O Συναξαριστής της ημέρας.

Πέμπτη, 14 Μαΐου 2015

Ισιδώρου μάρτυρος, Λεοντίου αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων, Θεράποντος ιερομάρτυρος, Μάρκου νεομάρτυρος (1643).

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἰσίδωρος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια. Οἱ γονεῖς του ἦταν εἰδωλολάτρες. Ὑπηρέτησε στὸ ρωμαϊκὸ στρατὸ ἐπὶ βασιλέως Δεκίου (249 – 250 μ.Χ.) καὶ προήχθη στὸ ἀξίωμα τοῦ Ὀπτίωνος. Ὁ Ἅγιος εἶχε ἑλκυσθεῖ στὴν Χριστιανικὴ πίστη κατὰ τὸ τελευταῖο του ταξίδι ἀπὸ ἄλλους Χριστιανοὺς ποὺ ὑπηρετοῦσαν μαζί του στὴ ναυτικὴ στρατιωτικὴ δύναμη. Ὅταν ἦλθε στὴ Χίο ὁ Κεντυρίων Ἰούλιος τὸν διέβαλε ἀναφέροντας στὸ ναύαρχο Νουμέριο ὅτι ἦταν Χριστιανὸς καὶ ἀρνιόταν νὰ προσφέρει θυσία στοὺς θεούς. Τότε τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ἀπείλησαν, γιὰ νὰ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη του στὸν Χριστό. Ὑποβλήθηκε σὲ φρικτὰ βασανιστήρια καὶ σὲ σκληρὸ ξυλοδαρμὸ ποὺ κατανίκησε μὲ τὴν ἀδάμαστη πίστη του. Ὁ πατέρας του, ὅταν ἔμαθε ὅτι ἦταν Χριστιανός, ἐξεπλάγην. Ἔτσι, ξεκίνησε τὸ ταξίδι γιὰ τὴν Χίο, ὅπου ἔφθασε μὲ πολὺ κόπο. Ἀμέσως ζήτησε νὰ δεῖ τὸν φυλακισμένο υἱό του καὶ ὁ ναύαρχος Νουμέριος, νομίζοντας ὅτι ἡ πατρικὴ παρέμβαση θὰ ἄλλαζε τὴν πίστη τοῦ Μάρτυρα, τὸ ἐπέτρεψε. Ὁ Ἅγιος ἱκέτευε τὸν πατέρα του νὰ ἀνοίξει τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του καὶ νὰ δεῖ τὴν ἀλήθεια. Ὁ πατέρας τοῦ Ἁγίου ἦταν ἀνένδοτος. Δὲν μποροῦσε νὰ ἀποδεχθεῖ ὅτι ὁ υἱός του πίστευε στὸν σταυρωθέντα Ναζωραῖο καὶ ἀρνήθηκε τὴν προγονικὴ θρησκεία τῶν εἰδώλων. Τὸν καταράστηκε καὶ δήλωσε στὸν ναύαρχο Νουμέριο ὅτι τὸν ἀποκηρύσσει παρακαλώντας τον ταυτόχρονα νὰ ἐπισπεύσει τὴ θανατικὴ καταδίκη τοῦ υἱοῦ του. Ὁ Νουμέριος τὸν ἔδεσε σὲ ἄλογο ποὺ τὸν παρέσυρε καλπάζοντας ἐπάνω σὲ πέτρες. Ὁ Μάρτυς ἦταν γεμάτος πληγὲς καὶ αἵματα. Ἀμέσως ὁ Νουμέριος διέταξε τὴν διὰ ἀποκεφαλισμοῦ θανάτωσή του.
Τὸ σεπτὸ λείψανό του τὸ ἔριξαν σὲ φαράγγι, γιὰ νὰ τὸν καταφάγουν τὰ ὄρνεα, λίγοι δὲ στρατιῶτες φύλαγαν ἐκεῖ, μὴν τυχὸν ἔλθουν οἱ Χριστιανοὶ καὶ παραλάβουν τὸ σῶμα. Ὅμως, μία Χριστιανή, ὀνόματι Μυρόπη, ἦλθε τὴ νύχτα καὶ μὲ τὴν βοήθεια δύο ὑπηρετριών, τὴν ὥρα ποὺ οἱ στρατιῶτες εἶχαν πέσει καὶ ἡσύχαζαν, παρέλαβε τὸ ἱερὸ λείψανο, τὸ ὁποῖο ἐνταφίασε. Τὴν ἑπομένη, ὁ Νουμέριος πληροφορήθηκε ὅτι τὸ λείψανο τοῦ Μάρτυρος εἶχε ἁρπαχθεῖ. Ὑπέθεσε ὅτι οἱ στρατιῶτες δελεάστηκαν μὲ χρήματα καὶ δῶρα καὶ ἐπέτρεψαν στοὺς Χριστιανοὺς νὰ παραλάβουν τὸ σῶμα τοῦ Ἁγίου. Γι’ αὐτὸ τοὺς φυλάκισε, ἐνῷ παράλληλα κυκλοφόρησε τὴν εἴδηση ὅτι θὰ τοὺς φονεύσει , ἂν δὲν τοῦ ποῦν σὲ ποιὸν παρέδωσαν τὸ λείψανο. Ἡ Μυρόπη ἔκρινε ὅτι θὰ ἦταν ἄδικο νὰ ἐκτελεσθοῦν οἱ στρατιῶτες. Γι’ αὐτὸ παρουσιάσθηκε στὸν Νουμέριο καὶ τοῦ δήλωσε τὴν ἀλήθεια. Ἐκεῖνος ἔδωσε ἐντολὴ νὰ τὴν φυλακίσουν. Μετὰ τὸ μαρτύριό της, οἱ Χριστιανοὶ ἔθαψαν μὲ εὐλάβεια τὸ λείψανο τῆς Παρθενομάρτυρος κοντὰ στὸν τάφο, ὅπου προηγουμένως αὐτὴ εἶχε ἀποθέσει αὐτὸ τοῦ Ἁγίου Ἰσιδώρου.

Vatican recognizes State of Palestine

The Vatican formally recognized the state of Palestine in a new treaty, finalized on Wednesday.

The treaty, which follows a decision in 2012 by the United Nations General Assembly to recognize a Palestinian state, is the first legal document negotiated between the Holy See and the Palestinian state.

Pope Francis is due to meet Palestinian President Mahmoud Abbas this weekend, when two new saints from the Holy Land will be canonized.

The treaty, not yet signed, makes clear the Holy See has switched its diplomatic relations from the Palestinian Liberation Organization to the state of Palestine.

http://www.religionnews.com/2015/05/13/breaking-vatican-recognizes-state-of-palestine/

Η μόνη λύση!

Διακοπή μνημοσύνου

«Καιρός τω παντί πράγματι» (Εκκλη.3: 1).

Και νυν, καιρός θρήνου, καιρός ομολογίας, καιρός αποφάσεως σωτηρίας.

«Συντετέλεσται» (1 Βασ. 20: 33) ήδη η πτώσις εν τη πίστει του Πατριάρχου Βαρθολομαίου και τω συν αυτώ Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων, Επισκόπων, Αγιορειτών και των κοινωνούντων αυτοίς κληρικών και λαϊκών. Κλαύσατε και αναγγείλατε: Πέπτωκε Βαρθολομαίος και οι συν αυτώ, και διαθέσει και φρονήματι και λόγω και πράξει. Ηθέτησαν, οι δυστυχείς και θεοπαράδοτα δόγματα και θείους νόμους και αγίους Πατέρας και ιεράν Παράδοσιν και Ορθόδοξον Εκκλησίαν, και γενικώς την πίστιν της Ορθοδοξίας. Ωμολόγησαν την μετά της παπικής αιρέσεως ένωσιν και την εν τη Οικουμενιστική παναιρέσει του Π.Σ.Ε. τοιαύτην, «δημοσία… γυμνή τη κεφαλή επ΄ Εκκλησίας» (ΙΕ΄ Κανών ΑΒ Συνόδου), και παραμένουν γηθοσύνως αμετανόητοι.  Καιρός του ποιήσαι το θέλημα Κυρίου, ως τούτο ορίζεται δια του ΛΑ΄ Κανόνος των Αγίων Αποστόλων και του ΙΕ΄ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, περί χωρισμού και διακοπής του μνημοσύνου του πεπτωκότος Επισκόπου.

«Σώζων σώζε την σεαυτού ψυχήν», είναι και νυν η φωνή του ουρανού προς πάντα Ορθόδοξον (Γεν. 19:17).

Ο Παναγιώτης Μακρής άφησε ένα σχόλιο για την ανάρτησή σας "π.ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑΣ ΞΕΜΠΡΟΣΤΙΑΖΕΙ ΜΗΤΡ.ΠΕΙΡΑΙΩΣ ...":

Συγγνώμη κ Κώστα για την παρέμβαση αλλά δεν υπάρχει και η περίπτωση ο Βατοπαιδινός και ο Φιλοθεϊτης να ψεύδονται σχετικά με την στάση του γέροντα Ιωσήφ;
Ο Εφραίμ (σ.σ. ο Εφραίμ ο Βατοπαιδινός;) είναι γνωστός ούτως ή άλλος για το ότι λέει και ξελέει.
Είναι δυνατόν τα πνευματικά παιδιά του γέροντα Ιωσήφ να μην μνημόνευαν, αλλά να μνημόνευε ο ίδιος;
Ο Φιλοθεϊτης και οι λοιποί ισχυρίζονται ότι όλα του τα πνευματικά παιδιά με περίσσια ευκολία τον ακολούθησαν όταν άρχισε να μνημονεύει τον Πατριάρχη. Μάλιστα ο γέρων Εφραίμ ο Κατουνακιώτης (νομίζω) υποτίθεται είχε και όραμα σύμφωνα με το οποίο έπρεπε να μνημονεύση, εδώ όμως ο π Ευθύμιος και άλλοι λένε ότι τα πνευματικά του παιδιά δεν μνημόνευαν.
Για να σας θυμίσω και λίγο την στάση του γέροντα Εφραίμ σας γνωστοποιώ το παρακάτω περιστατικό από τη σελίδα του αδελφού Ιωάννη Γιαννόπουλου: Είπε ο γέροντας Αλύπιος για τον παπά Εφραίμ: Όταν ο Γ. Εφραίμ ήταν ηγούμενος εις Ι.Μ. Φιλοθέου Αγίου Όρους και ετοιμαζόταν ν' αναχωρήσει στο εξωτερικό, αφήνοντας τον διάδοχο (νέο ηγούμενο) ανακοίνωσε σε όλη την αδελφότητα ότι η Παναγία του είπε ότι πρέπει να παύσει το μνημόσυνο του οικουμενιστού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως και των κοινωνούντων μετ' αυτού και να προσχωρήσει εις την εκκλησία των Ρώσων της διασποράς. Μετά από λίγες ημέρες συγκέντρωσε πάλι την αδελφότητα και είπε ότι η Παναγία του είπε να επαναφέρει το μνημόσυνο του Πατριάρχου. Ο ένας από τους μοναχούς που έφυγαν από τη μονή με ιερή αγανάκτηση έλεγε: ''είναι δυνατόν η Παναγία να λέγει φύγετε από τους οικουμενιστές του φαναρίου είναι προδοσία πίστεως, και μετά ξαναεπιστρέψτε;''.

Πληροφοριακά κ Κώστα ξέχασα να αναφέρω τα εξής:
1. Αν ο γέροντας Ιωσήφ μνημόνευε τότε τι δουλειά είχαν τα οστά του σε παλαιοημερολογίτικο μοναστήρι.
2. Ο γέροντας θα μπορούσε να ανήκει στην Λαύρα χωρίς να μνημονεύει, το ίδιο έκανε ο ζηλωτής Αββακούμ ο Ανυπόδητος.
Μήπως το θέμα προκύπτει απ' το ότι ο γέροντας και η συνοδεία του μπορεί να μη μνημόνευαν, βρίσκονταν όμως σε κοινωνία με τους μνημονευτές (όπως έκαναν οι αγιορείτες το 1970);

***

Αδελφέ Παναγιώτη διάβασε και αυτό:

Από το βιβλίο : ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΟΥ

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΟΥ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΚΑΙ ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ

Μετά την προσευχή φαίνεται θα είδε αποκαλυπτική οπτασία και βγαίνοντας μας λέει:                                                                                                          

--Όσοι πιστοί! Πατέρες, τέρμα. Η πληροφορία είναι να προχωρήσουμε με τα μοναστήρια κι’ αυτή είναι η αλήθεια! Οι ζηλωταί είναι πλανεμένοι!                     
Ήταν πράγματι μεγάλη και απότομη η στροφή του Γέροντος, διότι ήταν ζηλωτής και μάλιστα αυστηρός. Μέχρι τότε ήμασταν όλοι ζηλωτές: ο Γερο-Αρσένιος, ο πατήρ Ιωσήφ ο νεώτερος, εγώ, ο παπα-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, ο Γερο-Νικηφόρος και άλλοι…  Μία τόσο, λοιπόν, απότομη μεταστροφή του Γέροντος Ιωσήφ στάθηκε «κεραυνός εν αιθρία». Αλλά επειδή ο Γέροντας ουδέποτε υπήρξε φανατικός και ουδέποτε ακολουθούσε κάτι με εμπάθεια, καταλάβαμε αμέσως πως εκείνο που μας έλεγε είναι η αλήθεια και η Ορθοδοξία.                                                                                                                                                                  
 –Γέροντα, τι είδες;

--Δεν θα σας το πω. Το θέμα τελείωσε. Θα προχωρήσουμε με τα μοναστήρια και θα μνημονεύσουμε τον Πατριάρχη. Πετάγεται ο πατήρ Αθανάσιος:                                         
--Εγώ δεν μνημονεύω τον Πατριάρχη. Είναι αιρετικός!                                                       
Ο Γερο-Αρσένιος, πήγε πίσω από τον Γέροντα και του λέει:                                                                                                      
--Γέροντα, πολλοί πλανήθηκαν ακόμα και μεγάλοι Άγιοι.                                                    
–Πάτερ Αρσένιε, αυτός ο δρόμος πάει προς τα εδώ και ο άλλος πάει προς τα εκεί, όποιον θέλεις διάλεξε ή θα πειθαρχήσης ή θα πάρης τον δρόμον σου. Εγώ θα ακολουθήσω τα μοναστήρια.                                                                                              
–Γέροντα, εγώ δυσκολεύομαι.                                                                                             
–Πάτερ Αρσένιε, ένα κι΄ ένα κάνουν δύο. Πάρε δρόμο και φύγε!  Αμέσως όλοι κοκκαλώσαμε. Μόλις άκουσε έτσι ο πατήρ Αρσένιος, λέει στον Γέροντα:                            
--Ευλόγησον! Ευλόγησον!                                                                                                                                                     
Ο πατήρ Αθανάσιος αντέταξε:

--Μα, αυτό κι΄ αυτό.

–Εσύ, πάτερ Αθανάσιε, πάρε τον ντουρβά σου και πήγαινε στη Λαύρα και πες τους ότι θα υποταχθούμε στο μοναστήρι και στο Πατριαρχείο. Θα πάτε μέσα να γραφτήτε. Γρήγορα! Τελείωσε! Και θα πάρετε ταυτότητες, και θα γίνουμε μοναστηριακοί. Αυτός είναι ο δρόμος του Θεού. Οι παλαιοημερολογίτες βγήκαν έξω από τον δρόμο. Ακούς, να καταδικάσουν τα Μυστήρια ότι δεν έχουν Χάρι, και ότι οι νεοημερολογίτες είναι κολασμένοι!

Ξεκίνησε, λοιπόν, ο πατήρ Αθανάσιος με τον ντουρβά του για την Λαύρα, γεμάτος λογισμούς. Σκεπτόταν: «Άραγε, λέει καλά ο Γέροντας; Δεν λέει καλά ο Γέροντας!!!» Και όπως περπατούσε μέσα στα ρουμάνια κουράστηκε και κάθησε να ξαποστάση λίγο. Και όπως βρισκόταν σ΄ αυτήν την κατάστασι, αποκοιμήθηκε λίγο και είδε κάποια οπτασία, η οποία τον πληροφόρησε πέρα για πέρα για την ορθότητα της θέσεως του Γέροντος. Γύρισε αμέσως πίσω και κατενθουσιασμένος λέει:

--Γέροντα, υπακούω! Και τον Πατριάρχη μνημονεύω και ό,τι θέλετε κάνω. Αυτό που είδα, είναι θέλημα Θεού. Τώρα, τι είδε; Τότε ήμουν μικρός, δεν εξέτασα τι είχε δει. Και πράγματι πήγαμε στην Λαύρα να βγάλουμε ταυτότητες. Κλονίσθηκαν όμως μερικοί, διότι ήσαν ζηλωταί, και πολλά έλεγαν τότε. Ο Γερο-Νικηφόρος έβαλε τις φωνές, αλλά ο Γέροντας δεν υποχωρούσε με τίποτα. Ακόμα και ο παπα-Εφραίμ από τα Κατουνάκια του είπε:

--Γέροντα, πρόσεχε, γιατί είπαν οι Πατέρες ότι και οι εκλεκτοί θα πλανηθούν στις έσχατες ημέρες. –Παπά, αν δεν θέλης να λειτουργήσης, φύγε! Εσύ να πας στον Γέροντά σου.

Επειδή η πληροφορία ήταν από τον Θεό, ο Γέροντας δεν άκουγε κανέναν. Κι΄ εμείς οι μικροί δεν είχαμε καμμιά αντίρρησι. Ο Γέροντας είπε «ναι»; Ναι! Είπε «όχι»; Όχι! Για εμάς τους νεώτερους δεν υπήρχε θέμα. Καμμία δυσπιστία στην απόφασι του Γέροντος. Οι μεγάλοι, που είχαν κάπως λόγο, έφεραν και οι τρεις τους δυσκολία, αλλά ο πατήρ Ιωσήφ ο νεώτερος κι΄ εγώ δεν είχαμε καμμία ταραχή. Ακολουθήσαμε απόλυτα τον Γέροντα. Ο παπα-Χαράλαμπος δεν ήταν μαζί μας ακόμα, ήρθε μετά από πέντε μήνες. Λίγο αργότερα ήρθε και ο παπα-Εφραίμ, ο πνευματικός μου από τον Βόλο, και τον ρώτησε ο Γέροντας:

--Δεν μου λες, παπά, αυτή η εγκύκλιος που έβγαλε η Σύνοδος, είναι αλήθεια; Κατέβασε το κεφάλι και απάντησε:

--Δεν έπρεπε αυτή η εγκύκλιος να κυκλοφορήση. Δεν είναι σωστή.                                 
–Επομένως, παπά μου, πέσαμε έξω, ε; Πέσαμε έξω. Εκτροχιασθήκαμε λοιπόν, και πρέπει να λάβουμε τα μέτρα μας. …..

***

Ο Ανώνυμος άφησε ένα  σχόλιο για την ανάρτησή σας "π.ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑΣ ΞΕΜΠΡΟΣΤΙΑΖΕΙ ΜΗΤΡ.ΠΕΙΡΑΙΩΣ ...":

Κωστάκη δεν ξέρεις τι σου γίνεται!
Δεν ξέρει ο άγιος Ιωσήφ και ξέρεις εσύ ο βοσκός ο Κωστάκης;

σ.σ. Αδελφέ μου όπως βλέπεις, δεν γράφω τίποτα δικό μου. Όμως μου είναι αδύνατον να γράψω εις τα παλαιά μου υποδήματα την διδασκαλία της Αγίας Γραφής, την πληροφορία της Κυρίας Θεοτόκου στους 26 Οσιομάρτυρες της Ι. Μ. Ζωγράφου Αγίου Όρους, την διδασκαλία του Μεγάλου Γρηγορίου του Παλαμά και όλη τη διαχρονική διδασκαλία της Εκκλησίας μας που αναφέρεται όσον αφορά την θέση μας έναντι των λατινοφρόνων.

Βοσκός προβάτων ήμουν αλλά η χάρης του Κυρίου δεν άφησε τους οικουμενιστές να με μεταμορφώσουν σε πρόβατο...

π.ΕΥΘΥΜΙΟΣ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑΣ ΞΕΜΠΡΟΣΤΙΑΖΕΙ ΜΗΤΡ.ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΙ ΟΜΙΛΗΤΕΣ

σ.σ. Δυστυχώς ούτε οι κληρικοί της Μητροπόλεως Πειραιώς, ούτε ο π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς, ούτε οι άλλοι λαϊκοί γνωρίζουν την αλήθεια για τον γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή. Ούτε έχουν μελετήσει την περίπτωσή του.

Τον Μάρτιο του 1950 εγκατέλειψε την Σύνοδο του πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομου (του πάτριου) και ενώθηκε με τα άλλα Μοναστήρια που μνημόνευαν τον εχθρό της Κυρίας Θεοτόκου και του Υιού Της Αθηναγόρα!

Τώρα σε ό,τι αφορά στην πληροφορία που έλαβε από τον Θεό στην ερώτησή του που είναι η Εκκλησία, την εξήγησε τελείως εσφαλμένα, όχι σύμφωνα με την Αγία Γραφή, την Πατερική πίστη και διδασκαλία.

Τρία μαθήματα του Σταυρού -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Βαθύς και καίριος είναι ο δεσμός του κάθε Χριστιανού με το σταυρού του Χριστού. Ήμασταν στη νηπιακή μας ηλικία οι περισσότεροι, όταν δεχθήκαμε ως δώρο από τον ανάδοχό μας ένα σταυρό, που κρεμάσθηκε φυλακτό στο λαιμό μας. Κι΄ έπειτα, μικρά παιδιά, είχαμε την ευλογία με την καθοδήγηση της ευσεβούς μάνας ή γιαγιάς να ενώσουμε τα τρία δάκτυλα του δεξιού μας χεριού και να μάθουμε να σημειώνουμε πάνω μας το σημείο του σταυρού, πιστεύοντας ότι «όποιος κάνει τον σταυρό του έχει όπλο στο πλευρό του». Αλλά ο σταυρός δεν είναι ένα σχήμα, που περικλείει μαγική δύναμη, δεν είναι φετίχ· είναι ένα σύμβολο γεμάτο από τα μηνύματα του Θεού. Έχουμε χρέος να μελετούμε αυτά τα μηνύματα και να εμβαθύνουμε στο νόημά τους, που μας χειραγωγεί και μας προάγει στην πνευματική ζωή. Έτσι ο σταυρός γίνεται πηγή έμπνευσης, οδηγός στην πορεία, όπλο στη μάχη, παρηγοριά στον πόνο, γλυκασμός στην πικρία της ζωής. Τρία στοιχεία της θεολογίας του σταυρού θα προσεγγίσουμε με οδηγό μας τον εμνευσμένο κήρυκα του σταυρού, τον απόστολο Παύλο, που ανοίγει μπροστά μας σαν ένα πρωτότυπο βιβλίο το σύμβολο του σταυρού και μας βοηθά να διαβάσουμε στις αιματοβαμμένες σελίδες του τα τρία κοσμοσωτήρια μαθήματα: την αγάπη, τη σοφία, και τη δύναμη του Θεού.                                                                         

α. Αγάπη: Ασφαλώς με πολλούς τρόπους εκφράζεται και εκδηλώνεται στη πλάση η αγάπη του Θεού για μας. Όλη η φυσική δημιουργία, από το ασήμαντο αγριολούλουδο, που το έντυσε ο Πλάστης με αρχοντική μεγαλοπρέπεια, μέχρι τον φωτεινό άρχοντα της ημέρας, τον ήλιο, κι όλα τα ουράνια σώματα, που στροβιλίζονται στο στερέωμα με τόση τάξη και σκοπιμότητα, όλα μιλούν για την αγάπη του Θεού. Αλλά τη λαμπρότερη αποκάλυψη της θεϊκής αγάπης παρουσιάζει η ακατανόητη και ασύλληπτη προσφορά του Υιού του Θεού: Έγινε άνθρωπος και σταυρώθηκε, για να μας συμφιλιώσει με τον Θεό, να μας αποκαταστήσει στην αγάπη του· «ο Χριστός ηγάπησεν ημάς και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ ημών προσφοράν και θυσίαν τω Θεώ εις οσμήν ευωδίας» (Εφ. 5: 2). Από την θλιβερή εκείνη ημέρα της ανταρσίας των πρωτοπλάστων, το σαράκι της αμαρτίας είχε διαβρώσει ανεπανόρθωτα την οικειότητα του ανθρώπου προς τον Θεό. Κι ήρθε ο ίδιος ο μονάκριβος Υιός του Θεού και σήκωσε πάνω του την αμαρτία όλου του κόσμου. Εκούσια προσφέρθηκε και πέθανε για μας τους εχθρούς κι αντάρτες. Αυτή ακριβώς η θυσία του πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, που λύτρωσε εμάς τους αμαρτωλούς, μας χάρισε την υιοθεσία, μας αποκατέστησε στην οικογένεια του Θεού, είναι το αποκορύφωμα της αγάπης του.         

β. Σοφία: Με δόλο ο σατανάς απέσπασε τους πρωτόπλαστους από την υπακοή τους στο Θεό και τους κατέστησε δικούς του υποτελείς. Κάθε άνθρωπος, ως παραβάτης του θείου νόμου, ήταν επικατάρατος. Για να σώσει την καταραμένη ανθρωπότητα ο Θεός έπρεπε να γίνει άνθρωπος, να προσλάβει την ανθρώπινη φύση, διότι «το απρόσληπτον αθεράπευτον», όπως θεολογεί ο άγιος Γρηγόριος. Έγινε, λοιπόν, άνθρωπος ο Ιησούς Χριστός. Ήταν, όμως, αναμάρτητος και πως θα μπορούσε να πλησιάσει και να λυτρώσει τους καταραμένους; Η πανσοφία του Θεού συνέλαβε το σωτήριο σχέδιο: Δια του σταυρού! Το βεβαίωνε ο νόμος «κεκατηραμένος υπό του Θεού πας κρεμάμενος επί ξύλου» (Δε. 21, 23 πρβλ. Γαλ. 3, 13). Υψωμένος πάνω στο σταυρό ο αναμάρτητος Ιησούς Χριστός έγινε επικατάρατος. Και την ώρα, που φάνηκε πως θριαμβεύει ο κοσμοκράτορας του αιώνος τούτου, αφού θανάτωσε τον Ιησού με τον καταραμένο σταυρικό θάνατο, τότε ακριβώς η θεότητα, που κρυβόταν στην ανθρώπινη φύση του Ιησού Χριστού, συνέτριψε την κεφαλή του αρχέκακου και κατέλυσε το κράτος του θανάτου. Έτσι, θαυμάζει ο εκκλησιαστικός ποιητής: «πεπλάνηται ο πλάνος (σατανάς), ο πλανηθείς (άνθρωπος) λυτρούται» από την κυριαρχία του διαβόλου και απελευθερώνεται από το κράτος του θανάτου. Συγκλονισμένος από το σοφό αυτό σχέδιο ο απόστολος Παύλος αναγνωρίζει το σταυρό ως την αληθινή σοφία και δεν θέλει να γνωρίζει και να κηρύττει τίποτε άλλο παρά μόνο «Ιησούν Χριστόν, και τούτον εσταυρωμένον» (Α΄ Κορ. 2: 2).                                                                                      

γ. Δύναμη: Ως παντοδύναμος Θεός ο Κύριος θα μπορούσε, βέβαια, να συντρίψει τον σατανά με μία εντολή. Σεβόμενος, όμως, την ελευθερία του ανθρώπου, δεν έκανε χρήση της παντοδυναμίας του. Έγινε άνθρωπος, δούλος, κατάδικος και πέθανε με τη χειρότερη των ποινών, με τον σταυρικό θάνατο. Μ΄ αυτή την έσχατη ασθένειά του συνέτριψε την αμαρτία και πιστοποίησε την ανυπέρβλητη δύναμή του. Ασφαλώς, δεν είναι παράξενο να περνά η αμαξοστοιχία πάνω από μια σιδερένια γέφυρα. Αν, όμως, η γέφυρα, που συγκρατεί την αναξοστοιχία αποτελείται από καλάμια, αυτό είναι αξιοθαύμαστο. Δείχνει πως το καλάμι κλείνει μέσα του μία ακατανόητη μυστική δύναμη. Παρόμοια, στον εσταυρωμένο Ιησού αντικρύζει ο Παύλος την «Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν» (Α΄ Κορ. 1: 24). Ο σταυρός του Χριστού είναι η φύτρα της νέας δημιουργίας, η ρίζα της νέας κτίσεως, το θεμέλιο της Εκκλησίας του Χριστού. Γι΄ αυτό και αποτελεί όχι μόνο το καύχημα και το κόσμημα της οικουμένης, αλλά και το γνώρισμα της ζωής του πιστού· κυρίως αυτό. Καθώς τον υψώνει σε παγκόσμια προσκύνηση η Εκκλησία μας προτείνει στην ανθρωπότητα να ενστερνισθεί τη σοφία του Θεού, που κρύβεται στον σταυρό του Ιησού Χριστού. Με τρόπο ακατανόητο – κι εν πολλοίς ανόητο – για τη σοφία του άθεου κόσμου, η σοφία του Θεού μάς διδάσκει ότι η δύναμη δεν ταυτίζεται με τη βία, αλλά εκδηλώνεται με τη συγκατάβαση και ελέγχεται από την αγάπη. Η αγάπη, που όχι μόνο συγχωρεί και ανέχεται, αλλά θυσιάζεται για τους εχθρούς, είναι ακατάλυτη δύναμη. Αυτό δεν το καταλαβαίνει και φυσικά, δεν μπορεί να το ζήσει όποιος δεν μαθήτευσε στο σταυρό του Χριστού, δεν γνώρισε και δεν φωτίστηκε από τη σοφία του σταυρού.

Μητρ. Πειραιώς κ. Σεραφείμ --- Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΤΕΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΙΣΛΑΜΙΚΟΣ ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΣ

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 13^ῃ Μαΐου 2015

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΤΕΜΕΝΟΣ  ΚΑΙ  ΙΣΛΑΜΙΚΟΣ ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΣ

Ἡ ἐπικαιροποίησι ἀπό τό Κοινοβούλιο τῆς θεσμοθετήσεως τῆς ἀσύμβατης μέ τό Εὐρωπαϊκό κεκτημένο θρησκείας τοῦ Ἰσλάμ πού στοχοποιεῖ θανάσιμα τήν ἄρνησή της, μέ τήν ψήφισι τῆς τροπολογίας γιά τήν ἀνέγερσι τοῦ Ἰσλαμικοῦ Τεμένους ἀπό τήν πλειοψηφία τῶν Κομμάτων τῆς Βουλῆς, τήν στιγμή κατά τήν ὁποία λειτουργοῦν στό Λεκανοπέδιο 150 τεμένη μέ ναυαρχίδα τῶν 3000 τετραγωνικῶν μέτρων Τέμενος τῆς ὁδοῦ Πειραιῶς στό Μοσχάτο ἐνδυναμώνει οὐσιωδῶς τὀν σχεδιασμό ἰσλαμοποιήσεως τῆς χώρας μας ἀπό τό Σιωνιστικό λόμπυ τοῦ κ. Ρότσιλντ καί τῶν μισθάρνων ἐντοπίων ὀργάνων του, μέ τόν ἀνεξέλεγκτο ἐποικισμό τῶν μουσουλμάνων ἐπηλύδων μέ δῆθεν πρόταγμα τά ἀνθρώπινα δικαιώματα καί τήν ἀνεξιθρησκεία πού ἀποτελοῦν «ἀνόσιες ἰδέες» γιά τό Ἰσλάμ, ὅπως ἀποδεικνύουν οἱ σφαγές καί τό αἷμα στό ἐγκληματικό Χαλιφάτο καί ἀποθρασύνει τούς ἰσλαμιστές «ἐποίκους» πού ἐπιδίδονται σέ ἀπόπειρες προσηλυτισμοῦ στό Ἰσλάμ. Τήν ἰδία στιγμή ἡ τιμητική προσκύνησι τῶν ἐγχριστοθέντων Ἁγίων καί Μαρτύρων τῆς Πίστεως πού διέσωσε τήν ἐθνική μας ἰδιοπροσωπεία κάτω ἀπό τόν Ἰσλαμικό ζυγό, χαρακτηρίζεται ὡς «εἰδωλολατρεία» καί ἡ μεταφορά τιμίων λειψάνων εἰς τόν Ἱδρυματικό Ἱ. Ναό τοῦ Ἀντικαρκινικοῦ Νοσοκομείου «Ἅγιος Σάββας» πρός προσκύνησι τῶν ἐπιθυμούντων κατασυκοφαντεῖται καί καθυβρίζεται ὡς δῆθεν «μεσαιωνισμός». Στήν Μητροπολιτική μας Περιφέρεια μοιράζονται προσηλυτιστικά φυλλάδια τοῦ Ἰσλάμ ἀπό ἑλληνόφωνη ἰσλαμική ἱστοσελίδα καί γι’ αὐτό ἀποστείλαμε Ποιμαντορική Ἐγκύκλιο πού θά ἀναγνωσθῆ στούς Ἱ. Ναούς τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς τήν Κυριακή τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων τῆς ἐν Νικαίᾳ Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου γιά τήν ἐνημέρωση τῆς δράσεως τῶν νεοαρειανῶν Ἰσλαμιστῶν.

Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η   Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ

Π ρ ὸ ς  τ ὸ ν  Ἱ ε ρ ὸ  Κ λ ῆ ρ ο  κ α ὶ  τ ὸ ν  ε ὐ σ ε β ῆ  λ α ὸ

τ ῆ ς  κ α θ’  ἡ μ ᾶ ς  Ἱ.  Μ η τ ρ ο π ό λ ε ω ς

Η κόλαση στα Σκόπια και ελληνικά συμφέροντα

Κωνσταντίνος Χολέβας

Οι φονικές συγκρούσεις ανάμεσα στους Αλβανούς ενόπλους και στους Σκοπιανούς αστυνομικούς στο Κουμάνοβο έρχονται να προστεθούν στη μακρά σειρά ένοπλων παρεμβάσεων των Αλβανών εις βάρος της εδαφικής ακεραιότητας της ΠΓΔΜ. Από το 2001 όταν η αλβανική κοινότητα, που αριθμεί το 30% του συνολικού πληθυσμού, εξεγέρθηκε και αυτονομήθηκε, οι δυτικές επαρχίες του γειτονικού μας κράτους δεν ελέγχονται από την κυβέρνηση των ψευδομακεδόνων. Η αλβανική σημαία κυματίζει στο Τέτοβο, στη Στρούγκα, στο Ντέμπαρ, τα αλβανόφωνα σωματεία αρνούνται να παίξουν ποδόσφαιρο με τις ομάδες των Σλάβων, η Ιλλυρίδα έχει ανακηρυχθεί ήδη υποψήφια προς απόσχιση αλβανική περιοχή και η συμφωνία της Αχρίδος του 2001 απλώς συγκαλύπτει την προφανή κατάσταση διαλύσεως του κράτους.