Υπάρχουν χριστιανοί, ποὺ ἀντιμετωπίζουν σοβαρὰ προβλήματα καὶ θέλουν νὰ καταφύγουν σὲ ἐνάρετους κληρικοὺς καὶ μοναχούς, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπό αὐτά. Ἀναζητοῦν τὴ λύση ἔξω ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους, ξεχνώντας ὅτι ὁ Χριστὸς πολλὲς φορὲς ἔλεγε ὅτι ἡ πίστη σώζει. Ἡ φράση του «ἡ πίστις σου σέσωκέ σε» ἦταν ἀποκαλυπτική. Τὸ θαῦμα γινόταν, γιατὶ προϋπῆρχε ἡ πίστη καὶ ἡ καλὴ προαίρεση. Ἐναγωνίως θέλουν νὰ ἀναθέσουν τὴν ὑπόθεσή τους στὸ Θεὸ μέσῳ κάποιου ἄλλου. Ἡ τακτικὴ αὐτὴ θυμίζει τοὺς παραβάτες τοῦ ποινικοῦ κώδικα, οἱ ὁποῖοι ἀναθέτουν σὲ κάποιον καλὸν δικηγόρο νὰ τοὺς ὑπερασπιστεῖ καὶ νὰ τοὺς ἀπαλλάξει. Οἱ ἴδιοι παραμένουν ἀπρόθυμοι νὰ βιώσουν τὸ πρόβλημά τους πνευματικὰ καὶ ἀναποφάσιστοι νὰ ἀλλάξουν τρόπο ζωῆς. Τὸ θέμα εἶναι σοβαρό. Ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ ἐπικοινωνεῖ μὲ τὸν Θεὸ μέσῳ τῆς μετανοίας του καὶ τῆς προσευχῆς του. Οἱ ἄλλοι εἶναι ἀπὸ ἔξω καὶ δὲν μποροῦν νὰ ἀντικαταστήσουν οὔτε τὸ Θεό, οὔτε τὸν ἴδιο. Βοηθητικὸ καὶ παρηγορητικὸ ρόλο μποροῦν νὰ παίξουν.
Η ΦΟΝΙΣΣΑ -- Aλεξάνδρου Παπαδιαμάντη
Α´
Μισοπλαγιασμένη κοντὰ εἰς τὴν ἑστίαν, μὲ σφαλιστὰ τὰ ὄμματα,
τὴν κεφαλὴν ἀκουμβῶσα εἰς τὸ κράσπεδον τῆς ἑστίας, τὸ λεγόμενον «φουγοπόδαρο», ἡ
θεια-Χαδούλα, ἡ κοινῶς καλουμένη Γιαννοὺ ἡ Φράγκισσα, δὲν ἐκοιμᾶτο, ἀλλ᾽ ἐθυσίαζε
τὸν ὕπνον πλησίον εἰς τὸ λίκνον τῆς ἀσθενούσης μικρᾶς ἐγγονῆς της. Ὅσον διὰ τὴν
λεχώ, τὴν μητέρα τοῦ πάσχοντος βρέφους, αὕτη πρὸ ὀλίγου εἶχεν ἀποκοιμηθῆ ἐπὶ τῆς
χθαμαλῆς, πενιχρᾶς κλίνης της.
Ὁ μικρὸς λύχνος, κρεμαστός, ἐτρεμόσβηνε κάτω τοῦ φατνώματος τῆς ἑστίας. Ἔρριπτε σκιὰν ἀντὶ φωτὸς εἰς τὰ ὀλίγα πενιχρὰ ἔπιπλα, τὰ ὁποῖα ἐφαίνοντο καθαριώτερα καὶ κοσμιώτερα τὴν νύκτα. Οἱ τρεῖς μισοκαυμένοι δαυλοί, καὶ τὸ μέγα ὀρθὸν κούτσουρον τῆς ἑστίας, ἔρριπτον πολλὴν στάκτην, ὀλίγην ἀνθρακιὰν καὶ σπανίως βρέμουσαν φλόγα, κάμνουσαν τὴν γραῖαν νὰ ἐνθυμῆται μέσα εἰς τὴν νύσταν της τὴν ἀποῦσαν μικροτέραν κόρην της, τὴν Κρινιώ, ἥτις ἂν εὑρίσκετο τώρα ἐντὸς τοῦ δωματίου, θὰ ὑπεψιθύριζε μὲ τόνον λογαοιδικόν: «Ἂν εἶναι φίλος, νὰ χαρῇ, ἂν εἶν᾽ ἐχθρός, νὰ σκάσῃ…»
Λόγος εγκωμιαστικός του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, εις την ανακομιδή ομού και κατάθεσιν του τιμίου σώματος του Αγίου ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου εν τω εις την Λύδδαν Ναώ αυτού εορταζομένην κατά την Γ΄ (3ην) Νοεμβρίου.
Ημέρα χαρμόσυνος, και τις από τους Ορθοδόξους να μη χαρή; Ημέρα εορτάσιμος, και ποίος φιλόχριστος να μη εορτάση; Ημέρα μαρτυρική, και ποίος φιλομάρτυς να μη κροτήσει; Διότι σήμερα ο μεγαλοαθλητής του Χριστού Γεώργιος, καλεστής μας προεξάρχων της πανηγύρεως αυτής γνωρίζεται. Και πρότερον μεν, στον καιρό της ανοίξεως, εκάλεσε εμάς, για να εορτάσουμε το διά τον Χριστό ανδρειωμένον αυτού μαρτύριον. Τώρα πάλιν, στον καιρό τούτο του φθινοπώρου, μας καλεί ο αυτός, για να εορτάσουμε την εκ του τάφου ανακομιδή, και στον ναό της Λύδδας κατάθεση του αγίου του σώματος. Τότε μεν, ευρισκόμενος στην Δύση, τώρα δε, μεταφερόμενος στην Ανατολή. Τότε, στην Ρώμη μαρτυρήσας, τώρα στην πατρίδα της μητρός του Παλαιστίνης, εκ του τάφου αναλάμψας. Τότε ζώντας, την του Χριστού πίστη κηρύττοντας, και τώρα νεκρός, τον ναό στην Λύδδα εγκαινιάζοντας. Τότε με το αίμα της σφαγής του αγιάζοντας την Ευρώπη, τώρα με την ανακομιδή του λειψάνου του ευωδιάζοντας την Ασία. Τότε με το μαρτύριό του, ευλογώντας την εαρινή ισημερία, και τώρα με την φανέρωση του σώματός του, ευλογώντας την μετοπωρινή ισημερία.
Του αείμνηστου Ιωάννου Κορναράκη, Ομοτίμου Καθηγητού του Πνεπιστιμίου Αθηνών: Άγιον Όρος, διχασμός εν όψει.
….O μοναχικός σύλλογος των «αμαθών» και «ασόφων», γνωρίζει αυτά, τα οποία και οι σοφοί ηγούμενοι γνωρίζουν αλλά τα αποσιωπούν, δηλ. την εμπλοκή του Πατριάρχου στην παναίρεση του οικουμενισμού και τις παραχωρήσεις στους αιρετικούς, οι οποίες ακυρώνουν την μοναδικότητα της Ορθοδοξίας. Γράφουν λοιπόν στους ηγουμένους. «Γνωρίζετε, σεβαστοί πατέρες, καλύτερα από εμάς τις αντορθόδοξες και βλάσφημες ενέργειες, δηλώσεις και αποφάσεις του Οικουμενικού Πατριάρχου...που συνιστούν κραυγαλέα και εμφανή - γυμνή τη κεφαλή - αποδοχή και διδαχή της παναιρέσεως όλων των εποχών, που αθετεί τη μοναδικότητα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και την ταυτίζει με τις αιρέσεις, των οποίων δέχεται τα μυστήρια ως έχοντα και μεταδίδοντα αγιαστική και σώζουσα χάρη. Εκτός της αναγνωρίσεως του Βαπτίσματος των Παπικών και των Λουθηρανών έχουμε και μετοχή στο κοινό ποτήριο με τους Μονοφυσίτες και σε πολλές περιπτώσεις με τους Παπικούς στις Κυκλάδες και στη Διασπορά»!
Τέλος, οι αγιορείτες ηγούμενοι προβλέπουν
ενδεχόμενη δημιουργία σχισμάτων στην Εκκλησία, «...φιλόφρονες εκδηλώσεις, όπως
αυτές των επισκέψεων του Πάπα στο Φανάρι και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών στο
Βατικανό, χωρίς την προϋπόθεση της ενότητας στην πίστη, επιτυγχάνουν αφ'
ενός...και αφ' ετέρου να αμβλύνουν το δογματικό αισθητήριο πολλών Ορθοδόξων˙
επί πλέον δε να εξωθήσουν μερικούς από τους πιστούς και ευλαβείς Ορθοδόξους,
που ανησυχούν για όσα ακαίρως και παρά τους Ιερούς Κανόνες γίνονται, σε αποκοπή
τους από το σώμα της Εκκλησίας και την δημιουργία νέων σχισμάτων»!
Το ερώτημα, όμως, που προκύπτει από το τελευταίο
αυτό μέρος του κειμένου των ηγουμένων είναι:
- Ποιος φωτισμός τους πληροφορεί ότι «οι
μερικοί (έστω) πιστοί και ευλαβείς Ορθόδοξοι», υπερασπιστές των Ιερών Κανόνων
και της πατερικής παραδόσεως, στην περίπτωση, που, ό μη γένοιτο, δημιουργηθεί
σχίσμα, αυτοί θα πρέπει να αποκοπούν από το σώμα της Εκκλησίας;
- Γιατί θέλουμε κάποιους και ευλαβείς και
Ορθόδοξους, αλλά έξω από το σώμα της Εκκλησίας; Αν η Διοικούσα Εκκλησία εμμένει
στις αιρέσεις, που καταδικάζουν οι Πατέρες και οι Ιεροί Κανόνες, και άρα, στην
περίπτωση αυτή, δεν είναι πλέον Εκκλησία αλλά «εκκλησία», δεν θα πρέπει να
αποκοπεί η αίρεση από την Εκκλησία;
-Πως εννοούν άραγε την Εκκλησία οι κ.κ.
Ηγούμενοι; Και αιρετική και Εκκλησία; Ποιος πρέπει να αποκοπεί; από ποιόν;
Τη Γ΄ (3η) Νοεμβρίου, εορτάζομεν τα Εγκαίνια του Ναού του Αγίου Μεγαλομάρτυρος ΓΕΩΡΓΙΟΥ του εν Λύδδη, ήτοι την ανακομιδήν και κατάθεσιν του αγίου σώματος αυτού.
Γεώργιος ο ένδοξος του Χριστού Μεγαλομάρτυς πατρόθεν μεν κατήγετο εκ της Καππαδοκίας, μητρόθεν δε εκ της Παλαιστίνης· τυχών δε φύσεως και ανατρωφής καλής, καταγωγής δε ευγενούς, διότι οι γονείς του υπήρξαν έκπαλαι και εκ προγόνων ευγενείς και ευσεβείς, έγινε και εις τους πολέμους λαμπρότατος και επιτηδειότατος. Όθεν και όταν ήρχισε να αναδίδη τρίχας, έγινεν από τον βασιλέα Διοκλητιανόν Τριβούνος ονομαστότατος του Νουμέρου· έπειτα έγινε και κόμης δια την ανίκητον ανδρείαν του. Έως τότε όμως εκρύπτετο ότι είναι Χριστιανός. Όταν δε έφθασεν ο Άγιος εις το εικοστόν έτος της ηλικίας του, απέθανεν ο πατήρ του εις τους αγώνας, τους οποίους υπέστη δια την ευσέβειαν· και λοιπόν παραλαβών την μητέρα του, ανεχώρησεν από την Καππαδοκίαν και επήγεν εις την Παλαιστίνην, την πατρίδα της μητρός του, εις την οποίαν είχε κτήματα πολλά και κληρονομίαν μητρικήν.
Το Αγίασμα του αγίου Αθανασίου
Ο άγιος Αθανάσιος αφού έκτισε την Λαύραν, εις τα Μελανά, εκεί όπου σήμερον ευρίσκεται αύτη, υπέστη πολλούς πειρασμούς και στερήσεις, τόσον αφού ηναγκάσθη να αναχωρήση. Βαδίζων εις το άγνωστον εν απελπισία δεινή προς βορράν, περάσας μιάς ώρας διάστημα, βλέπει έξαφνα μίαν γυναίκα μεγαλοπρεπή ενώπιόν του, η οποία τον σταματά.
--Που πηγαίνεις, Αθανάσιε; Του λέγει με γλυκύτητα.
--Φεύγω, Κυρία μου, διότι δεν ημπορώ να υποφέρω τους
πειρασμούς και τας μεγάλας στερήσεις οπού έχω.
--Πήγαινε οπίσω, του λέγει η μεγαλοπρεπής Κυρία, και θα
εύρης όλα τα χρειαζόμενα πλουσιοπάροχα.
--Και ποία είσαι συ, Κυρία μου;
--Εγώ είμαι η Κυρία Θεοτόκος.
--Συγχώρησόν μοι, Δέσποινα. Δεν το πιστεύω· έχει πολλάς πλεκτάνας ο
πειρασμός. Πρέπει να ίδω κανέν σημείον, δια να πιστεύσω.
Του
λέγει τότε η Παναγία:
--Κτύπησον
την πέτραν αυτήν με την ράβδον σου εις το όνομα της Αγίας Τριάδος σταυροειδώς
και θα πιστεύσης.
Και
κρούσαντος του Αγίου, λέγει το παλαιόν Προσκυνητάριον, παρευθύς ανέβλυσεν ύδωρ
πολύ καθαρόν και γλυκύτατον.
(ΜΕ
ΤΟΥ ΒΟΡΗΑ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
ΜΩΡΑΪΤΗΣ ΣΕΛ. 196)
Νέα ἐθνικὴ μειοδοσία τῆς ΠτΔ κατὰ τὴν ὑποδοχὴν τοῦ Σκοπιανοῦ Προέδρου
Τὴν 5ην Ὀκτωβρίου ἐπεσκέφθη τὴν Ἑλλάδα ἐπισήμως ὁ πρόεδρος τῶν Σκοπίων κ. Stevo Pendarovski. Κατὰ τὸ ἐπίσημον γεῦμα εἰς τὸ Προεδρικὸν Μέγαρον ἡ ΠτΔ κ. Σακελλαροπούλου μεταξὺ ἄλλων ἐτόνισεν ὅτι: «ἰδιαίτερα σημαντικὴ εἶναι καὶ ἡ ἐπικοινωνία μεταξὺ τῶν πολιτῶν καὶ ἰδιαίτερα τῶν νέων. Γι’ αὐτό, καὶ εἶμαι σίγουρη πὼς δὲν ἔχετε ἀντίρρηση, μεγάλη σημασία ἔχει νὰ ἐξασφαλισθεῖ ὅτι δὲν θὰ διαιωνίζονται, μέσῳ τῆς παιδείας, ἀρνητικὰ στερεότυπα ποὺ ὑπονομεύουν τὴν ἐπικοινωνία αὐτὴ καί, τελικά, τὸ μέλλον τῶν διμερῶν μας σχέσεων». Μᾶλλον, αὐτὴ ἡ φράσις ἀφορᾶ τὴν ἰδικὴν μας παιδείαν, εἰς τὴν ὁποίαν δὲν διδάσκεται ἡ ἀπάτη τῶν Σκοπιανῶν. Ἀπεναντίας ἡ ἰδία ἡ ΠτΔ ἦτο ἐκείνη ποὺ ὄχι μόνον στερεότυπα, ἀλλὰ ἀλυτρωτικὰ στοιχεῖα τῆς γείτονος χώρας προέβαλε, καθὼς κατὰ τὴν ἐπίσημον ὑποδοχὴν ὑπὸ Εὐζώνων(!) ἐφρόντισε νὰ παιανίση ὁ ἐθνικὸς ὕμνος τῶν Σκοπίων, τοῦ ὁποίου τὰ λόγια εἶναι τὰ ἑξῆς:
"Oρθόδοξος Τύπος" : O Πατριάρχης εργάζεται εις βάρος της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
...Σήμερον πού ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης διακηρύσσει: Ἕνας Χριστός, πολλαί αἱ σώζουσαι Ἐκκλησίαι του, πολλαί αἱ πίστεις κ.λπ τό Ἅγιον Ὄρος σιωπᾶ, πρός μεγάλην ἔκπληξιν τοῦ πιστοῦ λαοῦ. Τήν ἔκκλησιν, ὅμως, διά ἀντίδρασιν ὁ «Ο.Τ.» δέν τήν ἀπευθύνει μόνον πρός τούς Καθηγουμένους καί τούς μοναχούς τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀλλά πρός ὅλους τούς Καθηγουμένους τῶν Ἱερῶν Μονῶν τῆς Χώρας. Διότι ἀπό τήν ἐποχήν κατά τήν ὁποίαν καθιερώθη καί ἠνδρώθη ὁ μοναχισμός εἰς τήν Ἐκκλησίαν μας, οἱ μοναχοί ἦσαν μεταξύ ἐκείνων οἱ ὁποῖοι πρωταγωνίστησαν εἰς τούς ἀντιαιρετικούς ἀγῶνας. Ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τοῦ Νεστορίου πρωταγωνίστησαν εἰς μέν τήν Ἔφεσον ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, εἰς δέ τήν Κωνσταντινούπολιν ὁ ἔγκλειστος μοναχός Ἅγιος Δαλμάτιος. Ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ προεξῆρχεν ὁ μοναχός Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής. Ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τῆς εἰκονομαχίας προεμάχετο καί ὁ μοναχός Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Ἐναντίον τῆς εἰκονομαχικῆς αἱρέσεως ἐξηγέρθη πρῶτος ὁ μοναχός Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης. Ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τῶν Παπικῶν Βαρλαάμ καί Ἀκινδύνου τήν μάχην ἔδωσεν ὁ μοναχός, ἀργότερον Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Σήμερον ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κατευθύνει τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, τό ὁποῖον δέν ἀναγνωρίζει αἱρέσεις, ἐνῶ «βαπτίζει» κανονικάς, σωζούσας καί κατεχούσας τήν Ἀλήθειαν ὅλας τάς αἱρετικάς Ἐκκλησίας. Ἐξισώνει τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον τήν Ἀλήθειαν τῆς πίστεώς μας (τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας) μέ τό ψεῦδος καί τήν πλάνην τοῦ διαβόλου. Μοναδική ἐλπίς διά νά ἀνατραπῆ αὕτη ἡ πολιτική εἶναι ἡ καθολική ἀντίδρασις τόσον τῶν Ἱ. Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὅσον καί τῶν Ἱερῶν Μονῶν ὁλοκλήρου τῆς Χώρας. Ἡ Ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας δέν ἠμπορεῖ νά ἰσοπεδώνεται ἀπό ἕνα Πατριάρχην, ὁ ὁποῖος δέν πιστεύει εἰς Ἱερούς Κανόνας, ἀπαγγέλλει ὑποκριτικῶς τό Σύμβολον τῆς Πίστεως, τό ὁποῖον κηρύσσει Μίαν Ἐκκλησίαν (ἐνῶ αὐτός πολλάς) καί ἐργάζεται εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
“O.T.” αρ. φύλ. 1988.
-------------------------------------
Ἀντί ὁ Βαρθολομαῖος νά μετανοήσῃ καί νά κλαύσῃ γιά τό σχίσμα πού προεκάλεσεν εἰς τήν Οὐκρανίαν, τό ὁποῖον δέν ξεπλένεται οὔτε μέ αἷμα μαρτυρίου, κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον, λέγει ἀμετανοήτως καί μέ ὅρους πεζοδρομίου «σκασίλα μου»!!! (https://www.youtube.com/watch?v=sRLdXdSYvJI). Ὡς γνωστόν, «τό σφάλλειν ἀνθρώπινον, τό δέ ἐμμένειν εἰς τό σφάλμα σατανικόν»! Βεβαίως, ὁ Βαρθολομαῖος κηρύττει καί φοβερές αἱρέσεις (Οἰκουμενισμός, Οὐνιτισμός, νεο-αρειανισμός κ.ἄ.) καί ἐμμένει εἰς τά ὑπόλοιπα γνωστά σχίσματα (Ἑορτολογικόν, Αὐστραλιανόν κ.ἄ.). Ὅσοι κοινωνοῦν ἐκκλησιαστικῶς μαζί του, ἐν πλήρει γνώσει τῶν ὡς ἄνω, κολάζονται. Ἀποτείχισις τώρα!
Reading from the Synaxarion:
The Holy Martyrs Acindynos, Pegasios, Aphthonios, Elpidophoros, and Anempodistos
These Martyrs contested in Persia about the year 330, in the reign of Sapor (Shapur) II, King of Persia (325-379). Acindynus, Pegasius, and Anempodistus, Persian Christians, confessed Christ before the King, and were put to many torments. Aphthonius and Elpidophoros, drawn to the Faith of Christ through the Martyrs, were beheaded with another 7,000. Saints Acindynus, Pegasius, and Anempodistus were at last burned to death. Two churches were dedicated in their honour in Constantinople. As is often the case in church hymns, there is a play on the meanings of the Saints' names here. Acindynus means "unimperilled"; Pegasius is derived from pegazo--"to gush forth"; Aphthonius is derived from aphthonos-"abundant"; Elpidophoros means "hope-bearing"; Anempodistus means "unhindered." These are all Greek translations of their Persian names.