Ασύμμετρη απειλή και Δύναμη ανάσχεσης- Η διελκυστίνδα του επιθανάτιου ρόγχου τη Κοινωνίας. --- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Η έννοια του δόγματος σοκ, συνώνυμο, της ασύμμετρης απειλής αλλά και του νεοπαγούς υβριδικού πολέμου τον οποίο βιώνουμε, αποτελούν την καινοφανή πραγματικότητα την οποία αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε με ενάργεια, σχετικώς προς τι αλήθεια τεκταίνεται τόσο, εις την Πατρίδα μας όσο και εν γένει παγκοσμίως.

Αφενός ο επί δεκατετράμηνον εγκλεισμός μας, εν ονόματι, του φονευτού ιού, η κραυγαλέα εφαρμογή δύο μέτρων και δύο σταθμών, η παρελκυστική πολιτική με κυματοθραύστη την αστυνομία και τους αναρχικούς _διαχρονικές και φθαρμένες πρακτικές αφιονισμού της φανατισμένα σκεπτόμενης και αγεληδόν διανοητικώς ευνουχισμένης μάζης_ μας ανησυχούν πραγματικά δια το τι μέλλει γενέσθαι.

Οι πολιτικές αυτές διεθνείς εξελίξεις εν συνδυασμώ προς την, επί μακρόν αναστολή των θεμελιωδών ατομικών μας δικαιωμάτων, εις το βαθμό όπου θίγεται κατάφωρα ο πυρήνας αυτός καθ’ αυτός, των θεμελιωδών Συνταγματικών μας δικαιωμάτων, καθότι επιβάλλεται ένα μόνιμο καθεστώς κατάστασης ανάγκης και εξαίρεσης, με το πρόσχημα την  δημόσια υγεία, με αποτέλεσμα να παγιώνεται οσημέραι μία αφανής δικτατορία.

Το ευλογημένο φραγγέλιο

Αν κοιτάξουμε βαθύτερα τα γεγονότα, θα δούμε ότι η αντίδραση των χριστιανών εναντίων του Οικουμενισμού, είναι ό,τι ωραιότερο, ζωντανό, ορθόδοξο, παραδοσιακό, αν θέλετε ό,τι έχει μείνει όρθιο μέσα εις την Εκκλησία. Είναι η γλυκειά ελπίδα δια το ξεκαθάρισμα των γνησίων από των νόθων, των λειτουργών από των επαγγελματιών, των χριστοφόρων από των χριστεμπόρων, των φιλοθέων από των φιλοδόξων, των ποιμένων από των λυκοποιμένων. Είναι η φωνή του Θεού, δια την οποία δεν ιδρώνει το αυτί των Οικουμενιστών. Είναι το ευλογημένο φραγγέλιο με το οποίο η Εκκλησία απεμάκρυνε πάντοτε ό,τι νόθο υπήρχε μέσα Της.

Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας -- Του Φώτη Κόντογλου

 Η Κυριακή τῆς ᾿Ορθοδοξίας, καθιερώθηκε νὰ γιορτάζεται ἀπὸ τὴν ᾿Εκκλησία μας μὲ τὴν ἀναστήλωση τῶν εἰκόνων καὶ τὴν νίκη τῆς εὐσέβειας καταπάνω στοὺς εἰκονομάχους. Οἱ εἰκονομάχοι ἤτανε οἱ νεωτεριστὲς ἐκεινοῦ τοῦ καιροῦ, ποὺ ἀρχίσανε ἀπὸ τὴν κατάργηση τῆς εἰκονογραφίας, γιὰ νὰ προχωρήσουν, σιγὰ-σιγά, ὅπως συνηθίζουν πάντα οἱ τέτοιοι, καὶ σὲ ἄλλες καταλυτικὲς μεταρρυθμίσεις, ὥς ποὺ νὰ μὴν ἀφήσουν τίποτα ἀπείραχτο στὴν᾿Ορθοδοξία. ῾Η εἰκόνα στάθηκε τὸ σύμβολο τῆς ᾿Ορθοδοξίας καὶ γιὰ τὶς εἰκόνες βρισκότανε σὲ ἀναταραχὴ τὸ Βυζάντιο, σὲ ἐμφύλιο πόλεμο, ἐπὶ 116 χρόνια. Στὰ 787 μ.Χ. ἔγινε ἡ ἐν Νικαίᾳ Ζʹ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος, ποὺ ἐκήρυξε τὴν ἀναστήλωση τῶν εἰκόνων κ᾿ ἔβαλε τέλος στὴν εἰκονομαχία ποὺ εἶχε ἀρχίσει ἀπὸ τὰ 726, ἐπὶ Λέοντος τοῦ ᾿Ισαύρου. ᾿Αλλά, κ᾿ ὕστερα ἀπὸ τὴν Ζʹ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ξαναζωντάνεψε ἡ εἰκονομαχία, ὥς ποὺ ἔγινε ἄλλη σύνοδος στὴν Κωνσταντινούπολη, στὰ 842, κι᾿ αὐτὴ ἐπικύρωσε τὴν Ζʹ Οἰκουμ. Σύνοδο, κ᾿ ἔτσι ἔπαψε ἐκείνη ἡ μανία τῆς εἰκονομαχίας. Αἰτία ἀπ᾿ ὅπου προέρχεται κάθε αἵρεση καὶ νεωτερισμὸς στὴ θρησκεία, εἶναι ἡ ἀπιστία κι᾿ ὁ ὀρθολογισμός.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 2016 - π.ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΚΗΣ - ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ

 

Παληό και Νέο ημερολόγιο -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου

11. Οι «ψευδενώσεις»

 Απόπειρες για «ένωση των Εκκλησιών» Φράγκων και Ρωμαίων, έγιναν αρκετές, όπως επί των αυτοκρατόρων Αλεξίου Κομνηνού (1081-1118), Μανουήλ Κομνηνού (1143-1180), Ιωάννου Δούκα του Βατάτζη (1122-1225), Ανδρόνικου Γ΄ Παλαιολόγου (1328-1341). Οι σπουδαιότερες ήταν αυτές, που αποφάσισαν οι φραγκικές Σύνοδοι στη Λυών όταν ήταν αυτοκράτορας ο Μιχαήλ Η΄ ο Παλαιολόγος και στη Φλωρεντία – Φερράρα, όταν ήταν αυτοκράτορας ο Ιωάννης Η΄ ο Παλαιολόγος.

1. Στη Σύνοδο της Λυών, που έγινε το 1274, ο τότε αυτοκράτορας των Ρωμαίων Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος, επειδή πιέζονταν από την ανάγκη για βοήθεια από τον Πάπα, συμφώνησε μαζί του την «ένωση των Εκκλησιών»! Ο λαός όμως δεν δέχτηκε ποτέ αυτή την «ψευδένωση». Ο τότε Πατριάρχης Ιωάννης Βέκκος, άλλοτε πολέμιος του παπισμού, πράγμα για το οποίο είχε φυλακισθεί, έγινε υπέρμαχος της ψευδενώσεως! Ο αυτοκράτορας εξαπέλυσε διωγμό κατά των αγιορειτών μοναχών, που αντιδρούσαν. Εικοσιέξι μοναχοί στη Μονή Ζωγράφου κάηκαν ζωντανοί, γιατί ήταν αντίθετοι με την «ψευδένωση». Άλλοι φονεύτηκαν στις Καρυές. Άλλοι, στη Μονή Βατοπαιδίου και στη Μονή Ιβήρων, πνίγηκαν! Ήταν τόση η αντίδραση των Ρωμαίων κατά του αυτοκράτορα, επειδή υπέκυψε στους Φράγκους, ώστε όταν πέθανε, δεν τόλμησαν στο παλάτι να τον κηδεύσουν δημόσια. Ο γιός του Ανδρόνικος τον έθαψε νύχτα, χωρίς νεκρώσιμη ακολουθία. Η χήρα αυτοκράτειρα δήλωσε ότι μισεί τις ενωτικές πράξεις του συζύγου της αυτοκράτορα, που προκάλεσαν τόση αναστάτωση. Δήλωσε ότι εγκρίνει την απόφαση της Εκκλησίας να μη τελεσθεί μνημόσυνο του και ότι δεν πρόκειται ποτέ να τελέσει αυτό η ίδια!

''ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ''

 

Η δε του Κυρίου Μήτηρ μηδέ κατά τον νουν μολυνθήναι ποτε πιστεύεται· διο και αμόλυντος κέκληται (ιερός Κοσμάς ο Μελωδός: ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ σελ. 156).

Τη ΚΒ΄ (22α) Μαρτίου, μνήμη του Αγίου Οσιομάρτυρος ΕΥΘΥΜΙΟΥ, του εν Κωνσταντινουπόλει αθλήσαντος εν έτει αωιδ΄ (1814), ξίφει τελειωθέντος.

Ευθύμιος ο νέος του Χριστού Οσιομάρτυς καλεί ημάς προς πανήγυριν, ευλαβείς πανηγυρισταί· όθεν και ημείς, ως θερμοί αυτού ερασταί, ας εισέλθωμεν εις το στάδιον της διηγήσεως των ενδόξων κατορθωμάτων και της λαμπράς αυτού αθλήσεως ίνα και τας επιταγάς τας οποίας ελάβομεν περί τούτου εκπληρώσωμεν, και τους συνελθόντας αδελφούς εν Χριστώ και Πατέρας πνευματικώς δεξιωθώμεν και την ιδιαιτέραν ημών οφειλήν, εν μέρει, αποδώσωμεν διηγούμενοι και φέροντες εις το μέσον τα κατ’ αυτόν, εις δοξολογίαν του πάντας ανθρώπους θέλοντος σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν Χριστού του Θεού ημών. Πατρίδα μεν είχεν ούτος ο νέος αριστεύς του Χριστού την Πελοπόννησον, καταγόμενος εκ της πόλεως Δημητσάνης, γονείς δε ευσεβείς ονομαζομένους Παναγιώτην και Μαρίαν. Είχε δε και τρεις μεγαλυτέρους αδελφούς, Γεώργιον, Χρήστον και Ιωάννην και μίαν αδελφήν Αικατερίναν, εκ των οποίων ο Άγιος ήτο ο μικρότερος. Καθ’ ον δε καιρόν η μήτηρ αυτού έμελλε να γεννήση τούτον, τόσους δριμυτάτους πόνους υπέφερεν, ώστε δεν ηλπίζετο η εις τούτον τον κόσμον πρόοδός του, ει μη μόνον αν απέθνησκεν η μήτηρ του, ως ποτε του Βενιαμίν.

Τὰ δάκρυα -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδη

Ἰσόβιοι συνοδοιπόροι τῆς ζωῆς εἶναι τά δάκρυα. Συνοδοιπόροι, πού - ὅ,τι κι ἄν συµβαίνει- ἀνακουφίζουν καί ξαλαφρώνουν τήν ἀνθρώπινη ψυχή. Πόσο µεγάλη, ἀπέραντη καί ἀκατανόητη ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ! Μυστικά καί ἀόρατα συναισθήµατα µποροῦν νά προκαλέσουν ἀσυναίσθητα καί ἀστραπιαῖα, τούς δακρυγόνους ἀδένες. Ὁπότε ἀκολουθοῦν καί οἱ καταρράκτες τῶν δακρύων. Ἕνα καί µόνο φευγαλέο συναίσθηµα, ἤ µιά ἰσχυρή ἀνάµνηση προσωπικοῦ γεγονότος, εἶναι δυνατό νά δηµιουργήσει συγκλονισµό ψυχῆς. Ἐάν, µάλιστα, ἡ συγκίνηση εἶναι ἰσχυρή, τότε καί τά δάκρυα µεταβάλλονται καί γίνονται κλάµα. Τά δάκρυα εἶναι ἀνάλογα µέ τίς αἰτίες, πού τά προκαλοῦν. Ἔχουµε δάκρυα ἀγάπης, δάκρυα πένθους, δάκρυα ἀποχωρισµοῦ, δάκρυα χαρᾶς, δάκρυα τρυφερότητας, δάκρυα προσευχῆς, δάκρυα θείου ἔρωτα, δάκρυα Μετάνοιας καί Ἐξοµολόγησης... κ.ἄ. Ἀσφαλῶς τά ὡραιότερα, τά ἱερότερα, καί τά θεοπρεπέστερα δάκρυα, εἶναι αὐτά, τοῦ θείου ἔρωτα. Καί τά λέω θεοπρεπέστερα, γιατί κάθε δάκρυ γιά τόν Κύριο καί Θεό, εἶναι τό πιό πολύτιµο καί εὐπρόσδεκτο δῶρο στήν ἀγάπη καί τή δόξα Του. Ἰδιαίτερα τῆς µετάνοιας καί Ἐξοµολόγησης τά δάκρυα, εἶναι τά πιό πολύτιµα καί ἀνεκτίµητα καί θεοφιλέστερα. Ἀποτελοῦν, ἀναµφίβολα, τήν εἴσοδο τοῦ Παραδείσου. Ὁ ἱερός Χρυσόστοµος λέγει σχετικά:

ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ --- Tου Επισκόπου Κερκίνης και Καλαβρύτων, Ηλιού Μηνιάτου

Ομιλία περί Πίστεως, του Επισκόπου Κερκίνης και Καλαβρύτων, Ηλιού Μηνιάτου (1711 – 1714)

«Απεκρίθη Ναθαναήλ και λέγει τω Ιησού: Ραββί,  συ ει ο Υιός του Θεού, συ ει ο Βασιλεύς του Ισραήλ»

Όταν εγώ με ευλαβικήν θεωρία στοχάζομαι την αρχήν, την αύξηση, την στερέωση της Ορθοδόξου μας πίστεως, διακρίνω μυστήρια, ευρίσκω θαύματα, αφ' ενός τόσον πολλά, ώστε είναι αδύνατον να τα περιγράψω με τον λόγον, και αφ' ετέρου τόσον υψηλά, ώστε είναι αδύνατον να φθάσω εκεί με την διάνοιαν. Όθεν, όλος εκστατικός από το θάμβος και την χαράν, τoν μεν ύψιστον Θεόν, ο οποίος εδίδαξε τοιαύτην πίστην, δοξάζω αναφωνώντας με τoν Δαβίδ: «Μέγας ο Κύριος ημών και μεγάλη η ισχύς αυτού, και της συνέσεως αυτού ουκ έστιν αριθμός». Τoν δε ορθόδοξον λαόν, ο οποίος επαγγέλλεται τοιαύτην πίστην, μακαρίζω λέγοντας: «Μακάριος ο λαός, ου Κύριος ο Θεός αυτού». Μολονότι ο περί Ορθοδόξου πίστεως υψηλότατος λόγος, για να γίνη κτήμα των καρδιών των ακροατών με όλην την αήττητο δύναμη την οποίαν διαθέτει, έπρεπε να κηρυχθή από το στόμα ή ενός από τους Αποστόλους και μαθητές του Χριστού, ή ενός από τους θεοπνεύστους διδασκάλους της Εκκλησίας μας, οι οποίοι υπήρξαν τα εκλεκτά εκείνα όργανα τα οποία εξ αρχής μετεχειρίσθη το Πνεύμα το Άγιον, προκειμένου να ενηχήση σε όλην την γη τον εύσημον ήχο της ευαγγελικής αληθείας. Παρ' όλα ταύτα τολμώ και εγώ να αναβώ σήμερα επάνω σε αυτόν τoν ιερόν άμβωνα με σκοπόν να κηρύξω,  όπως ημπορώ, την δόξαν και το μεγαλείον της Ορθοδοξίας.