ΤΟΤΕ… ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Σεβαστοί Αγιορείται Πατέρες, κατώδυνον το λείμμα της τοπικής Εκκλησίας του Καναδά παρίσταται θεατής επικινδύνων ενεργειών σας, όσον αφορά εις την ιστορικήν  Ιεράν Μονήν Εσφιγμένου. Ειλικρινά εξεπλάγημεν από το περιεχόμενο της ιεροκοινοτικής ανακοινώσεως. Μας γυρίσατε στους χρόνους του Λατινόφρονος Οικ. Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Βέκκου, ο οποίος συνοδευόμενος από δειλοκάρδιους Αγιορείτας Μοναχούς ήλθον εις την  Ιεράν Μονήν Ζωγράφου με σκοπόν να καταστρέψουν το θεμελιώδες τούτο στήριγμα της Ορθοδοξίας. Κατ’ εκείνον δε τον φρικτόν και φοβερόν διά το Άγιον Όρος καιρόν, η έφορος του Αγίου Όρους Κυρία Θεοτόκος γνωστοποίησε στούς Πατέρες της Μονής Ζωγράφου την άφιξιν των εχθρών του Υιού της, όπως ακριβώς ελέχθη από τα πάναγνα χείλη Της.  Όταν οι Λατίνοι με τους λατινόφρονας πλησίασαν, παρεκίνουν τους Πατέρες δι’ όλης της δυνάμεως και της ρητορικής τέχνης να κοινωνήσουν μαζί των.

CDS Mt. Athos

Μικρός Παρακλητικός Κανών

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ
ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΥ ΚΑΝΟΝΟΣ
ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ



Μικρός Παρακλητικός κανόνας ψάλλεται στούς ναούς την περίοδο του Δεκαπενταυγούστου εναλλάξ μετά του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος. Επίσης ψάλλεται υπο των πιστών οπως χαρακτηριστικά αναφέρει το Μέγα Ωρολόγιον «εν πάσει περιστάσει και θλίψει ψυχής».





Ποίημα Θεοστηρίκτου μοναχού ή Θεοφάνους.

Ευλογήσαντος του ιερέως λέγομεν τον παρόντα ψαλμόν.
(Εαν λαϊκός άρχεται: Διʼ ευχών των Αγίων πατέρων ημώς Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ελέησον και σώσον ημάς.Αμήν).

Ψαλμός ρμβ΄ (142)
Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησίν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσον μου εν τη δικαιοσύνη σου. Και μή εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιοθήσεται ενώπιόν σου πάς ζών. ʼΟτι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου. Εταπείνωσε εις γήν την ζωήν μου. Εκάθισέ με εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνας, και ηκηδίασεν επʼ εμέ το πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη η καρδία μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτων. Διεπέτασα προς σε τας χείρας μου, η ψυχή μου ως γή άνυδρός σοι. Ταχύ εισάκουσόν μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμα μου. Μή αποστρέψης το πρόσωπόν σου απʼ εμού και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκκον. Ακουστόν ποίησόν μοι το πρωί το έλεός σου, ότι πρός σε ήρα την ψυχήν μου. Εξελού με εκ των εχθρών μου, Κύριε, πρός σε κατέφυγον, δίδαξόν με του ποιείν τό θέλημά σου, ότι σύ εί ο Θεός μου. Το πνεύμα σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γή ευθεία, ένεκεν του ονόματός σου, Κύριε, ζήσεις με. Εν τη δικαιοσύνη σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου, και εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου, και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλος σου ειμί.

Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.

Εξομολογείσθαι τω Κυρίω και επικαλείσθαι το όνομα το Άγιον Αυτού.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.

Πάντα τα έθνη εκύκλωσάν με και το ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.

Παρά Κυρίου εγένετο αύτη και εστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου.

Τη Θεοτόκω εκτενώς νυν προσδράμωμεν, αμαρτωλοί και ταπεινοί και προσπέσωμεν, εν μετανοία κράζοντες εκ βάθους ψυχής. Δέσποινα βοήθησον, εφ ημίν σπλαγχνισθείσα, σπεύσον απολλύμεθα υπό πλήθους πταισμάτων. Μη αποστρέψης σους δούλους κενούς. Σε γαρ και μόνην ελπίδα κεκτήμεθα.

Δόξα Πατρί και Υιω και Αγίω Πνεύματι.
Τη Θεοτόκω εκτενώς νυν προσδράμωμεν, αμαρτωλοί και ταπεινοί και προσπέσωμεν, εν μετανοία κράζοντες εκ βάθους ψυχής. Δέσποινα βοήθησον, εφ ημίν σπλαγχνισθείσα, σπεύσον απολλύμεθα υπό πλήθους πταισμάτων. Μη αποστρέψης σους δούλους κενούς. Σε γαρ και μόνην ελπίδα κεκτήμεθα.

Και νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Ου σιωπήσωμεν ποτε Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι. Ειμή γαρ συ προίστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερρύσατο, εκ τοσούτων κινδύνων; τις δε διεφύλαξεν, εως νυν ελευθέρους; ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σού. Σους γαρ δούλους σώζεις αεί εκ παντοίων δεινών.

Ψαλμός Ν΄ (50)
Ελέησον με ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου. Επί πλείον πλύνον με από της ανομίας μου και από της αμαρτίας μου καθάρισον με. ʽΟτι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω, και η αμαρτία μου ενώπιον μου εστί διά παντός. Σοι μόνω ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιον σου εποίησα, όπως αν δικαιωθής εν τοις λόγοις σου, και νικήσης εν τω κρίνεσθαί σε. Ιδού γάρ εν ανομίαις συνελήφθην και εν αμαρτίαις εκίσσησε με η μήτηρ μου. Ιδού γαρ αλήθειαν ηγάπησας, τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου εδήλωσάς μοι. Ραντιείς με υσσώπω και καθαρισθήσομαι, πλυνείς με, και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινωμένα. Απόστρεψον το πρόσωπον σου από των αμαρτιών μου, και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου. Μη απορρίψης με από του προσώπου σου, και το Πνεύμα σου το άγιον μη αντανέλης απʼ εμού. Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με. Διδάξω ανόμους τας οδούς σου, και ασεβείς επί σε επιστρέψουσι. Ρύσαι με εξ αιμάτων ο Θεός, ο Θεός της σωτηρίας μου, αγαλλιάσεται η γλώσσα μου την δικαιοσύνην σου. Κύριε τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί την αίνεσιν σου. ʽOτι ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα άν, ολοκαυτώματα ουκ ευδοκήσεις. Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει. Αγάθυνον, Κύριε, εν τη ευδοκία σου την Σιών, και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ. Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν και ολοκαυτώματα, τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριον σου μόσχους.
Κανών
Ωδή Α΄
Ο Ειρμός
Υγράν διοδεύσας ωσεί ξηράν, και την Αιγυπτίαν, μοχθηρία διαφυγών, ο Ισραηλίτης ανεβόα. Τω λυτρωτή και θεώ ημών άσωμεν.

Τροπάρια
Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
Πολλοίς συνεχόμενος πειρασμοίς, προς σε καταφεύγω, σωτηρίαν επιζητών. Ω Μήτερ του Λόγου και Παρθένε, των δυσχερών και δεινών με διάσωσον.

Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
Παθών με ταράττουσι προσβολαί, πολλής αθυμίας εμπίπλωσαί μου την ψυχήν. Ειρήνευσον Κόρη τη γαλήνη, τη του Υιού και Θεού σου Πανάμωμε.

Δόξα Πατρί και Υιω και Αγίω Πνεύματι.
Σωτήρα τεκούσαν σε και Θεόν, δυσωπώ Παρθένε, λυτρωθήναι με των δεινών. Σοι γαρ νυν προσφεύγων ανατείνω, και την ψυχήν και την διάνοιαν.

Και νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Νοσούντα το σώμα και την ψυχήν, επισκοπής θείας, και προνοίας της παρά σου, αξίωσον μόνη Θεομήτορ, ως αγαθή αγαθού τε λοχεύτρια.

Ωδή Γ´
Ο Ειρμός
Ουρανίας αψίδος, οροφουργέ Κύριε, και της Εκκλησίας δομήτορ, συ με στερέωσον, εν τη αγάπη τη σή, των εφετών η ακρότης, των πιστών το στήριγμα, μόνε φιλάνθρωπε.

Τροπάρια
Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
Προστασίαν και σκέπην, ζωής εμής τίθημι, σε Θεογεννήτορ Παρθένε. Σύ με κυβέρνησον, προς τον λιμένα σου, των αγαθών η αιτία, των πιστών το στήριγμα, μόνη πανύμνητε.

Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
Ικετεύω Παρθένε, τον ψυχικόν τάραχον, και της αθυμίας την ζάλην, διασκεδάσαι μου. Συ γάρ Θεόνυμφε, τον αρχηγόν της γαλήνης, τον Χριστόν εκύησας, μόνη πανάχραντε.

Δόξα Πατρί και Υιω και Αγίω Πνεύματι.
Ευεργέτην τεκούσα, τον των καλών αίτιον, της ευεργεσίας τον πλούτον, πάσιν ανάβλυσον. Πάντα γαρ δύνασαι, ως δυνατόν εν ισχύϊ, τον Χριστόν κυήσασα, θεομακάριστε.

Και νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Χαλεπαίς αρρωστίαις, και νοσεροίς πάθεσιν, εξεταζομένω Παρθένε, σύ μοι βοήθησον. Των ιαμάτων γάρ, ανελλιπή σε γινώσκω, θησαυρόν πανάμωμε, τον αδαπάνητον.

Διάσωσον από κινδύνων τους δούλους σου Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν εις σε καταφεύγομεν, ως άρρηκτον τείχος και προστασίαν.

Επίβλεψον εν ευμενεία πανύμνητε Θεοτόκε, επί την εμήν χαλεπήν του του σώματος κάκωσιν, και ίασαι της ψυχής μου το άλγος.

Και ο Ιερεύς μνημονεύει
Εις εκάστην δέησιν το
Κύριε, ελέησον. Κύριε, ελέησον. Κύριε, ελέησον.

Μετά την δέησιν, το επόμενον Κάθισμα.
΄Ηχος Β΄
Τα άνω ζητώ
Πρεσβεία θερμή, και τείχος απροσμάχητον, ελέους πηγή, του κόσμου καταφύγιον, εκτενώς βοώμεν σοι. Θεοτόκε Δέσποινα πρόφθασον, και εκ κινδύνων λύτρωσαι ημάς, η μόνη ταχέως προστατεύουσα.

Ωδή Δ΄
Ο Ειρμός
Εισακήκοα Κύριε, της οικονομίας σου το μυστήριον. Κατενόησα τα έργα σου, και εδόξασα σου την θεότητα.
Τροπάρια
Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
Των παθών μου τον τάραχον, η τον κυβερνήτην τεκούσα Κύριον, και τον κλύδωνα κατεύνασον, των εμών πταισμάτων Θεονύμφευτε.

Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
Ευσπλαχνίας την άβυσσον, επικαλουμένω της σης παράσχου μοι, η τον εύσπλαχνον κυήσασα, και Σωτήρα πάντων των υμνούντων σε.

Δόξα Πατρί και Υιω και Αγίω Πνεύματι.
Απολαύοντες πάναγνε, των σων δωρημάτων ευχαριστήριον, αναμέλπομεν εφύμνιον, οι γινώσκοντές σε Θεομήτορα.

Και νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Οι ελπίδα και στήριγμα, και της σωτηρίας τείχος ακράδαντον, κεκτημένοι σε πανύμνητε, δυσχερείας πάσης εκλυτρούμεθα.

Ωδή Ε΄
Ο Ειρμός
Φώτισον ημάς, τοις προστάγμασί σου Κύριε, και τω βραχίονί σου τω υψηλώ, την σην ειρήνην παράσχου ημίν φιλάνθρωπε.

Τροπάρια
Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
ʼΕμπλησον Αγνή, ευφροσύνης την καρδίαν μου, την σην ακήρατον διδούσα χαράν, της ευφροσύνης η γεννήσασα τον αίτιον.

Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
Λύτρωσαι ημάς, εκ κινδύνων Θεοτόκε αγνή, η αιωνίαν τεκούσα λύτρωσιν, και την ειρήνην την πάντα νούν υπερέχουσαν.

Δόξα Πατρί και Υιω και Αγίω Πνεύματι.
Λύσον την αχλύν, των πταισμάτων μου Θεόνυμφε, τω φωτισμώ της σης λαμπρότητος, η φώς τεκούσα το θείον και προαιώνιον.

Και νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
ʼΙασαι Αγνή, των παθών μου την ασθένειαν, επισκοπής σου αξιώσασα, και την υγείαν τη πρεσβεία σου παράσχου μοι.

Ωδή ΣΤ΄
Ο Ειρμός
Την δέησιν, εκχεώ προς κύριον, και αυτώ απαγγελώ μου τας θλίψεις, ότι κακών η ψυχή μου επλήσθη, και η ζωή μου τω άδη προσήγγισε. Και δέομαι ως Ιωνάς. Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε.

Τροπάρια
Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
Θανάτου και της φθοράς ως έσωσεν, εαυτόν εκδεδωκώς τω θανάτω, την τη φθορά και θανάτω μου φύσιν, κατασχεθείσαν παρθένε δυσώπησον, τον Κύριόν σου και Υιόν, της εχθρών κακουργίας με ρύσασθαι.

Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
Προστάτην σε, της ζωής επίσταμαι, και φρουράν ασφαλεστάτην Παρθένε, των πειρασμών διαλύουσαν όχλον, και επηρείας δαιμόνων ελαύνουσα. Και δέομαι δια παντός. Εκ φθοράς των παθών μου ρυσθήναι με.

Δόξα Πατρί και Υιω και Αγίω Πνεύματι.
Ως τείχος, καταφυγής κεκτήμεθα, και ψυχών σε παντελή σωτηρίαν, και πλατυσμόν εν ταις θλίψεσι Κόρη, και τω φωτί σου αεί αγαλλόμεθα. Ω Δέσποινα και νυν ημάς, των παθών και κινδύνων διάσωσον.

Και νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Εν κλίνη νυν, ασθενών κατάκειμαι, και ουν έστιν ίασις τη σαρκί μου. Αλλʼ η θεόν και σωτήρα του κόσμου, και τον λυτήρα των νόσων κυήσασα, σου δέομαι της αγαθής. Εκ φθοράς νοσημάτων ανάστησον.

Διάσωσον από κινδύνων τους δούλους σου Θεοτόκε, ότι πάντες μετά Θεόν εις σε καταφεύγομεν, ως άρρηκτον τείχος και προστασίαν.

ʼΑχραντε, η διά λόγου τον λόγον ανερμηνεύτως, επʼ εσχάτων των ημερών τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.

Ο ιερεύς μνημονεύει ως ανωτερω

Κοντάκιον
΄Ηχος Β΄
Προστασία των Χριστιανών ακαταίσχυντε, μεσιτεία προς τον Ποιητήν αμετάθετε, μη παρίδης αμαρτωλών δεήσεων φωνάς. Αλλά πρόφθασον ως αγαθή, εις την βοήθειαν ημών, των πιστώς κραυγαζόντων σοι. Τάχυνον εις πρεσβείαν, και σπεύσον εις ικεσίαν, η προστατεύουσα αεί, Θεοτόκε των τιμώντων σε.

Το α΄ αντίφωνον των Αναβαθμών του Δ΄ ήχου.
Εκ νεότητός μου, πολλά πολεμεί με πάθη. Αλλʼ αυτός αντιλαβού, και σώσον Σωτήρ μου.
Εκ νεότητός μου, πολλά πολεμεί με πάθη. Αλλʼ αυτός αντιλαβού, και σώσον Σωτήρ μου.

Οι μισούντες ιών, αισχύνθητε από του Κυρίου, ως χόρτος γαρ πυρί, έσεσθε απεξηραμμένοι.
Οι μισούντες ιών, αισχύνθητε από του Κυρίου, ως χόρτος γαρ πυρί, έσεσθε απεξηραμμένοι.

Δόξα Πατρί και Υιω και Αγίω Πνεύματι.
Αγίω Πνεύματι, πάσα ψυχή ζωούται, και καθάρσει υψούται, λαμπρύνεται, τη Τριαδική μονάδι, ιεροκρυφίως.

Και νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Αγίω Πνεύματι, αναβλύζει τα της χάριτος ρείθρα, αρδεύοντα, άπασαν την κτίσιν, προς ζωογονίαν.

Μνησθήσομαι του ονόματός σου εν πάση γενεά και γενεά.
Μνησθήσομαι του ονόματός σου εν πάση γενεά και γενεά.
Στίχ. ʼΑκουσον, θύγατερ, και ίδε, και κλίνον το ούς σου, και επιλάθου του λαού σου, και του οίκου του πατρός σου, και επιθυμήσει ο βασιλεύς του κάλλους σου.
Μνησθήσομαι του ονόματός σου εν πάση γενεά και γενεά.

Και υπερ του καταξιωθήναι ημάς της ακροάσεως του αγίου Ευαγγελίου, Κύριον τον Θεόν ημών ικετεύσωμεν.

Κυριε, ελέησον. Κυριε, ελέησον. Κυριε, ελέησον.

Σοφία ορθοί ακούσωμεν του αγίου Ευαγγελίου.
Ειρήνη πάσι.

Ευαγγέλιον.
(κεφ. Α΄ 39 - 49, 56).
Εκ του κατά Λουκάν αγίου Ευαγγελίου, το ανάγνωσμα.
Πρόσχωμεν.

Εν ταις ημέραις εκείναις, αναστάσα Μαριάμ, επορεύθη εις την ορεινήν μετά σπουδής εις πόλιν Ιούδα. Και εισήλθεν εις τον οίκον Ζαχαρίου και ησπάσατο την Ελισάβετ. Και εγένετο, ως ήκουσεν η Ελισάβετ τον ασπασμόν της Μαρίας, εσκίρτησε το βρέφος εν τη κοιλία αυτής. Και επλήσθη Πνεύματος αγίου η Ελισάβετ και ανεφώνησε φωνή μεγάλη και είπεν. Ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου. Και πόθεν μοι τούτο, ίαν έλθη η μήτηρ του Κυρίου μου πρός με; Ιδού γάρ, ως εγένετο η φωνή του ασπασμού σου εις τα ώτα μου, εσκίρτησε το βρέφος εν αγαλλιάσει εν τη κοιλία μου. Και μακαρία η πιστεύσασα ότι έσται τελείωσις τοις λελαλημένοις αυτή παρά Κυρίου. Και είπε Μαριάμ. Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον και ηγαλλίασε το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω σωτήρι μου. ʼΟτι επέβλεψε επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού. Ιδού γαρ από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί. ʼΟτι εποίησέ μοι μεγαλεία ο Δυνατός και άγιον το όνομα αυτού. ΄Εμεινε δε Μαριάμ συν αυτή ωσεί μήνας τρείς και υπέστρεψεν εις τον οίκον αυτής.

Δόξα σοι Κύριε, δόξα σοι.

Και αμέσως μετά:
΄Ηχος Β΄
Δόξα Πατρί και Υιω και Αγίω Πνεύματι.
Πάτερ Λόγε Πνεύμα, Τριάς η εν Μονάδι, εξάλειψον τα πλήθη, των εμών εγκλημάτων.

Και νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Ταις της Θεοτόκου, πρεσβείας ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη, των εμών εγκλημάτων.

Ελέησον με ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου.

΄Ηχος πλ. Β΄
΄Ολην αποθέμενοι
Μη καταπιστεύσης με, ανθρωπίνη προστασία, παναγία Δέσποινα, αλλά δέξαι δέησιν του ικέτου σου. Θλίψις γαρ έχει με, φέρειν ου δύναμαι, των δαιμόνων τα τοξεύματα. Σκέπην ου κέκτημαι, ουδέ που προσφύγω ο άθλιος, πάντοθεν πολεμούμενος, και παραμυθίαν ουκ έχω πλην σου. Δέσποινα του κόσμου, ελπίς και προστασία των πιστών, μη μου παρρίδης την δέησιν. Το συμφέρον ποίησον.

Ουδείς προστρέχων επί σοι, κατησχυμμένος από σου εκπορεύεται, αγνή Παρθένε θεοτόκε. Αλλʼ αιτείται την χάριν, και λαμβάνει το δώρημα, προς το συμφέρον της αιτήσεως.

Μεταβολή των θλιβομένων, απαλλαγή των ασθενούντων υπάρχουσα, Θεοτόκε Παρθένε, σώζε πόλιν και λαόν, των πολεμουμένων η ειρήνη, των χειμαζομένων η γαλήνη, η μόνη προστασία των πιστών.

Ο ιερεύς:
Σώσον ο Θεός τον λαόν σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου. Επίσκεψαι τον κόσμον σου εν ελέει και οικτιρμοίς. Υψωσον κέρας Χριστιανών ορθοδόξων και κατάπεμψον εφʼ ημάς τα ελέη σου τα πλούσια. Πρεσβείαις της παναχράντου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας. Δυνάμει του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού. Προστασίαις των τιμίων επουρανίων δυνάμεων ασωμάτων. Ικεσίαις του τιμίου και ενδόξου προφήτου, Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου. Των αγίων ενδόξων και πανευφήμων Αποστόλων. Των εν αγίοις πατέρων ημών, μεγάλων ιεραρχών και οικουμενικών διδασκάλων Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Αθανασίου καί Κυρίλλου, Ιωάννου του Ελεήμμονος, πατριαρχών Αλεξανδρείας. Νικολάουτου εν Μύροις, Σπυρίδωνος επισκόπου Τριμυθούντος, των θαυματουργών. Των αγίων ενδόξων μεγαλομαρτύρων Γεωργίου του Τροπαιοφόιρου, Δημητρίου του Μυροβλήτου, Θεοδώρων Τύρωνος και Στρατηλάτου, των ιερομαρτύρων Χαραλάμπους και Ελευθερίου, των αγίων ενδόξων και καλλινίκων Μαρτύρων. Των οσίων και θεοφόρων Πατέρων ημών. Των αγίων και δικαίων θεοπατόρων Ιωακείμ και ʼΑννης. Του αγίου ....... (της ημέρας), και πάντων σου των Αγίων. Ικετεύομέν σε, μόνε πολυέλεε Κύριε. Επάκουσον ημών των αμαρτωλών δεομένων σου και ελέησον ημάς.

Κύριε ελέησον ιβ΄.

Ελέει και οικτιρμοίς, και φιλανθρωπία του Μονογενούς σου Υιού, μεθʼ ου ευλογητός ει, σύν τω παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ σου Πνεύματι, νύν, και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν.
Ωδή Ζ΄
Ο Ειρμός
Οι εκ της Ιουδαίας, καταντήσαντες Παίδες εν Βαβυλώνι ποτέ, τη πίστει τη Τριάδος, την φλόγα της καμίνου, κατεπάτησαν ψάλλοντες. Ο των πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.
Τροπάρια
Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
Την ημών σωτηρίαν, ως ηθέλησας Σώτερ οικονομήσασθαι, εν μήτρα της Παρθένου, κατώκησας τω κόσμω, ήν προστάτιν ανέδειξας. Ο των πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
Θελητήν του ελέους, όν εγέννησας Μήτερ αγνή δυσώπησον, ρυσθήναι των πταισμάτων, ψυχής τε μολυσμάτων, τους εν πίστει κραυγάζοντας. Ο των πατέρων ημών, θεός ευλογητός εί.

Δόξα Πατρί και Υιω και Αγίω Πνεύματι.
Θησαυρόν σωτηρίας, και πηγήν αφθαρσίας, την σε κυήσασαν, τοις κραυγάζουσιν έδειξας. Ο των πατέρων ημών, Θεός ευλογητός εί.

Και νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Σωμάτων μαλακίας, και ψυχών αρρωστίας. Θεογεννήτρια, των πόθω προσιόντων, τη σκέπη σου τη θεία, θεραπεύειν αξίωσον, η τον Σωτήρα Χριστόν, ημίν αποτεκούσα.

Ωδή Η΄
Ο Ειρμός
Τον Βασιλέα, των ουρανών όν υμνούσι, στρατιαί των Αγγέλων υμνείτε, και υπερυψούτε, εις πάντας τους αιώνας.

Τροπάρια
Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
Τους βοηθείας, της παρά σου δεομένους, μη παρίδης Παρθένε υμνούντας, και υπερυψούντας, σε Κόρη εις αιώνας.

Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
Των ιαμάτων, το δαψιλές επιχέεις, τοις πιστώς υμνούσι σε Παρθένε, και υπερυψούσι, τον άφραστόν σου τόκον.

Δόξα Πατρί και Υιω και Αγίω Πνεύματι.
Τας ασθενείας μου, της ψυχής ιατρεύεις, και σαρκός τας οδύνας Παρθένε. ʼΟθεν σε υμνούμεν, εις πάντας τους αιώνας.

Και νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Των πειρασμών συ τας προσβολάς εκδιώκεις, και παθών τας οδύνας Παρθένε, ίνα σε δοξάζω την Κεχαριτωμένην.

Ωδή Θ´
Ο Ειρμός
Κυρίως Θεοτόκον, σε ομολογούμεν, οι διά σου σεσωσμένοι Παρθένε Αγνή, σύν ασωμάτοις χορείαις σε μεγαλύνοντες.

Τροπάρια
Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
Ροήν μου των δακρύων, μη αποποιήσης, η τον παντός εκ προσώπου παν δάκρυον, αφηρηκότα Παρθένε, Χριστόν κυήσασα.

Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
Χαράς μου την καρδίαν, πλήρωσον Παρθένε, η της χαράς δεξαμένη το πλήρωμα, της αμαρτίας την λύπην εξαφανίσασα.

Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς.
Λιμήν και προστασία, των σοί προσφευγόντων, γενού Παρθένε και τείχος ακράδαντον, καταφυγή τε και σκέπη και αγαλλίαμα.

Δόξα Πατρί και Υιω και Αγίω Πνεύματι.
Φωτός σου ταίς ακτίσι, λάμπρυνον παρθένε, το ζοφερόν της αγνοίας διώκουσα, τους ευσεβώς Θεοτόκον σε καταγγέλλοντας.

Και νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Κακώσεως εν τόπω, τω της ασθενείας, ταπεινωθέντα Παρθένε θεράπευσον, εξ αρρωστίας εις ρώσιν μετασκευάζουσα.

Ο ιερεύς θυμιά ενώ ψάλλομε τα παρόντα Μεγαλυνάρια:
Αξιον εστίν ως αληθώς μακαρίζειν Σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών.
Την τιμιωτέρα των Χερουβίμ, και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφίμ, την αδιαφθόρως, Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον, σε μεγαλύνομεν.

Την υψηλοτέραν των ουρανών, και καθαρωτέραν, λαμπηδόνων ηλιακών, την λυτρωσαμένην, ημάς εκ της κατάρας, την Δέσποιναν του κόσμου, ύμνοις τιμήσωμεν.

Από των πολλών μου αμαρτιών, ασθενεί το σώμα, ασθενεί μου και η ψυχή. Προς σε καταφεύγω την Κεχαριτωμένην. Ελπίς απηλπισμένων, συ μοι βοήθησον.
Δέσποινα και Μήτηρ του Λυτρωτού, δέξαι παρακλήσεις, αναξίων σων ικετών, ίνα μεσιτεύσης, προς τον εκ σού τεχθέντα. Ω Δέσποινα του κόσμου, γενού μεσίτρια.

Ψάλλομεν προθύμως σοι την ωδήν, νύν τη πανυμνήτω, Θεοτόκω χαρμονικώς. Μετά του Προδρόμου και πάντων των Αγίων, δυσώπει Θεοτόκε, του οικτειρήσαι ημάς.

ʼΑλαλα τα χείλη των ασεβών, των μη προσκυνούντων, την εικόνα σου την σεπτήν, την ιστορηθείσαν, υπό του Αποστόλου, Λουκά ιερωτάτου, την Οδηγήτριαν.
Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Αγίοι πάντες, μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εις το σωθήναι ημάς.

Αγιος ο Θεός, Αγιος Ισχυρός, Αγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς.
Αγιος ο Θεός, Αγιος Ισχυρός, Αγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς.
Αγιος ο Θεός, Αγιος Ισχυρός, Αγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς.
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι, και νυν, και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς. Κύριε ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών, Δέσποτα, συγχώρησον τας ανομίας ημίν, Αγιε επίσκεψαι και ίασαι τας ασθενείας ημών, ένεκεν του ονόματός σου. Κύριε, ελέησον. Κύριε, ελέησον. Κύριε, ελέησον.
Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι, και νυν, και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά Σου, ελθέτω η Βασιλεία Σου, γεννηθήτω το θέλημά σου ως εν ουρανώ και επί της γης. Τον άρτον ημών τον επιούσιον δος ημίν σήμερον, και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών. Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού. Αμήν.
΄Ηχος πλ. Β´
Ελέησον ημάς Κύριε, ελέησον ημάς. Πάσης γάρ απολογίας απορούντες, ταύτην σοι την ικεσίαν, ως Δεσπότη οι αμαρτωλοί προσφέρομεν. Ελέησον ημάς.

Δόξα Πατρί και Υιω και Αγίω Πνεύματι.
Κύριε ελέησον ημάς. Επί σοί γάρ πεποίθαμεν. Μη οργισθής ημίν σφόδρα, μηδέ μνησθής των ανομιών ημών. Αλλʼ επίβλεψον και νυν ως εύσπλαχνος, και λύτρωσαι ημάς εκ των εχθρών ημών. Σύ γάρ ει Θεός ημών, και ημείς λαός σου. Πάντες έργα χειρών σου και το όνομά σου επικεκλήμεθα.

Και νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
Της ευσπλαχνίας την πύλης, άνοιξον ημίν, ευλογημένη Θεοτόκε. Ελπίζοντες εις σε μή αστοχήσωμεν. Ρυσθείημεν διά σού των περιστάσεων. Σύ γάρ εί η σωτηρία του γένους των χριστιανών.

Ο ιερεύς:
Ελέησον ημάς ο Θεός…

΄Ηχος Β´
΄Οτε εκ του ξύλου
Πάντων προστατεύεις αγαθή, των καταφευγόντων εν πίστει, τη κραταιά σου χειρί. Αλλην γάρ ουκ έχουμεν, αμαρτωλοί προς Θεόν, εν κινδύνοις και θλίψεσιν, αεί μεσιτείαν, οι κατακαμπτόμενοι, υπό πταισμάτων πολλών, Μήτερ του Θεού του Υψίστου, όθεν σοι προσπίπτομεν. Ρύσαι, πάσης περιστάσεως τους δούλους σου.

Και απόλυσις.

===================================

Παρακλητικός Κανών Αγίου Νικολάου

Μετά το, Ευλογητός, το, Κύριε εισάκουσον.

Είτα το, Θεός Κύριος και το τροπάριον.

Ήχος δ'. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ...

Του Ιεράρχου τη πανσέπτω Εικόνι, πιστοί προσπέσωμεν αυτώ εκβοώντες, οι αμαρτίαις πολλαίς εγκυλινδούμενοι, σπεύσον ώ Νικόλαε, Ιεράρχα Κυρίου, σαις προς τον Φιλάνθρωπον, ιεραίς ικεσίαις, παντός κινδύνου, λύπης και φθοράς, και δεινών νόσων, απάλλαξον άπαντας.

Δόξα. Και νυν. Θεοτοκίον. Ου σιωπήσομεν...

Ο Ν'. Και ο Κανών. Ωδή α'. Ήχος πλ. δ'. Αρματηλάτην Φαραώ.

Ταις προσευχαίς σου Ιερέ Νικόλαε, εκδυσωπών τον Θεόν, το σκοτεινόν νέφος, το της αθυμίας μου, Παμμάκαρ διασκέδασον, θυμηδίας υπάρχων, και ευθυμίας ανάπλεως, τω Παμβασιλεί παριστάμενος.

Ταις των παθών με τρικυμίαις πάντοθεν, περικυκλούμενον, και λογισμών σάλω, την ψυχήν δονούμενον, επί λιμένα εύδιον, των Χριστού θελημάτων, ταις προσευχαίς σου κυβέρνησον, όπως σε δοξάζω, Νικόλαε.

Των Αποστόλων και Οσίων σύσκηνος, αποδεικνύμενος, και Θεϊκής αίγλης, πάντοτε πληρούμενος, τους την σεπτήν σου σήμερον, προσκυνούντας Εικόνα, φωτός μετόχους ανάδειξον, ευχαίς σου Παμμάκαρ Νικόλαε.

Θεοτοκίον.

Σε την εν σπλάγχνοις δεξαμένην ʼχραντε, το πυρ το άστεκτον, εκδυσωπώ πίστει, της γεέννης ρύσαι με, και της αποκειμένης μοι, δια πλήθος πταισμάτων, κολάσεως ελευθέρωσον, σου ταις ευπροσδέκτοις δεήσεσι.

Ωδή γ'. Συ ει το στερέωμα.

Ίνα σε δοξάζωμεν, και σε πρεπόντως γεραίρωμεν, δίδου ημίν, Νικόλαε Μάκαρ, την ειρήνην πρεσβείαις σου.

Κόπασον, Νικόλαε, ταις σαις θερμαίς παρακλήσεσι, τας καθ' ημών, επανισταμένας, ασθενείας δεόμεθα.

Ρύσαί με Νικόλαε, περικυκλούμενον πάθεσι, και πειρασμοίς, και κινδύνοις πλείστοις, ταις λιταίς σου και σώσον με.

Θεοτοκίον.

Έχω σε Πανάσπιλε, βίου προστάτιν και τείχος άρρηκτον διό δεινών, του ματαίου βίου, ού πτοούμαι την έφοδον.

Ωδή δ'. Εισακήκοα Κύριε.

Νόσοις πλείστοις Νικόλαε, και πολλοίς τοις πταίσμασι περιπέπτωκα, πρόφθασαν με ρύσαι Πάνσεπτε, ταις προς τον Δεσπότην ικεσίαις σου.

Ο αθώους τυγχάνοντας, νέους τρεις θανάτου απαλλαξάμενος, σπεύσον ρύσαι με Νικόλαε, της αιωνιζούσης κατακρίσεως.

Κατακρίσεως άξιος, ζων εν αμελεία ειμί ο άθλιος, ταις λιταίς σου άγιε Νικόλαε, μετανοίας όρμω με οδήγησον.

Θεοτοκίον.

Ρυπωθέντα με κάθαρον, και νενεκρωμένον με συ ανάστησον, Θεοτόκε αειπάρθενε, τον νεκρούς ζωώσαντα κυήσασα.

Ωδή ε'. Ίνα τι με απώσω.

Ακλινεί διανοία, προς τον Επουράνιον ανήλθες Κύριον, παρ' ου και την χάριν, των μεγίστων θαυμάτων απείληφας, Νικόλαε Μάκαρ' διό ημάς τους σους οικέτας, των δεινών και των νόσων απάλλαξον.

Εν τη θεία σου Μνήμη, Ιερέων Νικόλαε σύλλογος τέρπεται, και Πιστών χορείαι, των θαυμάτων των σων απολαύουσαι, εν χαρά τρυφώσι, και ως εικός σε ανυμνούσι, και προστάτην καλούσι σε μέγιστον.

Λαμπρυνθείς θεία αίγλη, ώφθη η καρδία σου όντως Παράδεισος, της ζωής το ξύλον, κεκτημένη εν μέσω τον Κύριον ον δυσώπει Πάτερ, του Παραδείσου απόλαυσαι, της τρυφής και της δόξης τους δούλους σου.

Θεοτοκίον.

Ανατίθημι, Κόρη, πάσας επί Σοι τας ελπίδας της σωτηρίας μου διό δυσωπώ Σε, μη παρίδης δεινώς με ποντούμενον, συμφορών πελάγει, αλλά την σην δίδου μοι χείρα, ως τω Πέτρω ο Υιός σου, και σώσόν με.

Ωδή στ'. Την δέησιν εκχεώ.

Χειμάζει μεν των κίνδυνων ο σάλος, ουκ ισχύει δε βυθίσαι με Μάκαρ' σε γαρ αεί Κυβερνήτην πλουτήσας, προς γαληνόν τον λιμένα ηδύνομαι, και φθάνω μέχρις ουρανού, δια σου Ιεράρχα Νικόλαε.

Ιλάσθητι τοις σοις δούλοις, Παμμάκαρ, και υγείας την αντίληψιν δίδου ως αγαθός και φιλάδελφος φύσει, και των δεινών και των θλίψεων λύτρωσαι, ταις θείαις σου προς τον Θεόν, μεσιτείαις, θεόφρον Νικόλαε.

Λυτρούμενος εκ θανάτου ως ώφθης, τοις αθώους πριν, ώ Πάτερ στρατηλάτα, ούτω και νυν περιστάσεως πάσης, ημάς και νόσων Νικόλαε λύτρωσαι, πρεσβείαις σου ταις ιεραίς, ίνα πόθω τιμώμεν την Μνήμην σου.

Θεοτοκίον.

Φιλάγαθε, νυσταγμώ βαρούμενον, ραθυμίας με θερμή σου ικεσία, έγειρον νυν και μη δώης υπνώσαι, της αμαρτίας σον δούλον εις θάνατον, προστάτιν γαρ και οδηγόν, της εμής σε ζωής επιγράφομαι.

Επίβλεψον μετ' ευμενείας, Νικόλαε Μάκαρ, και πάσαν θλίψιν λιταίς σου απέλασον, εκ των ψυχών ημών των οικετών σου.

Και Θεοτοκίον. ʼχραντε...

Ο Ιερεύς μνημονεύει είτα το

Κοντάκιον. Ήχος δ'.

Ταις των θαυμάτων ακτίσι, Νικόλαε, καταφαιδρύνεις υφήλιον άπασαν, και λύεις τον ζόφον των θλίψεων, και των κινδύνων ελαύνεις την έφοδον, προστάτης υπάρχουν θερμότατος.

Και ευθύς το Προκείμενον. Ήχος δ'.

Οι ιερείς σου Κύριε ενδύσονται δικαιοσύνην, και οι Όσιοί σου αγαλλιάσονται.

Στίχος. Καυχήσονται Όσιοι εν δόξη, και αγαλλιάσονται επί των κοιτών αυτών.

Ευαγγέλιον. Εκ του κατά Ιωάννην (ι' 1-9).

Είπεν ο Κύριος προς τους εληλυθότας προς αυτόν Ιουδαίους. Αμήν αμήν λέγω υμίν. Ο μη εισερχόμενος δια της θύρας εις την αυλήν των προβάτων, αλλά αναβαίνων αλλαχόθεν, εκείνος κλέπτης εστί και ληστής ο δε εισερχόμενος δια της θύρας, ποιμήν έστι των προβάτων. Τούτω ο θυρωρός ανοίγει, και τα πρόβατα της φωνής αυτού ακούει, και τα ίδια πρόβατα καλεί κατ' όνομα, και εξάγει αυτά. Και όταν τα ίδια πρόβατα εκβάλη, έμπροσθεν αυτών πορεύεται, και τα πρόβατα αυτώ ακολουθεί, ότι οίδασι την φωνήν αυτού. Αλλοτρίω δε ου μη ακολουθήσωσιν, αλλά φεύξονται απ' αυτού, ότι ουκ οίδασι των αλλοτρίων την φωνήν. Ταύτην την παροιμίαν είπεν αυτοίς ο Ιησούς εκείνοι δε ουκ έγνωσαν τίνα ην ά ελάλει αυτοίς. Είπεν ουν πάλιν αυτοίς ο Ιησούς. Αμήν αμήν λέγω υμίν, ότι εγώ ειμί η θύρα των προβάτων. Πάντες, όσοι ήλθον προ εμού, κλέπται εισί και λησταί αλλ' ουκ ήκουσαν αυτών τα πρόβατα. Εγώ ειμί ή θύρα δι' εμού εάν τις εισέλθη, σωθήσεται, και εισελεύσεται, και εξελεύσεται, και νομήν ευρήσει.

Δόξα. Ταις του Ιεράρχου...

Και νυν. Ταις της Θεοτόκου πρεσβείαις...

Στίχος. Ελεήμον, ελέησόν με ο Θεός...

Και το παρόν προσόμοιον. Ήχος πλ. β'. Όλην αποθεμένοι.

Άπαντα τον βίον μου εν αμελεία διάγων, και προ τέλους έφθασα, άκαρπος ο δείλαιος, Υπεράγαθε, πονηρών πράξεων, επιφέρων μόνον, νυν φορτία τα δυσβάστακτα άπερ Φιλάνθρωπε, σκόρπισον ροπή του ελέους σου, και δίδου μοι κατάνυξιν, και επιστροφήν την σωτήριον, ταις του Νικολάου, πρεσβείαις ευπροσδέκτοις ο Θεός, όν εις πρεσβείαν προσάγω σοι, και την σε κυήσασαν.

Το, Σώσον ο Θεός τον λαόν σου, κ.τ.λ. Ωδή ζ'. Παίδες Εβραίων.

Ρύστης πλεόντων ανεδείχθης, ώ Νικόλαε, και των χηρών προστάτης, ορφανών τε λιμήν, και πλουτιστής πενήτων διό και ημάς λύτρωσαι εκ κινδύνων σαις πρεσβείαις.

Ξένα Νικόλαε εργάζη, εν θαλάσση μακράν και πάση υφηλίω, ταχυδρόμους αεί, και πάσχοντας προφθάνων, και τούτους εκλυτρούμενος, εκ των νόσων και κινδύνων.

Νόσων παντοίων και κινδύνων, Ιατρός φανείς, Νικόλαε τρισμάκαρ της ψυχής μου διό, θεράπευσον την νόσον, και ευρωστίαν δώρησαι, ταις ενθέοις σου πρεσβείαις.

Θεοτοκίον.

Έπαρον χείρας σου, Παρθένε, προς τον εύσπλαγχνον Θεόν και Βασιλέα, και δεινών συμφορών, και νόσων και κινδύνων, τη κραταιά πρεσβεία σου, εξελού τους σους οικέτας.

Ωδή η'. Τον Βασιλέα.

Τους πειρασμών νυν, περισχεθέντας τω βάθει, σους οικέτας Νικόλαε σώσον, δούς ημίν την λύσιν, αυτών σαις ικεσίαις.

Ως εν τρυφή, αυλιζόμενος Μάκαρ, Ουρανών τε δόξης απολαύων, τους σε ανυμνούντας, διάσωζε ευχαίς σου.

Τω απροσίτω, ελλαμφθείς φωτί Πάτερ, τας ψυχάς των εν θλίψει αυγάζεις, διαλύων πάντα, των πειρασμών τον ζόφον.

Θεοτοκίον.

Ισχύεις Κόρη, τον εν ισχύι τεκούσα, ευσυμπάθητον Σωτήρα του Κόσμου διό τη θερμή σου, προστρέχω βοήθεια.

Ωδή θ'. Κυρίως Θεοτοκίον.

Γνωρίζει πάσα Κτίσις, Νικόλαε Μάκαρ, σων αρετών και θαυμάτων το πέλαγος διό και χαίρει, προστάτην σε ονομάζουσα.

Νικόλαε Παμμάκαρ, σώζε εκ κινδύνων, τους σους οικέτας πιστώς σε δοξάζοντας, ως μιμητής του Σωτήρος, αξιοθαύμαστος.

Τρυφών ταις Ουρανίαις, θείαις λαμπηδόσι, Θεομακάριστε Πάτερ Νικόλαε, τη προστασία σου σώσον, ημάς και σκέπασον.

Θεοτοκίον.

Μαρία Θεοτόκε, την κεκακωμένην, τη αμαρτία ψυχήν μου αγάθυνον, και αγαθών αιωνίων, μέτοχον ποίησον.

Το, Άξιον εστίν, και τα παρόντα Μεγαλυνάρια.

Νικόλαε Μάκαρ πάρεσο νυν, προστάτης και φύλαξ, και εκ βλάβης παντοδαπής, ημάς ρύσαι πάντας, εν γη και εν θαλάσση, τους σε θερμώς φωνούντας, και μεγαλύνοντας.

Χαίροις των Πατέρων κλέος στερρόν, και το της Τριάδος, ενδιαίτημα καθαρόν, των πιστών προστάτης, και καταπονουμένων, βοήθεια και σκέπη, Πάτερ Νικόλαε.

Εν νόσοις σε έχομεν Ιατρόν, εν κινδύνοις ρύστης. κηδεμόνα εν ορφανοίς, εν πένησι πλούτον, εν θαλάσση σωτήρα, και χαρμονήν εν θλίψει, σοφέ Νικόλαε.

Ορφανών προστάτην σε και χηρών, πεινόντων τροφέα, πενομένων τε πλουτιστήν, αιχμαλώτων ρύστην, πλεόντων τε σωτήρα, κεκτήμεθα Παμμάκαρ, σοφέ Νικόλαε.

Πάσαι των Αγγέλων. Τρισάγιον, και το τροπάριον. Ήχος δ'.

Κανόνα πίστεως, και εικόνα πραότητος, εγκρατείας διδάσκαλον, ανέδειξε σε τη ποίμνη σου, η των πραγμάτων αλήθεια δια τούτο εκτήσω τη ταπεινώσει τα υψηλά, τη πτωχεία τα πλούσια.

Πάτερ Ιεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ο Ιερεύς μνημονεύει, και εν τη απολύσει το παρόν προσόμοιον.

Ήχος β'. Ότε εκ του ξύλου Σε νεκρόν.

Χάριν ειληφώς παρά Θεού, πάσι χορηγείς τας ιάσεις, υπό την σκέπην σου, ʼγιε Νικόλαε, τοις σοι προστρέχουσι, φυγαδεύεις δαιμόνων γάρ, ανίατα πάθη, πάντας θεραπεύεις δε, τη προστασία σου. Όθεν και ημείς δυσωπούμεν, πρέσβευε προς Κύριον πάσης, λυτρωθήναι βλάβης τους υμνούντάς σε.
==================================================

Παρακλητικός  Κανών του
Αγίου Ιερομάρτυρος Χαραλάμπους του θαυματουργού

Ευλογήσαντος του Ιερέως λέμε το «Κύριε Εισάκουσον» μεθ’ ο το Θεός Κύριος και τα επόμενα τροπάρια

Ήχος δ’. Ο υψωθείς
Τω Αθλοφόρω οι πιστοί δεύτε πάντες, ευσεβοφρόνως προσπέσοντες βοώμεν, Ιερομάρτυς ένδοξε Χαράλαμπε ρύσαι τους τιμώντας σε, λοιμικής ασθενείας, πάσης περιστάσεως, και δεινών και κινδύνων, ταις προς Χριστόν λιταίς σου, αθλητά, σε γαρ προστάτην κεκτήμεθα άπαντες

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι.
Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.
Ου σιωπήσωμεν ποτέ Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι, ει μη γαρ συ προϊστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερύσατο εκ τοσούτων κινδύνων, τις δε διεφύλαξεν εως νυν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σου, σους γαρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών.

Ο Ν’ ψαλμός και ο Κανών του Αγίου

Ωδή α’. Ήχος πλ. δ’. Αρματηλάτην Φαραώ.

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ταις προς Χριστόν σου ιεραίς εντεύξεσι, Μάρτυς αοίδιμε, των κινδύνων ρύσαι, και δεινής κακώσεως, και πάσης περιστάσεως, και αισχράς αμαρτίας, Ιερομάρτυς Χαράλαμπες, και των δυσμενών κατακρίσεως.

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ο των απάντων Βασιλεύς και Κύριος, ψυχής σου το φαεινόν, προειδώς παμμάκαρ, λαμπρώς καθωράϊσεν, ιερωσύνη, Άγιε, διαπρέψαντα λίαν, είτα αθλήσεως λάμψεσι σε εις ουρανούς προσελάβετο.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι
Δόξη ενθέως διαπρέπων, ένδοξε, εν ουρανοίς κατοικείς, συν αγγέλοις μάκαρ, και Αγίων τάγμασι, δυσώπησον τον Κύριον, παρρησίαν ως έχων, ημάς ρυσθήναι κολάσεως, νόσου τε και πάσης πωρώσεως.

Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.
Η υπέρ λόγον τον Θεόν κυήσασα, Ευλογημένη Αγνή, και των ουρανίων, νοερά στρατεύματα, τω κάλλει σου λαμπρύνουσα, Παναγία Παρθένε, καταύγασον τους οικέτας σου, πάσης εξελούσα σκαιότητος.

Ωδή γ’. Ουρανίας αψίδος.

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Παναοίδιμε πόθω σε ανυμνώ Άγιε, τάχος των κινδύνων και σάλου, πάντας απάλλαξον, ταις ικεσίαις σου, προς τον Θεόν και εις όρμον, σωτηρίας εύθυνον τους σε γεραίροντας.



Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ο Θεός των απάντων, δημιουργός Κύριος, χάριν σοι παρέσχε Θεόφρον, την των ιάσεων ην σύ εζήτησας, υπεραθλών αυτού πόθω, και λαβών τοις δούλοις σου παράσχου Άγιε.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι
Θειοτάτη προνοία, παρά Θεού δέδοσαι πάσι τοις πιστώς σε τιμώσι μάκαρ Χαράλαμπες, διο απέλασον άπασαν νόσον και βλάβην, χάριν παρεχόμενος την επουράνιον.

Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.
Ως Θεού σε Μητέρα, και γηγενών καύχημα, πίστει ανυμνούμεν Παρθένε, και μακαρίζομεν, ρύσαι Πανάχραντε, της ενεστώσης ανάγκης, τους πιστώς υμνούντας σε την Υπερύμνητον.


Ωδή δ’. Συ μου ισχύς Κύριε

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Συ Αθλητά καταφυγή μου και δύναμις, συ προστάτης, συ μου και αντίληψις, πλουτών σοφέ όντως προς Θεόν, παρρησίαν μάκαρ, ως στεφανίτης αήττητος, διο και πάσαν νόσον, απελαύνων παράσχου τοις πιστοίς θείαν χάριν και έλεος.

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ολοσχερώς, προς τους αγώνας εχώρησας, ως υπάρχων, ιερεύς θαυμάσιος, και δυσμενών όπλα και ισχύν, τη Θεία ισχύϊ, καταβαλών αξιΰμνητε, στεφάνων ηξιώθης, ουρανίων παμμάκαρ, διό ρύσαι ημάς πάσης θλίψεως.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι
Ιλέως σύ, Ιερομάρτυς Χαράλαμπες, τοις σοις δούλοις, είης Παμμακάριστε, διδούς αυτοίς χάριν δαψιλή, ταις σαις ικεσίαις, ελαύνων νόσους και σκάνδαλα, και χάριτος ενθέου, αξιών ως προστάτης, πάσαν νόσον και βλάβην απέλασον.

Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.
Νοούντες σου, το υπέρ λόγον μυστήριον, Θεοτόκε, Άχραντε Θεόνυμφε, των ουρανών τάγματα Σεμνή, θάμβει γεγηθότως, συνέχονται εκπληττόμενα, διό ημάς Κυρία, λοιμικής ασθενείας, και κολάσεως ρύσαι Υπέραγνε.

Ωδή ε’. Ινα τι με απώσω

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Υπερύμνητον Μάκαρ, τον Θεόν των απάντων συ ανεκήρυξας, λαμπρώς εν τω σταδίω, Χαράλαμπες Θεόφρον, ον αεί καθικέτευε, των ενεστώτων κακών, ρύσαι ημάς και νόσων.

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Νυν σε Μάρτυς πλουτούντες, προς Θεόν των απάντων πρέβυν θερμότατον, και αεί Παμμάκαρ ικετεύομεν ρύσαι των θλίψεων, και δεινής μανίας, της ενεστώσης νόσου τάχους, και κινδύνων και πάσης κακώσεως.



Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι
Ιλασμόν των πταισμάτων, παρεχόμενος πάσι τοις ευφημούσι σε, ταις λιταίς σου Μάρτυς, την μανίαν εν τάχει απέλασον, Μάκαρ πάσης νόσου, πάσης βλάβης και κακίας, αξιών ουρανίου λαμπρότητος.

Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.
Ως Θεόν τετοκυΐα, Υπερύμνητε Κόρη Θεοχαρίτωτε, θαυμαστώς ισχύεις, όσα βούλει Υπέραγνε Δέσποινα, διό πάντας ρύσαι, νόσου παντοίας και γεένης, και κολάσεως πάσης εξάρπασον.

Ωδή στ’. Την δέησιν εκχεώ

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Αγίως την βιωτήν διήνυες, ιερεύς διατελών Θεοκήρυξ, είτα Σοφέ, μαρτυρίου αγώσιν, εις ουρανούς ανελήλυθας άριστε, διό λιταίς σου προς Χριστόν, πάσαν νόσον απέλασον τάχιστα.

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ναόν σου του Παναγίου Πνεύματος, εγνωκότες οι πιστοί ευφημούμεν, πάσης οργής, και ανάγκης και νόσων, και του αώρου θανάτου απάλλαξον, λιταίς σου προς τον Λυτρωτήν, Παναοίδιμε Μάρτυς Χαράλαμπες.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι
Νοούντες την παρρησίαν Άγιε, ην πλουτείς προς τον Χριστόν Αθλοφόρε, πίστει αεί, ευφημούμεν σε Μάκαρ, την λοιμικήν εξ ανθρώπων απέλασον, μανίαν την λυμαντικήν, ταις λιταίς σου Χαράλαμπες ένδοξε.

Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.
Η μόνη τον Λυτρωτήν κυήσασα, συ υπάρχεις Παναγία Παρθένε, όν εκτενώς, υπέρ πάντων δυσώπει, οικτειρηθήναι τω Θείω ελέει σου, τυχείν τε της εν ουρανώ, απολαύσεως δόξης και χάριτος.

Διάσωζε Ιερομάρτυς τους πίστει σε ευφημούντας, ταις προς Χριστόν λιταίς σου Χαράλαμπες, κινδύνων και ασθενείας απάσης.

Άχραντε η δια λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.

Αίτησις και το Κοντάκιον
Ήχος δ’.

Προστασία τη ιερά σου Θεόπνευστε, ικεσία προς τον Χριστόν ιερώτατε, οικτείρησον ημάς, Χαράλαμπες, Σοφέ, δωρούμενος ημίν την λύσιν των δυσχερών ένδοξε, αποσοβών πάσαν νόσον και λοιμικάς ασθενείας, ως αντιλήπτωρ των πιστών, Παναοίδιμε οξύτατος.


Προκείμενον Ήχος δ

Δίκαιος ως φοίνιξ ανθήσει, και ωσεί κέδρος η εν τω Λιβάνω πληνθυνθήσετε

Στίχος: Πεφυτευμένος εν τω Οίκω Κυρίου, εν ταις αυλαίς του Θεού ημών εξανθήσουσιν.

Ε Υ Α Γ Γ Ε Λ Ι Ο Ν

Εκ του κατά Ιωάννην (Ιε’. 17-27 και Ις’. 1-2)

Δόξα σοι Κύριε δόξα σοι.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι
Ταις του Αθλοφόρου, πρεσβαίαις Ελεήμων, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.

Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.
Ταις της Θεοτόκου, πρεσβαίαις Ελεήμων, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.

Στίχος: Ελεήμον ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου και κατά το
πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον τα πλήθη των εμών
εγκλημάτων.

Μη εγκαταλείψεις με, παραπτωμάτων εις χάος, Αθλητά Χαράλαμπες, αλλά τάχος έξελε της πωρώσεως, θλίψις γαρ Ένδοξε, και αχλύς τήκει με, των απείρων παραπτώσεων, ων με απάλλαξον, τάχος Ιερεύ Παναοίδιμε, προς Κύριον πρεσβείαις σου, ως θερμός προστάτης των δούλων σου, δέομαι Θεόφρον, επάκουσον ημών των ταπεινών, εξαγαγών πάντας Άγιε, των δεινών και θλίψεων.


Σώσον ο Θεός των λαόν σου…

Ωδή ζ’. Παίδες Εβραίων

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Σώσον Παμμάκαρ σους οικέτας, περιστάσεως και ζάλης εναντίας, ταις ευχαίς σου Σοφέ, προς Κύριον βοώντας, ευλογητός ει Κύριε ο Θεός εις τους αιώνας.

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Σώσον Παμμάκαρ σους οικέτας, περιστάσεως και ζάλης εναντίας, ταις ευχαίς σου Σοφέ, προς Κύριον βοώντας, ευλογητός ει Κύριε ο Θεός εις τους αιώνας.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι
Άγιον Πάτερ των Αγίων, καθικέτευε υπερ των σε τιμώντων, απαλλάτων αυτούς, κακώσεως και σάλου, ευλογητός εί κράζοντας ο Θεός εις τους αιώνας.

Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.
Έτεκες Άχραντε Μαρία, τον αχώρητον Δεσπότην των απάντων, όν αεί ως Υιόν, υπέρ ημών δυσώπει, νόσου και πάσης θλίψεως, απαλλάξαι Παναγία.






Ωδή η’. Τον εν όρει αγίω

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ικετεύει ο Θείος Χαραλάμπης, σε τον μόνον της Δόξης Βασιλέα, αποσοβήσαι λοιμικήν ασθένειαν, των υμνολογούντων, και δοξολογούντων, αυτόν εις τους αιώνας.

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Ο των όλων Θεός τρισί προσώποις, προσκυνούμενος οικτείρησον τον κόσμον, του Χαραλάμπους Σώτερ ταις δεήσεσι, δέει σε υμνούντα, και δοξολογούντα, εις πάντας τους αιώνας.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι
Η Θεότης Πατήρ Υιός και Πνεύμα, ταις λιταίς Χαραλάμπους πάντας ρύσαι, των δυσχερών και πάσης περιστάσεως, πίστει σε υμνούντας, και υπερυψούντας, εις πάντας τους αιώνας.

Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.
Η Παρθένος και μόνη Θεοτόκος, τον Παντάνακτα αλήκτως ικετεύει, υπερ ημών ρυσθήναι περιστάσεων, ανυμνολογούντων, ως Θεόν των όλων, αυτόν εις τους αιώνας.

Ωδή θ’. Εξέστη επι τούτω

Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Εξίστανται οι τύραννοι Αθλητά, θεωρούντες την χάριν την ένθεον, την επι σοί, Μάρτυς ενεργούσαν υπερφυώς, ηνίκα εξηρτήθησαν, άνω εις αέρα και ο τμηθείς, τας χείρας αοράτως, και ξύλον το βλαστήσαν, ταύτα θεώμενοι εξέστησαν.
Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών
Την νόσον την λοιμώδη και μιαράν, απελαύνων, Χαράλαμπες ένδοξε, ρύσαι ημάς, πάσης δυσχερείας των δυσμενών, δαιμόνων τε κακώσεως, πονηρών ανθρώπων καταδρομής, και φθόνου και μανίας, και της συκοφαντίας, και της κολάσεως, Αοίδιμε.

Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι
Τριάδα Υπερούσιον προσκυνών, συν αγγέλοις Χαράλαμπες ένδοξε, ταις σαις λιταίς, οίκτειρον ικέτας σου ιερέ, και τους υμνολογούντας σε, πάντων αδοκήτων και συμφορών, απάλλαξον Θεόφρον, παντοίας τε κακίας, και της γεένης παμμακάριστε.

Και νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων, Αμήν.
Κυρία των αγγέλων και των βροτών, και απάσης της κτίσεως Δέσποινα, της απειλής, σάλου τε κακίας της μιαράς, και βασκανίας Άχραντε και ζηλοτυπίας της βδελυράς, απάλλαξον ταχέως, τους σε δοξολογούντας, και αιωνίου κατακρίσεως.


Το Άξιον εστί και τα Μεγαλυνάρια

Αθλοφόρων κλέος το ιερόν, Μάρτυρα Κυρίου, Χαραλάμπην νυν οι πιστοί, ελατήρα όντα, ισχυρόν πάσης νόσου, και παθών μετά πόθου υμνολογήσωμεν.

Αίτημα υπάρχει Θαυματουργέ, τούτο σον Θεόφρον, απελαύνει την λοιμικήν, νόσον εξ ανθρώπων διό αυτήν οξέως, απέλασον λιταίς σου, και πάσαν κάκωσιν.

Θρόνω παριστάμενος τω φρικτώ, του Θεού των όλων, εκδυσώπει υπέρ ημών, ρυσθήναι κινδύνων, και πάσης άλλης βλάβης, και της επικειμένης ημίν κολάσεως.

Χαραλάμπην πάντες τον θαυμαστόν, Ιερομαρτύρων αγλάϊσμα το φαιδρόν, πόθω ευφημούντες, βοήσωμεν συντόνως, λιταίς σου προς τον Κτίστην, ημάς οικτείρησον.

Δεύτε φιλομάρτυρες ευλαβώς, μνήμην Χαραλάμπους ανυμνήσωμεν του κλεινού, προς αυτόν βοώντες, σους δούλους σκέπε Μάρτυς, λοιμικής τε νόσου, και πάσης θλίψεως.

Πάσαι των αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι Πάντες μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν εις το σωθήναι ημάς.


Το Τρισάγιον και το Απολυτίκιον.
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.


Ως στύλος ακλόνητος της εκκλησίας Χριστού, και λύχνος αείφωτος της οικουμένης σοφέ, εδείχθης Χαράλαμπες, έλαμψας εν τω κόσμω, δια του μαρτυρίου, έλυσας των ειδώλων την σκοτόμαιναν μάκαρ, διό εν παρρησία Χριστώ πρέβευε σωθήναι ημάς.

Είτα εκετενής παρά του Ιερέως και απόλυσις μεθ’ ήν ψάλλομεν το κάτωθι τροπάριον.


Ήχος β’. Ότε εκ του ξύλου
Πάντας ελεείς, Μάρτυς Χριστού, τους σοι προσδραμόντας εν πίστει, ταις ικεσίαις ταις σαις, Αθλητά Χαράλαμπες αξιοθαύμαστε, διό οίκτειρον άπαντας, και νυν τους σους δούλους, τάχιστα ρυόμενος, των αδοκήτων δεινών, θλίψεως και νόσου βαρείας, πάντων δυσχερών και κινδύνων και της εν γεένη κατακρίσεως.

Δέσποινα πρόσδεξαι τας δεήσεις των δούλων σου, και λύτρωσαι ημάς από πάσης ανάγκης και θλίψεως.

Την πάσαν ελπίδα μου, εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξόν με υπό την σκέπην σου.

Ο Ιερεύς: Δι ευχών των Αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον και σώσον ημάς

Ο Χορός: Αμήν.
========================================================

Θαύματα

Η Αγία Μαρίνα

Η άμεση επικοινωνία μεταξύ στρατευομένης  και θριαμβεύουσας Εκκλησίας αποτελεί σύνηθες και φυσιολογικό φαινόμενο για το συνειδητοποιημένο πιστό, ο οποίος είθισται να επικαλείται τους Αγίους ως πρεσβευτές επίλυσης των προβλημάτων προς το Θεό. Αυτό λοιπόν έπραξε μια οικογένεια από την Κύπρο, γνωστή από τις τηλεοπτικές εκκλήσεις που έκανε πριν από δύο χρόνια για την εξεύρεση δότη προκειμένου να βρεθεί μόσχευμα για εγχείρηση στο μικρό παιδί τους, τον Ανδρέα που έπασχε από λευκαιμία. Μόσχευμα βρέθηκε και οι γονείς ετοιμάσθηκαν για να ταξιδεύσουν στις ΗΠΑ, όπου θα γινόταν η λεπτή χειρουργική επέμβαση μεταμόσχευσης μυελού.
Όλοι θυμόμαστε τότε την αγωνία της οικογένειας του Βάσου Βασιλείου από τη Λεμεσό και τις καθημερινές εκκλήσεις τους στον Χριστό μας για να σώσει το παιδί τους. Πριν λοιπόν ξεκινήσουν για την εγχείρηση οι γονείς άκουσαν για τα θαύματα της Αγίας Μαρίνας και πήραν την πρωτοβουλία να τηλεφωνήσουν στο ομώνυμο μοναστήρι στην Άνδρο και να ζητήσουν την ευλογία Της. Στο τηλέφωνο ο ηγούμενος της Μονής αρχιμανδρίτης Κυπριανός υποσχέθηκε πως θα προσευχηθεί στην Αγία και ευχήθηκε στους γονείς να έχει το παιδί την Αγία Μαρίνα στο χειρουργείο για βοήθεια. Πράγματι με την ευχή του ηγουμένου Κυπριανού στις αποσκευές τους και με ακράδαντη την πίστη για τη βοήθεια της Αγίας Μαρίνας οι δύο γονείς και ο μικρός Ανδρέας μετέβησαν στις ΗΠΑ. Μετά τις καθιερωμένες προκαταρκτικές εξετάσεις προετοιμασίας ο μικρός Ανδρέας εισήλθε για την πραγματικά πολύ σοβαρή και λεπτή εγχείρηση.
Λίγη ώρα πριν το χειρουργείο παρουσιάστηκε στον ιατρό που θα χειρουργούσε τον μικρό Ανδρέα μία γυναίκα. Είπε πως είναι γιατρός και παρακάλεσε να παρακολουθήσει την εγχείρηση, επειδή ήταν προσωπική ιατρός του μικρού Ανδρέα. Η συζήτηση της γυναίκας με τον χειρούργο έδειχνε πως κατείχε την ιατρική επιστήμη και δεν άφηνε καμιά αμφιβολία στο χειρούργο να σκεφθεί πως δεν είναι ιατρός. Εκείνος πάντως της είπε πως δεν επιτρέπεται να βρίσκεται στο χειρουργείο ξένος ιατρός και πως αποτελούσε πρακτική της ιατρικής του ομάδας να μην μετέχουν άλλοι στις λεπτές αυτές εγχειρήσεις. Η επιμονή όμως της γυναίκας έκαμψε την αρχική αδιαλλαξία του χειρούργου. Της ζήτησε να αφήσει τα στοιχεία της στη γραμματεία και να εισέλθει στη συνέχεια στο χειρουργείο μαζί του. Έτσι και έγινε.
Η άγνωστη ιατρός εισήλθε στο χειρουργείο και όχι απλώς παρακολουθούσε αλλά συμμετείχε ενεργά στην εγχείρηση του μικρού Ανδρέα. Αρκετές φορές μάλιστα έδωσε τις κατευθύνσεις για το πώς έπρεπε να προχωρήσει η επέμβαση. Όλα πήγαν καλά και ο γιατρός αφού την ευχαρίστησε εξήλθε του χειρουργείου. Το ζεύγος Βασιλείου έτρεξε να πληροφορηθεί για το πώς πήγε η εγχείρηση. «Όλα πήγαν πολύ καλά» τους είπε. Και πρόσθεσε: «Δεν μπορώ όμως να καταλάβω πως είχατε μια τέτοια γιατρό για το παιδί σας και ήλθατε σε μένα;»
Οι γονείς έκπληκτοι του απάντησαν ότι δεν είχαν φέρει κάποια γιατρό και δεν γνωρίζουν κάτι σχετικό. Ο χειρούργος όμως επέμενε και τους είπε πως όταν εξήλθε από το χειρουργείο η γιατρός του μικρού Ανδρέα, παρέμεινε για λίγο μέσα με την υπόλοιπη ιατρική ομάδα. Ως εκ τούτου κάπου εκεί γύρω έπρεπε να είναι και τους προέτρεψε να τη συναντήσουν. Μάταια όμως έψαχναν να τη βρούν. Η γιατρός είχε εξαφανισθεί. Σκέφθηκαν πως θα έφυγε και πήγαν μετά την προτροπή του χειρούργου στη γραμματεία να ζητήσουν τα στοιχεία της προκειμένου να την ευχαριστήσουν. Πίστευαν πως ίσως κάποια γιατρός από την Ελλάδα ή την Κύπρο ευαισθητοποιήθηκε και ταξίδευσε στις ΗΠΑ για να συμβάλλει στην λεπτή χειρουργική επέμβαση.
Με έκπληξη διαπίστωσαν πως η άγνωστη γυναίκα ιατρός είχε υπογράψει με το όνομα Μαρίνα από την Άνδρο (Marina from Andros). Δεν πίστευαν αυτό που έβλεπαν. Στέκονταν επί αρκετή ώρα αμήχανοι μπροστά στο θαύμα της Αγίας Μαρίνας. Τα δάκρυα ευγνωμοσύνης και χαράς πλημμύρισαν τα μάτια τους. Θυμήθηκαν αυτό που τους είχε πει ο σεβαστός γέροντας και ηγούμενος της ομώνυμης Ιεράς Μονής. «Πηγαίνετε στην Αμερική και εύχομαι η Αγία Μαρίνα να είναι μέσα στο χειρουργείο.
Την απερίγραπτη χαρά τους για την επιτυχή έκβαση της εγχείρησης και την επαναφορά της υγείας του μικρού Ανδρέα τη μετέφεραν στα ΜΜΕ μιλώντας για το αληθινό θαύμα.
Από τότε έβαλαν ως τάμα να βρίσκονται πάντοτε οικογενειακώς στην Άνδρο την ημέρα της μνήμης της Αγίας Μαρίνας. Έτσι και πράττουν ενώ όπως ανέφερε μοναχός της Μονής με τον οποίο συνομιλήσαμε δύο φορές ίσως και παραπάνω τα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από τότε η οικογένεια Βασιλείου μεταβαίνει από τη Λεμεσό κάθε καλοκαίρι στην Άνδρο για να ευχαριστήσει την Αγία Μαρίνα, που έσωσε τον μικρό Ανδρέα. Είναι αλήθεια ότι ουδέποτε απουσίασαν τα θαύματα των Αγίων από τη ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας και είθε ο Πανάγαθος Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να μας ενισχύει την πίστη μας με τα θαύματα των Αγίων μας.

ΑΓΙΟΣ ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΚΥΠΡΟΥ ΜΕΡΟΣ 1ο.

Ἐγκώμιον εἰς τὴν Παναγίαν Θεοτόκον

Τὰς ἐκλαμπούσας μαρμαρυγὰς τῆς Θεοτόκου ἀκτῖνας φοβερὰς καὶ ἀκαταλήπτους δυνάμεις, οὐρανοῦ καὶ γῆς οἰκουμένης μυστήριον, θαῦμα, ἱλαστήριον φράσας ὁ τάλας ἐγὼ, εἰς ἀκριβεστέραν ἔννοιαν ὁ τῆς καρδίας μου ἔνδον σκιρτήσας λογισμὸς βαθείας μνήμης, καὶ ὑψηλοτάτης θεωρίας πειρώμενος φέρειν τὸ θαῦμα, τρόμος καὶ φόβος πολὺς καὶ δεινὸς συνέσχε με, ὦ ἀγαπητοί. Ἡ γὰρ μνήμη τῆς φρικτῆς θεωρίας, ἔντρομον τὴν ψυχήν μου, καὶ φρικώδη τὴν καρδίαν ἐνέγκασα οὐ μετρίως ἐτιμώρησεν, ἀλλὰ δυνατῶς ἐβασάνισεν. Ἐπιπλήττει γάρ μου τὸν νοῦν, τῆς μεγίστης θεωρίας ἡ μνήμη, ὡς ἀκαταλήπτου μυστηρίου, τὸ λέγειν οὐκ ἰσχύουσα. Τίς γὰρ ἱκανὸς τοιοῦτο φρᾶσαι μυστήριον; ποῖον δὲ φθέγξασθαι στόμα, ἢ ποία γλῶσσα λαλήσει, Λέληθεν, εἰπεῖν οὐκ ἰσχύει. Νῦν δὲ τολμήσω περὶ τῆς μόνης Θεοτόκου καθ᾿ ὃ καταλαμβάνω· καὶ πάλιν φοβοῦμαι. Οὐκ ἔχω γλῶτταν ἀξίως εἰπεῖν τὰ λίαν μεγάλα. Ἰσχνόωνος γὰρ καὶ βραδύγλωσσος, καὶ οὐκ εὔλαλος ὑπάρχω, ἵν᾿ οὕτως εἴπω, περὶ τῆς μεγαλωνύμου καὶ ὁσίας καὶ ἀπειρογάμου καὶ θεοτόκου Μαρίας, μητρὸς τοῦ Κυρίου· περὶ ἧς οὐκ εὐμαρῶς ἀνθρώπων γλῶττα λαλήσει. Ἰσχνοφωνεῖ γὰρ πρὸς ταύτην, καὶ ὑποστέλλεται ἡ γλῶσσα, οὐκ ἀξίως ἔχουσα τὸ λέγειν. Αὕτη γὰρ καὶ τὰς τῶν οὐρανῶν δυνάμεις ἐξένισεν· ἐξέστησαν πάντες ἄγγελοι, ἀρχάγγελοι, ἀρχαὶ, ἐξουσίαι, θρόνοι, κυριότητες, τὰ χερουβεὶμ καὶ τὰ σεραφεὶμ καὶ πᾶσα στρατιὰ ἀγγέλων φόβῳ καὶ τρόμῳ δεινῷ συσχεθέντες. Ἐθεώρησαν γὰρ ἐπὶ γῆς ἐν αὐτῇ τὸν ἐν οὐρανοῖς, καὶ ἔφριττον. Ἔβλεπον τὴν Παρθένον, οὐρανὸν καὶ θρόνον, καὶ συνείχοντο φόβῳ, θεωροῦσαι τὸν ἄναρχον ἀπὸ θρόνου χερουβικοῦ εἰς μήτραν παρθενικὴν καθίσαντα.
Ὦ μακαρία ῥίζα· πόθεν ταύτην ἐβλάστησε; Περὶ ταύτης ὁ προφήτης Ἡσαΐας ὡς χελιδὼν κελαδεῖ, τῇ πυρίνῳ γλώττῃ βοῶν· Ἀναστήσεται ῥάβδος ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαὶ, καὶ ἄνθος ἐκ τῆς ῥίζης ἀναβήσεται, καὶ ἀναπαύσεται ἐπ᾿ αὐτὴν Πνεῦμα φόβου Θεοῦ. Ἐκ τῆς ῥίζης δὲ Ἰεσσαὶ Δαβὶδ ὁ βασιλεὺς, καὶ ἐκ τῆς φυλῆς Δαβὶδ τοῦ βασιλέως ἡ ἁγία Παρθένος, ἡ ὁσία τῶν ὁσίων ἀνδρῶν θυγάτηρ, ἧς οἱ γονεῖς Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα, οἵτινες ἐν τῇ ζωῇ αὐτῶν τῷ Θεῷ εὐηρέστησαν, οἳ καὶ καρπὸν τοιοῦτον ἐβλάστησαν, τὴν ἁγίαν Παρθένον Μαρίαν, ναὸν Θεοῦ ὁμοῦ καὶ μητέρα· Ἰωακεὶμ δὲ καὶ Ἄννα καὶ Μαρία, οἱ τρεῖς τῇ Τριάδι σαφῶς ἐλειτούργησαν. Ἰωακεὶμ γὰρ ἑρμηνεύεται ἡ ἑτοιμασία Κυρίου· ἐξ αὐτοῦ γὰρ ἡτοιμάσθη ναὸς Κυρίου ἡ Παρθένος. Ἄννα δὲ πάλιν ὁμοίως ἡ χάρις ἑρμηνεύεται· χάριν γὰρ ἔλαβεν Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα, ἵνα τοιοῦτον βλαστήσωσι καρπὸν διὰ προσευχῆς, τὴν ἁγίαν Παρθένον κτησάμενοι. Ἰωακεὶμ γὰρ ἐν τῷ ὄρει προσηύχετο, καὶ Ἄννα ἐν τῷ παραδείσῳ αὐτῆς. Κυοφορήσασα δὲ Ἄννα, οὐρανὸν καὶ θρόνον χερουβικὸν ἔτεκε, τὴν ἁγίαν κόρην Μαρίαν. Αὕτη γὰρ οὐρανὸς καὶ ναὸς καὶ θρόνος εὑρίσκεται.Ἡ γὰρ Μαρία ἑρμηνεύεται κυρία, ἀλλὰ καὶ ἐλπίς. Κύριον γὰρ ἔτεκε, τὴν ἐλπίδα τοῦ παντὸς κόσμου Χριστόν.Ἑρμηνεύεται πάλιν τὸ Μαρία, σμύρνα θαλάσσης· σμύρναν δὲ ἐρεῖ, ὃ καὶ φημὶ, περὶ ἀθανασίας, ὅτι ἤμελλε τὸν ἀθάνατον μαργαρίτην τίκτειν ἐν τῇ θαλάσσῃ, τουτέστιν ἐν τῷ κόσμῳ. Θάλασσαν δὲ ἐρεῖ τὸν ἅπαντα κόσμον, ᾧ ἡ Παρθένος γαλήνην ἐδωρήσατο, τὸν λιμένα τεκοῦσα Χριστόν. Τοιγαροῦν πάλιν τῆς σεμνῆς κόρης Μαρίας ἑρμηνεύεται τὸ μακάριον ὄνομα, φωτιζομένη, ἥτις ἐφωτίσθη παρὰ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐφώτισε τοὺς πιστεύσαντας εἰς τὰ πέρατα τῆς γῆς τῇ Τριάδι. Τριάδος γὰρ νύμφη ὑπάρχει ἡ ἁγία Θεοτόκος κόρη Μαρία, τὸ πανάῤῥητον τῆς οἰκονομίας κειμήλιον· πρὸς ἣν ὁ Γαβριήλ· Χαῖρε, κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.Ὑπέμνησεν ὁ Γαβριὴλ, καὶ ὁ Πατὴρ οὐρανόθεν ἀῤῥαβῶνα τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἀπέστειλεν, ὡρμήσατο τὴν Παρθένον εἰς τὸν μονογενῆ Υἱὸν, οὐράνιον νύμφην, ἣν ὁ Πατὴρ ἠγάπησεν, ὁ Υἱὸς ἐνῴκησε, τὸ ἅγιον Πνεῦμα ἐπεπόθησεν. Αὕτη γὰρ νύμφη καὶ παστὰς, καὶ ἐκ ταύτης ὁ νυμφίος ἐκπορευόμενος Χριστὸς, τὸ παρθενικὸν ἔνδυμα, κατὰ τὴν τοῦ προφήτου Δαβὶδ μελῳδίαν· Ἐν τῷ ἡλίῳ ἔθετο τὸ σκήνωμα αὐτοῦ, καὶ αὐτὸς ὡς νυμφίος ἐκπορευόμενος ἐκ παστοῦ αὐτοῦ. Ὦ νυμφίου πόθος ἁγνείας τὴν ἰδίαν δούλην, νύμφην, καὶ μητέρα ὁρμᾶται ὁ Γαβριήλ· πρόξενος τῆς Παρθένου ἐγένετο, οὐρανοῦ καὶ γῆς συνάπτων τὸ θυμίαμα· ἣν προφῆται σαφῶς ὑπέγραψαν, τοῦ γάμου τὴν τάξιν κηρύξαντες, πῶς ἡ Παρθένος οὐράνιος εὑρίσκεται νύμφη ὁμοῦ τε καὶ μήτηρ, ἡ τὰ πρὸ γάμου δῶρα λαβοῦσα τὸ ἅγιον Πνεῦμα, προῖκα δὲ τὸν οὐρανὸν ὁμοῦ τε καὶ παράδεισον.
Ἐζήτει οὖν ἰδεῖν ἡ Παρθένος ὃν ἐπόθει, καὶ ἔλεγε· Ποῦ ὁ νυμφίος οὗ τὸ κάλλος ποθῶ; ποῦ τὸ κάλλος τοῦ ἡλίου λαμπρότερον; ποῦ τῆς πάσης εὐμορφίας ἡ ἀνεκλάλητος δόξα; ποῦ τὸ ἄσβεστον φῶς ὃ ποθοῦσα ζητῶ; ποῦ ὁ ἥλιος ὃς ἀκτῖνα ζητεῖ; ποῦ τῶν χερουβεὶμ ἡ κιθάρα; ποῦ τῶν σεραφεὶμ τὸ ἀκοίμητον ὄμμα Χριστός; ποῦ τῶν ἀγγέλων ἡ προσκύνησις, ἣν ὁ Γαβριὴλ ἐμήνυσε; ποῦ ὁ μόνος τοῦ μόνου μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Πατρὸς, ὃν ἡ Παρθένος ποθοῦσα, καὶ φιλοῦσα ὁμοῦ τε καὶ ζητοῦσα ἀσπάζεται; πρὸς ἣν ὁ Γαβριήλ· Χαῖρε, κεχαριτωμένη, ἡ χάρις ἡ ἀπέραντος τῆς ἁγίας Παρθένου. Χαῖρε, κεχαριτωμένη, πολλῶν ἀρετῶν κατακεκοσμημένη, λαμπαδηφοροῦσα Παρθένε τὸ ἄσβεστον τοῦ ἡλίου λαμπρότερον φῶς. Χαῖρε, κεχαριτωμένη, τοῦ νοητοῦ ἀγκίστρου τὸ δέλεαρ· ἐν σοὶ γὰρ ἄγκιστρον ἡ θεότης. Χαῖρε, κεχαριτωμένη, ἡ νοερὰ τῆς δόξης κιβωτός· Χαῖρε, κεχαριτωμένη, ἡ στάμνος ἡ χρυσῆ, τὸ οὐράνιον ἔχουσα μάννα. Χαῖρε, κεχαριτωμένη, ἡ τὴν γλυκεῖαν τῆς ἀεννάου πηγῆς τοὺς διψῶντας ἐμπλήσασα. Χαῖρε, κεχαριτωμένη, νοερὰ θάλασσα, τὸν οὐράνιον ἔχουσα μαργαρίτην Χριστόν· Χαῖρε, κεχαριτωμένη, ὁ λαμπρὸς οὐρανὸς, ἡ τὸν ἀχώρητον ἐν οὐρανοῖς ἔχουσα Θεόν. Χαῖρε, κεχαριτωμένη, ἡ τὸν χερουβικὸν θρόνον τῆς θεότητος ἐξαστράπτουσα. Χαῖρε, κεχαριτωμένη, κύκλον ἔχουσα οὐρανοῦ, καὶ Θεὸν ἀχώρητον, ἐν σοὶ δὲ χωρητὸν, καὶ ἀστενοχώρητον. Χαῖρε, κεχαριτωμένη, στυλοειδὴς νεφέλη, ἡ τὸν Θεὸν ἔχουσα, τὸν ἐν τῇ ἐρήμῳ τὸν λαὸν καθοδηγήσαντα.
Τὶ εἴπω; καὶ τὶ λαλήσω; πῶς μακαρίσω τὴν ὁλόῤῥιζον δόξαν; ὅτι χωρὶς Θεοῦ μόνου πάντων ἀνωτέρα ὑπάρχει. Καλλιωτέρα γὰρ τῶν χερουβεὶμ καὶ σεραφεὶμ, καὶ πάσης στρατιᾶς πέφυκεν ἀγγελικῆς· πρὸς ἣν οὐρανοῦ καὶ γῆς οὐκ ἐπαρκέσει γλῶττα, τάχα δὲ οὔτε ἀγγέλων. Καὶ γὰρ αὐτοὶ ὕμνον καὶ αἶνον καὶ τιμὴν καὶ δόξαν προσήνεγκαν· ἀλλ᾿ οὔτε οὕτω κατ᾿ ἀξίαν εἰπεῖν ἴσχυσαν. Ἔχαιρον δὲ ἄγγελοι, ὡς αὐτοὶ μόνον τὸν Θεὸν ἔχοντες, πρὸς οὓς ἡ παναγία Παρθένος ἀνωτέρα πέφυκε, τὸν Θεὸν τὸν ἐν οὐρανῷ ἐπὶ γῆς κυήσασα, ἵν᾿ οὕτως ἑλκύσῃ στρατιὰς ἀγγέλων ἐπὶ γῆς μετὰ ἀνθρώπων. Αὕτη γὰρ οὐρανοῦ καὶ γῆς μεσίτης πέφυκεν ἑνότητα ποιήσασα.
Ὦ μακαρία Παρθένε, ἁγνὴ περιστερὰ, ἡ οὐράνιος νύμφη Μαρία, οὐρανὸς καὶ ναὸς καὶ θρόνος τῆς θεότητος· ἡ τὸν ἐξαστράπτοντα ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς ἥλιον ἔχουσα Χριστόν· ἡ φωτεινὴ νεφέλη, πάμφωτον ἀστραπὴν ἐξ οὐρανοῦ τῷ κόσμῳ καταλάμψασα Χριστόν· ἡ οὐράνιος νεφέλη, ἡ τὴν βροντὴν τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἐν ἑαυτῇ κρυπτομένην τῷ κόσμῳ καταβιβάσασα, ἡ τὸν ὄμβρον τοῦ ἁγίου Πνεύματος τῇ πάσῃ γῇ πρὸς καρποφορίαν πίστεως καταράξασα. Χαῖρε, κεχαριτωμένη, ἡ πύλη τῶν οὐρανῶν, περὶ ἧς ὁ προφήτης κέκραγε λέγων· Ἰδοὺ ἡ πύλη κεκλεισμένη, καὶ οὐδεὶς εἰσελεύσεται δι᾿ αὐτῆς, οὐδὲ ἐξελεύσεται, εἰ μὴ Κύριος ὁ Θεὸς μόνος· καὶ ἔσται ἡ πύλη κεκλεισμένη τῷ ἡγουμένῳ, διότι ἡγούμενος αὐτὸς κληθήσεται, καὶ εἰς αὐτὸν ἐλπιοῦσι πάντα τὰ ἔθνη. Περὶ ταύτης τῆς πύλης καὶ ἐν τοῖς Ἄσμασι τῇ λέξει ὁ προφήτης τρανῶς καὶ σαφῶς καταλέγεται κεκραγώς· Κῆπος κεκλεισμένος, ἀδελφή μου, νύμφη· κῆπος κεκλεισμένος, πηγὴ ἐσφραγισμένη. Ἔμεινεν ἐν τῇ παρθενίᾳ ἡ ἁγία καὶ σεμνὴ κόρη Μαρία, ἡ φωτεινὴ νεφέλη, ἡ ἔνδον ἔχουσα τὸν Θεὸν Λόγον· πρὸς ἣν ὁ μεγαλόφωνος Ἡσαΐας· Ἰδοὺ νεφέλη κούφη, καὶ ἥξει εἰς Αἴγυπτον· τὸ ἀλατόμητον ὄρος, ἡ τὴν ἀκρότομον ἔχουσα πέτραν Χριστὸν, περὶ ἧς ὁ σοφώτατος Δανιὴλ λέγει· Ἀπετμήθη λίθος ἐξ ὄρους ἄνευ χειρῶν· τουτέστιν, ἄνευ ἀνδρὸς τὴν στερεὰν πέτραν Χριστὸν ἔτεκεν ἡ Παρθένος, ὁ ἀσύνθετος ναὸς, ἡ τὸν οὐράνιον ἔχουσα λίθον Χριστὸν, ἡ βροντοειδὴς νεφέλη, ἡ τὴν ἀστραπὴν ἔνδον κοιλιοφόρως βαστάσασα· καὶ μαρτυρεῖ μοι τῷ λόγῳ ἡ θεία Γραφὴ λέγουσα· Κοιλία σου θημωνία σίτου πεφραγμένη ἐν κρίνοις· ἡ ἀγεώργητος χώρα, ἡ τὸν Λόγον ὡς κόκκον σίτου δεξαμένη, καὶ τὸ δράγμα βλαστήσασα, ἡ νοερὰ κλίβανος, ἡ τὸ πῦρ καὶ τὸν ἄρτον τῆς ζωῆς ἔχουσα· ἡ ὁσία μήτηρ τοῦ Σωτῆρος, ἡ τὸν Λόγον τοῦ Πατρὸς ἐκ σοῦ σαρκωθέντα τεκοῦσα, πρὸς ἣν Ἡσαΐας· Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει, καὶ τέξεται υἱὸν, καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ, Ἐμμανουήλ.
Ὦ Παρθένος ἁγία, ἁγία μήτηρ Κυρίου· μακαρία νύμφη Τριάδος ἀχωρίστου· μακαρία σὺ ἐν γυναιξὶν, ἡ τεκοῦσα ἐπὶ γῆς ὡς βρέφος τὸν πάντων κτίστην Θεόν· μακαρία σὺ ἐν γυναιξὶν, ἡ μόνη ἐπὶ γῆς κυήσασα τὸν οὐράνιον Θεόν· μακαρία σὺ ἐν γυναιξὶν, ἧς μασθοὺς ἐθήλασεν ὁ τρέφων τὰ σύμπαντα· μακαρία σὺ ἐν γυναιξὶν, ἡ νῦν γεννήσασα τὸν ποτὲ πλάσαντα πηλῷ τὸν Ἀδὰμ ἐν τῷ παραδείσῳ, Θεοτόκε ἁγία παρθένε Μαρία. Θεοτόκος γὰρ ὑπάρχεις, ἡ τὸν Λόγον ἐκ σοῦ σαρκωθέντα τεκοῦσα· Θεοτόκος ὑπάρχεις ἡ τὸν Θεὸν Λόγον ἐν μορφῇ δούλου κυήσασα· Θεοτόκος ὑπάρχεις, ὅτι Θεὸν Λόγον δεξαμένη σαρκωθέντα ἔτεκες· Θεοτόκος ὑπάρχεις ἡ μόνη τοῦ μόνου μονογενῆ Υἱὸν τοῦ Θεοῦ γεννήσασα· οὐ πρόσκαιρον Θεὸν γεννήσασα, ἀλλ᾿ αἰώνιον τὸν πρὸ σοῦ καὶ πάντων Θεὸν, ἐκ σοῦ σαρκωθέντα· τὸ ἄσπιλον πρόβατον, ἡ τὸν ἀμνὸν τεκοῦσα Χριστόν· ἡ δάμαλις ἡ ἀπειρόζυγος, ἡ τὸν μόσχονγεννήσασα· ἡ νοερὰ τῆς πίστεως τράπεζα, ἡ τὸν ἄρτον τῆς ζωῆς τῷ κόσμῳ χορηγήσασα.
Τὶ εἴπω; καὶ τὶ λαλήσω τὴν ὁλόῤῥιζον δόξαν; Περὶ ταύτης τῆς ὁσίας κόρης τῆς ἀείπαιδος καὶ παρθένου, διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος ὁ Θεός φησιν· Ἐκ σοῦ μοι ἐξελεύσεται ἡγούμενος, τοῦ εἶναι εἰς ἄρχοντα ἐν τῷ Ἰσραήλ· καὶ ἔξοδοι αὐτοῦ ἀπ᾿ ἀρχῆς ἐξ ἡμερῶν αἰῶνος. Διὰ τοῦτο δώσει αὐτοὺς ἕως καιροῦ τικτούσης, τέξεται, καὶ οἱ ἐπίλοιποι τῶν ἀδελφῶν αὐτοῦ ἐπιστρέψουσιν ἐπὶ τοὺς υἱοὺς Ἰσραήλ· καὶ στήσεται, καὶ ὄψεται, καὶ ποίμνιον αὐτοῦ ἐν ἰσχύϊ Κύριος.
Ὦ Παρθένε ἁγία, φωτὸς αἰωνίου ὑπάρχουσα μήτηρ· φωτὸς τοῦ φωτίσαντος ἐν οὐρανοῖς τὰς τῶν ἀγγέλων στρατιάς· φωτὸς τοῦ φωτίσαντος τῶν σεραφεὶμ τὸ ἀνεκλάλητον ὄμμα· φωτὸς τοῦ φωτίσαντος λαμπραῖς λαμπάσι τὸν ἥλιον· φωτὸς τοῦ φωτίσαντος τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τῇ Τριάδι· φωτὸς τοῦ εἰπόντος· Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· φωτὸς τοῦ εἰρηκότος· Ἐγὼ φῶς εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθα· φωτὸς τοῦ ἀναληφθέντος καὶ φωτίσαντος ἐν οὐρανοῖς καὶ ἐπὶ γῆς τὰ σύμπαντα.
Ὦ παναγία Παρθένε, ἡ στρατιὰς ἀγγέλων ξενίσασα· Ξένον γὰρ θαῦμα ἐν οὐρανοῖς, γυνὴ τὸ φῶς ἐν ἀγκάλαις βαστάσασα· ξένον θαῦμα ἐν οὐρανοῖς, χερουβικὸς θρόνος ἕτερος· ξένον θαῦμα ἐν οὐρανοῖς, γυναικὸς υἱὸς, αὐτῆς καὶ τῶν αἰώνων πατὴρ ὑπάρχων· ξένον θαῦμα ἐν οὐρανοῖς, Παρθένου θάλαμος, Υἱὸν Θεοῦ, Θεὸν νυμφίον ἔχουσα Χριστόν· ξένον θαῦμα ἐν οὐρανοῖς, τὸ βρέφος τῆς Παρθένου, Δεσπότης τῶν ἀγγέλων πέφυκεν.
Ὦ παναγία Παρθένε, μήτηρ τοῦ Σωτῆρος, ἡ τὸν ἄναρχον γεννήσασα Λόγον, τὸν τοῦ Πατρὸς σύνθρονον Υἱὸν, τὸν ὁμοούσιον τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, τὸν προαιώνιον σὺν Πατρὶ καὶ τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, τὸν τοὺς οὐρανοὺς καμαρώσαντα, τὸν τὴν γῆν ἑδράσαντα.
Χαῖρε, παναγία Παρθένε, ἡ τὸ πῦρ τῆς θεότητος ἀφλέκτως, ὡς νοερὰ βάτος, κατέχουσα, ἡ νοερὰ κλίβανος, ἡ τὸ πῦρ καὶ τὸν ἄρτον τῆς ζωῆς θερμὸν τῷ κόσμῳ πρὸς βρῶσιν ἐνέγκασα· περὶ οὗ λέγει ὁ Σωτὴρ τοῦ κόσμου Χριστός· Λάβετε, φάγετε· τοῦτό μου ἐστὶ τὸ σῶμα, τὸ ὑπὲρ ὑμῶν κλώμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν.
Πλουσία τῆς παρθενικῆς ἡ πανάρετος τράπεζα, ὦ ἀγαπητοὶ, παντοίων καλῶν βρωμάτων πρὸς ἀπόλαυσιν τῇ οἰκουμένῃ ἐδωρήσατο ἡ ὁσία Παρθένος καὶ μήτηρ τοῦ Χριστοῦ, ἡ τὸν φωτεινὸν λύχνον τὸν ἐκλάμποντα ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς βαστάσασα Χριστόν· πρὸς ἣν ὁ προφήτης Ζαχαρίας· Ἰδοὺ λυχνία χρυσῆ καὶ τὸ λαμπάδιον ἐπάνω αὐτῆς. Τοιγαροῦν καὶ ὁ Δαβὶδ τὸ μελῳδικὸν ᾆσμα τοῦτο βοᾷ· Λύχνος τοῖς ποσί μου ὁ λόγος σου, καὶ φῶς τοῖς τρίβοις μου.
Ὦ λυχνία παρθενική, ἡ τὸ σκότος ἀπελαύνουσα καὶ τὸ φῶς καταυγάζουσα. Ὦ λυχνία παρθενική, ἡ τὸ πῦρ καὶ τὸ ἔλαιον ἀχώριστον πρὸς φωτισμὸν ἐνέγκασα. Ὦ λυχνία παρθενική, τρίφωτον ἐν πῦρ ἄσβεστον, ὁμοούσιον ἀφ᾿ ὑψηλοτάτου θρόνου λαβοῦσα, καὶ πρὸς φωτισμὸν τῆς οἰκουμένης ἐκλάμψασα. Ὦ λυχνία παρθενική, περὶ ἧς διὰ τοῦ Προφήτου λέγει ὁ Θεός· Ἐκεῖ ἐξανατελῶ κέρας τῷ Δαβὶδ, ἡτοίμασα λύχνον τῷ Χριστῷ μου. Ὁ βασιλικὸς στέφανος, τὸν μαργαριτοειδῆ πολύτιμον ἔχουσα λίθον Χριστόν· ἡ βασιλικὴ πορφύρα, τὸν οὐρανοῦ καὶ γῆς ἐνδύσασα βασιλέα τὸ οἰκουμενικὸν τοῦ σώματος πορφυροειδὲς ἔνδυμα· ἡ ἀκηλίδωτος τῶν Χριστιανῶν πίστις· ἡ ἀκατάληπτος βίβλος, ἡ τὸν Λόγον καὶ τὸν Υἱὸν τοῦ Πατρὸς τῷ κόσμῳ παραναγνώσασα. Ἡ μακαρία ἐν γυναιξίν, ἡ τὸν Λόγον ἐκ σοῦ σαρκωθέντα τεκοῦσα, Λόγον τὸν τοῦ Πατρὸς Υἱὸν, Λόγον τὸν προαιώνιον Θεὸν, Λόγον ἄναρχον, καὶ ἀΐδιον, Λόγον τὸν σὺν Πατρὶ καὶ ἁγίῳ Πνεύματι προσκυνούμενον, Λόγον τὸν σύνθρονον τοῦ Πατρὸς, Λόγον τὸν ἐπὶ τῶν χερουβεὶμ καθήμενον, Λόγον, ὃν τὰ τετράμορφα ζῶα δοξολογοῦσι, Λόγον τὸν τοὺς ἀγγέλους κτίσαντα, Λόγον τὸν ἀρχὰς καὶ ἐξουσίας εἶναι ποιήσαντα, Λόγον τὸν οὐρανοὺς ἐκτείναντα, καὶ τὴν γῆν ἑδράσαντα, Λόγον τὸν ἀληθινὸν Θεὸν Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Κύριον ἡμῶν, ὃν ἔτεκες, παναγία Παρθένε, καὶ μετὰ τόκον πάλιν παρθένος, ἡ τὸν μαργαρίτην τεκοῦσα, καὶ τὸν βασιλικὸν στέφανον πλέξασα.
Ὦ μακαρία Παρθένε, ἡ τὴν οὐράνιον δόξαν βλαστήσασα, ἡ ἀπὸ πολλῶν ἀνθῶν τοῦ παραδείσου τὸν κόσμον εὐωδίᾳ πληρώσασα. Κρίνον ἄσπιλον ὑπάρχει ἡ Παρθένος, τὸ ἀμάραντον ῥόδον γεννήσασα Χριστὸν, ἡ ἄμπελος τῆς ἀληθείας, ἡ πολύφορος καὶ ἀτρύγητος τῇ παρθενίᾳ, ἡ μὴ σκαφεῖσα, καὶ βοτρυοφορήσασα, ἡ τὸν πέπειρον βότρυν βλαστήσασα Χριστόν.
Πῶς οὖν ἐβλάστησας, πεῖσον ἡμᾶς, παναγία Παρθένε· πῶς μήτηρ Θεοῦ ὤφθης ἐπὶ γῆς, Λόγον προαιώνιον δεξαμένη. Ἡ κοιλιοφορήσασα παρθένος ἐγὼ ἄφθαρτος, ναὸς ἀμόλυντος γέγονα τοῦ ἐνοικήσαντος ἐν ἐμοὶ Λόγου Θεοῦ ἀπειρογάμου. Τὸν Ἐμμανουὴλ ἐν ἀφθάρτῳ κοιλίᾳ φέρουσα, εἰς γαστέρα ἀμόλυντον, ἀφομοιουμένη θρόνῳ χερουβικῷ· εἰς ἣν ὁ Λόγος τοῦ Πατρὸς σὰρξ ἐγένετο, ὁ ἄναρχος καὶ ἀόρατος· ὁρατὸς οἰκονομικῶς, ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός· πεῖραν οὐκ ἐγνωκυῖα ἀνδρὸς, τὸν προαιώνιον Θεὸν Ἰησοῦν Χριστὸν ἔτεκον. Παρθένος γὰρ καὶ νῦν ὑπάρχω μετὰ τὸν τόκον, καθαρωτέρα τοῦ πρώην. Ἀπόνως ἔτεκον, οὐχ ὡς πᾶσα γυνή· ἀνόμοια γὰρ ἐμοῦ κἀκείνων τὰ μεταξὺ πράγματα. Οὐκ ἔγνω φύσις ἀνθρώπων τὸν τόκον μου, εἰ μὴ μόνος ὁ ἐν ἐμοὶ οἰκήσας Θεός.
Ὦ Παρθένε, φρικτὸν τῆς Ἐκκλησίας κειμήλιον, τὸ μέγα τυχὸν μυστήριον, ἱερέα καλεῖ τὴν παρθένον ὁμοῦ τε καὶ θυσιαστήριον· ἥτις τραπεζοφοροῦσα τὸν οὐράνιον ἄρτον Χριστὸν ἔδωκεν ἡμῶν εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Ὦ γαστὴρ ἀμόλυντος οὐρανὸν κύκλον ἔχουσα, καὶ Θεὸν ἀχώρητον, ἐν σοὶ δὲ χωρητὸν βαστάσασα. Ὦ γαστὴρ οὐρανοῦ πλατυτέρα, Θεὸν τὸν ἐν σοὶ μὴ στενοχωρήσασα. Ὦ γαστὴρ ἑπτάκυκλος οὐρανὸς, καὶ μειζοτέρως αὐτῶν τυγχάνουσα. Ὦ γαστὴρ ἑπτὰ οὐρανῶν ὑψηλοτέρα καὶ πλατυτέρα. Ὦ γαστὴρ ὁ ὄγδοος οὐρανὸς στερεωμάτων ἀνωτέρα. Ὦ γαστὴρ ἑπταφώτου χάριτος τὸ ἄσβεστον ἔχουσα φῶς.
Τὶ εἴπω, ἢ τὶ λαλήσω περὶ τῆς σεμνῆς καὶ ἁγίας Παρθένου; Ὁ πόθος ἕλκει με λέγειν περὶ τῆς Θεοτόκου, καὶ φόβος κατέχει με τοῦ σιωπᾷν, οὐκ ἀξίως ἔχων τοῦ λέγειν. Ὁ νοῦς προκαλεῖται, καὶ ὁ φόβος ἀπωθεῖται· ὃς μὲν ἕλκει με, ὃς δὲ ἀνθέλκει με. Ἐπειδὴ οὖν συνέχομαι τῶν ἀμφοτέρων, συμφέρει μοι λαλῆσαι περὶ τῆς μεγαλωνύμου καὶ ὁσίας Παρθένου. Λέγω γὰρ ταύτην οὐρανὸν καὶ θρόνον ὁμοῦ τε καὶ σταυρόν· τὰς γὰρ ἁγίας ἀγκάλας ἐκτείνασα, τὸν Δεσπότην ἐβάστασεν ὁ θρόνος χερουβικὸς, σταυροειδὴς, οὐράνιος, περὶ ἧς διὰ τῶν Γραφῶν ἐν οὐρανοῖς παρακύπτω, καὶ βλέπω ταύτην ὑπὸ ἀγγέλων προσκυνουμένην. Ὄθεν πρῶτον ὁ Γαβριὴλ τὴν Παρθένον ἀσπάζεται· Χαῖρε, κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ· χαῖρε, κεχαριτωμένη, ὁ λαμπρὸς οὐρανός· χαῖρε, κεχαριτωμένη, ἡ τὸν ἐξαστράπτοντα ἐξ οὐρανοῦ λαμπραῖς λαμπάσιν ἀκτῖνα ἔχουσα ἥλιον τὸν Χριστόν. Σεραφεὶμ γέγονεν ἡ Παρθένος, ἡ πολυώνυμος, καὶ πολυόμματος, τῆς ἀκαταλήπτου θέας· σκέπη τις νοερὰ, δι᾿ οἰκουμενικοῦ σώματος εὑρεθεῖσα, τὰ χερουβεὶμ ὑπερβαίνουσα. Ἐκεῖνα μὲν γὰρ ἀποστρέφονται μὴ δυνάμενα ἀτενίσαι πρὸς νοητὸν πῦρ τῆς θεότητος. Αὕτη δὲ τρανοῖς ὄμμασιν ἐνατενίζουσα τὸ ἀκατάληπτον καὶ ἀκοίμητον ὄμμα Χριστοῦ, ποθοῦσα καὶ φιλοῦσα ἠσπάζετο. Στρατιαὶ ἀγγέλων ὑποπόδιον τῶν ποδῶν τοῦ Σωτῆρος προσπίπτοντες, οὔτε ἰδεῖν, οὔτε προσψαῦσαι ἰσχύουσιν· αὕτη δὲ χείλη χείλεσι συνάπτουσα τὸν ἀκατάληπτον ἠσπάζετο.
Ὦ Παρθένε, ἀκαταλήπτου μυστηρίου φέρουσα θαῦμα, τριπόθητον πίστιν τῇ οἰκουμένῃ κηρύξασα. Ἀγγέλων ἀνωτέρα γέγονεν ἡ Παρθένος, μειζοτέρα τῶν χερουβεὶμ καὶ τῶν σεραφεὶμ, ἀρέσκουσα τῷ βασιλεῖ Χριστῷ, ὡς ἀξία δούλη καὶ μήτηρ τιμηθεῖσα παρὰ Θεῷ. Ἁγία μήτηρ ἀμόλυντε, ἡ τὸν πρὸ σοῦ γεννήσασα Χριστὸν τὸν εἰπόντα· Πρὶν Ἀβραὰμ γενέσθαι ἐγώ εἰμι· ἡ τὸ σπήλαιον δοξάσασα, καὶ τὴν φάτνην μεγαλύνασα. Παρθένος γὰρ καὶ σπήλαιον καὶ φάτνη, οὐρανοῦ κύκλον ἔχοντες, Θεὸν ἀχώρητον ἔφερον, οἱ τρεῖς τῇ Τριάδι σαφῶς λειτουργήσαντες, ὅτε ἡ Παρθένος ἀπόνως τὸν οὐρανοῦ καὶ γῆς Δεσπότην ἐν τῷ σπηλαίῳ κυήσασα, ἐν τῇ φάτνῃ ἔθετο, τότε καὶ τάξεις ἀγγέλων τὴν Παρθένον ἐκύκλωσαν βοῶντες καὶ λέγοντες· Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία.Ὄθεν καὶ ποιμένες ἀγραυλοῦντες τὴν τοιαύτην δοξολογίαν τῶν ἀγγέλων ἤκουσάν τε περὶ τοῦ Σωτῆρος, καὶ τῷ δρόμῳ βαδίσαντες, τὸ φῶς προσεκύνησαν, ξένον θαῦμα θεασάμενοι, τὴν δούλην τοῦ Δεσπότου καὶ τὴν ἐπίγειον παρθένον, οὐράνιον νύμφην. Αὕτη γὰρ καὶ νύμφη, καὶ παστὰς, καὶ Θεοῦ μήτηρ ὤφθη ἐν τῷ σπηλαίῳ, ὅτε τὸ βρέφος ἔτεκε Χριστὸν, κατὰ τὴν προφητικὴν Ἡσαΐου φωνήν· ὅτι Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν· υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχὴ ἐπὶ τοῦ ὤμου αὐτοῦ, καὶ καλεῖται τὸ ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς Ἄγγελος, Θεὸς ἰσχυρὸς, ἐξουσιαστής, Ἄρχων εἰρήνης, Πατὴρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος.
Εἶτά φησι μετὰ ταῦτα· Μάγοι ἀπὸ ἀνατολῶν ὑπὸ ἀστέρος φωτεινοῦ καταλαμπόμενοι, καὶ ὁδηγούμενοι, τὸ μῆκος τῆς ἐξ ἀνατολῆς ὁδοῦ βαδίσαντες, ἥκασιν εἰς προσκύνησιν τοῦ τεχθέντος ἐν Βηθλεέμ. Ὄθεν καὶ τὴν πόλιν Ἱερουσαλὴμ καταλαβόντες, κρύπτεται ἀπ᾿ αὐτῶν ὁ ἀστήρ· οἱ δὲ θορυβηθέντες τὸν ὁδηγὸν ἀπολέσαντες, ἀνάγκης τῇ βίᾳ τοὺς ἐν τῇ πόλει ἐρωτῶντες, ἐπυνθάνοντο παρ᾿ αὐτῶν· Ποῦ ὁ Χριστὸς γεννᾶται; ξένον δὲ θαῦμα πᾶσιν ἐνομίζετο. Περὶ οὗ Ἡρώδης ἀκούσας, ἐταράττετο λίαν, καὶ καλέσας τοὺς ἱερεῖς, ἐπυνθάνετο παρ᾿ αὐτῶν, ποῦ ὁ Χριστὸς γεννᾶται. Οἱ δὲ εἶπον καὶ οὐκ ἠρνήσαντο· ὡμολόγησαν καὶ οὐκ ἐψεύσαντο. Τὰς ἀκτῖνας τοῦ ἡλίου κρύπτειν οὐκ ἠδύναντο, τὴν περὶ τοῦ Σωτῆρος φωνὴν διὰ τοῦ προφήτου σαφηνιζομένην ἐμαρτύρησαν λέγοντες· Ἐν Βηθλεὲμ γεννᾶται ὁ Χριστός. Οὕτω γὰρ βοᾷ διὰ τοῦ προφήτου· Καὶ σύ, Βηθλεὲμ, οὐδαμῶς εἶ ἐλαχίστη ἐν τοῖς ἡγεμόσιν Ἰούδα· ἐκ σοῦ γὰρ ἐξελεύσεται τοῦ εἶναι εἰς ἄρχοντα ἐν τῷ Ἰσραήλ. Ὢ τοῦ ἀπειθοῦντος Ἰσραήλ! Ὡμολόγησε τὸ πρᾶγμα τοῦ νόμου, καὶ τὸν νομοθέτην ἠρνήσατο· αὐτοὶ ἐμαρτύρησαν ποῦ ὁ Χριστὸς γεννᾶται, καὶ αὐτοὶ πάλιν ἠρνήσαντο τὸν γεννηθέντα Χριστόν. Τὶ οὖν οἱ μάγοι; ὧν τὸ οἰκεῖον τοῦ νοὸς ἠλλοιώθη, ὧν ἡ καρδία ἐταράττετο λίαν, καὶ ἐσβέννυτο ἐν λύπῃ, ὧν οἱ στεναγμοὶ ὡς κυμάτων βία τὴν ναῦν ἐπόντιζον, ὧν οἱ ὀφθαλμοὶ μαργαριτοειδέσι δάκρυσι τὴν γῆν κατέῤῥαινον, ὧν ἀφόρητος ἡ θλίψις, τὸν ἀνατολῶν ζητοῦντες ὁδηγὸν, ὃν οὐκ εἶχον, ἔχοντες ἐζήτουν· Ποῦ ὁ ἀστὴρ ὁ τῶν μάγων ὁδηγός; Καθ᾿ οἷον δὲ τρόπον κρύπτεται ἀπ᾿ αὐτῶν ὁ ἀστήρ; σκόπει τὴν ἀλήθειαν, καὶ βλέπε τὸ θαῦμα, καὶ τὴν μήνυσιν. Ἔνεκεν τούτου κρύπτεται ἀπ᾿ αὐτῶν ὁ ἀστὴρ, ἵνα τούτων ἐρωτώντων παρὰ τῶν ἀπίστων ἱερέων, φανερὸν γένηται πᾶσι τὸ οὐρανοῦ καὶ γῆς μυστήριον. Ὄθεν μετὰ τὸ γνῶναι πάντας, φανεροῦται πάλιν μάγοις ὁ ἀστὴρ, ἕως οὗ ἐλθὼν ἔστη ἐπάνω τοῦ βρέφους ἐν τῷ σπηλαίῳ, ἢ μᾶλλον ἐν τῷ οὐρανῷ. Ὅπου γὰρ Χριστὸς, ἐκεῖ ὁ οὐρανός· τὸ γὰρ σπήλαιον οὐρανὸς ὤφθη ἐπὶ γῆς. Οἱ δὲ ἰδόντες τὸν ἀστέρα, μᾶλλον δὲ τὸν Σωτῆρα, ἐχάρησαν χαρὰν μεγάλην, οἳ καὶ κύψαντες προσεκύνησαν, καὶ ἐκβαλόντες τὰ δῶρα, χρυσὸν καὶ λίβανον καὶ σμύρναν. Χρυσὸν μὲν ὡς βασιλεῖ· λίβανον δὲ ὡς Θεῷ· καὶ σμύρναν ὡς θνητῷ· μᾶλλον δὲ ἵνα καὶ τὸν ἐνταφιασμὸν μηνύσωσι τοῦ πάντων κτίστου καὶ δημιουργοῦ Χριστοῦ, ὃν ἔτεκεν ἡ οὐράνιος νύμφη Μαρία, ὁ οὐρανὸς καὶ ναὸς καὶ θρόνος τῆς θεότητος, τὸ ἀνεκλάλητον τοῦ παραδείσου κειμήλιον.
Ἄγγελοι τὴν Εὔαν ἐμέμφοντο, νυνὶ δὲ τὴν Μαρίαν δοξάζουσιν· ἡ τὸ ἀσθενὲς τῶν γυναικῶν κυρίως δοξάσασα, ἡ τὴν πεσοῦσαν Εὔαν ἀναστήσασα, καὶ τὸν ἐκβληθέντα τοῦ παραδείσου Ἀδὰμ εἰς οὐρανοὺς ἀποστείλασα, ἡ τὸν κλεισθέντα παράδεισον ἀνοίξασα, καὶ διὰ λῃστοῦ πάλιν τὸν Ἀδὰμ καταφυτεύσασα.
Διὰ σοῦ γὰρ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ τὴν ἔχθραν κατέλυσεν, ὦ ἁγία Παρθένε· διὰ σοῦ ἡ οὐράνιος εἰρήνη τῷ κόσμῳ ἐδωρήθη, διὰ σοῦ τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης ἐφωτίσθη, διὰ σοῦ ἄνθρωποι ἄγγελοι γεγόνασι, διὰ σοῦ φίλοι, καὶ δοῦλοι, καὶ τέκνα Θεοῦ ἄνθρωποι ἐκλήθησαν, καὶ διὰ σοῦ σύνδουλοι ἀγγέλων καὶ συνόμιλοι ἄνθρωποι ἠξιώθησαν γενέσθαι· διὰ σοῦ γνῶσις οὐράνιος, καὶ δοξολογία ἀπὸ γῆς εἰς οὐρανοὺς ἀναπέμπεται· διὰ σοῦ παῤῥησίαν ἄνθρωποι ἐν οὐρανῷ πρὸς τὸν Ὕψιστον ἔχουσι· διὰ σοῦ σταυρὸς ἔλλαμψε κατὰ πάσης τῆς οἰκουμένης, ἐν ᾧ τὸ βρέφος σου ἐκρέματο Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν· διὰ σοῦ θάνατος πατεῖται, καὶ ᾅδης σκυλεύεται· διὰ σοῦ τὰ εἴδωλα πεπτώκασι, καὶ γνῶσις οὐράνιος ἐγήγερται· διὰ σοῦ τὸν μονογενῆ Υἱὸν τοῦ Θεοῦ ἐγνώκαμεν, ὃν ἔτεκες, παναγία Παρθένε, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν, ᾧ πάντες ἄγγελοι καὶ ἄνθρωποι προσκυνοῦντες λέγομεν, ἄναρχον τὸν Πατέρα, ἄναρχον τὸν Υἱὸν, ἄναρχον τὸ ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ἀχώριστον καὶ ὁμοούσιον δοξάζοντες εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Αγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

Μετάφραση: Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Δορμπαράκης.
Ἐκ τοῦ βιβλίου: «Μιλάει ὁ Γρηγόριος Θεολόγος»,

Ἐκδόσεις Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἀθῆναι 1991.
Ὁ πνευματικὸς ἀγῶνας στὴν κονίστρα τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαροκοστῆς ὁλοκληρώνεται μὲ τὴν εἴσοδό μας στὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα. Μαζὶ καλούμεθα νὰ παρακολουθήσουμε τὰ ἅγια Πάθη τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος φόρεσε σάρκα καὶ ἔπαθε ὡς ἄνθρωπος γιὰ νὰ ἐλευθερώσει τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου. Ἐγκαταλείποντες τὰ ἐγκόσμια, καλούμεθα νὰ ταξιδέψουμε νοερὰ στὰ Ἱεροσόλυμα, γιὰ νὰ ζήσουμε τὸ θεῖο δράμα ποὺ ἐκτυλίσσεται ἐνώπιον μας καὶ νὰ ἑορτάσουμε ὅλοι μαζὶ τὴν ζωηφόρο Ἀνάσταση, ποὺ ἔγινε ἀκένωτη πηγὴ ζωῆς καὶ χαρᾶς γιὰ μᾶς. Ἡ Ὀρθοδοξία μᾶς προσκαλεῖ καὶ πάλι στὸ θεῖο θαῦμα τῆς ζωῆς καὶ τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Εἰδοποιὸς διαφορά τοῦ δόγματός μας καὶ τοῦ τρόπου μας εἶναι ἡ ἐμμονὴ στὴν Ἀνάσταση. Ἐνῷ διάφορες ὁμολογίες παρακολουθοῦν καὶ τιμοῦν τὰ Πάθη τοῦ Κυρίου, τὰ ἑρμηνεύουν καθαρὰ μέσα στὰ στενὰ πλαίσια τῆς ἰκανοποίησης τῆς θείας ὀργῆς τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ ἐκκλησίες τους μένουν βουβὲς μετὰ τὴν Μεγάλη Παρασκευή. Στὴν Ὀρθοδοξία, προσκυνοῦμε μὲν τὰ Πάθη τὰ σεπτά, ἀλλ᾿ ὡς φῶτα σωστικά, διότι ξέρουμε πὼς μετὰ τὸν Σταυρὸ ἀκολουθεῖ ἡ Ἀνάσταση! Αὐτὸ ἦταν καὶ αὐτὸ παραμένει τὸ χαρμόσυνο μήνυμα τῆς Ὀρθοδοξίας στὸν κόσμο. Ἂς γιορτάσουμε ὅλοι μαζὶ λοιπὸν τὸ Ἅγιον Πάσχα ἐν εἰρήνῃ καὶ ἱερᾷ κατανύξει, συμψάλλοντας μὲ τὸν ὑμνωδὸ τὸ «Ἀνάστα ὁ Θεὸς, κρῖνον τὴν γῆν», τὸ «Δεῦτε λάβετε φῶς» καὶ τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη»!
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος μᾶς προετοιμάζει μὲ μοναδικὸ τρόπο, λέγοντάς μας τὰ ἐξῆς:
[...] 24. Ἂν εἶσαι Σίμων Κυρηναῖος, σήκωσε τὸ σταυρὸ καὶ ἀκολούθησέ Τον. Ἂν σταυρωθεῖς μαζί Του ὡς λῃστής, γνώρισε τὸ Θεὸ σὰν εὐγνώμων δοῦλος. Ἂν κι᾿ Ἑκεῖνος λογιάσθηκε μὲ τοὺς ἀνόμους γιὰ χάρη σου καὶ τὴν ἁμαρτία σου, γίνε σὺ ἔννομος γιὰ χάρη Ἐκείνου. Προσκύνησε αὐτὸν ποὺ κρεμάσθηκε στὸ σταυρὸ γιὰ σένα, ἔστω κι ἂν κρέμεσαι κι ἐσύ. Κέρδισε κάτι κι ἀπ᾿ τὴν κακία. Ἀγόρασε τὴ σωτηρία μὲ τὸ θάνατο. Μπὲς μὲ τὸν Ἰησοῦ στὸν Παράδεισο, ὥστε νὰ μάθεις ἀπὸ τί ἔχεις ξεπέσει. Δὲς τὶς ἐκεῖ ὀμορφιές. Ἄσε τὸ λῃστὴ ποὺ γογγύζει, νὰ πεθάνει ἔξω μαζὶ μὲ τὴ βλασφημία του. Κι ἂν εἶσαι Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας, ζήτησε τὸ σῶμα ἀπ᾿ τὸ σταυρωτή. Ἂς γίνει δικό σου αὐτὸ ποὺ καθάρισε τὸν κόσμο. Κι ἂν εἶσαι Νικόδημος, ὁ νυκτερινὸς θεοσεβής, ἐνταφίασέ τον μὲ μύρα. Κι ἂν εἶσαι κάποια Μαρία, ἢ ἡ ἄλλη Μαρία, ἢ ἡ Σαλώμη, ἢ ἡ Ἰωάννα, δάκρυσε πρωῒ-πρωΐ. Δὲς πρώτη τὴν πέτρα σηκωμένη, ἴσως δὲ καὶ τοὺς ἀγγέλους κι αὐτὸν τὸν ἴδιο τὸν Ἰησοῦ. Πὲς κάτι, ἄκουσε τὴ φωνή. Ἂν ἀκούσεις «Μὴ μ᾿ ἀγγίζεις», στάσου μακριά, σεβάσου τὸ Λόγο, ἀλλὰ μὴ λυπηθεῖς. Διότι ξέρει σὲ ποιοὺς θὰ φανερωθεῖ πρῶτα. Καθιέρωσε τὴν Ἀνάσταση. Βοήθησε τὴν Εὔα, πού ῾πεσε πρώτη, καὶ πρώτη νὰ χαιρετήσει τὸ Χριστὸ καὶ νὰ τὸ ἀνακοινώσει στοὺς μαθητές. Γίνε Πέτρος ἢ Ἰωάννης. Σπεῦσε στὸν τάφο, τρέχοντας μαζὶ ἢ προπορευόμενος, συναγωνιζόμενος τὸν καλὸ συναγωνισμό. Κι ἂν σὲ προλάβει στὴν ταχύτητα, νίκησε μὲ τὸ ζῆλο σου, ὄχι παρασκύβοντας στὸ μνημεῖο, ἀλλὰ μπαίνοντας μέσα. Κι ἂν σὰν Θωμᾶς χωρισθεῖς ἀπ᾿ τοὺς συγκεντρωμένους μαθητές, στοὺς ὁποίους ἐμφανίζεται ὁ Χριστός, ὅταν τὸν δεῖς, μὴν ἀπιστήσεις. Κι ἂν ἀπιστήσεις, πίστεψε σ᾿ αὐτοὺς ποὺ στὸ λένε. Κι ἂν οὔτε καὶ σ᾿ αὐτοὺς πιστέψεις, δεῖξε ἐμπιστοσύνη στὰ σημάδια τῶν καρφιῶν. Ἂν κατεβαίνει στὸν Ἅδη, κατέβα μαζί Του. Γνώρισε καὶ τὰ ἐκεῖ μυστήρια τοῦ Χριστοῦ, ποιὸ εἶναι τὸ σχέδιο τῆς διπλῆς καταβάσεως, ποιὸς εἶναι ὁ λόγος της: ἁπλῶς σῴζει τοὺς πάντες μὲ τὴν ἐμφάνισή Του, ἣ κι ἐκεῖ ἀκόμα αὐτοὺς ποὺ τὸν πιστεύουν; [...]
28. Τώρα δὲ εἴμαστε ἀναγκασμένοι ν᾿ ἀνακεφαλαιώσουμε τὸ λόγο ὡς ἑξῆς: Δημιουργηθήκαμε, γιὰ νὰ εὐεργετηθοῦμε. Εὐεργετηθήκαμε, ἐπειδὴ δημιουργηθήκαμε. Μᾶς δόθηκε ὁ Παράδεισος, γιὰ νὰ εὐτυχήσουμε. Λάβαμε ἐντολή, γιὰ νὰ εὐδοκιμήσουμε μὲ τὴ διαφύλαξή της, ὄχι γιατί ὁ Θεὸς ἀγνοοῦσε αὐτὸ ποὺ θὰ γινόταν, ἀλλὰ γιατί νομοθετοῦσε τὸ αὐτεξούσιο. Ἀπατηθήκαμε, γιατὶ μᾶς φθόνησαν. Ξεπέσαμε, γιατί παραβήκαμε τὴν ἐντολή. Εἴμαστε ἀναγκασμένοι σὲ νηστεία, γιατὶ δὲ νηστεύσαμε, καθὼς ἐξουσιασθήκαμε ἀπ᾿ τὸ δένδρο τῆς γνώσης. Γιατὶ ἦταν παλιὰ ἡ ἐντολὴ καὶ σύγχρονη μέ μᾶς, σὰν κάποια διαπαιδαγώγηση τῆς ψυχῆς καὶ σωφρονισμὸ ἀπ᾿ τὶς ἀπολαύσεις. Τὴν ἐλάβαμε εὔλογα, γιὰ νὰ ἀπολαύσουμε μὲ τὴν τήρησή της αὐτὸ ποὺ χάσαμε μὲ τὴ μὴ διαφύλαξή της. Χρειασθήκαμε Θεὸ ποὺ σαρκώθηκε καὶ πέθανε, γιὰ νὰ ζήσουμε. Νεκρωθήκαμε μαζί Του, γιὰ νὰ καθαρισθοῦμε. Ἀναστηθήκαμε μαζί Του, ἐπειδὴ μαζί Του καὶ νεκρωθήκαμε. Συνδοξασθήκαμε, ἐπειδὴ συναναστηθήκαμε.
29. Εἶναι πολλὰ μὲν λοιπὸν τὰ θαύματα τῆς τότε ἐποχῆς: Θεὸς ποὺ σταυρώνεται, ἥλιος ποὺ σκοτίζεται καὶ πάλι ἀνατέλλει (γιατὶ ἔπρεπε καὶ τὰ κτίσματα νὰ συμπάσχουν μὲ τὸν Κτίστη). Καταπέτασμα ποὺ σχίζεται, αἷμα καὶ νερὸ ποὺ χύνεται ἀπ᾿ τὴν πλευρὰ (τὸ μὲν αἷμα, γιατί ἦταν ἄνθρωπος, τὸ δὲ νερὸ γιατὶ ἦταν πάνω ἀπ᾿ τὸν ἄνθρωπο). Γῆ, ποὺ σείεται, πέτρες ποὺ σχίζονται γιὰ χάρη τῆς πέτρας (ποὺ εἶναι ὁ Χριστός), νεκροὶ ποὺ ἀνασταίνονται, ὡς ἐπιβεβαίωση τῆς τελευταίας καὶ κοινῆς ἀναστάσεως. Τὰ σημεῖα δὲ στὸν τάφο, τὰ μετὰ τὸν τάφο, ποιὸς θὰ μποροῦσε ἐπάξια νὰ τὰ ὑμνήσει; Τίποτε ἄλλωστε δὲν ὑπάρχει σὰν τὸ θαῦμα τῆς σωτηρίας μου: λίγες σταγόνες αἵματος ἀναπλάθουν τὸν κόσμο ὅλο καὶ γίνονται σὰν χυμὸς γάλακτος γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ συνδέουν καὶ συνάγουν ἐμᾶς σὲ μία ἑνότητα.
30. Ἀλλ᾿ ὦ Πάσχα, τὸ μέγα καὶ ἱερό, ποὺ καθαρίζεις τὸν κόσμο ὅλο! Γιατὶ θὰ σοῦ μιλήσω σὰν κάτι ἔμψυχο. Ὢ Λόγε Θεοῦ καὶ φῶς καὶ ζωὴ καὶ σοφία καὶ δύναμη! Γιατὶ χαίρομαι μ᾿ ὅλα σου τὰ ὀνόματα! Ὢ γέννημα κι ὁρμὴ καὶ σφραγῖδα τοῦ μεγάλου νοῦ! Ὢ Λόγε ποὺ νοεῖσαι κι ἄνθρωπε ποὺ φαίνεσαι, ὁ ὁποῖος φέρεις τὰ πάντα προσδεδεμένα στὸ λόγο τῆς δυνάμεώς σου! Τώρα μὲν ἂς δεχθεῖς τὸ λόγο αὐτό, ὄχι ὡς ἀπαρχή, ἀλλ᾿ ὡς συμπλήρωση ἴσως τῆς δικῆς μας καρποφορίας, εὐχαριστία τὸ ἴδιο κι ἱκεσία, γιὰ νὰ μὴν κακοπάθουμε ἐμεῖς τίποτε περισσότερο πέρα ἀπ᾿ τοὺς ἀναγκαίους κόπους κι ἱεροὺς πόνους γιὰ τὶς ἐντολές σου, μὲ τοὺς ὁποίους ζήσαμε μέχρι τώρα. Κι ἂς σταματήσεις τὴν ἐναντίον μας τυραννία τοῦ σώματος (βλέπεις. Κύριε, πόσο μεγάλη εἶναι καὶ πόσο μᾶς λυγίζει), ἢ τὴν κρίση σου, ἂν θέλαμε νὰ καθαρισθοῦμε ἀπὸ σένα. Ἂν δὲ τερματίσουμε ἄξια μὲ τὸν πόθο μας καὶ γίνουμε δεκτοὶ στὶς οὐράνιες σκηνές, ἀμέσως κι ἐδῶ θὰ σοῦ προσφέρουμε θυσίες δεκτὲς στὸ ἅγιό σου θυσιαστήριο. Πατέρα καὶ Λόγε καὶ Πνεῦμα ἅγιο. Γιατὶ σὲ σένα ἁρμόζει κάθε δόξα, τιμὴ καὶ ἐξουσία στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΜΕΡΟΣ 1ο.

(Ἀποσπάσματα ἐκ τῆς Ὁμιλίας ΛΗ´)

Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε· Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε· Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε. ᾌσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ καί, ἵν᾿ ἀμφότερα συνελὼν εἴπω, Εὐφραινέσθωσαν οἱ οὐρανοί, καὶ ἀγαλλιάσθω ἡ γῆ, διὰ τὸν ἐπουράνιον, εἶτα ἐπίγειον.
Κἀγὼ βοήσομαι τῆς ἡμέρας τὴν δύναμιν: Ὁ ἄσαρκος σαρκοῦται. Ὁ Λόγος παχύνεται. Ὁ ἀόρατος ὁρᾶται. Ὁ ἀναφὴς ψηλαφᾶται. Ὁ ἄχρονος ἄρχεται. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ Υἱὸς ἀνθρώπου γίνεται, «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13, 8)
Ἓν ἐκ δύο τῶν ἐναντίων, σαρκὸς καὶ Πνεύματος· ὧν τὸ μὲν ἐθέωσε, τὸ δὲ ἐθεώθη. Ὢ τῆς καινῆς μίξεως! ὢ τῆς παραδόξου κράσεως! ὁ ὢν γίνεται καὶ ὁ ἄκτιστος κτίζεται καὶ ὁ ἀχώρητος χωρεῖται, διὰ μέσης ψυχῆς νοερᾶς μεσιτευούσης Θεότητι καὶ σαρκὸς παχύτητι. Καὶ ὁ πλουτίζων πτωχεύει· πτωχεύει γὰρ τὴν ἐμὴν σάρκαν, ἵν᾿ ἐγὼ πλουτήσω τὴν αὐτοῦ Θεότητα. Καὶ ὁ πλήρης κενοῦται· κενοῦται γὰρ τῆς ἑαυτοῦ δόξης ἐπὶ μικρόν, ἵν᾿ ἐγὼ τῆς ἐκείνου μεταλάβω πληρώσεως. Τίς ὁ πλοῦτος τῆς ἀγαθότητος; Τί τὸ περὶ ἐμὲ τοῦτο μυστήριον; Μετέλαβον τῆς εἰκόνος καὶ οὐκ ἐφύλαξα· μεταλαμβάνει τῆς ἐμῆς σαρκός, ἵνα καὶ τὴν εἰκόνα σώσῃ καὶ τὴν σάρκα ἀθανατίσῃ. Δευτέραν κοινωνεῖ κοινωνίαν, πολὺ τῆς προτέρας παραδοξοτέραν· τότε μὲν τοῦ κρείττονος μετέδωκε, νῦν δὲ μεταλαμβάνει τοῦ χείρονος. Τοῦτο τοῦ προτέρου θεοειδέστερον· τοῦτο τοῖς νοῦν ἔχουσιν ὑψηλότερον. Ὁ Χριστὸς γεννιέται, δοξάσατε. Ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὸν οὐρανὸ συναντῆστε (τὸν). Ὁ Χριστὸς ἐπάνω στὴν γῆ ὑψωθεῖτε. Τραγουδῆστε γιὰ τὸν Κύριο ὅλη ἡ γῆ καὶ νὰ γιὰ νὰ πῶ καὶ τὰ δυὸ μαζί: Νὰ εὐφρανθοῦν οἱ οὐρανοὶ καὶ νὰ ἀγαλλιάσει ἡ γῆ γιὰ τὸν ἐπουράνιο, ἔπειτα ἐπίγειο.
Καὶ ἐγὼ θὰ φωνάξω τὴν δύναμη (σημασία) τῆς ἡμέρας: Ὁ ἄσαρκος σαρκώνεται. Ὁ Λόγος γίνεται ὑλικός. Ὁ ἀόρατος ὀρᾶται. Ὁ ἀναφὴς ψηλαφιέται. Ὁ ἄχρονος ἀρχίζει, «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερα ὁ ἴδιος καὶ στοὺς αἰῶνες».
Ἕνα (πρόσωπο) ἀπὸ δυὸ ἀντίθετα (φύσεις), σάρκα (ἀνθρώπινη φύση) καὶ Πνεῦμα (Θεία φύση). Ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἡ μιὰ (ἡ Θεία) ἐθέωσε, καὶ ἡ ἄλλη (ἡ ἀνθρώπινη) ἐθεώθηκε. Ὢ τῆς καινούριας μίξεως! Ὢ τῆς παραδόξου συνθέσεως! Ὁ Ὧν δημιουργεῖται καὶ ὁ ἄκτιστος κτίζεται καὶ ὁ ἀχώρητος χωρεῖται διὰ μέσου νοερῆς ψυχῆς ποὺ μεσιτεύει στὴν Θεότητα καὶ (διὰ μέσου) τῆς ὑλικότητας τῆς σάρκας. Καὶ ὁ πλουτίζων πτωχεύει. Ἐπειδὴ πτωχεύει (λαμβάνοντας) τὴν δική μου σάρκα, γιὰ νὰ πλουτήσω ἐγὼ ἀπὸ τὴν δική του Θεότητα. Καὶ ὁ πλήρης ἀδειάζει, ἐπειδὴ ἀδειάζει ἀπὸ τὴν δόξα του γιὰ λίγο, γιὰ νὰ μεταλάβω ἐγὼ ἀπὸ τὴν πληρότητά του. Ποιὸς ὁ πλοῦτος τῆς ἀγαθότητας; Τί εἶναι αὐτὸ τὸ μυστήριο (ποὺ ἔγινε) γιὰ μένα; Μετάλαβα τὴν εἰκόνα (του) καὶ δὲν τὴν ἐφύλαξα. Μεταλαμβάνει τὴν δική μου σάρκα, καὶ γιὰ νὰ σώσει τὴν εἰκόνα καὶ γιὰ νὰ ἀθανατήσει τὴν σάρκα. Δεύτερη πραγματοποιεῖ κοινωνία, πολὺ παραδοξότερη τῆς πρώτης (της δημιουργίας). Τότε μετέδωσε τὸ καλύτερο (τὴν εἰκόνα του), ἐνῷ τώρα μεταλαμβάνει τὸ χειρότερο (τὴν σάρκα μου). Αὐτὸ εἶναι ἀπὸ τὸ προηγούμενο θεοπρεπέστερο. Αὐτὸ εἶναι σὲ ὅσους ἔχουν νοῦ ὑψηλότερο.
«Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε, Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε, Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθηκε. Ἄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ…» Μ᾿ ἕνα λόγο: Ἂς εὐφραίνωνται οἱ οὐρανοὶ καὶ ἂς ἀγάλλεται ἡ γῆ γιὰ τὸν ἐπουράνιο, ποὺ κατόπιν ἔγινε ἐπίγειος. Ὁ Χριστὸς παρουσιάζεται μὲ ἀνθρώπινο σῶμα, ἀγαλλιᾶσθε μὲ τρόμο καὶ χαρά. Μὲ τρόμο γιὰ τὴν ἐνοχὴ τῆς ἁμαρτίας καὶ μὲ χαρὰ γιὰ τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας…
Πάλι διαλύεται τὸ σκοτάδι, πάλι ὑπάρχει τὸ φῶς. Πάλι τιμωρεῖται μὲ σκοτάδι ἡ Αἴγυπτος καὶ πάλι ὁ ἰσραηλιτικὸς λαὸς φωτίζεται μὲ τὸν πύρινο στύλο. Ὁ λαὸς ποὺ καθόταν στὸ σκοτάδι τῆς ἀγνοίας, ἂς δὴ τὸ μεγάλο φῶς τῆς θεογνωσίας. «Τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε τὰ πάντα καινά». Τὸ νεκρὸ γράμμα ὑποχωρεῖ. Τὸ πνεῦμα ἐπικρατεῖ. Οἱ σκιὲς τοῦ νόμου περνοῦν. Ἡ ἀλήθεια θριαμβεύει. Ὁ Μελχισεδέκ, ποὺ ἦταν ἕνας τύπος, τώρα δείχνει ποιὸν προεσήμαινε, δηλαδὴ τὸν Χριστό. Αὐτός, ποὺ ὡς Θεὸς δὲν ἔχει μητέρα, γεννιέται χωρὶς πατέρα. Γιατί στὸν Δημιουργό της φύσεως δὲν ἰσχύουν οἱ φυσικοὶ νόμοι. Ὅλα τὰ ἔθνη χειροκροτῆστε, γιατί «παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχὴ ἐπὶ τοῦ ὠμοῦ αὐτοῦ καὶ καλεῖται τὸ ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος». Ἂς φωνάζη δυνατὰ ὁ Ἰωάννης Βαπτιστής: «Ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου». Καὶ ἐγὼ θὰ φωνάζω τὴν δύναμη καὶ τὴ σημασία τῆς μεγάλης αὐτῆς ἡμέρας (τῶν Χριστουγέννων).
Αὐτὸς ποὺ εἶναι ἄναρχος καὶ αἰώνιος, τώρα λαμβάνει ἀρχή. Αὐτὸς ποὺ εἶναι αὐθύπαρκτος, δημιουργεῖται. Αὐτὸς ποὺ εἶναι ἄπειρος, χωρεῖται στὴν περιορισμένη ἀνθρώπινη φύση. Αὐτὸς ποὺ πλουτίζει μὲ τὰ ἀγαθά Του τὸν κόσμο, γίνεται φτωχὸς, παίρνοντας ἀνθρώπινο σῶμα, γιὰ νὰ πλουτίσω ἐγὼ μὲ τὴν θεότητά Του. Ποιὸς μπορεῖ νὰ παραστήσει πόσος εἶναι ὁ πλοῦτος τῆς ἀγαθότητός Του; Γι᾿ αὐτὸ καὶ σὺ μαζὶ μὲ τὸν Ἀστέρα τρέξε καὶ μαζὶ μὲ τοὺς Μάγους φέρε Του γιὰ δῶρα, χρυσὸ καὶ λιβάνι καὶ σμύρνα. Τίμησέ Τον ὡς Βασιλέα καὶ Θεὸ καὶ ὡς Λυτρωτή, ποὺ νεκρώθηκε γιὰ σένα. Μαζὶ μὲ τοὺς ποιμένες δόξασέ Τον, μὲ τοὺς ἀγγέλους ὕμνησέ Τον, μὲ τοὺς ἀρχαγγέλους σκίρτησε ἀπὸ χαρά. Ἂς εἶναι κοινὴ ἡ πανήγυρις τῶν οὐρανίων καὶ τῶν ἐπιγείων δυνάμεων…»

The Live Church!

For those who are thirsting for the same Church which Christ established nearly 1978 years ago, come and drink of the knowledge that the Orthodox Church is that one and same Church. For those who hunger for the fullness of the original Christian Faith, come and partake of the wisdom of nearly 2000 years of unbroken theology. For those who have felt a sense of something missing in their prayer life, come and experience the depth of Orthodox praise and devotion and feel the real presence of Jesus Christ. For those who have never seen true worship, come and participate in the Divine Liturgy and see heaven united to the earth.

Through His Crucifixion and Resurrection, we have gained eternal life. Through the shedding of His blood, we have found redemption. Through His immeasurable love for us, we have been granted the Kingdom of Heaven. While you may think that good news is few and far between, the truth is that through Christ's Resurrection, we have reason to celebrate every day, for each day truly is a blessing from God.
The Resurrection of Jesus Christ brings us hope for tomorrow, strength to conquer all fears, and the Lord's peace and mercy throughout our lives. Carry these gifts with you this Paschal season and throughout the year, and share the Good News that Christ is Risen with the world!

                                                **********

ΤΕΛΕΤΗ ΑΦΗΣ ΑΓ. ΦΩΤΟΣ - HOLY LIGHT 2011.

From the Holy Sepulchre Orthodox Patriarchate in Jerusalem.

.

ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΑΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΣΕΠΤΗΝ ΙΕΡΑΡΧΙΑΝ

Μακαριώτατε

Σεβασμιώτατοι

Το Περιοδικόν τούτο ως όλος ο Σύλογος των «Τριών Ιεραρχών» είναι γνωστόν ότι εκπροσωπούσι παραδοσιακάς εν τη Εκκλησία θέσεις. Ως λοιπόν ήτο επόμενον, ετάχθη επανειλημμένως κατά της αποστολής Ορθοδόξων αντιπροσώπων και μάλιστα Κληρικών, εις ονόματι μεν «Οικουμενικά», πράγματι δε Παμπροτεσταντικά «Συμβούλια των Εκκλησιών». Αντετάχθημεν, διότι επιστεύομεν ότι ουδέν καλόν έμελλεν εκ της τοιαύτης συμμετοχής να προκύψη, μάλλον δε βλάβη δια την ημετέραν Εκκλησίαν. Δεν ηδυνάμεθα να εννοήσωμεν ποίος ήτο ο αποχρών λόγος της συμμετοχής. Μήπως η προπαρασκευή του εδάφους και η δημιουργία προϋποθέσεων, έστω και ελαχίστων, προς μελλοντικήν ένωσιν; Αλλά θα ήτο τουλάχιστον φαιδρά μία τοιαύτη δικαιολογία. Πως είναι δυνατόν να υπάρξη και η πλέον αμυδρά ελπίς ενώσεως, όταν ο Προτεσταντισμός δεν δύναται να κατορθώση την ιδίαν ένωσιν, κατατετμημένος εις Ομολογίας μικρόν υπολειπομένας του αριθμού διακόσια; Πως είναι δυνατόν να υπάρξη και η πλέον αμυδρά ελπίς ενώσεως, όταν αι Ομολογίαι αυταί συν τη παρόδω του χρόνου ου μόνον δεν μειούνται, αλλ΄ απεναντίας αυξάνονται και πληθύνονται; Εάν ποτε πνεύση εν τω δυστήνω Προτεσταντισμώ πνεύμα ενότητος, τότε φυσικόν είναι η ενότης να εκδηλωθή και να συντελεσθή πρώτον εν τοις ιδίοις αυτού κόλποις και είτα να ζητήση επεκτάσεις. Εάν λοιπόν ίδωμέν ποτε τον Προτεσταντισμόν ομονοούντα και συντασσόμενον εις μίαν Ομολογίαν, τότε θα έχη λόγον πάσα προς ένωσιν κατατείνουσα ενέργεια ημών. Διότι η μεταξύ αυτού ενότης θα αποτελή αμάχητον τεκμήριον εκτιμήσεως της ειλικρινείας των προς ένωσιν μετ΄ άλλων Χριστιανικών Ομολογιών προθέσεων αυτού. Μέχρι της ημέρας εκείνης όμως επιβάλλεται μία μόνη απάντησις εις τας περί ενώσεως δήθεν επιθυμίας και διακηρύξεις του μυριοκεφάλου Προτεσταντισμού: «Ιατρέ, θεράπευσον σεαυτόν». Το περισσόν τούτου εκ του πονηρού εστιν… Μήπως δε η συμμετοχή γίνεται προς … διαφώτισιν (!;) των Προτεσταντών περί της διδασκαλίας της ημετέρας Εκκλησίας; Αλλ΄ οι Προτεστάνται γνωρίζουσι την διδασκαλίαν ταύτην περισσότερον ίσως των ημετέρων αντιπροσώπων… Τα έργα πολλών συγγραφέων του Προτεσταντισμού πείθουσι περί τούτου. Δεν λείπει η γνώσις της Ορθοδόξου διδασκαλίας, λείπει το πνεύμα της αναγνωρίσεως αυτής ως της μόνης κατ΄ ευθείαν Αποστολικής. Μήπως τέλος η συμμετοχή σκοπεί την εξασφάλισιν Ολλανδικού τυρού; Αλλ΄ ας σιωπήσωμεν εν προκειμένω. Δεν εβλέπομεν λοιπόν, Άγιοι Πατέρες, ουδένα λόγον συμμετοχής. Και δια τούτο μετά πόνου παρετηρούμεν τας συχνάς αποστολάς αντιπροσωπειών και παρεκαλούμεν τον Θεόν να φωτίση τους ηγουμένους ημών, ίνα τερματίσωσι την κατάστασιν ταύτην. Παρά ταύτα όμως, ουδέποτε ήτο δυνατόν να διανοηθώμεν ότι το Συνέδριον, κατά την συντριπτικήν αυτού πλειονοψηφίαν, δεν ήτο θερμός ομολογητής και υποστηρικτής των βασικών χριστιανικών Αληθειών, ων μεγίστη η Ανάστασις του Κυρίου. Αλλ΄ εκ τινος εσχάτως εκδοθέντος φυλλαδίου του Μητροπολίτου Σάμου Ειρηναίου «Η Ορθόδοξος Ανατ. Εκκλησία έναντι της Οικουμ. Χριστ. Κινήσεως») πληροφορούμεθα πράγματα καταπληκτικώτερα των καταπληκτικωτάτων: Πληροφορούμεθα, δηλαδή, ότι μία πρότασις των ημετέρων κατά το Συνέδριον του Άμστερνταμ όπως προστεθή εις την δογματικήν βάσιν του «Οικουμενικού Συμβουλίου» η πίστις και εις τον «Θεόν Πατέρα», ως και ετέρα πρότασις κατά το Συνέδριον του Έβανστον, όπως το κύριον θέμα «ο σταυρωθείς Κύριος η ελπίς του κόσμου» συμπληρωθή δια της φράσεως «και αναστάς», προτάσεις, λέγομεν, τοιαύται, απερρίφθησαν υπό του Συνεδρίου! (Δεν έχει σημασίαν αν απερρίφθησαν εκ της α΄ ή β΄ σκοπιμότητος, διότι η Πίστις αγνοεί τας σκοπιμότητας). Και κατόπιν τούτου, οι ημέτεροι αντιπρόσωποι ηδυνήθησαν να μείνωσιν εντός αυτού και δεν ετράπησαν εις άτακτον φυγήν, εκτινάσσοντες και τον κονιορτόν εκ των υποδημάτων!...  Δύναται, Άγιοι Πατέρες, η φαντασία Υμών να συλλάβη τον Απόστολον Παύλον, τον πυρίπνοον κήρυκα της Αναστάσεως, ως μέλος του Συνεδρίου κατόπιν μιάς τοιαύτης αποφάσεως; Και όμως! Η Εκκλησία του Αποστόλου Παύλου ηδυνήθη να παραμείνη μέλος του Συνεδρίου αυτού της ματαιότητος, όπερ πληρώσαν ψήφων αρνητικών τας δεξιάς αυτού, κρύπτειν ενόμιζε την Ανάστασιν του Κυρίου!

Άγιοι Πατέρες,

Γνωρίζετε κάλλιον παντός άλλου ότι ο Χριστιανισμός είνε η πλέον προσωποπαγής θρησκεία. Ο Χριστιανισμός ίσταται ή πίπτει εν τω προσώπω του Ιδρυτού αυτού. Ο δε Ιδρυτής αυτού ίσταται ή πίπτει εν τω γεγονότι της Αναστάσεως. Εάν ανέστη ο Χριστός, τότε όντως είναι Υιός Θεού και ό,τι είπεν είναι αλήθεια. Εάν ανέστη Χριστός, τότε όντως πεπτώκασι δαίμονες και κόσμος ηλευθέρωται. Εάν ανέστη Χριστός, τότε ουρανοί μεν ευφραινέσθωσαν, γη δε αγαλλιάσθω. Εάν ανέστη Χριστός, τότε εκ θανάτου προς Ζωήν και εκ γης προς Ουρανόν πάντες διαβιβάσθημεν, επινίκιον άδοντες… Εάν όμως δεν ανέστη Χριστός, άρα ουδέν ήτο και οικτρώς ηπατήθημεν. Εάν δεν ανέστη Χριστός, άρα ουδείς αναστήσεται. Εάν δεν ανέστη Χριστός, κενόν, άρα, το κήρυγμα, κενή δε και η πίστις. Εάν δεν ανέστη Χριστός, τότε αθλιώτεροι και ελεεινότεροι πάντων ανθρώπων εσμέν….

Άγιοι Πατέρες,

Το ποτήριον της υπομονής ου μικράς μερίδος λαϊκών πιστών και Ιερέων ευλαβών εγγίζει προς το εκχείλισμα. Η ανοχή τόσων και τόσων υποχωρήσεων και συμβιβασμών οσημέραι εξαντλείται. Μη θέλετε ακόμη να μελαγχολή και να αγωνιά και να στενάζη το πλήρωμα, συγκρίνον την πλήρη συμβιβασμών γραμμήν ημών προς την άκαμπτον σταθερότητα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Καταργήσατε πάσαν επαφήν προς τους αρνητάς του κοσμοσωτηρίου Γεγονότος. Μη λυπείτε τον Κύριον, συγκαθήμενοι και συζητούντες μετ΄ αυτών ισοτίμως, Υμείς οι εκπρόσωποι της Μιας και Μόνης Αληθινής Εκκλησίας. Διαρρήξατε πάντα δεσμόν προς τους διαρρήξαντας την εις την Ανάστασιν πίστιν. Και διακηρύξατε urbi et orbi, ότι «ος αν μεθοδεύη τα λόγια του Κυρίου προς τας ιδίας επιθυμίας και λέγη μήτε ανάστασιν μήτε κρίσιν (είναι), ούτος πρωτότοκός εστι του Σατανά»! (Ιερού Πολυκάρπου προς Φιλιππ. Ζ΄ 1). Και μετά των πρωτοτόκων του Σατανά δεν δύναται βεβαίως να έχη σχέσιν η Ορθόδοξος Εκκλησία.

Μετά βαθυτάτου σεβασμού.

ΑΝΟΙΚΤΗ  ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ

Παναγιώτατε,

Από τινων ετών κατώδυνον το Πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, το συνειδητώς πιστεύον Πλήρωμα, παρίσταται θεατής επικινδύνων περί την Πίστιν ακροβασιών του Πρώτου της Ορθοδοξίας Επισκόπου. Ούτως, ίνα παραλίπωμεν άλλου είδους ακροβασίας, η προς τον Πάπαν και τον Παπισμόν συμπεριφορά Υμών και τινων Υμετέρων αντιπροσώπων, ρίπτει εις άφατον θλίψιν, αλλά και φοβεράν ψυχικήν δοκιμασίαν, τα αληθώς ορθοδοξούντα τέκνα της Εκκλησίας. Αλληλογραφείτε μετά του Πάπα εν πάση εκκλησιαστική τάξει, ως εάν εζώμεν εις τον Ε΄ μ. Χ. αιώνα. Υποβάλλεσθε εις τας ταλαιπωρίας μακρινών ταξιδίων προς συνάντησιν αυτού. Ανταλλάσσετε μετ΄ αυτού τρυφεράς περιπτύξεις και αδελφικούς ασπασμούς. Καλείτε αυτόν «Πρώτον Επίσκοπον της Χριστιανωσύνης» και Υμάς Αυτόν δεύτερον. Διακηρύσσετε urbi et orbi ότι «ουδεμία διαφορά χωρίζει τας δύο Εκκλησίας». Συμπροσεύχεσθε μετ΄ αντιπροσώπων αυτού και φέρεσθε προς αυτούς σχεδόν όπως και προς τους Ορθοδόξους Επισκόπους. Αίρετε εκ μέσου αιωνοβίους αφορισμούς, οίτινες, έστω και αν επεβλήθησαν υπό το κράτος των εντυπώσεων εκ στιγμιαίων γεγονότων πρωτοφανούς οξύτητος και ως αντίδρασις εις τα γεγονότα εκείνα, ουχ ήττον δεν εξέφραζον ειμή το καθολικόν φρόνημα της αμωμήτου και θεοφόρου Ορθοδοξίας και δεν απετέλουν ειμή απλήν εφαρμογήν, καθυστερημένην μάλιστα, των διατάξεων του Κανονικού της Εκκλησίας Δικαίου, επιβαλλουσών την αποπομπήν εκ της θεοτεύκτου Μάνδρας των «ανιάτως και προς θάνατον νοσούντων» προβάτων, των αιρετικών δηλαδή και φθορέων της Πίστεως.

Παναγιώτατε,

Τι εκ των δύο συνέβη; Ο Πάπας προσεχώρησεν εις την Ορθοδοξίαν ή Υμείς εις τον Παπισμόν; Εάν το πρώτον, αναγγείλατε τούτο, ίνα πάντες φαιδρώς πανηγυρίσωμεν και μετ΄ αλλήλων χορεύσωμεν. Εάν το δεύτερον, ομιλήσατε μετ΄ ειλικρινείας και ευθύτητος, ίνα βεβαιωθώμεν ότι, μετά της παλαιάς, απώλετο και η νέα Ρώμη και κατεπόθη υπό της αιρέσεως. Εάν δε ουδέν εκ τούτων συνέβη, αλλά και Υμείς και ο Πάπας μένετε εν τοις οικείοις έκαστος όροις, τότε πως ερμηνεύονται αι προεκτεθείσαι ενέργειαι Υμών; Πως είνε δυνατόν ο αιρετικός Πάπας να είνε ο πρώτος Επίσκοπος της Χριστιανωσύνης και Υμείς ο δεύτερος; Πότε η Εκκλησία ημών συνηρίθμησεν ομού μετά των Ορθοδόξων Επισκόπων τους Επισκόπους των αιρετικών; Δογματικής και κανονικής ακριβείας γλώσσαν ομιλείτε ή ευελίκτου διπλωματικής υποκρισίας; Επίσκοπος είσθε ή διπλωμάτης; Πως δ΄ ακόμη είνε δυνατόν να αίρωνται αι κανονικαί της Εκκλησίας ποιναί, όταν το αντικείμενον αυτών (η αίρεσις)  ου μόνον εξακολουθή να υπάρχη, αλλά και αισίως αύξεται και μεγεθύνεται και γαυριά; Και εάν δεν υπήρχον αφορισμοί κατά των Παπικών δια τας υπ΄ αυτών αποτολμηθείσας αλλοιώσεις εν τη Πίστει, θα έδει ούτοι να εκφωνηθώσιν σήμερον από κοινής των Ορθοδόξων Εκκλησιών ψήφου, υπεικουσών εις ρητάς και σαφείς των Ιερών Κανόνων επιταγάς. Πως λοιπόν και διατί, υπάρχοντες, αίρονται;

Παναγιώτατε,

Άδεται ότι ενεργείτε ως ενεργείτε, ίνα, προσεταιριζόμενος το πανίσχυρον κοσμικώς Βατικανόν, αντιτάξητε την εκ της συμμαχίας αυτού αίγλην και δύναμιν προς τους τουρκικούς βρυχηθμούς και δυνηθήτε ούτω να στηρίξητε τον δεινώς απειλούμενον και κλονιζόμενον Θρόνον της πάλαι ποτέ βασιλευούσης. Εάν ταύτα έχωνται αληθείας, και πλανάσθε και ματαιοπονείτε. Έχομεν την συμμαχίαν του Θεού, Παναγιώτατε, ναι ή ου; Εάν ναι, τότε «εις διώξεται χιλίους και δύο μετακινήσουσι μυριάδας», τότε «καν κύματα διεγείρηται, καν πελάγη», καν τουρκικών θηρίων θυμός, αράχνης δι΄ ημάς έσονται ευτελέστερα, τότε «εξανθήσει και υλοχαρήσει και αγαλλιάσεται τα έρημα του Ιορδάνου» και «αλείται ως έλαφος ο χωλός, τρανή δε έσται γλώσσα μογιλάλων», τότε… ω τότε, «γνώτε έθνη και ηττάσθε ότι μεθ΄ ημών ο Θεός»!... Εάν όχι, τότε προς τι «πεποίθαμεν επ΄ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων οις ουκ έστι σωτηρία»; Τότε, Παναγιώτατε, εφαρμόζονται πλέον εφ΄ ημών οι λόγοι του Προφήτου: «Ουαί οι καταβαίνοντες εις Αίγυπτον επί βοήθειαν, οι εφ΄ ίπποις πεποιθότες και εφ΄ άρμασιν, έστι γαρ πολλά, και εφ΄ ίπποις πλήθος σφόδρα, και ουκ ήσαν πεποιθότες επί τον άγιον του Ισραήλ και τον Κύριον ουκ εζήτησαν. Και αυτός σοφώς ήγεν επ΄ αυτούς κακά, και ο λόγος αυτού ου μη αθετηθή, και επαναστήσεται επ΄ οίκους ανθρώπων πονηρών και επί την ελπίδα αυτών την ματαίαν, Αιγύπτιον άνθρωπον και ου Θεόν, ίππων σάρκας και ουκ έστι βοήθεια, ο δε Κύριος επάξει την χείρα αυτού επ΄ αυτούς, και κοπιάσουσιν οι βοηθούντες, και άμα πάντες απολούνται» (Ησ. λα΄ 1-3).

Παναγιώτατε,

Μυριάκις προτιμότερον να εκριζωθή ο ιστορικός της Κωνσταντινουπόλεως Θρόνος και να μεταφυτευθή εις τινα έρημον νησίδα του Πελάγους, ακόμη δε και να καταποντισθή εις τα βάθη του Βοσπόρου, ή να επιχειρηθή έστω και η ελαχίστη παρέκκλισις από της χρυσής των Πατέρων γραμμής, ομοφώνως βοώντων: «Ου χωρεί συγκατάβασις εις τα της Πίστεως». Αι επτά λυχνίαι της Αποκαλύψεως, δια τας αμαρτίας ημών, εσβέσθησαν προ πολλού. Επτά Εκκλησίαι αποστολικαί, Εκκλησίαι σχούσαι την υψίστην τιμήν να λάβωσιν, ειδικώς αύται, Γράμματα εξ Ουρανού μέσω του θεοπνεύστου της Πάτμου Οραματιστού, εξέλιπον εκ της επιφανείας της γης και εκεί, ένθα άλλοτε ετελείτο η φρικωδεστάτη Θυσία και ο Τριαδικός ανεμέλπετο Ύμνος, σήμερον ίσως κρώζουσι νυκτικόρακες ή «ορχούνται ονοκένταυροι». Και όμως η Νύμφη του Κυρίου δεν απέθανεν. Η Εκκλησία του Χριστού δεν εξηφανίσθη. Συνεχίζει, τετραυματισμένη και καθημαγμένη ως ο Ιδρυτής αυτής, αλλ΄ αείζωος και ακατάβλητος, την δια μέσου των αιώνων πορείαν αυτής, φωτίζουσα, θάλπουσα, ζωογονούσα, σώζουσα. Δεν θα αποθάνη λοιπόν αύτη και αν μετακινηθή ή και αποθάνη ο Οικουμενικός Θρόνος. Ουδείς Ορθόδοξος εύχεται την μετακίνησιν ή τον θάνατον του Οικουμενικού Θρόνου. Μη γένοιτο! Αλλά και ουδείς θα θυσιάση χάριν αυτού ιώτα εν ή μίαν κεραίαν εκ της Ορθοδόξου Πίστεως. Αγωνίσασθε υπέρ αυτού πάση δυνάμει. Όχι απλώς έχετε δικαίωμα, αλλ΄ οφείλετε να στηρίξητε αυτόν, το καθ΄ Υμάς. Θυσιάσατε χάριν αυτού ότιδήποτε: χρήματα, κτήματα, τιμάς, δόξας, πολύτιμα κειμήλια, Διακόνους, Πρεσβυτέρους, Επισκόπους, ακόμη και τον Πατριάρχην Αθηναγόραν! Εν μόνον κρατήσατε, εν φυλάξατε, ενός φείσασθε, εν μη θυσιάσητε: την Ορθόδοξον Πίστιν! Ο Οικουμενικός Θρόνος έχει αξίαν και χρησιμότητα μόνον και μόνον όταν εκπέμπη απανταχού της γης το γλυκύ και ανέσπερον της Ορθοδοξίας Φως. Οι Φάροι είνε χρήσιμοι εάν και εφ΄ όσον φωτίζωσι τους ναυτιλλομένους, ίνα αποφεύγωσι τους σκοπέλους. Όταν το φως αυτών σβεσθή, τότε δεν είνε μόνον άχρηστοι, αλλά και επιβλαβείς, διότι μεταβάλλονται και αυτοί εις σκοπέλους…

Παναγιώτατε,

Προυχωρήσατε ήδη πολύ. Οι πόδες Υμών ψαύουσι πλέον τα ρείθρα του Ρουβίκωνος. Η υπομονή χιλιάδων ευσεβών ψυχών, Κληρικών και λαϊκών, συνεχώς εξαντλείται. Δια την αγάπην του Κυρίου, οπισθοχωρήσατε! Μη θέλετε να δημιουργήσητε εν τη Εκκλησία σχίσματα και διαιρέσεις. Πειράσθε να ενώσητε τα διεστώτα και το μόνον όπερ θα κατορθώσητε, θα είνε να διασπάσητε τα ηνωμένα και να δημιουργήσητε ρήγματα εις εδάφη έως σήμερον στερεά και συμπαγή. Σύνετε και συνέλθετε! Αλλά φευ! Διηνύσατε πολλήν οδόν. Ήδη «προς εσπέραν εστί και κέκλικεν η ημέρα…» Πως θα ίδητε τας χαινούσας αβύσσους, αφ΄ ων θα διέλθη μετ΄ ολίγον η ατραπός ην οδεύετε; Είθε, είθε ο πάλαι ποτέ «στήσας τον ήλιον κατά Γαβαών και την σελήνην κατά φάραγγα Αιλών» να δευτερώση το θαύμα και να παρατείνη άπαξ έτι το μήκος της ημέρας, να ενισχύση έτι πλέον το φως αυτής και να διανοίξη τους οφθαλμούς Υμών, ίνα ίδητε, κατανοήσητε, επιστρέψητε. Αμήν.

Μετά βαθυτάτου σεβασμού.

***

Αγάπη και αλήθεια

(Επιστολή προς τον Οικουμενικόν Πατριάρχην)

«Υπό σύνθημα την αγάπην άνευ όρων και ορίων»

(Πατριαρχικόν Μήνυμα Χριστουγέννων του έτους 1968)

Τω Παναγιωτάτω Οικουμενικώ Πατριάρχη

Κυρίω Κυρίω Αθηναγόρα          Κωνσταντινούπολιν.

Παναγιώτατε Πάτερ,

μικρός εγώ ειμι εν τοις αδελφοίς μου και νεώτερος εν τω οίκω του πατρός μου, κατά τον Ψαλμωδόν. Δια τούτο μετά δέους αποφασίζω να αποταθώ προς Υμάς, τον, κρίμασιν οις οίδε Κύριος, πρώτον των Επισκόπων της Ορθοδοξου Εκκλησίας. Βεβαιώθητε ότι τούτο πράττω ουχί προς προβολήν και επίδειξιν, αλλά μόνον προς καθησύχασιν της συνειδήσεώς μου, ήτις αφορήτω βία επιβάλλει μοι να εφαρμόσω το του Δαυϊδ: «Ελάλουν εν τοις μαρτυρίοις σου εναντίον βασιλέων και ουκ ησχυνόμην»(Ψαλμ. 118,46). Αγνοώ, ως εικός, αν η ασθενής φωνή μου φθάση μέχρι των ώτων Υμών, δεδομένου ότι ήχοι ισχυροί «σάλπιγγος, σύριγγός τε και κιθάρας, σαμβύκης τε και ψαλτηρίου, συμφωνίας και παντός γένους μουσικών» ακούονται πέριξ Υμών και πνίγουσι πάντα ασθενέστερον ήχον. Καλόν είνε πάντως να γνωρίζητε ότι όσοι έχονται στερρώς των πατρώων παραδόσεων, Κληρικοί και λαϊκοί, ου μόνον θα αποτελέσωσι παραφωνίαν εις την ανωτέρω συναυλίαν, ην κατευθύνει, ως μη ώφελεν, ο δάκτυλος Υμών, αλλά και τη εικόνι τη χρυσή του επαράτου «Οικουμενισμού» ην εστήσατε εν πεδίω Δεειρά, ου προσκυνήσουσι, καν κάμινος επταπλασίως εκκαυθή «στυππίω και κληματίδι και νάφθη και πίσση», καν λάκκος ετοιμασθή λεόντων.

Παναγιώτατε,

αφορμήν εις την αποστολήν της παρούσης έδωκέ μοι πρόσφατος επιστολή μιας εκλεκτής Μοναχικής Συνοδείας του Αγίου Όρους, δι΄ ης εξεφράζετο η αδυναμία της συνεχίσεως του μνημοσύνου Υμών και εζητείτο η γνώμη της ταπεινότητός μου περί του πρακτέου. Αλλ΄ είθε να ήτο μόνη η επιστολή αύτη! Καθημερινώς σχεδόν πολιορκούμεθα, παραδοσιακοί τινες Κληρικοί, υπό προσωπικών τε και επιστολικών εκκλήσεων, όπως φθάσωμεν εις ακραίας λύσεις. Καθημερινώς καθιστάμεθα δέκται της αγωνίας πλείστων ευσεβών ψυχών. Καθημερινώς αγωνιζόμεθα ίνα άρωμεν εκ πολλών συνειδήσεων σκανδαλισμούς βαρυτάτους, προερχομένους εξ Υμετέρων δηλώσεων ή ενεργειών. Καθημερινώς τέλος υβριζόμεθα- προφορικώς τε και γραπτώς- υπό ανθρώπων αρεσκομένων εις τας ακραίας λύσεις, ως δειλοί ή ως προδόται, επειδή ανεχόμεθα Υμών.

Παναγιώτατε,

ψάλλετε και Υμείς και οι ακολουθούντες Υμίν, εις πάντας τους ήχους το τροπάριον της «Αγάπης». Αγάπη, αγάπη, αγάπη! «Αγάπη άνευ όρων και ορίων». Εν ονόματι της αγάπης τούτο, εν ονόματι της αγάπης εκείνο, εν ονόματι της αγάπης το άλλο… Περίεργο όμως! Εφ΄ όσον η καρδία Υμών εκχειλίζει εξ αγάπης και εξ αυτής εκπηγάζουσι πολύρροα ρεύματα, φθάνοντα μέχρι των εσχατιών της Δύσεως και δημιουργούντα πελάγη, εις α ανέτως και μετ΄ευφροσύνης κολυμβώσι πασών των αποχρώσεων οι αιρετικοί, πως δεν διατίθενται ολίγαι σταγόνες αγάπης και για τους ταλαίπωρους Ορθοδόξους; Δι΄ εκείνους εκ των Ορθοδόξων, οίτινες σκανδαλίζονται, βλέποντες τον Ορθόδοξον Πατριάρχην Κων/πόλεως να αθετή- εν ονόματι της αγάπης!- ιερούς Κανόνας, να ανατρέπη αιωνοβίους Παραδόσεις, να κρημνίζη τείχη ασφαλείας, να μεταίρη όρια α έθεντο αγιώτατοι Πατέρες της Εκκλησίας; Δι΄ αυτούς εστείρευσαν αι πηγαί της αγάπης Υμών, Παναγιώτατε; Δι΄ αυτούς δεν υπάρχει ούτε μόριον στοργής; Ούτε καν ίχνος ευσπλαγχνίας ή οίκτου; Αγάπη λοιπόν προς τους αιρετικούς, αλλ΄ αδιαφορία και περιφρόνησις προς τους Ορθοδόξους! Επί τέλους, Παναγιώτατε, που οδηγείτε την Εκκλησίαν; Άράγε όμως αγαπάτε πράγματι τους αιρετικούς; Ακούσατε, Παναγιώτατε, μίαν παράδοξον αλήθειαν: ΟΧΙ! Ημείς αγαπώμεν πραγματικώς και ειλικρινώς τους αιρετικούς, ημείς οι «στενοκέφαλοι» και «φανατικοί», και ουχί Υμείς και οι μεθ΄ Υμών. Η αγάπη Υμών δεν είνε γνησία, αλλ΄ επιφανειακή και επίπλαστος, δεν είνε άνωθεν κατερχομένη, αλλ΄ επίγειος, ψυχική, δαιμονιώδης… Ποίος αγαπά ειλικρινώς τον νοσούντα; Ο λέγων προς αυτόν: «είσαι υγιέστατος, τρώγε ό,τι θέλεις», και απεργαζόμενος ούτω χαλεπωτέραν την νόσον και ταχύτερον τον θάνατον, ή ο επισημαίνων αυτώ την ασθένειαν και απαγορεύων τας βλαπτούσας τροφάς; Ημείς, επισημαίνοντες τας πλάνας των αιρετικών και διακηρύσσοντες ότι ακολουθούσιν οδώ επισφαλεστάτη, υπάρχει ελπίς να δημιουργήσωμεν εν αυτοίς κρίσιν συνειδήσεως και έφεσιν αναζητήσεως της αληθείας. Υμείς και οι μεθ΄ Υμών, διακηρύσσοντες ότι «ουδέν μας χωρίζει» από των αιρετικών κ.τ.τ., ναρκούτε και αποκοιμίζετε αυτούς και αποκλείετε έμπροσθεν αυτών την οδόν της αληθείας. Ούτως εφαρμόζεται εν προκειμένω το προφητικόν: «Λαός μου, οι μακαρίζοντες υμάς πλανώσιν υμάς» (Ησ. γ,12). Και «ότι ου κενά τα ρήματα μαρτυρεί τα πράγματα». Ποίον ετερόδοξον ωδηγήσατε Υμείς και οι δορυφορούντες Υμάς μελιστάλακτοι και ασπόνδυλοι Επίσκοποι εις την Ορθοδοξίαν; Ούτε ένα, Παναγιώτατε! Ούτε ένα, παρά πάντα τα ταξίδια, τα συνέδρια, τα γεύματα, τα δώρα, τα μειδιάματα. Μόνον «φανατικοί» τινες Ορθόδοξοι εγένοντο αφορμή προσελκύσεως αιρετικών εις την αλήθειαν της Ορθοδοξίας. Αντιλαμβάνεσθε άράγε, Παναγιώτατε, που δύναται να οδηγήση το σύνθημα Υμών «Αγάπη άνευ όρων και ορίων», εάν κατορθώση να εφαρμοσθή καθολικώς; Ιδού τινα παραδείγματα: α΄) Οι δικασταί θα απήλλασσον τους πάντας, αθώους και ενόχους. Η φυλακή δύναται να ερμηνευθή ως εκδήλωσις αγάπης, αλλά μόνον αν η αγάπη έχη «όρους και όρια». Όταν αγαπώ «άνευ όρων και ορίων», πως θα φυλακίσω τον αποστέργοντα την φυλακήν και δυσφορούντα εν αυτή; β΄) Οι διδάσκαλοι θα προεβίβαζον και τους αμελεστάτους των μαθητών. Ποίου είδους αγάπην «άνευ όρων και ορίων» έχω, όταν καταδικάζω εις απώλειαν ολοκλήρου έτους τόσους και τόσους νέους; γ΄) Οι γονείς δεν θα ηρνούντο εις τα τέκνα αυτών ουδέ τα βλαπτικώτερα των πραγμάτων, δ΄) Αι προγαμιαίαι γενετήσιοι σχέσεις θα απέβαινον θεσμός της Εκκλησίας. Ποίου είδους αγάπην «άνευ όρων και ορίων» έχω, όταν απαγορεύω εις εν νεαρόν ζεύγος να προχωρήση εις «ολοκλήρωσιν» της αγάπης αυτού πριν ή ευλογηθή εκκλησιαστικώς η ένωσις αυτών; Διατί να καταδικάζω αυτούς εις δυσβάστακτον αναμονήν, μακροχρόνιον πολλάκις, όταν αι συνθήκαι δεν επιτρέπωσι ταχείαν την τέλεσιν του γάμου; ε΄) Υμείς αυτός, Παναγιώτατε, δεν θα ηδύνασθε να τιμωρήσητε ουδένα Κληρικόν, έστω και αν υπέπιπτεν εις τας πλέον βαρείας παραβάσεις. Και όμως ου μόνον προ τινος χρόνου κατεδικάσατε εις καθαίρεσιν και απέλασιν εξ Αγίου Όρους ομάδα όλην Ιερομονάχων (ουδένα εξ αυτών γνωρίζω και συνεπώς δεν γράφω ταύτα προς υπεράσπισιν αυτών), αλλ΄ ακούεται ότι ετοιμάζετε κατ΄ αυτάς και άλλας θανατικάς καταδίκας (δηλαδή καθαιρέσεις) Κληρικών τινων εν Αμερική, επειδή απεκόπησαν (δικαίως ή αδίκως, αδιάφορον,) της μεθ΄ Υμών κοινωνίας. Αλλά τότε που υπάγει η «άνευ όρων και ορίων» αγάπη Υμών, Παναγιώτατε; Ω! Εις ποίον θρησκευτικόν και κοινωνικόν χάος θα ηδύνατο να οδηγήση η εφαρμογή του συνθήματος «Αγάπη άνευ όρων και ορίων»!...

Παναγιώτατε,

Συγκλονιστικόν υπόδειγμα συμπεριφοράς προς τους διαφωνούντας τη αληθεία αφήκεν ημίν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Ανοίξατε το έκτον κεφάλαιον του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου. Θα ίδητε εκεί καταπληκτικά πράγματα: Ο Κύριος διδάσκει τας υπερφυείς αληθείας περί του Μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας. Ακροαταί τινες, παχυλόν έχοντες νουν, αδυνατούσι να εννοήσωσι ταύτας και απέρχονται πλήρεις δυσφορίας. Τι πράττει τότε η σεσαρκωμένη Αγάπη, ο Θεάνθρωπος Κύριος; Τρέχει μήπως να προφθάση αυτούς φεύγοντας και παράσχη «εξηγήσεις» των υπ΄ Αυτού λεχθέντων; Πειράται να εξεύρη διατύπωσιν δυναμένην να τύχη αποδοχής παρ΄ αυτών; Όχι! Αλλά τι πράττει; Φοβερόν ειπείν! Αυτός, Όστις έκλινεν Ουρανούς και κατέβη, Αυτός, Όστις ηγάπησε τον άνθρωπον-ένα έκαστον άνθρωπον-μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού, Αυτός, Όστις δι΄ εν απολωλός πρόβατον ήτο πρόθυμος να κατέλθη εις χαίνοντα βάραθρα και να ανέλθη εις δυσπροσίτους ορέων κορυφάς, Αυτός, Όστις ήτο ικανός να ταπεινωθή μέχρι πλύσεως δουλικών ποδών, αρνείται καν να συζητήση μετ΄ αυτών! Ουδένα συμβιβασμόν ανέχεται εις τας αληθείας της Πίστεως, εις ουδεμίαν υποχώρησιν προβαίνει. Αλλά, άτεγκτος και αδυσώπητος, στρέφεται και προς αυτούς τους προσφιλεστάτους δώδεκα, ους «εξελέξατο εκ του κόσμου» και ους «εις τέλος ηγάπησε», και ερωτά: «Μη και υμείς θέλετε υπάγειν;» Κατοπτρίσθητε, Παναγιώτατε, εις αυτό το ουράνιον κάτοπτρον της συμπεριφοράς του Κυρίου έναντι των διαφωνούντων τη αληθεία… Μετρήθητε δια του θείου αυτού μέτρου… Ζυγίσθητε επί του αθανάτου αυτού ζυγού… Πόσον ελλιπής θα ευρεθήτε!... Ναι! Θα ευρεθήτε τρομακτικώς ελλιπής και μυστηριώδης τις χειρ θα γράψη και δι΄ Υμάς «επί το κονίαμα του τοίχου του οίκου» Υμών ό,τι έγραψε δια τον βασιλέα της Βαβυλώνος Βαλτάσαρ: «Μανή, θεκέλ, φάρες»! (Δαν. ε΄,25). Εκτός εάν εύρητε Υμείς τον Κύριον ελλιπή εις αγάπην… Θέλετε και άλλο κάτοπτρον, άλλο μέτρον, άλλον ζυγόν; Ιδού η προς Γαλάτας επιστολή του Παύλου. Γλώσσα αυστηροτάτη, έλεγχος σκληρότατος. Ουδεμία υποχώρησις, ουδείς συμβιβασμός. «Εάν περιτέμνησθε, Χριστός υμάς ουδέν ωφελήσει». «Φοβούμαι υμάς μήπως εική κεκοπίακα εις υμάς» Ποίος ο λέγων; Ο Παύλος, το στόμα του Χριστού, ο αγαπών πάντας και θυσιαζόμενος υπέρ πάντων, ο ευχόμενος να γένηται «ανάθεμα από Χριστού» χάριν των άλλων! Και ποίον το θέμα της διαφωνίας των Γαλατών; Η περιτομή! Δηλαδή θεσμός καιρικής μεν ισχύος, αλλά πάντως θεοσύστατος και ουχί εφεύρημα δαιμόνων, όπως τα παπικά αλάθητα και τα πρωτεία. Δι΄ αυτήν λοιπόν την περιτομήν ο Παύλος δεν διστάζει να βροντοφωνήση: «Αλλά και εάν ημείς ή άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμάς παρ΄ ο ευηγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω. Ως προειρήκαμεν, και άρτι πάλιν λέγω, ει τις υμάς ευαγγελίζεται παρ΄ ο παρελάβετε, ανάθεμα έστω». Εστερείτο και αυτός αγάπης; Τι κρίμα να μη ζη σήμερον, ίνα λάβη μαθήματα αγάπης παρά τινων συγχρόνων Υμετέρων Επισκόπων! Ιδού τι έγραφεν εις εξ αυτών προ τινος χρόνου: «Όλοι κατά ταύτα οι ι. Κανόνες, οι περιορίζοντες τους πιστούς εις μίαν απομόνωσιν και επιφυλακτικότητα μετά των άλλων μη Χριστιανών και μη Ορθοδόξων, χρήζουν κάποιας μεταρρυθμίσεως. Η Εκκλησία δεν δύναται να αποφύγη την ανάμιξίν της με τον κόσμον, εάν πράγματι θέλη να τον κερδίση. Τελείως ανεφάρμοστος κατά ταύτα δια την εποχήν μας, ως στερούμενος αγάπης, ο ΜΕ΄ Κανών των Αγίων Αποστόλων (Σημ. : ο απαγορεύων το μετά αιρετικών συμπροσεύχεσθαι)… Πολύ περισσότερον ασυγχρόνιστος παραμένει ο ΝΣΤ΄ Κανών των Αγίων Αποστόλων, απαγορεύων την είσοδον ακόμη εις ευκτήριον οίκον ετεροδόξων ή Ιουδαίων Συναγωγήν (Περιοδικόν «Εκκλησία» 15/7/1967, σελ. 400). Αγνοεί ο δυστυχής δύο πράγματα, α) Ότι οι Κανόνες ούτοι δεν αποτελούσιν ειμή απλάς απηχήσεις της μνημονευθείσης συμπεριφοράς του Κυρίου προς τους απειθούντας τη αληθεία, του ειρημένου χωρίου του Παύλου (Γαλ. α΄,8), ως και του ετέρου του Ιωάννου, του κατ΄ εξοχήν μαθητού της αγάπης: «Ει τις έρχεται προς υμάς και ταύτην την διδαχήν ου φέρει, μη λαμβάνετε αυτόν εις οικίαν και χαίρειν αυτώ μη λέγετε»! (Β΄ Ιωάν. 10). Όταν λοιπόν ο εν λόγω Επίσκοπος μεταρρυθμίση τους ιερούς Κανόνας, ας μη λησμονήση να… μεταρρυθμίση και την πηγήν αυτών: το Ευαγγέλιον! Άλλως το έργον αυτού θα μείνη ημιτελές. β΄) Εάν οι ειρημένοι Κανόνες στερώνται αγάπης, τότε, απλούστατα, στερείται αγάπης και η Εκκλησία, ήτις ου μόνον επισήμως και αυθεντικώς εκύρωσε και υιοθέτησε τους Κανόνας αυτούς, αλλά και επί αιώνας ολοκλήρους εφήρμοζεν αυτούς και δι΄ αυτών εκυβερνάτο. Εάν δ΄ η Εκκλησία στερήται αγάπης, τότε, απλούστατα, έχει εγκαταλειφθή πάμπαν υπό του Αγίου Πνεύματος, Όπερ είνε η Πηγή της Αγάπης. Εάν δ΄ η Εκκλησία εγκατελείφθη υπό του Αγίου Πνεύματος, τότε εψεύσθη ο Σωτήρ – ίλεως γενού μοι, Κύριε! -, Όστις εβεβαίωσεν ότι ο Παράκλητος θα μείνη εν τη Εκκλησία εις τον αιώνα και θα καθοδηγή αυτήν εις πάσαν την αλήθειαν! (Ιωάν. ιδ΄, 16 ιστ,13). ιδού που οδηγούσιν οι ισχυρισμοί των κλεινών Επισκόπων του Πατριαρχείου! Πλείονα δε και χείρονα των ανωτέρω διεσάλπισε και ο Αμερικής Ιάκωβος, καθώς και τινες άλλοι. Το τροπάριον του «συγχρονισμού» και της «προόδου» ψαλλόμενον εις την δις δια πασών υπό πολλών στομάτων, ολίγου δειν διέρρηξε τα ακουστικά ημών τύμπανα. «Να συγχρονισθή ο Χριστιανισμός», «Να συγχρονισθή η Εκκλησία», ιδού «τον αίτημα των καιρών», κατά την γνώμην των «ευφυών» πνευμάτων! Να «συγχρονισθή» η Εκκλησία; Αλλά διατί; Τα ατελή εξελίσσονται, τα καιρικά συγχρονίζονται, τα φθαρτά μεταβάλλονται. Η Εκκλησία, ως Δόγμα και ως Χάρις, ως Πίστις και ως βίος αγιότητος, είνέ τι υπεράνω του χρόνου. Πως θα εξελιχθή το τέλειον; Πως θα συγχρονισθή το άχρονον; Πως θα μεταβληθή το άφθαρτον; Αλλά και τις ο λόγος του «συγχρονισμού»; Ο Χριστός «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» (Εβρ. ιγ΄, 8). Ο Διάβολος ο αυτός σήμερον και προ χιλιάδων ετών. Η αμαρτία η αυτή. η αρετή η αυτή. Ο άνθρωπος ο αυτός, τραγική σύνθεσις μεγαλείου και αθλιότητος. Τι μετεβλήθη; Εν μόνον: τα μέσα. Ουδέν έτερον! Παλαιότερον εφόνευον οι κακοί δια ροπάλου ή μαχαίρας, σήμερον δύνανται  να φονεύσωσι λαούς ολοκλήρους δια μηχανών τελειοτάτων. Η ουσία όμως της πράξεως είναι η αυτή. Φόνους είχομεν και τότε, φόνους έχομεν και σήμερον. Υπάρχει αρετή τις ή κακία, άγνωστος ούσα εις τους παλαιοτέρους και αποτελούσα εφεύρεσιν του 20ού αιώνος; Ουδείς διαφωνεί εις το να χρησιμοποιήση και η εν τω κόσμω στρατευομένη Εκκλησία σύγχρονα τεχνικά μέσα (π. χ. το ραδιόφωνον ή την τηλοψίαν) προς διάδοσιν του Ευαγγελίου. Αλλά του αυτού Ευαγγελίου, του κατά Χριστόν Εσταυρωμένον Ευαγγελίου, ουχί άλλου! Εάν ο Υμέτερος Αμερικής Ιάκωβος φρονή ότι «δεν δυνάμεθα να εμπαίζωμεν πλέον τους εαυτούς μας και να λέγωμεν, ότι ο Χριστιανισμός, ως ημείς τον εννοούσαμεν, είνε πράγματι ο αρμόζων εις τον λαόν μας», ότι «έχομεν ανάγκην ενός νέου Χριστιανισμού(!!!) βασιζομένου εξ ολοκλήρου επί νέων αντιλήψεων(!!!) και όρων» και ότι «δεν δυνάμεθα να διδάξωμεν το είδος της Θρησκείας, το οποίον ημείς εύρωμεν, εις τας μελλούσας γενεάς» (Εφημερίς «Εστία» 5/10/1967), ας εγκαταλίπη το ταχύτερον την Εκκλησίαν και ας ιδρύση όσους «νέους Χριστιανισμούς» - ή μάλλον Ιακωβισμούς- θέλει. Η Εκκλησία, η Ορθόδοξος Εκκλησία, είτε δια στόματος λαλούσα, είτε δια χάρτου και μέλανος, είτε δια αίματος, είτε δια δακρύων, είτε δια τυπογραφικών στοιχείων, είτε δια ραδιοφώνου, είτε δια τηλοψίας, είτε δια τεχνητών δορυφόρων, είτε δι΄ οιουδήποτε άλλου μέσου, τούτο και μόνον θα έχη ως κήρυγμα αυτής μέχρι της συντελείας των αιώνων: «Χριστόν Εσταυρωμένον, Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρίαν, αυτοίς δε τοις κλητοίς, Ιουδαίοις τε και Έλλησι, Χριστόν Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν» (Α΄ Κορ. α΄, 23-24). Και «όσοι τω κανόνι τούτω στοιχήσουσιν, ειρήνη επ΄ αυτούς και έλεος και επί τον Ισραήλ του Θεού» (Γαλ. στ΄,16). Αλλά διατί να απορώμεν βλέποντες δηλώσεις οίαι αι εκτεθείσαι!... Οι άνθρωποι ούτοι δεν επιδεικνύουσιν ειμή «οίον τον τρόπον, τοιόνδε και τον λόγον». «Εκ γαρ του περισσεύματος της καρδίας το στόμα λαλεί»… Φυσική συνέπεια είνε τα λεγόμενα. Άνθρωποι τρυφηλοί και αβροδίαιτοι, άνθρωποι καταλύοντες εις τα πολυτελέστατα των Ξενοδοχείων, ένθα ενδιαιτώνται οι Κροίσοι του κόσμου τούτου, άνθρωποι τρώγοντες εις ανθοστολίστους τραπέζας συνοδεία μουσικών υποκρούσεων, άνθρωποι εκτυπούντες πολυτελή φυλλάδια εν οις, μεταξύ άλλων, αναγράφεται και τι… θα παρατεθή εις τα δείπνα των, ων ηγούνται, «Κληρικολαϊκών Συνελεύσεων», άνθρωποι τοιούτοι, φυσικόν είνε να θέλωσι «νέους» Χριστιανισμούς. Ο Χριστιανισμός των αλιέων, το Ευαγγέλιον της πτωχείας, το Κήρυγμα της μωρίας του Σταυρού, η Εκκλησία της ασκήσεως, των δακρύων και του μαρτυρίου, αναμφιβόλως δεν είνε «κομμένα εις τα μέτρα των». Αλλ΄ «ει πλούτον ηγάπων (και εγκοσμίους βασιλείας), τι τω περί πτωχείας (και Βασιλείας Ουρανών) διδάσκοντι εφοίτων»;… Τι ζητούσιν οι τοιούτοι πλησίον του Ιησού;

Παναγιώτατε,

εις απαραδέκτους θεολογικώς δηλώσεις δεν προβαίνουσιν ατυχώς μόνον οι Επίσκοποι του Πατριαρχείου, αλλά και Υμείς αυτός. Ενθυμείσθε παλαιοτέρας φράσεις Υμών, καθ΄ ας, πάσαι ομού αι υπάρχουσαι σήμερον Εκκλησίαι, ενούμεναι, θα «επανιδρύσουν (!!!) την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν εν συνυπάρξει εις Ανατολήν και Δύσιν»; (Αρχιμ. Σπ. Μπιλάλη, «Ορθοδοξία και Παπισμός» τόμος Α΄, σελ. 42). Αλλά τι «επανιδρύεται»; Ουχί βεβαίως το υπάρχον, αλλά το εκλιπόν, ουχί το λειτουργούν, αλλά το πεπαυμένον, ουχί το υφιστάμενον, αλλά το κατηργημένον. Εξέλιπε λοιπόν η «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική» και χρήζει επανιδρύσεως; Αλλά τότε ψευδόμεθα, ομολογούντες καθημερινώς εν τω Συμβόλω της Πίστεως την ύπαρξιν της «Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας»; Που δε υπάγουσιν οι λόγοι του Κυρίου, ότι της Εκκλησίας ουδέ «πύλαι Άδου κατισχύσουσιν»; Ερρέτω η βλασφημία! Η «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» δεν έχει ανάγκην επανιδρύσεως, διότι ουδέποτε κατηργήθη, ουδέποτε εξέλιπεν, ουδέποτε επαύσατο υπάρχουσα. Ιδρύθη κατά την Πεντηκοστήν και έκτοτε υπάρχει συνεχώς και ζη και κινείται, φωτίζουσα, θερμαίνουσα, τρέφουσα, αγιάζουσα, εις ουρανούς ανυψούσα. Εις αυτήν την Εκκλησίαν, Χάριτι Θεού, ανήκομεν και εις αυτήν οφείλομεν να καλώμεν τους πάντας.

Παναγιώτατε,

Υμείς μεν απεδύθητε από μακρού εις αγώνα δρόμου, ενώ ο Παπισμός εμμένει αμετακίνητος επί των ιδίων θέσεων. Που είδετε, έστω και ασθενείς ενδείξεις εγκαταλείψεως των παπικών πλανών, μάλιστα δε του πρωτείου ή του αλαθήτου; Ου μόνον κατά τα παλαιότερα, αλλά και κατά τα τελευταία έτη, οπότε ο «Διάλογος της Αγάπης» εκορυφώθη δι΄ Υμών και το «οικουμενικόν πνεύμα» προσέλαβε μορφήν βιαίας πνοής—ουχί όμως ουρανίου—και σείει τον Οίκον, ου εσμέν καθήμενοι, την Οθόδοξον του Χριστού Εκκλησίαν, ουδέ κατά τα τελευταία λέγομεν έτη, παρέλιπεν ο Παπισμός ευκαιρίαν τινά ίνα επαναλάβη και τονίση ό,τι αποτελεί το βάθρον αυτού. Κατά την γ΄ φάσιν των εργασιών της Β΄ Βατικανείου Συνόδου ο Πάπας Παύλος ο ΣΤ΄ διεκήρυξεν: «Ημείς, ο Πάπας, όστις συγκεντρώ εν τω προσώπω μου (!!!) και τω αγίω αξιώματί μου πάσαν την Εκκλησίαν, ανακηρύττω την Σύνοδον ταύτην ως Οικουμενικήν» (Αρχιμ. Σπ. Μπιλάλη, μν. έργον, σελ. 335). Ο δε προκάτοχος αυτού Ιωάννης τη 5/1/1963 διεσάλπισε δι΄ ειδικής Βούλλας: «α΄) Η Σύνοδος του Βατικανού—και πάσα Σύνοδος—την ύπαρξιν αυτής οφείλει εις τον Πάπαν,  β΄) αι αποφάσεις της Συνόδου μόνον δια της παπικής επικυρώσεως λαμβάνουσιν ισχύν, γ΄) η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία εμμένει εις την αρχαίαν αυτής γραμμήν και ουδεμία μεταρρύθμισις απαιτείται. (Σημ.: Ακουέτω ταύτα ο Αμερικής Ιάκωβος, ο διακηρύξας ότι έχομεν ανάγκην ενός «νέου Χριστιανισμού»!) Εν μόνον ποίμνιον υπάρχει: Ο κόσμος, και εις ποιμήν: Ο Πάπας»!!! (Ένθ΄ ανωτ., σελ. 322). Ο αυτός Πάπας εν τη Εγκυκλίω αυτού «ΑΕΤΕRNA DEI SAPIENTIA» εξέφρασε την πεποίθησιν αυτού ότι η Β΄ Βατικάνειος Σύνοδος «θα προσελκύση τα βλέμματα των αναριθμήτων οπαδών του Χριστού και θα προσελκύση αυτούς να συγκεντρωθώσι πέριξ του «ποιμένος των προβάτων του μεγάλου», ο Οποίος ανέθεσε την αέναον διαφύλαξιν της Ποίμνης Του εις τον Πέτρον και εις τους διαδόχους αυτού»! Ομιλών δε προς τους ηγέτας της «Καθολικής Δράσεως» διεκήρυξε: «Θα επιδείξωμεν την Εκκλησίαν εν όλω αυτής τω μεγαλείω και θα είπωμεν προς όλους εκείνους οίτινες είναι κεχωρισμένοι αφ΄ ημών: Αύτη, αδελφοί, είναι η Εκκλησία του Χριστού, δηλαδή η Καθολική Εκκλησία. Προσέλθετε, προσέλθετε. Αύτη είναι η οδός της επιστροφής. Επανέλθετε, ίνα καταλάβητε τας θέσεις, ας κατείχον οι πρόγονοι υμών» (Ι. Καρμίρη, «Η Εκκλησία της Ρώμης κατά τον Γρηγόριον τον Ναζιανζηνόν…», σελ. 17). Αυτή δ΄ αύτη η διατυμπανισθείσα υπό τινων ανοήτων ημετέρων ως λίαν «φιλελευθέρα» Β΄ Βατικάνειος Σύνοδος διεκήρυξεν ανενδοιάστως: «Η Αγία Σύνοδος υιοθετεί και προτείνει εκ νέου εις την βεβαίαν πίστιν πάντων των πιστών την διδασκαλίαν της συστάσεως, της συνεχείας, της εννοίας και του χαρακτήρος του ιερού πρωτείου του Ρωμαίου Ποντίφηκος…» (Αρχιμ. Σπ. Μπιλάλη, μν. έργον, σελ. 323). Και πάλιν: Ο Πάπας είνε «Τοποτηρητής του Χριστού και Ποιμήν πάσης της Εκκλησίας», «έχει εντός της Εκκλησίας την πλήρη, υπερτάτην και οικουμενικήν εξουσίαν, την οποίαν δύναται να ασκή πάντοτε ελευθέρως…». Ο Πάπας «κατέχει, θείω δικαίω, υπερτάτην και οικουμενικήν εξουσίαν ως προς την ευθύνην των ψυχών…. Αποτελεί εγγύησιν του κοινού καλού της Οικουμενικής Εκκλησίας και του καλού εκάστης Εκκλησίας και κατέχει το πρωτείον της τακτικής εξουσίας επί πασών των Εκκλησιών». Πάντες οι πιστοί «οφείλουν να δεικνύουν θρησκευτικήν υπακοήν της βουλήσεως και του νου, κατά τρόπον μοναδικόν, εις το αυθεντικόν διδακτικόν αξίωμα του Ρωμαίου Ποντίφηκος, και όταν ούτος δεν ομιλή από καθέδρας»!!! (Αρχιμ. Σπ. Μπιλάλη, μν. έργον, σελ. 325-326). Αντί δηλαδή οπισθοχωρήσεως, έχομεν πρόοδον επί τα χείρω!... Αληθώς, «άβυσσος άβυσσον επικαλείται»… Η αυτή Σύνοδος δεν αφήκεν ουδεμίαν αμφιβολίαν (και κατά τούτο είνε αξιέπαινος, διότι επέδειξε συνέπειαν), περί του ότι θεωρεί τον Παπισμόν ως την «Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν». Ιδού τι απεφήνατο αύτη εν τω εαυτής «Διατάγματι περί Οικουμενισμού»: Αι άλλαι Εκκλησίαι «δεν απολαμβάνουν την ενότητα εκείνην, την οποίαν ο Ιησούς Χριστός ηθέλησε να επιδαψιλεύση εις πάντας όσους ανεγέννησε και εζωοποίησεν εις εν σώμα και εις καινότητα ζωής, ως μαρτυρούν η Αγία Γραφή και η σεπτή Παράδοσις της Εκκλησίας. Δια μόνης πράγματι της Καθολικής Εκκλησίας του Χριστού, η οποία είναι γενικόν όργανον σωτηρίας, δύναται να επιτευχθή όλη η πληρότης των μέσων της σωτηρίας. Διότι μόνον εις τον αποστολικόν Σύλλογον, του οποίου ο Πέτρος προϊσταται, είναι εμπεπιστευμένα, κατά την πίστιν ημών, όλα τα αγαθά της Καινής Διαθήκης, ώστε να συγκροτηθή επί της γης εν σώμα του Χριστού, εις το οποίον πρέπει πλήρως να ενσωματωθούν όλοι όσοι, κατά τινα τρόπον, ανήκουν ήδη εις τον λαόν του Θεού». Ο πολύς δε Αυγουστίνος Μπέα διεκήρυξεν αδιστάκτως και εν αξιεπαίνω ειλικρινεία: «θα ήτο εν τη πράξει μία κακώς νοουμένη αγάπη προς την ενότητα και προς τους διϊσταμένους αδελφούς, εάν τις ήθελε να εγγεννήση εις αυτούς την ελπίδα, ότι δήθεν η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία θα απήτει παρ΄ αυτών την αναγνώρισιν των «ουσιωδών Δογμάτων», ότι δήθεν θα παρητείτο επί παραδείγματι της υπ΄ αυτών αποδοχής των δογματικών διατάξεων της εν Τριδέντω Συνόδου ή ότι θα εδείκνυε κατανόησιν δι΄ επαναθεώρησιν του δόγματος περί πρωτείου ή περί αλαθήτου του Πάπα. Ό,τι η Εκκλησία άπαξ εξήγγειλεν ως πρότασιν Πίστεως, εξήγγειλεν αυτό υπό την συμπαράστασιν του Αγίου Πνεύματος, ως μίαν παρά του Θεού αποκαλυφθείσαν αλήθειαν, περί της οποίας κατ΄ ουδένα τρόπον έχει αύτη δικαίωμα να ενεργήση άλλως. Ο Κύριος ενεπιστεύθη εις αυτήν την διαφύλαξιν και ερμηνευτικήν ανάπτυξιν της αληθείας της Αποκαλύψεως, αλλά δεν έδωκεν εις αυτήν την εξουσίαν να μεταβάλη τι εις τας αληθείας ταύτας» (Ι. Καρμίρη, «η Β΄ εν Βατικανώ γενική Ρωμαιοκαθολική Σύνοδος…», σελ. 34). Είνε δυνατόν να μη κλαύση τις, όταν προς τας διακηρύξεις ταύτας των παπικών, τας άκρως πεπλανημένας μεν, αλλά πλήρεις συνεπείας, αντιπαραβάλη τας δηλώσεις ηγετών τινων της Ορθοδοξίας, αίτινες, αντί να τονίζωσιν αδιστάκτως την αλήθειαν της Πίστεως ημών και την μοναδικότητα αυτής, αποτελούσι πανάθλια κείμενα, υποτονικά, δειλά, άτολμα, αυτόχρημα μειοδοτικά;

Παναγιώτατε,

από πολλού απεδείξατε Υμάς αυτόν ως οπαδόν του πλέον απαισίου συγκρητισμού. Έχετε άρά γε αντιληφθή τι σημαίνει κατά βάθος ο επάρατος Οικουμενισμός; Έχετε εμβαθύνει εις το πνεύμα αυτού του κατασκευάσματος; Υπό τον επάρατον Οικουμενισμόν δεν κρύπτεται απλώς μία αίρεσις. Κρύπτεται αυτή αύτη η άρνησις του αποκαλυπτικού χαρακτήρος της χριστιανικής Πίστεως. Κατά τούτο ο Οικουμενισμός είνε χείρων πάσης αιρέσεως. Η αίρεσις του Αρείου, η εις τάξιν κτίσματος καταβιβάζουσα τον ομοούσιον Λόγον, καθώς και πάσαι αι άλλαι αιρέσεις, ωχριώσιν ενώπιον του τέρατος του Οικουμενισμού. Διότι πάσαι αι χριστιανικαί αιρέσεις, και αι πλέον βλάσφημοι, ουδέ διενοούντο καν να αμφισβητήσωσι την μοναδικότητα και αποκλειστικότητα του Χριστιανισμού ως αληθείας εξ αποκαλύψεως. Δια πάσας τας αιρέσεις ο Χριστιανισμός ήτο το μονοπώλιον της αληθείας και της σωτηρίας. Ενώ δια τον Οικουμενισμόν πάσαι αι Θρησκείαι έχουσι στοιχεία αληθείας και στοιχεία πλάνης, ο δε Χριστιανισμός δεν αποτελεί ειμή μίαν Θρησκείαν μεταξύ των λοιπών, ίσως την ευγενεστέραν, αλλά πάντως όχι την μοναδικώς αληθινήν. Θύμα του απαισίου αυτού Οικουμενισμού ο ταλαίπωρος Αμερικής Ιάκωβος, είχε την επαινετήν ειλικρίνειαν να μη κρύψη τα εσώτερα φρονήματα αυτού: «Η Οικουμενική Κίνησις, φρονούμεν, αν και χριστιανικής προελεύσεως, οφείλει να γίνη κίνησις όλων των θρησκειών(!!!), της μιας προς την άλλην, όπως γίνη διάλογος, αν τυγχάνη αληθές ότι όλαι αι θρησκείαι υπηρετούν τον Θεόν και τον άνθρωπον. Δεν υπάρχει ειμή εις Θεός…» (Εφημερίς «Ορθόδοξος Τύπος», Αυγ.- Σεπτ. 1968). Δηλαδή ούτε ολίγον ούτε πολύ ο «Ορθόδοξος» Αρχιεπίσκοπος, δια του ανωτέρω «Μηνύματος» της εν Αθήναις συγκροτηθείσης ΙΘ΄ Κληρικολαϊκής Συνελεύσεως, επαναφέρει, μετά δύο χιλιάδας έτη αφ΄ ης εξήστραψεν εν Βηθλεέμ το θείον της Αληθείας φως και διεχύθη εις τα πέρατα της γης, τον συγκρητισμόν και την «θεοξενίαν» των αρχαίων Μυστηριακών Θρησκειών! Από Χριστού έως σήμερον πολλαί και ποικίλαι αιρέσεις ανεφάνησαν. Ποία όμως χριστιανική αίρεσις, ποίος αιρετικός ισχυρίσθη ποτέ ότι «όλαι αι Θρησκείαι υπηρετούν τον Θεόν και τον άνθρωπον»; Ορθόδοξοι και αιρετικοί επίστευσαν και διεκήρυξαν ότι μία μόνη Θρησκεία «υπηρετεί τον Θεόν και τον άνθρωπον», η αληθής Θρησκεία, η Θρησκεία του Χριστού, αι δε λοιπαί πάσαι υπηρετούν ουχί τον Θεόν, αλλά τον Διάβολον, εφ΄ όσον προσφέρουσι την πλάνην και το ψεύδος και κρατούσι τον άνθρωπον μακράν του φωτός και της σωζούσης αληθείας. Και αυτοί ακόμη οι Χιλιασταί, οι πάσαν ασέβειαν και βλασφημίαν υπερακοντίσαντες, ουδ΄ ήγγισαν καν τας θέσεις του Οικουμενισμού. Πολλά τέρατα εγέννησεν εν τοις καιροίς ημών ο Άδης, αλλ΄ ισομέγεθες του Οικουμενισμού ουδέν!

Παναγιώτατε,

εν τω επί ταις εορταίς των Χριστουγγένων του 1968 Μηνύματι Υμών γράφετε ότι «σήμερον κρίσις παγκοσμία μαίνεται, άνευ προηγουμένου. Και εντός αυτής η μεγάλη των δύο χιλιάδων ετών Κιβωτός, η Εκκλησία, η περικλείουσα τον πολιτισμόν Ανατολής και Δύσεως, κλυδωνιζομένη επικινδύνως…» Πως φαίνεται ότι βλέπετε την Εκκλησίαν ως κοσμικού τύπου Καθίδρυμα!... Αλλ΄ η Εκκλησία ούτε περικλείει πολιτισμούς ούτε περικλείεται υπό πολιτισμών. Η Εκκλησία περικλείει την εξ ουρανού αλήθειαν και την χάριν του Χριστού, την αγιάζουσαν και σώζουσαν. Κλυδωνίζεται βεβαίως, κλυδωνίζεται, αλλά –και αυτό είνε το μεγαλείον αυτής – «ναυάγιον ουχ υπομένει…». Εν προσφάτω δε Μηνύματι Υμών, επί τη συμπληρώσει εικοσαετίας από της ανόδου Υμών εις τον Οικουμενικόν Θρόνον, γράφετε ότι «δια το τελευταίον βήμα (Σημ. : το φέρον εις το κοινόν άγιον Ποτήριον) απαιτείται προσευχή, ρεαλισμός και θάρρος προς κατάρριψιν και των τελευταίων φραγμάτων. Ταύτα δε πάντα πλουσίως αντλούμεν εξ υμών προσωπικώς και εξ ολοκλήρου του πληρώματος της Εκκλησίας…». Παναγιώτατε, είνε ανάγκη να αφυπνισθήτε!... Το πλήρωμα της Εκκλησίας, το ουσία και ουχί τύποις θρησκεύον, μόλις και μετά βίας ανέχεται Υμών έως σήμερον. Μη αυταπατάσθε, μη καταλαμβάνεσθε υπό παραισυήσεων. Ούτε το πλήρωμα ούτε οι Ποιμένες της Εκκλησίας συμφωνούσιν Υμίν. Δεν γνωρίζω τι γίνεται εις τας άλλας τοπικάς Εκκλησίας, αλλά περί της Εκκλησίας της Ελλάδος προκειμένου του λόγου, δύναμαι να είπω ότι αμφιβάλλω αν εν αυτή υπάρχουσι πλείονες των 6-7 Επισκόπων συνεπόμενοι Υμίν. Οι λοιποί μετά δυσφορίας βλέπουσι τας ενεργείας Υμών, αλλά δεν εκδηλούνται, τουλάχιστον δημοσία, ανεχόμενοι «άχρι καιρού». Οι Επίσκοποι της Ελλαδικής Εκκλησίας, Παναγιώτατε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, σιωπώσι και ανέχονται τας εν τη Ορθοδόξω Πίστει ακροβασίας και μειοδοσίας Υμών, ουχί ένεκα ημβλυμμένης Ορθοδόξου συνειδήσεως, ουδ΄ ένεκα αποδοχής του συνθήματος «Αγάπη άνευ όρων και ορίων», αλλά μόνον διότι κήδονται της ειρήνης της Εκκλησίας και σκέπτονται μετά τρόμου τας εξελίξεις και τας καταλήξεις των σχισμάτων. Αν τελικώς προχωρήσητε ακόμη, αν προβήτε εις «ενώσεις», τότε θα ίδητε ποίαν στάσιν θα τηρήση έναντι Υμών η Εκκλησία της Ελλάδος. Μη συνάγετε συμπεράσματα περί των διαθέσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος εκ τινων εκδηλώσεων αβροφροσύνης, υπερβολικών όντως, προς τον Προκαθήμενον της Ορθοδοξίας. Αν, επαναλαμβάνω, προχωρήσητε περαιτέρω, τότε θα ίδητε ποίοι θα ακολουθήσωσιν Υμίν… Θα μείνωσι μεθ΄ Υμών οι κοσμικοί κύκλοι, οι θεωρούντες την Θρησκείαν ως ένα καλόν και ωφέλιμον κοινωνικόν θεσμόν, αλλ΄ ουδέν συνειδητόν μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ερωτήσατε τους εγκωμιάζοντας και χειροκροτούντας Υμάς, εν Ευρώπη και Αμερική, δημοσιογράφους, βιομηχάνους, εμπόρους, κινηματογραφικούς παραγωγούς, εφοπλιστάς, κ.λ.π., ων πλείστους κατεστήσατε – ως αν μη είχετε άλλας σοβαρωτέρας απασχολήσεις – «Άρχοντας Μεγάλους Δεπουτάτους» και «Άρχοντας Μεγάλους Ιερομνήμονας» και «Άρχοντας Ρεφερενδαρίους» και «Άρχοντας Κανστρισίους» (φαίνεται ότι «το πνεύμα της εποχής» μόνον τον χωρισμόν των Χριστιανών δεν ανέχεται, ενώ ανέχεται πάντα τα άλλα!...), ερωτήσατε, λέγομεν, αυτούς : Πιστεύετε εις την Θεότητα του Ιησού Χριστού; Αποδέχεσθε Αυτόν ως Σωτήρα και Λυτρωτήν; Προσδοκάτε ανάστασιν νεκρών; Έχετε εις ουρανούς εστραμμένον το όμμα της ψυχής; Εκκλησιάζεσθε τακτικώς; Προσεύχεσθε; Εξομολογείσθε; Κοινωνείτε των Αχράντων Μυστηρίων; Νηστεύετέ ποτε; Απέχεσθε σαρκικών εκτροπών; Εάν υπεβάλλετε τοιαύτας ερωτήσεις εις τον περί Υμάς θίασον, θα επείθεσθε εν θλίψει πολλή ότι πέριξ Υμών συνεκεντρώθησαν και κορυβαντιώσιν άνθρωποι ων θεός η κοιλία και το χρηματοκιβώτιον.

Παναγιώτατε,

προ δέκα επτά ετών (τη 31-1-1952) είχετε εξαπολύσει μίαν λαμπράν Εγκύκλιον. Δι΄ αυτής ηξιούτε όπως οι Κληρικοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας, οι μετέχοντες των Συνεδρίων της «Οικουμενικής Κινήσεως» εν τω εξωτερικώ, «ώσιν όσω το δυνατόν εφεκτικοί εν ταις λατρευτικαίς μετά των ετεροδόξων συνάξεσιν, ως αντικειμέναις προς τους ιερούς Κανόνας και αμβλυνούσαις την ομολογιακήν ευθιξίαν των Ορθοδόξων, επιδιώκοντες ίνα τελώσιν, ει δυνατόν, καθαρώς Ορθοδόξους ακολουθίας και τελετάς προς εμφάνισιν ούτω της αίγλης και του μεγαλείου της Ορθοδόξου λατρείας προ των ομμάτων των ετεροδόξων». Παναγιώτατε, τις Υμάς ηλλοίωσεν ούτω βαθέως; Τις Υμάς εβάσκανεν έκτοτε, ώστε σήμερον να έχητε αποβή αγνώριστος; Τις Υμάς εβάσκανε τη αληθεία μη πείθεσθαι και μη έπεσθαι, αλλ΄ εις τα έσχατα μειοδοτείν περί αυτήν;

Παναγιώτατε,

Περατώ τον λόγον επαναλαμβάνων το τέλος μιας εκκλήσεως, ήτις παλαιότερον είχεν αποταθή προς Υμάς από των στηλών εγκρίτου θρησκευτικού Περιοδικού: «Προυχωρήσατε ήδη πολύ. Οι πόδες Υμών ψαύουσι πλέον τα ρείθρα του Ρουβίκωνος. Η υπομονή χιλιάδων ευσεβών ψυχών, Κληρικών και λαϊκών, συνεχώς εξαντλείται. Δια την αγάπην του Κυρίου, οπισθοχωρήσατε! Μη θέλετε να δημιουργήσητε εν τη Εκκλησία σχίσματα και διαορέσεις. Πειράσθε να ενώσητε τα διεστώτα και το μόνον όπερ θα κατορθώσητε, θα είνε να διασπάσητε τα ηνωμένα και να δημιουργήσητε ρήγματα εις εδάφη έως σήμερον στερεά και συμπαγή. Σύνετε και συνέλθετε! Αλλά φευ! Διηνύσατε πολλήν οδόν. Ήδη «προς εσπέραν εστί και κέκλικεν η ημέρα…». Πως θα ίδητε τας χαινούσας αβύσσους, αφ΄ ων θα διέλθη μετ΄ ολίγον η ατραπός ην οδεύετε; Είθε, είθε ο πάλαι ποτέ «στήσας τον ήλιον κατά Γαβαών και την σελήνην κατά φάραγγα Αιλών», να δευτερώση το θαύμα και να παρατείνη άπαξ έτι το μήκος της ημέρας, να ενισχύση έτι πλέον το φως αυτής και να διανοίξη τους οφθαλμούς Υμών ίνα ίδητε, κατανοήσητε, επιστρέψητε. Αμήν».

Έγραφον εν Αθήναις εν έτει σωτηρίω 1969, τη 26^η Σεπτεμβρίου, ημέρα εν η εορτάζεται η μνήμη του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, του κατ΄ εξοχήν μαθητού της Αγάπης, αλλά και κήρυκος της απεριτμήτου Αληθείας. (Πρβλ. την υπό του Ειρηναίου διασωθείσαν φράσιν αυτού: «Φύγωμεν μη και το βαλανείον συμπέση, ένδον όντος Κηρίνθου, του της αληθείας εχθρού».

Προσκυνητώς και μετά σεβασμού βαθυτάτου.

***

Ο ΣΥΝΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Αγαπητή «Ενορία»,

προ τεσσάρων ακριβώς ετών είχεν, αποφάσει της τότε Ιεράς Συνόδου, συγκροτηθή Επιτροπή τις, ίνα μελετήση το Ημερολογιακόν θέμα, προβή εις παρατηρήσεις επί καταρτισθείσης εισηγήσεως και διατυπώση ταύτην εις τελικήν μορφήν, προκειμένου αύτη, εγκρινομένη αρμοδίως, να αποτελέση επίσημον Κείμενον της Εκκλησίας της Ελλάδος δια την σχεδιαζομένην Μεγάλην Σύνοδον της Ορθοδόξου Εκκλησίας. (Ως γνωστόν, εις την Εκκλησίαν της Ελλάδος είχεν ανατεθή η διαπραγμάτευσις δύο θεμάτων: «Ημερολογιακόν ζήτημα» και «Κωλύματα Γάμου»). Πρόεδρος της Επιτροπής ήτο ο Σεβ. Μυτιλήνης κ. Ιάκωβος, μέλη δε ο Σεβ. Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος, ο π. Μελέτιος Καλαμαράς, οι αστρονόμοι κ.κ. Δημ. Κατσής και Χρ. Παπαγεωργίου, ο γράφων τας γραμμάς ταύτας και τινες ακόμη. (Καίτοι δεν είμαι υπέρ της συγκλήσεως Μεγάλης Συνόδου, υπό τας διαγραφομένας προϋποθέσεις, εν τούτοις μετέσχον της Επιτροπής, πιστεύων ότι είχον ειπείν τι «σιγής κρείττον»). Κατά την διατύπωσιν των εμών παρατηρήσεων δεν παρέλιπον να είπω ολίγα και περί του συνεορτασμού του Πάσχα μετά των ετεροδόξων. Επειδή εσχάτως το θέμα ανεκινήθη και πάλιν υπό επισημοτάτων χειλέων (εννοώ το Πασχάλιον Μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχου), λαμβάνουσιν επικαιρότητα τα όσα είπον τότε. Ας μοι επιτραπή λοιπόν όπως δημοσιεύσω δια της αγαπητής και φιλοξένου «Ενορίας» μέρος των εν λόγω παρατηρήσεών μου: «… Τέλος, τίθεται το ερώτημα: Τι ακριβώς θα περιέχη και τι θα προτείνη η Εισήγησις της Ελλαδικής Εκκλησίας; Εν γενικαίς γραμμαίς, νομίζω, τα εξής: Θα περιέχη ιστορικόν μέρος, εις ο ο λόγος θα είνε περί των ημερολογίων γενικώς, ειδικώτερον δε περί του Ιουλιανού και Γρηγοριανού, καθώς και περί της σημερινής καταστάσεως των επί μέρους Ορθοδόξων Εκκλησιών εξ επόψεως ημερολογιακής… Θα περιέχη δε και πρακτικόν μέρος, εις ο θα υπάρχωσι συγκεκριμέναι προτάσεις. Αύται θα είνε αι εξής: α΄) Δέον να αρθή ο εορτολογικός διχασμός των μελών της Ορθοδόξου Εκκλησίας δια της αποδοχής υπό πασών των τοπικών Εκκλησιών ενός Ημερολογίου. Αν η προτίμησις των πλειόνων στραφή προς το Ιουλιανόν Ημερολόγιον, τότε πάσαι αι Νεοημερολογιτικαί Εκκλησίαι δέον να επανέλθωσιν εις αυτό. Αν στραφή προς το διωρθωμένον Ιουλιανόν, τότε πάσαι αι Παλαιοημερολογιτικαί Εκκλησίαι δέον να προβώσιν εις την διόρθωσιν του Ημερολογίου αυτών. Αν έστω και 2-3 Εκκλησίαι αρνηθώσι την διόρθωσιν, επικαλούμεναι αποχρώντας λόγους, τότε πρέπει να υποχωρήση η πλειονοψηφία και, χάριν της ομοιομορφίας εν τη λατρεία, να εφαρμοσθή εις απάσας τας Εκκλησίας το Ιουλιανόν Ημερολόγιον. Αν τυχόν υποβληθή πρότασις περί προτιμήσεως τρίτου τινός Ημερολογίου, ως το κυοφορούμενον «Παγκόσμιον Ημερολόγιον», τότε η Εκκλησία της Ελλάδος να αρνηθή συζήτησιν, λέγουσα: «Ας καταρτισθή πρώτον το Ημερολόγιον αυτό και είτα θα κρίνωμεν περί αυτού. Σήμερον θα κρίνωμεν και θα αποφασίσωμεν περί των δύο Ημερολογίων: Παλαιού Ιουλιανού και διωρθωμένου Ιουλιανού». β΄)  Η Εκκλησία της Ελλάδος αποκρούει μεν διαρρήδην την καθιέρωσιν ωρισμένης Κυριακής του Απριλίου ή άλλου μηνός προς εορτασμόν του Πάσχα, δέχεται όμως ως ευκταίαν την διόρθωσιν του εσφαλμένου υπολογισμού της εαρινής ισημερίας, καθώς και του εσφαλμένου υπολογισμού της πανσελήνου, δεδομένου ότι ούτω θα παύση η παρέκκλισις εκ του θεσπίσματος της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου και ο εορτασμός του Πάσχα θα είνε σύμφωνος προς την απόφασιν της Αγίας εκείνης Συνόδου. Επειδή όμως το σφάλμα, έχον όπισθεν αυτού αιώνας ολοκλήρους, κατήντησε «παράδοσις» και πολλοί θα σκανδαλισθώσιν εκ της διορθώσεως, μη αντιλαμβανόμενοι ότι σκοπός αυτής είνε ουχί η αθέτησις, αλλ΄ η ακριβεστέρα τήρησις της περί του Πάσχα αποφάσεως της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, δια τούτο δεν δεχόμεθα την άμεσον διόρθωσιν. Προτείνομεν όμως όπως πάσαι αι Ορθόδοξοι Εκκλησίαι αναλάβωσι πολυετή αγώνα διαφωτίσεως των πιστών. Όταν δε, μετά πολλάς προφανώς δεκαετίας, καταστή συνείδησις εις το Πλήρωμα η ανάγκη της διορθώσεως, μόνον τότε θα υπάρξη δυνατότης εγκαταλείψεως των εσφαλμένων υπολογισμών. Τελευτών θα επεθύμουν να υποδείξω ευλαβώς, όπως η Εκκλησία της Ελλάδος, και αν ακόμη (όπερ απεύχομαι) συμφωνήση εις την άμεσον διόρθωσιν του υπολογισμού της ισημερίας και της πανσελήνου, αποφύγη απολύτως να συνδέση την διόρθωσιν προς την επίτευξιν κοινού εορτασμού μετά των ετεροδόξων. Η Εκκλησία της Ελλάδος, αν ευρεθή ενώπιον προτάσεως περί κοινού εορτασμού του Πάσχα ή οιασδήποτε άλλης εορτής μετά των ετεροδόξων, οφείλει να αρνηθή και συζήτησιν καν περί του θέματος. Τοιαύτη συζήτησις πρέπει να αποκλεισθή παντί σθένει και πάση θυσία, διότι αποτελεί ανατροπήν εκ θεμελίων της Ορθοδόξου Δογματικής και ιδία της Εκκλησιολογίας. Ή πιστεύομεν ότι είμεθα η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία ή δεν πιστεύομεν. Η Ορθόδοξος Εκκλησία, πεποιθυϊα ότι αύτη και μόνη είνε το Σώμα του Χριστού, ο στύλος και το εδραίωμα της Αληθείας, το Ταμείον της Χάριτος, το Εργαστήριον της Σωτηρίας, ενδιαφέρεται μεν ζωηρότατα περί της εις αυτήν επιστροφής των πεπλανημένων, αδιαφορεί όμως τελείως περί των εσωτερικών αυτών ζητημάτων, εν όσω ούτοι μένουσιν εν τη πλάνη. Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος ηθέλησε να θεσπίση κοινόν εορτασμόν, αλλά δια τα μέλη της Εκκλησίας, ουχί δια τους εκτός αυτής ευρισκομένους. Δεν συνεζήτησεν ούτε μετά των Γνωστικών, ούτε μετά των Μαρκιωνιτών, ούτε μετά των Μανιχαίων, ούτε μετά των Μοντανιστών, ούτε μετά των Δονατιστών, ίνα εύρη βάσιν συνεννοήσεως περί κοινών εορτασμών. Και ότε βραδύτερον απεκόπησαν εκ του Σώματος της Εκκλησίας οι Αρειανοί, οι Νεστοριανοί, οι Μονοφυσίται, οι Εικονομάχοι κ.λ.π. κ.λ.π., η Εκκλησία ουδέποτε διενοήθη να προέλθη εις συνεννοήσεις μετ΄ αυτών προς θέσπισιν κοινού εορτασμού είτε του Πάσχα είτε οιασδήποτε άλλης εορτής. Η Εκκλησία ρυθμίζει τα ζητήματα Αυτής, λαμβάνουσα υπ΄ όψιν αποκλειστικώς και μόνον το συμφέρον των μελών Αυτής και ουχί τας επιθυμίας των εκτός Αυτής ευρισκομένων. Αν οι εορτασμοί των αιρετικών συμπίπτωσι μετά των τοιούτων της Εκκλησίας, ας συμπίπτωσιν. Αν δεν συμπίπτωσιν, ας μη συμπίπτωσιν. Η Εκκλησία δεν συσκέπτεται επί ίσοις όροις μετά των αιρετικών. Διαλέγεται βεβαίως μετ΄ αυτών, αλλ΄ ίνα δείξη εις αυτούς την οδόν της επιστροφής. Το να συγκροτώνται «Οικουμενικά Συμπόσια» ή άλλου τύπου Συνέδρια μεταξύ των Ορθοδόξων και της πανσπερμίας των αιρετικών και εν αυτοίς να συσκεπτώμεθα περί καθορισμού κοινών εορτασμών, εμμενόντων όμως και των μεν και των δε (Ορθοδόξων και αιρετικών) εν τοις οικείοις Δογματικοίς χώροις, τούτο άγνωστον και αδιανόητον ον εις την ιστορίαν της Εκκλησίας, όζον δε απαισίου θρησκευτικού συγκρητισμού και τείνον εις την καθιέρωσιν της αρμονικής και αδιαταράκτου συνυπάρξεως αληθείας και πλάνης, φωτός και σκότους, μόνον ως «σημείον των καιρών» δύναται να ερμηνευθή». Ταύτα είπον τότε, ταύτα επαναλαμβάνω και σήμερον.

Μετά βαθείας τιμής και αγάπης εν Κυρίω Ιησού Χριστώ.

«ΕΝΟΡΙΑ», φύλλον 549, 10 Μαϊου 1974

***

Η ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟΝ

Υπήρξεν επιτυχεστάτη η απόφασις της Ιεράς Συνόδου όπως του λοιπού μη επιτρέπηται η συμμετοχή Ορθοδόξων Κληρικών εις τα Παμπροτεσταντικά Συνέδρια, ένθα παρίστανται και αρνηταί του Τριαδικού Δόγματος ακόμη. Αισθανόμεθα την ανάγκην να επικροτήσωμεν εξ όλης ψυχής την απόφασιν αυτήν. Ευχόμεθα δ΄ όπως αύτη ολοκληρωθή, απαγορευμένης και της των λαϊκών θεολόγων συμμετοχής. Η ημετέρα Εκκλησία είνε η μόνη αληθής και αλάθητος, η μόνη διαφυλάττουσα ακεραίαν και ανόθευτον την Ιεράν Παρακαταθήκην του Αποστολικού Χριστιανισμού και δεν έχει ουδέν να αναμείνη παρά του εις μυρία τεμάχια τεθραυσμένου δυστήνου Προτεσταντισμού. Μετά πολλής δε θλίψεως ηκούσαμεν, ότι τέσσαρες καθηγηταί της Θεολογικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών υπέβαλον τη Ιερά Συνόδω έγγραφον διαμαρτυρίας κατά της ληφθείσης αποφάσεως, όπερ επεστράφη ως απαράδεκτον, λόγω του ανοικείου και ανευλαβούς ύφους εις ο είχε συνταχθή. Δεν είδομεν το έγγραφον και δεν δυνάμεθα να γνωρίζωμεν ποίον το ύφος αυτού. Το γεγονός όμως, ότι οι καθηγηταί αυτοί διεφώνησαν προς την ορθοτάτην απόφασιν της Ιεράς Συνόδου, αποδεικνύει ότι έχουσιν αμβλύ το Ορθόδοξον αισθητήριον. Θλιβόμεθα, θλιβόμεθα ειλικρινώς.

«ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ», φύλλον Μαϊου 1957.

***

Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

Από τινων ετών καθιερώθη και εις την χώραν ημών η «ημέρα της παγκοσμίου προσευχής των φοιτητών». Νομίζομεν ότι από Ορθοδόξου απόψεως είνε απόβλητος και απαράδεκτος η τοιαύτη εορτή. Εν πρώτοις δεν προέρχεται εκ των κόλπων και της πρωτοβουλίας της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας. Έχει ξένην δογματικώς την προέλευσιν. Δεύτερον, καταντά εις συμπροσευχήν Ορθοδόξων μετά αιρετικών, πράγμα απαγορευόμενον ρητώς και αριδήλως υπό των Ιερών Κανόνων. Τρίτον, αι θορυβώδεις παρελάσεις, αίτινες λαμβάνουσι χώραν κατ΄ αυτήν, είνε μακράν του Ευαγγελικού πνεύματος, όπερ καταδικάζει τας πομπώδεις και φαρισαϊκάς τοιούτου είδους προσευχάς και ζητεί τοιαύτας ειλικρινείς και εν ταπεινώσει γινομένας. Τέταρτον, η ημετέρα Εκκλησία έχει χάριν των μαθητών και φοιτητών καθιερώσει εορτήν, την εορτήν των «Τριών Ιεραρχών». Ας τονισθή κατ΄ εκείνην την ημέραν η σημασία της προσευχής και ας συσταθή θερμώς και εντόνως εις τους φοιτητάς να προσεύχωνται πάντοτε. Δεν υπάρχει λόγος να εκτοπισθή η Ορθοδόξου προελεύσεως εορτή αύτη χάριν υπόπτου σκοπού νεοφανών εορτών. Αύτη είνε η γνώμη και η πεποίθησις ημών, και αυτοί οι λόγοι, δι΄ ους θεωρούμεν, ως είπομεν εν αρχή, απόβλητον την ειρημένην εορτήν.

«ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ», φύλλον Απριλίου 1954.

***

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΙ ΕΚΤΡΟΧΙΑΣΜΟΙ

Κύριε Διευθυντά,

εις απογευματινήν Εφημερίδα εδημοσιεύθησαν προσφάτως δηλώσεις του Πατριάρχου Αθηναγόρου. Αι δηλώσεις αύται, κρινόμεναι Θεολογικώς, θα ήρκουν ίνα μηδενισθή πρωτοετής φοιτητής Θεολογίας. Προκειμένου όμως περί Πατριάρχου, τι να είπη τις; Ότι είνε τελείως αθεολόγητος ή ότι προσεχώρησεν οριστικώς εις την αίρεσιν; Και το πρώτον δεινόν και το δεύτερον χείρον… Ακούσατε, παρακαλώ, και θαυμάσατε δηλώσεις Ορθοδόξου Πατριάρχου: «Μα έχουμε και πολλές διαφορές, μας λένε. Ποιες; Το «Φιλιόκβε»; Από τον 7^ον αιώνα υπήρχε και οι Εκκλησίες δεν είχαν χωρισθή. Το Πρωτείο και το Αλάθητο; Τι μας ενδιαφέρει; Κάθε Εκκλησία θα κρατήση τα δικά της έθιμα. Αν το θέλη η Καθολική Εκκλησία, ας τα κρατήση… Αλλωστε, όλοι θεωρούμε τον εαυτόν μας αλάνθαστο. Στη δουλειά μας, στη σκέψη μας, σε όλα. Σε ρωτά η γυναίκα σου πόσο αλάτι θα βάλη στο φαγητό; Όχι ασφαλώς. Έχει το αλάθητό της. Ας το έχη και ο Πάπας, άμα το θέλη. Εμείς δεν ζητάμε να το έχουμε». Ώστε «έθιμα» είνε και ουχί δογματικαί διδασκαλίαι το Πρωτείον και το Αλάθητον; Εις ποίον επίσημον, ή και ανεπίσημον, κείμενον του Παπισμού είδεν αυτό ο Πατριάρχης; Το Πρωτείον και το Αλάθητον είνε δια τον Παπισμόν δόγματα Πίστεως, όροι Σωτηρίας, αλήθειαι εξ Ουρανού αποκεκαλυμμέναι, διδασκαλίαι του Αγίου Πνεύματος, θεσμοί θείω δικαίω καθιδρυμένοι. Ας προκαλέση ο Πατριάρχης μίαν ανάλογον δήλωσιν του Πάπα, χαρακτηρίζουσαν ως απλά τοπικά «έθιμα» (!!!) το Πρωτείον και το Αλάθητον, και μετά ταύτα ας εξαγγείλη αυθημερόν την ένωσιν! (Δεν ομιλώ περί των άλλων πλανών του Παπισμού, διότι αύται, καταρρέοντος του Αλαθήτου και του σατανικού Πρωτείου,θα συγκαταρρεύσωσιν άπασαι). Μέχρι τότε όμως ας μη ομιλή ο Πατριάρχης ως ομιλεί, διότι φωράται ή θεολογικώς ακατάρτιστος (μήπως δεν είπεν, άλλωστε, ότι «το δίπλωμα της θεολογίας που πήρα κάποτε το έχω χάσει»;) ή κήρυξ αιρετικών θέσεων. Τέλος δε, αν η σύζυγος του λαβόντος την συνέντευξιν δημοσιογράφου, εφαρμόζουσα «το αλάθητόν της», ρίψη μεγάλην ποσότητα άλατος εις το φαγητόν, τι θα συμβή; Θα δεχθή ο σύζυγος να φάγη τούτο ή θα ρίψη αυτό, μετ΄ οργής ίσως, εις το δοχείον των απορριμμάτων; Και τα εδέσματα λοιπόν της πνευματικής τραπέζης του Πάπα, λίαν αλμυρά όντα, εκεί θα απορριφθώσιν υπό των εχόντων υγιές το αισθητήριον της πνευματικής γεύσεως.

Μετά πλείστης τιμής.

«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ», φύλλον 20. 3. 1970.

***

 ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΑΝΤΟΡΘΟΔΟΞΟΙ

Εν Αθήναις τη 3. 4. 1970

Κύριε Διευθυντά,

ο Οικουμενικός Πατριάρχης δεν παραλείπει ευκαιρίαν ίνα και από κλίνης ασθενείας (δι΄ ην ασθένειαν πάντες λυπούμεθα) συνεχίζη τα φιλαιρετικά αυτού κηρύγματα. Ούτως εις σημερινήν πρωϊνήν Εφημερίδα δημοσιεύονται νέαι δηλώσεις αυτού, καθ΄ ας το «Φιλιόκβε», ως μικρά τις και ασήμαντος διαφορά, δεν είνε εμπόδιον δια την Ένωσιν. «Όσον δια το Φιλιόκβε δεν νομίζω να είνε κώλυμα», εδήλωσεν επί λέξει. Προ ημερών όμως ο Πατριάρχης, λησμονήσας το σύνθημα αυτού «αγάπη προς πάντας άνευ όρων και ορίων», ηπείλησεν ότι «θα θέση εκτός Σώματος της Ορθοδοξίας την Ρωσικήν Εκκλησίαν της Αμερικής», αν αύτη επιδιώξη την πρωτοκαθεδρίαν «έναντι των άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών Βορείου και Νοτίου Αμερικής» («Εστία» 31. 3. 70). Ορθή βεβαίως η απειλή του Πατριάρχου, αλλά διερωτώμεθα: Πως η μεν αίρεσις του «Φιλιόκβε» δεν είνε κώλυμα δια την Ένωσιν Ορθοδόξων και Παπικών, το δε… προβάδισμα είνε λόγος αφορισμού των εν Αμερική Ρώσων και διασπάσεως της μεταξύ των Ορθοδόξων ενότητος; Δεν είνε δυνατή υποχώρησις εις το … προβάδισμα, αλλ΄ είνε δυνατή εις το «Φιλιόκβε»; Τι θα ακούσωμεν ακόμη!... Επειδή δ΄ ο Παναγιώτατος επικρίνει τους παραδοσιακούς Ορθοδόξους ως υποκριτάς, διότι, ενώ εύχονται υπέρ της Ενώσεως, αποφεύγουσι παν βήμα φέρον προς αυτήν, και προτείνει εις αυτούς «να υποβάλουν προτάσεις δια λύσιν πραγματικήν και όχι να εκφράζωνται με αοριστίαν», πρέπει να υπομνήσωμεν ότι αδαμαντίνην βάσιν «δια λύσιν πραγματικήν», έχει προτείνει η εν Κων/πόλει Σύνοδος του 1895: «Προς πραγματοποίησιν του ευσεβούς πόθου της ενώσεως των Εκκλησιών πρέπει να ορισθή μία κοινή αρχή και βάσις, τοιαύτη δε ασφαλής κοινή αρχή και βάσις ουδεμία άλλη δύναται να είναι ή η διδασκαλία του Ευαγγελίου και των επτά Οικουμενικών Συνόδων… Παν δ΄ ό,τι εν χρόνοις μεταγενεστέροις προσετέθη ή αφηρέθη καθήκον έχει πας τις… ίνα επανορθώση το τοιούτον». Η Ανατολική Εκκλησία, συνεχίζει η Σύνοδος, είνε πρόθυμος να προβή εις πάσαν τοιαύτην επανόρθωσιν. Είνε όμως προφανές ότι αύτη ούτε προσθήκας ούτε αφαιρέσεις ενήργησεν, αλλά στερρώς και απαραχαράκτως «κρατεί τα αρχαιοπαράδοτα δόγματα», ενώ η Δυτική «διέστρεψεν αυτά δια ποικίλων νεωτερισμών». Τούτου ένεκεν, επάγεται η Σύνοδος, «η φυσικωτέρα οδός προς την ένωσίν εστιν η επάνοδος της Δυτικής Εκκλησίας εις το αρχαίον δογματικόν και διοικητικόν καθεστώς». Αυτή και μόνον αυτή είνε η βάσις της ενώσεως!

Μετά πλείστης τιμής.

«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ», φύλλον 10. 4. 1970

***