρόνου είναι η εκδήλωση μιας ορθοδόξου κίνησης προς αναστολή της φθοράς, που προσγίνεται εις την Εκκλησία από τους ποιμένες και τους διδασκάλους της, των μεν κακώς διδασκόντων, των δε αθλίως σιωπώντων. Αυτός ο κλήρος και ο λαός, αναλαμβάνοντες τις ευθύνες των θα σαλπίσουν το «στώμεν  καλώς εις την βάση της Ορθοδόξου Εκκλησίας». Κάποιοι Επίσκοποι θα συγκινηθούν και θα ηγηθούν του Ορθοδόξου αγώνα προς περισυλλογή και αναστολή του ενεργουμένου Ουνιτισμού μας. Οραματιζόμαστε την αυγή μιας νέας «Κυριακής της Ορθοδοξίας» να ανατέλλη.

Psalm 33 I will bless the Lord- Ψαλμός 33 Ευλογήσω Τον Κύριον

Η Εκκλησία τους έκανε επισκόπους για να διδάσκουν και φυλάττουν τον λόγον της Αληθείας Της ακέραιον και ανόθευτον

Αποροφημένοι οι μεν Ποιμένες από την αίγλην του αξιώματος και την κοινωνικήν δράσι, το πλήθος των ανυπόπτων προβάτων που τους ακολουθούν και τον οικοδομικόν οργασμόν των παιδικών κατασκηνώσεων και γηροκομείων, τους κύκλους Γραφής και τις σελίδες των εκδόσεών τους, οι δε Μοναχοί από την αίγλην της περικυκλούσης αυτούς φήμης δια την … νηπτικήν θεολογίαν και το … άκτιστον φως της νοεράς προσευχής τους, αδιαφορούν αν στο ένα και κύριο, την ομολογία της πίστεως, απέτυχαν, με αποτέλεσμα όλα τα λοιπά να είναι ενώπιον του Θεού ράκη άχρηστα και θυσία απρόσδεκτος! Η Εκκλησία τους έκανε επισκόπους για να διδάσκουν και φυλάττουν τον λόγον της Αληθείας Της ακέραιον και ανόθευτον, κρατώντας συγχρόνως τα πρόβατά Της μακρυά από τα λειβάδια των αιρετικών, και όχι να τα εγκαταλείπουν απροστάτευτα μέχρι το στόμα του λύκου με την πρόφασι ότι μόλις θα τα καταπιή, τότε θα δείξουν την ποιμενική τους ικανότητα! Πότε θ΄ αντιληφθούν ότι ένα ΟΧΙ στην αίρεσι του παποοικουμενισμού αξίζει πολύ περισσότερο από κάθε προσευχή και ιεραποστολική δράσι, και ότι, γι΄ αυτό το ΟΧΙ έχουν ταχθή από την Εκκλησία «εις τόπον Χριστού» και των Αποστόλων Του;

π. Θεόδωρος Ζήσης - Κυριακή των Αγίων Πάντων και εορτή των Αγίων 12 Αποστόλων (Περί Μασονίας και Αποστολικής Διαδοχής)

• Simeron Wordpress

Ο Καθηγούμενος Αρχιμ. Κύριλλος Μελισσοχωρίου :

….τα γενόμενα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο κατά την 30η Νοεμβρίου 2006, μεταξύ του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και του Πάπα Ρώμης κ. Βενεδίκτου, τα οποία και υπερέβησαν κάθε προηγούμενο, ως προς τις παραβάσεις των Ιερών Κανόνων και γενικά των ιερών και οσίων της ακαινοτόμητης Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Κυριολεκτικά ισοπεδώθηκαν όλα όσα επί χίλια και πλέον έτη εχώριζαν και χωρίζουν – και θα χωρίζουν – τους αιρετικούς Παπικούς από τους Ορθοδόξους. Μόνο προσχηματικά και τυπικά δεν υπήρξε και το «κοινόν Ποτήριον» ακόμη. Αυτό γίνεται σταδιακά και μεμονωμένα προς το παρόν. Αλλ’ όμως ήδη από το 1965, μετά την αντικανονική και μονομερή «άρση των αναθεμάτων», το όνομα του αιρεσιάρχου Πάπα έχει αναγραφή στα Δίπτυχα του Πατριαρχείου και μνημονεύεται «σιωπηρώς» ως ομόπιστος Πατριάρχης Ρώμης και μάλιστα ως πρώτος τη τάξει! Επί 952 χρόνια (1054 – 2006) η Αγία Ορθοδοξία μας είχε και έχει τους Λατινιπαπικούς ως αιρετικούς για τον ορμαθό των αιρέσεων και πλανών τους, χωρίς έκτοτε συμπροσευχές και λειτουργικές επικοινωνίες, εφόσον δεν έχουν απαρνηθή και δεν απαρνούνται τις βλάσφημες αιρέσεις και πλάνες τους. Διότι και μόνη η ουρανομήκης βλασφιμία κατά του Αγίου Πνεύματος, το λεγόμενο Filioque , μάλιστα με τη ρητά απαγορευμένη προσθήκη στο Ιερό Σύμβολο της Πίστεως, κατά τον Άγιο και Μέγα Φώτιο, «εξαρκεί και μόνον μυρίοις αυτούς υπαγαγείν αναθέμασιν»! (Εγκύκλιος Επιστολή προς τους της Ανατολής αρχιερατικούς θρόνους...,§33. Βλ. Ιωάν. Καρμίρη, τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία..., τόμ. Ι, Αθήναι 1952, σ. 282). Δηλαδή όχι μόνο «ανάθεμα τρις», αλλά «δέκα χιλιάδες τρις ανάθεμα», ως εκτός Εκκλησίας! 

Οι «50 ομιλίες» του Αββά Μακαρίου του Αιγυπτίου.

Μελέτημα  27^ον.

1. Η ψυχή που δεν έχει την ακρίβεια του τρόπου ζωής και που δεν δέχτηκε ακόμη την αίσθηση του αγιασμού της καρδιάς, ας πενθεί και ας ζητεί θερμά από τον Κύριο να της δοθεί αυτό το αγαθό και η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Κατά το νόμο, εκείνοι που έπεσαν σε σωματικά αμαρτήματα, πρώτα τιμωρούνται από τον ιερέα με στέρηση της Θείας Κοινωνίας. Όσοι όμως δεν είχαν στη ζωή τους τέτοια και είναι καθαροί, προβιβάζονται στην Ιερωσύνη και τοποθετούνται μέσα στο θυσιαστήριο, σαν λειτουργοί του Κυρίου. Η Άγία Τριάδα κατοικεί μέσα στην καθαρή ψυχή, όσο είναι κατάλληλος και δεκτικός ο άνθρωπος. Όταν όμως αλλάξει πορεία ο άνθρωπος και λυπήσει το Άγιο Πνεύμα, συστέλλονται η Θεία Χάρη, η αγάπη και κάθε αγαθή ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Στερείται ο νους την πνευματική ευφροσύνη και παραδίνεται σε θλίψεις και πειρασμούς των πονηρών πνευμάτων, μέχρις ότου ορθοποδήσει και πάλι η ψυχή. Κατόπιν, αφού δείξει τη μετάνοια μ΄ εξομολόγηση και ταπείνωση, πάλι αξιώνεται Θείας Χάριτος και απολαμβάνει ευφροσύνης περισσότερο από πρώτα. Αντίθετα, αν δεν λυπήσει το Άγιο Πνεύμα, τότε προκόβει η ψυχή και προχωρεί από δόξα σε δόξα και από ανάπαυση σε τελειότερη ανάπαυση και συγκαταριθμείται στους τέλειους εργάτες και άμεμπτους λειτουργούς του Χριστού στην αιώνια Βασιλεία Του.                                                                                                                                                        
2. Αν ο Χριστιανός κατορθώσει τη νηστεία, την αγρυπνία, την ψαλμωδία και όλη την άσκηση και την αρετή, αλλά η μυστική ενέργεια του Αγίου Πνεύματος δεν κελαηδάει μέσα στην καρδιά του και δεν νοιώθει την αγαλλίαση να τον πλημμυρίζει, τότε αέρα δέρει και μάτην εκοπίασε…                                                                                                             
3. Καλή είναι η νηστεία και η αγρυπνία, η άσκηση και η ξενιτεία. Και αυτά είναι κάποια αρχή και τα πρόθυρα της θεάρεστης ζωής. Είναι όμως παράλογο να θαρρεύει κανείς ολωσδιόλου σ΄ αυτά μόνον. Το θεμέλιο λοιπόν του Χριστιανισμού είναι, κι αν έχει κανείς όλες τις αρετές, να μη εφησυχάζει, ούτε να παίρνει θάρρος, ούτε να νομίζει ότι κατόρθωσε κάτι σπουδαίο. Και αν ακόμη γίνει μέτοχος της Χάριτος, να μη νομίσει ότι πέτυχε κάτι, ούτε να κομπάζει, αλλά να πενθεί και να κλαίει και νάχει την καρδιά του ολότελα συντετριμμένη.                                                                                                                             4. Στα πνευματικά ζητήματα, εκείνοι που πολεμούν εναντίον της κοιλιάς και του ύπνου και ασχολούνται διαρκώς με ψαλμούς και προσευχές, ας μη νομίζουν ότι έφτασαν πια στο τέλος και στην ανάπαυση. Βρίσκονται ακόμη στα πρόθυρα και τις αυλές των ανακτόρων. Και αν αξιώθηκαν να λάβουν κάποια πνευματική χάρη είναι μακριά της τελειότητος. Τέχνη του σατανά είναι το να υποχωρεί θεληματικά αρκετά χρόνια, με το σκοπό να βάλει στο νου όσων ασκούνται, την ψεύτικη ιδέα, ότι έφθασαν στην τελειότητα. Ο πονηρός όφις με το να σπείρει εξαρχής μέσα στον Αδάμ την επιθυμία να γίνει Θεός σε ποια ατιμία τον κατέβασε, με αυτή ακριβώς την υπερήφανη ιδέα. Αυτά λοιπόν και συ, έχοντας στο νου σου, φύλαγε τον εαυτό σου όσο μπορείς, και φρόντιζε με μεγάλη επιμέλεια να έχεις πάντοτε την καρδιά σου ταπεινή και συντριμμένη.

Ο διαπολιτισμικός πρεσβευτής "καλής θελήσεως" του interactive προσκυνηματικού τουρισμού

http://kyprianoscy.blogspot.ca/

Τα εκκλησιαστικά νέα της καινοτόμου εκκλησίας, όπως πάντα, θλιβερά και αξιοδάκρυτα. Πληροφορηθήκαμε (*) ότι ένας συνταξιούχος του Δημοσίου και πρώην μητροπολίτης, ο Ζακύνθου Χρυσόστομος, εκπροσώπησε την εκκλησία της Ελλάδος σε ένα διαπολιτισμικό γεγονός : Τον λεγόμενο προσκυνηματικό τουρισμό, τον οποίο εγκαινίασε η Κίνα. Είδαμε λοιπόν τον συνταξιούχο δημόσιο υπάλληλο, και πρώην μητροπολίτη, με πολιτική περιβολή. Παρέλειψε να κόψει τα γένια, άγνωστοι οι λόγοι.

Η καινοτόμος εκκλησία απέκτησε με τον τρόπο αυτό και τον διαθρησκειακό, διαπολιτισμικό ή interactive, πρεσβευτή καλής θελήσεως, τον οποίο δεν είχε. Σχετικά με το interactive σημειώνουμε ότι στα ελληνικά της παγκοσμιοποίησης μεταφράζεται ως "διαδραστικό". Τι σημαίνει τώρα αυτό το "διαδραστικό" μας είναι άγνωστο. Προφανώς, οι εισηγητές της νέας ελληνικής γλώσσας, μη θέλοντας να γίνουν εμφανή τα δόλια σχέδια που υπηρετούν, αποφεύγουν να αποδώσουν το interactive με τη λέξη "ενδοενεργή". Διότι η, σε μετάφραση, σύνθετη αυτή λέξη εισάγει το "ένδον", δηλαδή κάτι το εσωτερικό, και οι εσωτερικές εντολές των αχθοφόρων τις παγκοσμιοποίησης, τις οποίες καλούνται να ενεργήσουν, δεν πρέπει να λέγονται. Μυστικές συμφωνίες έχουν γίνει, οπότε το ποίμνιο καλό είναι να παραμένει ποίμνιο άνευ λόγου ή γνώσης. 

Φυσικά, το ίδιο ισχύει και για την λεγόμενη intercommunio, δηλαδή την διακοινωνία, άλλως "κοινό ποτήριο", με τον παπικό εσμό. Η ενδοκοινωνία - διακοινωνία στη νεοελληνική του οικουμενισμού και της παγκοσμιοποίησης - έχει δρομολογηθεί και επιτευχθεί εδώ και αρκετά χρόνια. Δράστες οι του Φαναρίου ιεράρχες και επίσκοποι, μεταξύ των οποίων και ο κ. Ζηζιούλας με τους εδώ αντιφωνητές (: σχολή Γιανναρά, ακαδημία Βόλου, ψυχοθεολόγοι τύπου π. Θερμός και τέλος ο κατάλογος δεν έχει).

Αν σχολιάζουμε τώρα τον νεοαποκτηθέντα "πρέσβη καλής θελήσεως" επί του προσκυνηματικού (σημ. προσχηματικού, θα ήταν καλύτερα) λεγόμενου τουρισμού, είναι διότι, αφ΄ ενός, θέλουμε να δείξουμε τη συνέπεια, με την οποία η καινοτόμος εκκλησία του 1924 βαδίζει, οδηγώντας σε πλήρη εκκοσμίκευση το λαό του Θεού, αφ΄ ετέρου δε, να σκεφθούμε τα έτη της διακονίας του στη μητρόπολη της Ζακύνθου. Το ποιμαντορικό έργο που επιτέλεσε, δεν μπορεί να είναι άσχετο με τα νέα καθήκοντα, που του ανέθεσε η διοικούσα την εκκλησιαστική καινοτομία ιεραρχία. Οπότε, δεν χρειάζεται να γράφουμε περισσότερα. 

Το δίχως άλλο, θα υπάρχουν πιστοί που θα πίνουν νερό στο όνομά του, κατά το λεγόμενον, πολλοί δε εξ αυτών θα είναι αντιοικουμενιστές ή ακόμη πολέμιοι της παγκοσμιοποίησης. Όχι όμως και του προσκυνηματικού τουρισμού και των λοιπών interactive οδηγιών ενέργειας και δράσης.