Οι σποραδικές αντιδράσεις των μεμονωμένων περιπτώσεων και προσώπων, όπου τα πράγματα λίγο ξεφεύγουν, είναι μια σταγόνα στον ωκεανό και όχι η σταγόνα με την οποία ξεχειλίζει το ποτήρι. Είμαστε πολύ μακριά ακόμη από τις μαζικές κινητοποιήσεις και τις επαναστατικές δράσεις. Κρίμα! Δεν είμαστε βέβαια υπέρ της βίας, αλλά δεν έχουμε και σαφή αντίληψη περί της βίας. Για παράδειγμα:
Όταν ο άλλος έχει στο χέρι του ένα μοχλό της ΔΕΗ και κατεβάζει το ρεύμα στα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, τη ίδια στιγμή που δεν το κάνει στα κόμματα με τα εκατομμύρια που χρωστάνε….
Όταν ο άλλος με την υπογραφή του απολύει χιλιάδες ανθρώπους εν μια νυκτί.
Όταν ο τρίτος ξεπουλά την πατρίδα και αφήνει τα σύνορα αφύλακτα με την ντιρεκτίβα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όταν κάποιος άλλος περικόπτει εν μια νυκτί επιδόματα, μισθούς συντάξεις, εφάπαξ, πρόνοιες και κεκτημένα, πληρωμένα όλα από τις κρατήσεις των εργαζομένων.
Όταν ψηφίζουμε ένα κόμμα και μας λένε ότι εμείς φταίμε... ναι, αλλά δεν το ψηφίσαμε γι΄ αυτά που κάνει, αλλά για τα άλλα που υποσχέθηκε, και τα οποία δεν κάνει.
Όταν τα καρτέλ των πολυεθνικών κερδοσκοπούν με αυξήσεις στις τιμές των προϊόντων, και δεν τους κόβει κανένας κρατικός το χέρι.
Όταν θέλουν τα δύο μασωνοκρατούμενα και πλαδαρά οσφυοκαμπτικά κόμματα να καταργήσουν την Κυριακή αργία, χωρίς ένα δημοψήφισμα και γι αυτό και για όλα τα άλλα.
Όταν μετράμε χιλιάδες αυτοκτονίες και δεν ιδρώνει το αυτί κανενός.
Όταν ακόμη δεν ξεκαθαρίζουν τη Ζήμενς, τη Λίστα Λαγκάρντ, τις μίζες και το Χρηματιστήριο, τα ομόλογα και τους Ολυμπιακούς.
Όταν τίθεται θέμα κομματικής πειθαρχίας στη Βουλή των Ελλήνων και αναγκάζονται να παραβιάσουν τη συνείδησή τους οι βουλευτές, δεν είναι βία αυτό;
Και δεν είναι γελοιωδέστερον παντός άλλου η επιστροφή των πεπλανημένων προβάτων στην κομματική "στρούγκα" και η συνεπαγόμενη αυτής αηδής "μούγκα"; Όλα αυτά δεν είναι βία; Είναι βία χειρίστου είδους. Ω ανόητοι άνδρες Αθηναίοι και πάντες Έλληνες, χάσαμε το μέτρο της κρίσεως και της συγκρίσεως.
Όλη αυτή η υπόθεση μας προέκυψε από την μεταπολιτευτική κακοποίηση των όρων και των εννοιών. Δηλ. δημοκρατία δεν είναι να ψηφίζεις κάθε τέσσερα χρόνια και στο ενδιάμεσο ο εκλεγμένος να αλωνίζει ανεξέλεγκτος. Ούτε πάλι η επανάσταση είναι τόσο διαβεβλημένη, ώστε να απαγορεύεται τελείως. Να τώρα όλοι αποζητούν μια επανάσταση. Μακάρι να προέλθει από το λαό. Μακάρι να προέλθει εξ ουρανού και να αγκαλιασθεί από τον λαό. Η επανάσταση δημιουργεί δίκαιο... Δεν είναι πάντοτε κακό, όπως ακριβώς αυτό εμφαίνεται και αποδεικνύεται από την Ιστορία των λαών.
Όταν καταστρατηγείται το σύνταγμα κατάφωρα με τα μνημόνια και τη δανειακή σύμβαση, με τις νομοθετικές πράξεις και την απουσία δημοψηφισμάτων, τι άλλο περιμένουμε για να εφαρμόσουμε την ακροτελεύτια διάταξη του συντάγματος ότι η τήρησή του επαφίεται στην φιλοπατρία των Ελλήνων. Άρα κι εμείς που δεν επαναστατούμε, γιατί κακά τα ψέματα, δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή άλλος τρόπος σωτηρίας, παραβαίνουμε το σύνταγμα.
Στην προκείμενη περίπτωση, όπως και στο παρελθόν, σε καταστάσεις ξενικών κατοχών, η Εκκλησία ευλογούσε τα όπλα τα ιερά. Έσχατη λύση, αλλά αναγκαία. Είναι βία; Ναί, αλλά νόμιμη βία στην παράνομη βία της Εξουσίας. Είναι χρήσιμη έστω και ως μέσο πίεσης και εκφοβισμού. Δεν καταλαβαίνουν αλλιώς. Με τα νερά και τα γιαουρτάκια δεν γίνεται τίποτε. Το κοινωνικό κακό αντιμετωπίζεται με ρεαλιστικό τρόπο. Το πνευματικό κακό παλεύεται με πνευματικά μέσα. Μακάρι να περνούσε ο λόγος μας και να δρούσε αποτελεσματικά η προσευχή των αγίων ώστε κάθε μορφής βία να μας ήταν άχρηστη. Αλλά η Εκκλησία δεν πετά στα σύννεφα. Πατάει γερά στη γη και θα έπρεπε τουλάχιστον αντί να ορκίζει υποταγμένες κυβερνήσεις, να ζητήσει δημοψήφισμα και ξεκάθαρες θέσεις και να αφήσει ελεύθερο το λαό να δράσει κατά βούληση.
Είναι δυνατόν η μάνα του λαού να συμπλέει δυστυχώς ακόμη μια φορά με τους ολετήρες του Γένους μας και να εκλιπαρεί την όποια πολιτική κίνηση να μη γίνουν εκλογές, να εκφρασθεί δηλαδή ο λαός, γιατί δεν αντέχει ο τόπος, και να παραμένουμε παθητικοί υποδοχείς των όποιων διαστροφών της κομματοκρατίας;
"Αγιάσατε πόλεμον», λέγει στην Αγία Γραφή, και «εξεγείρατε τους μαχητάς". Αυτή είναι η ώρα της Επανάστασης, τώρα που βιώνουμε το πιο πυκνό σκοτάδι. Αλλοίμονο δε λέμε να παρακινήσει σε εμφύλιο η Εκκλησία... Αλλά ποιός είπε για εμφύλιο; Απλούστατα η νομενκλατούρα των δωσιλόγων θα πεταχθεί στον κάλαθο της ιστορίας και ο λαός ενωμένος θα αλλάξει το άρρωστο πολιτικό σκηνικό.
Ας κατεβάσει η Εκκλησία τον κόσμο στο δρόμο και ας ζητήσουν οι άνθρωποι δημοψήφισμα για το μνημόνιο και το χρέος. Ας περικυκλώσουν με τις ώρες τη βουλή οι μάζες και ας απαιτήσουν αντιπροσωπεία κληρικολαϊκή να μιλήσει και να ακουστεί στη Βουλή ενώπιον της Ολομέλειας, και υπό την πίεση του πέριξ ευρισκομένου λαού να ψηφίσουν οι βουλευτές όπως τότε επί Μακρυγιάννη.
Αλήθεια πόσο μεγάλη ημέρα εθνικής παλιγγενεσίας θα ήταν εκείνη που η Εθνοσωτήρα Εκκλησία με μια ευρύτητα πνεύματος έσωζε το λαό, τη ζωή, την Πατρίδα, τη δημοκρατία και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων. Μακάρι να ξυπνούσαν οι κοιμισμένοι με τα σηρικά και τις τιάρες και να σκεφτούν όπως σκέφτηκε κάποτε ο Παπαφλέσσας και έβαλε δυναμίτη στα 400 χρόνια της σκλαβιάς.
Πρακτικά πράγματα. Εφαρμόσιμα, αρκεί να ηγηθεί η Σύνοδος. Δεν υπάρχει κάτι πιο δυνατό και ενοποιητικό στην Ελλάδα από την Εκκλησία μας, αρκεί να ξεμπλοκάρει από τις αγκυλώσεις της μικροκομματικής εμπλοκής της και να αρθεί στο ύψος των ιστορικών συντεταγμένων. Όλα μετά θα πάρουν το δρόμο τους και κανένας άλλος δεν θα μπορεί να καπελώσει το πατριωτικό ή δημοκρατικό πνεύμα μιας αλλαγής. Μοχλός αυτής της ιστορικής αλλαγής θα είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία.
