Τη ΚΘ’ (29η) Δεκεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΘΑΔΔΑΙΟΥ του Ομολογητού.
Θαδδαίος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών πρότερον μεν ήτο δούλος του Οσίου Πατρός ημών Θεοδώρου, του λαβόντος δια βασιλικής εξουσίας το Μοναστήριον του Στουδίου και ποιήσαντος αυτό Κοινόβιον, ύστερον δε ηλευθερώθη από της δουλείας και κουρεύσας τας τρίχας της κεφαλής εν τη Μονή του Στουδίου, έγινε Μοναχός. Έκτοτε, μεταχειριζόμενος πολιτείαν θεάρεστον, ηγαπήθη παρ΄ όλων, εσχόλαζεν εις νηστείας και αγρυπνίας πολλάς, ήτο εγκρατής εις τας ομιλίας, είχε προσοχήν εις τους θείους λόγους, μετεχειρίζετο χαμευνίαν, υπακοήν υπερβάλλουσαν και ακτημοσύνην μεγάλην, διότι ουδέν έτερον ο τρισμακάριος εκέκτητο ειμή μόνον εκείνα τα ενδύματα τα οποία εφόρει.
Ο Οἰκουμενισμός -- Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητοῦ Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων
Ο Οἰκουμενισμός εἶναι μία κίνησις εἰς τόν ἐκκλησιαστικόν χῶρον πού στοχεύει κατ' ἀρχήν εἰς τήν ἀδογμάτιστον ἕνωσιν ὅλων τῶν «χριστιανῶν» ὑπό τόν «πάπαν» Ρώμης καί κατόπιν εἰς τήν ἕνωσιν ὅλων τῶν θρησκειῶν, μέ πρόσχημα τήν εἰρήνην καί τήν ἀγάπην. Εἶναι δόγμα τοῦ Παπισμοῦ πού καθιερώθη ἐπισήμως ἀπό τήν Β' Σύνοδον τοῦ Βατικανοῦ (1962-1965). Εἰς τήν παναίρεσιν αὐτήν συμμετέχουν ἐπί ἴσοις ὅροις κυρίως οἱ Προτεστάνται, οἱ ὁποῖοι ἵδρυσαν διαφόρους ὀργανώσεις κατά τόν 20όν αἰῶνα, οἱ ὁποῖες τό 1948 κατέληξαν εἰς τό λεγόμενον «Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν Ἐκκλησιῶν» («ΠΣΕ»). Εἰς αὐτό δέν συμμετέχουν ἐπισήμως οἱ παπικοί, ἀλλά δυστυχῶς συμμετέχουν οἱ «Ὀρθόδοξοι». Τόσον τό καταστατικόν των ὅσον καί τά διάφορα κείμενα πού ἐκδίδουν εἶναι αἱρετικά, καθότι κυριαρχεῖ σ' αὐτά ὁ δογματικός μινιμαλισμός. Οἱ συνάξεις τοῦ «ΠΣΕ», οἱ ὁποῖες γίνονται κάθε 7 ἔτη, εἶναι ἄκρως γελοῖες καί βλάσφημες. Κοντολογίς, μηδενίζουν τήν πίστιν πού μᾶς παρέδωσεν ὁ Χριστός, οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί προβάλλουν τήν «ἀγάπην» (διάβαζε «ἀπάτην»). Ἡ «Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος» συμμετέχει ἐπισήμως εἰς αὐτήν τήν παναίρεσιν.
Οἱ ὑβριστές τῆς Παναγίας καί ἡ θλιβερή χλιαρότητα τῶν δικών μας ἀντιδράσεων - τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας
Τρομακτικό τό συναίσθημα τῆς βλασφημίας, ὅσο καί ἄν κάθε χρόνο τέτοιες μέρες (ὅπως καί λίγο πρίν τό ἐκάστοτε Πάσχα) ἔχει καταντἠσει πιά συνήθεια νά λυσσομανοῦν τά ἔνσαρκα ὀρφανά τῶν δαιμόνων, συκοφαντώντας καί χλευάζοντας τά ἱερά καί ὅσιά μας. Μά αὐτό δέν σημαίνει πώς συνηθίζεται κιόλας. Καί φέτος, μέ ἀνοιχτές καί πυοφοροῦσες μάλιστα τίς πληγές ἀπό τήν κτηνωδία τῆς ὑγειοναζιστικῆς δικτατορίας πού ἐδῶ καί δύο χρόνια διαλύει τίς ζωές μας καί διώκει ἀνοιχτά τήν πίστη μας, ἡ ὀδύνη ἦταν πολλαπλή. Ἦταν ἐξάλλου καί ὑπέρμετρα πιό χυδαία καί σοκαριστική ἠ ἐπίθεση.
Καί δέν ἦταν μόνο τό γνωστό πλέον τερατούργημα μέ τόν «ἐπιστήμονα» – κυβερνητικό πλασιέ τῆς δῆθεν πανδημίας (καί γκαιμπελίσκο τῆς φασιστικῆς ὑστερίας), μέ τή χυδαία ὕβρι ἀπέναντι στό πάνσεπτο πρόσωπο τῆς Παναγιᾶς μας. Ἀκόμη πιό χυδαία καί βλάσφημη ἴσως ἀλητεία εἴδαμε καί ἀπό ἔτερο γνωστό τζουτζέ τοῦ ψευτοπροδευτικοῦ νεοελληνέζικου ὑπονόμου, πού προσπαθεῖ ἐδῶ καί πολλά χρόνια ὁ κακομοίρης νά ὑποδυθεῖ εἰς μάτην τόν ταλαντοῦχο συγγραφέα καί πού στή μανιώδη ἀπόπειρα νά ἀντισταθμίσει μέ κάτι ἄλλο τή σεσημασμένα ἄδεια ὕπαρξή του, βρῆκε τρόπο νά κρατήσει ἐπαφή μέ τή δημοσιότητα, μέ ἕνα φρικῶδες χλευαστικό «διήγημα». Ἕνα «διήγημα» πού – μέσω μίας λεπτομερῶς διεστραμμένης μυθοπλασίας – φέρει τήν Παναγία μας νά ἔχει παράνομη σχέση μέ ἕνα Ρωμαίο στρατιώτη καί τόν Χριστό νά εἶναι καρπός τῆς σχέσης αὐτῆς (ἀπό φρίκη ἀρνοῦμαι νά γράψω περισσότερα, ὅποιος μπορεῖ καί ἀντέχει, ἄς τό ἀναζητήσει στό διαδίκτυο). Ἔνα σιχαμερό καί ἀποτρόπαιο σκουπίδι δηλαδή, πού εἶναι ἀδύνατον νά τό διαβάσεις, χωρίς νά κινδυνεύσεις μέ πολλαπλά ἐγκεφαλικά καί ἐπίσης δίχως νά κλάψεις πικρά γιά τήν κτηνώδη κατάσταση στήν ὁποία ἔχουν φτάσει κάποιοι (ἀτυχῶς αὐτοπροσδιοριζόμενοι ἀκόμη ὡς ἀνθρώπινα πλάσματα), ἀλλά τελικά καί ὅλοι μας ὡς κοινωνία, ἀπό τή στιγμή πού ἀνεχόμαστε τέτοια ἄρρητα κοπρουργήματα, χωρίς νά ξεσηκωνόμαστε.
--------------------
Δυνατόν κείμενον, ὅπως ἁρμόζει εἰς τήν περίστασιν. Συγχαρητήρια στόν κ. Δαπέργολαν!
Ευχές! -- Μυργιώτης Παναγιώτης, Μαθηματικός
Η χάρις του Κυρίου και της Υπεραγίας Θεοτόκου
να σκέπουν
πάντας ημάς και να χαρίζουν
έτη Ευλογημένα,
Χαριτωμένα και υγιεινά.
Μυργιώτης Παναγιώτης
Μαθηματικός
Γιάννης ὁ Εὐλογημένος! -- Φώτη Κόντογλου
O Ἅγιος Βασίλης, σὰν περάσανε τὰ Χριστούγεννα, πῆρε τὸ ραβδί του καὶ γύρισε σ᾿ ὅλα τὰ χωριά, νὰ δεῖ ποιὸς θὰ τόνε γιορτάσει μὲ καθαρὴ καρδιά. Πέρασε ἀπὸ λογιῶν-λογιῶν πολιτεῖες κι ἀπὸ κεφαλοχώρια, μὰ σ᾿ ὅποια πόρτα κι ἂν χτύπησε δὲν τ᾿ ἀνοίξανε, ἐπειδὴ τὸν πήρανε γιὰ διακονιάρη. Κ᾿ ἔφευγε πικραμένος, γιατὶ ὁ ἴδιος δὲν εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, μὰ ἔνοιωθε τὸ πόσο θὰ πονοῦσε ἡ καρδιὰ κανενὸς φτωχοῦ ἀπὸ τὴν ἀπονιὰ ποὺ τοῦ δείξανε κεῖνοι οἱ ἄνθρωποι.
Μιὰ μέρα ἔφευγε ἀπὸ ἕνα
τέτοιο ἄσπλαχνο χωριό, καὶ πέρασε ἀπὸ τὸ νεκροταφεῖο, κ᾿ εἶδε τὰ κιβούρια πὼς ἤτανε
ρημαγμένα, οἱ ταφόπετρες σπασμένες κι ἀναποδογυρισμένες, καὶ τὰ νιόσκαφτα
μνήματα εἴτανε σκαλισμένα ἀπὸ τὰ τσακάλια. Σὰν ἅγιος ποὺ εἴτανε ἄκουσε πὼς
μιλούσανε οἱ πεθαμένοι καὶ λέγανε: «Τὸν καιρὸ ποὺ εἴμαστε στὸν ἀπάνω κόσμο,
δουλέψαμε, βασανιστήκαμε, κι ἀφήσαμε πίσω μας παιδιὰ κ᾿ ἐγγόνια νὰ μᾶς ἀνάβουνε
κανένα κερί, νὰ μᾶς καίγουνε λίγο λιβάνι μὰ δὲν βλέπουμε τίποτα, μήτε παπᾶ στὸ
κεφάλι μας νὰ μᾶς διαβάσει παραστάσιμο, μήτε κόλλυβα, παρὰ σὰν νὰ μὴν ἀφήσαμε
πίσω μας κανέναν». Κι ὁ ἅγιος Βασίλης πάλι στενοχωρήθηκε κ᾿ εἶπε: «Τοῦτοι οἱ
χωριάτες οὔτε σὲ ζωντανὸ δὲ δίνουνε βοήθεια, οὔτε σὲ πεθαμένον», καὶ βγῆκε ἀπὸ
τὸ νεκροταφεῖο, καὶ περπατοῦσε ὁλομόναχος μέσα στὰ παγωμένα χιόνια.
Reading from the Synaxarion:
20,000 Martyrs burned in Nicomedia
All these Saints, some 20,000 in number, were burned alive in the year 303, while they were gathered in church. This came to pass during the reign of Diocletian and Maximian. According to the Synaxarion, this took place on the day of Christ's Nativity.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)