Η Ορθοδοξία δεν θα επιβιώσει με τα ωραιολογήματα των θεολόγων, ή τας εντυπωσιακάς εκδηλώσεις, αλλά μόνον με την εφαρμογήν των θείων και Ιερών Κανόνων!

Την Κυριακήν της Ορθοδοξίας ακούομεν από το «Συνοδικόν» της Εβδόμης Αγίας Οικουμενικής Συνόδου : «Όλοις τοις Αιρετικοίς, ανάθεμα!» και «Άπαντα τα παρά την Εκκλησιαστικήν Παράδοσιν και την διδασκαλίαν των αγίων και αοιδίμων Πατέρων καινοτομηθέντα, ή μετά τούτο πραχθησόμενα, ανάθεμα!». Θα ερωτήσωμεν τους Προκαθημένους, των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, καθώς και τους περί Ορθοδοξίας γράφοντας και ομιλούντας θεολόγους: Τα πάρα πάνω εντάλματα της Συνοδικής Ορθοδοξίας είναι λόγια φανατισμού, ή ὀροι ασφαλείας της Ορθοδόξου Συνειδήσεως; Εάν συμβαίνει το δεύτερον, ότι δηλαδή είναι εντάλματα της Συνοδικής Ορθοδοξίας και όροι ασφαλείας της Ορθοδόξου Συνειδήσεως, τότε επιβάλλεται να εκδιωχθούν εκ της Θεοκτίστου Αγίας Πόλεως της Ορθοδοξίας οι ψυχοβόροι Οικουμενιστές Λυκοποιμένες. Η Ορθοδοξία δεν θα επιβιώσει με τα ωραιολογήματα των θεολόγων, ή τας εντυπωσιακάς εκδηλώσεις, αλλά μόνον με την εφαρμογήν των θείων και Ιερών Κανόνων!

Κάθε Σάββατο ο Παρακλητικὸς Κανὼν εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστόν

O Συναξαριστής της ημέρας.

Σάββατο, 19 Ιουλίου 2014

Μακρίνης οσίας, Δίου οσίου.

Στὴν ἱστορία τοῦ χριστιανισμοῦ λίγες ὑπῆρξαν οἱ γυναικεῖες μορφὲς σὰν τὴν ὑπέρλαμπρη μορφὴ τῆς Ἁγίας Μακρίνας, ποὺ ὁ Θεὸς τὴν εἶχε προικίσει μὲ τὰ μεγαλύτερα πνευματικὰ καὶ σωματικὰ χαρίσματα.

Ἦταν ἡ μεγαλύτερη ἀδελφὴ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καὶ τοῦ Γρηγορίου Νύσσης. Ἀνατράφηκε σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου, ἀπὸ τὴν εὐσεβεστάτη μητέρα της Ἐμμέλεια. Ὅταν μεγάλωσε, ἀφοσιώθηκε στὴν ἀγαθοεργία καὶ στὴν ἀνατροφὴ τῶν ἀδελφῶν της, ποὺ ἔπαιξε καθοριστικὸ ρόλο στὴ μετέπειτα πνευματική τους πορεία. Ἡ Μακρίνα ἦταν μνηστευμένη, ἀλλὰ ὁ μνηστήρας της πέθανε.

Τότε, μαζὶ μὲ τὴ μητέρα της, ἀποσύρθηκε σὲ γυναικεία μονὴ στὸν Πόντο, κοντὰ στὸν ποταμὸ Ἴρη. Ἐκεῖ κοντὰ μόναζε καὶ ὁ ἀδελφός της, Μ. Βασίλειος. Στὴ μονὴ πέρασε τὴ ζωή της μὲ τὴ μελέτη τῶν Γραφῶν, τὴν προσευχή, καὶ προπάντων μὲ ἀγαθοεργίες. Διότι πάντα εἶχε στὸ μυαλὸ της τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ποὺ προτρέπει τοὺς ἀνθρώπους, «ἀγαθοεργείν, πλουτεὶν ἐν ἔργοις καλοίς, εὐμεταδότους εἶναι, κοινωνικούς, ἀποθησαυρίζοντας ἑαυτοὺς θεμέλιον καλὸν εἰς τὸ μέλλον, ἴνα ἐπιλάβωνται τῆς αἰωνίου ζωῆς». Δηλαδή, νὰ ἀγαθοεργοῦν, νὰ γίνονται πλούσιοι σὲ καλὰ ἔργα, νὰ δίνουν πρόθυμα καὶ σὲ ἄλλους τὰ ἀγαθά τους, νὰ εἶναι ἁπλοὶ καὶ καταδεκτικοί, καὶ ἔτσι νὰ ἀποταμιεύουν γιὰ τὸν ἑαυτὸ τους στέρεο θεμέλιο στὸ μέλλον, γιὰ νὰ ἀποκτήσουν τὴν αἰώνια ζωή.
Μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ ἡ Ἁγία Μακρίνα ἔζησε καὶ τελείωσε τὴ ζωή της.

ΚΥΡΙΑΚΗ 20 ΙΟΥΛΙΟΥ 2014 ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ-- Ηλιού προφήτου του Θεσβίτου

Ο πόνος στη ζωή μας

                                    
 «Εγερθείς άρον σου την κλίνην, και ύπαγε εις τον οίκον σου»

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή, ξεδιπλώνει μπροστά μας βασικές παραμέτρους που άπτονται του θέματος του πόνου στη ζωή μας και κυρίως για το πώς πρέπει να στεκόμαστε απέναντί του. Ο πόνος δεν είναι κατά φύση κατάσταση, σύμφωνα με την πατερική σκέψη. Προέκυψε στη ζωή του ανθρώπου ως αποτέλεσμα της πτώσης και έκτοτε είναι συνυφασμένος με την ίδια τη ζωή του. Αποκαλύπτεται στην καθημερινότητα με διάφορες μορφές και παραμονεύει σε κάθε του βήμα. Η αγάπη όμως του Θεού δεν εγκαταλείπει το πλάσμα του για να το αφήσει έρμαιο στην τραγικότητα της ασθένειας, του πόνου και της δυστυχίας, αλλά διά μέσου τους είναι δυνατό να ανιχνευθεί το βαθύτερο νόημα της ζωής. Απαραίτητη προϋπόθεση γι’ αυτό όμως είναι η πίστη, η οποία αναδεικνύει την αυθεντικότητα του ανθρώπου. Είναι αυτή που ακυρώνει την τραγικότητα όχι μόνο του πόνου και της ασθένειας, αλλά και του θανάτου, ως του έσχατου σημείου εξαθλίωσης του προσώπου.

Αυτά είναι βαθύτερα μηνύματα που απορρέουν από τη διήγηση της θεραπείας ενός παραλύτου. Η δυστυχισμένη εκείνη ύπαρξη οδηγείται μπροστά στον Χριστό, στον αληθινό ιατρό των ψυχών και των σωμάτων. Τη στιγμή που οι άλλοι συνάνθρωποί του ήταν υγιείς, ο παράλυτος εκείνος βρισκόταν στην κλίνη της οδύνης και του πόνου. Όλα γι’ αυτόν κυλούσαν μέσα σε μια τραγικότητα. Όνειρα, ελπίδες, προσδοκίες, είχαν συνθλιβεί και κατακρημνιστεί. Σε μια τέτοια κατάσταση ευρισκόμενος, ο παράλυτος ήταν φυσικό να διερωτάται μέσα από μεγάλες δόσεις πικρίας που γευόταν, γιατί ο Θεός να επιτρέπει να υποφέρει; Γιατί ο πόνος και η δυστυχία να συνοδεύουν τόσο ασφυκτικά τη ζωή του; Αυτό το ερώτημα έχει διαχρονικό αλλά και επίκαιρο χαρακτήρα και υψώνεται βασανιστικά και αδυσώπητα στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Ο καθένας ψάχνει για να βρει μια απάντηση, η οποία έχει να κάνει με το βάθος, την ουσία και την πεμπτουσία της ζωής. Δεν μπορεί να περιορίζεται σε επιφανειακές ηθικιστικές ή ακόμα και ψυχολογικές προσεγγίσεις, αλλά απαιτεί μια υπαρξιακή τοποθέτηση, με ένα βαθύτερο νόημα και περιεχόμενο.

Κατά Ενωτικών – του Φώτη Κόντογλου

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=85&t=9795

Σε καιρό λοιπόν που κάνουνε οι δικοί μας αυτές τις ύποπτες ερωτοτροπίες με τον Πάπα, έρχουνται από την επικράτειά του, από τη Δύση, πολλές ψυχές που έχουν απελπισθεί από την ψευτιά του παπισμού, και διψούνε ν απογευτούνε την αλήθεια του Χριστού.

Πολλοί απ αυτούς βαφτίζονται Ορθόδοξοι. … Ένας απ αυτούς είναι ο Olivier Clément … Άλλος ένας Γάλλος … είναι ο Ηλίας Ρουάρτ. Λεγότανε πριν Εντγκάρ, και σαν βαφτίστηκε ορθόδοξος, ονομάσθηκε Ηλίας. …

Αυτός ο άνθρωπος που γεννήθηκε κατόλικος από κατόλικους, γενεές – γενεές, ζητούσε με αγνότητα την αλήθεια του Χριστού, που δεν την είχε βρει στον παπισμό καθόλου, αλλά είχε βρει ψευτιά και σιχαμερή παραμόρφωση.
Ζητώντας λοιπόν με πόθο να βρει την καθαρή πηγή «του ζώντος ύδατος», πλησίασε και την Ορθοδοξία, και σαν είδε πως βρήκε εκείνο που ζητούσε, φυλαγμένο καλά από αιώνες μέσα σε αυτήν την ιερή Κιβωτό, έκλαψε από ευγνωμοσύνη και ευχαρίστησε τον Κύριο που τον ωδήγησε κοντά του, και δεν παύει ίσαμε τώρα να τον ευχαριστεί.
Αυτή η κατάσταση σε αυτόν δεν στάθηκε ένας περαστικός ενθουσιασμός, όπως σε άλλους, αλλά έγινε ζωή του κι αναπνοή του:

«εν τη Ορθοδοξία ζη και κινείται και έστιν».

Εάν δεν είναι αιρετική η παπική Εκκλησία, τότε τα θαύματα των αγίων Ομολογητών της Ορθοδοξίας είναι δαιμονικαί απάται.

Εις τα ζητήματα της πίστεως δεν χωρούν ανθρώπινοι συναισθηματισμοί. Αείποτε η Εκκλησία του Χριστού «δια τους λόγους των χειλέων Του εφύλαξεν οδούς σκληράς». Μέσος όρος δεν υπάρχει. Ή πιστεύομεν ή δεν πιστεύομεν. Ή ο από δέκα αιώνων Καθολικισμός περιέπεσεν εις αιρέσεις, οπότε πρέπει να τας αποβάλη και κατόπιν να έλθη προς ένωσιν Δογματικήν και Εκκλησιαστικήν ή δεν έχει αιρέσεις οπότε η Εκκλησία μας πλανάται επί δέκα αιώνας. Και όχι μόνον δέκα αιώνας, αλλά πλανάται μεθ' όλων των Οικουμενικών Συνόδων και των αγίων Πατέρων, και τα πάντα γίνονται άνω κάτω. Και κατά συνέπειαν πρέπει να διορθώσωμεν Ιερούς Κανόνας, να συμπληρώσωμεν το Σύμβολον της Πίστεως, να διασκευάσωμεν τα λειτουργικά μας βιβλία, να χρίσωμεν με ασβέστη τους τοιχογραφημένους αγίους Πατέρας μας και να καύσωμεν τας φορητάς εικόνας των, αφού επλανήθησαν και πλανούν και ημάς τόσους αιώνας.                                                                                                      

Πρέπει να παύσωμεν του λοιπού να λέγωμεν εις τας προσευχάς  μας «δι' ευχών των αγίων Πατέρων ημών». Πρέπει να κλαύσωμεν δια τα πλήθη των Ομολογητών, που εμαρτύρησαν ματαίως και προ του σχίσματος και μετά το σχίσμα. Και πρέπει να σβήσωμεν πλέον και την ιεράν κανδήλαν, που καίει ακοίμητα εις την είσοδον του Ναού του Πρωτάτου, επάνω εις τα άγια λείψανα των Αγιορειτών Πατέρων, που εμαρτύρησαν από τους Ενωτικούς του 13^ου αιώνος, διότι δεν εδέχθησαν το μνημόσυνον του Πάπα. Εάν δεν είναι αιρετική η παπική Εκκλησία, τότε τα θαύματα των αγίων Ομολογητών της Ορθοδοξίας είναι δαιμονικαί απάται. Εάν δεν είναι οι Λατίνοι αιρετικοί, πρέπει να καύσωμεν όλους τους αντιλατινικούς λόγους του Μ. Φωτίου, του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Καβάσιλα, Ιωσήφ Βρυεννίου, Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, Γενναδίου του Σχολαρίου και τόσων ιερωτάτων θεολόγων μέχρι του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, ως και τας Συνοδικάς αποφάσεις. Τότε τι χρειάζονται το «Πηδάλιον», το «Ωρολόγιον», το «Τριώδιον»; Να τα ρίψωμεν εις το πυρ και να ομολογήσωμεν ότι επλανήθημεν! 

Η βλάσφημος Πατριαρχική Εγκύκλιος του 1920, υπ΄ ουδεμιάς επί μέρους Ορθοδόξου Εκκλησίας απεκηρύχθη μέχρι σήμερον!!!

Η Πατριαρχική Εγκύκλιος του 1920, θεωρείται βλάσφημος, δεδομένου ότι, βασιζομένη επί της κακοδόξου «θεωρίας των κλάδων», της αποτελούσης το σύμβολον της αιρετικής πανσπερμίας του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), αρνείται ότι η Αγία ημών Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική του Χριστού Εκκλησία, κατ΄ αντίθεσιν του ενάτου άρθρου του Συμβόλου της Πίστεως περί μιας Εκκλησίας. Επιπροσθέτως, αναιρεί και αυτό τούτο το θετικόν περιεχόμενον της εν τη Εκκλησία υπερφυσικής Αποκαλύψεως. Διότι, εάν δεν υπάρχει σταθερά και ωρισμένη Εκκλησία, της Αποκαλύψεως ανεπισφαλής φορεύς, αλλά πάσαι αι χριστιανικαί Εκκλησίαι αποτελούσι μέρη ισοδύναμα και ισόκυρα της Εκκλησίας, είναι φανερόν ότι η μεν Αποκάλυψις ουδέν σταθερόν και παραμόνιμον έχει να αποκαλύψη, αλλά ποικίλον τι και κατά τας δόξας και προϋποθέσεις των προσώπων εξαλλάσσον, ουδέν δε απομένει κριτήριον, δι΄ ου να δυνηθή τις εκ της ποικίλης και αντιφατικής εκδοχής των χριστιανικών αληθειών άμα μεν να διακρίνη την αληθή διδασκαλίαν του Κυρίου, άμα δε να πορισθή πεποίθησιν ασφαλή περί της αξιοπιστίας και αληθείας ων πιστεύει. Παρά ταύτα, καίτοι η Εγκύκλιος αύτη εκοινωποιήθη «προς τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού», δηλαδή Ορθοδόξους τοιαύτας και ετεροδόξους, υπ΄ ουδεμιάς επί μέρους Ορθοδόξου Εκκλησίας απεκηρύχθη μέχρι σήμερον, ως έδει αύται καθηκόντως να πράξωσι. Τούτο πάντως δηλοί δι΄ αυτάς ταυτότητα πίστεως προς το κακόδοξον κείμενον αυτής. Κατόπιν τούτου, αι επί μέρους Ορθόδοξοι Εκκλησίαι εγένοντο κύριοι συνεργοί και αίτιοι των μετά ταύτα επακολουθησασών κακοδόξων πράξεων, διότι η στάσις των αύτη κατάστησεν αυτάς υπευθύνους και υπολόγους έναντι της καθ΄ όλου Εκκλησίας δια το σημερινόν κατάντημα της οικουμενιστικής αιρέσεως, όπερ θεώνται απαθώς και εν τω οποίω κείνται θεωρία τε και πράξει.