Τάμα ή τάγμα;

Αρχιμ. Δανιήλ Γ. Αεράκη, ιεροκήρυκος

- Κάτι θα μου δώσης, για να σου κάνω το παιδί σου καλά! Έτσι κάνουν όλοι! Εσύ γιατί, δηλαδή, ν' αποτελέσης εξαίρεσι;

- Μα, έρχεται η απάντησις της πονεμένης μάνας, όπως βλέπεις δεν έχω.

Είμαι φτωχειά!

- Φτωχειά ξεφτωχειά, κάτι θα μου τάξης και τότε εγώ θα φροντίσω!

Ο διάλογος δεν είναι ανάμεσα σε πονεμένη μάνα και γιατρό. Από γιατρό, που κι αυτός ως άνθρωπος, είναι επιρρεπής στην άτιμη συναλλαγή, θα θε­ωρούσαμε το διάλογο πραγματικό καί, όπως καταντήσαμε και... φυσικό! Δεν φοβούνται νόμους μερικοί γιατροί (έστω και λίγοι). Δεν λογαριάζουν συν­είδηση. Ο πόνος του άλλου είναι γι' αυτούς ο πόθος για νέο τάξιμο, για φακελλάκι φουσκωμένο, γιά «έξυπνο» εκβιασμό!

• Μα η πονεμένη μάνα, και από γιατρούς απελπισμένη, στον παντο­δύναμο Θεό καταφεύγει. Όχι όμως με προσευχή «εκ βαθέων», που φθάνει «εις τα ώτα Κυρίου Σαβαώθ». Καταφεύγει, δυστυχώς, σε μαγικό τρόπο, όπως είναι το... τάμα!

Δηλαδή, δεν της το ζητάει ο Θεός! Άν είναι ποτέ δυνατόν, ο Θεός να ζη­τάη υλικά πράγματα, προκειμένου να γίνη το «Παράσχου Κύριε»! Ο Θεός προσφέρει τα πάντα δωρεάν. Αφού το ύψιστο αγαθό, τη σωτηρία μας και την αιώνια ζωή, δωρεάν το χαρίζει, πώς είναι δυνατόν για ένα μικρό θαύμα να ζητάη πληρωμή, δηλαδή, κάτι να... Του τάξης;

• Δεν το ζητάει ο Θεός απ' ευθείας το... φακελλάκι, το «τάμα», για να επεμβή εκτάκτως. Άλλοι το ζητάνε, εν ονόματι του Θεού! Δεν τους συγκινεί το «δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε» (Ματθ. ι΄8). Εκμεταλλεύονται την ευαι­σθησία και την ανάγκη των χριστιανών, και ζητάνε (ή παίρνουν χωρίς να ζητάνε) λεφτά για να κάνουν μια δέησι ή μια ιεροπραξία ή ένα μυστήριο!

Ακυρώνουν τη δωρεά του Χριστού! Ο απ. Πέτρος το είπε ξεκάθαρα στο Σίμωνα το μάγο: «Την δωρεάν του Θεού ενόμισας διά χρημάτων κτάσθαι» (Πράξ. η΄ 20). Διάδοχοί του, μερικοί κληρικοί (πιθανόν οι περισσότεροι), που δεν βλέπουν ούτε ακούνε το θεόπνευστο λόγιο.

• Δεν καταλαβαίνουν, ότι καταντούν τον Κύριο της «ανεκδιηγήτου δω­ρεάς» (Β΄ Κορ. θ΄ 15) μαγαζάτορα, που εισπράττει πενταροδεκάρες, για να... εισακούση τις δεήσεις των δούλων Του!

• Αλλά τα μεγάλα ποσά, που προσφέρουν οι πιστοί, συναλλασσόμενοι με τον Θεό, είναι τα... τάματα! Δεν μπορεί, βλέπετε, ο Θεός να ενεργήση, αν δεν τάξουμε λαμπάδα σαν το μπόι μας, ταξίδι στην Παναγία της Τήνου ή σε άλλη από τις χιλιάδες πολυώνυμες Παναγίες, χρυσά στολίδια σε εικόνες, χτίσιμο ναού ή παρεκκλησίου, χρύσωμα εικόνας κ.λπ.!!!

• Και βέβαια, τα τάματα -έτσι έχει ορίσει το κατεστημένο- είναι όλα... υ­λικά! Δεν είπε π.χ. κανείς: «Παναγία μου, ας γίνη καλά το παιδί μου, και θα κόψω το τσιγάρο ή θα πάψω να βλαστημάω ή θα πάω αμέσως να εξομο­λογηθώ ή θα δώσω όλα τα λεφτά μου στους φτωχούς»!

• Για τους χριστιανούς ένα τάμα ισχύει (μόνο). Αυτό που κάναμε στο Βάπτισμα: «Συντάσσομαι τω Χριστώ».

• Για τους χριστιανούς τάμα είναι το... τάγμα! Ανήκουμε στο στρατό του Ιησού. Είμαστε στο τάγμα της διακονίας, όχι της συναλλαγής (Α΄ Κορ. ιστ΄ 15). Και προχωρούμε πίσω από το τάγμα των αγίων, «συντεταγμένοι εις ζωήν αιώνιον» (Πράξ. 13, 48).

Paraklesis

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Ωδή  δ΄.  Ο  Ειρμός.

Πυρσώ καθαρθείς μυστικής θεωρίας, Υμνών Προφήτης την βροντών καινουργίαν, Ρήγνυσι γήριν, Πνεύματι κροτουμένην· Σάρκωσιν εμφαίνουσαν αρρήτου Λόγου, Ω των δυναστών τα κράτη συνετρίβη.

Ερμηνεία.

Το πυρ της Θεότητος εις μεν τους αναξίους και έχοντας πολύ άχυρον και καλάμην πονηρών έργων γίνεται καυστικόν και φθαρτικόν· εις δε τους αξίους και έχοντας χρυσόν, άργυρον, λίθους τιμίους: ήτοι αγαθά έργα, γίνεται καθαρτικόν και φωτιστικόν. Ούτως ο Προφήτης Ησαϊας, τοιαύτα αγαθά έργα έχων, εδέχθη τον πεπυρακτωμένον άνθρακα υπό του Σεραφείμ και δεν κατεκάη, αλλά εκαθαρίσθη κατά τον νουν, και τα μέλλοντα επροφήτευσεν· ούτω και ο Προφήτης ούτος Αββακούμ καθαρθείς την διάνοιαν με το πυρ της μυστικής θεωρίας, υμνεί την ανακαίνισιν των ανθρώπων την δια του αγίου Βαπτίσματος σήμερον εκτελουμένην, και υψώνει φωνήν μεγάλην βροντουμένην από το Πνεύμα το Άγιον, η οποία φανερώνει την σάρκωσιν του αρρήτου και ενυποστάτου Λόγου του Θεού. Ποία δε είναι η φωνή αύτη του Αββακούμ; Είναι η λέγουσα «Ο Θεός από Θαιμάν ήξει, και ο Άγιος εξ όρους κατασκίου δασέος» (Αββ. γ: 3). Θαιμάν δε δηλοί Νότον ή Λίβα, κατά τον Αλεξανδρείας Κύριλλον Θεοφύλακτόν τε και Θεοδώριτον. Ο δε Χρυσόστομος λέγει· «Τι εστί Θαιμάν; Κατά την των Σύρων γλώσσαν και Εβραϊδα, η Μεσημβρία το Νότιον μέρος» (Λόγω εις τον τίμιον Σταυρόν τόμω ε΄). Προφητεύει δε ο Αββακούμ με το όνομα τούτο, ότι εκ της Βηθλεέμ θέλει έλθη ο Χριστός, η οποία ευρίσκεται κατά το Νότιον και Λιβυκόν μέρος της Ιερουσαλήμ, ως και άλλοτε είπομεν. Επιφέρει δε ακολούθως ο Μελωδός, ότι από τον σαρκωθέντα Λόγον του Θεού εσυντρίφθη το κράτος και η δύναμις των Δυναστών: ήτοι των πονηρών Δαιμόνων· καθώς λέγει ο αυτός Αββακούμ προς τον Χριστόν αποτεινόμενος· «Διέκοψας εν εκστάσει κεφαλάς Δυναστών» (Αββ. γ: 14). Παρά δε τω Αλεξανδρείας Κυρίλλω τόμω Γ΄ ούτω κείται το ρητόν: «Ο Θεός από Θαιμάν ήξει και ο Άγιος εξ όρους Φαράν κατασκίου δασέος. Ήξει, φησίν, ο Θεός εκ Θαιμάν εξ όρους Φαράν: ήτοι Χωρίβ, τουτέστιν ο πάλαι κατά την νοτιωτάτην έρημον εν τω όρει Χωρίβ οφθείς τοις πατράσιν εν είδει πυρός, αυτός ο πάλαι λαλήσας τον Νόμον ήξει και μετά σαρκός οφθήσεται. Ουκούν ο Θεός εκ Θαιμάν ήξει, τουτέστιν εκ Βηθλεέμ της  προς Νότον της Ιουδαίας κειμένης». 

O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 9 Φεβρουαρίου 2015

Νικηφόρου μάρτυρος, Μαρκέλλου ιερομάρτυρος, Παγκρατίου και Φιλαγρίου των επισκόπων.

Ὁ Ἅγιος Νικηφόρος ἔζησε στὰ χρόνια τῶν αὐτοκρατόρων Βαλεριανοῦ (253 – 259 μ.Χ.) καὶ Γαληίνου (259 – 268 μ.Χ.) καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια.

Δυστυχῶς, ἕνας ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀντιόχειας, ποὺ ὀνομαζόταν Σαπρίκιος, ἔθρεψε στὴν ψυχή του ἀνεξήγητο μίσος κατὰ τοῦ Ἁγίου, ὁ ὁποῖος ὅμως ἐνέμενε στὴν ταπεινοφροσύνη. Ἡ ἀποστροφὴ τοῦ ἱερέως Σαπρικίου τὸν λυποῦσε χωρὶς νὰ τὸν παροργίζει. Καὶ προσευχόταν μὲ ὅλη του τὴν καρδιὰ πρὸς τὸν Θεό, γιὰ νὰ μαλακώσει ἡ σκληρότητα τοῦ ἀδελφοῦ του.

Ὅταν τὸ ἔτος 257 μ.Χ. ξέσπασε μεγάλος διωγμὸς κατὰ τῶν Χριστιανῶν, συνελήφθησαν πολλοὶ μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ὁ Σαπρίκιος. Μόλις ὁ Ἅγιος πληροφορήθηκε τὸ γεγονός, ἔτρεξε κοντά του καὶ παρακάλεσε τὸν Σαπρίκιο νὰ τοῦ δώσει τὸν ἀσπασμὸ καὶ τὴν εὐλογία του. Ὁ Σαπρίκιος τὸν κοίταξε περιφρονητικὰ καὶ ἀρνήθηκε, λησμονώντας ὅτι ἡ πίστη χωρὶς τὴν ἀγάπη δὲν ὠφελεῖ. Καὶ ὅμως ὁ Ἅγιος Νικηφόρος δὲν ἀπελπίσθηκε. Καὶ ὅταν εἶδε τὸν Σαπρίκιο νὰ ὑποφέρει μὲ καρτερία τοὺς βασανισμούς, ζήτησε ἀκόμη περισσότερο τὴν συνδιαλλαγὴ μὲ αὐτόν, ποὺ ἔφερε στὸ σῶμά του τὰ στίγματα τοῦ Χριστοῦ. Τὸν πλησιάζει καὶ πάλι, ἀσπάζεται τὶς πληγές του καὶ τὸν ἱκετεύει νὰ τὸν συγχωρήσει. Ὁ Σαπρίκιος καὶ κατ’ αὐτὴν ἀκόμη τὴν ὥρα τοῦ μαρτυρίου ἀπέκρουε ἀπὸ τὴν καρδιά του τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ταπείνωση. Ἡ ἀγάπη εἶχε φονευθεῖ ἐντός του. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ τὸν ἐγκατέλειψε. Λίγο πρὶν τὴν ὥρα τοῦ ἀποκεφαλισμοῦ δειλιάζει καὶ προχωρεῖ στὰ ἔσχατα τῆς ἀπώλειας. Ἀρνεῖται τὸν Χριστὸ καὶ ζητᾶ νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Ἡ ψυχὴ τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου πλημμύρισε ἀπὸ θλίψη καὶ ἀμέσως ἄρχισε νὰ παρακαλεῖ τὸν Σαπρίκιο νὰ ἀναλάβει τὴν γενναιότητά του. Ἡ παράκληση τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου χαρακτηρίσθηκε ἀπὸ τὸν εἰδωλολάτρη ἔπαρχο ὡς ὁμολογία Χριστοῦ.
Ἔτσι διέταξε νὰ ἀποκόψουν τὴν τίμια κεφαλὴ τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου, ὁ ὁποῖος μετέβη στὰ οὐράνια σκηνώματα, συγκοινωνὸς καὶ κληρονόμος τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Εν θαύμα εις την Πάρον

Του Λεοντίου Μοναχού Λογγοβαρδίτου

Η 23^η Ιουλίου θα μπορούσε να ήταν ημέρα μνήμης του Παριανού ολοκαυτώματος, αντιστοίχου του ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων ή του Διστόμου. Αντ΄ αυτού όμως είνε ημέρα εόρτιος και ευφρόσυνος—έτσι εορτάζεται κάθε χρόνο στην Ιερά Μονή της Λογγοβάρδας, όπου ψάλλεται ειδική ακολουθία του π. Γερασίμου Μικραγιαννανίτου—για όσους διατηρούν ακόμη την μνήμη των γεγονότων. Αλλά ευλόγως θα ερωτήσετε· ποια είναι αυτά; Την 14^η Μαϊου 1944 ένα αγγλικό υποβρύχιο βγαίνει την νύκτα στην γερμανοκρατούμενη Πάρο. Οι άγγλοι κομμάντος απαγάγουν 7 Γερμανούς στρατιώτες αιχμαλώτους, σκοτώνουν άλλους δυο, τραυματίζουν τον διοικητή τού υπό κατασκευήν στρατιωτικού αεροδρομίου κόβουν τα καλώδια… Οι Γερμανοί μόλις αντελήφθησαν το πρωϊ  τις δολιοφθορές εξαπέλυσαν κυνηγητό αλλά ήταν αργά. Συλλαμβάνουν έναν νέο από το χωριό Λεύκες Πάρου, τον Νικόλαο Στέλλα, που έβοσκε τα πρόβατά του εκεί κοντά και αφού τον βασάνισαν, χωρίς να του αποσπάσουν κάποια στοιχεία, τον απηγχόνισαν. Εν συνεχεία ο στρατιωτικός διοικητής της νήσου Γκραφονμπερεμπέρκ απήτησε από τους Προέδρους των κοινοτήτων Πάρου και Αντιπάρου να του παραδώσουν 125 νέους προς εκτέλεσι. Η εντολή δεν σήκωνε αναβολές.  Οι Πρόεδροι μαζί με τους εφημερίους και τον ηγούμενο της Ιεράς Μονής Λογγοβάρδας – τον γνωστό άγιο Γέροντα – π. Φιλόθεο Ζερβάκο συγκεντρώθηκαν στο σπίτι του ιατρού Ευστρατίου Αλιπράντη στο Τσιμπίδο (Μάρπισσα) και αποφάσισαν να πάνε όλοι μαζί στον διοικητή να τον παρακαλέσουν  ν΄ αλλάξη απόφασι. Έμαθαν όμως ότι είχε προαναγγείλει να μη πάη κανείς να μεσιτεύση. Τελικώς μία τριμελής επιτροπή στην οποία μετείχε και ο π. Φιλόθεος πήγαν στον Φρούραρχο υπολοχαγό Ζάσσε, ο οποίος τους επανέλαβε ότι ο διοικητής δεν δέχεται καμμία μεσιτεία. Είχε απειλήσει μάλιστα και τον ίδιο τον Φρούραρχο, όταν τον παρακάλεσε να μη φονεύση αθώους. Το μόνο που τους πρότεινε ο Ζάσσε ήταν να προσκαλέση ο π. Φιλόθεος τον διοικητή στο μοναστήρι, γιατί είχε δείξει ενδιαφέρον γι΄ αυτό και αφού του παράσχη φιλοξενία να του μιλήση σχετικώς. Πράγματι, αμέσως ο π. Φιλόθεος προσκάλεσε τον διοικητή, ο οποίος αποδέχθηκε την πρόσκλησι και ειδοποίησε ότι θα πήγαινε στο μοναστήρι την επόμενη Κυριακή 23 Ιουλίου. Με τα γαϊδουράκια της Μονής έφτασε στο μοναστήρι την ωρισμένη ημέρα ο διοικητής μαζί με άλλους αξιωματικούς και στρατιώτες. Στην αρχή το ύφος του ήταν άγριο και σατραπικό, ώστε ο π. Φιλόθεος κατά την μετέπειτα εξιστόρησι να τον αποκαλή «θηρίο». Οι Πατέρες τους παρείχαν αβραμιαία φιλοξενία, αυτό ήταν εξ άλλου ένα γεγονός χαρακτηριστικό της Μονής. Το απόγευμα μάλιστα ο Γκραφονμπερεμπέρκ κατάβηκε με τη συνοδία του στο Καθολικό της Μονής και παρακολούθησε τον Εσπερινό. Οι Πατέρες στο τέλος ψάλλανε – εν αγνοία του βέβαια – και Παράκλησι στην Υπεραγία Θεοτόκο για τη διάσωσι των μελλοθανάτων. Μετά την Παράκλησι βγήκαν απ΄ τον Ναό και ετοιμάζονταν για αναχώρησι. Ο π. Φιλόθεος αναλογιζόταν, πως θα μιλούσε στον διοικητή. Αλλά πριν του πη τίποτε – εδώ φαίνεται η επέμβασι της Θεοτόκου – ο διοικητής πρώτος του λέγει να ζητήση μία χάρι! Ο Γέροντας θαύμασε και ζήτησε να μείνουν μόνοι τους οι δύο και ο μοναχός διερμηνέας. Ζήτησε λοιπόν από τον Γερμανό την υπόσχεσι ότι θα πραγματοποιήση οπωσδήποτε την χάρι και ο διοικητής συμφώνησε σφίγγοντάς του το χέρι. Τότε ο π. Φιλόθεος του ζήτησε να αφήση ελευθέρους τους 125 νέους, γιατί ήταν άδικο να τιμωρηθούν αθώοι. Ο Γερμανός απήντησε ότι αυτό ήταν αδύνατο, διότι ήταν διαταγή των ανωτέρων του και δεν του εδίδοντο περιθώρια. Εάν δεν τους εφόνευε, θα εφονεύετο ο ίδιος ο διοικητής. Ο Γέροντας, αφού του επεσήμανε ότι θα ΄πρεπε να τηρήση τον λόγο του, του ζήτησε μία άλλη χάρι να συμπεριληφθή και ο ίδιος πρώτος μεταξύ των μελλοθανάτων. Ο διοικητής ακούγοντας την πρότασι αυτή συγκινήθηκε και απήντησε στον π. Φιλόθεο· «Σου τους χαρίζω. Μόνον να συστήσης εις όλους τους κατοίκους της νήσου να μη επαναληφθή τοιούτον τι και να μη κόψουν τα καλώδια, διότι θα φανώμεν αμείλικτοι». Ο γέροντας του υποσχέθηκε και πράγματι μετά από λίγες ημέρες κλήθηκε στην γερμανική διοίκησι όπου του παρεδόθησαν ελεύθεροι οι 125 νέοι. Ασφαλώς, με την λογική δεν εξηγείται η μεταστροφή του Γερμανού διοικητού, που πείσθηκε μπροστά στην αγάπη των Πατέρων και την αυτοθυσία του σεβαστού Γέροντος π. Φιλοθέου ξεπερνώντας την αμείλικτη—για τον γερμανικό στρατό—υποταγή στον Φύρερ και το νόμο, υπερνικώντας ακόμη και τους φόβους για την ίδια του τη ζωή. Όλη η αλυσίδα των περιστατικών φανερώνει ότι ήταν καθαρά επέμβασι της Παναγίας μας, που άκουσε τις καθαρές προσευχές των Πατέρων και όλων των κατοίκων της νήσου, που στράφηκαν στην χάρι Της στην δύσκολη εκείνη περίστασι. Αξίζει να σημειώσουμε ότι ένας από τους 125 νέους αυτούς είνε και ο σημερινός Μητροπολίτης Παροναξίας κ. Αμβρόσιος, ζων μάρτυρας του μεγαλειώδους αυτού θαύματος. Πόσο τραγική θα ήταν άραγε η Πάρος, αν στη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή δεν επενέβαινε η χάρις της Παναγίας μας; Πόση ευγνωμοσύνη Της χρωστάμε!

Είναι ο Χριστιανισμός Θρησκεία; -- Του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη Ομ. Καθηγητού Πανεπ. Αθηνών

Με τον τίτλο· «Καίριαι επισημάνσεις του Αρχιεπισκόπου εις συνέδριον θρησκειών και πολιτισμών», εδημοσίευσε ο «Ο.Τ.» στο φύλλο του της 25^ης Ιουνίου τρ. Έτους 2004, το κείμενο του χαιρετισμού του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Χριστοδούλου, τον οποίον εξεφώνησε την 6^ην Μαϊου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο στο πλαίσιο της Τρίτης Παγκοσμίου Συναντήσεως Θρησκειών και Πολιτισμών με θέμα: «Ο πολιτισμός των Πολιτισμών: Για ένα Παγκόσμιο Συμβούλιο». Στον εν λόγω χαιρετισμόν του ο Μακαριώτατος επεσήμανε το γεγονός ότι, κατά την αμοιβαία προσέγγιση των πολιτισμών (μέσα στο πνεύμα της Παγκοσμιοποιήσεως), για την «αναγέννηση και επιστροφή του ανθρώπου σε ένα πνευματικό ανανεωμένο ανθρωπισμό οικουμενικής εμβέλειας» (σύμφωνα με το σκεπτικό της συναντήσεως), είναι εκείνο το στοιχείο κάθε πολιτισμού, που πρέπει να γίνει σεβαστό είναι η «ιδιοπροσωπία» του! Η βασική αυτή και πράγματι καίρια επισήμανση του Μακαριωτάτου αποσκοπεί στην αποτροπή «κάθε μορφής σύγκρασης», δηλ. συγκρητισμού στο πολιτισμικό ή θρησκευτικό πεδίο της ζωής των λαών. Και βέβαια αξιέπαινος ο Μακαριώτατος, ο οποίος μέσα στο κλίμα ενός τέτοιου συνεδρίου, που ο στόχος του είναι η προβολή και στήριξη της ιδέας της Παγκοσμιοποιήσεως και της συγκράσεως πολιτισμών και θρησκειών, θέλησε να «αντισταθεί», τονίζοντας την ανάγκη του σεβασμού της ιδιοπροσωπίας του κάθε πολιτισμού!  Αλλά η έκπληξη του αναγνώστου, του ως άνω κειμένου του Μακαριωτάτου, διεγείρεται έντονα στο σημείο, που επισημαίνει μια καίρια επίσης θέση του με την προβληματική δήλωση ότι: «Ο Χριστιανισμός ανήκει στις θρησκείες, που έχουν βεβαιότητα για την αλήθειά τους και μάλιστα για την αποκλειστική αλήθειά τους»! Με τη δήλωσή του αυτή ο Μακαριώτατος υποπίπτει σε ωρισμένα σοβαρά και ανεπίτρεπτα σφάλματα για το ορθόδοξο ήθος του. α) Διακηρύσει ότι ο Χριστιανσμός είναι θρησκεία, ομοία με τις άλλες θρησκείες και έτσι υποβιβάζει ανεπίτρεπτα την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού στην τάξη θρησκευμάτων, τα οποία «ως έργα χειρών ανθρώπων», δεν μπορούν να συγκραθούν ούτε και να συγκριθούν με το αποκαλυπτικό και αγιοπνευματικό χαρακτήρα της ιδρύσεως της Εκκλησίας κατά την αγία ημέρα της Πεντηκοστής.

Πρωτοπρ. π. Θεόδωρος Ζήσης - Άγιος Αντώνιος, Διδασκαλία [mp3 2015]

http://www.impantokratoros.gr & http://katihisis.blogspot.ca/

Όταν και οι πέτρες φωνάζουν εναντίον της μεγάλης αυτής προδοσίας της Ορθοδοξίας, η σιωπή μας είναι απαράδεκτος!!!

Η μεγάλη δυστυχία της εποχής μας δεν είναι ότι υπάρχουν οι τερμίτες οικουμενιστές, που καταστρέφουν την Εκκλησία, αλλά οι  «καλοί» χριστιανοί , που σιωπούν για το κακό που γίνεται στην Εκκλησία του Χριστού μας!

Μέγα πρόβλημα είναι η εξάπλωση της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, της οποίας θιασώτες είναι πολλοί επίσκοποι, όπως π.χ. ο Κων/πόλεως κ. Βαρθολομαίος, ο Αυστραλίας κ. Στυλιανός, ο Γερμανίας κ. Αυγουστίνος, ο Γαλλίας κ. Εμμανουήλ, ο Καναδά κ. Σωτήριος κ.α. Όταν και οι πέτρες φωνάζουν εναντίον της μεγάλης αυτής προδοσίας της Ορθοδοξίας, η σιωπή μας είναι απαράδεκτος!!!