Η
κατάστασις καθίσταται λίαν κρίσιμος, μολονότι συρόμεθα, όντες έρμαια των
ραγδαίων και ιλιγγιωδών βιούμενων εξελίξεων, αναφορικώς προς την ερμηνεία των
γεγονότων, ήδη μετά από 2 περίπου μήνες, υποχρεωτικού εγκλεισμού μας και
βαθμιαίας επανεκκίνησης μας, συνειδητοποιούμε ότι εκόντες άκοντες, ζούμε έναν
ανθυγιεινό τρόπο ζωής, από πάσης απόψεως.
Ανέκαθεν
άλλα ιδίως τώρα η κατάσταση επιτείνεται και υφιστάμεθα μία μορφή τρίτου
παγκοσμίου πολέμου και ουδείς αντιδρά συντεταγμένα πέραν από μεμονωμένες φωνές,
ενώσεις προσώπων, σωματεία, οργανισμούς, όμως η φωνή τους αθροιστικά καίτοι
στεντόρεια καταπνίγεται εν τη γεννέσει της, από τα εξωνημένα «ημέτερα»
αργυρώνητα μέσα μαζικής εξαπατήσεως, τα οποία συντεταγμένα δια των
ακροβολισμένων έμμισθων φερέφωνων του συστήματος, τα οποία προσπαθούν να
παραποιήσουν εξαμβλωματικώς την πραγματικότητα, παρασιωπώντας επιμελώς την
αλήθεια.