Ουδέποτε άλλοτε υπήρξε τόση σύγχυσις περί Ορθοδοξίας εις τον Ελληνικόν χώρον, όση υπάρχει σήμερον. Ζώμεν εις μίαν χώραν φωτός απλέτου, φωτός υπερφυσικού, όπου ανέτειλεν με τον Χριστιανισμόν και το αγνοούμεν. Επειδή δεν απεκτήσαμεν αίσθησιν δια την γεύσιν των πνευματικών ουσιών, αρνούμεθα να δεχθώμεν και την ύπαρξίν των και την υπεροχήν των. Πολλοί, όταν αναφέρουν την Ελλάδα, εννοούν ένα προχριστιανικόν φως της Αριστοτελικής ή Πλατωνικής φιλοσοφίας ή τους Πυθαγορίους ή την Στοάν και ένα καθαρόν φυσικόν και ακτινοβόλον φως, με το οποίον είναι προικισμένη η μεσημβρινή Πατρίς μας, όπου φωτίζει τα μαρμάρινα μνημεία μας και τας απαραμίλλους φυσικάς καλλονάς της. Ούτε καν υποψία, ότι έχομεν τον κατά παράδοσιν πάμφωτον Ορθόδοξον Χριστιανισμόν, τον οποίον επεξειργάσθη εις όλας του τας μορφάς, ως αλήθειαν, ως κάλλος, ως δόγμα, ως πνευματικότητα, ως υπερούσιον λειτουργικήν ζωήν και ως ρυθμόν τέχνης, η χορεία των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας κατ’ ιδίαν και εν Ιεραίς Συνόδοις τη συνεργεία του Αγίου Πνεύματος. Και διατί αυτή η τραγική άγνοια των θείων θησαυρών μας;
ΑΥΤΗ Η ΟΜΙΛΙΑ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ : Η ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΛΕΕΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΛΕΕΙ
Η ευρωβουλευτής Christine Anderson (Γερμανία) στην ομιλία της σε διάσκεψη τύπου στέλνει ένα πανίσχυρο μύνημα προς τους λαούς της Ευρώπης!
Μυστικὴ κατάστασις τῆς ψυχῆς ΚΑΤΑΝΥΞΙΣ ΚΑΙ ΕΚΣΤΑΣΙΣ -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Δύο λέξεις μέ βαθύ πνευματικό νόημα: Κατάνυξη – Ἔκσταση. Νά ποῦμε ἀπ’ τήν ἀρχή πώς γειτονεύουν καί συνορεύουν. Ἡ κατάνυξη, σύμφωνα καί μέ τό ἑρμηνευτικό λεξικό Μπαμπινιώτη, εἶναι «αἴσθημα ἔντονης θρησκευτικῆς ἀνάτασης, ἤ ἔξαρσης». Ἐνῶ ἔκσταση, εἶναι κατάσταση κατά την ὁποία ὁ ἄνθρωπος ἔχει την αἴσθηση πώς ἀποσπᾶται ἀπό τόν κόσμο καί τά τοῦ κόσμου. Θά λέγαμε πώς, προηγεῖται ἡ κατάνυξη καί ἀκολουθεῖ ἡ ἔκσταση. Ὡστόσο, εἶναι δύο ἐξαίσιες ψυχικές καταστάσεις θείου ἔρωτα. Ἀφοῦ μέ τήν κάθαρση, διαλυθοῦν τά σκοτάδια τῆς ψυχῆς, ἀκολουθοῦν τά στάδια τῆς πνευματικῆς ζωῆς: Ἱερή ἡσυχία, προσευχή, κοινωνία, κατάνυξη, ἕνωση, ἔλλαμψη, ἔκσταση καί θέωση. Τά στάδια, βέβαια, ὅλα, δεν εἶναι γιά ὅλους. «Ἀστήρ γάρ ἀστέρος διαφέρει ἐν δόξῃ». Τά ρεκόρ δέν εἶναι γιά ὅλους τούς ἀθλητές. «Κατά μικρόν ὁ ἄνθρωπος αὐξάνει καί γίνεται εἰς ἄνδρα τέλειον», λέγει ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος. Ὅλοι, κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, τείνουμε «προς τήν τελείαν τῶν τελείων ἀτέλεστον τελειότητα».
Τη Ε΄ (5η) Νοεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Πάπα Αλεξανδρείας του Ομολογητού.
Γρηγόριος ο εν Αγίοις πατήρ ημών, αγαπήσας τον Χριστόν εκ νεαράς ηλικίας, εστόλισε τον εαυτόν του με όλας τας αρετάς. Όθεν και μετά τον θάνατον του τότε αγιωτάτου Πάπα Αλεξανδρείας εχειροτονήθη εκ θείας Προνοίας Επίσκοπος Αλεξανδρείας, παρά των εν Αλεξανδρεία Επισκόπων, συμφωνούντος και του φιλοχρίστου λαού, γενόμενος ούτω διδάσκαλος ακριβής της Ορθοδοξίας και της κατά Θεόν εναρέτου πολιτείας. Εδίδασκε δε την αρετήν ο αοίδιμος μάλλον δια των έργων ή δια του λόγου, επειδή ήτο πράος, ταπεινός, ελεήμων, σώφρων, ορφανών πατήρ, χηρών υπερασπιστής, οδηγός των πεπλανημένων, ιατρός των ασθενών και των λυπουμένων παρηγορία. Όθεν έβλεπε πας τις, ότι όλοι οι Χριστιανοί έχαιρον και ηυφραίνοντο δια τούτον τον Άγιον. Αλλ’ ο σκανδαλοποιός διάβολος ενέπνευσεν εις τον βασιλέα Λέοντα Ε΄ τον Αρμένιον τον εν έτει ωιγ΄ (813) βασιλεύσαντα γνώμην μιαρωτάτην, δηλαδή το να αποβάλη την προσκύνησιν των αγίων Εικόνων· διο και έπεισεν αυτόν να φέρη εξ Αλεξανδρείας εις Κωνσταντινούπολιν σιδηροδέσμιον τον Άγιον τούτον Γρηγόριον.
ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ -- Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.
Πρὶν ἀπὸ δεκατέσσερα χρόνια στὶς 25 Ἰανουαρίου τοῦ 2007, προσκεκλημένος ἀπὸ ὀρθόδοξο σωματεῖο, ὡμίλησα στὴν αἴθουσα τοῦ Πνευματικοῦ Κέντρου τοῦ Δήμου Βόλου, μὲ θέμα: «Κινδυνεύει τώρα σοβαρὰ ἡ Ὀρθοδοξία». Ἡ ἀφυπνιστικὴ ἐκείνη ὁμιλία, μὲ ἰσχυρὴ τεκμηρίωση, δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ τῆς «Ἑταιρείας Ὀρθοδόξων Σπουδῶν», στήν «Θεοδρομία»[1], καὶ ἐτάραξε τὶς συνειδήσεις τῶν Οἰκουμενιστῶν, διότι παρουσίαζε ὁλοφάνερα τὴν ἀλλαγὴ πορείας τῆς παραδοσιακῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία πρὸς τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ἐντοπίσαμε τοὺς κινδύνους κυρίως σὲ τρεῖς περιοχὲς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Ἐν πρώτοις εἰς τὸ ὅτι ὅλες οἱ ἱεραρχίες, ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι τῶν τοπικῶν αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν, πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ἔχουν διαβρωθῆ ἀπὸ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Προστέθηκε σ᾽ αὐτὲς καὶ ἡ ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία μέχρι τὰ τέλη τοῦ 20οῦ αἰῶνος, μέχρι καὶ τοῦ ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ, ἦταν παραδοσιακὰ Ὀρθόδοξη.
" Ένας αριθμός" -- του Άντον Τσέχοφ
Τις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των παιδιών. Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.
- Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Θα ‘χεις ανάγκη από χρήματα και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις
το στόμα σου... Λοιπόν... Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια το μήνα...
- Για σαράντα.
- Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις δασκάλες...
Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ...
- Δύο μήνες και πέντε μέρες...
- Δύο μήνες ακριβώς... Το ‘χω σημειώσει... Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια.
Τα σήμαντρα του Μειονοτικού Ελληνισμού χτυπάνε ακόμα, αλλά ποιος τα ακούει;
"Δεν έχουμε χτίσει στους καιρούς / μνημεία βασιλιάδων / ούτε μνημεία αυτοκρατόρων. Εμείς οι αρχαίοι και απλοί / σηκώσαμε κάτι το δικό μας: σηκώσαμε όρθιο μόνο τον εαυτό μας" *. Κι ο εαυτός μας, ο εαυτός των Ελλήνων, είναι βαρύς και ασήκωτος σαν Ιστορία.
Πράγματι, "Είναι μεγάλο
πρόβλημα να έχεις μεγάλη Ιστορία, γιατί έχεις περισσότερες μνήμες απ’ όσες
μπορείς να σηκώσεις" **. Και εμείς οι Έλληνες αρχίσαμε να τις μετράμε και να τις
σηκώνουμε απ’ την εποχή του λίθου ακόμα (13.000 π Χ-3.200 πΧ), σαν
Παλαιολιθική, Μεσολιθική και Νεολιθική Ελλάδα.
Ύστερα συνεχίσαμε το μέτρημα με βάση τους πολιτισμούς κατά τόπους με κατάληξη το 1100 πΧ (Κυκλαδικό – Μινωικό – Αιγαιακό, Μυκηναϊκό). Κι αφού τελειώσαμε με αυτούς, πιάσαμε να μετράμε τις μνήμες μας ανά εποχές ως τον θάνατο του Μεγαλέξανδρου το 323 πΧ (Γεωμετρική – Αρχαϊκή – Κλασική), για να καταλήξουμε στις ιστορικές περιόδους ως το 1821 (Ελληνιστική – Ρωμαϊκή – Βυζαντινή – Οθωμανική) και να φτάσουμε στα Νεότερα χρόνια ως σήμερα.
Η κυβέρνηση υπέγραψε με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ μνημόνιο συνεργασίας για την ένταξη των μεταναστών
Έχουμε και άλλες φορές αναφερθεί στην μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης λέγοντας πως σε τίποτα δεν διαφέρει από αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Ειδική μνεία έχουμε κάνει για τις κινήσεις του υπουργού Νότη Μηταράκη που πήρε το πρόγραμμα ΕΣΤΙΑ στις 20.000 θέσεις και το έφτασε στις 40.000, διασπείραντας «μαντίλες» σε όλη την επικράτεια, αλλά και για τα Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης που ουσιαστικά μετατρέπονται σε κωμοπόλεις μεταναστών εντός της Ελληνικής επικράτειας.
Πρόσφατα μάλιστα ο υπουργός δήλωσε μιλώντας στα πλαίσια του Φόρουμ των Δελφών υπέρ της ένταξης των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία ενώ και ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει πολλές φορές τονίσει ότι αυτή είναι η λύση στο δημογραφικό πρόβλημα της χώρας
Φώτης Κόντογλου -- Παπική Ελλάδα θα πει εξαφάνιση της Ελλάδας.
Να γιατί είπα πως είναι πολύ σπουδαίο ζήτημα αυτές οι ερωτοτροπίες που αρχίσανε κάποιοι κληρικοί δικοί μας με τους παπικούς, κι η αιτία είναι το ότι δεν νοιώσανε τι είναι Ορθοδοξία ολότελα, μ' όλο που είναι δεσποτάδες.
Το κακό είναι πως ο λαός δεν πήρε, καλά - καλά, είδηση για τη συνωμοσία. Πίστη ασάλευτη στην Ορθοδοξία, που εμείς οι προκομμένοι την πήραμε κληρονομιά και την πουλάμε «αντί πινακίου φακής» και ασπασμού της παντόφλας του Πάπα!
Reading from the Synaxarion:
Joannicius the Great
Saint Joannicius was born in Bithynia about the year 740. His father was named Myritrikes and his mother Anastaso When he had reached maturity, he excelled in soldiery and was counted worthy of royal honours for his bravery. He had been brought up an iconoclast, but while yet a soldier, he was converted to Orthodoxy by a certain holy elder. He later forsook all things and departed for Mount Olympus, where he spent the remainder of his life in asceticism. Becoming great in virtue, he reposed in the Lord in the year 834, having lived some ninety-four years. To this Saint is ascribed the brief prayer, "My hope is the Father . . . ."