Η άγνωστη «καλόγρια».

Πέρασαν τέσσερα χρόνια. Ο συμμοριτοπόλεμος τώρα μαίνεται στην ελληνική ύπαιθρο. Οι κάτοικοι της Ευρυτανίας και ορεινής Ναυπακτίας εγκαταλείπουν τα χωριά τους καί προσφευγουν για ασφάλεια σε άλλα μέρη της Ελλάδος. Μαζί τους προσφεύγει και η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Ακολουθεί κι αυτή την τύχη των παιδιών της και μεταφέρεται από τους μοναχούς του Προύσου στη ακρόπολη της Ναυπάκτου. Το μοναστήρι παραμένει τελείως έρημο. 
Ύστερα από καιρό αρχίζουν οί επιχειρήσεις του στρατού. Η ενάτη μεραρχία αναλαμβάνει εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην Ευρυτανία. Μερικά τμήματα περνούν από τον Προυσό. Ορισμένοι αξιωματικοί και στρατιώτες πλησιάζουν στη σκοτεινή εκκλησούλα της σπηλιάς και μπαίνουν για να προσκυνήσουν. 
Εκεί μέσα αντικρίζουν ένα παράδοξο θέαμα: Μπροστά στο τέμπλο, στ' αριστερά της ωραίας πύλης, να είναι αναμμένο καντήλι καί μια καλόγρια γονατιστή. 
Οι στρατιώτες απορούν. Πώς ζει αυτή η μοναχή εδώ,τι στιγμή που η Ευρυτανία είναι τελείως έρημη από κατοίκους; Πώς συντηρείται, τι τρώει, που βρίσκει λάδι για το καντήλι; Την ερωτούν λοιπόν, κι εκείνη σεμνά και πονεμένα τους απαντά: 
- Παιδιά μου, ζω εδώ μοναχή μου δυόμισι τώρα χρόνια. Για τη δική μου ζωή δεν χρειάζονται φαγητό καί ψωμί. Μου αρκεί ότι έχω το καντήλι μου αναμμένο. 
Οι στρατιώτες, κουρασμένοι από τίς επιχειρήσεις και βιαστικοί να φύγουν, δεν έδωσαν προσοχή στα λόγια της. Την επομένη όμως, όταν τα έφεραν πάλι στη μνήμη τους, κατάλαβαν πως επρόκειτο για κάτι θαυμαστό. Κι όταν αργότερα περνούσαν από τη Ναύπακτο, ζήτησαν με επιμονή άδεια από τον διοικητή τους για να επισκεφθούν τον μητροπολίτη. 
Ο επίσκοπος Ναυπακτίας και Ευρυτανίας Χριστόφορος τους υποδέχθηκε με αγάπη, κι αφού τους άκουσε συγκινημένος, έριξε φως στο μυστήριο. 
- Ο ναός, τους είπε, που επισκεφθήκατε, ανήκει στην έρημη τώρα ιερά μονή Προυσιώτισσας, της οποίας η θαυματουργή εικόνα βρίσκεται πάνω από δύο χρόνια εδώ, στο παρεκκλήσι της μητροπόλεως μας, στον άγιο Διονύσιο. Πηγαίνετε να την προσκυνήσετε, και θα καταλάβετε... 
Πήγαν πράγματι και προσκύνησαν. Τότε αυθόρμητα στον καθένα δόθηκε η εξήγηση στην απορία του: Στην εικόνα της Θεομήτορος αναγνώρισαν τη μοναχή εκείνη που συνάντησαν στο εκκλησάκι της σπηλιάς, ψηλά στον Προυσό!

Simonopetra Monastery Monks - Polyeleos, Psalm 135

Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ:

Εκφράζουμε και πάλιν την βαθύτατη θλίψη μας για όσα κακόδοξα διεκήρυξε ο Μακαριώτατος Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρος κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη Ρώμη, με τα οποία αναδεικνύεται ως διαπρύσιος κήρυκας του Πανθρησκειακού Οικουμενισμού. Προσευχόμεθα προς τον Θεόν να Τον φωτίσει να συνειδητοποιήσει την τραγικότητα των λόγων Του. Τον παρακαλούμε δε να λάβει ιδιαιτέρως υπ’ όψιν Του την παραγγελία, που δίδει το Άγιο Πνεύμα διά του Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννου προς τον Επίσκοπο της εν Εφέσω Εκκλησίας: «Μνημόνευε ούν πόθεν πέπτωκας και μετανόησον και τα πρώτα έργα ποίησον. Ει δε μη έρχομαί σοι και κινήσω την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν μη μετανοήσης» (Αποκ. 2,5). 

ΜΙΑ Η ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΛΥΠΗ.

Στο έργον του «Περί των οκτώ λογισμών της κακίας» ο Άγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος γράφει μεταξύ άλλων: 

«Μόνον μια λύπη να έχουμε, την μετάνοια για τις αμαρτίες μας ενωμένη με την αγαθή ελπίδα, για την οποίαν ο Απόστολος Παύλος λέγει: Η κατά Θεόν λύπη προξενεί μετάνοια, που οδηγεί σε οριστική σωτηρία (Β΄Κορ. Ζ/10 ). Και αυτό, γιατί η κατά Θεόν λύπη τρέφοντας την ψυχή με την ελπίδα, που ακολουθεί την μετάνοια, είναι ανάμικτη με χαρά. Γι’ αυτό η λύπη κάνει τον άνθρωπον πρόθυμον και υπάκουον για κάθε καλή πράξη, ευκολοπλησίαστον, ταπεινόν, υπομονετικόν, πράον σε κάθε αγαθόν κόπον και κάθε συντριβή, αφού η λύπη αυτή είναι κατά Θεόν…» 

Φώτης Κόντογλου - Ῥωμιοσύνη καὶ Ὀρθοδοξία

Ἡ Ῥωμιοσύνη καὶ Ὀρθοδοξία εἶναι ἕνα πρᾶγμα. Γιὰ νὰ μὴν πάρω τοὺς πολὺ παλιούς, παίρνω δυὸ τρεῖς ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἀγωνισθήκανε γιὰ τὴν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδας, ποὺ ὅποτε μιλᾶνε γιὰ τὴ λευτεριά, μιλᾶνε καὶ γιὰ τὴ θρησκεία. Ὁ Ρήγας Φεραῖος λέγει: «νὰ κάνουμε τὸν ὅρκο / ἀπάνω στὸ Σταυρό». Ἕνας ἄλλος ποιητὴς γράφει: «Γιὰ τῆς πατρίδας τὴν ἐλευθερία / γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία / γι᾿ αὐτὰ τὰ δυὸ πολεμῶ, / μ᾿ αὐτὰ νὰ ζήσω ἐπιθυμῶ. / κι ἂν δὲν τὰ ἀποχτήσω / τί μ᾿ ὠφελεῖ νὰ ζήσω;»...
... Οἱ ἀγράμματοι ποιητὲς τῶν βουνῶν, μέσα στὰ τραγούδια ποὺ κάνανε, καὶ ποὺ δὲ θὰ τὰ φτάξει ποτὲ κανένας γραμματιζούμενος, μιλᾶνε κάθε τόσο γιά. τὴ Θρησκεία μας, γιὰ τὸ Χριστό, γιὰ τὴν Παναγιά, γιὰ τοὺς δώδεκα Ἀποστόλους, γιὰ τοὺς ἁγίους. Πολλὲς παροιμίες καὶ ρητὰ καὶ λόγια ποὺ λέγει ὁ λαός μας, εἶναι παρμένα ἀπὸ τὰ γράμματα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ῥωμιοσύνη εἶναι ζυμωμένη μὲ τὴν ὀρθοδοξία, γι᾿ αὐτὸ Χριστιανὸς κ᾿ Ἕλληνας ἤτανε τὸ ἴδιο. Ἀπὸ τότε ποὺ γινήκανε χριστιανοὶ οἱ Ἕλληνες, πήρανε στὰ χέρια τους τὴ σημαία τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν κάνανε σημαία δική τους: Πίστις καὶ Πατρίς! Ποτάμια ἑλληνικὸ αἷμα χυθήκανε γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τα χρόνια του Νέρωνα καὶ τοῦ Διοκλητιανοῦ, ἕως τὰ 1838, ποὺ μαρτύρησε ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ ἐξ Ἰωαννίνων. Ποιὰ ἄλλη φυλὴ ὑπόφερε τόσα μαρτύρια γιὰ τὸ Χριστό; Αὐτὸ τὸ ἀκατάλυτο ἔθνος ποὺ ἔπρεπε νὰ πληθύνει καὶ νὰ καπλαντίσει τὸν κόσμο, ἀπόμεινε ὀλιγάνθρωπο γιατὶ ἀποδεκατίσθηκε ἐπὶ χίλια ὀχτακόσια χρόνια ἀπὸ φυλὲς χριστιανομάχες.
Ἁγιασμένη Ἑλλάδα! Εἶσαι ἁγιασμένη, γιατὶ εἶσαι βασανισμένη. Κι ἡ κάθε γιορτή σου μνημονεύει κ᾿ ἕνα μαρτύριό σου. Τὰ πάθη τοῦ Χριστοῦ τὰ ῾κανες δικά σου πάθη, τὰ μαρτύρια τῶν ἁγίων εἶναι τὰ δικά σου μαρτύρια.

«νέα» «οδό σωτηρίας», διάφορη από εκείνη των αγίων…

Η παναίρεση (κατά τον άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς) του Οικουμενισμού είναι μια κατάσταση υπαρκτή, που οι επίσκοποί μας αρνούνται να εξετάσουν και να καταδικάσουν συνοδικά. Είναι πρωτοφανές γεγονός στην δισχιλιετή ζωή της Εκκλησίας, η Ιεραρχία να σιωπά εν καιρώ αιρέσεως και να συμπορεύεται δεκαετίες με την αίρεση. Ως φυσική συνέπεια έρχεται η ραγδαία επικράτηση του Οικουμενισμού, η οποία αλλοιώνει τα Ορθόδοξα αισθητήρια του λαού, διαγράφοντας από τις συνειδήσεις των χριστιανών-διά καθημερινών λόγων και πράξεών της -την Ορθόδοξη παράδοση και εισάγοντας «νέα» δήθεν «οδό σωτηρίας», διάφορη από εκείνη των αγίων…

Παναγία η Λιμνιά

Σε μια γραφική παραλία στον βόρειο Ευβοϊκό , όπου το αρχαίο Ελύμνιο, είναι σήμερα χτισμένη η κωμόπολη της Λίμνης. Στον περικαλλή ναό της είναι θησαυρισμένη η θαυματουργή εικόνα της πολιούχου της Παναγίας της Λιμνιάς. 
Στα 1560 , καθώς διασώζει η παράδοση, όταν ήταν σουλτάνος ο Σουλεϊμάν ο μεγαλοπρεπής, ένα τούρκικο πλοίο έπεσε στα μέρη της Κασσάνδρας με κατεύθυνση τη Χαλκίδα. Στο πλήρωμα του καραβιού ήταν κι ένας χριστιανός ναύτης, ο λοστρόμος Δημητρός, άνθρωπος ευλαβής και ηλικιωμένος. 
Το καράβι πλησίαζε στη Σκιάθο με φουσκωμένα τα πανιά από τον σορόκο. Ξαφνικά ο άνεμος κόπασε. Τότε ο Δημητρός έδωσε εντολή να ρίξουν τις βάρκες στη θάλασσα, για να ρυμουλκήσουν το καράβι. 
Εκείνη τη στιγμή βλέπει ο λοστρόμος στο πλάι του καραβιού , πάνω στα κύματα, ένα μεγάλο εικόνισμα. Χωρίς να χάσει καιρό, κατεβαίνει σε μια φελούκα, σηκώνει την ιερή εικόνα από το νερό, και προσκυνάει την Παναγία που ήταν ζωγραφισμένη πάνω σε αυτή. Ύστερα ανεβάζει την εικόνα στο κατάστρωμα και την παραδίδει στον πλοίαρχο , στον Τούρκο Μεχμέτ. 
Αμέσως σηκώνεται δυνατός βοριάς, που κολπώνει τα πανιά. Τα άλμπουρα τριζοβολούν, ενώ η πλώρη σκίζει με ορμή το αφρισμένο κύμα. 
Παρέκαμψαν τις Σποράδες, μπήκαν στον Ευβοϊκό κι έβαλαν πλώρη για την Χαλκίδα. Μόλις όμως έφθασαν στην περιοχή της Λίμνης, ο άνεμος κόπηκε απότομα και το καράβι ακινητοποιήθηκε. Ρίχτηκαν και πάλι οι βάρκες στη θάλασσα και άρχισαν να το ρυμουλκούν. 
Ύστερα από ώρες έφθασαν στη βάση του όρους Καντήλι. Εκεί απροσδόκητα ξεσπά καταιγίδα . Τα κύματα σηκώνονται απειλητικά και σπρώχνουν το σκάφος πάλι στη Λίμνη. Μόλις πλησιάζουν εκεί, η τρικυμία σταματά και η θάλασσα πάλι γαληνεύει. 
Το πλήρωμα κάνει καινούρια προσπάθεια να κατευθύνει το καράβι στον προορισμό του. Ξεσπάει όμως νέα καταιγίδα, πιο απειλητική, και τους σπρώχνει πάλι στη Λίμνη. 
Ο καπετάνιος και οι ναύτες έχουν απελπιστεί. Δεν μπορούν να διακρίνουν πίσω από τη θαλασσινή περιπέτεια το χέρι της Παναγίας. 
Τότε φωτίστηκε επιτέλους ο ευλαβής λοστρόμος. Πλησιάζει τον καπετάνιο και του λέει: 
- Δεν πρόκειται να απαλλαγούμε από αυτήν την ταλαιπωρία , αν δεν βγάλουμε σε αυτήν εδώ τη στεριά την εικόνα της Παναγίας. 
Ο πλοίαρχος συμφώνησε και ειδοποίησε το χωριό Καστριά- χτισμένο λίγα χιλιόμετρα μακριά από την παραλία- να έρθουν να την παραλάβουν. 
Δεν άργησε να καταφθάσει ο πιστός λαός, έχοντας επικεφαλείς τους ιερείς, με εξαπτέρυγα, σταυρούς και λαμπάδες. Στην παραλία τους περίμενε ο Δημητρός , που τους παρέδωσε την ιερή εικόνα σαν ατίμητο θησαυρό. 
Αμέσως φύσηξε φρέσκο αεράκι κι έσπρωξε κατάπρυμνα το ιστιοφόρο με τους ναύτες, κατευθείαν για τον προορισμό τους. Ήταν το « ευχαριστώ » της Παναγίας, η ευαρέσκειά Tης για τον κόπο τους. 

Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του - Σοφία Βέμπο

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΗΡΩΙΚΟΥΣ ΜΑΧΗΤΑΣ ΤΟΥ ΕΠΟΥΣ ΤΟΥ 1940

Στις 28 Ὀκτωβρίου τὸ Ἔθνος μας ἑορτάζει τὸ δοξασμένο ἔπος τοῦ ᾽40, τὶς μεγαλειώδεις νίκες τῶν ἡρωικῶν προγόνων μας, οἱ ὁποῖοι ἀντέταξαν τὰ στήθη τους σὲ μία κραταιὰ αὐτοκρατορία καὶ σὲ ἕνα παντοδύναμο ἄξονα, προκειμένου νὰ ὑπερασπισθοῦν τὴν ἐλευθερία τῆς πατρίδος μας. Μὲ ἠθικὰ ἐφόδια τὴν πίστη στὸ Θεὸ καὶ τὴν εὐχὴ τῆς μητέρας οἱ στρατιῶτες μας ἔγραψαν χρυσὲς σελίδες δόξας στὰ χιονισμένα βουνὰ τῆς Ἠπείρου νικώντας καὶ καταισχύνοντας τὸν ὑπερφίαλο φασίστα εἰσβολέα καὶ προβληματίζοντας τὰ πολεμοκάπηλα τέρατα τοῦ συμμαχικοῦ ἄξονα, ὁ ὁποῖος εἶχε βάλλει στόχο νὰ βάλλει στὰ σίδερα ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα. Συμπολεμιστής τους στὸ δίκαιο ἀγώνα τους ἡ Ὑπέρμαχος Στρατηγὸς Παναγία μας, ἡ Ὁποία ἐμφανιζόταν σὲ ὁλόκληρα τάγματα καὶ ἐμψύχωνε τοὺς μαχητὲς τῆς ἐλευθερίας. Παράλληλα ἐμφανιζόταν καὶ στοὺς ἐχθρούς, προκαλώντας τους φόβο καὶ πανικό! Τιμώντας τὴ μεγάλη ἐπέτειο δὲ θὰ πρέπει νὰ λησμονοῦμε ὡς Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες τὴν ἀποδεδειγμένη πλέον σκοτεινὴ καὶ βρώμικη συμβολὴ τοῦ Βατικανοῦ στὴν ἐπίθεση τῆς Ἰταλίας κατὰ τῆς Ἑλλάδος καὶ γενικὰ σὲ ὅλη τὴ διάρκεια τοῦ Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Ἡ «Ἁγία Ἕδρα» ἔτριβε τὰ χέρια της γιὰ τὴν προσδοκώμενη νίκη τῶν φασιστῶν κατὰ τῆς «αἱρετικῆς» Ἑλλάδος. Οἱ ἀδίστακτοι φραγκοπαπάδες, οἱ στρατιῶτες τοῦ Πάπα, ἐμψύχωναν τοὺς εἰσβολεῖς στὰ μέτωπα καὶ οἱ ἐν Ἑλλάδι παπικοὶ ἔπαιρναν ἐντολὲς ἀπὸ τοὺς ἐδῶ φραγκοπαπάδες, τοὺς ἐδῶ στρατιῶτες τοῦ Πάπα, νὰ καταφεύγουν σὲ συγκεκριμένους χώρους, ποὺ τοὺς ὑποδείκνυε τὸ Βατικανό, γιὰ νὰ μὴ πληγοῦν ἀπὸ τοὺς βομβαρδισμοὺς τῶν ἰταλικῶν ἀεροπλάνων! Ἔτσι, νὰ μὴ ξεχνιόμαστε!

Τροπάριον.

Ήκεις πλανήτιν, προς νομήν επιστρέφων, Την ανθοποιόν, εξ ερημαίων λόφων, Η των Εθνών έγερσις, ανθρώπων φύσιν· Ρώμην βιαίαν, του βροτοκτόνου σβέσαι, Ανήρ φανείς τε και Θεός προμηθεία.

 

Ερμηνεία.

(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου).

 

Από δύο μέρη ερανίσθη το παρόν Τροπάριον ο σοφός Μελωδός. Πρώτον, από την παραβολήν όπου είπεν ο Κύριος «Τις άνθρωπος εξ υμών έχων εκατόν πρόβατα, και απολέσας εν εξ αυτών ου καταλείπει τα εννενήκοντα εννέα εν τη ερήμω, και πορεύεται επί το απολωλός, έως εύρη αυτό, και ευρών, επιτίθησιν επί τους ώμους αυτού χαίρων, και ελθών εις τον οίκον συγκαλεί τους φίλους και τους γείτονας, λέγων αυτοίς: συγχάρητέ μοι, ότι εύρον το πρόβατόν μου το απολωλός;» (Λουκ. ιε: 4). Και δεύτερον, από το Βιβλίον της εξόδου, όπου γέγραπται: «Εάν συναντήσης τω βοϊ του εχθρού σου, ή τω υποζυγίω αυτού πλανωμένοις, αποστρέψας αποδώσεις αυτώ· εάν δε ίδης το υποζύγιον του εχθρού σου πεπτωκός υπό τον γόμον αυτού, ου παρελεύση αυτό, αλλά συναρείς αυτό μετ΄ αυτού» (Έξ. κγ: 4-5). Εκ τούτων λοιπόν συγκροτήσας το Τροπάριον τούτο, λέγει ο χαριτώνυμος Ιωάννης: Χριστέ ο Θεός, όστις είσαι η ανάστασις των Εθνών των εμπεσόντων εις τον βόθρον της ασεβείας και αμαρτίας, συ γενόμενος τέλειος άνθρωπος δια την περί τον άνθρωπον πρόνοιαν, και τέλειος μείνας Θεός, ήλθες εις ημάς πρώτον δια να γυρίσης από τας ερήμους και δύσβατα όρη και βάραθρα, ως είπεν ο Θεολόγος Γρηγόριος, την πεπλανημένην φύσιν των ανθρώπων. Που να την γυρίσης; Εις την βοσκήν την ψυχοτρόφον και τα άνθη ποιούσαν της ευσεβείας και αρετής· συ γαρ ο Ποιμήν ο καλός αφήσας μεν τα εννενήκοντα εννέα πρόβατά σου, τας χοροστασίας δηλαδή των Αγγέλων, αίτινες διαιρούνται εις εννέα τάγματα κατά τον Αρεοπαγίτην Διονύσιον, εφρόντισας διόλου δια την επιστροφήν του πλανηθέντος γένους των ανθρώπων. Δεύτερον, ίνα δια της επιστροφής τούτου σβύσης και αφανίσης την βιαίαν και τυραννικήν δύναμιν του ανθρωποκτόνου Διαβόλου, την οποίαν μεταχειριζόμενος, επλάνησε τον Αδάμ και όλον το γένος του.

«Ζήτω η Ελλάς», αναφωνούν, κατά τα επετειακά ειωθότα, οι ομιληταί. Αλλά πως θα ζήση η Ελλάς χωρίς Ελληνες;;;

Aνησυχούμε και απελπιζόμεθα, όταν μελετούμε τους εκτεθέντας από την Εθνικήν Στατιστικήν Υπηρεσίαν αριθμούς, εν σχέσει προς το δημογραφικόν πρόβλημα της Ελλάδος. Εκ των αριθμών, αποδεικνύεται ότι η πατρίς μας είναι άτεκνος σχεδόν χώρα, χώρα, κατά το πλείστον, γερόντων ! Ποίος θα το εφαντάζετο; Οι Έλληνες, δυστυχώς κατ’ όνομα οι πλείστοι Ελληνορθόδοξοι, εγένοντο αρνηταί της ζωής, φυγότεκνοι, στείροι! Ωσάν να μη υπήρξαν απόγονοι ενδόξων όντως προγόνων, οι οποίοι εξύψωσαν την ιδέαν και αξίαν του ανθρώπου και του ανθρωπισμού όσον ουδέν άλλο έθνος επί της γής. Η δε πολιτεία, άνευ βουλής ενεργήσασα, εψήφισε νόμον περί αμβλώσεων διά του οποίου φονεύονται 300-400 χιλιάδες Ελληνορθόδοξα νήπια ετησίως και όντως επεδεινώθη επικινδύνως το δημογραφικόν πρόβλημα της χώρας. Υπό το πνεύμα του δήθεν  «εκδημοκρατισμού» της οικογενείας, του γάμου και του ατόμου ηλλοίωσε το Οικογενειακό δίκαιο και ενομιμοποίησε την μοιχεία και ομοφυλοφιλίαν. Με την ανεξέλεκτη και μεθοδευμένη μετακίνηση ξένων πληθυσμών στον Ελληνικό χώρο, η πολιτεία θα επιδεινώσει ακόμα περισσότερο την πληθυσμιακή αλλοίωση και θα βοηθήση την ανάπτυξη ξένων ισχυρών μειονοτήτων, που θα δρούν διασπαστικά στο τέλος, ως Πέμπτη φάλαγξ εντός των τειχών. Η πολιτεία μεθοδευμένα ηλλοίωσε, την Χριστιανική αγωγή του λαού και τας ηθικοθρησκευτικάς του αξίας, διότι η φυγοτεκνία και οι εκτρώσεις είναι θέμα κυρίως ηθικό. Ηλλοίωσε και το εθνικό φρόνημα. Είναι ολοφάνερο, ότι η εθνική συνείδησις έχει σήμερον αμβλυνθή κυρίως στις ψυχές των νέων! Εφ’ όσον δεν υπάρχει μέσα μας έντονο το αίσθημα της φιλοπατρίας, πως είναι δυνατόν να σκεπτόμεθα το μέλλον της Ελλάδος; Έτσι, αφού οι Έλληνες αντέστησαν επί χιλιετίες εις αφανιστικούς κινδύνους, ήδη εξαφανίζονται ειρηνικώς και αφ’ εαυτών! «Ζήτω η Ελλάς», αναφωνούν, κατά τα επετειακά ειωθότα, οι ομιληταί. Αλλά πως θα ζήση η Ελλάς χωρίς Ελληνες;;;

Αββά Μάρκου

Θανάσιμος αμαρτία είναι εκείνη δια την οποίαν ο ανθρωπος δεν μετανοεί. Κανείς δεν είναι τόσον αγαθός και οικτίρμων, όπως ο Θεός. Τον άνθρωπον όμως, που επιμένει με πείσμα στην αμαρτίαν, και δεν μετανοεί, ούτε ο Θεός τον συγχωρεί. Πολύ λυπούμεθα όταν αμαρτάνωμεν, ωστόσον όμως δεχόμεθα όλοι ευχαρίστως τας αιτίας και αφορμάς των αμαρτιών. 
(Υπόθεσις Α΄ Εδαφ.Θ΄ Τόμος Α΄)