Nativity homily of St. Isaac the Syrian

This Christmas night bestowed peace on the whole world;
So let no one threaten;

This is the night of the Most Gentle One -
Let no one be cruel;

This is the night of the Humble One -
Let no one be proud.

Now is the day of joy -
Let us not revenge;

Now is the day of Good Will -
Let us not be mean.

In this Day of Peace -
Let us not be conquered by anger.

Today the Bountiful impoverished Himself for our sake;
So, rich one, invite the poor to your table.

Today we receive a Gift for which we did not ask;
So let us give alms to those who implore and beg us.

This present Day cast open the heavenly doors to our prayers;
Let us open our door to those who ask our forgiveness.

Today the DIVINE BEING took upon Himself the seal of our humanity,
In order for humanity to be decorated by the Seal of DIVINITY.

Η άλλη όψη του νομίσματος....

"Ουκ ην τόπος εν τω καταλύματι..."
(Λουκά 2:7)

O Πειραιώς κ. Σεραφείμ : ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ Χριστουγέννων

Τέκνα μου ἀγαπητά καί περιπόθητα,

Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον...», «Σήμερον πάσα κτίσις ἀγάλλεται καὶ χαίρει ὅτι Χριστὸς ἐτέχθη ἐκ τῆς Παρθένου Κόρης»,  «Χορεύουσιν ἄγγελοι πάντες ἐν οὐρανῶ καὶ ἀγάλλονται σήμερον.»

 «Πόσαι μοι πανυγήρεις καθ΄ ἒκαστον τῶν τοῦ Χριστοῦ μυστηρίων» λέγει ο ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Πόσες ἑορτὲς ὑπάρχουν κάθε ἡμέρα γιὰ μᾶς ἀπὸ τὰ μυστήρια του Θεοῦ. Μεγίστη ἑορτή παραμένει, αὐτὸ τὸ μέγα μυστήριο τῆς Ἐνανθρωπήσεως, καθώς: «Ἦλθε σαρκωθεὶς ὁ Χριστὸς», «Χριστὸς γεννᾶται», «ἐτέχθη Χριστὸς»!

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Κάλαντα Κρήτης

Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Εἰς τήν Γέννησιν τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Σκέψου, ἀγαπητέ μου, ὅτι ὅπως εἶναι συναρμολογημένος ἀπ' ὅλα τὰ κτίσματα αὐτὸς ὁ αἰσθητὸς ἀπέραντος κόσμος, ἔτσι ἀκόμη εἶναι καμωμένος ἕνας ἄλλος κόσμος νοητὸς πού ἀποτελεῖται ἀπὸ ἁμαρτωλούς, τοῦ ὁποίου τὰ στοιχεῖα εἶναι οἱ τρεῖς διεστραμμένοι ἔρωτες, πού ἀναφέρει ὁ Θεολόγος Ἰωάννης: δηλ.

α) ὁ ἔρωτας τῶν ἡδονῶν,
β) ὁ ἔρωτας τοῦ πλούτου καὶ
γ) ὁ ἔρωτας τῆς δόξας·

"Πᾶν ἐν τῷ κόσμῳ ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκὸς καὶ ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καὶ ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου" (Α΄ Ἰω. 2, 16)».
Τά τρία κυρίαρχα πάθη πού κυβερνοῦν τούς ἀνθρώπους τοῦ κόσμου εἶναι αὐτά πού βδελύσσεται ὁ Θεός. Ὅποιος τά ἔχει, αὐτός εἶναι φίλος τοῦ κόσμου. 

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Από του Αλεξ. Παπαδιαμάντη "Ο Αμερικάνος"

.........«Ἴσως ἤκουε τὰ διασταυρούμενα καὶ φεύγοντα κατὰ διαφόρους διευθύνσεις, ὡς λάλημα χειμερινῶν στρουθίων, ἄσματα τῶν παίδων τῆς γειτονίας, οἵτινες ἐπισκεπτόμενοι τὰς οἰκίας, ἔψαλλον τὰ Χριστούγεννα. Ἐδῶ μὲν ἠκούοντο οἱ στίχοι:

῾Χριστούγεννα, Πρωτούγεννα, πρώτη γιορτὴ τοῦ χρόνου
ἐβγᾶτ᾿ ἀκοῦστε, μάθετε, τώρα Χριστὸς γεννιέται…᾿,

φωναὶ ἀθῶαι, ἄχροοι, χαρωπαί, φωναὶ παιδικῆς χαρᾶς καὶ εὐθυμίας.

Πῆγαν καὶ στὸ φτωχικό της γριᾶς Κυρατσοὺς τὰ παιδιά. Χτυπᾶνε τὴν πόρτα.

-Νὰ ῾ρθοῦμε νὰ τραγουδήσουμε, θειά;, ρωτᾶνε.

Βγαίνει στὴν πόρτα μὲ μαύρη μαντήλα ἡ γριὰ Κυρατσὼ καὶ μὲ θλιμμένη φωνὴ τοὺς λέει:

-Ὄχι, παιδάκια μ᾿ , τί νὰ τραγ᾿δῆστε ἀπὸ μᾶς; Ἔχουμε καὶ μεῖς κανένα; Καλὴ χρονίτσα νἄχετε καὶ σύρτε ἀλλοῦ νὰ τραγ᾿δῆστε. Τοὺς ἔβαλε μίαν πενταρίτσαν εἰς τὴν χεῖρα καὶ κεῖνα ἔφυγαν εὐτυχισμένα».

Τὸ βράδυ ἔφτασε στὸ σπίτι τῆς ἀρραβωνιαστικιᾶς του ὁ Ἀμερικάνος καί:

«Ὅταν οἱ γείτονες τῆς θειὰ Κυρατσῶς τῆς Μιχάλαινας ἐξύπνησαν μετὰ τὰ μεσάνυκτα διὰ νὰ ὑπάγουν εἰς τὴν ἐκκλησίαν, τῆς ὁποίας οἱ κώδωνες ἐκλάγγαζον θορυβωδῶς, πόσον ἐξεπλάγησαν ἰδόντες τὴν οἰκίαν της πτωχῆς χήρας, ἐκεῖ ὅπου δὲν ἐδέχοντο τὰ παιδία νὰ τραγουδήσουν τὰ Χριστούγεννα, ἀλλὰ τὰ ἀπέπεμπον μὲ τὰς φράσεις «δὲν ἔχουμε κανένα» καὶ «τί θὰ τραγουδῆστε ἀπὸ μᾶς;», κατάφωτον, μὲ ὅλα τὰ παραθυρόφυλλα ἀνοικτά, μὲ τὰς ὑέλους ἀπαστραπτούσας, μὲ τὴν θύραν συχνὰ ἀνοιγοκλειομένην, μὲ δυὸ φανάρια ἀνηρτημένα εἰς τὸν ἐξώστην, μὲ ἐλαφρῶς διερχομένας σκιάς, μὲ χαρμοσύνους φωνὰς καὶ θορύβους. Τί τρέχει; Τί συμβαίνει; Δὲν ἤργησαν νὰ πληροφορηθῶσιν. Ὅσοι δὲν τὸ ἔμαθον εἰς τὴν γειτονιάν, τὸ ἔμαθαν εἰς τὴν ἐκκλησίαν.

Μετὰ τρεῖς ἡμέρας, τὴ Κυριακὴ μετὰ τὴν Χριστοῦ γέννησιν, ἐτελοῦντο ἐν πάσῃ χαρᾷ καὶ σεμνότητι οἱ γάμοι τοῦ Ἰωάννου Εὐσταθίου Μοθωνιοῦ μετὰ τῆς Μελαχροινῆς Μιχαὴλ Κουμπουρτζῆ.

Ἡ θειὰ-Κυρατσώ, μετὰ τόσα ἔτη, ἐφόρεσεν ἐπ᾿ ὀλίγας στιγμᾶς τὴν χρωματιστὴν «πολίτικην» μανδήλαν, διὰ ν᾿ ἀσπασθῇ τὰ στέφανα. Καὶ τὴν παραμονὴν τοῦ Ἁγίου Βασιλείου, τὸ ἑσπέρας, ἱσταμένη εἰς τὸν ἐξώστην, ἠκούσθη φωνοῦσα πρὸς τοὺς διερχομένους ὁμίλους τῶν παίδων:

-Ἐλᾶτε, παιδιά, νὰ τραγ᾿δῆστε…..» 

κάλαντα Κωτυώρων Πόντου ΒΥΖΑΝΤΙΝΑ

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

26. Όταν ο άγιος Απόστολος παραγγέλλη εις ημάς τους ανθρώπους:  «πληρωθήτε εις παν το πλήρωμα του Θεού», δεν ζητεί κάτι το αδύνατον, διότι μεταξύ ημών ευρίσκεται ο Θεάνθρωπος Κύριος Ιησούς, εν τω Οποίω «κατοικεί παν το πλήρωμα της Θεότητος σωματικώς» (Κολ. 2, 9), και ο Οποίος μας δίδει τας θείας Του δυνάμεις δια των αγίων μυστηρίων και των αγίων αρετών, ώστε να φθάσωμεν εις το πλήρωμα κατά το μέτρον των αγίων αγώνων μας (Εφ. 3, 20). Παν το αναγκαίον δια την κατόρθωσιν του σκοπού αυτού, μας το έχει δώσει ο Χριστός εν τη Εκκλησία Του. Μας έδωσε δηλ.  τους αγίους και θεοφόρους ανθρώπους—τους αποστόλους, τους προφήτας, τους ευαγγελιστάς, τους ποιμένας και διδασκάλους—«εις οικοδομήν του σώματος του Χριστού» (Εφ. 4, 11-12), δια να ενσωματωθώμεν εις τον Θεάνθρωπον Χριστόν, δια να γίνωμεν σύσσωμοι των θεανθρωπίνων δυνάμεων και της αγιότητος Αυτού, ώστε να φθάσωμεν οι πάντες δια της Εκκλησίας και εν τη Εκκλησία «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ. 4, 13). Διότι ημείς αυξάνομεν ομού και καθολικώς «συν πάσι τοις αγίοις», και όχι κεχωρισμένως από τους αγίους Αποστόλους και Προφήτας και Ευαγγελιστάς και τους λοιπούς πιστούς. Όλοι με την βοήθειαν καθενός, αλλά και με την βοήθειαν όλων, μυστικώς και αγίως περιχωρούντες εν αλλήλοις πνευματικώς και κεχαριτωμένως, «αληθεύοντες εν αγάπη» αυξανόμεθα «εις Αυτόν τα πάντα, ος εστιν η κεφαλή, ο Χριστός» (Εφ. 4, 15).

Συνεχίζεται.  

Ρώτησε ένας αδελφός τον αββά Ποιμένα:

 - Εάν δω κάποιο σφάλμα του αδελφού μου, είναι καλό να το σκεπάσω; 
Κι ο Γέροντας απάντησε: 
- Όποια ώρα σκεπάσουμε το σφάλμα του αδελφού μας, σκεπάζει και ο Θεός το δικό μας. 
Και όποια ώρα θα φανερώσουμε του αδελφού το σφάλμα, θα φανερώσει και ο Θεός το δικό μας.

Πώς μπορεί να το χωρέσει αυτό ο νους μας;

Τα Χριστούγεννα για όλους τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας είναι η μητέρα των εορτών και η αρχή και η ρίζα όλων των Δεσποτικών εορτών, είναι η Θεία σάρκωση του Χριστού και η γέννησή Του. Όλοι μας στεκόμαστε με δέος μπροστά στην παντοδυναμία του Θεού να δημιουργήσει από μηδέν τον κόσμον, αλλά η γέννηση του Χριστού ξεπερνά αυτόν τον θαυμασμό μας για το σύμπαν, γιατί εδώ έχομεν το γεγονός που υπερβαίνει την λογική μας και προκαλεί τον θαυμασμόν μας. Γίνεται ο Θεός άνθρωπος και έρχεται να σκηνώσει ανάμεσά μας για να μάς αποκαλύψει και να μάς προσφέρει μια νέα ζωή. Πώς μπορεί να το χωρέσει αυτό ο νους μας; Πώς μπορούμε να καταλάβουμε την μεγάλη τιμή που κάνει ο πλάστης στο πλάσμα του με την τόσο απέραντη συγκατάβασή Του; Μάς ξαφνιάζει η απεραντοσύνη της αγάπης Του και το μεγαλείον της προσφοράς Του!

Ο (συνεχής) διωγμός των χριστιανών!

«Οι χριστιανοί, οι οποίοι δηλώνουν καθαρά τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις και απασχολούνται σε κρατικές υπηρεσίες, βρίσκουν την επαγγελματική τους προαγωγή ουσιαστικά αδύνατη» παρατηρεί σχετικά με τη θρησκευτική καταπίεση των χριστιανών στη Βιρμανία πρόσφατη έκθεση της Civitas, με τίτλο «Χριστιανοφοβία».

Η έκθεση, η οποία παρουσιάζεται και στη βρετανική εφημερίδα «Telegraph», σχολιάζει το φαινόμενο των διώξεων των χριστιανών, το οποίο υποστηρίζει ότι παρατηρείται παγκοσμίως. «Είναι γενικά αποδεκτό ότι πολλές ομάδες αντιμετωπίζουν σε κάποιο βαθμό διακρίσεις ή διώξεις. Αυτό όμως που είναι πολύ λιγότερο γνωστό είναι ότι οι χριστιανοί στοχοποιούνται περισσότερο από κάθε άλλο σώμα πιστών», τονίζει η έκθεση, καθώς εκτιμά ότι 200.000.000 χριστιανοί, δηλαδή περίπου το 10% των χριστιανών παγκοσμίως, «αντιμετωπίζονται μειονεκτικώς στην κοινωνία, παρενοχλούνται ή καταπιέζονται ενεργώς για τα πιστεύω τους».

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

π. Θεόδωρος Ζήσης - Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ, Η ΔΕ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ

+ π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης

       

     Η πτώσις εκάστου ανθρώπου και η δουλεία του εις την κτίσιν συνίσταται εις την σύγχυσιν της ενεργείας του ανθρωπίνου πνεύματος με αυτήν της διανοίας, καθ' ήν σύγχυσιν, οι προερχόμενοι εκ του περιβάλλοντος λογισμοί γίνονται λογισμοί του πνεύματος, με αποτέλεσμα να εξασθενή κατά ποικίλους βαθμούς η εν τη καρδία κοινωνία με την άκτιστον ενέργειαν και βασιλείαν του Θεού. Η θεραπεία της νόσου ταύτης αρχίζει με την κάθαρσιν του πνεύματος του από όλους τους λογισμούς, καλούς και κακούς, και τον περιορισμόν των εις την διάνοιαν. Συγχρόνως το πνεύμα (δηλαδή η νοερά ενέργεια) του ανθρώπου ελευθερούται από την διάνοιαν και επιστρέφει με την νοεράν ευχήν εις την καρδίαν. Εις την φυσικήν του κατάστασιν το πνεύμα του ανθρώπου ενεργεί ωσάν στρόβιλος εντός της καρδίας, ενώ εις την πεπτωκείαν του κατάστασιν ευρίσκεται διάχυτον εις τον εγκέγαλον ταυτιζόμενον με τα νοήματα και τα ρήματά του και υπόδουλος εις αυτά.

     Έτσι αντί να βασιλεύει μετά του Θεού επί της φύσεως, καθίσταται δούλος αυτής. Δια να αποκατασταθή η φυσιολογική λειτουργία της ανθρωπίνης προσωπικότητος μέσω της περιτομής ταύτης της καρδίας από όλους τους λογισμούς (Ρωμ. 2:29), πρέπει να ελευθερωθή ο έσω άνθρωπος από την δουλείαν εις ό,τιδήποτε εν σχέσει προς το περιβάλλον του, λ.χ. αυτοϊκανοποίησιν, πλούτον, ιδιοκτησίαν, ακόμη και τους γονείς και συγγενείς του (Ματθ. 10:37; Λουκ. 14:26). Ο σκοπός δεν είναι η απόκτησις Στωϊκής απαθείας δια της καταργήσεως της συμπαθείας, αλλ' η παροχή της δυνατότητος εις την καρδίαν να δεχθή τας προσευχάς και τους ψαλμούς, που το Άγιον Πνεύμα μεταφέρει εκεί από την διάνοιαν και ενεργοποιεί αδιαλείπτως. Έτσι ο επί κεφαλής του νευρικού συστήματος εγκέφαλος απασχολείται με τας καθημερινάς δραστηριότητας και τον ύπνον, ενώ συγχρόνως το πνεύμα του ανθρώπου προσεύχεται εν τη καρδία αδιαλείπτως. Δηλαδή γίνεται ωσάν επισκευασμένη δισκέτα υπολογιστού εις την οποίαν κείμενα προσευχών μεταφέρονται από τον εγκέφαλον και επανέρχονται εις αυτόν. Όμως οι ούτω πνεύματι προσευχόμενοι αδιαλείπτως, προσεύχονται και μεγαλοφώνως με την λογικήν προκειμένου να συνεισφέρουν εις την κατήχησιν και οικοδομήν των ιδιωτών και απίστων. Αυτό εννοεί ο Παύλος με το "προσεύξωμαι τω πνεύματι, προσεύξωμαι τω νοΐ, ψαλώ τω πνεύματι, ψαλώ και τω νοΐ" (Α' Κορ. 14:15).

       

     Συνεχίζεται.