Οι πνευματικές και τόσο λαοφιλείς ακολουθίες των Χαιρετισμών, που ψάλλονται την περίοδο αυτή καθιστούν ιδιαίτερα επίκαιρο το λόγο, για την Παναγία μας. Στο όλο σχέδιο της θείας οικονομίας η υπερένδοξος Δέσποινα και Μητέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, η σεμνή κόρη της Ναζαρέτ, κατέχει κεντρική θέση. Είναι ο φωταγωγός από τον οποίο βλέπουμε τον Θεό, ο δρόμος δια του οποίου τον προσεγγίζουμε. Είναι αυτή η φιλόστοργη μάνα, που όπως έφερε κοντά μας τον Θεό, παίρνει κι εμάς από το χέρι και μας οδηγεί κοντά του. Αν η αγία Γραφή μάς αποκαλύπτει το πρόσωπο του τριαδικού Θεού, η προσωπικότητα της Παρθένου Μαρίας είναι ένα ενσαρκωμένο Ευαγγέλιο, μια ζωντανή αγία Γραφή, όπου μπορούμε να μελετήσουμε το θεϊκό σχέδιο της σωτηρίας μας. Αυτή την αλήθεια εκφράζει παραστατικά ο διπλός χαιρετισμός της Στ΄ωδής του Κανόνα του Ακαθίστου ύμνου: Χαίρε των προφητών το περιήχημα· χαίρε των αποστόλων το εγκαλώπισμα.
Ο αείμνηστος Ιωάννης Κορναράκης προς τον κ. Βαρθολομαίον: Σας εγοήτευσε η υποβολή του όφεως!
…Επιλέξατε να επαναλάβετε το ιστορικό λάθος του παρελθόντος, της καταφυγής στη σκέπη και προστασία του Ρωμαίου Ποντίφικα! Και το έγκλημα έγινε! Καταφύγατε στη σαρκωμένη αίρεση! Ζητήσατε τη βοήθεια του Πάπα! «Πέσατε στην αγκαλιά του Πάπα»! Συλλειτουργήσατε, συμπροσευχηθήκατε, ανταλλάξατε λειτουργικό ασπασμό αγάπης και υποσχεθήκατε αμοιβαία δέσμευση, για «πλήρη και τελική ένωση»! Ενεργήσατε ως κάτοχος κύρους Οικουμενικής Συνόδου, ως μονοκράτωρ Πάπας του ορθοδόξου χώρου! Η τραγική αυτή επιλογή σας, να προσφύγετε στην προστασία του Ρωμαίου Ποντίφικα έχει εντούτοις το νοηματικό βάρος, αλλά και τις συνέπειες του αμαρτητικού παραπτώματος της αδαμικής παραβάσεως. Επαναλάβατε, με την τραγική σας επιλογή, το αξιολογικό έγκλημα της αρχεγόνου αυτής πράξεως. Μεταξύ του θελήματος του Θεού και του δικού σας, του καταπτοημένου από το αδιέξοδό σας, θελήματος, προτιμήσατε την αθέτηση του πρώτου! Μεταξύ της αμωμήτου Ορθοδοξίας, της κιβωτού της αποκεκαλυμμένης αληθείας και της παπικής αιρετικής κακοδοξίας, προτιμήσατε την τελευταία! Επιλέξατε την εμπλοκή σας στην αίρεση, ως σωτήρια λύση της στηρίξεως του εγκοσμίου οικουμενικού σας κύρους! Σας εγοήτευσε η υποβολή του όφεως! Στρέψατε την πλάτη σας στην αγιοπνευματική πατερική παράδοση της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού και αδιαφορήσατε για τις ανυπολόγιστες ευθύνες σας, τις οποίες έχουν ήδη καταγράψει οι αθετηθέντες, από την επιλογή σας, Ιεροί Κανόνες, στη χρεωστική, εις βάρος σας, μερίδα του βιβλίου του ουρανού!
«τοιούτοι υμίν έπρεπον αρχιερείς»
Αλήθεια, είναι άραγε σύμπτωση που όσοι εκπροσώπησαν τους «Ορθοδόξους» στους χορούς και τα πανηγύρια του Π.Σ.Ε. της (τρελο)Καμπέρας, δηλαδή ο «Φιλαδελφείας» Βαρθολομαίος, ο «Δημητριάδος» Χριστόδουλος, ο «Ανδρούσης» Αναστάσιος και ο Αρχιμανδρίτης Θεόφιλος (νυν «Ιεροσολύμων») έγιναν όλοι μετά ταύτα αρχηγοί αυτοκεφάλων εκκλησιών; Αληθώς, «τοιούτοι υμίν έπρεπον αρχιερείς», οι μετά των καννιβάλων συγχορεύσαντες και μετά παπαδίνων και δεσποτίνων συνεισοδεύσαντες.
π. Θεόδωρος Ζήσης: η οικουμενιστική προσπάθεια προέρχεται εκ του Διαβόλου
H συγκρητιστική χοάνη της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, ως εκφράζεται σήμερον τόσον εις το Παγκόσμιον Συμβούλιον των λεγομένων Εκκλησιών, όσον και εις τα διάφορα διεθνή fora καταδολιεύει και ευτελίζει την Χριστιανικήν αποκάλυψιν και εκκοσμικεύει το άγγελμα της σωτηρίας, μετατρέπουσα αυτό εις ηθικολογίαν στερουμένης ζωής, χάριτος και δυνάμεως Θεού. Είναι τελικώς η προσπάθεια αυτή μία ακόμη άπεπλις απόπειρα του βυθίου δράκοντος να εκμηδενίση το σταυροαναστάσιμον μήνυμα ζωής της Αποστολικής Καθολικής Εκκλησίας. Συγκρητιστική παναίρεση λοιπόν ο Οικουμενισμός, οι εκκλησίες του Παγκόσμιου Συμβουλίου λέγονται εκκλησίες, χωρίς να είναι, όλη δε αυτή η οικουμενιστική προσπάθεια προέρχεται εκ του Διαβόλου.
H Θεοτόκος -- του αειμνήστου Παναγιώτου Γκιουλέ
Ως προεγνωσμένον και κρύφιον Μυστήριον της Αγίας Τριάδος και ως Μήτηρ της Νοεράς Ησυχίας εις τα Άγια των Αγίων
Ιλιγγιά ο ανθρώπινος νους προ του ασυλλήπτου Θεολογικού Μυστηρίου της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας και ο ανθρώπινος λόγος μένει άφωνος και σιωπών, γιατί αδυνατεί να εκφράση το ασύλληπτο, απερινόητο, άρρητο και ανέκφραστο αυτό μυστήριο της ευσεβείας!...
Γιατί όντως και «ομολογουμένως μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριον· Θεός εφανερώθη εν σαρκί(1)» δια της Θεοτόκου. Γιατί η Παρθένος εγέννησε «εν σαρκί», τον ενυπόστατο Λόγο του Πατρός, την ενυπόστατη Αλήθεια και Ζωή(1α) και έγινε η ουράνιος παστάς του Λόγου, που μέσα Της ετελεσιουργήθη το μέγα Μυστήριο της υποστατικής ενώσεως θείας και ανθρωπίνης φύσεως. Γι΄ αυτό ο ιερός Ιωάννης ο Δαμασκηνός θεολογεί: «Δικαίως και αληθώς Θεοτόκον την Αγίαν Μαρίαν ονομάζομεν· τούτο γαρ όνομα, άπαν το μυστήριον της οικονομίας συνίστησιν»(2). Αυτό σημαίνει ότι το Μυστήριο της Θεοτόκου, ως συνιστών και εκφράζον «άπαν το μυστήριον της θείας οικονομίας», είναι «κρύφιον». Γιατί, κατά την έκφρασιν, του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, ο Ιησούς «κρύφιος εστί και μετά την έκφανσιν και εν τη εκφάνσει και εν ουδενί λόγω ή νω το κατ΄ αυτόν εξήκται μυστήριον. Ώστε και νοούμενον άγνωστον μένει και λεγόμενον άρρητον μένει»(3). Το μυστήριο, δηλαδή, της Θεοτόκου, είναι και θα παραμείνη κρύφιο και κεκρυμμένο, γιατί και ο Ιησούς και κατά την σάρκωση και μετά την σάρκωση, παραμένει κρύφιος και κεκρυμμένος και το ανερμήνευτο μυστήριό Του, δεν μπορεί να εξηγηθή, από κανένα νου και από κανένα ανθρώπινο λόγο. Γι΄ αυτό και όταν προσπαθούμε να το εννοήσουμε, παραμένει απερινόητο και άγνωστο και όταν προσπαθούμε να το εκφράσουμε, παραμένει ανέκφραστο!...
Ομιλία εις την δευτέραν Κυριακήν της αγίας Τεσσαρακοστής,
υπόθεσιν έχουσαν την σήμερον αναγνωσθείσαν περικοπήν του Ιερού Ευαγγελίου περί του εν Καπερναούμ ιαθέντος παρά του Κυρίου Παραλύτου και προς τους ακαίρως ομιλούντας αλλήλους εν ταις κατά την Εκκλησίαν ιεραίς συνάξεσιν.
Του εν Αγίοις Πατρός ημών Γρηγορίου Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης του Παλαμά.
Αυτούς τους ιδίους τους λόγους του Δεσπότου ημών ή μάλλον το κεφάλαιον του ευαγγελικού κηρύγματος θα αναπτύξω σήμερον, αρχόμενος της ομιλίας μου, προς την ημετέραν αγάπην· «Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η Βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. γ: 2). Και όχι μόνον επλησίασεν· αλλά και ευρίσκεται ήδη μεταξύ ημών. «Η Βασιλεία του Θεού εντός υμών εστι» (Λουκ. ιζ: 21), είπε πάλιν ο Κύριος. Και όχι μόνον ευρίσκεται μεταξύ ημών, αλλ’ εντός ολίγου έρχεται και κατά τρόπον περισσότερον φανερόν, δια να καταργήση πάσαν αρχήν και εξουσίαν και δύναμιν μόνον δι’ εκείνους οι οποίοι ζουν συμφώνως προς τας εντολάς του Θεού και οι οποίοι έζησαν εις την παρούσαν ζωήν κατά τρόπον θεάρεστον. Επειδή λοιπόν η Βασιλεία του Θεού και ήλθε και μεταξύ ημών ευρίσκεται, και εντός ολίγου έρχεται, ας καταστήσωμεν τους εαυτούς μας αξίους της Βασιλείας ταύτης δια των έργων της μετανοίας.
Τη Κ΄ (20η) Μαρτίου, μνήμη των Οσίων ΑΒΒΑΔΩΝ, των εν τη Μονή του Αγίου Σάββα αναιρεθέντων.
Οι Όσιοι ούτοι Αββάδες, συναθροισθέντες εκ διαφόρων τόπων, ησύχαζον εν τω Μοναστηρίω του Αγίου Σάββα, υπηρετούντες τον Θεόν με ενάρετον πολιτείαν και με πολλήν κακουχίαν και άσκησιν. Ο φθονερός όμως και μισόκαλος διάβολος, ο πάντοτε φθονών τους εναρέτους, εκίνησε κατά των Οσίων τούτων τους αθέους Αιθίοπας, τους καλουμένους Μαύρους, οι οποίοι ελπίζοντες να εύρωσι χρήματα και πλούτον, επέδραμον κατά του Μοναστηρίου του Αγίου Σάββα.
Τὸ 1452 ὁ Γεννάδιος .....
".... Ὅποιος θὰ μνημονεύσῃ τὸν πάπα ἢ θὰ ἔχῃ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ αὐτοὺς ποὺ τὸν μνημονεύουν ἢ θὰ συμβουλεύσῃ …κάποιον νὰ μνημονεύσῃ, θὰ τὸν θεωρήσω ὅπως καὶ ἡ ἁγία καὶ μεγάλη Σύνοδος τῆς Κων/πόλεως, ἡ ὁποία ἐξέτασε τὸ λατινικὸ δόγμα καὶ κατεδίκασε ὅσους τὸ πίστεψαν, τὸν Βέκκο δηλ. καὶ τοὺς ὁμόφρονές του… Οἱ Σύνοδοι καὶ οἱ ἄλλοι πατέρες ὁρίζουν ὅτι «αὐτῶν ποὺ ἀποστρεφόμαστε τὸ φρόνημα πρέπει νὰ ἀποφεύγωμε καὶ τὴν κοινωνία». Πάνω ἀπ’ ὅλα ὅμως ὁ Κύριός μας λέγει: «Ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ’ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν» (Ἰω. ι΄, 5).
Μὴ
γένοιτο νὰ κάνω αἱρετικὴν τὴν Ἐκκλησία μου, τὴν ἁγία μητέρα τῶν Ὀρθοδόξων.
Δεχόμενος τὸ μνημόσυνο τοῦ πάπα, ἐφόσον ὁμολογεῖ καὶ πιστεύει ἐκεῖνα, γιὰ τὰ
ὁποῖα δὲν τὸν δέχεται ἡ Ἐκκλησία μας…
Καὶ
θὰ εἶμαι ὁπωσδήποτε ἀκοινώνητος πρὸς τὸν πάπα καὶ ὅσους ἔχουν ἐκκλησιαστικὴ
κοινωνία μὲ αὐτόν, ὅπως καὶ οἱ Πατέρες μας. Διότι πρέπει νὰ μιμούμαστε τὴν
εὐσέβειά τους, ἀφοῦ δὲν ἔχουμε τὴν ἁγιωσύνη καὶ τὴν σοφία τους». (ὅπ. παρ.,
σελ. 303-304).
άπτεται γαρ ου μόνον των πολλών, αλλά και των αρίστων ο μώμος
… μόνον του Θεού είναι ίδιον το αναμάρτητον, ως λέγει ο Θεολόγος Γρηγόριος, οι δε Άγιοι, όσον και αν είναι Άγιοι, υπόκεινται όμως ως άνθρωποι, εις την ανθρωπίνην ασθένειαν και εις κάποια πάθη ανθρώπινα έστω και παραμικρά, «άπτεται γαρ ου μόνον των πολλών, αλλά και των αρίστων ο μώμος, ως μόνου του Θεού το παντελώς άπταιστον και ανάλωτον πάθεσιν».
Επιτάφ. εις τον Μ. Βασίλειον.
Λιμὴν ἡμῖν, γενοῦ, Δέσποινα ---- Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος-θεολόγος
«Λιμὴν ἡμῖν γενοῦ θαλαττεύσουσι, καὶ ὁρμητήριον,
ἐν τῷ πελάγει τῶν θλίψεων καὶ τῶν σκανδάλων πάντων τοῦ πολεμήτορος». Μὲ
τὰ λόγια αὐτὰ ἀπευθύνεται ὁ ὑμνογράφος τοῦ Κανόνος τῶν Χαιρετισμῶν στὴν Ὑπεραγία
Θεοτόκο (3ο τροπάριο ΣΤ’ ὠδῆς) καὶ τὴν προσκαλεῖ καὶ τὴν
παρακαλεῖ νὰ γίνῃ τὸ λιμάνι μας καὶ τὸ ὁρμητήριό μας, τὸ ἀσφαλές μας καταφύγιο
στὶς θλίψεις καὶ στὶς συμφορὲς τοῦ βίου μας.
Μία οἰκεία εἰκόνα ἀπὸ τὴν φύση καὶ τὴν ζωὴ τῶν ναυτιλλομένων μᾶς προβάλλει ὀ ποιητής, τὴν εἰκόνα τοῦ λιμένος. Τί ἄλλο ὀνειρεύονται οἱ ἄνθρωποι ποὺ ταξιδεύουν στὴν θάλασσα ἀπὸ ἕνα ἀσφαλὲς καὶ ἀπάνεμο λιμάνι, γιὰ νὰ ἀράξουν μετὰ ἀπὸ ἕνα μακρυνό, κοπιαστικὸ καὶ κάποτε έπικίνδυνο ταξίδι; Ἔτσι καὶ ἡ ζωή μας, ὅλων τῶν ἀνθρώπων, παρομοιάζεται μὲ ἕνα μεγάλο ταξίδι, συχνὰ μὲ πολλὲς φουρτοῦνες, ποὺ κλυδωνίζουν τὸ καράβι τῶν ἐπιβαινόντων.
ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Τη αυτή ημέρα Κυριακή Δευτέρα των Νηστειών, μνήμην επιτελούμεν του εν Αγίοις Πατρός ημών Γρηγορίου του Θαυματουργού Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, του Παλαμά, διαπρέψαντος εν έτει από Χριστού ατμ΄ (1340)
Γρηγόριος ο κατά αλήθειαν άνθρωπος, ο υιός του θείου και ανεσπέρου φωτός και θαυμάσιος των θείων υπηρέτης και λειτουργός, πατρίδα μεν εγνώρισε την Βασιλεύουσαν των πόλεων, εις την οποίαν και εγεννήθη περί το έτος 1296, γονείς δε είχεν ευγενείς και εναρέτους Κωνσταντίνον και Καλλονήν καλουμένους. Ο πατήρ του μάλιστα τοσαύτην ικανότητα επέδειξεν, ώστε όταν ανήλθεν εις τον βασιλικόν θρόνον Ανδρόνικος Β΄ ο Παλαιολόγος (1282 – 1328), τον κατέστησεν ένα από τους συγκλητικούς άρχοντάς του. Όχι δε μόνον αυτός ο επίγειος βασιλεύς τον είχεν εις μεγάλην αγάπην και τιμήν, αλλά και ο Θεός, ο ουράνιος Βασιλεύς, τον εδόξασε και ζώντα ακόμη με θαύματα, προγνωρίσας δε το τέλος της ζωής του, έλαβε και το Αγγελικόν Σχήμα, μετονομασθείς από Κωνσταντίνου Κωνστάντιος· έπειτα εγκαταλείψας τα επίγεια ανήλθεν εις τα ουράνια.
Η μπότα της ιατροφασιστικής κυβέρνησης Μητσοτάκη και η ελληνική αγάπη της σκλαβιάς -- O κ. Κωνσταντίνος Βαθιώτης είναι Δικηγόρος Αθηνών / Πρώην Αναπληρωτής Καθηγητής Ποινικού Δικαίου στη Νομική Σχολή Δ.Π.Θ.
Ο σύγχρονος Έλληνας ως «πραγματάνθρωπος»
|
|
|
Αν θέλεις μια εικόνα του μέλλοντος, φαντάσου
μια μπότα να πατάει το πρόσωπο ενός ανθρώπου – για πάντα¹
|
|
Πολλοί Έλληνες που ταξιδεύουν τις τελευταίες εβδομάδες
σε χώρες της Ευρώπης, όπως Αγγλία, Ιταλία, Γαλλία κ.λπ., μένουν άφωνοι, καθώς
διαπιστώνουν ότι οι δρακόντειοι υγειονομικοί περιορισμοί που εξακολουθούν να
υπάρχουν στην δική μας χώρα, στο εξωτερικό είναι ανύπαρκτοι, με συνήθως
μοναδική εξαίρεση την χρήση της μασονικής μάσκας στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.
Εκείνο, όμως, που προκαλεί αλγεινή εντύπωση είναι ότι οι ταξιδιώτες αυτοί, παρότι διαπιστώνουν ιδίοις όμμασι την στυγνή υγειονομική δικτατορία που σοβεί στην Ελλάδα, φθάνουν μόνο μέχρι του σημείου να μεταφέρουν τον ενθουσιασμό τους για τις ελευθερίες που απολαμβάνουν οι πολίτες των άλλων χωρών.
------------------------------
Ἐξαιρετικόν ἄρθρον, πού ἀποτυπώνει μέ ἀκρίβειαν τήν πραγματικότητα. Εὖγε στόν κ. Βαθιώτην!