Γεννήθηκε το
251 στην πόλη Κόμα κατά τη νότια Μέμφιδα κοντά στην Ηρακλεόπολη της Μέσης
Αιγύπτου. Οι γονείς του ήσαν Αιγυπτιώτες χριστιανοί. Η ανατροφή του ήτο βέβαια
χριστιανική, αλλά κατά περίεργο τρόπο δεν μορφώθηκε σχολικά, αν και ήταν
εύπορος. Ο Μ. Αθανάσιος, ο και βιογράφος του, μας πληροφορεί, ότι «γράμματα
μαθείν ουκ ηνέσχετο… θεοδίδακτος γενόμενος ο μακάριος και φρόνιμος ην λίαν· και
το θαυμαστόν ότι, γράμματα μη μαθών, αγχίνους ην και συνετός άνθρωπος».
Αργότερα σε κάποιους ειδωλολάτρες ο Αντώνιος θα ειπή: «μη μαθόντες ημείς
γράμματα πιστεύομεν εις τον Θεόν». Ύστερα από τον θάνατο των γονέων του, όταν
ήταν περίπου 20 ετών, άκουσε στον ιερό ναό την περικοπή του Ευαγγελίου, που
είπεν ο Χριστός στον πλούσιο νεανίσκον· «ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησον
πάντα τα υπάρχοντά σοι και δος πτωχοίς και δεύρο ακολούθει μοι». Πράγματι·
μόλις ετελείωσε η θεία λειτουργία, ο Αντώνιος άρχισε να σκορπάη στους φτωχούς
και καταφρονεμένους τη σημαντική περιουσία του. δεν βάσταξε για τον εαυτό του
και την αδελφή του που προστάτευε, παρά μόνο ελάχιστα χρήματα. Αλλά όταν άκουσε
και πάλι κατά τη θεία λειτουργία το λόγο του Χριστού, «μη μεριμνήσητε εις την
αύριον», τότε διανέμει στους απόρους ό,τι είχεν απομείνει. Με σύμφωνη γνώμη
οδηγεί την μεν αδελφή του σε παρθενώνα, υποτυπώδες μοναστήρι της εποχής, αυτός
δε παραμένει μόνος στο σπίτι του ασκούμενος. Η άσκησή του συνίστατο στην
νηστεία, την αγρυπνία και την προσευχή. Η τροφή του ήταν ψωμί και νερό μετά τη
δύση του ηλίου στην αρχή κι΄ αργότερα έτρωγε κάθε δύο ημέρες και μετά ανά
τέσσερες. Αργότερα εγκατέλειψε το σπίτι του και εγκαταστάθηκε σε ησυχαστικό
τόπο έξω από την Ηρακλεόπολη. Εκεί ανεύρε και κάποιον γέροντα ασκητή που ζούσε
ησυχαστικά από την νεότητά του. Πλησίον του παρέμεινε μικρό διάστημα μετά το
οποίο ανεχώρησε για περισσότερη ησυχία. Βρήκε ένα τάφο που τον μετέβαλε σε
παλαίστρα. Εκεί παρέμεινε αρκετά χρόνια παλεύοντας με το διάβολο, για να
αναχωρήση και πάλι σε βαθύτερη έρημο. Αφού διαπέρασε τον Νείλο, προχώρησε προς
τα όρη της δεξιάς όχθης, που εκτείνονται προς την Αραβία και εγκατεστάθη σε
κάποια ερείπια κοντά σε πηγή στη λιβυκή έρημο Πισπίρ. Στην έρημο αυτή
παρέμεινεν ως είκοσι χρόνια ασκούμενος μέσα σε αδιάλειπτο πόλεμο με τους
δαίμονες. Η φήμη του άρχισε να απλώνεται μεταξύ μοναχών και λαϊκών. Ο Αντώνιος
εδέχετο τους προσερχομένους σ΄ αυτόν και τους εδίδασκε περί σωτηρίας ψυχής.
Τάδε έφη Κοσμάς
Misha:
o μέγας εν οσίοις Ισαάκ ο Συρος δεν εχει
καμμια σχεση με τον Νεστοριανισμό.
αντιθετα, ετιμάτο και τιμάται από ολους τους θεόπτες αγιους μας ως άγιος, οπως και πράγματι είναι. με πρωτοβουλια μαλιστα του γεροντος Παισίου ανηγερθη ναός του σε καλυβη του Αγ.Ορους, δημιουργηθηκε ακολουθία του από τον μακαριστο γερ. Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη και καθιερωθηκε να εορταζεται η μνημη του στις 28 Σεπτεμβρίου.
αντιθετα, ετιμάτο και τιμάται από ολους τους θεόπτες αγιους μας ως άγιος, οπως και πράγματι είναι. με πρωτοβουλια μαλιστα του γεροντος Παισίου ανηγερθη ναός του σε καλυβη του Αγ.Ορους, δημιουργηθηκε ακολουθία του από τον μακαριστο γερ. Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη και καθιερωθηκε να εορταζεται η μνημη του στις 28 Σεπτεμβρίου.
ας δουμε λίγο τα υπόλοιπα....
στην καταστολη της Στάσεως του Νικα ήταν παρων και ο ίδιος ο Ιουστινιανός. Μάλιστα αναφερεται πως προσηχθησαν ενωπιον του δυο εκ των πρωτεργατων οι οποίοι ικετευαν να τους χαρισθεί η ζωή, αυτός ομως του κοιταξε με αποστροφή, διεταξε να σφαγούν και πέταξε τα πτωματα τους στον Βόσπορο.
νομίζω, φίλε Κοσμά, πως δεν θα πρέπει να γινεται συγκριση της Καινής με την
Παλαιά Διαθήκη...άλλα μετρα και αλλα σταθμά ισχυαν τοτε.....
ισχυε το ¨οφθαλμον αντι οφθαλμου... , η δια λιθοβολισμού θανατωση των αμαρτανοντων κλπ τα οποια, δοξα τω Θεώ, διορθωθηκαν με την έλευση του Καλού Ποιμένος Χριστού....
ισχυε το ¨οφθαλμον αντι οφθαλμου... , η δια λιθοβολισμού θανατωση των αμαρτανοντων κλπ τα οποια, δοξα τω Θεώ, διορθωθηκαν με την έλευση του Καλού Ποιμένος Χριστού....
O Συναξαριστής της ημέρας.
Πέμπτη, 3 Σεπτεμβρίου 2015
Ανθίμου Ιερομάρτυρος επισκόπου Νικομήδειας, Χαρίτωνος μάρτυρος, Θεοκτίστου οσίου, οσιομάρτυρος Θοίβης διακ., Πολυδώρου νεομάρτυρος του εν Νέα Εφέσω, του Κυπρίου (1794).
Ἔζησε στὰ τέλη
τοῦ 3ου αἰῶνα
μ.Χ. καὶ πατρίδα του ἦταν ἡ Νικομήδεια.
Ἀπὸ μικρὸς
διακρίθηκε γιὰ τὸν εὐσεβῆ ζῆλο του πρὸς τὰ θεία. Ὅταν ἐνηλικιώθηκε, ἡ ζωὴ του
ἦταν ὑπόδειγμα σωφροσύνης καὶ ἀγάπης. Ἐπειδὴ πλούσια κατεῖχε τὸν θησαυρὸ τῶν
θείων ἀληθειῶν, ἡ θερμή του διδασκαλία, ἐμπνεόμενη ἀπὸ ἀποστολικὸ ζῆλο, ἔβρισκε
σχεδὸν πάντα ἀνταπόκριση στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν. Ἡ πνευματικὴ ἱκανότητα τοῦ
Ἄνθιμου ὤθησε τοὺς χριστιανοὺς τῆς Νικομήδειας καὶ τὸν ἔπεισαν νὰ γίνει ἱερέας
καὶ ἀργότερα ἐπίσκοπός τους.
Ὅταν, ὅμως, ἔγινε
ὁ διωγμὸς ἐπὶ Διοκλητιανού, τὸν κυνήγησαν καὶ τὸν συνέλαβαν. Ὁ Διοκλητιανὸς τοῦ
πρότεινε νὰ θυσιάσει στοὺς Θεοὺς γιὰ νὰ κερδίσει τὴν ζωή του, ἀλλιῶς τὸν
περίμεναν φρικτὰ βασανιστήρια, καὶ τοῦ ἔδειξε τὰ ὄργανα ποὺ θὰ τὸν βασάνιζαν. Ὁ
Ἄνθιμος εἶπε: «Γιατὶ μοῦ τὰ δείχνεις; Γιὰ νὰ μὲ φοβίσεις; Αὐτὰ ἂς τὰ φοβοῦνται
ἐκεῖνοι, γιὰ τοὺς ὁποίους ἡ παροῦσα ζωὴ εἶναι μόνο ἡδονὴ καὶ τὴν στέρησή της
θεωροῦν μεγάλη ἀπώλεια. Ἀλλὰ σὲ μένα, ὅπως καὶ σὲ κάθε χριστιανό, αὐτὰ δὲν
ἀσκοῦν καμιὰ γοητεία. Τὸ σῶμά μου εἶναι πρόσκαιρο καὶ εὐτελές, ποὺ μόνη ἀξία
ἔχει, ὅταν ἁγιασθεῖ διὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ δοθεῖ εἰς τὴν κατὰ Χριστὸν ζωή.
Ἑπομένως, τιμωρίες καὶ βάσανα εἶναι γιὰ μένα πιὸ ποθητὰ ἀπὸ τοῦ νὰ ἀρνηθῶ τὸν
Σωτῆρα μου».
Τότε, ἀφοῦ τὸν βασάνισαν φρικτά,
τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισαν.
ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΗ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ
Να θυμάστε την αμαρτωλότητά σας και να θεωρείτε τον εαυτό σας άξιο της
κολάσεως. Και ο απόστολος Παύλος ποτέ δεν ξεχνούσε πως ήταν πρώτα διώκτης της
Εκκλησίας, μολονότι υστέρα οι απερίγραπτοι κόποι του γι΄ αυτήν μπορούσαν να
εξαλείψουν τις αμαρτίες δέκα διωκτών. Ενώ όμως από το ένα μέρος δήλωνε, «ουκ ειμί ικανός
καλείσθαι απόστολος, διότι εδίωξα την εκκλησίαν του Θεού» (Α’ Κορ. 15:9), από
το άλλο μέρος δεν απελπιζόταν για τη σωτηρία του. Με βέβαιη ελπίδα έγραφε:
«Απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος» (Β’ Τιμ. 4:8). «Την επιθυμίαν
έχω εις το αναλύσαι και συν Χριστώ είναι» (Φιλιπ. 1:23).
Μιμηθείτε τον απόστολο. Αμάρτημα εξομολογημένο και μισημένο σβήνεται από το βιβλίο της δικαιοσύνης του Θεού. Έτσι, δεν θα καταλογιστεί στην τελική Κρίση. Αυτό έχοντας στο νου μας, ας φρονηματίζουμε πάντα τη ψυχή μας με την ελπίδα της σωτηρίας, διατηρώντας όμως αμείωτο μέσα μας το αίσθημα της αμαρτωλότητος. Ο Χριστός, με τη σταυρική του θυσία, έσκισε το χρεόγραφο όλων των ανομιών μας. Από μας ζητάει ζωντανή πίστη, ειλικρινή Εξομολόγηση, αγώνα εναντίον της αμαρτίας και μίσος για το κακό.
Μιμηθείτε τον απόστολο. Αμάρτημα εξομολογημένο και μισημένο σβήνεται από το βιβλίο της δικαιοσύνης του Θεού. Έτσι, δεν θα καταλογιστεί στην τελική Κρίση. Αυτό έχοντας στο νου μας, ας φρονηματίζουμε πάντα τη ψυχή μας με την ελπίδα της σωτηρίας, διατηρώντας όμως αμείωτο μέσα μας το αίσθημα της αμαρτωλότητος. Ο Χριστός, με τη σταυρική του θυσία, έσκισε το χρεόγραφο όλων των ανομιών μας. Από μας ζητάει ζωντανή πίστη, ειλικρινή Εξομολόγηση, αγώνα εναντίον της αμαρτίας και μίσος για το κακό.
Toυ Μητρ. Ηλείας κ. Γερμανού : Τι συμβαίνει; τα τελευταία 30 χρόνια έχουν αγιοποιηθή τόσα πρόσωπα, όσα δεν αγιοποιήθηκαν αιώνες!
….Διότι
πράγματι τα τελευταία 30 χρόνια έχουν αγιοποιηθή τόσα πρόσωπα, όσα δεν
αγιοποιήθηκαν αιώνες!
Δια
τούτο διερωτάται κανείς• Τι συμβαίνει; Είναι μεγάλη η αγιότητα σήμερα και
τόσοι πολλοί στην εποχή μας ευηρέστησαν τω Θεώ, ώστε Εκείνος τους εθαυμάστωσε
και αποδεδειγμένως δημοσίως τους ενεφάνισε ή εμείς έχομε χάσει τα
αγιοπνευματικά κριτήρια αναγνωρίσεως ενός αγίου;
Μήπως στην σημερινή απιστία και την αδιαφορία των ανθρώπων, ούτοι
ζητούν «σημεία», ως ζητούσαν οι Ιουδαίοι και οι Έλληνες των χρόνων του Ιησού
(Ίδε σχετικά περιστατικά: Ματθαίου ιβ΄ 38 – 45 , ιστ΄ 1 – 4, κζ΄ 42 – 44, Λουκά
δ΄ 23 – 30, ια΄ 29, Ιωάννου στ΄ 30 – 41, Α΄ Κορινθίους 22 – 26), και η
Εκκλησία, αντιθέτως απ΄ ό,τι έπραξεν ο Κύριος, προσπαθή να ικανοποιήση το
αίτημα με την αγιοποίησι νέων προσώπων;
Μήπως η Εκκλησία μας επηρεασμένη από την μόδα του συγχρονισμού ή της νέας εποχής, αναζητεί να προβάλη στους χριστιανούς μας νέα άγια πρότυπα, εγκαταλείποντας τα υπάρχοντα σπουδαία και μεγάλα τοιαύτα;
Μήπως είναι τούτο κάτι «που πουλάει» κατά την σημερινήν ορολογίαν, και κάποια μέλη της δεν θέλουν να στερηθούν των ωφελημάτων του;
Μήπως η Εκκλησία μας επηρεασμένη από την μόδα του συγχρονισμού ή της νέας εποχής, αναζητεί να προβάλη στους χριστιανούς μας νέα άγια πρότυπα, εγκαταλείποντας τα υπάρχοντα σπουδαία και μεγάλα τοιαύτα;
Μήπως είναι τούτο κάτι «που πουλάει» κατά την σημερινήν ορολογίαν, και κάποια μέλη της δεν θέλουν να στερηθούν των ωφελημάτων του;
Πάντως ό,τι και αν συμβαίνη,
έχω την αίσθησιν ότι ευρισκόμεθα εις λάθος δρόμο.
Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ :
Αὐτή εἶναι ἡ «θεολογική» βάση τοῦ Ἰσλάμ πού δέν διακρίνεται σέ ριζοσπαστικό
καί σέ δῆθεν μετριοπαθές. Μιᾶς ἀνθρωποπαθοῦς θρησκείας πού ἑδράζεται στό
τρομακτικό ἰδεολόγημα ὅτι δῆθεν ἔνθεος εἶσαι ἐάν σφάζεις, βιάζεις, λεηλατεῖς
καί ἐπιβάλλεσαι στό συνάνθρωπό σου. Βέβαια ὁ ψευδοθεός Ἀλάχ δέν εἶναι ἄλλος ἀπό
τόν ψευδοθεό τοῦ ἀραβικοῦ πολυθεϊστικοῦ καί εἰδωλολατρικοῦ συστήματος καί ἑπομένως
ὡς δαιμόνιο ἀρέσκεται στίς ἀνθρωποθυσίες καί τό αἷμα, ὁ δέ δῆθεν Προφήτης ἐνυμφεύθη
ὡς ἕβδομη γυναίκα του τήν σύζυγο τοῦ υἱοῦ του Ζαΐντ καί ὡς ἔνατη τήν ἑπταετῆ
κορασίδα Ἀϊσά. Τό ἐρώτημα πού τίθεται εἶναι πόσο ἀνόητοι μπορεῖ νά εἶναι οἱ ὑπεύθυνοι
τῶν πολιτειῶν τῆς Δύσεως, ὥστε νά παραβλέπουν τά ἀνωτέρω καί νά δηλώνουν
παγκόσμια σάν τόν Ἀμερικανό Πρόεδρο ὅτι δῆθεν «ὑποτιμήσαμε» τό θέμα. Ὅσον ἀφορᾶ
γιά τούς ἐν Ἑλλάδι κρατοῦντας πολλαπλασιάζεται ἡ εὐθύνη τους γιατί σέ αὐτήν τήν
αἱματοπότιστη χώρα τό Γένος μάτωσε καί τά ἱερά σφάγια τῆς πίστεως καί τῆς ἐλευθερίας
μας πότισαν μέ τό αἷμα τους, σπιθαμή πρός σπιθαμή, αὐτή τήν μαρτυρική γῆ, γιά
νά μήν ἀποτελοῦμε σήμερα τό ὑπόλοιπο τῆς Εὐρωπαϊκῆς Τουρκίας.
Τι βοάτε προς με; Δεν βλέπετε ότι καρπόν ου φέρει η άμπελος αύτη;
Ο π. Θεοφάνης είδεν εις όραμά του, εις τας αρχάς του ιθ΄ (19ου)
αιώνος, τη βοηθεία του Οσίου Νείλου, όρασιν φοβεράν και προφητικήν δια τους
Αγιορείτας Πατέρας των ημερών μας και δι΄ ολόκληρον την Ελλάδα, της οποίας
Σκέπη μοναδική ην και εστίν η Θεοτόκος. Εόρακε ούτος εν πλήθος παλαιών
Αγιορειτών Πατέρων λέγοντες: «Ω, ποία ταλαιπωρία συνέβη εις την άμπελον ταύτην
; πως ησθένησαν τα κλήματα όλα ταύτα;» Και πλείστα άλλα τοιαύτα, εκφράζοντες δε
ούτοι την ανησυχίαν των δια τους νυν πατέρας τους καλλιεργούντας νωχελικώς και
νεωτεριστικώς το Περιβόλιον της Παναγίας. Ηκούσθη κατόπιν φωνή ερχομένη έσωθεν
βροντής λέγουσα: «Άρατε την σκέπην ταύτην ότι η άμπελος αυτή ηχρειώθη και ου
χρήζει της σκέπης ταύτης». Οι πολιοί ούτοι Όσιοι Πατέρες ήρχισαν βοώντες
μεγαλοφώνως: «Παύσον Κύριε την οργήν σου κατά της αμπέλου ταύτης, μη αποστρέψης
το πρόσωπόν σου από την άμπελον ταύτην. Επάκουσον της φωνής του στεναγμού ημών
και παύσον την αγανάκτησίν σου, ότι πολλούς και μεγάλους κόπους κατεβάλομεν εις
την άμπελον». Και πάλιν φωνή ηκούσθη εκ της βροντής λέγουσα: «Τι βοάτε προς με;
Δεν βλέπετε ότι καρπόν ου φέρει η άμπελος αύτη; Ηβουλήθην πέμψας αγγέλους
Σατανά του ερημώσαι την άμπελον ταύτην, ότι ατιμίαν αντί καρπόν φέρει». Ο π.
Θεοφάνης βλέπει εν συνεχεία Γυναίκα ερχομένην από την Εκκλησίαν της Παναγίας
κρατούσαν Βρέφος εις τας αγκάλας Της και είπε προς τους πατέρας εκείνους:
«Παύσατε, ω οσιώτατοι πατέρες. Δεν
βλέπετε την άμπελον ότι εξέκλινε και αντί καρπού φέρει εργασίαν ψυχοφθορίας;»
Οι δε πατέρες εστράφησαν τότε προς την Θεοτόκον με θρήνον και κλαυθμόν
λέγοντες: «Παντάνασσα Δέσποινα, φείσαι της αμπέλου ταύτης της παρά Σου
φυτευθείσης. Δέξαι την δέησιν ημών των αναξίων δούλων σου. Μη παραδώσης εις
αιχμαλωσίαν την άμπελον ταύτην». Και ευθύς το Βρέφος Αυτής εβόησε: «Που είναι ο
καρπός της αμπέλου ταύτης;» και έκαμε νεύμα δια της χειρός Του να συμμαζώσουν
το πανίον (την σκέπην). Η δε Κυρία Θεοτόκος εκράτησε την χείρα του Βρέφους και
έβαλε την δεξιάν Της εις το στόμα Τούτου και ημπόδισε να ποιήση νεύμα και να
κράξη την εγκατάλειψιν του Αγίου Όρους.
Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος
Ἡ ψυχρότητα στὴν προσευχὴ ὀφείλεται εἴτε σὲ ψυχικὴ κόπωση
εἴτε σὲ πνευματικὸ κορεσμὸ εἴτε σὲ σωματικὲς ἀπολαύσεις καὶ ἀναπαύσεις εἴτε σὲ
πάθη, ποὺ κυριεύουν τὴν ψυχή, προπαντὸς στὴν ἔπαρση. Ὅλα αὐτὰ εἶναι ἐνάντια στὴν
πνευματικὴ ζωή, μέσα στὴν ὁποία κεντρικὴ θέση κατέχει ἡ προσευχή. Ἔτσι, πρῶτα
καὶ κύρια προκαλοῦν τὸ στέρεμα τῆς πηγῆς τῆς προσευχῆς μέσα μας. Αὐτό, ὅμως,
μπορεῖ νὰ oφείλεται καὶ σὲ ἀπομάκρυνση τῆς χάριτος, ποὺ
συμβαίνει μὲ θεία παραχώρηση. Και να γιατί:Καὶ νὰ γιατί:Καὶ νὰ γιατί:
Ὅταν ἡ ψυχὴ μας φλέγεται ἀπὸ τὸν πόθο τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ
τὴν καρδιὰ μας ξεχύνεται ὁλόθερμη προσευχή, δὲν ἔχουμε παρὰ ἐλεητικὴ ἐπίσκεψη
τῆς χάριτος. Ἐμεῖς ὅμως, ὅταν ἡ εὐλογημένη αὐτὴ κατάσταση παρατείνεται γιὰ
πολύ, νομίζουμε ὅτι κατορθώσαμε κάτι σπουδαῖο μὲ τὸ δικό μας ἀγώνα καὶ
κυριευόμαστε ἀπὸ τὴν κενοδοξία.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)