Στο φύλλο της 5/1/97 η «Καθημερινή» δημοσιεύει άρθρον του Μητροπολίτη Ελβετίας κ. Δαμασκηνού με τίτλο «Αναγκαίος ο διαθρησκευτικός διάλογος». Το ερώτημα που γεννιέται αμέσως στον ορθόδοξο αναγνώστη είναι: Ποιο θα μπορούσε να είναι το περιεχόμενο ενός τέτοιου διαλόγου; Αν και το άρθρο εξηγή καθαρά το σκοπό του προτεινόμενου διαλόγου, εν τούτοις δεν απαντά σ’ αυτό το ερώτημα. Ο συγγραφέας ξεκινάει με την προτροπή του Χριστού προς τους μαθητές Του να κηρύξουν το Ευαγγέλιο σ’ όλα τα έθνη, αλλά το θέμα του δεν είναι η ιεραποστολή, που είναι ένα θεάρεστο έργο. Το θέμα του Σεβασμιωτάτου είναι η «προώθηση πνεύματος αμοιβαίας κατανοήσεως και ειλικρινούς συνεργασίας» μεταξύ Ορθοδοξίας και Ισλάμ. Ο συγγραφέας τονίζει ότι οι δύο θρησκείες «μπορούν και οφείλουν να αναδείξουν τον άνθρωπο της ειρήνης όχι μόνο με την ανακάθαρση της διδασκαλίας τους από τις μισαλλόδοξες προλήψεις του ιστορικού παρελθόντος, αλλά και με την προσαρμογή της αποστολής τους στις απαιτήσεις των καιρών» (δική μου η έμφαση). Προσθέτει ακόμη ότι ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος «υπήρξε πάντοτε θερμός υποστηρικτής της αναγκαιότητος του διαθρησκευτικού διαλόγου της Ορθοδοξίας με το Ισλάμ».
ΕΓΚΩΜΙΟΝ Επί τη ευρέσει της τιμίας κεφαλής του Προδρόμου.
«Εκ σπέρματος όφεως», λέγει ο Ησαϊας, «εξελεύσεται έκγονα ασπίδων, και τα έκγονα αυτών εξελεύσονται όφεις πετάμενοι» (Ησαϊα ιδ:29). Τούτο σημαίνει, ότι από τον όφιν γεννώνται αι ασπίδες και τα γεννήματα αυτών γίνονται όφεις πτερωτοί, αληθής δε βεβαίως ο λόγος του Προφήτου. Ιδού το παράδειγμα ολοφάνερον. Πόθεν γεννάται ο Ηρώδης ούτος, όστις έρριψεν εις την φυλακήν τον Ιωάννην, τέλος δε τον εθανάτωσεν; Από τον πρώτον και τρομερόν εκείνον όφιν, όστις εθανάτωσε τας δεκατέσσαρας χιλιάδας των βρεφών, από τον πρώτον δηλαδή και μέγαν Ηρώδην. Από τον όφιν εκείνον γεννώνται ο Αριστόβουλος και ο Φίλιππος, ως και οι άλλοι όφεις· από το σπέρμα του όφεως εκείνου γεννάται και η θυγάτηρ του Αριστοβούλου Ηρωδιάς. Όφις φαρμακερός ο πρώτος Ηρώδης εναντίον της ανθρωπίνης φύσεως, όφις τοιούτος και ο δεύτερος Ηρώδης, ο υιός του· ιδού και η ασπίδα, η Ηρωδιάς. Θέλεις να ίδης και το θυγάτριον αυτής όμοιον της ασπίδος; Ιδού αυτό, της ασπίδος το γέννημα, πως πετά έμπροσθεν του Ηρώδου, και με το πέταγμα και στριφογύρισμα εκείνο ανοίγοντας το στόμα των, τόσον ο όφις, όσον και η ασπίς και το γέννημα αυτής, κόπτουσι την Κεφαλήν του Ιωάννου.
A CONFESSION OF FAITH Against Ecumenism
From a Convention of Orthodox Clergymen and Monks
Greece, April 2009
Those of us who by the Grace of God have
been raised with the dogmas of piety and who follow in everything the One,
Holy, Catholic and Apostolic Church, believe that:
The sole path to salvation of mankind[1] is the faith in the Holy Trinity, the work and the teaching of our Lord Jesus Christ, and their continuance within His Body, the Holy Church. Christ is the only true Light;[2] there are no other lights to illuminate us, nor any other names that can save us: "Neither is there salvation in any other: for there is none other name under heaven given among men, whereby we must be saved."[3] All other beliefs, all religions that ignore and do not confess Christ "having come in the flesh,"[4] are human creations and works of the evil one,[5] which do not lead to the true knowledge of God and rebirth through divine Baptism, but instead, mislead men and lead them to perdition. As Christians who believe in the Holy Trinity, we do not have the same God as any of the religions, nor with the so-called monotheistic religions, Judaism and Mohammedanism, which do not believe in the Holy Trinity.
Τη ΚΔ΄ (24η) Φεβρουαρίου, γέγονεν η πρώτη και Δευτέρα εύρεσις της τιμίας Κεφαλής του Αγίου ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού ΙΩΑΝΝΟΥ.
Η Τιμία αύτη και Αγγέλοις αιδέσιμος του θείου Προδρόμου Κεφαλή πρώτον μεν ευρέθη εν τω οίκω του Ηρώδου, δι’ επιφανείας και αποκαλύψεως του ιδίου Τιμίου Προδρόμου, εις δύο Μοναχούς, οι οποίοι μετέβαινον εις προσκύνησιν του ζωοδόχου Τάφου του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, έλαβε δε ταύτην παρά των Μοναχών εκείνων εις κεραμεύς και την μετέφερεν εις την Έμεσαν· αισθανθείς δε εκείνος, ότι δια της Αγίας Κάρας έλαβεν ευτυχίαν, ετίμα αυτήν εξαιρέτως και όταν έμελλε να αποθάνη, την αφήκεν εις την αδελφήν του, παραγγείλας εις αυτήν να μη την μετατοπίση ούτε να την δείξη εις άλλον, αλλά να την τιμά και να την προσκυνή.
Ἀπάντηση στήν δήλωση τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Θεοδώρου Β´
Μεταφέρουμε ἀπό τήν ἐφημερίδα Ὀρθόδοξος Τύπος (31.1.2020, σ. 1):
Λυπᾶμαι
γιά τά ὅσα λέχθηκαν (καί βιντεοσκοπήθηκαν) ἀπό τό στόμα ἑνός Ἀρχιερέως τήν ὥραν,
μάλιστα, τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅτι δηλαδή: στά «ἱερά τζαμιά λατρεύεται ὁ θεός»
καί ὅτι «ἀναπέμπονται ἀπ᾽ αὐτά ἅγιες προσευχές». Αὐτή ἡ δήλωση ἀποτελεῖ
προσβολή στή μνήμη ὅλων ἐκείνων πού σφαγιάστηκαν ἀνελέητα ἀπό τό Ἰσλάμ χάριν τῆς
πίστεως καί τῆς ἀγάπης τους πρός τόν Χριστό. Ὁ Θεός τῶν Ὀρθοδόξων εἶναι ὁ Ἕνας
καί Μοναδικός Ἀληθινός Θεός. Δέν ὑπάρχουν ἄλλοι θεοί. Οἱ θεοί τῶν ἐθνῶν εἶναι
κατασκευάσματα τοῦ ἀνθρώπου, τῆς φιλοσοφικῆς σκέψεως, τῶν κοσμικῶν ὀργανισμῶν
καί σωματείων, καί ἑπομένως ψευδεῖς θεοί καί κατά συνέπεια ἀποτελοῦν σύγχρονα εἴδωλα.
Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ὁμολογοῦμε Ἕνα Θεόν, Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα.
Τήν Ἁγία Τριάδα ὁμολογοῦμεν καί κηρύττομεν ὡς τὸν Μόνον Ἀληθινόν Θεόν.
Σεβόμαστε τήν θρησκευτική ἐλευθερία, ἀλλά δέν ἰσοπεδώνουμε τά πάντα. Ἐξ ἄλλου,
δέν πρέπει νά λησμονοῦμε ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς διδάσκουν ὅτι «ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας
δέν ὑπάρχει σωτηρία». Πῶς εἶναι δυνατόν αὐτοί, πού κατέσφαξαν τόσους
Χριστιανούς, νά προσφέρουν λατρεία θεάρεστον πρός τόν Θεόν; Προτρέπομεν λοιπόν
μετάνοια καί ἀνάκληση τῶν ἀνωτέρω δηλώσεων.
Ὁ
Μητροπολίτης Ἀντινόης Παντελεήμων [τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας].
Κάλυμνος
25.01.2020
Περὶ τῆς προσθήκης εὐχῶν εἰς τὴν Θείαν Λειτουργίαν -- Γράφει Μάριος Ἰ. Πηλαβάκης
Κύριε Διευθυντά,
εἰς τὸ φύλλον 1816 (22 Ἰανουαρίου 2010) τῆς ἐφημερίδος σας ἐδημοσιεύθη ἄρθρον τοῦ λογίου ἁγιορείτου μοναχοῦ π. Μωϋσέως μὲ τίτλον «σκανδαλίζουν αἱ καινοτομίαι». Ὁ σεβαστὸς ἀρθρογράφος ἀναφέρεται μὲ σαφήνεια εἰς τὰς λειτουργικὰς καινοτομίας, ποὺ παρατηροῦνται ἐσχάτως εἰς τὴν Μητρόπολιν Νικοπόλεως καὶ Πρεβέζης. Καὶ πολὺ ὀρθῶς γράφει: «Πιστεύουμε, ὅμως, ὅτι δεν ἐπιτρέπονται στὴν Θεία Λειτουργία ἀλλαγές, προσθέσεις, ἀφαιρέσεις τομὲς γιὰ καλύτερες προσεγγίσεις. Ἡ Θεία Λειτουργία δὲν εἶναι κάτι τὸ ἰδιωτικό, τὸ συναισθηματικό, τὸ ἰδεολογικὸ κατὰ πῶς μοῦ ἀρέσει, βολεύει, ἀναπαύει ψυχολογικά». Δὲν πρέπει, νομίζομε, νὰ ἀγνοῇ ὁ π. Μωϋσῆς ὅτι ὁ πρῶτος, ποὺ ἐτόλμησε νὰ προσθέση «δικάς του εὐχὰς» εἰς τὴν Θείαν Λειτουργίαν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἦτο ὁ Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ. Γράφει μεταξὺ ἄλλων ἀπὸ τὸ Παρίσι, τὴν 30ην Δεκεμβρίου 1958, εἰς τὴν ἀδελφήν του Μαρία Συμεώνωφ Καλασνίκοβα Ζαχάρωφ:
Τὸ βαθὺ μυστήριο τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἂς τὸ διαφυλάξουμε -- Φώτη Κόντογλου
Μεγάλο, πολὺ μεγάλο καὶ σπουδαῖο εἶναι ἕνα ζήτημα ποὺ δὲν τοῦ δώσανε σχεδὸν καθόλου προσοχὴ οἱ περισσότεροι Ἕλληνες. Κι αὐτὸ εἶναι τὸ ὅτι ἀπὸ καιρὸ ἀρχίσανε κάποιοι δικοί μας κληρικοὶ νὰ θέλουν καὶ νὰ ἐπιδιώκουν νὰ δέσουν στενὲς σχέσεις μὲ τοὺς παπικούς, ποὺ ἐπὶ τόσους αἰῶνες μᾶς ρημάξανε. Γιατί, στὰ ἀληθινά, δὲν ὑπάρχει πιὸ μεγάλος ἀντίμαχος τῆς φυλῆς μας, κι ἐπίμονος ἀντίμαχος, πού, σώνει καὶ καλά, θέλει νὰ σβήσει τὴν Ὀρθοδοξία.