Όλα όσα γίνονται στον κόσμο, γίνονται και ξαναγίνονται πολλές φορές τα ίδια· μονάχα ένα πράγμα έγινε μόνο μια φορά και δεν θα ξαναγίνει πια, η Ανάσταση του Χριστού. Αυτό είναι το μοναδικό θαύμα των θαυμάτων, το «ἄφραστον θαῦμα», που αναποδογύρισε τον κόσμο, κ’ έδωσε ελπίδα στο απελπισμένο γένος των ανθρώπων. Με την Ανάσταση του Χριστού, μας προσκάλεσε να πιστέψουμε στην αφθαρσία ο Θεός ο «ζωοποιῶν τούς νεκρούς καί καλῶν τά μή ὄντα ὡς ὄντα». Κι’ όπως λέγει πάλι ο Παύλος: «πιστός ὁ καλῶν ὑμάς, ὅς καί ποιήσει». Όποιος δεν πιστεύει στην Ανάσταση του Χρίστου, ψέμματα λέγει πως πιστεύει σ’ αυτόν τον βασιλέα της αθανασίας, κατά τον απόστολο Παύλο που λέγει: «εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, κενόν τό κήρυγμα ἡμών, κενή δέ καί ἡ πίστις ἡμῶν».
"Ecumenism -- A Path to Perdition"
As the worldwide apostasy is increasingly gaining momentum in the modern world and dragging along more and more souls with itself, we, as True Orthodox Christians, are called to "stand fast in Truth" and to remain unswayed by its onslaught. Remembering the words of St. Ignatius, we are not trying to stop it with our weak hand, but rather intend to provide to those, who sincerely seek the Truth, some help on this sorrowful and narrow way, which leads to Heaven. In our last times, the Truth is very hard to come by. Almost everywhere, where it is not rejected outright, it is being diluted by servants of devil with lies and fallen human (often, even demonic) wisdom.
Ecumenism -- is one of the mechanisms by which this mixing is achieved in practice. It is a relatively recent satanic invention, which already proved to be a huge success. Under the guise of "super-Christian love" it attempts to blur and, eventually, destroy the boundaries of the Holy, Catholic and Apostolic Church, depriving the faithful of the Holy Mysteries and corrupting their souls.
Another, even more widespread temptation of our last times is so-called "Sergianism" which, essentially, is an erroneous notion that the Divine Truth can be defended, if absolutely necessary, by compromise with evil and upheld with hypocrisy and lies.
Παληό και Νέο ημερολόγιο -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου
2. Έπρεπε να δέχονται την «κοινωνία» με τους επισκόπους του Νέου
1. Όσοι δέχτηκαν την αλλαγή του ημερολογίου, όταν λένε ότι οι πιστοί στο Παληό έφυγαν από την Εκκλησία, εννοούν ότι οι Ορθόδοξοι αυτοί αρνήθηκαν και αρνούνται να έχουν «κοινωνία» μαζί τους. Τους κατηγορούν δε, ότι αν είχαν μαζί τους «κοινωνία», όλοι μαζί θα αγωνίζονταν να επανέλθει το Παληό ημερολόγιο στη ζωή της Εκκλησίας. Με άλλα λόγια, αυτοί που «φράγκεψαν», με την αποδοχή του Νέου ημερολογίου, λένε πως έπρεπε και όσοι έμειναν πιστοί στο Παληό ημερολόγιο να «φραγκέψουν», και όλοι μαζί στη συνέχεια να αγωνισθούν για το «ξεφράγκεμά» τους! Όσοι αρνήθηκαν να δεχθούν το Νέο ημερολόγιο, το έκαναν, γιατί έκαναν υπακοή στις αποφάσεις των Οικουμενικών και Πανορθοδόξων Συνόδων, αλλά και τις εντολές των αγίων Πατέρων. Έτσι, η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος αναθεματίζει όσους κοινωνούν «εν γνώσει» με τους καινοτόμους. Ο Μέγας Βασίλειος λέγει, ότι πρέπει να αποκόπτεται κάθε πιστός από όσους προσποιούνται ότι έχουν την ορθή πίστη και κοινωνούν με κακοδόξους. Αυτούς, λέγει, δεν πρέπει να τους ονομάζουμε καν αδελφούς. Ο άγιος Μάξιμος χαρακτηρίζει καινοτομία και την ελάχιστη παρέκκλιση. Ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης λέγει, ότι στους επισκόπους δεν έχει δοθεί εξουσία να παραβαίνουν τους Κανόνες, αλλά να συντονίζονται μ’ αυτούς και ν’ ακολουθούν τους Πατέρες. Οι αγιορείτες μοναχοί τον 13 ο αιώνα, επί ημερών του λατινόφρονα Πατριάρχη Βέκκου, στην Επιστολή την οποία έστειλαν στον αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο, λέγουν ότι «μολυσμόν έχει η κοινωνία, εκ μόνου του αναφέρειν αυτόν, καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων». Η δε Σύνοδος της Κπόλεως του 1724 αποφάνθηκε:
ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΟΣΩΜΟΝ ΤΑΦΗΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΘΡΗΝΟΝ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΙΣ ΑΔΟΥ ΚΑΘΟΔΟΝ
Ποία είναι η σημερινή μας κατάπαυσις, ευλογημένοι Χριστιανοί; Που είναι οι κρότοι και αι ψαλμωδίαι της Εκκλησίας μας; Τις είναι η σιγή και η σιωπή η πολλή των ανθρώπων και η έκπληξις των Αγγέλων; Ο Βασιλεύς υπνοί και τις δύναται να τον εξυπνήση; Καθώς προείπε και ο δίκαιος Ιακώβ «Αναπεσών εκοιμήθη ως λέων και ως σκύμνος. Τις εγερεί αυτόν»; (Γεν. μθ: 9). Χθες ήτο εις τον Σταυρόν, σήμερον εις τον Άδην· εις τον Σταυρόν το Σώμα, εις τον Άδην η Ψυχή· χθες ως κατάδικος εις τον Σταυρόν, σήμερον ως εξουσιαστής εις τον Άδην. «Πάντα τα έθνη κροτήσατε χείρας» (Ψαλμ. μστ: 2). Και εάν μη πάντα, αλλ’ όμως όσα ελυτρώθησαν από την κόλασιν και από του διαβόλου τας χείρας. Διατί; Διότι η σωτηρία έρχεται, διότι ο Σωτήρ παραγίνεται, ο ρύστης έφθασεν, ο λυτρωτής παραγέγονεν. Χθες ως ωνειδισμένος, σήμερον ως δεδοξασμένος· χθες ως καταφρονημένος, σήμερον ως υμνημένος· χθες ως υβρισμένος, σήμερον ως δοξολογημένος· χθες εκρίνετο, χθες υβρίζετο, χθες επτύσθη, χθες ερραπίσθη, χθες εκολαφίσθη, χθες εμαστιγώθη, αλλά σήμερον υμνείται και δοξάζεται· χθες ως άνθρωπος, σήμερον ως Θεός. Ευφραίνεσθε, δίκαιοι, και χορεύσατε, Πατριάρχαι, οι απ’ αιώνος νεκροί αγαλλιάσθε, διότι δι’ υμάς εσταυρώθη ο Σωτήρ, δι’ υμάς ο Τάφος, δι’ υμάς η λόγχη, οι ήλοι, αι ύβρεις. Όσα έπαθε και υπέμεινεν ο Χριστός, όλα δι’ υμάς τα εκαταδέχθη· δια τον Αδάμ, ο Χριστός· δια την Εύαν, η Παναγία· δια το ξύλον της γνώσεως, ο Σταυρός· δια την Εδέμ, ο κήπος του Τάφου· δια τα φύλλα της συκής, η πορφύρα· δια τον όφιν, ο Γαβριήλ· δια την λύπην, η χαρά· δια την παράβασιν του Αδάμ η Σταύρωσις του Κυρίου.
Incarnation of Jesus Christ
Together with the belief in the Holy Trinity, the doctrine of the Incarnation occupies a central position in the teaching of the Orthodox Church. According to Orthodox Faith, Jesus is much more than a pious man or a profound teacher of morality. He is the "Son of God who became the Son of Man.” The doctrine of the Incarnation is an expression of the Church's experience of Christ. In Him, divinity is united with humanity without the destruction of either reality. Jesus Christ is truly God who shares in the same reality as the Father and the Spirit. Moreover, He is truly man who shares with us all that is human. The Church believes that, as the unique God-man, Jesus Christ has restored humanity to fellowship with God.
By manifesting the Holy Trinity, by teaching
the meaning of authentic human life, and by conquering the powers of sin and
death through His Resurrection, Christ is the supreme expression of the love of
God the Father, for His people, made present in every age and in every place by
the Holy Spirit through the life of the Church. The great Fathers of the Church
summarized the ministry of Christ in the bold affirmation, "God became
what we are so that we may become what He is.”
Του εν Αγίοις Πατρός ημών Επιφανείου Αρχιεπισκόπου Κύπρου
Λόγος εις την Θεόσωμον Ταφήν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού και εις τον Ιωσήφ τον από Αριμαθαίας και την εν τω Άδη του Κυρίου κατάβασιν, μετά το σωτήριον Πάθος, παραδόξως γενομένην.
Τί τοῦτο; σήμερον σιγὴ
πολλὴ ἐν τῇ γῇ· σιγὴ πολλὴ καὶ ἠρεμία λοιπόν· σιγὴ πολλὴ, ὅτι ὁ Βασιλεὺς ὑπνοῖ·
γῆ ἐφοβήθη καὶ ἡσύχασεν, ὅτι ὁ Θεὸς σαρκὶ ὕπνωσε, καὶ τοὺς ἀπ' αἰῶνος ὑπνοῦντας
ἀνέστησεν. Ὁ Θεὸς ἐν σαρκὶ τέθνηκε, καὶ ὁ ᾅδης ἐτρόμαξεν. Ὁ Θεὸς πρὸς βραχὺ ὕπνωσε,
καὶ τοὺς ἐν τῷ ᾅδῃ ἐξήγειρε.
Ποῦ ποτε νῦν εἰσιν αἱ πρὸ βραχέος ταραχαὶ, καὶ φωναὶ, καὶ θόρυβοι κατὰ τοῦ
Χριστοῦ, ὦ παράνομοι; ποῦ οἱ δῆμοι, καὶ ἐνστάσεις, καὶ τάξεις, καὶ τὰ ὅπλα, καὶ
δόρατα; ποῦ οἱ βασιλεῖς καὶ ἱερεῖς καὶ κριταὶ οἱ κατάκριτοι; ποῦ αἱ λαμπάδες καὶ
μάχαιραι καὶ οἱ θρύλλοι οἱ ἄτακτοι; ποῦ οἱ λαοὶ, καὶ τὸ φρύαγμα, καὶ ἡ
κουστωδία ἡ ἄσεμνος; ἀληθῶς ὄντως, ἐπεὶ καὶ ὄντως ἀληθῶς λαοὶ ἐμελέτησαν κενὰ
καὶ μάταια.
Εγκώμιον εις τον μέγαν Προφήτην Ιερεμίαν.
«Εγκωμιαζομενου δικαίου ευφρανθήσονται λαοί» (Παρ. κθ:2)
Νόμος είναι μεταξύ των ευγενεστέρων και δικαιοτέρων ανθρώπων να σέβωνται περισσότερον όλων και φιλικώς να συμπεριφέρωνται προς εκείνους, οίτινες διετήρησαν το της φιλίας αυτών δείγμα αμόλυντον και αγνόν υπέρ των φίλων και όταν ακόμη ούτοι περιέπεσαν εις δυσκόλους περιστάσεις και πειρασμούς. Δια του νόμου τούτου νομίζω, ότι πρέπει να τιμάται και Αυτός ο της Δικαιοσύνης Θεός, περισσότερον παντός άλλου, διότι άπασαν την δικαιοσύνην ενομοθέτησε δια τους ανθρώπους. Εάν δε καιροί πονηροί και στενοχωρίαι δοκιμάζουσι τους προς τον Θεόν φίλους, τίνες άλλοι θα ηδύναντο τάχα να κριθώσιν ως περισσότερον φίλοι προς τον Θεόν, εκτός των παλαιών Αγίων Προφητών, οίτινες έζησαν εις εποχήν, κατά την οποίαν τα έργα της ευσεβείας καθ’ ολοκληρίαν απεπνίγοντο και πάντες οι άνθρωποι, οι μεν δεν εγνώριζον ουδέ ότι υπάρχει Θεός, οι δε, θαυμάζοντες φάσματα τινά και σκοτεινά απεικονίσματα δαιμονίων, εσύροντο όπισθεν της πεπλανημένης αυτών διανοίας.
TΩ ΑΓΙΩ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩ ΣΑΒΒΑΤΩ
Τω αγίω και Μεγάλω Σαββάτω, την Θεόσωμον Ταφήν και την εις Άδου Κάθοδον του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εορτάζομεν, δι’ ων της φθοράς το ημέτερον γένος ανακληθέν, προς αιωνίαν ζωήν μεταβέβηκε.
Πασών των ημερών του έτους, αι άγιαι Τεσσαρακοσταί είναι ανώτεραι κατά το σέβας· και πάλιν από τας άλλας Τεσσαρακοστάς, ανωτέρα είναι η αγία και μεγάλη Τεσσαρακοστή· από ταύτην δε πάλιν, ανωτέρα και μεγαλυτέρα είναι η Μεγάλη Εβδομάς· και πάλιν από την Μεγάλην Εβδομάδα, μεγαλύτερον και θειότερον είναι τούτο το μέγα και άγιον Σάββατον.
Τη Α΄ (1η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Προφήτου ΙΕΡΕΜΙΟΥ.
Ιερεμίας, ο θαυμάσιος του Κυρίου Προφήτης, ήτο ηγιασμένος εκ κοιλίας μητρός του, διότι ούτω λέγει περί αυτού ο Θεός· «Προ του με πλάσαι σε εν κοιλία, επίσταμαί σε και προ του σε εξελθείν εκ μήτρας, ηγίακά σε, Προφήτην εις έθνη τέθεικά σε» (Ιερεμ. α: 5)· κατήγετο δε εκ της Αναθώθ και ήκμασε χκ΄ (620) έτη προ Χριστού. Ούτος ο Άγιος Προφήτης μετά την άλωσιν της Ιερουσαλήμ υπό του Ναβουχοδονόσορος, βασιλέως της Βαβυλώνος, κατήλθεν εις τας Τάφνας της Αιγύπτου, τας ελληνιστί ονομαζομένας Δάφνας και εκεί, προφητεύων, ελιθοβολήθη υπό του λαού του Ισραήλ, του καταφυγόντος εις Αίγυπτον, αποθανών δε ενεταφιάσθη εις τον τόπον του παλατίου του βασιλέως Φαραώ, οπότε οι Αιγύπτιοι εδόξασαν και ετίμησαν αυτόν, διότι ευηργετήθησαν παρ’ αυτού, επειδή, δια προσευχής του, ενεκρώθησαν αι ασπίδες, αι οποίαι εξωλόθρευον τους Αιγυπτίους, καθώς ενεκρώθησαν επίσης και τα θηρία, τα οποία ευρίσκονται εντός των υδάτων της Αιγύπτου και τα οποία οι μεν Αιγύπτιοι ονομάζουσιν εφώθ, οι δε Έλληνες κροκοδείλους.
The Communion of Saints
The Orthodox Church is not just another human organization, it is a gathering of people who profoundly share the life of faith, the new life in Christ, the life in the Holy Spirit, the life of God. The Church can best be characterized as a “communion of saints”. For all its members are called to holiness, through their rite of incorporation into the Holy Body of Christ, the Temple of the Holy Spirit, the People of God. Militant on earth and triumphant in heaven, the Church is only one family sharing in the same means of grace, the holy sacraments.
Εἰς τὰ φρικτὰ πάθη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
«Τί ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυρίῳ περὶ πάντων, ὧν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν;» Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Μάρκου Κ. Μανώλη
Ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες, πάντοτε τὰ ἅγια Πάθη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅταν τὰ ἐνθυμηθῆ ὁ εὐλαβὴς ἄνθρωπος, προκαλοῦν κατάνυξιν καὶ δάκρυα καὶ φέρουν τὴν ψυχὴν εἰς μεγάλην ταπείνωσιν. Ἀναφέρει τὸ «Γεροντικὸν» τὴν ἑξῆς διήγησιν. «Εἶπεν ὁ Ἀββᾶς Ἰσαὰκ ὅτι ἐκαθήμην κάποτε κοντὰ εἰς τὸν ἀββᾶ Ποιμένα· καὶ τὸν εἶδα ὅτι ἦλθε εἰς θείαν ἔκστασιν καὶ ἐπειδὴ εἶχα πολὺ θάρρος εἰς αὐτόν, τοῦ ἔβαλα μετάνοια καὶ τὸν παρεκάλεσα λέγοντας: πές μου, ποῦ ἤσουν; Ὁ δὲ Γέροντας, ἀφοῦ τὸν ἠνάγκασα, εἶπε ὁ λογισμός μου ἦτο ὅπου ἡ ἁγία Μαρία ἡ Θεοτόκος ἔστεκε καὶ ἔκλαιε πλησίον τοῦ Σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος· καὶ ἐγὼ ἤθελα πάντοτε ἔτσι νὰ κλαίω». Ἰδιαιτέρως ὅμως ἀπόψε, κατὰ τὴν ἱερὰν ἀκολουθίαν τοῦ Νυμφίου τῆς Μ. Πέμπτης, τὰ φρικτὰ πάθη τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ μαλακώνουν καὶ τὴν πιὸ σκληρὴ καρδιά, τὴν κατανύσσουν καὶ τὴν κάμνουν νὰ χύνη δάκρυα σωτήρια. Ποῖα δὲ εἶναι τὰ Πάθη τοῦ Χριστοῦ μας; Ὅπως μνημονεύει τὸ ὑπόμνημα τοῦ Τριωδίου «Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Παρασκευῇ τὰ ἅγια καὶ σωτήρια καὶ φρικτὰ πάθη τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπιτελοῦμεν, τοὺς ἐμπτυσμούς, τὰ ραπίσματα, τὰ κολαφίσματα, τὰς ὕβρεις, τοὺς γέλωτας, τὴν πορφυρᾶν χλαῖναν, τὸν κάλαμον, τὸν σπόγγον, τὸ ὄξος, τοὺς ἥλους, τὴν λόγχην· καὶ πρὸ πάντων τὸν σταυρὸν καὶ τὸν θάνατον, ἃ δι’ ἡμᾶς ἑκὼν κατεδέξατο…»
St. Paul's Mission to Greece A Patristic Anthology
Clement of Alexandria
Stromata
1.14.59
[...] The Greeks say, that after Orpheus and Linus, and the most ancient of the poets that appeared among them, the seven, called wise, were the first that were admired for their wisdom. Of whom four were of Asia--Thales of Miletus, and Bias of Priene, Pittacus of Mitylene, and Cleobulus of Lindos; and two of Europe, Solon the Athenian, and Chilon the Lacedaemonian; and the seventh, some say, was Periander of Corinth; others, Anacharsis the Scythian; others, Epimenides the Cretan, whom Paul knew as a Greek prophet, whom he mentions in the Epistle to Titus, where he speaks thus: "One of themselves, a prophet of their own, said, The Cretans are always liars, evil beasts, slow bellies. And this witness is true." You see how even to the prophets of the Greeks he attributes something of the truth, and is not ashamed, when discoursing for the edification of some and the shaming of others, to make use of Greek poems. Accordingly to the Corinthians (for this is not the only instance), while discoursing on the resurrection of the dead, he makes use of a tragic Iambic line, when he said, "What advantageth it me if the dead are not raised? Let us eat and drink, for to-morrow we die. Be not deceived; evil communications corrupt good manners." [...]
«Διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ καὶ ΦΥΓΕΤΩΣΑΝ ΟΙ ΜΙΣΟΥΝΤΕΣ ΑΥΤΟΝ» -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Ὑπέροχος καί μεσσιανικός ὁ 67ος ψαλμός τοῦ Δαβίδ. Ἕνα διαμάντι ποιητικό καί πολύ ἐκλεκτό. Ὁ πρῶτος κιόλας, στίχος, μοιάζει μέ θριαμβευτικό ἐμβατήριο: «Ἀναστήτω ὁ Θεός, καί διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροί αὐτοῦ, καί φυγέτωσαν ἀπό προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν». Ποιός νά τά βάλει μέ το Θεό, μπορεῖ; Ποιός νά Τόν καταβάλει; Ποιός νά σταθεῖ ἀγέρωχος μπροστά Του; Ποιος εἶναι δυνατό καί μόνο, νά Τον ἀτενίσει; Ὅπως διαλύεται και ἐξαφανίζεται ὁ καπνός, ἔτσι ἐξαφανίζονται οἱ ἐχθροί τοῦ Θεοῦ καί ὅπως λυώνει τό κερί μπροστά στή φωτιά, ἔτσι κι αὐτοί λυώνουν μπροστά στη θεία παρουσία. Ὅσα εἶπε ὁ θεόπνευστος ψαλμωδός γιά τούς ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ, ταιριάζουν ἀπόλυτα καί μεσσιανικά, στήν περίπτωση τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ.
Holy Friday
When Friday dawned, Christ was sent bound from Caiaphas to Pontius Pilate, who was then Governor of Judea. Pilate interrogated Him in many ways, and once and again acknowledged that He was innocent, but to please the Jews, he later passed the sentence of death against Him. After scourging the Lord of all as though He were a runaway slave, he surrendered Him to be crucified.
Thus the Lord Jesus was handed over to the soldiers, was stripped of His garments, was clothed in a purple robe, was crowned with a wreath of thorns, had a reed placed in His hand as though it were a sceptre, was bowed before in mockery, was spat upon, and was buffeted in the face and on the head. Then they again clothed Him in His own garments, and bearing the cross, He came to Golgotha, a place of condemnation, and there, about the third hour, He was crucified between two thieves.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)