Επιστήμη και ηθική σε περιόδους κρίσης -- Τοῦ πρωτοπρ. π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

α) Ἡ κρίση

Στὴν πορεία του ὁ κόσμος ἔχει γνωρίσει πολλὲς κρίσεις. Ἡ κρίση στὴν οὐσία της εἶναι ἡ ἀνατροπὴ τῶν κανονικοτήτων τῆς ἱστορικῆς συνέχειας, μὲ ἀνωμαλίες καὶ δυσχέρειες, συχνὰ ἀδυσώπητες, καὶ πολυειδεῖς κινδύνους.

Ἡ κρίση γίνεται περισσότερο αἰσθητή, ὅταν σχετίζεται μὲ οἰκονομικὰ προβλήματα. Δὲν εἶναι ὅμως μόνο οἰκονομική, διότι μὲ αὐτὴν διασαλεύεται ὅλη ἡ κοινωνικὴ τάξη, σὲ ἄμεση συνάρτηση μὲ τὴν ἠθικὴ σφαῖρα, ποὺ διέπει τὶς δομὲς μίας κοινωνίας.

Ἡ σημερινὴ κρίση, ποὺ διερχόμεθα ὡς Ἕλληνες, ἔχει κύριο αἴτιο κατὰ γενικὴ ὁμολογία τὴ χρεωκοπία τῆς ἡγεσίας, κυρίως τῆς πολιτικῆς, ποὺ ὑπηρετεῖ τὰ συμφέροντα τῆς νέας παγκόσμιας τάξης, στὸ ὄνομα τῆς ὁποίας ἀσκεῖ τὴν ἐξουσία της εἰς βάρος τῆς εὐστάθειας τῆς Χώρας. Γενικὴ εἶναι ἡ συναίσθηση, ὅτι ζοῦμε σὲ ἕνα κόσμο «τραγικὰ παράλογο καὶ παράλογα τραγικό», ποὺ ἀποκαλύπτει τὴν βαναυσότητα τῆς μετανεωτερικότητας, παρόλη τὴ μεγαλαυχία καὶ μεγαλοστομία της. Ὁ πολιτισμὸς τῆς μετανεωτερικῆς κοινωνίας κυριαρχεῖται ἀπὸ τὸν ἄκρατο ὠφελιμισμό, τὴν ἀπληστία καὶ κατὰ συνέπεια τὴν ἀδικία, τὴν εἰδωλολατρία δηλαδὴ τῆς φιλαργυρίας (πρβλ. Α´ Τιμ. 6,10), καὶ γι᾽ αὐτὸ καταντᾶ «πολιτισμὸς » ἀφιλάνθρωπος.

Οικουμενισμός : Το βδέλυγμα της ερημώσεως εστώς εν τόπω Αγίω!

 

Βία και εκβιασμός -- Γράφει ο κ. Χαράλαμπος Άνδραλης

Πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό για την έξαρση της βίας, ενδοοικογενειακής ή μη, κάτι που οφείλεται εν ολίγοις και στην απουσία ηθικών φραγμών, η οποία καλλιεργήθηκε συστηματικά τις τελευταίες δεκαετίες από την «προοδευτική» διανόηση όλων των πολιτικών αποχρώσεων, καθώς οι αξίες του χριστιανισμού αποβλήθηκαν ως «παλαιολιθικές και άχρηστες». Τη θέση τους έλαβαν νέες μοντέρνες αξίες, μέσα στις οποίες, ελλείψει μεταθανάτιας απολογίας και απόδοσης δικαιοσύνης, βρίσκει γόνιμο έδαφος η βία. Η βία οποιασδήποτε μορφής προϋποθέτει μίσος για τα θύματα, γι’ αυτό και δεν μπορεί να ασκηθεί από αυτούς που πρώτα άσκησαν βία στον εαυτό τους για να ξεφύγουν από τη δυστυχία της εγωπάθειας.

To Δόγμα και η αξία του -- Του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομοτίμου Καθηγητού ΑΠΘ

Η προσήλωσις εις το ορθόδοξον δόγμα, ωστική δύναμις της πνευματικής ζωής

Ανάμεσα στ΄ άλλα γνωρίσματα, που χαρακτηρίζουν την πνευματική υποβάθμιση της κοινωνίας μας είναι και τούτο: Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν εκδηλώνει ενδιαφέρον για τα πνευματικά και μάλιστα τα δογματικά θέματα, που αποτελούν το θεμέλιο και την πηγή της πνευματικής ζωής. Για του λόγου το ασφαλές παραπέμπω στην επίσκεψη του Πάπα στην Αθήνα. Επιθυμούσα, όπως και η πλειονότητα του ελλαδικού κλήρου και λαού, την αποφυγή εκείνης της επισκέψεως. Η πραγματοποίησή της ήταν ένα ήττημα για μας. Έστησε ένα προγεφύρωμα του Παπισμού στην Ορθόδοξη Ελλάδα και έχει αυξήσει την έπαρση των απανταχού παπικών και παποφίλων. Ωστόσο, φρονώ ότι αυτό το δυσάρεστο γεγονός μπορεί να αξιοποιηθεί θετικά και να καταστεί τελικά ωφέλιμο. Πως; Αν λειτουργήσει σαν ξυπνητήρι των κοιμωμένων συνειδήσεών μας αν μας αναγκάσει να απεγκλωβισθούμε από τους επικίνδυνους εναγκαλισμούς των οικουμενιστικών κηρυγμάτων, να συνταχθούμε στη γραμμή των αγίων Πατέρων μας και να τονώσουμε την προσήλωσή μας στο ορθόδοξο δόγμα.

Χορωδιακόν Σε υμνούμεν Σε ευλογούμεν Αξιον εστίν

 

Τη Ι΄ (10η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΜΙΛΟΥ Επισκόπου του θαυματουργού, και των δύο μαθητών αυτού.

Μίλος ο Άγιος Πατήρ ημών εγεννήθη εις κώμην τινά των Περσών και αφού εβαπτίσθη έμαθε τα ιερά γράμματα. Εν ω δε έλελλε να γίνη στρατιώτης του βασιλέως των Περσών, όταν έφθασεν εις ηλικίαν, ημπόδισεν αυτόν από το τοιούτον μία φοβερά και νυκτερινή οπτασία, την οποίαν είδεν. Όθεν έκτοτε επολιτεύετο με παρθενίαν και άσκησιν παρακαλών τον Θεόν και δι’ εαυτόν και δι’ όλον το γένος του. Αφού δε παρήλθον έτη τινά, αφήσας την πατρίδα του, έγινε Μοναχός, και κατοικήσας εις τον τόπον εκείνον, εις τον οποίον ο Προφήτης Δανιήλ είδε τας οπτασίας, όταν ήτο εις Βαβυλώνα, εχειροτονήθη Επίσκοπος υπό του Επισκόπου Γενναδίου, του Ομολογητού και Μάρτυρος γενομένου. Αφού λοιπόν εκοπίασεν ο αοίδιμος ελέγχων τους εκεί Χριστιανούς, διότι παρενόμουν με έργα και με λόγους, εδάρη και εδιώχθη υπ’ αυτών. Όθεν γνωρίζων, ότι έμενον αδιόρθωτοι, προεφήτευσε την οργήν του Θεού, ήτις έμελλε να επιπέση εναντίον των και ανεχώρησε.

Η άγνωστη «καλόγρια».

Πέρασαν τέσσερα χρόνια. Ο συμμοριτοπόλεμος τώρα μαίνεται στην ελληνική ύπαιθρο. Οι κάτοικοι της Ευρυτανίας και ορεινής Ναυπακτίας εγκαταλείπουν τα χωριά τους καί προσφεύγουν για ασφάλεια σε άλλα μέρη της Ελλάδος. Μαζί τους προσφεύγει και η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Ακολουθεί κι Αυτή την τύχη των παιδιών Της και μεταφέρεται από τους μοναχούς του Προύσου στη ακρόπολη της Ναυπάκτου. Το μοναστήρι παραμένει τελείως έρημο. 

Ύστερα από καιρό αρχίζουν οι επιχειρήσεις του στρατού. Η ενάτη μεραρχία αναλαμβάνει εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην Ευρυτανία. Μερικά τμήματα περνούν από τον Προυσό. Ορισμένοι αξιωματικοί και στρατιώτες πλησιάζουν στη σκοτεινή εκκλησούλα της σπηλιάς και μπαίνουν για να προσκυνήσουν. 
Εκεί μέσα αντικρίζουν ένα παράδοξο θέαμα:

Δύο δρόμοι πρὸς τὸν Θεὸν ΠΙΣΤΙΣ ΚΑΙ ΓΝΩΣΙΣ -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Αἰώνιος ἀναζητητής τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ ἄνθρωπος, «καί γε οὐ μακράν ἀπό ἑνός ἑκάστου ἡμῶν ὑπάρχοντα», καθώς κήρυξε καί δίδαξε τούς Ἀθηναίους ὁ μέγας τῶν ἐθνῶν ἀπόστολος, ὁ Παῦλος (Πράξ. ΙΖ΄ 27). Ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου εἶν’ ἕνα ἀεικίνητο κηνύγημα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι μιά φλογερή δίψα Θεοῦ. Εἶναι μιά ἀέναη κίνηση τοῦ παιδιοῦ πρός τόν Πατέρα, τοῦ πλάσματος πρός τόν Πλάστη καί Δημιουργό. Ὁ ἄνθρωπος μοιάζει σάν τό μικρό παιδάκι, πού κλαίει ἀπαρηγόρητο σάν χάσει γιά μιά στιγμή ἀπ’ τά χέρια του τή μητέρα. Ἤ σάν τή νύμφη τοῦ «Ἄσματος», πού μέ ἀγωνία ἀναζητᾶ τόν ἀγαπημένο της καί μέ πόνο ψυχῆς ὁμολογεῖ καί λέγει: «ἐζήτησα ὅν ἠγάπησεν ἡ ψυχή μου ἐζήτησα αὐτόν καί οὐχ εὗρον αὐτόν» (Γ΄ 1). Στήν ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ παρατηρεῖται τό πιό παράδοξο φαινόμενο:

Reading from the Synaxarion:

Nektarius the Wonderworker, Metropolitan of Pentapolis

Saint Nektarius was born in Selyvria of Thrace on October 1, 1846. After putting himself through school in Constantinople with much hard labour, he became a monk on Chios in 1876, receiving the monastic name of Lazarus; because of his virtue, a year later he was ordained deacon, receiving the new name of Nektarius. Under the patronage of Patriarch Sophronius of Alexandria, Nektarius went to Athens to study in 1882; completing his theological studies in 1885, he went to Alexandria, where Patriarch Sophronius ordained him priest on March 23, 1886 in the Cathedral of Saint Sabbas, and in August of the same year, in the Church of Saint Nicholas in Cairo, made him Archimandrite. Archimandrite Nektarius showed much zeal both for preaching the word of God, and for the beauty of God's house.